Story We Share

A peaceful mind creates a peaceful worldสันติสุขภายในสร้างสันติภาพโลกหัวข้อนี้เป็นหัวข้อที่น่าสใจมากๆ เพราะว่ามนุษย์เรา แสวงหาสันติภาพมายาวนานนับศตวรรษ แต่ก็ยังไม่พบหนทางแห่งความสุขที่แท้จริง ใครเลยจะคิดว่าสันติภาพโลกนั้นสร้างขึ้นได้ง่ายๆ ด้วยการหลับตา หยุดใจนิ่ง แล้วสันติสุขภายใจจะเกิดขึ้น และเมื่อทุกคนสามารถสร้างสันติสุขภายนตนได้เล้ว สันติภาพที่แท้จริงจะเกิดขึ้นบนโลกใบนี้อย่างแน่นอน สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงค้นพบด้วยพระองค์เอง และสอนสรรพสัตว์มายาวนาน จนกระทั่งปัจจุบันซึ่งคำสอนของท่านก็ยังคงอยู่ที่สำคัญที่สุดสมาธิ สันติสุขภายใน ไม่จำกัดเฉพาะในชาวพุทธ แต่เป็นสิ่งสากลที่ใครๆ ก็ทำได้....มาลองดูในคลิปวีดีโอนี้จะเห็นว่าสิ่งที่กล่าวไว้ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย...:Dhttps://www.youtube.com/watch?html5=1&v=o_SdBn3e-p0&feature=youtu.be&app=desktopเราคนไทยซึ่งเป็นชาวพุทธได้ลองหลับตาหยุดใจกันบ้างรึยังคะ....ถ้ายังก็ขอให้ทุกท่านได้ลองกันดู...แล้วจะรู้ว่าความสุขสงบที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไรค่ะขอคุณภาพจากเว๊บไซต์ : http://maryjaneelh.weebly.com/blog/the-key-is-in-your-hand

Trend สมาธิที่น่าสนใจ นิตยสาร “The Secret” รายปักษ์ ปีที่ 6 ฉบับ 141 วันที่ 10 พฤษภาคม 2557 ยังมีเรื่องที่น่ารู้เกี่ยวกับ Trend ต่างๆ ของสมาธิ ที่น่าสนใจ   เรื่องแรกคือ เดี๋ยวนี้เขามีการจัดสรรพื้นที่สำหรับฝึกสมาธิในสนามบินกันแล้วนะคะ...แต่ก่อนเราอาจจะได้ยินว่าสนามบินจะมีห้องสำหรับการทำละหมาด แต่ตอนนี้สนามบินนานาชาติชิคาโกโอแฮร์ ได้เปิดห้องสำหรับผู้โดยสารให้ฝึกสมาธิ หรือ โยคะระหว่างรอขึ้นเครื่อง หรือเปลี่ยนเครื่องได้ เนื่องจากเห็นประโยชน์ว่าการฝึกสมาธิสามารลดความเครียด และทำให้ผ่อนคลาย ท่ามกลางการเดินทางที่วุ่นวายนั้นผู้โดยสารจะได้มีที่ให้ได้ผ่อนคลาย และสงบได้ ซึ่งก็ไม่ใช่แค่ที่สนามบินนี้นะคะ ก่อนหน้านี้สนามบินแฟรนซิลโก และแดลลัส ประเทศสหรัฐอเมริกา ก็เปิดห้องอย่างนี้มาแล้วค่ะ   ตอนนี้มี Application ดีดี เพื่อความสงบในสมาร์ทโฟน ซึ่งนิยามกันเป็นอย่างมาก คือ โปรแกรมสอนสมาธิ Headspace จะมีเสียงระฆังเตือนสติให้กลับมาอยู่ที่ลงหายใจอย่าง Meditation Bell หรือ เสียงจากโปรแกรม Calm ฟังแล้วผ่อนคลายเหมือนอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ และยังมีโปรแกรม Lift ซึ่งรวมกลุ่มคนที่สนใจในกิจกรรมคล้ายกัน รวมถึงการนั่งสมาธิจนเป็นนิสัย Lift จะเตือนให้เราหาเวลาทำกิจกรรมดังกล่าว และให้กำลังใจอีกด้วย   สุดท้ายเป็นเรื่องของการแก้อาการปวดหัว...นักวิทยาศาสตร์พิสูจน์แล้วว่าความเจ็บปวดมาจากความคิด ศาสตราจารย์แอนโทนี โจนส์ (Anthony Jones) นักวิทยาศาสตร์จากมหาวิทยาลัยแมนเชสเตอร์ ประเทศอังกฤษ ได้ข้อสรุปข้างต้น และนำเสนอการฝึกสมาธิตามหลักพุทธศาสนา และมองโลกแง่บวกสามารถบรรเทาอาการปวดต่างๆ ได้ดีกว่ายาแก้ปวด ที่มีผลข้างเคียงตามมามากมาย...ดังนั้นเป็นนิมิตหมายที่ดีที่เราอาจไม่ต้องพึ่งแต่ยาแก้ปวดกันนะคะ...ดีที่สุดฝึกนั่งสมาธิกันทุกๆ วัน จะได้เป็นภูมิคุ้มกันโรคต่างๆ รวมถึงโรคสารพัดปวดด้วยค่ะ   เห็นข้อดีของการฝึกสมาธิ และแนวโน้มของโลกในปัจจุบันที่คนทั่วโลกเห็นความสำคัญของการฝึกสมาธิแบบนี้แล้ว...ขอให้เราตระหนักเอาไว้ค่ะว่า สมาธิคือสิ่งหนึ่งในชีวิตประจำวันที่จะขาดไม่ได้ เหมือนกับการ อาบน้ำ แปรงฟัน รับประทานอาหาร ที่ต้องทำทุกวันเพื่อสุขภาพที่ดีของใจเราค่ะ   http://www.meditationoutlet.com/meditation-singing-bowls/index.html

 สมาธิกับเหล่า Celebrities ได้ไปอ่านนิตยสาร “The Secret” รายปักษ์ ปีที่ 6 ฉบับ 141 วันที่ 10 พฤษภาคม 2557 เกี่ยวกับเทรนการฝึกสมาธิในโลกตะวันตก...จะเป็นยังไงเรามาดูกันค่ะ   เขาว่าปี 2014 กระแสการฝึกสมาธิ ฝึกสติ หรือ Mindfulness and Meditation นั้นพุ่งสูงขึ้นในโลกออนไลน์ และชาวตะวันตกก็มีการตื่นตัวในการฝึกสติ และสมาธิกันอย่างจริงจังทีเดียว ตัวอย่างเช่น โอปราห์ วินฟรีย์ (Oprah Winfrey) พิธีกรรายการทีวีชื่อดังยืนยันว่าการฝึกสมาธิช่วยให้เธอสร้างสรรค์งาน และมีชีวิตที่ดีที่สุด  และยังร่วมสนับสนุนโครงการ Transcendental Meditation ซึ่งเป็นการฝึกสมาธิที่เผยแผ่โดยมหาฤๅษี วิธีการของ TM คือ การท่อง “ มนตรา” (Muntra) ซึ่งจะท่องซ้ำ ๆ ภาวนาในใจ เพื่อให้เกิดความผ่อนคลาย   คนต่อไปที่กล่าวถึงคือ บิล ฟอร์ด (Bill Ford) CEO ของบริษัทผลิตรพยนต์ฟอร์ด มอเตอร์ ก็ได้ใช้สมาธิ และการแผ่เมตตา ไปยังเพื่อนร่วมงาน และตนเอง ซึ่งเขาเรียนกว่า “เมตตาสมาธิ”   อีแวน วิลเลียมส์ (Evan Williams) ผู้ร่วมก่อตั้งทวิตเตอร์ ยืนยันว่าการฝึกสมาธิเป็นสิ่งที่ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานของเขาเองรวมทั้งผู้ร่วมงานอีกหลายคน   นอกจากนี้บริษัทระดับโลก เช่น Google, AOL, Apple ก็ได้จัดชั้นเรียนสมาธิให้พนักงานในบริษัท เพื่อลดความเครียด และเพิ่มประสิทธิภาพการทำงาน กระตุ้นความคิดสร้างสรรค์ รวมทั้งเพื่อสุขภาพที่ดีของพนักงานด้วย   ชาวตะวันตกเขาเห็นประโยชน์ของสมาธิอย่างนี้แล้ว เราชาวตะวันออก ซึ่งเป็นต้นกำเนิดแห่งการฝึกสมาธิจะละเลยกันไม่ได้แล้วนะคะ...ใครยังไม่ลองฝึกสมาธิต้องลองแล้วล่ะค่ะ ถ้าใครลองแล้วไม่รู้สึกว่าดี อย่างเพิ่งคิดว่าสมาธิไม่ดีนะคะ บางทีอาจเป็นเพราะเรายังไม่เจอวิธีที่เหมาะกับตัวเรา ลองฝึกหลายๆ แบบดู แล้วสังเกตว่าวิธีไหนที่ทำแล้วทำให้เราผ่อนคลาย มีความสุข เมื่อเจอแล้วก็ฝึกวิธีนั้นให้ก้าวหน้าขึ้นไปเรื่อยๆ เลยนะคะ...ขอให้ทุกคนได้พบกับความสุขที่แท้จริงภายในค่ะ ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์: http://www.boomsbeat.com/articles/39/20140103/50-things-didnt-know-oprah-winfrey.htm

ความสว่าง คือ แสงแห่งสมาธิ  คนทั่วไปมักจะสงสัยว่าเมื่อนั่งสมาธิแล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป...ถ้ากล่าวโดยทฤษฎีแล้ว เมื่อเรานั่งสมาธิจนกระทั่งใจสงบนิ่งปราศจากนิวรณ์ 5 ซึ่งเป็นสิ่งที่ขัดขวางใจเราให้เป็นสมาธิ จากนั้นเราจึงจะเข้าสู่รูปฌาน และอรูปฌาน แล้วจึงเป็นพระอริยเจ้าในระดับต่างๆ ต่อไป (ซึ่งในรายละเอียดจะนำมาเล่าในภายหลังนะคะ) เมื่อฟังแล้วก็จะรู้สึกว่าเป็นเรื่องไกลตัวเรา เป็นนามธรรมจับต้องไม่ได้...แล้วสำหรับคนธรรมดาอย่างเราๆ เมื่อฝึกสมาธิไปแล้วจะมีอะไรที่ดูใกล้ตัวและ เป็นประสบการณ์ที่สัมผัสได้ด้วยตัวเอง   โดยปกติเราจะเรียกเหตุการณ์ หรือ สิ่งต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิต ให้เราได้เรียนรู้ ได้พบเห็นว่า “ประสบการณ์” สำหรับการฝึกสมาธิทุกครั้งที่เราทำสมาธิไม่ว่าจะหลับตา หรือ ลืมตา ทำสมาธิ ในอิริยาบทต่างๆกัน (นั่ง นอน ยืน เดิน) สิ่งที่เราได้สัมผัส รับรู้ รู้สึก หรือ แม้กระทั่ง “เห็น” ในขณะนั้นๆ เราเรียกว่า “สภาวธรรมภายใน” และ ทุกสิ่งที่เราได้ประสบจากการฝึกสมาธิเราจะเรียกกันง่ายๆ ว่า “ประสบการณ์ภายใน” ดังนั้น หลังจากที่เราฝึกสมาธิทุกครั้งให้เราฝึกนิสัยสังเกตุว่า การฝึกสมาธิของเราที่เพิ่งผ่านมานั้นเรารู้สึกอย่างไร พบ เห็นอะไร และจะดียิ่งขึ้นถ้าเรามีสมุดเอาไว้สำหรับจดบันทึกผลของการปฏิบัติธรรมของเรา เพื่อที่เราจะได้นำมาสังเกตุดูว่า ในแต่ละรอบที่เรานั่งสมาธินั้นมีผลอย่างไร มีอุปสรรคอะไร แล้วพิจารณาว่าจะแก้ไขอย่างไรได้บ้าง มีประโยชน์มากๆค่ะ   “สมาธิ” โดยทั่วไปแล้วผลที่ได้โดยทั่วไปแล้วจะบอกว่า “ได้ความสงบใจ” แต่ในความเป็นจริงแล้วความสงบใจเป็นเพียงผลส่วนหนึ่งเท่านั้น ในความเป็นจริงทุกคนที่ฝึกสมาธิยังได้สัมผัสกับสภาวธรรมภายในอื่นๆ อีกหลายอย่าง เพียงแต่ว่าอาจจะไม่ทันได้สังเกตุ พิจารณา และจดบันทึก เพราะประสบการณ์ภายในเหล่านี้ถ้าไม่รีบจดในทันทีหลังจากที่ลืมตาขึ้นมาแล้ว...เราก็จะลืมค่ะ ดังนั้นนอกจากความสงบใจแล้ว สมาธิยังเป็นเรื่องของความสว่างที่เกิดขึ้นข้างใน ลองสังเกตดูสิคะ เวลาที่เรานั่งสมาธิไปเรื่อยๆ พอใจสงบแล้วจู่ๆ ก็เหมือนมีแสงสว่างส่องมาที่ตัวเรา มาที่บริเวณหน้าเรา เหมือนเรามีตาข้างในที่สามารถมองเห็นแสงได้อย่างไรอย่างนั้น หลายๆท่านได้เล่าว่าบางครั้งเวลาฝึกสมาธิในห้องคนเดียวในเวลากลางคืนรู้สึกเหมือนมีแสงสว่างส่องมาที่หน้า นึกว่าใครเข้ามาเปิดไฟในห้อง จึงลืมตาขึ้นมาปรากฎว่าในห้องมืดสนิท ไม่มีวี่แววของใครเข้ามาเปิดไฟ ในเรื่องความสว่างนี้พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เคยกล่าวไว้กับพระอนุรุทธะไว้ใน อุปักกิเลสสูตร มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ว่า             “ดูก่อนอนุรุทธะ เรานั้นได้มีความรู้ดังนี้ว่า สมัยใด เรามีสมาธินิดหน่อย สมัยนั้น เราก็มีจักษุนิดหน่อย ด้วยจักษุนิดหน่อย เรานั้นจึงรู้สึกแสงสว่างเพียงนิดหน่อย เห็นรูปได้นิดหน่อย ส่วนสมัยใด เรามีสมาธิหาประมาณมิได้ สมัยนั้น เราก็มีจักษุหาประมาณมิได้ ด้วยจักษุหาประมาณมิได้เรานั้นจึงรู้สึกแสงสว่างหาประมาณมิได้ แลเห็นรูปหาประมาณมิได้ตลอดกลางคืนบ้างตลอดกลางวันบ้างตลอดทั้งกลางคืนและกลางวันบ้าง”   นี่ไงคะ พระองค์ท่านได้กล่าวเป็นแนวทางให้เราแล้วค่ะว่า เมื่อเราฝึกสมาธิ เราจะมีจักษุ เมื่อเรามีจักษุเราก็จะรู้สึกถึงแสงสว่าง และเห็นรูปได้...โดย จักษุ แสงสว่าง และการเห็นรูป จะแปรผันตรงกับสมาธิที่เราสามารถกระทำให้เกิดขึ้นได้ในคราวนั้นๆ ดังนั้น “สมาธิ กับ ความสว่าง” จึงเป็นของคู่กันค่ะ เพราะโดยธรรมชาติดั้งเดิมดวงจิตของเรานั้นผ่องใส สว่างมาก แต่เพราะกิเลสที่ห่อหุ้มใจเราไว้ ทำให้ความสว่างในใจเราถูกบดบัง ต่อเมื่อได้ฝึกสมาธิเมื่อใดใจเราจึงรู้วิธีการที่ทำให้ใจสงบ เมื่อใจสงบ หยุดนิ่ง ไม่คิดสิ่งใด นั่นหมายถึงในเวลานั้นใจเราปราศจากกิเลสมาควบคุม ความสว่างของดวงจิตดั้งเดิมของเราจึงสามารถเปล่งแสงสว่างให้เราได้รู้สึกสัมผัสอีกครั้ง เมื่อมีแสงสว่างเกิดขึ้นมากพอเราจึงสามารถรู้เห็น (รูป) ซึ่งคือสัจธรรมต่างๆได้ตามความเป็นจริงค่ะ   การปฏิบัติสมาธิเมื่อเริ่มต้นนั่งหลับตาอาจจะมืดสนิท ต่อเมื่อฝึกทำสมาธิเรื่อยไปความสว่างจะค่อยๆ สว่างขึ้นเป็นลำดับ จากที่มืดสนิท ก็ค่อยเป็นมืดเทาๆ แล้วจึงค่อยๆสว่างขึ้น เป็นความสว่างระดับแสงดาวบนท้องฟ้า แค่เทียนที่จุดบูชาพระ สว่างเหมือนแสงจันทร์ เหมือนตะวันเริ่มพ้นขอบฟ้า ตะวันเที่ยง จนกระทั่งสว่างเหมือนมีดวงอาทิตย์หลายๆดวงมาเรียงกัน เป็นต้น แต่ผู้ปฏิบัติไม่ควรไปกังวลกับความสว่างมากนัก เมื่อไหร่ใจนิ่งสงบ ความสว่างก็จะเกิดขึ้นเอง เราไม่สามารถไปเร่งรัดอะไรกับสภาวธรรมภายในได้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความต่อเนื่องของการฝึก และความพร้อมของใจเราในขณะนั้น ดังนั้นเราจึงสมารถวัดระดับสมาธิของเราได้เองเบื้องต้นที่ความสว่างภายในนี่เองค่ะ   บางคนสงสัยว่าการฝึกสมาธิ ต่างอย่างไรกับการนอน ดูแล้วคล้ายๆกัน คือ ได้รับการพักผ่อน ซึ่งก็มีส่วนที่คล้ายกันในประเด็นนี้ แต่สมาธินั้นกระทำเมื่อเรา “ตื่น” และ “มีสติ” แต่การนอนนั้นเป็นการที่เราหลับใหลไม่ได้สติ ดังนั้นจึงไม่ได้รับผลอะไรนอกจากการพักผ่อนทางกายเท่านั้น แต่การพักผ่อนทางจิตใจนั้นยังไม่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่ เพราะจิตใจยังไม่ได้รับการฟื้นฟูด้วยการฝึกสมาธิจนกระทั่งใจเข้าสู่สภาวะสงบ เมื่อใจสงบ “จิต” ของเราจึงจะเริ่มได้รับการฟื้นฟูจากภาวะความเครียด จากปัญหาต่างๆ ที่ประสบมาตลอดทั้งวัน ด้วยสารเอ็นโดฟีน ดังนั้นจะให้ดีที่สุด ก่อนนอนให้นั่งสมาธิก่อนจนกระทั้งใจของเราสงบใสสว่าง ทบทวนสิ่งต่างๆ ที่ได้กระทำมาตลอดทั้งวัน หากสิ่งไหนทำไว้ดีแล้วก็ให้เราชื่นชม ปลื้มใจกับการกระทำของเราให้ต่อเนื่อง หากสิ่งไหนทำผิดพลาดไปก็ให้เรารู้จักให้อภัยตัวเอง พร้อมทั้งพยายามปรับปรุงแก้ไข พร้อมทั้งให้กำลังใจตนเอง (อันนี้สำคัญนะคะเราต้องอย่างไปตำหนิ ด่าว่า และโทษตัวเองมากนัก เพราะจะทำให้ใจของเราหมอง เวลานั่งสมาธิใจจะเกิดความสบาย และความสงบได้ยากขึ้นค่ะ) จากนั้นจึงค่อยนอนหลับด้วยความสุขใจ เพราะเราได้เคลียร์ทุกอย่างแล้วก่อนที่เราจะนอน การที่เราทำเช่นนี้จะทำให้เราสามารถนอนหลับได้ลึก และมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น ร่างกายของเราก็ได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่มากยิ่งขึ้นค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://reachingforsoul.wordpress.com/category/lightbody/

การเตรียมตัว เตรียมอารมณ์ และเตรียมใจ ก่อนนั่งสมาธิ ไม่ว่าเราจะทำกิจกรรมใดๆ ล้วนต้องมีการเตรียมตัว เตรียมใจ เพื่อที่ว่าเมื่อลงมือทำสิ่งนั้นแล้ว เราจะได้ทำออกมาอย่างดีที่สุด การฝึกสมาธิก็เช่นเดียวกัน ก่อนจะนั่งหากเราทราบเทคนิคการเตรียมตัว เตรียมอารมณ์ และเตรียมใจของเราก่อน ก็จะทำให้เมื่อนั่งสมาธิแล้วใจจะสงบได้เร็วค่ะ ซึ่งการเตรียมทั้ง 3 สิ่งดังกล่าวนี้ เป็นสิ่งที่เราไม่ควรจะละเลยไปนะคะ   การเตรียมตัว ในที่นี้หมายถึง  การเตรียมร่างกายให้พร้อมในการฝึกสมาธิ เช่น อาบน้ำ ล้างหน้า ให้ร่างกายเรากระปรี้กระเปร่า หากเราไม่ได้อยู่ในที่ที่สะดวกก็อาจจะให้ปรับร่างกายด้วยการดื่มน้ำอุ่น น้ำผลไม้ ให้สดชื่น (ไม่ควรดื่มกาแฟนะคะ แม้จะดูเหมือนว่ากาแฟทำให้ตื่นไม่ง่วง แต่จะเป็นการตื่นตัวแบบไม่สดชื่นจริงๆ อาจจะทำให้มีอาการตึงๆ ได้ค่ะ) ก่อนทีเราจะนั่งสมาธิไม่ควรจะรับประทานอาหารหนักๆ หรือ ย่อยยากเพราะจะทำให้กระเพาะทำงานหนักค่ะ แล้วก็จะง่วงนั่นเอง ในทางตรงกันข้ามการที่ปล่อยให้หิวจนเกินไปจะทำให้ใจเป็นสมาธิได้ยาก ดังนั้นควรทานอะไรรองท้องไว้บ้างนะคะ   เรื่องการแต่งกายก็สำคัญค่ะ เมื่อจะนั่งสมาธิให้ใจสบายเครื่องแต่งกายก็มีส่วนสำคัญที่ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายได้เช่นกัน ดังนั้นเสื้อผ้าที่สวมใสควรจะใส่สบายไม่คับ รัดรูปจนรู้สึกอึดอัด หรือ หลวมจนรู้สึกรำคาญ หากมีการปฏิบัติธรรมร่วมกับบุคคลอื่นๆด้วย ไม่ควรใส่เสื้อผ้าที่มีลวดลายเยอะจนเกินไป เพราะจะทำให้ตัวผู้ปฏิบัติเอง และผู้อื่นรู้สึกไม่สบายตา ไม่สบายใจ โดยเฉพาะเสื้อควรใส่สีพื้นๆ ที่เป็นสีสว่าง ไม่ฉูดฉาด หรือ เป็นสีมืดทึมเกินไป    ที่สำคัญสำหรับสุภาพสตรีนะคะ ไม่ควรแต่งหน้าจัด หรือ ทาเล็บสีจัดมากเกินไป เสื้อผ้าไม่ควรจะรัดรูป สั้นเลยเข่าขึ้นไป แขนกุด หรือ คอลึกจนเกินไปด้วยค่ะ อันนี้ต้องขอบอกเหตุผลตามตรงนะคะว่าการที่เราใส่เสื้อผ้าไม่รัดกุม แม้ว่าจะสวยและทันยุคสมัย แต่การปฏิบัตินั้นเป็นไปเพื่อฝึกใจให้สงบ หากเราแต่งกายไม่เรียบร้อย จะทำให้ผู้มาร่วมปฏิบัติธรรมที่เป็นสุภาพบุรุษจิตใจไม่สงบได้ค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากผู้ทีมาสอนสมาธิเราคือ พระภิกษุยิ่งเป็นการไม่สมควรค่ะ ดังนั้นเพื่อรักษาบรรยากาศในการปฏิบัติธรรมให้สงบสำรวม เราควรแต่งกายให้สุภาพ มิดชิดนะคะ   สิ่งที่ต้องระลึกไว้เสมอก็คือ ทุกท่านที่มาร่วมกันปฏิบัติธรรมต้องการเข้าถึงความสงบสุขภายใน การช่วยกันรักษาใจด้วยการแต่งกายซึ่งเป็นปราการด่านแรกในการพบเห็นกัน หากเราแต่งกายเหมาะสม คนมองก็สบายตา ตัวเราก็สบายใจ พากันเข้าถึงความสุขภายในกันได้ทุกคนค่ะ   การเตรียมอารมณ์ ผู้ฝึกสมาธิทุกคนควรมีการเตรียมอารมณ์ให้พร้อมสำหรับการปฏิบัติธรรมด้วยการปลดปล่อยภาวะอารมณ์ในทางลบทั้งปวงออกไป เช่น ความเซ็ง เครียด กลัดกลุ้ม และเบื่อหน่าย เป็นต้น เพราะอารมณ์เหล่านี้เป็นอุปสรรคทำให้ผู้ฝึกมีจิตใจที่ไม่สงบ ใจรวมเป็นสมาธิได้ยาก อารมณ์ที่ควรจะทำให้เกิดขึ้นคือ ความรู้สึกสดชื่น สบายใจ อารมณ์ดี อารมณ์สบาย เราควรจะเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า  อย่าปล่อยให้อารมณ์สบายของเราถูกกระทบกระเทือน จนกระทั่งเกิดภาวะอารมณ์ในทางลบได้   นอกจากนี้เรายังควรหลีกเลี่ยงการเข้าไปพูดคุยกับผู้ที่อาจจะนำเรื่องราวที่ทำให้เราร้อนใจ ไม่น่าฟัง ไม่น่ารับรู้มาให้ เพราะจะทำให้ใจเราไม่สบาย รวมไปถึงการดูหนังดูละครก็ควรที่จะหลีกเลี่ยง เพราะภาพเหล่านั้นจะผุดขึ้นในเวลาที่เราทำสมาธิ ซึ่งอาจทำให้อารมณ์ของเราไม่นิ่ง ฟุ้งซ่าน  และใจไม่อยู่กับร่องรอยได้ค่ะ   สิ่งที่จะช่วยฝึกให้เราเตรียมอารมณ์ได้อย่างเหมาะสมนั้น ต้องฝึกตัวเองให้มีรื่นรมย์กับสิ่งรอบตัวให้ได้ ซึ่งความสุขนี้อาจได้มาจาก การฟังเพลงบรรเลงเบาๆ อ่านหนังสือ วาดรูป หรือ ทำกิจกรรมที่ชอบ ที่สำคัญต้องฝึกให้เป็นผู้มองโลกในแง่บวกไว้ก่อนเสมอ (มองโลกในแง่ดี)  “Positive Thinking” โดย  ฝึกเป็นผู้ไม่ถือโกรธ  ไม่อาฆาต  ไม่ถือตนเองเป็นใหญ่  ฝึกให้มั่นคงใน “อภัยทาน” เพราะบุคคลที่เป็นผู้มองโลกในแง่บวก  และพร้อมให้อภัยได้เสมอ  จะเป็นผู้ที่มีอารมณ์สดใส  มีจิตใจมั่นคง   นอกจากนี้หากเราต้องการฝึกสมาธิให้ได้ผลก้าวหน้าอย่างต่อเนื่อง เราควรจะต้องมีการเตรียมใจ ด้วย ซึ่งก็คือ เราควรจะฝึกสติตลอดทั้งวันด้วยการ ระลึกรู้เท่าทันการกระทำของตัวเอง หรือ เอาใจไว้กับเนื้อกับตัวตลอดทั้งวัน ให้ได้บ่อยที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ หรือ นึกได้ อาจจะไม่ต้องถึงขนาดว่าให้คอยมองดูการกระทำของตัวเองทุกขณะด้วยการเคลื่อนไหวช้าๆ ไปเรื่อยๆ เพราะวิธีการเช่นนี้ ไม่สามารถทำได้ในชีวิตจริง หรือ ถ้าทำจริงก็จะดูแปลก เพราะมีการเลื่อนไหวที่ไม่เป็นธรรมชาติ หรือ หากจะฝึกจนกระทั่งสามารถทำได้ด้วยการเคลือนไหวแบบปกติก็ต้องใช้เวลาฝึกพอสมควร ซึ่งหากเป็นผู้ฝึกใหม่อาจเผลอ ลืม และท้อแท้ไปซะก่อน   วิธีที่ง่ายขึ้นนั้นผู้ฝึกอาจจะลองฝึก “สติ” ตลอดทั้งวันด้วยการนึกถึงสิ่งที่เราเคารพนับถือ เอาไว้ภายในตัว  เช่น พระพุทธรูปที่เรากราบไหว้ทุกวัน ให้ลองนึกอาราธนาท่านให้อยู่กับตัวเรา เนื่องจากโดยทั่วไปแล้วเรามักจะฝึกสมาธิด้วยการเอาสติจับที่ลมหายใจ หายใจเข้าท้องพองออก หายใจออกท้องยุบ ดังนั้นเราจะชินกับการฝึกสติที่บริเวณท้องของเรา หากให้ลองนึกว่ามีพระพุทธรูปอยู่ภายในตัว ที่บริเวณท้องของเราให้ได้ตลอดทั้งวัน ก็จะเป็นการฝึกที่มุ่งไปที่จุดๆเดียว น่าจะง่ายกว่าการที่คอยเอาสติจับความทุกการกระทำของเรา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเทคนิคและวิธีการต่างๆ ขึ้นอยู่กับผู้ฝึกแต่ละท่านค่ะ ถนัดแบบไหน ทำแบบไหนแล้วรู้สึกสบาย ทำได้ต่อเนื่องก็เอาแบบนั้น และที่สำคัญเมื่อฝึกสติมาตลอดทั้งวันแล้ว ทุกวันเราควรจะทำสมาธิจริงจังอย่างน้อยสัก 1 ชัวโมง เพื่อจะได้มีผลการปฏิบัติที่ก้าวหน้าค่ะ   เมื่อทราบเทคนิคการเตรียมตัว เตรียมอารมณ์ และเตรียมใจแบบนี้แล้ว ก็อย่ามองข้ามการเตรียมทั้ง 3 อย่างนี้ทุกครั้งนะคะ รับรองว่าเราจะได้มีสมาธิที่ก้าวหน้า และมั่นคงยิ่งๆขึ้นไปค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.bodyandsoul.com.au/sex+relationships/wellbeing/learn+to+meditate+in+seven+days,11487

มาทำความคุ้นเคยกับสมาธิกันเถอะ  สมาธิ เป็นเรื่องที่เราควรฝึกให้ได้ทุกวัน ต่อเนื่อง สม่ำเสมอ ให้ได้ตลอดเวลา โดยมีเครื่องมือสำคัญที่จะทำให้เราฝึกสมาธิของเราได้อย่างต่อเนื่องคือ “สติ” นั่นเอง   สมาธินั้นเราสามารถฝึกได้หลายอิริยาบท ในระหว่างวันเราสามารถจะฝึกสมาธิ พร้อมกับอิริยาบท เดิน นั่ง ยืน หรือ แม้แต่พูดคุยสนทนากับคนรอบข้าง และเมื่อเรากลับมาที่บ้าน เราสามารถนั่งหลับตาทำสมาธิได้อย่างเต็มที่ก่อนที่เราจะนอนหลับเพื่อเป็นการเคลียร์ใจของเราก่อนที่เราจะเข้านอน และเมื่อตื่นเช้าก็นั่งหลับตาทำสมาธิ เพื่อเข้าถึงแหล่งพลังบริสุทธิ์ภายในเพื่อพร้อมรับวันใหม่ ด้วยความสดใสมีพลัง และก็ทำสมาธิ ประคองสติของเราให้รับรู้สิ่งต่างๆ ที่เข้ามาอย่างมีสติให้ได้ตลอดทั้งวัน เท่าที่เราจะมีสติ ระลึกรู้ การกระทำของเราได้   เคยไหมคะ?  ที่เรามักจะทำอะไรลงไปโดยที่เราไม่ได้จดจ่อ หรือ มีสติในการกระทำของเรา ทำให้เราไม่แน่ใจว่าเราได้ทำสิ่งนั้น หรือสิ่งนี้แล้วหรือยัง บางครั้งก็อาจจะมีอาการลืมบ่อยๆ นี่เป็นสิ่งที่เตือนว่าเราอาจจะขาดสติในขณะนั้นๆค่ะ ดังนั้นเราจึงควรฝึกทำความคุ้นเคยกับสมาธิให้ได้ตลอดทั้งวันนะคะ วันนี้มีวิธีการทำความคุ้นเคยกับสมาธิ หรือ ทำใจเราให้มีอารมณ์พร้อมสำหรับการฝึกสมาธิมาฝากค่ะ   การเริ่มทำความคุ้นเคยกับองค์ประกอบของสมาธินั้นไม่ยาก  เพราะคือการโน้มอารมณ์เข้าหาความสบาย   ความงดงาม  เป็นต้นว่าเข้าใกล้ธรรมชาติ  เข้าใกล้ความงาม  และเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับความงามตามธรรมชาตินั้นอย่างมีสติ วิธีการเข้าใกล้ธรรมชาติสามารถทำได้หลายวิธี คือ ออกเดินทางท่องเที่ยวด้วยจุดประสงค์ที่ต้องการชื่นชมธรรมชาติจริงๆ และฝึกสมาธิในระหว่างที่ชื่นชมธรรมชาตินั้น หรือ หากอยู่ที่บ้านก็ให้ลองใสใจกับต้นไม้ภายในบ้าน  ด้วยการรดน้ำเดินเล่นหรือลงมือปลูกด้วยตัวเอง หมั่นออกมาจากอาคารเพื่อสัมผัสกับแสงแดดอ่อนยามเช้า  หรือ รับลม และออกมาชื่นชมกับแสงเดือน  หมู่ดาวในเวลากลางคืน แล้วน้อมนำใจเราให้อยู่กับเนื้อกับตัว จดจำอารมณ์สบายที่ได้สัมผัสธรรมชาติมาใช้เมื่อนั่งสมาธิ   การเข้าใกล้ความงามของศิลปะด้วยการฟังเพลงบรรเลงนุ่มๆอยู่เสมอ ด้วยการวาดภาพ  วาดลวดลายเส้นด้วยดินสอก็ได้ สีไม้ สีน้ำ สีน้ำมัน หรือ สีอะครีริค ก็ได้ แล้วแต่ความถนัด ในระหว่างที่ฟังเพลง หรือ วาดภาพ ก็ให้นึกทำใจให้เป็นสมาธิ เอาใจไว้กับตัวเรา ไม่ปล่อยให้ลองลอยไปไหนต่อไหน หากพบว่าใจกำลังฟุ้งซ่าน ก็ให้ดึงใจกลับมาอยู่กับตัวเรา   การอ่านบทกวีไพเราะ  ของกวีเอกของโลก  อาทิ  กาลิทาส  รพินทรนาถ  ฐากูร  หรือคาอิล ยิบราล หรือแม้แต่การอ่านหนังสือธรรมะ ก็ช่วยให้เรามีสติอยู่กับสิ่งที่ดีงามได้เช่นกัน ฝึกทำใจเราให้รวมเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งแวดล้อมอย่างมีสติและสบาย ปล่อยให้ใจเรามีความสงบ เพราะใจที่สบายคือ คุณสมบัติของใจที่มีคุณภาพ เหมาะสำหรับการฝึกสมาธิให้ก้าวหน้าค่ะ   นอกจากนี้ยังมีตัวช่วยอื่นๆ เช่น เพลงบรรเลงเพราะๆ เบาๆ หรือ เพลงที่มีเสียงธรรมชาติ เช่น พวก Green Music เปิดฟังแล้วมีเสียงน้ำ เสียงนก เสียงเปียนโนเบาๆ เป็นต้น แม้แต่พวกน้ำมันหอมระเหย ซึ่งทำจากน้ำมันหอมธรรมชาติ Aromatic Oil ใช้หยดในนำ Burner ให้กลิ่นหอมระเหยช่วยให้เกิดความสบายทางสรีระ เช่น กลิ่นมิ้นท์ จะช่วยให้รู้สึกโล่งสบาย กลิ่นลาเวนเตอร์จะช่วยให้กระปรี้กระเปร่า เป็นต้น   นอกจากนี้เสื้อผ้าที่เราสวมใสเมื่อจะนั่งสมาธิควรจะ หลวมๆ สบายๆ เพื่อให้เราผ่อนคลายได้ง่ายขึ้น วิธีการคือ เปิดเพลงเบาๆ  สูดกลิ่นระเหยอ่อนๆ  พร้อมออกกำลังกายช้าๆ  ปล่อยอารมณ์ให้สอดคล้องไปกลับเสียงเพลง ให้ปล่อยความรู้สึกไปกับเสียงเพลงพลางนึกถึงความเป็นศูนย์กลางกายของสรรพสิ่ง  หรือนึกว่าร่างกายนี้โปร่งใส แล้วประคองใจให้สบายๆ อย่างนี้ไปเรื่อยๆ เท่าที่จะทำได้ หากมีความฟุ้งเข้ามา เมื่อได้สติก็ให้ลืมตา แล้วเริ่มวางใจใหม่เช่นนี้ ก็คือว่ามีผลการฝึกสมาธิที่ดีเยี่ยมแล้วค่ะ   หรือ บางท่านอาจจะปลี่ยนจากการฟังเพลงเป็นนั่งลงสวดมนต์เบาๆ ท่ามกลางกลิ่นหอม และธรรมชาติ หลังจากที่ชำระร่างกาย แต่งกายด้วยชุดที่เหมาะสมแล้ว ก็เลือกที่นั่งที่เหมาะสมในท่าขัดสมาธิ จัดท่าทางของเราให้สบายที่สุด หรือ หากใครมีปัญหาในการนั่งขัดสมาธิ ก็ให้นั่งบนเก่าอี้สบายๆก็ได้ แล้วปล่อยความรู้สึกให้เบาสบายโดยให้สิ่งแวดล้อมรอบๆตัวเรา ทำหน้าที่กล่อมเกลาใจของเราให้ผ่อนคลายสงบ โดยมีสติระลึกรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาอย่างสบายๆ นุ่มนวล ประคองใจให้มีอารมณ์อย่างนี้ให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ เทคนิคการฝึกให้สบายได้อย่างมีสติ คือ ให้นึกเสมอว่าตนเองเป็นศูนย์กลางของสรรพสิ่งให้ลองนึกถึงจุดกลางแค่พอนึกได้แล้วนึกบ่อยๆเท่าที่จะทำได้บนความสบายนุ่มนวล แล้วปล่อยอารมณ์ให้ทอดสบายสอดคล้องไปกับสิ่งที่เลือก เช่น ถ้าเลือกธรรมชาติ  ก็ให้นึกว่าตัวเอง  เขาไปอยู่ท่ามกลางบรรยายกาศเช่นนั้น เทคนิคและวิธีการต่างๆ ข้างต้นนี้เป็นวิธีที่จะทำให้ใจของเรานุ่มนวล เหมาะแก่การทำสมาธิให้มีผลการปฏิบัติธรรมได้ก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป โดยนอกจากจะฝึกในขณะที่เรานั่งลงทำสมาธิแล้ว ในระหว่างวันเราก็สามารถฝึกสติระลึกรู้ให้เท่าทันกับการกระทำของเราได้เช่นเดียวกัน โดยกำหนดใจเอาไว้ภายในอย่างสบาย และ มีสติรู้ตัวในทุกขณะให้ได้ตลอดทั้งวัน ถ้าทำเช่นนี้ได้บ่อยๆ ในไม่ช้าเราก็จะรู้สึกคุ้ยเคยกับสมาธิมากขึ้นเป็นลำดับ เราจะมีสติรู้ตัวเมื่อใจเราเผลอ แล้วดึงใจกลับมาโดยอัตโนมัติโดยที่เราอาจจะไม่ทันสังเกตุตัวเองด้วยซ้ำ หากเราฝึกสติระหว่างวันเช่นนี้บ่อยๆ เมื่อกลับมานั่งสมาธิที่บ้าน ใจเราจะสงบได้รวดเร็ว เรื่องฟุ้งต่างๆ จะน้อยลง มีผลการฝึกสมาธิก้าวหน้ายิ่งขึ้น ซึ่งในตอนแรกอาจจะต้องอาศัยเทคนิคเข้าช่วยแต่ต่อไปใจจะเริ่มคุ้นกับความสงบที่นุ่มนวลนี้จนกลายเป็นนิสัยไปในที่สุด และบุคคลแรกที่จะได้รับผลประโยชน์สูงสุด ก็คือตัวของเราเองค่ะ ขอให้ทุกท่านมีกำลังใจฝึกตัวเราให้คุ้นกับสมาธิไปเรื่อยๆ นะคะ แล้วคุณจะได้สัมผัสกับความสุขที่แท้จริงที่หาไม่ได้จากที่ไหนในโลกใบนี้ค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://deconstructingyourself.com/five-proven-ways-to-get-your-meditation-practice-on-track.html

สมาธิเป็นสิ่งที่เราควรจะทำทุกวัน ให้เป็นกิจวัตร เหมือนกันการอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน ทานข้าว เพราะร่างกายเรายังต้องชำระล้างให้สะอาดทุกวัน จิตใจของเราก็ต้องได้รับการชำระล้างให้สะอาดเช่นเดียวกัน มิเช่นนั้นใจเราจะเป็นที่เก็บสะสมขยะในใจได้ ทุกๆ วันเราจะต้องเจอกับสิ่งเร้ารอบตัวเรา ที่มีผลทำให้เรามีทั้งความสุข และความเครียด หากเป็นความสุขเราคงไม่ต้องไปจัดการอะไรมากนัก แต่สำหรับความทุกข์ ความเครียด ความหงุดหงิด รำคาญใจ ที่สะสมมาตลอดทั้งวันนั้น ต้องการให้เราทำความสะอาดใจ เคลียร์สิ่งต่างๆ ที่รกใจเราเช่นกัน ลองคิดดูว่าหากเราไม่สะสาง จำกัด สิ่งเหล่านี้ออกไป ใจเราก็จะสกปรกหมักหมม เต็มไปด้วยสิ่งที่ทำให้ใจเราเป็นทุกข์ ความดำมืดของใจจะสะสม หุ้มห่อ ปนเป็นใจเราให้มัวหมอง แม้บางครั้งเราเจอกับสิ่งดีดีในชีวิต เราก็จะมองไม่เห็น   ยกตัวอย่างเช่น การได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวที่เรารักในช่วงวันหยุด หากเราได้มีการเคลียร์ใจเราทุกวัน ด้วยการฝึกสมาธิ เราจะมองเห็นว่าช่วงเวลาที่ได้อยู่กับครอบครัวนี้เป็นช่วงเวลาที่มีคุณค่า และจะทำช่วงเวลานี้ให้มีความสุขที่สุด แต่หากใจเราดำมืดเราจะใช้เวลากับครอบครัวของเราด้วยความรู้สึกว่าเป็นหน้าที่ บางครั้งอาจจะรู้สึกรำคาญกับเรื่องจุกจิกที่เกิดขึ้น จนทำให้ลุกลามเป็นการทะเลาะเบาะแว้ง ทำลายความรู้สึกที่ดีของกันและกันในช่วงวันหยุดที่มีคุณค่านี้...เห็นไหมละคะว่าเรื่องการฝึกสมาธินี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย สมาธิจะทำให้เราเห็นอะไรที่เรามักมองข้ามไป   เคยไหมคะ? ที่เราเห็นใครบางคนมักมีความสุขในทุกสถานการณ์ มีความสุขได้กับเรื่องเล็กน้อย ที่เป็นอย่างนั้นได้เพราะใจของเขาใสค่ะ เขาอาจจะเป็นคนที่ฝึกสมาธิ หรือไม่ก็เป็นคนที่มีนิสัยมองโลกในแง่ดีอยู่แล้ว เมื่อใครได้เข้าใกล้คนเหล่านี้ก็จะรู้สึกมีความสุข สบายใจตามไปด้วย คุณอยากจะเป็นคนที่ใครอยู่ใกล้แล้วก็รู้สึกเครียด หรือ จะเป็นคนที่ใครๆอยู่ด้วยแล้วก็มีความสุขคะ? เชื่อว่าคำตอบคงมีอยู่ในใจคุณอยู่แล้ว...ซึ่งไม่ต้องคิดเลยว่าถ้าใครเมื่อมีคนเข้าใกล้แล้วรู้สึกได้ถึงความเครียด เจ้าตัวนั้นจะต้องมีความเครียดสะสมอยู่ในตัวมากมายกว่าหลายเท่าตัวนัก ในทางตรงกันข้าม คนที่ใครเข้าใกล้แล้วมีความสุข นั่นหมายถึง ในใจของเขาเป็นที่สะสมความสุขอย่างมหาศาลจนกระทั่งส่งผ่านไปยังผู้อื่นได้นั่นเอง  เปรียบเหมือน พระอาทิตย์ที่ส่งผ่านแสงสว่าง และความร้อนมาให้กับมนุษย์บนโลกได้ ที่เรารู้สึกร้อนมากๆ ในช่วงหน้าร้อนนั้น ลองมาดูที่ตัวของพระอาทิตย์สิคะ ว่าร้อนขนาดไหนจึงแผ่ความร้อนออกมาได้ถึงโลกเราขนาดนั้น...พอจะเห็นภาพชัดเจนขึ้นแล้วนะคะ   มนุษย์เรานั้นสภาพจิตใจของเรานั้น “ประภัสสร ผ่องใส” ค่ะ แต่ด้วยกิเลสที่ห่อหุ้มใจเรามาตั้งแต่กำเนิดทำให้ใจของเราไม่ใส เหมือนอย่างสภาพที่แท้จริงของเรา วิธีเดียวที่จะขจัดกิเลสออกไปจากใจเราได้จนหมดสิ้นนั้นก็คือ การฝึกสมาธิ เพื่อขจัดกิเลสของเราออกไปทีละนิดละหน่อย จนเมื่อมนุษย์สามารถฝึกสมาธิได้จนถึงขั้นวิปัสสนา เห็นแจ้งแทงตลอด เห็นกิเลสในใจจนขจัดออกได้หมด และกิเลสไม่สามารถมาควบคุมใจเราได้อีก บุคคลเหล่านี้เราเรียกว่า “พระอรหันต์” ใจของท่านจะกลับไปสู่ความบริสุทธิ์ ผ่องใส ได้อีกครั้ง และหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด หรือ สังสารวัฏ ตามพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ค่ะ   แม้ว่าเราจะยังไม่ได้หวังผลในการชำระล้างใจเราให้บริสุทธิ์ได้ขนาดนั้น แต่ยังไงเราก็ควรจะเคลียร์ใจเราทุกวัน เพราะกิเลส เปรียบเหมือนเชื้อไวรัส ที่พร้อมจะแพร่กระจาย และขยายเพิ่มจำนวนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนกระทั่งเราตายกันไปข้างหนึ่งทีเดียว ถ้าเปรียบกับใจที่ถูกกิเลสห่อหุ้มแบบดำมืดสนิทจริงๆ ก็คือ คนที่ตายแล้ว จากการทำความดีทั้งปวง พร้อมที่จะทำชั่วได้ทุกชนิด ทุกเวลา โดยไม่มีความรู้สึกผิดแม้สักนิด ทำทุกอย่างได้เพื่อสนองกิเลสที่บังคับใจนั่นเอง ดังนั้นหากเราประมาทไม่หมั่นควบคุม ระวัง จิตใจเราให้ห่างจากความชั่ว เราจะถูกกิเลสควบคุมให้ทำความชั่วอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ฉะนั้นดีที่สุด คือ การหมั่นอาบน้ำชำระใจเราด้วย “การฝึกสมาธิ” ในทุกๆ วัน เพื่อให้กิเลสนั้นตามห่อหุ้มใจเราไม่ทัน หรือ บังคับควบคุมให้เราทำสิ่งที่ไม่ดีได้น้อยที่สุดค่ะ   บางคนอาจจะคิดว่าเราก็เป็นคนดีอยุ่แล้ว คิดดี พูดดี ทำดี อยู่แล้วไม่จำเป็นต้องฝึกสมาธิ...นั่นก็ยังเป็นความคิดที่ประมาทนะคะ แม้ว่าเราจะเป็นคนดีอยู่แล้ว แต่หากได้ฝึกสมาธิเพิ่มเติมอีก นั่นจะทำให้เราได้ฝึกใจเราให้สูงส่งมากยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเจอสิ่งเร้าที่หลอกล่อให้เราทำไม่ดี ก็จะมีภูมิคุ้มกันที่เพิ่มขึ้นต่อการทำชั่ว   ยกตัวอย่างเช่น ปกติแล้วนาย ก. จะทำงานเป็นเจ้าหน้าที่จัดซื้อขององค์กรหนึ่ง ด้วยความซื่อสัตย์สุจริต ไม่เคยใช้หน้าที่ของตนในการทำทุจริต แม้ว่าจะมีใครเสนอเงินพิเศษให้ แต่หากวันหนึ่งพ่อของนาย ก. ป่วยหนัก ต้องเข้าโรงพยาบาลด่วนและต้องใช้เงินก้อนใหญ่ด่วนเพื่อรักษา ไม่อย่างนั้นพ่อของนาย ก. อาจจะถึงแก่ชีวิต ในจังหวะนั้นมีคนเสนอเงินพิเศษให้นาย ก. เพื่อให้นายก. เลือกจัดซื้อสินค้าของตนเองเข้าไปในองค์กร แต่สินค้านี้เป็นสินค้าที่มีคุณภาพต่ำ และราคาสูงกว่าที่ควรจะเป็น ถ้าเป็นปกตินาย ก.จะปฏิเสธ แต่กรณีนี้ ถ้านาย ก. จะตัดสินใจอย่างไร...แล้วคุณละคะลองนึกดูเล่นๆ ว่าคุณจะตัดสินใจอย่างไร?...มาดูกันค่ะว่าจากการตัดสินใจทั้งสองทางเลือก คือ รับ หรือ ไม่รับ...แล้วจะส่งผลอย่างไร?   กรณีแรกคือ “รับ” เมื่อนาย ก. รับเงินก้อนนั้น ก็นำเงินมารักษาพ่อของตนเอง พ่อพ้นขีดอันตราย ดูเหมือนอะไรๆ จะดีไปหมด แต่เมื่อวันหนึ่งองค์กรนั้น สืบพบว่าของที่นาย ก. สั่งเข้ามา คุณภาพต่ำ และราคาสูงกว่าที่ควรจะเป็น ส่งผลเสียหายต่อองค์กร จึงถูกพิจารณาให้ออกจากงาน พร้อมกับการเสียประวัติเนื่องจากถูกประกาศไปยังองค์กรอื่นๆ และบริษัทในเครือ เพื่อไม่ให้รับเข้าทำงานด้วยความที่ทุจริตในหน้าที่ พ่อซึ่งยังคงต้องรักษาตัวต่อเนื่องก็พลอยลำบากเพราะขาดรายได้ในที่สุด   กรณีที่สอง คือ “ไม่รับ” เมื่อนาย ก.ไม่รับ และ มีเงินไม่มากพอที่จะรักษาพ่อของตน จึงนำเงินเก็บส่วนหนึ่ง และเอ่ยปากขอยืมคนรอบตัว ซึ่งปกตินาย ก. เป็นคนที่ไว้วางใจได้จึงมีคนพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลืออย่างจริงใจ พ่อของนาย ก. จึงผ่านช่วงวิกฤติมาได้ และเนื่องจากนาย ก.เป็นผู้ที่มีความสุจริต จัดซื้อของที่มีคุณภาพ ราคาสมเหตุผล ทำให้บริษัทมีกำไร ในปลายปีบริษัทจึงพิจารณาให้นาย ก. ได้รับโบนัสก้อนใหญ่ เขาจึงนำเงินนั้นไปจ่ายคือให้แก่คนที่เขาไปยืมเงินมา พร้อมทั้งยังมีความเจริญก้าวหน้าในที่ทำงาน เป็นหลักให้ครอบครัวต่อไปได้   ตัวอย่างข้างต้นนี้ หากนาย ก. ไม่ฝึกใจตนเองให้ผ่องใสอยู่เสมอ ก็อาจจะรู้ไม่เท่าทันตัวกิเลสที่สั่งให้นาย ก. รับเงินก้อนนั้น เพื่อไปรักษาพ่อ ซึ่งดูแล้วอาจจะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่เนื่องจากเป็นสิ่งที่ผิดศีลธรรม ซึ่งในท้ายที่สุดก็จะส่งผลเสียตามมาในภายหลัง ในทางตรงกันข้าม หาก นาย ก. ได้ฝึกสมาธิ เมื่อมีปัญหา ก็จะมีตัว “สติ” คอยเตือนให้มีจิตใจเข้มแข้ง ทนต่อความยั่วยวนของกิเลส ที่กำลังหลอกล้อด้วยเงินก้อนโต ทำให้เห็นถึงความเป็นจริงโดยตลอดว่า หากใจอ่อนยอมรับเงินจะเกิดผลเสียในที่สุด แต่หากยึดมั่นในความถูกต้อง แม้จะดูแล้วลำบาก แต่ในระยะยาวแล้วจะเกิดผลดีตามมาไม่สิ้นสุด...และนี้ก็คือตัวอย่างของผู้ที่เป็นคนดีอยู่แล้ว แต่หากฝึกสมาธิเพิ่มเติม ก็จะยิ่งทำให้มีจิตใจที่มั่นคง เข็มแข็ง ต่อการทำดีค่ะ   ทุกสิ่งทุกอย่างมี “ใจ” เป็นนาย มีใจเป็นผู้สั่ง ดังนั้นเราจึงควรฝึกสมาธิ ซึ่งเป็นการฝึกฝนชนิดเดียวเท่านั้นที่เราสามารถฝึกกับ “ใจ” ของเราได้ ยิ่งหากฝึกได้ทุกๆวัน ใจของเราก็จะยิ่งเข้มแข็ง ใจที่เข้มแข็ง คือใจที่ใสสว่าง ห่างไกลจากการบังคับ ควบคุมของกิเลสทั้งปวงค่ะ...มาเริ่มฝึกสมาธิกันให้ได้ทุกวันนะคะ เพื่อให้มีจิตใจเข้มแข็งต่อความชั่ว พร้อมที่จะทำดี ส่งผลให้ชีวิตมีแต่ความเจริญก้าวหน้าค่ะ credit: photo from http://8tracks.com/mobot/clear-your-mind

ดังที่ได้กล่าวไปแล้วว่า สัมมาสมาธินั้นเริ่มต้นอาจมีวิธีการฝึกที่หลากหลายตามแต่ความถนัด (หรือ จริต) ของแต่ละท่าน แต่เมื่อเข้าสู่ “ปฐมมรรค” แล้วหนทางสายเอกนั้นจะมีเพียงสายเดียวเท่านั้นที่มุ่งสู่พระนิพพาน ยกตังอย่างเช่น ถ้าจุดมุ่งหมายของเราคือ การนั่งเครื่องบินที่สนามบินสุวรรณภูมิเพื่อตรงไปยังเชียงใหม่ ก่อนที่จะมาถึงสุวรรณภูมินั้นเราอาจจะนั่งรถเมล์ รถเมล์ปรับอากาศ รถมอเตอร์ไซต์รับจ้าง นั่งแท๊กซี่ ขับรถส่วนตัว หรือ นั่ง airport link มายังสุวรรณภูมิ แล้วแต่ความสะดวกของแต่ละคน แต่เมื่อมาถึงสุวรรณภูมิแล้วทุกคนจะต้องนั่งเครื่องบินตรงไปยังเชียงใหม่ ซึ่งต้องใช้เส้นทางการบินแบบเดียวกันนี้เท่านั้นจึงจะไปถึงเชียงใหม่ ตามเป้าหมายที่ตั้งเอาไว้...เป็นไงบ้างคะยกตัวอย่างแบบนี้คงพอจะเห็นภาพชัดเจนมากขึ้น   เมื่อเราได้ศึกษา และเลือกแล้วว่าวิธีการฝึกในแบบต่างๆนั้น แบบไหนที่เหมาะกับเรา (รายละเอียดการปฏิบัติในสายต่างๆนั้น จะหาเวลามาอธิบายกันในภายหลังนะคะ) เรายังควรทราบว่า นอกจากนี้ยังมีปัจจัยอื่นใดอีกบ้าง ที่มีผลต่อความก้าวหน้าในการปฏิบัติดังนี้ค่ะ1. ระยะเวลาและช่วงเวลาของการปฏิบัติ เนื่องจากคนเรามักจะมีช่วงเวลาต่างๆในแต่ละวัน ที่เหมาะสมในการปฏิบัติสมาธิแตกต่างกันออกไป ทั้งนี้แล้วแต่กิจกรรม และ ลักษณะนิสัยของแต่ละคนค่ะ ดังนั้นหากเราสามารถจัดสรร เวลาที่แน่นอนในการฝึกสมาธิในแต่ละวันได้อย่างชัดเจน เมื่อทำไปสักระยะหนึ่ง คล้ายกับว่าสมองเราจะจำได้ว่าในช่วงเวลานี้ เราจะต้องฝึกสมาธิ ในภายหลังเมื่อเราจะฝึก  สมาธิ สมองจะสั่งร่างกายของเราให้ตื่นตัว เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกสมาธิ ซึ่งจะทำให้เรามีผลการฝึกสมาธิดีกว่าที่เราไม่จัดสรรเวลาสำหรับฝึกสมาธิค่ะ2. พื้นฐานสุขภาพของผู้ปฏิบัติการปฏิบัติธรรมนั้น หากผู้ปฏิบัติมีสุขภาพแข็งแรง จะปฏิบัติได้ดีกว่าผู้ที่มีสุขภาพไม่แข็งแรง เนื่องจากการฝึกสมาธิ แม้ว่าจะสามารถฝึกได้หลายอิริยาบท นั่ง ยืน เดิน แต่ท่าที่นั่งได้นิ่งสนิทดีจริงๆ นั้นคือ ท่านั่งขัดสมาธิ เพราะเป็นท่าที่เมื่อนั่งแล้วได้สัดส่วน สามารถการถ่ายเทกระจายน้ำหนัก ทำให้สามารถนั่งได้มั่นคง และสมาธินั้นหากผู้ปฏิบัติอยากจะก้าวหน้ามีผลการปฏิบัติที่ลุ่มลึก เมื่อนั่งไปแล้วมักจะต้องนั่งให้นิ่ง ไม่ไหวติง ซึ่งจะเป็นการยากสำหรับผู้ที่มีสุขภาพไม่แข็งแรง เพราะอาจจะมีอาการปวดเมื่อย ระบบเลือดไม่ไหลเวียน เป็นเหน็บชา เป็นต้น ดังนั้น ทุกท่านควรเตรียมสุขภาพ ร่างกายให้พร้อม ด้วยการหมั่นออกกำลังกายสม่ำเสมอ เช่น การยืดเส้นสาย โยคะ รำไทเก๊ก รำกระบอง และอื่นๆ3. พื้นฐานพฤติกรรมทางอารมณ์ของผู้ปฏิบัติพื้นฐานทางอารมณ์ของผู้ปฏิบัตินับว่ามีความสำคัญ ผู้ที่มีภาวะอารมณ์ดีอยู่เสมอ มักจะปฏิบัติได้ผลเร็วกว่าคนที่หงุดหงิดง่าย  หรือคนเจ้าอารมณ์ หากผู้ใดมักหงุดหงิด โกรธง่าย การรักษาศีล อย่างน้อยศีล 5 เป็นปกติ จะช่วยให้ลดความเป็นคนมักโกรธได้ เนื่องจากศีลนั้น เป็นหลักธรรมที่ทำให้งดเว้นจากการเบียดเบียนผู้อื่น เมื่อฝึกบ่อยๆ จะทำให้ใจเย็นลง และเมื่อไม่คิดร้ายกับใคร ก็จะเป็นผู้ไม่มีศัตรู ไม่มีเรื่องขุ่นข้องค้างอยู่ในใจ อีกประการหนึ่งการหมั่นสวดมนต์ และแผ่เมตตาต่อสรรพสัตว์ที่เกิดมาร่วมทุกข์กันนั้น ก็จะทำให้เรารู้สึกเข้าใจ และเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ก็จะทำให้ลดอารมณ์มักโกรธได้อีกทางหนึ่ง อันจะเป็นผลดีต่อการนนั่งสมาธิ เพราะหัวใจของการนั่งสมาธิ คือ “อารมณ์สบาย” นั่นเองค่ะ4. พื้นฐานด้านคุณธรรมของผู้ปฏิบัติอย่างที่ได้กล่าวไปแล้วในเบื้องต้นว่า อารมณ์สบาย จะทำให้มีผลการปฏิบัติธรรมที่ดี เปรียบเสมือนกับเมื่อนั่งลงไปแล้ว เมื่อเริ่มต้นด้วยอารมณ์สบายจะเป็นการเริ่มต้นจากศูนย์และเพิ่มความสงบ สบายยิ่งๆ ขึ้นไป แต่หากคุณธรรมของผู้ปฏิบัติยังไม่มากพอ ยังมีความคิดที่ผิดศีลธรรมอยู่นั้นเปรียบเสมือนเริ่มนั่งด้วยคะแนนติดลบ ต้องใช้เวลานานกว่าจะปรับใจให้ขึ้นสู่ความเป็นกลาง จากนั้นจึงจะสามารถต่อยอดต่อไปได้ นั่นก็หมายถึง แต่แทนที่จะได้ผลดีเลย  กลับต้องไปแก้ไขส่วนเสียก่อนนั้นเอง ผู้ปฏิบัติจึงควรฝึกคุณธรรมของตนให้ยิ่งๆขึ้นไป5. ความสม่ำเสมอของผู้ปฏิบัติเหตุผลสำคัญที่ทำให้ผู้ปฏิบัติมีผลการปฏิบัติไม่ก้าวหน้า คือ ความไม่สม่ำเสมอ ไม่ต่อเนื่องของการฝึกสมาธิ สิ่งที่ทุกๆคน ควรจะทำความเข้าใจก็คือ การฝึกสมาธิ ก็เหมือนกับการฝึกฝนอื่นๆ ในโลกใบนี้  คือ ต้องฝึกอย่างต่อเนื่อง เช่น การฝึกว่ายน้ำนั้น จะว่ายน้ำเป็นก็ต้องฝึกว่ายบ่อยๆ เมื่อว่ายเป็นแล้วอยากจะเก่งก็ต้องฝึกว่ายทุกวันกำลังจึงจะอยู่ตัว หรือ จะร้องเพลง ก็ต้องฝึกร้องทุกวันจนเสียงอยู่ตัว แล้วต่อยอดรร้องเพลงที่ยากขึ้นเรื่อยๆ  แม้แต่การฝึกภาษา ก็ต้องฝึกทุกวัน ฝึกใช้บ่อยๆ จนกระทั่งสามารถพูดได้อย่างเป็นธรรมชาติ และฝึกต่อเนื่องเพื่อให้เก่งขึ้น สมาธิก็เช่นกัน แม้รู้ว่าดี แต่ไม่มีความเพียรที่จะฝึกอย่างต่อเนื่อง ทุกครั้งที่หยุดไป เมื่อกลับมานั่งสมาธิใหม่ ก็จะกลับไปสู่จุดเดิม ย้ำวนเวียนอยู่กับที่ “ใจ” ของเราเมื่อไม่ได้มีการฝึกฝน “สติ” อย่างต่อเนื่อง ก็ยากที่เราจะมีผลการฝึกสมาธิก้าวหน้าได้ค่ะ ฝึกสมาธิทุกวันก็จะทำให้ใจเราได้รับการขัดเกลาทุกวัน ใจเราก็จะใสขึ้น ละเอียดขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ   ทั้งหมดนี้ก็คือปัจจัยที่สำคัญที่จะเป็นตัวชี้วัดว่าเราจะมีผลการฝึกสมาธิได้ดีมากน้อยแค่ไหนนะคะ ขอให้ทุกท่านเตรียม กาย และใจ ของเราให้พร้อม และพิจารณาปัจจัยต่างๆ เหล่านี้ว่ามีปัจจัยใดบ้างที่เรายังต้องปรับ เพื่อให้พร้อมสำหรับการฝึกสมาธิของเราบ้าง...ขอให้ทุกท่านมีผลการปฏิบัติที่ดีในทุกๆวันนะคะ credit: photo from SHUTTERSTOCK/ALEKSANDAR TODOROVIChttp://www.thewire.com/entertainment/2013/01/meditation-clothes-we-wear-meditate/60816/

A peaceful mind creates a peaceful worldสันติสุขภายในสร้างสันติภาพโลกหัวข้อนี้เป็นหัวข้อที่น่าสใจมากๆ เพราะว่ามนุษย์เรา แสวงหาสันติภาพมายาวนานนับศตวรรษ แต่ก็ยังไม่พบหนทางแห่งความสุขที่แท้จริง ใครเลยจะคิดว่าสันติภาพโลกนั้นสร้างขึ้นได้ง่ายๆ ด้วยการหลับตา หยุดใจนิ่ง แล้วสันติสุขภายใจจะเกิดขึ้น และเมื่อทุกคนสามารถสร้างสันติสุขภายนตนได้เล้ว สันติภาพที่แท้จริงจะเกิดขึ้นบนโลกใบนี้อย่างแน่นอน สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงค้นพบด้วยพระองค์เอง และสอนสรรพสัตว์มายาวนาน จนกระทั่งปัจจุบันซึ่งคำสอนของท่านก็ยังคงอยู่ที่สำคัญที่สุดสมาธิ สันติสุขภายใน ไม่จำกัดเฉพาะในชาวพุทธ แต่เป็นสิ่งสากลที่ใครๆ ก็ทำได้....มาลองดูในคลิปวีดีโอนี้จะเห็นว่าสิ่งที่กล่าวไว้ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย...:Dhttps://www.youtube.com/watch?html5=1&v=o_SdBn3e-p0&feature=youtu.be&app=desktopเราคนไทยซึ่งเป็นชาวพุทธได้ลองหลับตาหยุดใจกันบ้างรึยังคะ....ถ้ายังก็ขอให้ทุกท่านได้ลองกันดู...แล้วจะรู้ว่าความสุขสงบที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไรค่ะขอคุณภาพจากเว๊บไซต์ : http://maryjaneelh.weebly.com/blog/the-key-is-in-your-hand

Trend สมาธิที่น่าสนใจ นิตยสาร “The Secret” รายปักษ์ ปีที่ 6 ฉบับ 141 วันที่ 10 พฤษภาคม 2557 ยังมีเรื่องที่น่ารู้เกี่ยวกับ Trend ต่างๆ ของสมาธิ ที่น่าสนใจ   เรื่องแรกคือ เดี๋ยวนี้เขามีการจัดสรรพื้นที่สำหรับฝึกสมาธิในสนามบินกันแล้วนะคะ...แต่ก่อนเราอาจจะได้ยินว่าสนามบินจะมีห้องสำหรับการทำละหมาด แต่ตอนนี้สนามบินนานาชาติชิคาโกโอแฮร์ ได้เปิดห้องสำหรับผู้โดยสารให้ฝึกสมาธิ หรือ โยคะระหว่างรอขึ้นเครื่อง หรือเปลี่ยนเครื่องได้ เนื่องจากเห็นประโยชน์ว่าการฝึกสมาธิสามารลดความเครียด และทำให้ผ่อนคลาย ท่ามกลางการเดินทางที่วุ่นวายนั้นผู้โดยสารจะได้มีที่ให้ได้ผ่อนคลาย และสงบได้ ซึ่งก็ไม่ใช่แค่ที่สนามบินนี้นะคะ ก่อนหน้านี้สนามบินแฟรนซิลโก และแดลลัส ประเทศสหรัฐอเมริกา ก็เปิดห้องอย่างนี้มาแล้วค่ะ   ตอนนี้มี Application ดีดี เพื่อความสงบในสมาร์ทโฟน ซึ่งนิยามกันเป็นอย่างมาก คือ โปรแกรมสอนสมาธิ Headspace จะมีเสียงระฆังเตือนสติให้กลับมาอยู่ที่ลงหายใจอย่าง Meditation Bell หรือ เสียงจากโปรแกรม Calm ฟังแล้วผ่อนคลายเหมือนอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ และยังมีโปรแกรม Lift ซึ่งรวมกลุ่มคนที่สนใจในกิจกรรมคล้ายกัน รวมถึงการนั่งสมาธิจนเป็นนิสัย Lift จะเตือนให้เราหาเวลาทำกิจกรรมดังกล่าว และให้กำลังใจอีกด้วย   สุดท้ายเป็นเรื่องของการแก้อาการปวดหัว...นักวิทยาศาสตร์พิสูจน์แล้วว่าความเจ็บปวดมาจากความคิด ศาสตราจารย์แอนโทนี โจนส์ (Anthony Jones) นักวิทยาศาสตร์จากมหาวิทยาลัยแมนเชสเตอร์ ประเทศอังกฤษ ได้ข้อสรุปข้างต้น และนำเสนอการฝึกสมาธิตามหลักพุทธศาสนา และมองโลกแง่บวกสามารถบรรเทาอาการปวดต่างๆ ได้ดีกว่ายาแก้ปวด ที่มีผลข้างเคียงตามมามากมาย...ดังนั้นเป็นนิมิตหมายที่ดีที่เราอาจไม่ต้องพึ่งแต่ยาแก้ปวดกันนะคะ...ดีที่สุดฝึกนั่งสมาธิกันทุกๆ วัน จะได้เป็นภูมิคุ้มกันโรคต่างๆ รวมถึงโรคสารพัดปวดด้วยค่ะ   เห็นข้อดีของการฝึกสมาธิ และแนวโน้มของโลกในปัจจุบันที่คนทั่วโลกเห็นความสำคัญของการฝึกสมาธิแบบนี้แล้ว...ขอให้เราตระหนักเอาไว้ค่ะว่า สมาธิคือสิ่งหนึ่งในชีวิตประจำวันที่จะขาดไม่ได้ เหมือนกับการ อาบน้ำ แปรงฟัน รับประทานอาหาร ที่ต้องทำทุกวันเพื่อสุขภาพที่ดีของใจเราค่ะ   http://www.meditationoutlet.com/meditation-singing-bowls/index.html

 สมาธิกับเหล่า Celebrities ได้ไปอ่านนิตยสาร “The Secret” รายปักษ์ ปีที่ 6 ฉบับ 141 วันที่ 10 พฤษภาคม 2557 เกี่ยวกับเทรนการฝึกสมาธิในโลกตะวันตก...จะเป็นยังไงเรามาดูกันค่ะ   เขาว่าปี 2014 กระแสการฝึกสมาธิ ฝึกสติ หรือ Mindfulness and Meditation นั้นพุ่งสูงขึ้นในโลกออนไลน์ และชาวตะวันตกก็มีการตื่นตัวในการฝึกสติ และสมาธิกันอย่างจริงจังทีเดียว ตัวอย่างเช่น โอปราห์ วินฟรีย์ (Oprah Winfrey) พิธีกรรายการทีวีชื่อดังยืนยันว่าการฝึกสมาธิช่วยให้เธอสร้างสรรค์งาน และมีชีวิตที่ดีที่สุด  และยังร่วมสนับสนุนโครงการ Transcendental Meditation ซึ่งเป็นการฝึกสมาธิที่เผยแผ่โดยมหาฤๅษี วิธีการของ TM คือ การท่อง “ มนตรา” (Muntra) ซึ่งจะท่องซ้ำ ๆ ภาวนาในใจ เพื่อให้เกิดความผ่อนคลาย   คนต่อไปที่กล่าวถึงคือ บิล ฟอร์ด (Bill Ford) CEO ของบริษัทผลิตรพยนต์ฟอร์ด มอเตอร์ ก็ได้ใช้สมาธิ และการแผ่เมตตา ไปยังเพื่อนร่วมงาน และตนเอง ซึ่งเขาเรียนกว่า “เมตตาสมาธิ”   อีแวน วิลเลียมส์ (Evan Williams) ผู้ร่วมก่อตั้งทวิตเตอร์ ยืนยันว่าการฝึกสมาธิเป็นสิ่งที่ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานของเขาเองรวมทั้งผู้ร่วมงานอีกหลายคน   นอกจากนี้บริษัทระดับโลก เช่น Google, AOL, Apple ก็ได้จัดชั้นเรียนสมาธิให้พนักงานในบริษัท เพื่อลดความเครียด และเพิ่มประสิทธิภาพการทำงาน กระตุ้นความคิดสร้างสรรค์ รวมทั้งเพื่อสุขภาพที่ดีของพนักงานด้วย   ชาวตะวันตกเขาเห็นประโยชน์ของสมาธิอย่างนี้แล้ว เราชาวตะวันออก ซึ่งเป็นต้นกำเนิดแห่งการฝึกสมาธิจะละเลยกันไม่ได้แล้วนะคะ...ใครยังไม่ลองฝึกสมาธิต้องลองแล้วล่ะค่ะ ถ้าใครลองแล้วไม่รู้สึกว่าดี อย่างเพิ่งคิดว่าสมาธิไม่ดีนะคะ บางทีอาจเป็นเพราะเรายังไม่เจอวิธีที่เหมาะกับตัวเรา ลองฝึกหลายๆ แบบดู แล้วสังเกตว่าวิธีไหนที่ทำแล้วทำให้เราผ่อนคลาย มีความสุข เมื่อเจอแล้วก็ฝึกวิธีนั้นให้ก้าวหน้าขึ้นไปเรื่อยๆ เลยนะคะ...ขอให้ทุกคนได้พบกับความสุขที่แท้จริงภายในค่ะ ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์: http://www.boomsbeat.com/articles/39/20140103/50-things-didnt-know-oprah-winfrey.htm

ความสว่าง คือ แสงแห่งสมาธิ  คนทั่วไปมักจะสงสัยว่าเมื่อนั่งสมาธิแล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป...ถ้ากล่าวโดยทฤษฎีแล้ว เมื่อเรานั่งสมาธิจนกระทั่งใจสงบนิ่งปราศจากนิวรณ์ 5 ซึ่งเป็นสิ่งที่ขัดขวางใจเราให้เป็นสมาธิ จากนั้นเราจึงจะเข้าสู่รูปฌาน และอรูปฌาน แล้วจึงเป็นพระอริยเจ้าในระดับต่างๆ ต่อไป (ซึ่งในรายละเอียดจะนำมาเล่าในภายหลังนะคะ) เมื่อฟังแล้วก็จะรู้สึกว่าเป็นเรื่องไกลตัวเรา เป็นนามธรรมจับต้องไม่ได้...แล้วสำหรับคนธรรมดาอย่างเราๆ เมื่อฝึกสมาธิไปแล้วจะมีอะไรที่ดูใกล้ตัวและ เป็นประสบการณ์ที่สัมผัสได้ด้วยตัวเอง   โดยปกติเราจะเรียกเหตุการณ์ หรือ สิ่งต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิต ให้เราได้เรียนรู้ ได้พบเห็นว่า “ประสบการณ์” สำหรับการฝึกสมาธิทุกครั้งที่เราทำสมาธิไม่ว่าจะหลับตา หรือ ลืมตา ทำสมาธิ ในอิริยาบทต่างๆกัน (นั่ง นอน ยืน เดิน) สิ่งที่เราได้สัมผัส รับรู้ รู้สึก หรือ แม้กระทั่ง “เห็น” ในขณะนั้นๆ เราเรียกว่า “สภาวธรรมภายใน” และ ทุกสิ่งที่เราได้ประสบจากการฝึกสมาธิเราจะเรียกกันง่ายๆ ว่า “ประสบการณ์ภายใน” ดังนั้น หลังจากที่เราฝึกสมาธิทุกครั้งให้เราฝึกนิสัยสังเกตุว่า การฝึกสมาธิของเราที่เพิ่งผ่านมานั้นเรารู้สึกอย่างไร พบ เห็นอะไร และจะดียิ่งขึ้นถ้าเรามีสมุดเอาไว้สำหรับจดบันทึกผลของการปฏิบัติธรรมของเรา เพื่อที่เราจะได้นำมาสังเกตุดูว่า ในแต่ละรอบที่เรานั่งสมาธินั้นมีผลอย่างไร มีอุปสรรคอะไร แล้วพิจารณาว่าจะแก้ไขอย่างไรได้บ้าง มีประโยชน์มากๆค่ะ   “สมาธิ” โดยทั่วไปแล้วผลที่ได้โดยทั่วไปแล้วจะบอกว่า “ได้ความสงบใจ” แต่ในความเป็นจริงแล้วความสงบใจเป็นเพียงผลส่วนหนึ่งเท่านั้น ในความเป็นจริงทุกคนที่ฝึกสมาธิยังได้สัมผัสกับสภาวธรรมภายในอื่นๆ อีกหลายอย่าง เพียงแต่ว่าอาจจะไม่ทันได้สังเกตุ พิจารณา และจดบันทึก เพราะประสบการณ์ภายในเหล่านี้ถ้าไม่รีบจดในทันทีหลังจากที่ลืมตาขึ้นมาแล้ว...เราก็จะลืมค่ะ ดังนั้นนอกจากความสงบใจแล้ว สมาธิยังเป็นเรื่องของความสว่างที่เกิดขึ้นข้างใน ลองสังเกตดูสิคะ เวลาที่เรานั่งสมาธิไปเรื่อยๆ พอใจสงบแล้วจู่ๆ ก็เหมือนมีแสงสว่างส่องมาที่ตัวเรา มาที่บริเวณหน้าเรา เหมือนเรามีตาข้างในที่สามารถมองเห็นแสงได้อย่างไรอย่างนั้น หลายๆท่านได้เล่าว่าบางครั้งเวลาฝึกสมาธิในห้องคนเดียวในเวลากลางคืนรู้สึกเหมือนมีแสงสว่างส่องมาที่หน้า นึกว่าใครเข้ามาเปิดไฟในห้อง จึงลืมตาขึ้นมาปรากฎว่าในห้องมืดสนิท ไม่มีวี่แววของใครเข้ามาเปิดไฟ ในเรื่องความสว่างนี้พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เคยกล่าวไว้กับพระอนุรุทธะไว้ใน อุปักกิเลสสูตร มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ว่า             “ดูก่อนอนุรุทธะ เรานั้นได้มีความรู้ดังนี้ว่า สมัยใด เรามีสมาธินิดหน่อย สมัยนั้น เราก็มีจักษุนิดหน่อย ด้วยจักษุนิดหน่อย เรานั้นจึงรู้สึกแสงสว่างเพียงนิดหน่อย เห็นรูปได้นิดหน่อย ส่วนสมัยใด เรามีสมาธิหาประมาณมิได้ สมัยนั้น เราก็มีจักษุหาประมาณมิได้ ด้วยจักษุหาประมาณมิได้เรานั้นจึงรู้สึกแสงสว่างหาประมาณมิได้ แลเห็นรูปหาประมาณมิได้ตลอดกลางคืนบ้างตลอดกลางวันบ้างตลอดทั้งกลางคืนและกลางวันบ้าง”   นี่ไงคะ พระองค์ท่านได้กล่าวเป็นแนวทางให้เราแล้วค่ะว่า เมื่อเราฝึกสมาธิ เราจะมีจักษุ เมื่อเรามีจักษุเราก็จะรู้สึกถึงแสงสว่าง และเห็นรูปได้...โดย จักษุ แสงสว่าง และการเห็นรูป จะแปรผันตรงกับสมาธิที่เราสามารถกระทำให้เกิดขึ้นได้ในคราวนั้นๆ ดังนั้น “สมาธิ กับ ความสว่าง” จึงเป็นของคู่กันค่ะ เพราะโดยธรรมชาติดั้งเดิมดวงจิตของเรานั้นผ่องใส สว่างมาก แต่เพราะกิเลสที่ห่อหุ้มใจเราไว้ ทำให้ความสว่างในใจเราถูกบดบัง ต่อเมื่อได้ฝึกสมาธิเมื่อใดใจเราจึงรู้วิธีการที่ทำให้ใจสงบ เมื่อใจสงบ หยุดนิ่ง ไม่คิดสิ่งใด นั่นหมายถึงในเวลานั้นใจเราปราศจากกิเลสมาควบคุม ความสว่างของดวงจิตดั้งเดิมของเราจึงสามารถเปล่งแสงสว่างให้เราได้รู้สึกสัมผัสอีกครั้ง เมื่อมีแสงสว่างเกิดขึ้นมากพอเราจึงสามารถรู้เห็น (รูป) ซึ่งคือสัจธรรมต่างๆได้ตามความเป็นจริงค่ะ   การปฏิบัติสมาธิเมื่อเริ่มต้นนั่งหลับตาอาจจะมืดสนิท ต่อเมื่อฝึกทำสมาธิเรื่อยไปความสว่างจะค่อยๆ สว่างขึ้นเป็นลำดับ จากที่มืดสนิท ก็ค่อยเป็นมืดเทาๆ แล้วจึงค่อยๆสว่างขึ้น เป็นความสว่างระดับแสงดาวบนท้องฟ้า แค่เทียนที่จุดบูชาพระ สว่างเหมือนแสงจันทร์ เหมือนตะวันเริ่มพ้นขอบฟ้า ตะวันเที่ยง จนกระทั่งสว่างเหมือนมีดวงอาทิตย์หลายๆดวงมาเรียงกัน เป็นต้น แต่ผู้ปฏิบัติไม่ควรไปกังวลกับความสว่างมากนัก เมื่อไหร่ใจนิ่งสงบ ความสว่างก็จะเกิดขึ้นเอง เราไม่สามารถไปเร่งรัดอะไรกับสภาวธรรมภายในได้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความต่อเนื่องของการฝึก และความพร้อมของใจเราในขณะนั้น ดังนั้นเราจึงสมารถวัดระดับสมาธิของเราได้เองเบื้องต้นที่ความสว่างภายในนี่เองค่ะ   บางคนสงสัยว่าการฝึกสมาธิ ต่างอย่างไรกับการนอน ดูแล้วคล้ายๆกัน คือ ได้รับการพักผ่อน ซึ่งก็มีส่วนที่คล้ายกันในประเด็นนี้ แต่สมาธินั้นกระทำเมื่อเรา “ตื่น” และ “มีสติ” แต่การนอนนั้นเป็นการที่เราหลับใหลไม่ได้สติ ดังนั้นจึงไม่ได้รับผลอะไรนอกจากการพักผ่อนทางกายเท่านั้น แต่การพักผ่อนทางจิตใจนั้นยังไม่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่ เพราะจิตใจยังไม่ได้รับการฟื้นฟูด้วยการฝึกสมาธิจนกระทั่งใจเข้าสู่สภาวะสงบ เมื่อใจสงบ “จิต” ของเราจึงจะเริ่มได้รับการฟื้นฟูจากภาวะความเครียด จากปัญหาต่างๆ ที่ประสบมาตลอดทั้งวัน ด้วยสารเอ็นโดฟีน ดังนั้นจะให้ดีที่สุด ก่อนนอนให้นั่งสมาธิก่อนจนกระทั้งใจของเราสงบใสสว่าง ทบทวนสิ่งต่างๆ ที่ได้กระทำมาตลอดทั้งวัน หากสิ่งไหนทำไว้ดีแล้วก็ให้เราชื่นชม ปลื้มใจกับการกระทำของเราให้ต่อเนื่อง หากสิ่งไหนทำผิดพลาดไปก็ให้เรารู้จักให้อภัยตัวเอง พร้อมทั้งพยายามปรับปรุงแก้ไข พร้อมทั้งให้กำลังใจตนเอง (อันนี้สำคัญนะคะเราต้องอย่างไปตำหนิ ด่าว่า และโทษตัวเองมากนัก เพราะจะทำให้ใจของเราหมอง เวลานั่งสมาธิใจจะเกิดความสบาย และความสงบได้ยากขึ้นค่ะ) จากนั้นจึงค่อยนอนหลับด้วยความสุขใจ เพราะเราได้เคลียร์ทุกอย่างแล้วก่อนที่เราจะนอน การที่เราทำเช่นนี้จะทำให้เราสามารถนอนหลับได้ลึก และมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น ร่างกายของเราก็ได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่มากยิ่งขึ้นค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://reachingforsoul.wordpress.com/category/lightbody/

การเตรียมตัว เตรียมอารมณ์ และเตรียมใจ ก่อนนั่งสมาธิ ไม่ว่าเราจะทำกิจกรรมใดๆ ล้วนต้องมีการเตรียมตัว เตรียมใจ เพื่อที่ว่าเมื่อลงมือทำสิ่งนั้นแล้ว เราจะได้ทำออกมาอย่างดีที่สุด การฝึกสมาธิก็เช่นเดียวกัน ก่อนจะนั่งหากเราทราบเทคนิคการเตรียมตัว เตรียมอารมณ์ และเตรียมใจของเราก่อน ก็จะทำให้เมื่อนั่งสมาธิแล้วใจจะสงบได้เร็วค่ะ ซึ่งการเตรียมทั้ง 3 สิ่งดังกล่าวนี้ เป็นสิ่งที่เราไม่ควรจะละเลยไปนะคะ   การเตรียมตัว ในที่นี้หมายถึง  การเตรียมร่างกายให้พร้อมในการฝึกสมาธิ เช่น อาบน้ำ ล้างหน้า ให้ร่างกายเรากระปรี้กระเปร่า หากเราไม่ได้อยู่ในที่ที่สะดวกก็อาจจะให้ปรับร่างกายด้วยการดื่มน้ำอุ่น น้ำผลไม้ ให้สดชื่น (ไม่ควรดื่มกาแฟนะคะ แม้จะดูเหมือนว่ากาแฟทำให้ตื่นไม่ง่วง แต่จะเป็นการตื่นตัวแบบไม่สดชื่นจริงๆ อาจจะทำให้มีอาการตึงๆ ได้ค่ะ) ก่อนทีเราจะนั่งสมาธิไม่ควรจะรับประทานอาหารหนักๆ หรือ ย่อยยากเพราะจะทำให้กระเพาะทำงานหนักค่ะ แล้วก็จะง่วงนั่นเอง ในทางตรงกันข้ามการที่ปล่อยให้หิวจนเกินไปจะทำให้ใจเป็นสมาธิได้ยาก ดังนั้นควรทานอะไรรองท้องไว้บ้างนะคะ   เรื่องการแต่งกายก็สำคัญค่ะ เมื่อจะนั่งสมาธิให้ใจสบายเครื่องแต่งกายก็มีส่วนสำคัญที่ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายได้เช่นกัน ดังนั้นเสื้อผ้าที่สวมใสควรจะใส่สบายไม่คับ รัดรูปจนรู้สึกอึดอัด หรือ หลวมจนรู้สึกรำคาญ หากมีการปฏิบัติธรรมร่วมกับบุคคลอื่นๆด้วย ไม่ควรใส่เสื้อผ้าที่มีลวดลายเยอะจนเกินไป เพราะจะทำให้ตัวผู้ปฏิบัติเอง และผู้อื่นรู้สึกไม่สบายตา ไม่สบายใจ โดยเฉพาะเสื้อควรใส่สีพื้นๆ ที่เป็นสีสว่าง ไม่ฉูดฉาด หรือ เป็นสีมืดทึมเกินไป    ที่สำคัญสำหรับสุภาพสตรีนะคะ ไม่ควรแต่งหน้าจัด หรือ ทาเล็บสีจัดมากเกินไป เสื้อผ้าไม่ควรจะรัดรูป สั้นเลยเข่าขึ้นไป แขนกุด หรือ คอลึกจนเกินไปด้วยค่ะ อันนี้ต้องขอบอกเหตุผลตามตรงนะคะว่าการที่เราใส่เสื้อผ้าไม่รัดกุม แม้ว่าจะสวยและทันยุคสมัย แต่การปฏิบัตินั้นเป็นไปเพื่อฝึกใจให้สงบ หากเราแต่งกายไม่เรียบร้อย จะทำให้ผู้มาร่วมปฏิบัติธรรมที่เป็นสุภาพบุรุษจิตใจไม่สงบได้ค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากผู้ทีมาสอนสมาธิเราคือ พระภิกษุยิ่งเป็นการไม่สมควรค่ะ ดังนั้นเพื่อรักษาบรรยากาศในการปฏิบัติธรรมให้สงบสำรวม เราควรแต่งกายให้สุภาพ มิดชิดนะคะ   สิ่งที่ต้องระลึกไว้เสมอก็คือ ทุกท่านที่มาร่วมกันปฏิบัติธรรมต้องการเข้าถึงความสงบสุขภายใน การช่วยกันรักษาใจด้วยการแต่งกายซึ่งเป็นปราการด่านแรกในการพบเห็นกัน หากเราแต่งกายเหมาะสม คนมองก็สบายตา ตัวเราก็สบายใจ พากันเข้าถึงความสุขภายในกันได้ทุกคนค่ะ   การเตรียมอารมณ์ ผู้ฝึกสมาธิทุกคนควรมีการเตรียมอารมณ์ให้พร้อมสำหรับการปฏิบัติธรรมด้วยการปลดปล่อยภาวะอารมณ์ในทางลบทั้งปวงออกไป เช่น ความเซ็ง เครียด กลัดกลุ้ม และเบื่อหน่าย เป็นต้น เพราะอารมณ์เหล่านี้เป็นอุปสรรคทำให้ผู้ฝึกมีจิตใจที่ไม่สงบ ใจรวมเป็นสมาธิได้ยาก อารมณ์ที่ควรจะทำให้เกิดขึ้นคือ ความรู้สึกสดชื่น สบายใจ อารมณ์ดี อารมณ์สบาย เราควรจะเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า  อย่าปล่อยให้อารมณ์สบายของเราถูกกระทบกระเทือน จนกระทั่งเกิดภาวะอารมณ์ในทางลบได้   นอกจากนี้เรายังควรหลีกเลี่ยงการเข้าไปพูดคุยกับผู้ที่อาจจะนำเรื่องราวที่ทำให้เราร้อนใจ ไม่น่าฟัง ไม่น่ารับรู้มาให้ เพราะจะทำให้ใจเราไม่สบาย รวมไปถึงการดูหนังดูละครก็ควรที่จะหลีกเลี่ยง เพราะภาพเหล่านั้นจะผุดขึ้นในเวลาที่เราทำสมาธิ ซึ่งอาจทำให้อารมณ์ของเราไม่นิ่ง ฟุ้งซ่าน  และใจไม่อยู่กับร่องรอยได้ค่ะ   สิ่งที่จะช่วยฝึกให้เราเตรียมอารมณ์ได้อย่างเหมาะสมนั้น ต้องฝึกตัวเองให้มีรื่นรมย์กับสิ่งรอบตัวให้ได้ ซึ่งความสุขนี้อาจได้มาจาก การฟังเพลงบรรเลงเบาๆ อ่านหนังสือ วาดรูป หรือ ทำกิจกรรมที่ชอบ ที่สำคัญต้องฝึกให้เป็นผู้มองโลกในแง่บวกไว้ก่อนเสมอ (มองโลกในแง่ดี)  “Positive Thinking” โดย  ฝึกเป็นผู้ไม่ถือโกรธ  ไม่อาฆาต  ไม่ถือตนเองเป็นใหญ่  ฝึกให้มั่นคงใน “อภัยทาน” เพราะบุคคลที่เป็นผู้มองโลกในแง่บวก  และพร้อมให้อภัยได้เสมอ  จะเป็นผู้ที่มีอารมณ์สดใส  มีจิตใจมั่นคง   นอกจากนี้หากเราต้องการฝึกสมาธิให้ได้ผลก้าวหน้าอย่างต่อเนื่อง เราควรจะต้องมีการเตรียมใจ ด้วย ซึ่งก็คือ เราควรจะฝึกสติตลอดทั้งวันด้วยการ ระลึกรู้เท่าทันการกระทำของตัวเอง หรือ เอาใจไว้กับเนื้อกับตัวตลอดทั้งวัน ให้ได้บ่อยที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ หรือ นึกได้ อาจจะไม่ต้องถึงขนาดว่าให้คอยมองดูการกระทำของตัวเองทุกขณะด้วยการเคลื่อนไหวช้าๆ ไปเรื่อยๆ เพราะวิธีการเช่นนี้ ไม่สามารถทำได้ในชีวิตจริง หรือ ถ้าทำจริงก็จะดูแปลก เพราะมีการเลื่อนไหวที่ไม่เป็นธรรมชาติ หรือ หากจะฝึกจนกระทั่งสามารถทำได้ด้วยการเคลือนไหวแบบปกติก็ต้องใช้เวลาฝึกพอสมควร ซึ่งหากเป็นผู้ฝึกใหม่อาจเผลอ ลืม และท้อแท้ไปซะก่อน   วิธีที่ง่ายขึ้นนั้นผู้ฝึกอาจจะลองฝึก “สติ” ตลอดทั้งวันด้วยการนึกถึงสิ่งที่เราเคารพนับถือ เอาไว้ภายในตัว  เช่น พระพุทธรูปที่เรากราบไหว้ทุกวัน ให้ลองนึกอาราธนาท่านให้อยู่กับตัวเรา เนื่องจากโดยทั่วไปแล้วเรามักจะฝึกสมาธิด้วยการเอาสติจับที่ลมหายใจ หายใจเข้าท้องพองออก หายใจออกท้องยุบ ดังนั้นเราจะชินกับการฝึกสติที่บริเวณท้องของเรา หากให้ลองนึกว่ามีพระพุทธรูปอยู่ภายในตัว ที่บริเวณท้องของเราให้ได้ตลอดทั้งวัน ก็จะเป็นการฝึกที่มุ่งไปที่จุดๆเดียว น่าจะง่ายกว่าการที่คอยเอาสติจับความทุกการกระทำของเรา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเทคนิคและวิธีการต่างๆ ขึ้นอยู่กับผู้ฝึกแต่ละท่านค่ะ ถนัดแบบไหน ทำแบบไหนแล้วรู้สึกสบาย ทำได้ต่อเนื่องก็เอาแบบนั้น และที่สำคัญเมื่อฝึกสติมาตลอดทั้งวันแล้ว ทุกวันเราควรจะทำสมาธิจริงจังอย่างน้อยสัก 1 ชัวโมง เพื่อจะได้มีผลการปฏิบัติที่ก้าวหน้าค่ะ   เมื่อทราบเทคนิคการเตรียมตัว เตรียมอารมณ์ และเตรียมใจแบบนี้แล้ว ก็อย่ามองข้ามการเตรียมทั้ง 3 อย่างนี้ทุกครั้งนะคะ รับรองว่าเราจะได้มีสมาธิที่ก้าวหน้า และมั่นคงยิ่งๆขึ้นไปค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.bodyandsoul.com.au/sex+relationships/wellbeing/learn+to+meditate+in+seven+days,11487

มาทำความคุ้นเคยกับสมาธิกันเถอะ  สมาธิ เป็นเรื่องที่เราควรฝึกให้ได้ทุกวัน ต่อเนื่อง สม่ำเสมอ ให้ได้ตลอดเวลา โดยมีเครื่องมือสำคัญที่จะทำให้เราฝึกสมาธิของเราได้อย่างต่อเนื่องคือ “สติ” นั่นเอง   สมาธินั้นเราสามารถฝึกได้หลายอิริยาบท ในระหว่างวันเราสามารถจะฝึกสมาธิ พร้อมกับอิริยาบท เดิน นั่ง ยืน หรือ แม้แต่พูดคุยสนทนากับคนรอบข้าง และเมื่อเรากลับมาที่บ้าน เราสามารถนั่งหลับตาทำสมาธิได้อย่างเต็มที่ก่อนที่เราจะนอนหลับเพื่อเป็นการเคลียร์ใจของเราก่อนที่เราจะเข้านอน และเมื่อตื่นเช้าก็นั่งหลับตาทำสมาธิ เพื่อเข้าถึงแหล่งพลังบริสุทธิ์ภายในเพื่อพร้อมรับวันใหม่ ด้วยความสดใสมีพลัง และก็ทำสมาธิ ประคองสติของเราให้รับรู้สิ่งต่างๆ ที่เข้ามาอย่างมีสติให้ได้ตลอดทั้งวัน เท่าที่เราจะมีสติ ระลึกรู้ การกระทำของเราได้   เคยไหมคะ?  ที่เรามักจะทำอะไรลงไปโดยที่เราไม่ได้จดจ่อ หรือ มีสติในการกระทำของเรา ทำให้เราไม่แน่ใจว่าเราได้ทำสิ่งนั้น หรือสิ่งนี้แล้วหรือยัง บางครั้งก็อาจจะมีอาการลืมบ่อยๆ นี่เป็นสิ่งที่เตือนว่าเราอาจจะขาดสติในขณะนั้นๆค่ะ ดังนั้นเราจึงควรฝึกทำความคุ้นเคยกับสมาธิให้ได้ตลอดทั้งวันนะคะ วันนี้มีวิธีการทำความคุ้นเคยกับสมาธิ หรือ ทำใจเราให้มีอารมณ์พร้อมสำหรับการฝึกสมาธิมาฝากค่ะ   การเริ่มทำความคุ้นเคยกับองค์ประกอบของสมาธินั้นไม่ยาก  เพราะคือการโน้มอารมณ์เข้าหาความสบาย   ความงดงาม  เป็นต้นว่าเข้าใกล้ธรรมชาติ  เข้าใกล้ความงาม  และเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับความงามตามธรรมชาตินั้นอย่างมีสติ วิธีการเข้าใกล้ธรรมชาติสามารถทำได้หลายวิธี คือ ออกเดินทางท่องเที่ยวด้วยจุดประสงค์ที่ต้องการชื่นชมธรรมชาติจริงๆ และฝึกสมาธิในระหว่างที่ชื่นชมธรรมชาตินั้น หรือ หากอยู่ที่บ้านก็ให้ลองใสใจกับต้นไม้ภายในบ้าน  ด้วยการรดน้ำเดินเล่นหรือลงมือปลูกด้วยตัวเอง หมั่นออกมาจากอาคารเพื่อสัมผัสกับแสงแดดอ่อนยามเช้า  หรือ รับลม และออกมาชื่นชมกับแสงเดือน  หมู่ดาวในเวลากลางคืน แล้วน้อมนำใจเราให้อยู่กับเนื้อกับตัว จดจำอารมณ์สบายที่ได้สัมผัสธรรมชาติมาใช้เมื่อนั่งสมาธิ   การเข้าใกล้ความงามของศิลปะด้วยการฟังเพลงบรรเลงนุ่มๆอยู่เสมอ ด้วยการวาดภาพ  วาดลวดลายเส้นด้วยดินสอก็ได้ สีไม้ สีน้ำ สีน้ำมัน หรือ สีอะครีริค ก็ได้ แล้วแต่ความถนัด ในระหว่างที่ฟังเพลง หรือ วาดภาพ ก็ให้นึกทำใจให้เป็นสมาธิ เอาใจไว้กับตัวเรา ไม่ปล่อยให้ลองลอยไปไหนต่อไหน หากพบว่าใจกำลังฟุ้งซ่าน ก็ให้ดึงใจกลับมาอยู่กับตัวเรา   การอ่านบทกวีไพเราะ  ของกวีเอกของโลก  อาทิ  กาลิทาส  รพินทรนาถ  ฐากูร  หรือคาอิล ยิบราล หรือแม้แต่การอ่านหนังสือธรรมะ ก็ช่วยให้เรามีสติอยู่กับสิ่งที่ดีงามได้เช่นกัน ฝึกทำใจเราให้รวมเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งแวดล้อมอย่างมีสติและสบาย ปล่อยให้ใจเรามีความสงบ เพราะใจที่สบายคือ คุณสมบัติของใจที่มีคุณภาพ เหมาะสำหรับการฝึกสมาธิให้ก้าวหน้าค่ะ   นอกจากนี้ยังมีตัวช่วยอื่นๆ เช่น เพลงบรรเลงเพราะๆ เบาๆ หรือ เพลงที่มีเสียงธรรมชาติ เช่น พวก Green Music เปิดฟังแล้วมีเสียงน้ำ เสียงนก เสียงเปียนโนเบาๆ เป็นต้น แม้แต่พวกน้ำมันหอมระเหย ซึ่งทำจากน้ำมันหอมธรรมชาติ Aromatic Oil ใช้หยดในนำ Burner ให้กลิ่นหอมระเหยช่วยให้เกิดความสบายทางสรีระ เช่น กลิ่นมิ้นท์ จะช่วยให้รู้สึกโล่งสบาย กลิ่นลาเวนเตอร์จะช่วยให้กระปรี้กระเปร่า เป็นต้น   นอกจากนี้เสื้อผ้าที่เราสวมใสเมื่อจะนั่งสมาธิควรจะ หลวมๆ สบายๆ เพื่อให้เราผ่อนคลายได้ง่ายขึ้น วิธีการคือ เปิดเพลงเบาๆ  สูดกลิ่นระเหยอ่อนๆ  พร้อมออกกำลังกายช้าๆ  ปล่อยอารมณ์ให้สอดคล้องไปกลับเสียงเพลง ให้ปล่อยความรู้สึกไปกับเสียงเพลงพลางนึกถึงความเป็นศูนย์กลางกายของสรรพสิ่ง  หรือนึกว่าร่างกายนี้โปร่งใส แล้วประคองใจให้สบายๆ อย่างนี้ไปเรื่อยๆ เท่าที่จะทำได้ หากมีความฟุ้งเข้ามา เมื่อได้สติก็ให้ลืมตา แล้วเริ่มวางใจใหม่เช่นนี้ ก็คือว่ามีผลการฝึกสมาธิที่ดีเยี่ยมแล้วค่ะ   หรือ บางท่านอาจจะปลี่ยนจากการฟังเพลงเป็นนั่งลงสวดมนต์เบาๆ ท่ามกลางกลิ่นหอม และธรรมชาติ หลังจากที่ชำระร่างกาย แต่งกายด้วยชุดที่เหมาะสมแล้ว ก็เลือกที่นั่งที่เหมาะสมในท่าขัดสมาธิ จัดท่าทางของเราให้สบายที่สุด หรือ หากใครมีปัญหาในการนั่งขัดสมาธิ ก็ให้นั่งบนเก่าอี้สบายๆก็ได้ แล้วปล่อยความรู้สึกให้เบาสบายโดยให้สิ่งแวดล้อมรอบๆตัวเรา ทำหน้าที่กล่อมเกลาใจของเราให้ผ่อนคลายสงบ โดยมีสติระลึกรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาอย่างสบายๆ นุ่มนวล ประคองใจให้มีอารมณ์อย่างนี้ให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ เทคนิคการฝึกให้สบายได้อย่างมีสติ คือ ให้นึกเสมอว่าตนเองเป็นศูนย์กลางของสรรพสิ่งให้ลองนึกถึงจุดกลางแค่พอนึกได้แล้วนึกบ่อยๆเท่าที่จะทำได้บนความสบายนุ่มนวล แล้วปล่อยอารมณ์ให้ทอดสบายสอดคล้องไปกับสิ่งที่เลือก เช่น ถ้าเลือกธรรมชาติ  ก็ให้นึกว่าตัวเอง  เขาไปอยู่ท่ามกลางบรรยายกาศเช่นนั้น เทคนิคและวิธีการต่างๆ ข้างต้นนี้เป็นวิธีที่จะทำให้ใจของเรานุ่มนวล เหมาะแก่การทำสมาธิให้มีผลการปฏิบัติธรรมได้ก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป โดยนอกจากจะฝึกในขณะที่เรานั่งลงทำสมาธิแล้ว ในระหว่างวันเราก็สามารถฝึกสติระลึกรู้ให้เท่าทันกับการกระทำของเราได้เช่นเดียวกัน โดยกำหนดใจเอาไว้ภายในอย่างสบาย และ มีสติรู้ตัวในทุกขณะให้ได้ตลอดทั้งวัน ถ้าทำเช่นนี้ได้บ่อยๆ ในไม่ช้าเราก็จะรู้สึกคุ้ยเคยกับสมาธิมากขึ้นเป็นลำดับ เราจะมีสติรู้ตัวเมื่อใจเราเผลอ แล้วดึงใจกลับมาโดยอัตโนมัติโดยที่เราอาจจะไม่ทันสังเกตุตัวเองด้วยซ้ำ หากเราฝึกสติระหว่างวันเช่นนี้บ่อยๆ เมื่อกลับมานั่งสมาธิที่บ้าน ใจเราจะสงบได้รวดเร็ว เรื่องฟุ้งต่างๆ จะน้อยลง มีผลการฝึกสมาธิก้าวหน้ายิ่งขึ้น ซึ่งในตอนแรกอาจจะต้องอาศัยเทคนิคเข้าช่วยแต่ต่อไปใจจะเริ่มคุ้นกับความสงบที่นุ่มนวลนี้จนกลายเป็นนิสัยไปในที่สุด และบุคคลแรกที่จะได้รับผลประโยชน์สูงสุด ก็คือตัวของเราเองค่ะ ขอให้ทุกท่านมีกำลังใจฝึกตัวเราให้คุ้นกับสมาธิไปเรื่อยๆ นะคะ แล้วคุณจะได้สัมผัสกับความสุขที่แท้จริงที่หาไม่ได้จากที่ไหนในโลกใบนี้ค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://deconstructingyourself.com/five-proven-ways-to-get-your-meditation-practice-on-track.html

สมาธิเป็นสิ่งที่เราควรจะทำทุกวัน ให้เป็นกิจวัตร เหมือนกันการอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน ทานข้าว เพราะร่างกายเรายังต้องชำระล้างให้สะอาดทุกวัน จิตใจของเราก็ต้องได้รับการชำระล้างให้สะอาดเช่นเดียวกัน มิเช่นนั้นใจเราจะเป็นที่เก็บสะสมขยะในใจได้ ทุกๆ วันเราจะต้องเจอกับสิ่งเร้ารอบตัวเรา ที่มีผลทำให้เรามีทั้งความสุข และความเครียด หากเป็นความสุขเราคงไม่ต้องไปจัดการอะไรมากนัก แต่สำหรับความทุกข์ ความเครียด ความหงุดหงิด รำคาญใจ ที่สะสมมาตลอดทั้งวันนั้น ต้องการให้เราทำความสะอาดใจ เคลียร์สิ่งต่างๆ ที่รกใจเราเช่นกัน ลองคิดดูว่าหากเราไม่สะสาง จำกัด สิ่งเหล่านี้ออกไป ใจเราก็จะสกปรกหมักหมม เต็มไปด้วยสิ่งที่ทำให้ใจเราเป็นทุกข์ ความดำมืดของใจจะสะสม หุ้มห่อ ปนเป็นใจเราให้มัวหมอง แม้บางครั้งเราเจอกับสิ่งดีดีในชีวิต เราก็จะมองไม่เห็น   ยกตัวอย่างเช่น การได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวที่เรารักในช่วงวันหยุด หากเราได้มีการเคลียร์ใจเราทุกวัน ด้วยการฝึกสมาธิ เราจะมองเห็นว่าช่วงเวลาที่ได้อยู่กับครอบครัวนี้เป็นช่วงเวลาที่มีคุณค่า และจะทำช่วงเวลานี้ให้มีความสุขที่สุด แต่หากใจเราดำมืดเราจะใช้เวลากับครอบครัวของเราด้วยความรู้สึกว่าเป็นหน้าที่ บางครั้งอาจจะรู้สึกรำคาญกับเรื่องจุกจิกที่เกิดขึ้น จนทำให้ลุกลามเป็นการทะเลาะเบาะแว้ง ทำลายความรู้สึกที่ดีของกันและกันในช่วงวันหยุดที่มีคุณค่านี้...เห็นไหมละคะว่าเรื่องการฝึกสมาธินี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย สมาธิจะทำให้เราเห็นอะไรที่เรามักมองข้ามไป   เคยไหมคะ? ที่เราเห็นใครบางคนมักมีความสุขในทุกสถานการณ์ มีความสุขได้กับเรื่องเล็กน้อย ที่เป็นอย่างนั้นได้เพราะใจของเขาใสค่ะ เขาอาจจะเป็นคนที่ฝึกสมาธิ หรือไม่ก็เป็นคนที่มีนิสัยมองโลกในแง่ดีอยู่แล้ว เมื่อใครได้เข้าใกล้คนเหล่านี้ก็จะรู้สึกมีความสุข สบายใจตามไปด้วย คุณอยากจะเป็นคนที่ใครอยู่ใกล้แล้วก็รู้สึกเครียด หรือ จะเป็นคนที่ใครๆอยู่ด้วยแล้วก็มีความสุขคะ? เชื่อว่าคำตอบคงมีอยู่ในใจคุณอยู่แล้ว...ซึ่งไม่ต้องคิดเลยว่าถ้าใครเมื่อมีคนเข้าใกล้แล้วรู้สึกได้ถึงความเครียด เจ้าตัวนั้นจะต้องมีความเครียดสะสมอยู่ในตัวมากมายกว่าหลายเท่าตัวนัก ในทางตรงกันข้าม คนที่ใครเข้าใกล้แล้วมีความสุข นั่นหมายถึง ในใจของเขาเป็นที่สะสมความสุขอย่างมหาศาลจนกระทั่งส่งผ่านไปยังผู้อื่นได้นั่นเอง  เปรียบเหมือน พระอาทิตย์ที่ส่งผ่านแสงสว่าง และความร้อนมาให้กับมนุษย์บนโลกได้ ที่เรารู้สึกร้อนมากๆ ในช่วงหน้าร้อนนั้น ลองมาดูที่ตัวของพระอาทิตย์สิคะ ว่าร้อนขนาดไหนจึงแผ่ความร้อนออกมาได้ถึงโลกเราขนาดนั้น...พอจะเห็นภาพชัดเจนขึ้นแล้วนะคะ   มนุษย์เรานั้นสภาพจิตใจของเรานั้น “ประภัสสร ผ่องใส” ค่ะ แต่ด้วยกิเลสที่ห่อหุ้มใจเรามาตั้งแต่กำเนิดทำให้ใจของเราไม่ใส เหมือนอย่างสภาพที่แท้จริงของเรา วิธีเดียวที่จะขจัดกิเลสออกไปจากใจเราได้จนหมดสิ้นนั้นก็คือ การฝึกสมาธิ เพื่อขจัดกิเลสของเราออกไปทีละนิดละหน่อย จนเมื่อมนุษย์สามารถฝึกสมาธิได้จนถึงขั้นวิปัสสนา เห็นแจ้งแทงตลอด เห็นกิเลสในใจจนขจัดออกได้หมด และกิเลสไม่สามารถมาควบคุมใจเราได้อีก บุคคลเหล่านี้เราเรียกว่า “พระอรหันต์” ใจของท่านจะกลับไปสู่ความบริสุทธิ์ ผ่องใส ได้อีกครั้ง และหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด หรือ สังสารวัฏ ตามพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ค่ะ   แม้ว่าเราจะยังไม่ได้หวังผลในการชำระล้างใจเราให้บริสุทธิ์ได้ขนาดนั้น แต่ยังไงเราก็ควรจะเคลียร์ใจเราทุกวัน เพราะกิเลส เปรียบเหมือนเชื้อไวรัส ที่พร้อมจะแพร่กระจาย และขยายเพิ่มจำนวนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนกระทั่งเราตายกันไปข้างหนึ่งทีเดียว ถ้าเปรียบกับใจที่ถูกกิเลสห่อหุ้มแบบดำมืดสนิทจริงๆ ก็คือ คนที่ตายแล้ว จากการทำความดีทั้งปวง พร้อมที่จะทำชั่วได้ทุกชนิด ทุกเวลา โดยไม่มีความรู้สึกผิดแม้สักนิด ทำทุกอย่างได้เพื่อสนองกิเลสที่บังคับใจนั่นเอง ดังนั้นหากเราประมาทไม่หมั่นควบคุม ระวัง จิตใจเราให้ห่างจากความชั่ว เราจะถูกกิเลสควบคุมให้ทำความชั่วอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ฉะนั้นดีที่สุด คือ การหมั่นอาบน้ำชำระใจเราด้วย “การฝึกสมาธิ” ในทุกๆ วัน เพื่อให้กิเลสนั้นตามห่อหุ้มใจเราไม่ทัน หรือ บังคับควบคุมให้เราทำสิ่งที่ไม่ดีได้น้อยที่สุดค่ะ   บางคนอาจจะคิดว่าเราก็เป็นคนดีอยุ่แล้ว คิดดี พูดดี ทำดี อยู่แล้วไม่จำเป็นต้องฝึกสมาธิ...นั่นก็ยังเป็นความคิดที่ประมาทนะคะ แม้ว่าเราจะเป็นคนดีอยู่แล้ว แต่หากได้ฝึกสมาธิเพิ่มเติมอีก นั่นจะทำให้เราได้ฝึกใจเราให้สูงส่งมากยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเจอสิ่งเร้าที่หลอกล่อให้เราทำไม่ดี ก็จะมีภูมิคุ้มกันที่เพิ่มขึ้นต่อการทำชั่ว   ยกตัวอย่างเช่น ปกติแล้วนาย ก. จะทำงานเป็นเจ้าหน้าที่จัดซื้อขององค์กรหนึ่ง ด้วยความซื่อสัตย์สุจริต ไม่เคยใช้หน้าที่ของตนในการทำทุจริต แม้ว่าจะมีใครเสนอเงินพิเศษให้ แต่หากวันหนึ่งพ่อของนาย ก. ป่วยหนัก ต้องเข้าโรงพยาบาลด่วนและต้องใช้เงินก้อนใหญ่ด่วนเพื่อรักษา ไม่อย่างนั้นพ่อของนาย ก. อาจจะถึงแก่ชีวิต ในจังหวะนั้นมีคนเสนอเงินพิเศษให้นาย ก. เพื่อให้นายก. เลือกจัดซื้อสินค้าของตนเองเข้าไปในองค์กร แต่สินค้านี้เป็นสินค้าที่มีคุณภาพต่ำ และราคาสูงกว่าที่ควรจะเป็น ถ้าเป็นปกตินาย ก.จะปฏิเสธ แต่กรณีนี้ ถ้านาย ก. จะตัดสินใจอย่างไร...แล้วคุณละคะลองนึกดูเล่นๆ ว่าคุณจะตัดสินใจอย่างไร?...มาดูกันค่ะว่าจากการตัดสินใจทั้งสองทางเลือก คือ รับ หรือ ไม่รับ...แล้วจะส่งผลอย่างไร?   กรณีแรกคือ “รับ” เมื่อนาย ก. รับเงินก้อนนั้น ก็นำเงินมารักษาพ่อของตนเอง พ่อพ้นขีดอันตราย ดูเหมือนอะไรๆ จะดีไปหมด แต่เมื่อวันหนึ่งองค์กรนั้น สืบพบว่าของที่นาย ก. สั่งเข้ามา คุณภาพต่ำ และราคาสูงกว่าที่ควรจะเป็น ส่งผลเสียหายต่อองค์กร จึงถูกพิจารณาให้ออกจากงาน พร้อมกับการเสียประวัติเนื่องจากถูกประกาศไปยังองค์กรอื่นๆ และบริษัทในเครือ เพื่อไม่ให้รับเข้าทำงานด้วยความที่ทุจริตในหน้าที่ พ่อซึ่งยังคงต้องรักษาตัวต่อเนื่องก็พลอยลำบากเพราะขาดรายได้ในที่สุด   กรณีที่สอง คือ “ไม่รับ” เมื่อนาย ก.ไม่รับ และ มีเงินไม่มากพอที่จะรักษาพ่อของตน จึงนำเงินเก็บส่วนหนึ่ง และเอ่ยปากขอยืมคนรอบตัว ซึ่งปกตินาย ก. เป็นคนที่ไว้วางใจได้จึงมีคนพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลืออย่างจริงใจ พ่อของนาย ก. จึงผ่านช่วงวิกฤติมาได้ และเนื่องจากนาย ก.เป็นผู้ที่มีความสุจริต จัดซื้อของที่มีคุณภาพ ราคาสมเหตุผล ทำให้บริษัทมีกำไร ในปลายปีบริษัทจึงพิจารณาให้นาย ก. ได้รับโบนัสก้อนใหญ่ เขาจึงนำเงินนั้นไปจ่ายคือให้แก่คนที่เขาไปยืมเงินมา พร้อมทั้งยังมีความเจริญก้าวหน้าในที่ทำงาน เป็นหลักให้ครอบครัวต่อไปได้   ตัวอย่างข้างต้นนี้ หากนาย ก. ไม่ฝึกใจตนเองให้ผ่องใสอยู่เสมอ ก็อาจจะรู้ไม่เท่าทันตัวกิเลสที่สั่งให้นาย ก. รับเงินก้อนนั้น เพื่อไปรักษาพ่อ ซึ่งดูแล้วอาจจะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่เนื่องจากเป็นสิ่งที่ผิดศีลธรรม ซึ่งในท้ายที่สุดก็จะส่งผลเสียตามมาในภายหลัง ในทางตรงกันข้าม หาก นาย ก. ได้ฝึกสมาธิ เมื่อมีปัญหา ก็จะมีตัว “สติ” คอยเตือนให้มีจิตใจเข้มแข้ง ทนต่อความยั่วยวนของกิเลส ที่กำลังหลอกล้อด้วยเงินก้อนโต ทำให้เห็นถึงความเป็นจริงโดยตลอดว่า หากใจอ่อนยอมรับเงินจะเกิดผลเสียในที่สุด แต่หากยึดมั่นในความถูกต้อง แม้จะดูแล้วลำบาก แต่ในระยะยาวแล้วจะเกิดผลดีตามมาไม่สิ้นสุด...และนี้ก็คือตัวอย่างของผู้ที่เป็นคนดีอยู่แล้ว แต่หากฝึกสมาธิเพิ่มเติม ก็จะยิ่งทำให้มีจิตใจที่มั่นคง เข็มแข็ง ต่อการทำดีค่ะ   ทุกสิ่งทุกอย่างมี “ใจ” เป็นนาย มีใจเป็นผู้สั่ง ดังนั้นเราจึงควรฝึกสมาธิ ซึ่งเป็นการฝึกฝนชนิดเดียวเท่านั้นที่เราสามารถฝึกกับ “ใจ” ของเราได้ ยิ่งหากฝึกได้ทุกๆวัน ใจของเราก็จะยิ่งเข้มแข็ง ใจที่เข้มแข็ง คือใจที่ใสสว่าง ห่างไกลจากการบังคับ ควบคุมของกิเลสทั้งปวงค่ะ...มาเริ่มฝึกสมาธิกันให้ได้ทุกวันนะคะ เพื่อให้มีจิตใจเข้มแข็งต่อความชั่ว พร้อมที่จะทำดี ส่งผลให้ชีวิตมีแต่ความเจริญก้าวหน้าค่ะ credit: photo from http://8tracks.com/mobot/clear-your-mind

ดังที่ได้กล่าวไปแล้วว่า สัมมาสมาธินั้นเริ่มต้นอาจมีวิธีการฝึกที่หลากหลายตามแต่ความถนัด (หรือ จริต) ของแต่ละท่าน แต่เมื่อเข้าสู่ “ปฐมมรรค” แล้วหนทางสายเอกนั้นจะมีเพียงสายเดียวเท่านั้นที่มุ่งสู่พระนิพพาน ยกตังอย่างเช่น ถ้าจุดมุ่งหมายของเราคือ การนั่งเครื่องบินที่สนามบินสุวรรณภูมิเพื่อตรงไปยังเชียงใหม่ ก่อนที่จะมาถึงสุวรรณภูมินั้นเราอาจจะนั่งรถเมล์ รถเมล์ปรับอากาศ รถมอเตอร์ไซต์รับจ้าง นั่งแท๊กซี่ ขับรถส่วนตัว หรือ นั่ง airport link มายังสุวรรณภูมิ แล้วแต่ความสะดวกของแต่ละคน แต่เมื่อมาถึงสุวรรณภูมิแล้วทุกคนจะต้องนั่งเครื่องบินตรงไปยังเชียงใหม่ ซึ่งต้องใช้เส้นทางการบินแบบเดียวกันนี้เท่านั้นจึงจะไปถึงเชียงใหม่ ตามเป้าหมายที่ตั้งเอาไว้...เป็นไงบ้างคะยกตัวอย่างแบบนี้คงพอจะเห็นภาพชัดเจนมากขึ้น   เมื่อเราได้ศึกษา และเลือกแล้วว่าวิธีการฝึกในแบบต่างๆนั้น แบบไหนที่เหมาะกับเรา (รายละเอียดการปฏิบัติในสายต่างๆนั้น จะหาเวลามาอธิบายกันในภายหลังนะคะ) เรายังควรทราบว่า นอกจากนี้ยังมีปัจจัยอื่นใดอีกบ้าง ที่มีผลต่อความก้าวหน้าในการปฏิบัติดังนี้ค่ะ1. ระยะเวลาและช่วงเวลาของการปฏิบัติ เนื่องจากคนเรามักจะมีช่วงเวลาต่างๆในแต่ละวัน ที่เหมาะสมในการปฏิบัติสมาธิแตกต่างกันออกไป ทั้งนี้แล้วแต่กิจกรรม และ ลักษณะนิสัยของแต่ละคนค่ะ ดังนั้นหากเราสามารถจัดสรร เวลาที่แน่นอนในการฝึกสมาธิในแต่ละวันได้อย่างชัดเจน เมื่อทำไปสักระยะหนึ่ง คล้ายกับว่าสมองเราจะจำได้ว่าในช่วงเวลานี้ เราจะต้องฝึกสมาธิ ในภายหลังเมื่อเราจะฝึก  สมาธิ สมองจะสั่งร่างกายของเราให้ตื่นตัว เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกสมาธิ ซึ่งจะทำให้เรามีผลการฝึกสมาธิดีกว่าที่เราไม่จัดสรรเวลาสำหรับฝึกสมาธิค่ะ2. พื้นฐานสุขภาพของผู้ปฏิบัติการปฏิบัติธรรมนั้น หากผู้ปฏิบัติมีสุขภาพแข็งแรง จะปฏิบัติได้ดีกว่าผู้ที่มีสุขภาพไม่แข็งแรง เนื่องจากการฝึกสมาธิ แม้ว่าจะสามารถฝึกได้หลายอิริยาบท นั่ง ยืน เดิน แต่ท่าที่นั่งได้นิ่งสนิทดีจริงๆ นั้นคือ ท่านั่งขัดสมาธิ เพราะเป็นท่าที่เมื่อนั่งแล้วได้สัดส่วน สามารถการถ่ายเทกระจายน้ำหนัก ทำให้สามารถนั่งได้มั่นคง และสมาธินั้นหากผู้ปฏิบัติอยากจะก้าวหน้ามีผลการปฏิบัติที่ลุ่มลึก เมื่อนั่งไปแล้วมักจะต้องนั่งให้นิ่ง ไม่ไหวติง ซึ่งจะเป็นการยากสำหรับผู้ที่มีสุขภาพไม่แข็งแรง เพราะอาจจะมีอาการปวดเมื่อย ระบบเลือดไม่ไหลเวียน เป็นเหน็บชา เป็นต้น ดังนั้น ทุกท่านควรเตรียมสุขภาพ ร่างกายให้พร้อม ด้วยการหมั่นออกกำลังกายสม่ำเสมอ เช่น การยืดเส้นสาย โยคะ รำไทเก๊ก รำกระบอง และอื่นๆ3. พื้นฐานพฤติกรรมทางอารมณ์ของผู้ปฏิบัติพื้นฐานทางอารมณ์ของผู้ปฏิบัตินับว่ามีความสำคัญ ผู้ที่มีภาวะอารมณ์ดีอยู่เสมอ มักจะปฏิบัติได้ผลเร็วกว่าคนที่หงุดหงิดง่าย  หรือคนเจ้าอารมณ์ หากผู้ใดมักหงุดหงิด โกรธง่าย การรักษาศีล อย่างน้อยศีล 5 เป็นปกติ จะช่วยให้ลดความเป็นคนมักโกรธได้ เนื่องจากศีลนั้น เป็นหลักธรรมที่ทำให้งดเว้นจากการเบียดเบียนผู้อื่น เมื่อฝึกบ่อยๆ จะทำให้ใจเย็นลง และเมื่อไม่คิดร้ายกับใคร ก็จะเป็นผู้ไม่มีศัตรู ไม่มีเรื่องขุ่นข้องค้างอยู่ในใจ อีกประการหนึ่งการหมั่นสวดมนต์ และแผ่เมตตาต่อสรรพสัตว์ที่เกิดมาร่วมทุกข์กันนั้น ก็จะทำให้เรารู้สึกเข้าใจ และเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ก็จะทำให้ลดอารมณ์มักโกรธได้อีกทางหนึ่ง อันจะเป็นผลดีต่อการนนั่งสมาธิ เพราะหัวใจของการนั่งสมาธิ คือ “อารมณ์สบาย” นั่นเองค่ะ4. พื้นฐานด้านคุณธรรมของผู้ปฏิบัติอย่างที่ได้กล่าวไปแล้วในเบื้องต้นว่า อารมณ์สบาย จะทำให้มีผลการปฏิบัติธรรมที่ดี เปรียบเสมือนกับเมื่อนั่งลงไปแล้ว เมื่อเริ่มต้นด้วยอารมณ์สบายจะเป็นการเริ่มต้นจากศูนย์และเพิ่มความสงบ สบายยิ่งๆ ขึ้นไป แต่หากคุณธรรมของผู้ปฏิบัติยังไม่มากพอ ยังมีความคิดที่ผิดศีลธรรมอยู่นั้นเปรียบเสมือนเริ่มนั่งด้วยคะแนนติดลบ ต้องใช้เวลานานกว่าจะปรับใจให้ขึ้นสู่ความเป็นกลาง จากนั้นจึงจะสามารถต่อยอดต่อไปได้ นั่นก็หมายถึง แต่แทนที่จะได้ผลดีเลย  กลับต้องไปแก้ไขส่วนเสียก่อนนั้นเอง ผู้ปฏิบัติจึงควรฝึกคุณธรรมของตนให้ยิ่งๆขึ้นไป5. ความสม่ำเสมอของผู้ปฏิบัติเหตุผลสำคัญที่ทำให้ผู้ปฏิบัติมีผลการปฏิบัติไม่ก้าวหน้า คือ ความไม่สม่ำเสมอ ไม่ต่อเนื่องของการฝึกสมาธิ สิ่งที่ทุกๆคน ควรจะทำความเข้าใจก็คือ การฝึกสมาธิ ก็เหมือนกับการฝึกฝนอื่นๆ ในโลกใบนี้  คือ ต้องฝึกอย่างต่อเนื่อง เช่น การฝึกว่ายน้ำนั้น จะว่ายน้ำเป็นก็ต้องฝึกว่ายบ่อยๆ เมื่อว่ายเป็นแล้วอยากจะเก่งก็ต้องฝึกว่ายทุกวันกำลังจึงจะอยู่ตัว หรือ จะร้องเพลง ก็ต้องฝึกร้องทุกวันจนเสียงอยู่ตัว แล้วต่อยอดรร้องเพลงที่ยากขึ้นเรื่อยๆ  แม้แต่การฝึกภาษา ก็ต้องฝึกทุกวัน ฝึกใช้บ่อยๆ จนกระทั่งสามารถพูดได้อย่างเป็นธรรมชาติ และฝึกต่อเนื่องเพื่อให้เก่งขึ้น สมาธิก็เช่นกัน แม้รู้ว่าดี แต่ไม่มีความเพียรที่จะฝึกอย่างต่อเนื่อง ทุกครั้งที่หยุดไป เมื่อกลับมานั่งสมาธิใหม่ ก็จะกลับไปสู่จุดเดิม ย้ำวนเวียนอยู่กับที่ “ใจ” ของเราเมื่อไม่ได้มีการฝึกฝน “สติ” อย่างต่อเนื่อง ก็ยากที่เราจะมีผลการฝึกสมาธิก้าวหน้าได้ค่ะ ฝึกสมาธิทุกวันก็จะทำให้ใจเราได้รับการขัดเกลาทุกวัน ใจเราก็จะใสขึ้น ละเอียดขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ   ทั้งหมดนี้ก็คือปัจจัยที่สำคัญที่จะเป็นตัวชี้วัดว่าเราจะมีผลการฝึกสมาธิได้ดีมากน้อยแค่ไหนนะคะ ขอให้ทุกท่านเตรียม กาย และใจ ของเราให้พร้อม และพิจารณาปัจจัยต่างๆ เหล่านี้ว่ามีปัจจัยใดบ้างที่เรายังต้องปรับ เพื่อให้พร้อมสำหรับการฝึกสมาธิของเราบ้าง...ขอให้ทุกท่านมีผลการปฏิบัติที่ดีในทุกๆวันนะคะ credit: photo from SHUTTERSTOCK/ALEKSANDAR TODOROVIChttp://www.thewire.com/entertainment/2013/01/meditation-clothes-we-wear-meditate/60816/

สามเสาหลักพระพุทธศาสนาในไต้หวัน   น่าชื่นชมเมื่อได้เห็นการทำงานเผยแผ่พระพุทธศาสนาในประเทศไต้หวัน ซึ่งเป็นที่รู้ทั่วกันว่ามีวัดใหญ่หลักๆ คือ วัดฝอกวงซัน วัดจงไถฉานซื่อ และ ฉือจี้ โดยที่วัดทั้งสามต่างก็มีจุดแข็ง และมุ่งงานเผยที่แตกต่างกันดังนี้วัดฝอกวงซัน วัดฝอกวงซัน หรือ มูลนิธิแสงพุทธธรรมเมืองเกาสง ผู้ก่อตั้งคือท่านซิงหวินมหาเถระเป็นปฐมเจ้าอาวาส มีชื่อเสียงทางด้านการนำพระพุทธศาสนาเข้าไปสู่ชีวิตของผู้คนได้อย่างแนบสนิท โดยท่านได้มุ่งเน้นในงานด้านการศึกษาและช่วยเหลือสังคม  ท่านมีอุดมคติอยู่ว่า ให้การศึกษาเพื่อพัฒนาบุคคลากร เน้นวัฒนธรรมในงานแพร่ธรรม เน้นการสาธารณสุขในงานพัฒนาสังคม ปัจจุบันวัดฝอกวงซันมีพระสงฆ์มากกว่า 1,400 รูป (นับรวมทั้งชาย-หญิง) มีมหาวิทยาลัยฝอกวงซัน ภายในวัดจะแยกสถานศึกษาระหว่างพระภิกษุกับภิกษุณี วัดแห่งนี้มีอาณาเขตกว้างขวางปกคลุมภูเขาทั้งลูก นอกจากมีอาณาบริเวณมากมายแล้วภายในตัววัดยังมีการก่อสร้างโบถส์ที่สวยงามและรูปปั้นพระอรหันต์หลายร้ององค์ และยังมี อนุสรณ์สถานพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นส่วนที่เปิดใหม่ ซึ่งเป็นกึ่งพิพิธภัณฑ์ที่ให้ความรู้ และ ยังมีอาหารเจ และขนมเจ รสชาติดี ในร้านแบบทันสมัย ทำให้ผู้คนทุกเพศทุกวัย สามารถมาเข้าวัดได้อย่างมีความสุข ซึมซับพระธรรมคำสอนผ่านกิจกรรมต่างๆ และนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้อย่างมีประสิทธิภาพวัดจงไถฉานซื่อ สำหรับวัดจงไถฉานซื่อนั้นผู้ก่อตั้งคือท่านพระอาจารย์เหว่ยเจวี๋ย เจ้าอาวาสวัดจงไถฉานซื่อ มีชื่อเสียงในด้านการฝึกสมาธินิกายเซนหรือฌานสมาธิที่สืบทอดมาจากปรมาจารย์ฮุ่ยเหนิงในจีน นอกจากนี้เป็นวัดที่ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นศาสนสถานที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสามของโลกรองจากนครวาติกัน และวัดมหายานที่ธิเบต อีกทั้งยังเป็นวัดที่มีการออกแบบให้ทันสมัยที่สุดในไต้หวัน มีรูปทรงคล้ายคนกำลังนั่งสมาธิ (ฝึกวิปัสสนากรรมฐาน) มีความสูง 150 เมตร ออกแบบโดยนาย C.Y. Lee เป็นวิศวกรคนเดียวกับผู้ที่ออกแบบตึกไทเป 101 โดยใช้หินแกรนิตมาเป็นโครงสร้างที่แข็งแกร่ง จากแรงศรัทธาของพุทธศาสนิกชนและเหล่าบรรดาลูกศิษย์ท่านพระอาจารย์เหวยเจวี๋ยนับแสนๆ คน ระหว่างนั้นในปี ค.ศ.1999 ได้เกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงที่เมืองหนานโถว แผ่นดินแยก แต่วัดจงไถฉานซื่อกลับไม่เป็นอะไรเลย ยิ่งเป็นการสร้างความศรัทธาให้กับผู้คนในไต้หวันอย่างมาก วัดฉือจี้ทางด้านของฉือจี้นั้น ผู้ก่อตั้งคือท่านธรรมาจารย์เจิ้งเอี๋ยน ซึ่งเป็นนักบวชหญิงมีจุดแข็งอยู่ที่การทำงานสังคมสงเคราะห์ที่มีการขยายสาขาไปทั่วโลก มีสมาชิก อาสาสมัครกระจายอยู่ทั่วโลกหลายล้านค้น ภารกิจ 4 ประการของฉือจี้ การกุศล การรักษาพยาบาล การศึกษา และวัฒนธรรมที่ดีงามของมนุษย์ เพื่อกระตุ้นการใช้ความเมตตาของพระพุทธองค์สู่การลงมือปฏิบัติ โปรดสรรพสัตว์บนโลก โดยอาศัยการพัฒนางานด้านการกุศล การรักษาพยาบาล การศึกษาและการส่งเสริมจริยธรรม ให้บรรลุเป้าหมาย งานภารกิจของฉือจี้เริ่มต้นจากหลักการ “ช่วยคนจน สอนคนรวย” ก่อเกิดเป็นการกุศล การรักษาพยาบาล การศึกษาและการส่งเสริมจริยธรรม ทั้ง 4 แล้วขยายเพิ่มเป็นแปดภารกิจ คือ การบรรเทาทุกข์ระหว่างประเทศ การบริจาคไขกระดูก อาสาสมัครในชุมชน การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม เป็นต้น ผลักดันงานทั้ง 8 ประการไปพร้อมกัน เรียกว่า “หนึ่งย่างก้าวแปดรอยพระธรรม” จะเห็นได้ว่าทั้งสามเสาหลักทางพระพุทธศาสนาของประเทศไต้หวันล้วนก่อสร้างด้วยขนาดพื้นที่ และสิ่งก่อสร้างที่ใหญ่โตโอฬาร แข็งแรง ทนทานทั้งสิ้น เพราะศาสนสถานเหล่านี้จะเป็นสิ่งที่ช่วยยืดอายุพระพุทธศาสนาให้ยืนยาว และแม้ว่าแต่ละวัดจะมีจุดแข็งที่แตกต่างกัน แต่ไม่เคยกล่าวว่าร้าย หรือ พยายามเปรียบเทียบว่าใครดีกว่าใคร ใครสอนถูกหรือใครสอนผิด และต่างก็พยายามทำงานเพื่อช่วยเหลือสังคม และเผยแผ่พระพุทธศาสนาออกไปทั่วโลก นี่จึงเป็นตัวอย่างที่ดีที่ชาวพุทธควรจะศึกษา และเปิดรับความแตกต่างที่มีจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือ การจรรโลง สืบทอดพระพุทธศาสนาให้กว้างไกลออกไปตราบนานเท่านาน   Credit: ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ https://www.pinterest.com/pin/341710690447734675/

คำพูดสุดท้าย จาก ...Steve Jobs  "ในขณะนี้ ผมกำลังนอนป่วยอยู่บนเตียงและพยามยามรำลึกถึงชีวิตของผมที่ผ่านมา ผมพบว่าความร่ำรวยที่ผมเคยภูมิใจกลับไม่มีค่าอะไรเลยในช่วงสุดท้ายที่ผมกำลังจะตาย... ในความมืด #ผมมองเห็นเพียงแสงสีเขียวและเสียงของเครื่องช่วยหายใจ ซึ่งทำให้ผมรู้ว่าความตายใกล้เข้ามาแล้ว.... เมื่อเราเข้าไปอยู่ในห้องผ่าตัด เราจะตระหนักได้ว่า เราใส่ใจสุขภาพของตัวเองน้อยเกินไปแต่เรามักจะรู้ตัวเมื่อสายเกินไปเสมอ... เมื่อผมตาย #ผมเอาความร่ำรวยไปด้วยไม่ได้สิ่งที่ผมจะนำติดตัวไปคือความทรงจำเกี่ยวกับความรักเท่านั้น #ซึ่งเป็นความร่ำรวยที่แท้จริงและจะเป็นแสงนำทางให้กับเราต่อไป...พระเจ้าได้มอบความรักไว้ในหัวใจของมนุษย์ทุกคน ซึ่งไม่สามารถซื้อหาได้ด้วยเงิน ความรักจะติดตามเราไปได้ทุกที่ เพราะมันอยู่ในหัวใจและในมือของเราเอง ผมประสบความสำเร็จอย่างมากในด้านธุรกิจ หรืออาจกล่าวว่าชีวิตผมเป็นตัวอย่างที่เด่นชัดของความสำเร็จ แต่นอกจากการทำงานแล้ว #ผมไม่ได้มีความสุขนัก เพราะในที่สุด ความร่ำรวยก็กลายเป็นสิ่งเดียวที่ผมมี...ตอนนี้ผมเพิ่งตระหนักว่า เมื่อเราร่ำรวยพอแล้ว เราควรหันไปใส่ใจกับเรื่องอื่นๆ บ้าง ซึ่งอาจเป็นสิ่งอื่นๆที่สำคัญ เช่น งานศิลป ที่เราเคยใฝ่ฝันในตอนเด็กๆ การไม่ยอมหยุดสร้างความร่ำรวย จะทำให้ต้องมีชีวิตเหมือนที่ผมเป็น....เตียงที่แพงที่สุดในโลกก็คือ เตียงผู้ป่วย คุณสามารถจ้างคนมาขับรถให้ มาทำงานหาเงินให้ แต่ไม่มีใครมาป่วยแทนคุณได้สิ่งของใดๆ ที่หายไป เราอาจหาพบได้ แต่เราเอาชีวิตที่เสียไปกลับคืนมาไม่ได้ จงให้ความรักกับครอบครัว กับคนรัก และเพื่อนๆ หมั่นดูแลสุขภาพของตัวเองและใส่ใจคนรอบข้างให้มากๆ"..........Steve Jobs คิดว่าคงไม่มีใครไม่รู้จักคุณ สตีฟ จ็อบส์ อดีตประธานบริหาร และผู้ร่วมก่อตั้งบริษัท แอปเปิ้ล อย่างเป็นทางการ เป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จและร่ำรวยในทางโลกมาก แต่แม้ว่าจะรำ่รวยสักเพียงใด สามารถซื้อวัตถุสิ่งของได้มากมาย แต่เขาก็ไม่อาจจะซื้อชีวิตเขากลับมาได้สิ่งที่คุณสตีฟ ได้ตระหนักว่าเขาพลาดไปเมื่อวาระสุดท้ายมาถึงคือ "ความประมาทในชีวิต" ความประมาทในที่นี้คือ ความประมาทในความตาย...สิ่งนี้เป็นสิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ให้ความสำคัญ และสอนให้พวกเราหมั่นมีสติเตือนตนอยู่เสมอ คือ"มรณานุสสติ" ให้คิดถึงความตายไว้ทุกวัน เพราะความตายไม่มีนิมิตหมาย เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่า ความตายจะมาเมื่อไหร่ มาอย่างไร ดังนั้นจงอย่าประมาทให้เราหมั่นสั่งสมคุณความดีเอาไว้กับคนรอบตัวสมบัติภายนอกมีเท่าไหร่ก็ไม่สามารถนำติดตัวไปได้ สิ่งที่จะไปกับเราได้ ในความเข้าใจของ คุณสตีฟ คือ ความรัก...ซึ่งก็นับว่าถูก แต่ยังไม่ถูกเสียทีเดียว...แต่เราชาวพุทธเราทราบดีว่าสิ่งที่ติดตัวเราไปข้ามภพชาติ คือ "บุญ และ บาป" ความรู้สึกใทางดี และความรู้สึกในทางไม่ดีนั่นเอง ข้อคิดดีๆที่คุณสตีฟ ทิ้งไว้ให้เรานั้นมีคุณค่ามาก เป็นตัวอย่างของผู้ที่ทำงานมากจนลืมที่จะรักษาสุขภาพ และลืมว่า "เราก็ต้องตายไม่วันใดวันหนึ่ง" จึงใช้ชีวิตอย่างไม่สมดุล จนเมื่อล้มป่วยและรู้ตัวว่าไม่สามารถที่จะรักษาให้หายได้ จึงมีความคิดเสียดายว่า เมื่อประสบความสำเร็จเพียงพอแล้ว ควรจะหันกลับมาให้ความรักกับคนรอบๆตัว และ ใช้ชีวิตให้มีความสุขสงบ เพราะในที่สุดแล้ว ความสุขที่แท้จริงไม่สามารถซื้อหรือแสวงหาได้ด้วยเงินทอง แต่หาได้ด้วยใจของเราเอง ความปลาบปลื้ม อิ่มเอม มีความสุข จากการสั่งสมความดีให้กับคนที่เรารัก ครอบครัว สังคม และโลกใบนี้ขอให้ทุกท่าน "เจริญมรณานุสติ" นึกถึงความตายว่าเข้าใกล้เรามาทุกขณะเราจะได้ไม่ประมาท คิดว่ายังเหลือเวลาอีกมากเอาไว้ทำสิ่งที่อยากจะทำ จนเมื่อความตายใกล้เข้ามาจึงตระหนักว่า "เรายังไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำที่สุด" แต่นั่นก็หมายถึงว่า ทุกอย่างมันได้สายเกินไปเสียแล้ว  สตีฟ จ็อบส์ ..หยุดหายใจ เมื่อเดินทางกลับไปถึงบ้านที่เมืองพาโลอัลโต มลรัฐแคลิฟอร์เนีย การเสียชีวิตของเขาเกิดจากมะเร็งที่ตับอ่อน

ศีลธรรมกับการใช้สัตว์ทดลองทางวิทยาศาสตร์ เนื่องจากได้เข้าฟังการบรรยายของ ศจ.ดร. สมภาร พรหมทา เรื่องปัญหามนุษย์กับสิ่งแวดล้อม ของภาควิชาปรัชญา และศาสนา คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ในระดับปริญญาเอก น่าสนใจมากค่ะ.....นับว่าเป็นเรื่องน่าเอามาลองขบคิดกัน โดยจะขอเรียก ศจ.ดร.สมภารพรมทา ว่าอ.สมภาร นะคะ ในเนื้อหานั้นได้กล่าวถึงการทดลองคิดค้นยาใหม่ๆ ขึ้นมามากมาย ซึ่งเป็นแนวทางของการแพทย์สมัยใหม่ ซึ่งเราทราบกันดีว่าเป็นศาสตร์ของชาวตะวันตก โดยกว่ายาตัวหนึ่งจะสามารถนำออกมาจำหน่ายให้เราได้ใช้กันได้นั้น ต้องผ่านการทดลองมายาวนานโดยสัตว์ทดลองหลายชนิด เช่น กระต่าย ลิง หนู สุนัข ฯลฯ  อ.สมภาร กล่าวว่าเคยเข้าไปดูสถานที่ที่เขาใช้ทดลองกันด้วยตาตัวเอง สัตว์ที่ถูกนำมาใช้ทดลองยานั้น ก็จะถูกทดลองด้วยมาตรการต่างๆ โดยจากที่มันแข็งแรงๆ ก็ต้องถูกทำให้เป็นโรคร้ายต่างๆ ทั้งการฉีดยา ถูกผ่าตัด เพื่อที่จะลองนำยามารักษา และในท้ายที่สุดก็จบลงที่ความตายอย่างทุกทรมานน่าสังเวชใจยิ่งนัก   ศาสตราจารย์ ดร. สมภาร พรมทา  (ภาควิชาปรัชญา คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย) ในแง่มุมทางพระพุทธศาสนานั้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนให้ไม่เบียดเบียน ไม่ฆ่าสิ่งมีชีวิตเป็นปกติ ซึ่งเป็นศีลข้อแรก เพราะหากกระทำไปแล้วผลที่ได้รับนั้นคือ ผู้กระทำจะมีเหตุทำให้ถูกดึงดูดดวงวิญญาณไปยังนรกภูมิ เมื่อละโลกไปแล้ว และถูกทัณฑ์ทรมานอยู่ในนรกยาวนาน เมื่อหมดกรรมก็ต้องมาเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานที่ได้รับทุกขเวทนาอีกหลายร้อยชาติ จนกระทั่งกรรมเบาบาง จึงได้เกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง แต่ก็เป็นผู้ที่มีสุขภาพอ่อนแอ และ อายุสั้นในภพชาติต่อๆไปอีกด้วย...ภพภูมิเหล่านี้เป็นสิ่งสากล พระพุทธเจ้ามิได้ทรงสร้างขึ้น แต่หากทรงรู้เห็นด้วยญาณทัศสนะหลังจากที่ทรงตรัสรู้แล้วนั่นเอง   หากแต่ในแง่มุมของนักวิทยาศาสตร์ผู้ผลิตยาเหล่านั้น ซึ่งมีแนวคิดแบบชาวตะวันตกที่ไม่มีความเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม และ การเวียนว่ายตายเกิด...จึงมุ่งแต่ผลิตคิดค้นสิ่งแหล่านี้เพื่อตอบสนองต่อความต้องการในการดำรงเผ่าพันธุ์ของมนุษย์แม้จะต้องเสียสละชีวิตสัตว์ต่างๆ ไปเท่าไหร่เขาก็มองว่าคุ้มค่าเพราะชีวิตมนุษย์นั้นได้รับการประเมินว่ามีคุณค่ามากกว่าสัตว์เหล่านั้น   ฟังดูแล้วก็มีเหตุผลทั้งสองส่วน แต่อ.สมภารได้ตั้งคำถามที่น่าสนใจมากคือ...ยาเหล่านี้ช่วยมนุษย์ได้เสมอไปหรือไม่? นักวิทยาศาสตร์บางกลุ่มต่างยอมรับว่าการผลิตยาต่างๆ ขึ้นมานั้น มีส่วนไปกระตุ้นให้เชื้อโรคต่างๆ มีการปรับตัวให้แข็งแรง ทนต่อฤทธิ์ยามากขึ้น หรือที่เรียกว่า “ดื้อยา” เชื้อโรคหลายชนิดจากเดิมที่มีความรุนแรงไม่มาก แต่เมื่อได้รับยาทางวิทยาศาสตร์แล้วมันกลับกลายเป็นเชื้อโรคที่รุนแรง ยาชนิดเดิมจึงไม่สามารถรักษาได้ต่อไป เป็นการแก้ปัญหาที่ไม่มีวันจบ และวันดีคืนดี ก็มีเชื้อโรคใหม่ๆ ปรากฏขึ้นมาใหม่อีก เป็นอย่างนี้เรื่อยๆไป ดังนั้น การทดลอง ผลิตยาต่างๆ จึงเหมือนว่าไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหาที่แท้จริง เนื่องจากเชื้อโรคเหล่านี้ไม่มีวันจบสิ้น และกลับต้องเบียดเบียนสัตว์ต่างๆ ที่ไม่มีความผิดไปกว่า ล้านชีวิตในแต่ละปี   อีกในแง่มุมหนึ่งซึ่งเป็นแง่มุมทางธุรกิจ ยาต่างๆ ที่ถูกผลิตก็อาจเป็นไปเพื่อแสวงหาผลกำไร ไม่ได้คิดค้นมาเพื่อรักษาสุขภาพมุนษย์อย่างแท้จริง เมื่อทานเข้าไปแล้ว ก็มักจะเกิดอาการข้างเคียง หรือ ผลเสียต่อระบบ หรืออวัยวะข้างเคียงอื่นๆ ดังจะเห็นได้ทั่วไปว่าทานยาชนิดหนึ่งแต่สุดท้ายต้องเสียชีวิตด้วยโรคอีกชนิดหนึ่ง เช่น เป็นโรคความดัน โรคหัวใจ หรือ โรคเบาหวาน แต่เสียชีวิตด้วยโรคตับ เนื่องจากทายาสะสมจนตับต้องทำงานหนักมาเป็นเวลาหลายปี เป็นต้น ดังนั้น การใช้ยาเคมีเหล่านี้จึงอาจจะไม่ใช่คำตอบสำหรับการมีสุขภาพดีที่มนุษย์เราปรารถนา   ด้วยเหตุดังกล่าวมนุษย์จึงเริ่มตระหนัก และ หันกลับมาใช้ยาสมุนไพร หรือ การมีวิถีชีวิตแบบพึ่งพาอาศัยธรรมชาติ เช่น การรักษาโรคมะเร็งด้วยวิถีทางชีวจิต ขจัดตัวแปรที่เป็นสารเคมีต่างๆ ออกไปจากชีวิต ซึ่งก็ได้รับการพิสูจน์มาแล้วจากคนไข้หลายราย รวมถึงแพทย์สมัยใหม่เองจำนวนไม่น้อยก็ยอมรับว่าวิธีการเช่นนี้ สามารถรักษาโรคให้หายขาดได้อย่างน่าอัศจรรย์ และทำให้สุขภาพดีในระยะยาวอีกด้วย   อ.สมภาร จึงให้ทัศนะว่าอาจเป็นไปได้ในอนาคตที่ไม่ไกลเกินไปนัก วิถีการรักษาโรคที่เน้นการใช้ยาทางเคมี ซึ่งต้องเบียดเบียนสัตว์ต่างๆ มากมาย จะมีแนวโน้มว่าไม่เป็นที่นิยมอีกต่อไป สังเกตได้จากกระแสรักสุขภาพด้วยการหลีกเลี่ยงอาหาร หรือ ยา ที่เป็นเคมี และหันมารับประทานผัก ผลไม้ปลอดสารพิษ การนิยมออกกำลังกายมากขึ้น เน้นการรักษาโรคเน้นวิถีทางธรรมชาติ หรือ ใช้สมาธิมารักษาในส่วนของสุขภาพใจแทน เป็นต้น   เมื่อฟังบรรยายเสร็จแล้วก็ทิ้งปัญหาไว้ให้เหล่านักศึกษาปริญญาเอกได้คิดกันว่า เราอยากจะให้ทิศทางของสิ่งแวดล้อมนั้นเป็นอย่างไรก็อยู่ที่พวกเราทุกคนว่าจะตระหนักถึงปัญหาและหันมาแก้ไขกันอย่างจริงจังหรือไม่...สำหรับตัวเองนั้นมีแนวโน้มเป็นวกธรรมชาตินิยมอยู่แล้ว จึงค่อนข้างเห็นด้วยกับอ.สมภาร ว่าเราควรชีวิตอิงอาศัยกับธรรมชาติทั้งพิช และสัตว์ จริงอยู่เราอาจต้องเบียดเบียนธรรมชาติบ้าง เช่น ตัดต้นไม่มาสร้างบ้านเรือน แต่ควรให้พอดีอยู่ในภาวะที่เหมาะสม ส่วนสัตว์ต่างๆ นั้น หากให้เราอยู่ร่วมโลกใบนี้ด้วยความรักและเมตตาซึ่งกันและกัน เราก็จะได้ไม่เป็นผู้ก่อเวรภัยทั้งต่อตนเอง และผู้อื่นค่ะ แล้วผู้อ่านทุกท่านคิดเห็นกันอย่างไร...เราอาจลองเก็บเอาประเด็นต่างๆเหล่านี้ไปขบคิดกันต่อไป และช่วยกันทำให้สังคม และโลกใบนี้เป็นที่ที่น่าอยู่ของเราทุกคนค่ะ ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์: http://www.unigang.com/Article/16416

ความสุขตามแนวพุทธ (The Happiness in Buddhist way)   หนังสือ Time Magazine กล่าวว่า ที่อเมริกา มีงานวิจัยพบว่าคนที่มีความสุขมากที่สุดในโลก คือพระในพุทธศาสนาโดยทดสอบด้วยการสแกนสมองพระที่ทำสมาธิ และได้ผลลัพธ์ออกมาว่าเป็นจริง...ก็เวลาที่จิตเรานิ่งไม่เหลือความคิดอะไรเลยนั้น เป็นเวลาที่เราจะเข้าถึงความสุขที่ไม่สามารถเปรียบได้กับสิ่งใดในโลกใบนี้ค่ะ...เขาเรียกกันว่า “The True Happiness” อยากรู้ว่าเป็นอย่างไรต้องลองด้วยตัวเองค่ะ นอกจากนี้ยังมีหลักคำสอนอีกมากมายในพระพุทธศาสนา ซึ่งเราชาวพุทธถ้าทำตามก็จะเป็นผู้ที่มีความสุขในชีวิตได้ไม่ยาก...มาดูกันค่ะว่าเบื้องต้นมีอะไรบ้าง + หลักความเชื่อของศาสนาพุทธคือ เหตุที่ทำให้เกิดความสุขนั้น ก็คืออยู่กับปัจจุบัน ขณะปล่อยวางได้ ในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ควบคุมความอยากที่ไม่มีสิ้นสุด + ไม่ใช้ความรุนแรง ไม่ทะเลาะ และใช้หลักเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ให้อภัยตัวเองและผู้อื่น มีจิตใจเมตตา กรุณา และเสียสละเพื่อผู้อื่น + อริยสัจ4 สิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบและบอกไว้ด้วย ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค แท้จริงแล้วก็คือทางเดินไปหาคำว่า "ความสุข" เพราะถ้าเมื่อไรเรากำจัด "ความทุกข์" ได้แล้ว ความสุขก็จะเกิดขึ้น + อุปสรรคของความสุขก็คือแรงปรารถนาและตัณหา คนเราจะมีความสุขไม่ขึ้นอยู่กับว่า"มีเท่าไร" แต่ขึ้นอยู่ที่ว่า เรา "พอเมื่อไร" ความสุขไม่ได้ขึ้นกับจำนวนสิ่งของที่เรามี หรือเราได้... + ดังนั้นวิธีจะมีความสุข อันดับแรกต้อง "หยุดให้เป็น และ พอใจให้ได้" ถ้าเราไม่หยุดความอยากของเราแล้วละก็ เราก็จะต้องวิ่งไล่ตามหลายสิ่งที่เรา "อยากได้" แล้วนั่นมันเหนื่อย และความทุกข์ก็จะตามมา... + ข้อต่อมาที่ทำให้เราเป็นสุขคือ การมองทุกอย่างในแง่บวก ชีวิตแต่ละวัน แน่นอนเราต้องเจอทั้งเรื่องดีและไม่ดี ถ้าเราอยากจะมีความสุข เราต้องเริ่มด้วยการมองแต่สิ่งดีๆ มองให้เป็นบวก เพื่อใจเราจะได้เป็นบวกคิดถึงสิ่งที่เราทำสำเร็จแล้วในวันนี้ สิ่งดีๆที่เราได้ทำ + ข้อต่อมาคือการให้ หมายรวมถึงการให้ในรูปแบบสิ่งของหรือเงิน เรียกว่าบริจาค และการให้ความเมตตากรุณาต่อกัน ให้อภัยทั้งตัวเองและคนอื่น สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นปัจจัย ทำให้เรามีความสุข.... + การปล่อยวางให้ได้ในทุกสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว และที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต ไม่ว่าเรื่องจะร้ายแรงและเศร้าโศกเพียงใด จำไว้ว่ามันจะโดนเวลาพัดพามันไปจากเรา ไม่ช้าก็เร็ว เราจะผ่านพ้นไปได้....และยอมรับในความเป็นจริงของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที้เราไม่ชอบเพียงใด ไม่ว่าผิดหวัง สูญเสีย เจ็บป่วย ล้วนแล้วแต่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา ทุกคนต้องได้ผ่านบททดสอบนี้ทั้งสิ้น ไม่ว่าเราจะเป็นใคร... + ทำตนเองให้สดใส ด้วยการยิ้มให้ตนเอง ทำคนอื่นให้สดใสได้ ด้วยการยิ้มให้เขา การยิ้มไม่ต้องลงทุนอะไรเลย แต่สร้างความสดใสได้มาก ทำให้เราเป็นสุขอยู่เสมอ เพราะความสุขมันอยู่ใกล้แค่นี้เอง แค่ที่ใจของเรานี่เอง   ให้ถามตัวเองนะคะ ว่าวันนี้เราในฐานะชาวพุทธได้ทำตามคำสอนอันล้ำค่าของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ารึยัง...แค่เราทำ ความสุขก็อยู่แค่เอื้อมนี่เองค่ะ ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://vividlife.me/ultimate/38402/the-1-contributor-to-happiness/

กฎแห่งจักรวาล (ตอนที่2) The Universe Law 2   สำหรับตอนที่ 2 ของ กฎแห่งกรรมนี้เราจะมาดูกันว่ากฎแห่งกรรมมีลักษณะการส่งผลอย่างไร? และมีกฎเกณฑ์อย่างไร?   ก่อนอื่นทำความเข้าใจกันก่อนว่า “กรรม” นั้น แปลว่า “การกระทำ” ซึ่งเป็นคำกลางๆ (แต่คนโดยมากมักเข้าใจว่า “กรรม” มีนัยยะส่งผลในแง่ลบ คือ การกระทำชั่ว) ดังนั้นเวลาพูดถึงกรรม จึงควรกำกับไว้เสมอว่าเป็น “กรรมดี” หรือ “กรรมชั่ว” กฎแห่งกรรมจำง่ายๆค่ะว่า คือ การที่เรา “ทำอะไร ก็ได้อย่างนั้น” เมื่อเราทำความดี เราก็ได้รับผลดีกลับไป หากทำชั่วก็ได้ผลชั่วกลับไป หรือ “ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว” นั่นเอง แต่กฎแห่งกรรมนั้นจะส่งผลที่มากกว่าหลายเท่าตัวนัก ทั้งระยะเวลา และระดับความรุนแรง เช่น หากเราช่วยเหลือคนที่กำลังเดือดร้อนให้รอดชีวิตเพียง 1 ครั้ง ผลแห่งกรรมดีนี้จะส่งผลให้เมื่อเราเดือดร้อนก็จะมีคนมาช่วยเราอย่างนั้นเหมือนกันแต่ไม่ใช่เพียงชาติเดียว แต่อาจจะสักร้อยชาติ และในทางตรงข้ามหากเราทำกรรมชั่ว เช่น ฆ่าสัตว์ให้ตายลง เราอาจต้องไปเกิดเป็นสัตว์ชนิดนั้น และถูกฆ่าอย่างเดียวกันสักร้อยชาติ เป็นต้น นี่แค่เป็นตัวอย่างให้นึกตามได้ง่ายๆ แต่จริงๆ แล้วกฎแห่งกรรมมีระดับการออกผลที่ซับซ้อนมาก สิ่งที่กำหนดระดับความรุนแรงของกรรมนั้นขึ้นอยู่กับปัจจัยหลาย อย่างเช่น ระดับของเจตนาที่กระทำกรรมนั้น หากมีเจตนาแรงกล้า การส่งผลของกรรมก็จะรวดเร็ว รุนแรง, ระดับความถี่ของการกระทำกรรมนั้น หากเป็นกรรมที่กระทำบ่อยๆ จนเป็นอาจิณกรรม การส่งผลก็จะหนักแน่น ยาวนาน  หากนานๆจะกระทำสักครั้ง การส่งผลก็อาจจะส่งผลเพียงไม่นาน แล้วก็หมดกำลังไป, ระดับผลเสีย หรือ ผลดีที่เกิดขึ้นจากการกระทำนั้น หากทำแล้วส่งผลกระทบรุนแรง เป็นวงกว้าง เมื่อกรรมให้ผลจะรุนแรง และเป็นวงกว้างเช่นเดียวกัน หรือแม้แต้ลักษณะของกรรม ซึ่งส่วนใหญ่เราจะนึกถึง การกระทำ แต่การทำกรรมด้วยคำพูด หรือ วจีกรรม ก็ให้ผลที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน ซึ่งวจีกรรม นี้เองมักส่งผลให้วิบากกรรมแปลกๆ มาส่งผล เช่น มีเรื่องจริงของเด็กหญิงตัวน้อยที่มีหน้าตาเหี่ยวย่น เหมือนคนแก่อายุ 80 ปี ที่เป็นเช่นนี้เพราะในอดีตชาติ มักจะด่าว่าย่าของตนเป็นประจำว่า “อีแก่” หรือ “อีหน้าเหี่ยว” สร้างความเสียใจให้กับผู้เป็นย่าอย่างมาก ในชาตินี้จึงต้องมามีหน้าตาเหี่ยวย่นอย่างที่ได้เคยด่าว่าย่าของตนเอาไว้   ระยะเวลาในการส่งผลก็เป็นสิ่งที่เรามักจะสับสน จนกระทั่งเกิดคำพูดที่ว่า “ทำดีได้ดีมีที่ไหน ทำชั่วได้ชั่วมีถมไป” นี่ก็เป็นเพราะว่ากฎแห่งกรรมมีความซับซ้อน และมีระยะเวลาในการส่งผลที่ละเอียดอ่อนมาก...เราทุกคนมีกรรมในอดีต ทั้งในอดีตชาติที่มากมายนับไม่ถ้วน และอดีตในชาตินี้ และมีกรรมปัจจุบัน ที่ดำรงอยู่ในทุกอณุวินาทีที่เรากำลังหายใจอยู่...ดังนั้นกรรมปัจจุบันมีเพียงปัจจุบันขณะ แต่กรรมในอดีตเริ่มนับตั้งแต่ 1 วินาทีที่แล้วที่เพิ่งผ่านไป อดีตคืบคลานตามเรามาทุกฝีก้าว และเราก็จำมันไม่ได้ทั้งหมดหรอกค่ะ อดีตชาติไม่ต้องพูดถึงเราจำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว แม้แต่ในปัจจุบันชาติเราก็ยังจำได้บ้างไม่ได้บ้าง...จริงไหมคะ...กว่าที่เราจะมาถึงปัจจุบันนี้ เราได้ทำสิ่งต่างๆ ไว้มากมาย ซึ่งขอย้ำว่า...ทุกการกระทำล้วนส่งผลต่อเราทั้งสิ้น แต่เราเกิดมานับภพนับชาติไม่ถ้วนแล้ว และสิ่งที่เราได้ทำมาในอดีตชาตินั้น ได้ออกแบบให้ชีวิตเราในปัจจุบันชาติให้เป็นอย่างทุกวันนี้ กรรมได้ออกแบบว่า เราจะได้เกิดมาในครอบครัวระดับไหน ฐานะเป็นอย่างไร มีรูปสมบัติแบบไหน ฯลฯ และเข้าคิวยาวเหียด รอจ่อคิวส่งผลให้เราทุกขณะจิต   ขอให้เราลองจินตนาการว่า มีตัวเราอยู่หัวแถวยืนอยู่ และมีตัวกรรมทั้งดีและไม่ดีที่เราทำเอาไว้ในอดีตรอต่อคิวยาวแบบมองไม่เห็นปลายแถว ดังนั้นกรรมที่เราทำในปัจจุบันชาตินี้ ก็จะต้องไปรอต่อที่ปลายแถวโน้น...ยังไม่สามารถส่งผลในทันที...จึงไม่น่าแปลกใจว่า ทำไมบางคนทำความดีอย่างมากในชาตินี้ แต่กลับยังประสบทุกข์ยากลำบากอย่างแสนสาหัส...ดังนั้นคำอธิบายก็คือ เพราะกรรมชั่วที่เขาได้ทำมาในอดีตชาตินั้นกำลังส่งผลอยู่ เช่น เขาอาจจะไปคดโกงใคร ตระหนี่ และทำร้ายร่างกายคนอื่นไว้มาก จึงต้องเกิดมาในตระกูลที่สมบัติถูกโกงไปจนหมด แถมยังยากจนยาวนาน และร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เกิด...แต่ในชาตินี้เป็นคนดีมาโดยตลอด คนทั่วไปอาจจะมองว่า “ทำดีไม่ได้ดี”  หรือ บางคนในอดีต ทำความดีมาสารพัด ทั้งเอาเงินช่วยเหลือคนไว้มาก เห็นใครเจ็บป่วยก็ช่วยรักษา และเป็นคนอ่อนน้อม ชาตินี้เกิดมาจึงเป็นคนมีทรัพย์ร่ำรวยมาก รูปร่างหน้าตาดี เกิดในตระกูลสูง...แต่ชาตินี้กลับคดโกงชาติบ้านเมือง และคนรอบข้างทำชั่วสารพัด แต่ก็ยังอยู่สุขสบาย ทั้งนี้เพราะกรรมในอดีตชาติยังส่งผลอยู่ กรรมในปัจจุบันชาติกำลังรอต่อคิว จึงยังไม่ได้ให้ผล คนทั่วไปก็เลยมองว่า “ทำชั่วกลับได้ดี” นั่นเอง   มีเรื่องเล่าให้เราลองคิดกันเล่นๆ คือ ชายผู้หนึ่งอยู่หมู่บ้าน A กระทำชั่วสารพัดทั้งฆ่าคน ปล้น ส่งผลเดือดร้อนให้คนในหมู่บ้านมากมาย จนชาวบ้านรวมพลังกันหวังจะฆ่าโจรร้ายให้ได้...แต่โจรหนีไปได้ในที่สุด และไปหลบอยู่ ณ หมู่บ้านอันไกลโพ้น ชื่อ หมู่บ้าน Z ที่นี่เขาเปลี่ยนตัวเองกลายเป็นคนที่ดีมีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือมากที่สุดคนหนึ่ง คนในหมู่บ้าน Z ต่างรักใครอดีตโจรคนนี้ แต่วันหนึ่งชาวบ้านจากหมู่บ้าน A ก็ตามโจรผู้นี้มาถึงหมู่บ้าน Z และมากลั่นแกล้ง ทำร้ายโจรผู้นี้อย่างทารุณ โหดร้าย และเสียชีวิตในที่สุด ซึ่งคนในหมู่บ้าน Z เมื่อเห็นดังนี้ต่างก็ไม่เข้าใจว่า "ทำไมคนดีดีอย่างนี้จึงต้องถูกกระทำอย่างทารุณ...ไม่ยุติธรรมเลย" เห็นภาพชัดขึ้นไหมคะ?...เรื่องนี้เปรียบเทียบได้กับกรรมที่ส่งผลข้ามภพชาติ เปรียบการเปลี่ยนหมู่บ้าน คือ การเปลี่ยนภพชาติ คนในปัจจุบันที่เป็นคนดี แต่ทำไมมีชีวิตที่ทุกข์ นั่นก็เพราะผลกรรมชั่วได้ในอดีตตามส่งผลอยู่  หากเราไม่เข้าใจก็จะมองแค่เพียงปัจจุบัน และคิดว่า “ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว” ไม่มีจริง เป็นต้น   แต่การให้ผลนั้นก็มีการแซงคิวกันได้ค่ะ อย่างที่บอกข้างต้นว่าบางทีเจตนาแรงกล้าก็ทำให้การให้ผลมีกำลังมากแซงคิวกรรมอื่นๆ ที่กระทำมาก่อนได้ มีเรื่องจริงเรื่องหนึ่งของคนฆ่าวัวขาย ซึ่งมีฐานะดีทีเดียว ลูกชายมีหน้าที่ไปเลือกซื้อวัวทุกวันวันหนึ่ง เจอวัวน้ำหนักดีจึงซื้อมา แต่เมื่อจับวัดขึงแล้วผ่าท้องวัวทั้งเป็น ปรากฎว่ามีลูกวัวตัวน้อยที่ยังมีชีวิตทะลักพรวดออกมา...เห็นดังนั้นจึงโมโหมากที่เหมือนถูกหลอก เพราะที่วัวน้ำหนักมากเพราะมีลูกในท้องนั่นเอง เมื่อเห็นลูกวัวร้องจ้องมาที่ตนจึงเอามีดแหลมแทงตาลูกวัวทันที แล้วเอาอีโต้ตัดขาลูกวัวสดๆ แล้วนำลูกวัวไปต้มน้ำร้อนถึงแก่ความตายในที่สุด...ต่อมาไม่นานในขณะที่กำลังหั่นเนื้อวัวอยู่นั้นอยู่ไม่รู้ยังไงมือที่ถือมีปลายแหลมเกิดกระตุกขึ้นมามีดจึงจิ้มเข้าไปที่ตาขวาข้างเดียวกับที่จิ้มตาลูกวัวตาบอดทันที...กลายเป็นคนพิการ แต่ก็ยังช่วยกิจการได้ต่อไปหลังจากนั้นในขณะที่กำลังเอาเนื้อวัวเข้าเครื่องบดอยู่นั้น อยู่ๆ มือของตนก็ถูกดูดเข้าเครื่องบดเจ็บปวดแสนสาหัส ร้องเสียงโหยหวนเหมือนลูกวัวตัวนั้น เมื่อช่วยกันดึงมือออกมามือนั้นกุดถึงข้อมือ เท่ากับที่ตนตัดขาลูกวัวทีเดียว...ผู้ที่เล่าเป็นผู้หนึ่งที่ทำงานในโรงฆ่าวัวนั้น เมื่อเห็นเหตุการณ์โดยตลอดจึงตัดสินใจออกจางานนั้นทันที และหมั่นทำบุญปล่อยวัว ไถ่ชีวิตสัตว์เพื่อเร่งทำบุญหนีวิบากกรรมของตน แม้ว่าจะฆ่าวัวมามาก แต่ความแตกต่างจากลูกชายของเจ้าของก็คือ เจตนา ผู้เล่าไม่เคยคิดอยากจะทำเลย แต่เนื่องจากถูกบังคับให้ทำ แต่ลูกชายเจ้าของนั้นฆ่าลูกวัวด้วยโทสะ โหดเหี้ยม และมีเจตนาแรงกล้านัก จึงทำให้วิบากกรรมชั่วนี้ ส่งผลอย่างรวดเร็วในปัจจุบันชาติ ที่แม้ว่าจะทำในชาตินี้ แต่ผลกรรมวิ่งเร็วแซงหน้ากรรมที่เคยทำมาในอดีตชาติ ทำให้เราเห็นชัดเจนว่าทำอะไรได้อย่างนั้นจริงๆ   โดยส่วนตัวแล้วชอบประโยคหนึ่งที่มีคนเคยพูดเอาไว้ว่า “เส้นลายมือ อาจลิขิตชีวิตเราไว้แล้ว...แต่เส้นลายมือทั้งหมดนั้นก็อยู่ในกำมือเราเอง” ซึ่งความจริงก็เป็นอย่างนั้นค่ะ เพราะแม้ว่ากฎแห่งกรรมจะได้ออกแบบ  หรือ Set up ชีวิตของเราเอาไว้แล้ว แต่เราก็ยังสามารถกำหนดชีวิตของเราได้ด้วยการกระทำของเราเองในปัจจุบันนี้ เพราะทุกปัจจุบันขณะ ก็จะค่อยๆ กลายเป็นอดีตที่รอส่งผลให้เรา ยิ่งถ้าเราทำกรรมดี ด้วยเจตนาที่แรงกล้ามากๆ และกระทำอย่างต่อเนื่อง กรรมดีนั้นก็จะแซงคิวกรรมต่างๆ ที่รอส่งผลจากอดีตชาติจนสามารถส่งผลให้เราในชาตินี้ได้เช่นกัน ดังนั้น ขอให้เราทำความเข้าใจกับกฎแห่งกรรม อย่างถูกต้อง และหมั่นกระทำแต่ความดีในปัจจุบันนี้ อดีตทีผ่านไปแล้ว เราเรียกร้อง หรือ จะกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ มีเพียงปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นของเราอย่างแท้จริง...เพียงแค่เรายึดมั่นในความดี และเชื่อมั่นว่า “ทำดีย่อมได้ดี” เพียงเท่านี้ เราก็จะ เข้าใจชีวิต ยอมรับในทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตว่าเป็นผลจากการกระทำของเราเอง ทำให้เรารู้จักปล่อยวาง และใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขในที่สุดค่ะ...   เมื่อไหร่ที่คิดจะทำอะไรไม่ดีกับใคร ขอให้เตรียมใจเอาไว้เลยว่าเราก็ต้องประสบกับสิ่งนั้นอย่างแน่นอนในระดับที่รุนแรงกว่าสิบเท่า ร้อยเท่า แล้วเราจะรับไหวรึเปล่า? ดังนั้น หากเรารักตัวเองจริง ก็ต้องหมั่นทำแต่ความดีเท่านั้น...ขอให้ต่อแต่นี้ทุกคนทำแต่ความดีกันนะคะ รับรองว่าเมื่อผลแห่งกรรมดีส่งผลเมื่อไหร่ เราจะรับผลดีนั้นแทบไม่ทันเลยค่ะ ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ : http://yesmorocco.com/2013/03/writing-cause-and-effect-essay/

กฎแห่งจักรวาล The Universe Law   สวัสดีค่ะ วันนี้อยากจะมาแบ่งปันเรื่องของ “กฎ” กัน ดูเหมือนว่าเราจะหนีไม่พ้นคำว่า “กฎ กฎ แล้วก็ กฎ” กันนะคะ เมื่อตอนเป็นเด็กอยู่ในบ้านก็มีกฎประจำบ้าน เข้าโรงเรียนก็มีกฎประจำโรงเรียน พอเข้ามหาวิทยาลัย ก็มีกฎประจำมหาวิทยาลัย ทำงานก็มีกฎประจำที่ทำงาน อยากจะหลุดพ้นจากกฎ ลาออกจากที่ทำงานมา ก็ยังมีกฎหมายประจำบ้านเมืองเรา ใหญ่กว่านั้นก็มีกฎหมายสากลอีก ดังนั้นจะเห็นว่าเมื่อเราเกิดมาบนโลกใบนี้ เห็นทีเราจะหนีไม่พ้น “กฎ” ที่คอยบังคับ ควบคุมการกระทำของเราอย่างแน่แท้ค่ะ แล้วนอกจากกฎหมายสากลที่ใช้กันในระหว่างประเทศแล้ว ยังมีกฎอะไรอีกหรือไม่ ? ลองนึกกันดูเล่นๆ สิคะ...นึกออกไหม?   บางคนอาจจะคิดว่านอกจากกฎหมายสากลแล้ว ก็คงจะไม่มีกฎอะไรนอกเหนือจากนี้อีก...ซึ่งเป็นความคิดที่ยังไม่ถูกต้องซะทีเดียวนะคะ เพราะเรายังมีกฎที่เรียกว่า “กฎแห่งกรรม หรือ Law of Karma” คอยควบคุมบังคับเราอยู่ ซึ่งกฎนี้อยู่เหนือกฎใดๆในโลก มีขอบเขตครอบคลุมทั้งจักรวาล เราจึงอาจเรียกกฎแห่งกรรมได้ว่าเป็น “กฎแหงจักรวาล”ค่ะ   กฎนี้ชาวต่างชาติจะเข้าใจมากกว่าถ้าเราใช้คำว่า “Cause and Effect” หรือ หลักแห่งเหตุ และ ผล ดังนั้นขอบอกเลยว่าถ้าใครมั่นใจว่าตัวเราเป็นคนมีเหตุมีผล หรือ เชื่อเรื่องการกระทำของเราเอง เช่น เราจะดีได้ก็ด้วยตัวเอง ไม่ใช่พึ่งดวง โชคลาภ อะไรแบบนั้น ก็ต้องสนใจ หรือ ควรมาศึกษาเรื่อง “The Law of Karma” กันนะคะ   อย่างที่เคยบอกเอาไว้แล้วนะคะว่า พระพุทธศาสนา เป็นศาสนาสากลที่ไม่เหมือนใครจริงๆ เพราะไม่ได้เน้นให้คนเชื่ออย่างไร้เหตุผล แต่เน้นเรื่องการปฏิบัติ และการกระทำมากๆ จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าจริง จึงจะปักใจเชื่อค่ะ...และสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนก็เป็นเรื่องของสัจธรรม หรือ ความจริงของชีวิต โลก และจักรวาลล้วนๆ ไม่ได้มีอะไรที่จะบ่งบอกว่าพระพุทธองค์สอนให้เชื่องมงายไร้เหตุผล   แต่เนื่องจากสัจธรรมของชีวิต โลกและจักรวาลนี้มีทั้งเรื่องที่เห็น และพิสูจน์ได้ง่ายๆ จากคนทั่วๆไป และเรื่องที่เป็นเรื่องที่ไม่ได้พิสูจน์ได้ทั่วไป เช่น กฎแห่งกรรม เรื่องภพภูมิต่างๆ นรก หรือ สวรรค์ รวมถึงชีวิตหลังความตาย ซึ่งทุกอย่างล้วนเกี่ยวข้องกันอย่างไม่สามารถจะแยกออกได้ ดังนั้นเพื่อความเข้าใจที่ง่ายขึ้นจะขอแบ่งคำสอนของพระพุทธองค์ออกเป็น 2 ส่วน ในภาพใหญ่คือ คำสอนที่เป็นเรื่องที่สามารถพิสูจน์ได้ง่ายเป็นเรื่องในปัจจุบัน และ คำสอนที่เป็นเรื่องที่พิสูจน์ไม่ง่ายดังที่กล่าวไว้ค่ะ   ที่ว่าพิสูจน์ไม่ง่าย แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีวิธีพิสูจน์นะคะ เพราะวิธีการนั้นพระพุทธเจ้าได้อธิบายไว้หมดแล้ว คือ พิสูจน์ด้วยการฝึกสมาธิทั้งสมถะ และวิปัสสนา จนกระทั่งสามารถรู้แจ้งเห็นแจ้งด้วยตัวเองได้....แต่จะมีสักกี่คนละคะที่ตั้งใจ ฝึกฝน ปฏิบัติตนตามอย่างที่ท่านสอนได้จริงๆ และที่น่าเสียดายไปกว่านั้นคือ ตัวเองยังไม่ทันได้ลงมือพิสูจน์ หรือ ลองพิสูจน์แล้วแต่ยังไม่ท่านเห็นผลอะไร ก็รีบตัดสินแล้วว่า คำสอนของท่านไม่เป็นความจริง อย่างที่เรามักได้ยินกันบ่อยๆเกี่ยวกับเรื่องนรกสวรรค์ว่า “สวรรค์ในอก นรกในใจ” หรือ “เอาสวรรค์มาล่อ เอานรกมาขู่”ทั้งๆ ที่มีพระอริยสงฆ์หลายๆ องค์ ที่ท่านสามารถพิสูจน์ด้วยตัวเองมาแล้ว...เอาว่าไม่ได้บอกให้เชื่อนะคะ แต่แค่ให้ฟังเอาไว้บ้างแล้วอย่างเพิ่งรีบตัดสิน...ที่น่าสนใจคือ เรื่องกฎแห่งกรรมเข้าข่ายทั้ง 2 กรณี คือ พิสูจน์ได้ง่ายในปัจจุบัน และพิสูจน์ได้ไม่ง่ายเฉพาะผู้ที่มีกำลังสมาธิดีเยี่ยมเท่านั้น เรามาดูกันต่อในตอนหน้านะคะว่าทั้ง 2 กรณีนี้เป็นอย่างไร ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ : http://camillealbrecht.com/tag/universal-laws/

วันมาฆบูชา วันแห่งความรักในพระพุทธศาสนา   ชวงเดือนกุมภาพันธ์แบบนี้เป็นเดือนที่ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นเดือนแห่งความรัก เพราะวันที่ 14 กุมภาพันธ์ เป็นวันวาเลนไทน์นั่นเองค่ะ ซึ่งวันนี้ผู้คนมักจะมอบของที่แสดงให้คนที่เรารักรู้ถึงความรักที่เรามีต่อเขา ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ ญาติพี่น้อง หรือ คนรัก เป็นเทศกาลที่อบอุ่นมากค่ะ   แต่สำหรับพุทธศาสนิชน เราต่างรู้ดีว่าในช่วงเดือนกุมภาพันธ์แบบนี้เป็นช่วงเทศกาลวันสำคัญททางพระพุทธศาสนาซึ่งก็คือ “วันมาฆบูชา” ค่ะ ในช่วงปีหลังๆมานี้ เรามักจะรณรงค์ให้วันนี้เป็นวันแห่งความรักในพระพุทธศาสนา เพราะเป็นวันทีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้ประทานโอวาทอันทรงคุณค่าแก่เหล่าพุทธบริษัท 4 ด้วยความรักความเมตตาอย่างเปี่ยมล้น เพื่อการธำรงค์รักษาพระพุทธศาสนาไว้ให้คงอยู่คู่กับโลกใบนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซึ่งจะนานเท่าไหร่นั้นก็ขึ้นอยู่กับพวกเราทุกคนค่ะ ว่าจะรวมกันเป็นหนึ่งแล้วสืบทอดพระพุทธศาสนาไปได้ยาวไกลแค่ไหน   ในฐานะชาวพุทธเรามาดูกันว่าวันนี้มีความสำคัญอย่างไรบ้าง วันมาฆบูชา  "มาฆบูชา" ย่อมาจาก "มาฆปูรณมีบูชา" ค่ะ ซึ่งหมายถึงการบูชาในวันเพ็ญกลางเดือนมาฆะ ตามปฏิทินของอินเดีย หรือเดือน 3 ตามปฏิทิจันทรคติของไทย โดยปกติมักจะตกช่วงเดือนกุมภาพันธ์หรือมีนาคม นับตั้งแต่วันที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้ตรัสรู้ธรรมเป็นเวลา 9 เดือนเต็ม ท่านก็ได้เร่งเผยแผ่พระสัทธรรมคำสอนอันเป็นสัจธรรมเรื่อยมา จนกระทั่งท่านได้มาประทับอยู่ที่กรุงราชคฤห์ แคว้นมคธ ซึ่งมีพระเจ้าพิมพิสารเป็นกษัตริย์ผู้ครองนครอยู่ในขณะนั้น เมื่อพระองค์ได้สดับพระธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้วบรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน แล้วภายหลังจึงได้ถวายสวนป่าไผ่ หรือ  เวฬุวัน ให้เป็นสถานที่ในการสร้างวัดแห่งแรกในพระพุทธศาสนา เรียกว่า “วัดเวฬุวันมหาวิหาร” และที่แห่งนี้เองที่พระพุทธเจ้าได้ใช้เป็นสถานที่ในการประชุมสงฆ์เป็นครั้งแรกในพระพุทธศาสนา   ในวันนี้มีความสำคัญอย่างที่ได้กล่าวไว้แล้วข้างต้นว่า เป็นวันที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้ประทานโอวาทอันทรงคุณค่า คือ โอวาทปาติโมกข์ ซึ่งเรียกได้ว่าเป็น “หัวใจของพระพทธศาสนา” เลยทีเดียว มีใจความว่าให้ทุกคน “งดเว้นความชั่วทั้งปวง ทำความดีให้ถึงพร้อม ทำใจให้บริสุทธิ์ผ่องใส”  หรือเรียกสั้นๆ ว่า “ละชั่ว ทำดี ทำใจให้ผ่องใส” ค่ะ โดยในรายละเอียดได้นำมาเล่าให้ฟังกันแล้วในตอน “หัวใจพระพุทธศาสนา” ลองกลับไปอ่านกันได้นะคะ   ไม่เพียงแค่นั้นค่ะจุดเด่นของวันนี้ คือ “จาตุรงคสันนิบาติ” หรือ วันที่มีการประชุมพร้อมด้วยองค์ 4 อันมีเหตุอัศจรรย์ปรากฎขึ้น 4 ประการด้วยกัน ดังนี้ พระสงฆ์สาวกมาประชุมพร้อมกันทั้ง 1,250 รูป โดยมิได้นัดหมาย พระสงฆ์ที่มาประชุมทั้งหมดต่างล้วนเป็น "เอหิภิกขุอุปสัมปทา" หรือผู้ได้รับการอุปสมบทจากพระพุทธเจ้าโดยตรง พระสงฆ์ทั้งหมดที่มาประชุมล้วนเป็นพระอรหันต์ผู้ทรงอภิญญา 6 วันดังกล่าวตรงกับวันเพ็ญ (พระจันทร์เต็มดวง) มาฆปุรณมีดิถี ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3     เราอาจได้ยินได้ฟัง หรือ เรียนกันมาตั้งแต่เด็กๆ ถึงความสำคัญ 4อย่างนี้ ซึ่งบางท่านอาจจะฟังเป็นเหมือนเรื่องเล่า หรือ นิทานปรัมปรา ซึ่งไม่คิดว่าจะมีเหตุการณ์เหล่านี้ขึ้นจริงๆ ซึ่งบางเรื่องดูจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ เช่น พระสงฆ์มารวมกันได้อย่างไรโดยมิได้นัดหมาย หรือ แล้วพระสงฆ์ที่บวชโดยพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นอย่างไร แล้ว อภิญญา 6 คืออะไร เป็นต้น เรามาค่อยๆ ดูกันค่ะ   พระอรหันต์ คือ พระอริยบุคคลที่สามารถฝึกฝนตนเองขจัดกิเลส เจริญสมถวิปัสสนาจนกระทั่งหมดกิเลส ได้อภิญญา 6 ซึ่งแปลว่า ความรู้ยิ่ง หมายถึงปัญญาความรู้ที่สูงเหนือกว่าปกติ ในที่นี้หมายถึง คุณสมบัติพิเศษของพระอริยบุคคลซึ่งเป็นเหตุให้มีอิทธิฤทธิ์ต่างๆ มี 6 อย่าง คือ อิทธิวิธิ แสดงฤทธิ์ได้ เช่น ล่องหนได้ เหาะได้ ดำดินได้ ทิพพโสต มีหูทิพย์ เจโตปริยญาณ กำหนดรู้ใจผู้อื่นได้ ปุพเพนิวาสานุสติญาณ ระลึกชาติได้ ทิพพจักขุ มีตาทิพย์ อาสวักขยญาณ รู้การทำอาสวะให้สิ้นไป   จากการที่พระอรหันต์ท่านมีอภิญญานี้เอง ทำให้ท่านรู้วาระจิตผู้อื่นได้ เมื่อถึงวาระที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านเห็นควรแก่เวลาในการเผยแผ่พระธรรมคำสอนที่พระองค์ได้ตรัสรู้ธรรมมาแล้ว ท่านจึงเรียกประชุมพระอรหัสตสาวกทุกพระองค์ในเวลานั้น ด้วยการสื่อสารกันภายใน ด้วยวาระจิต โดยที่ไม่ต้องมีการเขียนกำหนดการนัดหมายใดๆ หรือใช้อุปกรณ์สื่อสารชนิดใดทั้งสิ้น เวลาที่ท่านผู้รู้ทั้งหลายเข้าถึงธรรมกันแล้ว ภายในท่านจะสามารถเชื่อมถึงกันได้ ขอให้เรานึกเปรียบเทียบกับระบบอินเตอร์เน็ตก็แล้วกันค่ะ เมื่อใดที่เราเชื่อมกับระบบออนไลน์แล้ว เราก็สามารถ chat กันได้หมด ฉันใดก็ฉันนั้นค่ะ เมื่อทุกองค์มีญาณทัสสนะแล้วก็เท่ากับว่า ได้เข้าสู่ระบบออนไลน์ คราวนี้จะพูดคุยกันอย่างไรก็ไม่มีปัญหา...นี่เองคือเหตุผลว่าทำไม การประชุมรวมกันโดยมิได้นัดหมายจึงเกิดขึ้น   สำหรับการบวชแบบเอหิภิกขุอุปสัมปทานั้น ต้องบอกว่าเป็นการบวชประเภทแรกในพระพุทธศาสนา เนื่องจากในยุคแรกนั้น ยังมีพระสงฆ์ไม่มาก และโดยส่วนมากพระองค์จะเป็นผู้เทศน์สอนด้วยพระองค์เอง พระองค์จึงเป็นผู้บวชให้ โดยพระองค์จะตรัสเรียกผู้นั้น ซึ่งยังไม่ได้เป็นพระอรหันต์ให้เข้าเป็นภิกษุว่า  “เธอจงเป็นภิกษุมาเถิด  ธรรมเรากล่าวดีแล้ว   เธอจงประพฤติพรหมจรรย์เพื่อทำที่สุดทุกข์โดยชอบเถิด”    การตรัสพระวาจาเพียงแค่นี้ก็สำเร็จเป็นภิกษุในพุทธศาสนา แต่หากผู้นั้นบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ตั้งแต่ก่อนบวชแล้ว ท่านจะตรัสเพียงว่า “เธอจงเป็นภิกษุมาเกิด  ธรรมเรากล่าวดีแล้วเธอจงประพฤติพรหมจรรย์เถิด”     เป็นอย่างไรบ้างคะ ฟังแล้วทำให้เราเห็นความสำคัญของวันมาฆบูชาได้อย่างชัดเจนขึ้นแล้วนะคะ อยากให้ทุกท่านภูมิใจค่ะว่าพระบรมศาสดาของเรานั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ที่ท่านได้ดวางหลักการในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาเอาไว้อย่างรัดกุม และทรงประสิทธิภาพ ทำให้พระพุทธศาสนานั้นได้เผยแผ่กว้างไกลมาจนถึงประเทศไทยเรา และสืบทอดต่อมาถึงยุคของพวกเราทุกคนนี้...เราในฐานะพุทธศาสนิกชน ควรหมั่นศึกษาหลักธรรมคำสอนของพระพุทธองค์เอาไว้ให้เข้าใจถ่องแท้ ที่สำคัญเรียนรู้แล้วให้นำมาปฏิบบัติจนกระทั่ง ก่อให้เกิดเป็นผลที่ดีแก่ตนเอง และช่วยกันเผยแผ่สิ่งดีดีนี้ออกไป จึงจะเรียกว่า เราได้ทำหน้าที่ชาวพุทธให้เกิดประโยชน์แล้วแก่ทั้งตนเอง และสังคมของเราได้อย่างแท้จริงค่ะ   ขอบคุณรูปภาพจากเว็บไซต์: http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moon11&month=23-02-2012&group=7&gblog=4

เชื่ออย่างไร?...สไตล์พุทธ ( ตอนที่ 2)   จากตอนที่แล้วเราได้ทราบถึงหลักในการเลือกนำธรรมะ หรือ ความรู้เฉพาะที่เป็นประโยชน์ต่อสรรพสัตว์ ในการเข้าถึงธรรมเท่านั้นมาสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในเรื่อง “ใบไม้ในกำมือ” กันไปแล้ว ตอนนี้จะเน้นในเรื่องของ การเชื่อสไตล์พุทธ ที่ชัดเจนมากยิ่งขึ้นค่ะ   การที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเลือกเน้นสอนเฉพาะสิ่งที่เป็นไปเพื่อการหลุดพ้นเท่านั้น ก็เพราะว่าสรรพสัตว์ในจักรวาลนี้เปรียบได้กับ ชายผู้ถูกยิงด้วยธนู อาการสาหัส สิ่งที่ควรทำอย่างแรกคือ ถอนธนูออกจากร่างกาย แล้วรักษาบาดแผลให้หาย เพื่อรักษาชีวิตให้รอด แต่หากชายผู้นั้นเป็นคนเขลา กลับมุ่งสงสัย ใคร่รู้ว่า “วิถีธนูมาจากทิศไหน ใครเป็นผู้ยิงเขา ยิ่งไปทำไม ยิ่งเพื่ออะไร ฯลฯ” แล้วไปแสวงหาคำตอบเหล่านั้นก่อนโดยที่ไม่ถอนธนูออก แน่นอนว่าในที่สุดเขาก็ต้องตายโดยที่ยังไม่ได้คำตอบอะไรทั้งสิ้น...เช่นเดียวกันกับพระพุทธเจ้าที่ท่านพร้อมบอกวิธีช่วยเหลือในการถอนธนูออกจากร่างกาย และรักษาบาดแผลให้หายได้ด้วยวิธีที่ท่านเลือก และพิสูจน์มาแล้วว่ารักษาให้หายได้จริง (เหมือนพระสัทธรรมที่ท่านเลือกมาสอน เช่น ใบไม้ในกำมือ) แต่หากเราไม่สนใจรีบเข้ารับการรักษาก่อน (หลงเพลินไปกับสิ่งต่างๆ รอบตัว ทั้ง รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมรมณ์) เราก็จะต้องหมดอายุขัยตายไปเปล่าๆ อีกหนึ่งชาติ โดยที่ไม่ได้ลงมือฝึก หรือ ปฏิบัติอะไรเลย เพื่อหนทางแห่งการหลุดพ้นอย่างแท้จริง ทั้งที่มีโอกาสได้เกิดมาเป็นมนุษย์ซึ่งมีร่างกายพร้อมสำหรับการปฏิบัติแล้ว ก็เหมือนกับชายผู้โง่เขลา ที่ถูกธนูปักอกตายผู้นั้น   ผู้ที่ฉลาดเมื่อได้พบกับคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว จะต้องมีความตระหนักว่า สิ่งที่บุคคลผู้มีความบริสุทธิ์บริบูรณ์เช่นนี้ ได้กล่าวเอาไว้นั้น มีหลักการที่น่าสนใจ แม้ว่าหลายๆ สิ่ง ยังคงเป็นสิ่งที่เห็นตามไม่ได้ และแม้ว่าฝึกก็ต้องอาศัยเวลา (เช่น พวกภพภูมิต่างๆ กฏแห่งกรรม ฯลฯ) ก็จะยังไม่ปฏิเสธว่าไม่มี (เพราะคนทำได้จริงก็มีอยู่) แต่จะลองศึกษา และลงมือปฏิบัติ เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่พระพุทธเจ้าได้สอนไว้ให้ผลได้จริงตามนั้นหรือไม่ ซึ่งก็สามารถเริ่มพิสูจน์ได้ตั้งแต่ ลองนำหลักธรรมต่างๆ มาประยุกต์ปฏิบัติในชีวิตจริง เช่น จะทำงานก็ให้มีอิทธิบาท 4  จะครองใจคนก็ให้มี สังคหวัตถุ 4 จะรวยก็ให้มีคาถาเศรษฐี จะมีครอบครัวก็ให้มี วุฒิธรรม 4 จะแก้ปัญหาอะไรก็ให้ยึดหลัก อริยสัจ 4 เป็นต้น แล้วเราก็จะรู้ด้วยตนเองว่าคำสอนของท่านดีจริงไหม   เมื่อเห็นผลดีในเรื่องเบื้องต้นแล้ว ก็ให้ค่อยๆ พิสูจน์ในเรื่องที่ละเอียด ลึกซึ้งมายิ่งขึ้น ด้วยการฝึกจิตในของเราด้วยสมาธิ ซึ่งก็มีทั้งระดับ สมถะ และวิปัสสนา ฝึกให้ได้เห็นผลตามแต่ที่ระดับใจของเราจะฝึกได้ แล้วค่อยพัฒนาให้ใจละเอียดต่อเนื่องไปเรื่อยๆ แล้วเราก็จะพบผลดีที่เกิดจากการฝึกใจเราให้ ใส สะอาด บริสุทธิ์ หยุด นิ่ง ได้ในที่สุดค่ะ   มาถึงตรงนี้อยากจะกล่าวถึงบางคนที่เชื่อในวิทยาศาสตร์ ที่เห็นได้พิสูจน์ได้ และคิดว่าพุทธศาสตร์ เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเกินไป จึงจะขอยกตัวอย่างเปรียบเทียบอะไรสักหน่อยค่ะ... การที่นักวิทยาศาสตร์กล่าวว่า “เชื้อไวรัสมีอยู่ในอากาศ แต่เรามองไม่เห็น เพราะไวรัสตัวเล็กมาก” ถามว่าเราเชื่อไหมคะ? ส่วนใหญ่ก็จะต้องตอบว่า “เชื่อ” เชื่อเพราะอะไร? ก็เพราะว่ามีกลุ่มนักวิจัยเขาพิสูจน์มาแล้ว แต่ถามว่า...แล้วคนทั่วไปมีสักกี่คนที่ได้มีโอกาสไปเข้าห้องวิจัย ไปส่องกล้องจุลทรรศน์ดูให้เห็นด้วยตาตัวเองแบบนั้น นอกจากพวกนักวิทยาศาสตร์ที่เขาทดลอง ส่องกล้อง แล้วก็เอาผลการวิจัยมาประกาศลงวารสารให้เราทราบ ซึ่งสัดส่วนผู้ที่เป็นนักวิจัย กับคนทั่วไปในโลกในนี้ที่มีโอกาสได้ทดลองคงมีแค่ 1 ในล้าน เท่านั้น...แล้วทีแบบนี้ทำไมเราเชื่อล่ะคะ   อีกตัวอย่างหนึ่ง สมัยก่อนคนว่าโลกแบบ แต่สุดท้ายนักดาราศาสตร์ก็บอกว่า โลกกลม เมื่อก่อนบอกว่าเรามีแค่ระบบสุริยะจักรวาลเดียว แต่พอนานวันเข้าก็พิสูจน์ได้ว่ามีจักรวาลมากมาย นับไม่ถ้วนเลย...เราเชื่อไหมคะ ส่วนใหญ่ก็บอก “เชื่อ” เชื่อเพราะอะไร? เชื่อเพราะว่ามีนักดาราศาสตร์ ที่ส่องกล้องโทรทรรศน์ที่มีกำลังขยายสูงมากๆ ส่องเห็นมาแล้ว หรือ ที่ว่าโลกกรมเพราะมีมนุษย์อวกาศได้เดินทางออกนอกโลกไปเห็นมาแล้วก็ส่งภาพมาให้เราดู แล้วมีสักกี่คนเหรอคะที่ได้มีโอกาสได้ไปส่องกล้องที่ประสิทธิภาพสูงสุดแบบนั้น ส่องดูด้วยตาตัวเองว่ามีจักรวาลอื่นๆ อีกมากมาย และออกนอกโลกไปเห็นโลกกลมด้วยตาตัวเอง...ก็คงมีกลุ่มนักดาราศาสตร์ หรือนักบินอวกาศที่ศึกษาเรื่องนี้ เทียบสัดส่วนกันก็ 1 ในล้าน ของทั่วโลกอีกนั่นล่ะค่ะ...แล้วทำไมแบบนี้เรายังเชื่อเลย   แต่พอบอกว่าพระพุทธเจ้าค้นพบว่า ในจักรวาลนี้ไม่ได้มีแค่ภพภูมิมนุษย์เท่านั้น ยังมีภพภูมิอื่นๆ อีก เช่น มี ผี เปรต อสูรกาย สัมภเวสี สัตว์นรก นาค ครุฑ ยักษ์ อยู่ในภพภูมินรก สวรรค์ พรหม อรูปพรหม เป็นต้น รวมถึงมนุษย์ก็ไม่ได้เกิดหนเดียว ตายหนเดียว เกิดมานับภพนับชาติไม่ถ้วนแล้ว...เราเชื่อไหมคะ คนส่วนมากในยุคนี้ก็จะบอกว่า “ไม่เชื่อ” ไม่เชื่อเพราะอะไร? ไม่เชื่อเพราะว่าพิสูจน์ด้วยตัวเองไม่ได้...เห็นถึงความแตกต่างไหมคะ...ทั้งที่ในหลายๆคน ก็ไม่ได้เคยพิสูจน์การเห็นไวรัส และนอกอวกาศเหมือนกัน แต่กลับกล้าที่จะบอกว่า “เชื่อ” แต่กรณีนี้กลับปักใจว่า ไม่เชื่อ ซะอย่างนั้น...   ถามว่าสิ่งเหล่านี้ไม่มีใครพิสูจน์มาเลยหรือ ? ก็ไม่ใช่ เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมากว่า 2,500 ปี นับตั้งแต่สมัยพุทธกาลนั้นมีคนมากมายที่เปิดโอกาสให้ตัวเองทดลอง ปฏิบัติตามแนวทางที่พระพุทธเจ้าได้สอนเอาไว้ แล้วก็บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์กันมากมาย หรือ แม้ยังไม่บรรลุธรรม แต่ก็สามารถเห็นภพภูมิ  นรก สวรรค์ได้มากมายนับไม่ถ้วนเลย แม้แต่ในประเทศไทยก็มีพระอาจารย์ชื่อดังหลายๆ ท่าน ในอดีตจนถึงปัจจุบันที่ก็ยืนยันว่า ท่านปฏิบัติจริง เห็นจริง บ้างก็ได้มาเผยแพร่เรื่องของ กฏแห่งกรรม การระลึกชาติ หรือแม้แต่คนธรรมดาทั่วไป ก็ยังสามารถระลึกชาติของตัวเองได้ ในกรณีที่เมื่อตายแล้วเกิดใหม่เป็นมนุษย์ทันที ไม่ได้มีการผ่านภพภูมิอื่นๆ มาก่อนที่จะเกิด ทำให้ความจำต่างๆ ยังคงชัดเจนอยู่ในดวงจิต เมื่อมาเกิดใหม่ พอเริ่มจะพูดได้ จึงเริ่มพูดถึงชีวิตของตัวเองในอดีต และตามหาครอบครัวเดิม ก็มีให้เห็นอยู่ทั่วไป...ซึ่งแม้ว่าเราจะไม่ใช่คนที่เห็นนรก สวรรค์เอง ระลึกชาติเอง แต่แล้วความแตกต่างกับกรณีข้างต้นอยู่ตรงไหน? เพราะข้างต้นนั้นบางท่านก็ไม่ได้ไปดูด้วยตาตัวเองเหมือนกัน แค่มีกลุ่มคนที่พิสูจน์มาแล้ว มาบอกต่อเราก็ยังเชื่อได้ แต่ทำไมพอเป็นเรื่องนี้เรากลับรีบปฏิเสธเสียงแข็งว่า “ไม่มี”   หากจะหาจริงๆ ว่าความแตกต่างที่จะทำให้เชื่อ หรือ ไม่เชื่อ อยู่ตรงไหน ก็คงจะอยู่ตรงที่ว่า นักวิทยาศาสตร์ถ่ายภาพออกมาให้เราดู เราเลยเชื่อ แต่เผอิญว่าในเรื่องภพภูมิเหล่านี้ไม่มีกล้องอะไรสามารถเก็บภาพมาได้ เพราะเป็นภพภูมิละเอียด ต้องอาศัยการฝึกจิตให้ละเอียดมากพอ ซึ่งเปรีบเสมือนการจูนหาคลื่นวิทยุ ถ้าความถี่ไม่ตรงกันก็หาคลื่นไม่เจอนั่นเอง ซึ่งก็พอจะเป็นเหตุผลให้ไม่เชื่อได้ แต่หากคุณเชื่อในกระบวนการพิสูจน์ทางสถิติ การที่มีคนตายแล้วฟื้นแล้วนำเรื่องราวที่เขาเห็นในระหว่างที่เขาตาย มาเล่าให้ฟังว่า เขาเห็นยมทูตมารับตัว รอเข้าโรงพิพากษา เจอพญายมราช เห็นนรก เห็นสวรรค์ แล้วกลับมาเข้าร่างใหม่ ซึ่งมีเรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นในสังคมเป็นร้อยเรื่อง...หรือ แม้แต่มีนักวิทยาศาสตร์ที่ชื่อ ศ.นพ.เอียน สตีเวนสัน ผู้ดำเนินการมากว่า 47 ปี ตั้งแต่ก่อนปี 2503 ซึ่งท่านได้พบผู้ที่จำอดีตชาติได้ หรือผู้ที่สืบชาติมาเกิดใหม่ จากชาติและศาสนาต่างๆ ทั่วโลก ทั้งใน ยุโรป อเมริกา ออสเตรเลีย แอฟริกา และทวีปเอเชีย (รวมทั้งประเทศไทย) มากกว่า3,000 กรณีศึกษา เก็บรวบรวมเป็นงานวิจัยที่นักวิทยาศาสตร์ยอมรับกันทั่วไป ว่ามนุษย์คงไม่ได้เกิดหนเดียว ตายหนเดียว มีภพชาติจริงๆ เป็นต้น   แล้วสำหรับคุณที่ยังคงรีบด่วน “ปฏิเสธ” ว่าเรื่องราวลึกซึ้งจากคำสอนของพระพุทธองค์ “ไม่มีจริง” น่าจะลองมาปรับความคิดกันใหม่ว่าให้เชื่อในระดับที่ว่า “มันอาจจะมีจริงก็ได้นะ” สังเกตุนะคะ...ไม่ได้บอกให้เชื่อเลยว่าใช่แนๆ แต่ให้เชื่อแบบเปิดใจรับทราบว่ามีเรื่องราวความเป็นจริงอย่างนี้ในพระพุทธศาสนา ไม่ด่วนปฏิเสธ เพราะทุกวันนี้สิ่งที่นักวิทยาศาสตร์พิสูจน์ล้วนไม่พ้นความรู้ในพระพุทธศาสนาที่ได้มาจาก “ญาณทัสสนะ” อันบริสุทธิ์ เนื่องมาจากการฝึกสมาธิในขั้นสูง สิ่งเหล่านี้รอให้ทุกท่านพิสูจน์ด้วยตัวเองนะคะ   ถามว่าถ้าเรา “เชื่อ” ว่า ภพภูมิ การเวียนวายตายเกิด กฎแห่งกรรมมีจริง แล้วดียังไง? จำเป็นต้องรู้ด้วยหรือ? ตอบว่า จำเป็นอย่างมากที่สุดค่ะ เพราะสิ่งเหล่านี้มีผลต่อตัวของเราเองตรงๆ เลย เพราะหากเราพอจะเชื่อว่า เราคงไม่ได้เกิดหนเดียวตายหนเดียว และยังมีภพสวรรค์สำหรับผู้ที่เป็นคนดี และมีนรกเอาไว้สำหรับคนทำชั่ว ภพชาติต่อไปที่ต้องมาเกิดอีกครั้งยังต้องการการสั่งสมบุญเพื่อให้เกิดมามีชีวิตที่ดีในภพชาติต่อๆไป วิถีการใช้ชีวิตของเราจะเปลี่ยน เราจะระมัดระวังการกระทำของเรามากยิ่งขึ้น ไม่ประมาทในการใช้ชีวิตที่เอาแต่จะเบียดเบียนคนอื่น เพื่อความสุขของตนเอง โดยไม่ต้องกังวลว่าเมื่อตายไปแล้วจะมีผลอะไรตามมา เพราะคิดว่าทุกอย่างชาติเดียว เผื่อว่าถ้าสิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้มีจริง แม้เรายังไม่สามารถเห็นได้เองในชาตินี้ แต่เมื่อเราต้องละโลกไปจริงๆ พิสูจน์ด้วยตัวเองจริงๆ เราก็จะได้ปลอดภัย ไม่ต้องไปถูกทรมานในนรก เพราะเราดำรงตนเป็นคนดีมาตลอด “เชื่อไว้บ้าง และทำดีในขณะที่ยังมีชีวิต ปลอดภัยกว่าไม่เชื่อเลย แล้วไปเจอของจริงในนรกเมื่อสายไปแล้ว” นะคะ   ดังนั้นจึงขอสรุปเรื่อง “เชื่ออย่างไร สไตล์พุทธ” ไว้ในตอนนี้อย่างสมบูรณ์ว่า เชื่อในแบบของพุทธะ หรือ ผู้รู้นั้น คือ ให้เชื่ออย่างมีสติ มีปัญญา เปิดใจ รับสิ่งใหม่ ไม่เชื่อปักใจในทัันที และไม่รีบด่วนปฏิเสธ แต่ให้ลงมือปฏิบัติว่าสิ่งที่ได้รับทราบมานั้นถูกต้องหรือไม่ด้วยตนเอง แต่ตราบใดถ้ายังไม่ลงมือพิสูจน์ หรือ ลงมือพิสูจน์แล้วแต่ยังไม่ถูกต้อง อย่าเพิ่งปักใจ และ ป่าวประกาศว่า “ไม่มีจริง” ค่ะ  ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ : http://images.palungjit.org/ ภาพ “จินตนาการแห่งสรวงสวรรค์” จาก คุณสุวัฒน์ แสนขัติยรัตน์ ศิลปินวัย 37ปี ชาวจังหวัดเชียงราย และอาจารย์ประจำสาขาวิชาศิลปะไทย ภาควิชาวิจิตรศิลป์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี 

สามเสาหลักพระพุทธศาสนาในไต้หวัน   น่าชื่นชมเมื่อได้เห็นการทำงานเผยแผ่พระพุทธศาสนาในประเทศไต้หวัน ซึ่งเป็นที่รู้ทั่วกันว่ามีวัดใหญ่หลักๆ คือ วัดฝอกวงซัน วัดจงไถฉานซื่อ และ ฉือจี้ โดยที่วัดทั้งสามต่างก็มีจุดแข็ง และมุ่งงานเผยที่แตกต่างกันดังนี้วัดฝอกวงซัน วัดฝอกวงซัน หรือ มูลนิธิแสงพุทธธรรมเมืองเกาสง ผู้ก่อตั้งคือท่านซิงหวินมหาเถระเป็นปฐมเจ้าอาวาส มีชื่อเสียงทางด้านการนำพระพุทธศาสนาเข้าไปสู่ชีวิตของผู้คนได้อย่างแนบสนิท โดยท่านได้มุ่งเน้นในงานด้านการศึกษาและช่วยเหลือสังคม  ท่านมีอุดมคติอยู่ว่า ให้การศึกษาเพื่อพัฒนาบุคคลากร เน้นวัฒนธรรมในงานแพร่ธรรม เน้นการสาธารณสุขในงานพัฒนาสังคม ปัจจุบันวัดฝอกวงซันมีพระสงฆ์มากกว่า 1,400 รูป (นับรวมทั้งชาย-หญิง) มีมหาวิทยาลัยฝอกวงซัน ภายในวัดจะแยกสถานศึกษาระหว่างพระภิกษุกับภิกษุณี วัดแห่งนี้มีอาณาเขตกว้างขวางปกคลุมภูเขาทั้งลูก นอกจากมีอาณาบริเวณมากมายแล้วภายในตัววัดยังมีการก่อสร้างโบถส์ที่สวยงามและรูปปั้นพระอรหันต์หลายร้ององค์ และยังมี อนุสรณ์สถานพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นส่วนที่เปิดใหม่ ซึ่งเป็นกึ่งพิพิธภัณฑ์ที่ให้ความรู้ และ ยังมีอาหารเจ และขนมเจ รสชาติดี ในร้านแบบทันสมัย ทำให้ผู้คนทุกเพศทุกวัย สามารถมาเข้าวัดได้อย่างมีความสุข ซึมซับพระธรรมคำสอนผ่านกิจกรรมต่างๆ และนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้อย่างมีประสิทธิภาพวัดจงไถฉานซื่อ สำหรับวัดจงไถฉานซื่อนั้นผู้ก่อตั้งคือท่านพระอาจารย์เหว่ยเจวี๋ย เจ้าอาวาสวัดจงไถฉานซื่อ มีชื่อเสียงในด้านการฝึกสมาธินิกายเซนหรือฌานสมาธิที่สืบทอดมาจากปรมาจารย์ฮุ่ยเหนิงในจีน นอกจากนี้เป็นวัดที่ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นศาสนสถานที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสามของโลกรองจากนครวาติกัน และวัดมหายานที่ธิเบต อีกทั้งยังเป็นวัดที่มีการออกแบบให้ทันสมัยที่สุดในไต้หวัน มีรูปทรงคล้ายคนกำลังนั่งสมาธิ (ฝึกวิปัสสนากรรมฐาน) มีความสูง 150 เมตร ออกแบบโดยนาย C.Y. Lee เป็นวิศวกรคนเดียวกับผู้ที่ออกแบบตึกไทเป 101 โดยใช้หินแกรนิตมาเป็นโครงสร้างที่แข็งแกร่ง จากแรงศรัทธาของพุทธศาสนิกชนและเหล่าบรรดาลูกศิษย์ท่านพระอาจารย์เหวยเจวี๋ยนับแสนๆ คน ระหว่างนั้นในปี ค.ศ.1999 ได้เกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงที่เมืองหนานโถว แผ่นดินแยก แต่วัดจงไถฉานซื่อกลับไม่เป็นอะไรเลย ยิ่งเป็นการสร้างความศรัทธาให้กับผู้คนในไต้หวันอย่างมาก วัดฉือจี้ทางด้านของฉือจี้นั้น ผู้ก่อตั้งคือท่านธรรมาจารย์เจิ้งเอี๋ยน ซึ่งเป็นนักบวชหญิงมีจุดแข็งอยู่ที่การทำงานสังคมสงเคราะห์ที่มีการขยายสาขาไปทั่วโลก มีสมาชิก อาสาสมัครกระจายอยู่ทั่วโลกหลายล้านค้น ภารกิจ 4 ประการของฉือจี้ การกุศล การรักษาพยาบาล การศึกษา และวัฒนธรรมที่ดีงามของมนุษย์ เพื่อกระตุ้นการใช้ความเมตตาของพระพุทธองค์สู่การลงมือปฏิบัติ โปรดสรรพสัตว์บนโลก โดยอาศัยการพัฒนางานด้านการกุศล การรักษาพยาบาล การศึกษาและการส่งเสริมจริยธรรม ให้บรรลุเป้าหมาย งานภารกิจของฉือจี้เริ่มต้นจากหลักการ “ช่วยคนจน สอนคนรวย” ก่อเกิดเป็นการกุศล การรักษาพยาบาล การศึกษาและการส่งเสริมจริยธรรม ทั้ง 4 แล้วขยายเพิ่มเป็นแปดภารกิจ คือ การบรรเทาทุกข์ระหว่างประเทศ การบริจาคไขกระดูก อาสาสมัครในชุมชน การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม เป็นต้น ผลักดันงานทั้ง 8 ประการไปพร้อมกัน เรียกว่า “หนึ่งย่างก้าวแปดรอยพระธรรม” จะเห็นได้ว่าทั้งสามเสาหลักทางพระพุทธศาสนาของประเทศไต้หวันล้วนก่อสร้างด้วยขนาดพื้นที่ และสิ่งก่อสร้างที่ใหญ่โตโอฬาร แข็งแรง ทนทานทั้งสิ้น เพราะศาสนสถานเหล่านี้จะเป็นสิ่งที่ช่วยยืดอายุพระพุทธศาสนาให้ยืนยาว และแม้ว่าแต่ละวัดจะมีจุดแข็งที่แตกต่างกัน แต่ไม่เคยกล่าวว่าร้าย หรือ พยายามเปรียบเทียบว่าใครดีกว่าใคร ใครสอนถูกหรือใครสอนผิด และต่างก็พยายามทำงานเพื่อช่วยเหลือสังคม และเผยแผ่พระพุทธศาสนาออกไปทั่วโลก นี่จึงเป็นตัวอย่างที่ดีที่ชาวพุทธควรจะศึกษา และเปิดรับความแตกต่างที่มีจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือ การจรรโลง สืบทอดพระพุทธศาสนาให้กว้างไกลออกไปตราบนานเท่านาน   Credit: ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ https://www.pinterest.com/pin/341710690447734675/

คำพูดสุดท้าย จาก ...Steve Jobs  "ในขณะนี้ ผมกำลังนอนป่วยอยู่บนเตียงและพยามยามรำลึกถึงชีวิตของผมที่ผ่านมา ผมพบว่าความร่ำรวยที่ผมเคยภูมิใจกลับไม่มีค่าอะไรเลยในช่วงสุดท้ายที่ผมกำลังจะตาย... ในความมืด #ผมมองเห็นเพียงแสงสีเขียวและเสียงของเครื่องช่วยหายใจ ซึ่งทำให้ผมรู้ว่าความตายใกล้เข้ามาแล้ว.... เมื่อเราเข้าไปอยู่ในห้องผ่าตัด เราจะตระหนักได้ว่า เราใส่ใจสุขภาพของตัวเองน้อยเกินไปแต่เรามักจะรู้ตัวเมื่อสายเกินไปเสมอ... เมื่อผมตาย #ผมเอาความร่ำรวยไปด้วยไม่ได้สิ่งที่ผมจะนำติดตัวไปคือความทรงจำเกี่ยวกับความรักเท่านั้น #ซึ่งเป็นความร่ำรวยที่แท้จริงและจะเป็นแสงนำทางให้กับเราต่อไป...พระเจ้าได้มอบความรักไว้ในหัวใจของมนุษย์ทุกคน ซึ่งไม่สามารถซื้อหาได้ด้วยเงิน ความรักจะติดตามเราไปได้ทุกที่ เพราะมันอยู่ในหัวใจและในมือของเราเอง ผมประสบความสำเร็จอย่างมากในด้านธุรกิจ หรืออาจกล่าวว่าชีวิตผมเป็นตัวอย่างที่เด่นชัดของความสำเร็จ แต่นอกจากการทำงานแล้ว #ผมไม่ได้มีความสุขนัก เพราะในที่สุด ความร่ำรวยก็กลายเป็นสิ่งเดียวที่ผมมี...ตอนนี้ผมเพิ่งตระหนักว่า เมื่อเราร่ำรวยพอแล้ว เราควรหันไปใส่ใจกับเรื่องอื่นๆ บ้าง ซึ่งอาจเป็นสิ่งอื่นๆที่สำคัญ เช่น งานศิลป ที่เราเคยใฝ่ฝันในตอนเด็กๆ การไม่ยอมหยุดสร้างความร่ำรวย จะทำให้ต้องมีชีวิตเหมือนที่ผมเป็น....เตียงที่แพงที่สุดในโลกก็คือ เตียงผู้ป่วย คุณสามารถจ้างคนมาขับรถให้ มาทำงานหาเงินให้ แต่ไม่มีใครมาป่วยแทนคุณได้สิ่งของใดๆ ที่หายไป เราอาจหาพบได้ แต่เราเอาชีวิตที่เสียไปกลับคืนมาไม่ได้ จงให้ความรักกับครอบครัว กับคนรัก และเพื่อนๆ หมั่นดูแลสุขภาพของตัวเองและใส่ใจคนรอบข้างให้มากๆ"..........Steve Jobs คิดว่าคงไม่มีใครไม่รู้จักคุณ สตีฟ จ็อบส์ อดีตประธานบริหาร และผู้ร่วมก่อตั้งบริษัท แอปเปิ้ล อย่างเป็นทางการ เป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จและร่ำรวยในทางโลกมาก แต่แม้ว่าจะรำ่รวยสักเพียงใด สามารถซื้อวัตถุสิ่งของได้มากมาย แต่เขาก็ไม่อาจจะซื้อชีวิตเขากลับมาได้สิ่งที่คุณสตีฟ ได้ตระหนักว่าเขาพลาดไปเมื่อวาระสุดท้ายมาถึงคือ "ความประมาทในชีวิต" ความประมาทในที่นี้คือ ความประมาทในความตาย...สิ่งนี้เป็นสิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ให้ความสำคัญ และสอนให้พวกเราหมั่นมีสติเตือนตนอยู่เสมอ คือ"มรณานุสสติ" ให้คิดถึงความตายไว้ทุกวัน เพราะความตายไม่มีนิมิตหมาย เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่า ความตายจะมาเมื่อไหร่ มาอย่างไร ดังนั้นจงอย่าประมาทให้เราหมั่นสั่งสมคุณความดีเอาไว้กับคนรอบตัวสมบัติภายนอกมีเท่าไหร่ก็ไม่สามารถนำติดตัวไปได้ สิ่งที่จะไปกับเราได้ ในความเข้าใจของ คุณสตีฟ คือ ความรัก...ซึ่งก็นับว่าถูก แต่ยังไม่ถูกเสียทีเดียว...แต่เราชาวพุทธเราทราบดีว่าสิ่งที่ติดตัวเราไปข้ามภพชาติ คือ "บุญ และ บาป" ความรู้สึกใทางดี และความรู้สึกในทางไม่ดีนั่นเอง ข้อคิดดีๆที่คุณสตีฟ ทิ้งไว้ให้เรานั้นมีคุณค่ามาก เป็นตัวอย่างของผู้ที่ทำงานมากจนลืมที่จะรักษาสุขภาพ และลืมว่า "เราก็ต้องตายไม่วันใดวันหนึ่ง" จึงใช้ชีวิตอย่างไม่สมดุล จนเมื่อล้มป่วยและรู้ตัวว่าไม่สามารถที่จะรักษาให้หายได้ จึงมีความคิดเสียดายว่า เมื่อประสบความสำเร็จเพียงพอแล้ว ควรจะหันกลับมาให้ความรักกับคนรอบๆตัว และ ใช้ชีวิตให้มีความสุขสงบ เพราะในที่สุดแล้ว ความสุขที่แท้จริงไม่สามารถซื้อหรือแสวงหาได้ด้วยเงินทอง แต่หาได้ด้วยใจของเราเอง ความปลาบปลื้ม อิ่มเอม มีความสุข จากการสั่งสมความดีให้กับคนที่เรารัก ครอบครัว สังคม และโลกใบนี้ขอให้ทุกท่าน "เจริญมรณานุสติ" นึกถึงความตายว่าเข้าใกล้เรามาทุกขณะเราจะได้ไม่ประมาท คิดว่ายังเหลือเวลาอีกมากเอาไว้ทำสิ่งที่อยากจะทำ จนเมื่อความตายใกล้เข้ามาจึงตระหนักว่า "เรายังไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำที่สุด" แต่นั่นก็หมายถึงว่า ทุกอย่างมันได้สายเกินไปเสียแล้ว  สตีฟ จ็อบส์ ..หยุดหายใจ เมื่อเดินทางกลับไปถึงบ้านที่เมืองพาโลอัลโต มลรัฐแคลิฟอร์เนีย การเสียชีวิตของเขาเกิดจากมะเร็งที่ตับอ่อน

ศีลธรรมกับการใช้สัตว์ทดลองทางวิทยาศาสตร์ เนื่องจากได้เข้าฟังการบรรยายของ ศจ.ดร. สมภาร พรหมทา เรื่องปัญหามนุษย์กับสิ่งแวดล้อม ของภาควิชาปรัชญา และศาสนา คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ในระดับปริญญาเอก น่าสนใจมากค่ะ.....นับว่าเป็นเรื่องน่าเอามาลองขบคิดกัน โดยจะขอเรียก ศจ.ดร.สมภารพรมทา ว่าอ.สมภาร นะคะ ในเนื้อหานั้นได้กล่าวถึงการทดลองคิดค้นยาใหม่ๆ ขึ้นมามากมาย ซึ่งเป็นแนวทางของการแพทย์สมัยใหม่ ซึ่งเราทราบกันดีว่าเป็นศาสตร์ของชาวตะวันตก โดยกว่ายาตัวหนึ่งจะสามารถนำออกมาจำหน่ายให้เราได้ใช้กันได้นั้น ต้องผ่านการทดลองมายาวนานโดยสัตว์ทดลองหลายชนิด เช่น กระต่าย ลิง หนู สุนัข ฯลฯ  อ.สมภาร กล่าวว่าเคยเข้าไปดูสถานที่ที่เขาใช้ทดลองกันด้วยตาตัวเอง สัตว์ที่ถูกนำมาใช้ทดลองยานั้น ก็จะถูกทดลองด้วยมาตรการต่างๆ โดยจากที่มันแข็งแรงๆ ก็ต้องถูกทำให้เป็นโรคร้ายต่างๆ ทั้งการฉีดยา ถูกผ่าตัด เพื่อที่จะลองนำยามารักษา และในท้ายที่สุดก็จบลงที่ความตายอย่างทุกทรมานน่าสังเวชใจยิ่งนัก   ศาสตราจารย์ ดร. สมภาร พรมทา  (ภาควิชาปรัชญา คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย) ในแง่มุมทางพระพุทธศาสนานั้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนให้ไม่เบียดเบียน ไม่ฆ่าสิ่งมีชีวิตเป็นปกติ ซึ่งเป็นศีลข้อแรก เพราะหากกระทำไปแล้วผลที่ได้รับนั้นคือ ผู้กระทำจะมีเหตุทำให้ถูกดึงดูดดวงวิญญาณไปยังนรกภูมิ เมื่อละโลกไปแล้ว และถูกทัณฑ์ทรมานอยู่ในนรกยาวนาน เมื่อหมดกรรมก็ต้องมาเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานที่ได้รับทุกขเวทนาอีกหลายร้อยชาติ จนกระทั่งกรรมเบาบาง จึงได้เกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง แต่ก็เป็นผู้ที่มีสุขภาพอ่อนแอ และ อายุสั้นในภพชาติต่อๆไปอีกด้วย...ภพภูมิเหล่านี้เป็นสิ่งสากล พระพุทธเจ้ามิได้ทรงสร้างขึ้น แต่หากทรงรู้เห็นด้วยญาณทัศสนะหลังจากที่ทรงตรัสรู้แล้วนั่นเอง   หากแต่ในแง่มุมของนักวิทยาศาสตร์ผู้ผลิตยาเหล่านั้น ซึ่งมีแนวคิดแบบชาวตะวันตกที่ไม่มีความเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม และ การเวียนว่ายตายเกิด...จึงมุ่งแต่ผลิตคิดค้นสิ่งแหล่านี้เพื่อตอบสนองต่อความต้องการในการดำรงเผ่าพันธุ์ของมนุษย์แม้จะต้องเสียสละชีวิตสัตว์ต่างๆ ไปเท่าไหร่เขาก็มองว่าคุ้มค่าเพราะชีวิตมนุษย์นั้นได้รับการประเมินว่ามีคุณค่ามากกว่าสัตว์เหล่านั้น   ฟังดูแล้วก็มีเหตุผลทั้งสองส่วน แต่อ.สมภารได้ตั้งคำถามที่น่าสนใจมากคือ...ยาเหล่านี้ช่วยมนุษย์ได้เสมอไปหรือไม่? นักวิทยาศาสตร์บางกลุ่มต่างยอมรับว่าการผลิตยาต่างๆ ขึ้นมานั้น มีส่วนไปกระตุ้นให้เชื้อโรคต่างๆ มีการปรับตัวให้แข็งแรง ทนต่อฤทธิ์ยามากขึ้น หรือที่เรียกว่า “ดื้อยา” เชื้อโรคหลายชนิดจากเดิมที่มีความรุนแรงไม่มาก แต่เมื่อได้รับยาทางวิทยาศาสตร์แล้วมันกลับกลายเป็นเชื้อโรคที่รุนแรง ยาชนิดเดิมจึงไม่สามารถรักษาได้ต่อไป เป็นการแก้ปัญหาที่ไม่มีวันจบ และวันดีคืนดี ก็มีเชื้อโรคใหม่ๆ ปรากฏขึ้นมาใหม่อีก เป็นอย่างนี้เรื่อยๆไป ดังนั้น การทดลอง ผลิตยาต่างๆ จึงเหมือนว่าไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหาที่แท้จริง เนื่องจากเชื้อโรคเหล่านี้ไม่มีวันจบสิ้น และกลับต้องเบียดเบียนสัตว์ต่างๆ ที่ไม่มีความผิดไปกว่า ล้านชีวิตในแต่ละปี   อีกในแง่มุมหนึ่งซึ่งเป็นแง่มุมทางธุรกิจ ยาต่างๆ ที่ถูกผลิตก็อาจเป็นไปเพื่อแสวงหาผลกำไร ไม่ได้คิดค้นมาเพื่อรักษาสุขภาพมุนษย์อย่างแท้จริง เมื่อทานเข้าไปแล้ว ก็มักจะเกิดอาการข้างเคียง หรือ ผลเสียต่อระบบ หรืออวัยวะข้างเคียงอื่นๆ ดังจะเห็นได้ทั่วไปว่าทานยาชนิดหนึ่งแต่สุดท้ายต้องเสียชีวิตด้วยโรคอีกชนิดหนึ่ง เช่น เป็นโรคความดัน โรคหัวใจ หรือ โรคเบาหวาน แต่เสียชีวิตด้วยโรคตับ เนื่องจากทายาสะสมจนตับต้องทำงานหนักมาเป็นเวลาหลายปี เป็นต้น ดังนั้น การใช้ยาเคมีเหล่านี้จึงอาจจะไม่ใช่คำตอบสำหรับการมีสุขภาพดีที่มนุษย์เราปรารถนา   ด้วยเหตุดังกล่าวมนุษย์จึงเริ่มตระหนัก และ หันกลับมาใช้ยาสมุนไพร หรือ การมีวิถีชีวิตแบบพึ่งพาอาศัยธรรมชาติ เช่น การรักษาโรคมะเร็งด้วยวิถีทางชีวจิต ขจัดตัวแปรที่เป็นสารเคมีต่างๆ ออกไปจากชีวิต ซึ่งก็ได้รับการพิสูจน์มาแล้วจากคนไข้หลายราย รวมถึงแพทย์สมัยใหม่เองจำนวนไม่น้อยก็ยอมรับว่าวิธีการเช่นนี้ สามารถรักษาโรคให้หายขาดได้อย่างน่าอัศจรรย์ และทำให้สุขภาพดีในระยะยาวอีกด้วย   อ.สมภาร จึงให้ทัศนะว่าอาจเป็นไปได้ในอนาคตที่ไม่ไกลเกินไปนัก วิถีการรักษาโรคที่เน้นการใช้ยาทางเคมี ซึ่งต้องเบียดเบียนสัตว์ต่างๆ มากมาย จะมีแนวโน้มว่าไม่เป็นที่นิยมอีกต่อไป สังเกตได้จากกระแสรักสุขภาพด้วยการหลีกเลี่ยงอาหาร หรือ ยา ที่เป็นเคมี และหันมารับประทานผัก ผลไม้ปลอดสารพิษ การนิยมออกกำลังกายมากขึ้น เน้นการรักษาโรคเน้นวิถีทางธรรมชาติ หรือ ใช้สมาธิมารักษาในส่วนของสุขภาพใจแทน เป็นต้น   เมื่อฟังบรรยายเสร็จแล้วก็ทิ้งปัญหาไว้ให้เหล่านักศึกษาปริญญาเอกได้คิดกันว่า เราอยากจะให้ทิศทางของสิ่งแวดล้อมนั้นเป็นอย่างไรก็อยู่ที่พวกเราทุกคนว่าจะตระหนักถึงปัญหาและหันมาแก้ไขกันอย่างจริงจังหรือไม่...สำหรับตัวเองนั้นมีแนวโน้มเป็นวกธรรมชาตินิยมอยู่แล้ว จึงค่อนข้างเห็นด้วยกับอ.สมภาร ว่าเราควรชีวิตอิงอาศัยกับธรรมชาติทั้งพิช และสัตว์ จริงอยู่เราอาจต้องเบียดเบียนธรรมชาติบ้าง เช่น ตัดต้นไม่มาสร้างบ้านเรือน แต่ควรให้พอดีอยู่ในภาวะที่เหมาะสม ส่วนสัตว์ต่างๆ นั้น หากให้เราอยู่ร่วมโลกใบนี้ด้วยความรักและเมตตาซึ่งกันและกัน เราก็จะได้ไม่เป็นผู้ก่อเวรภัยทั้งต่อตนเอง และผู้อื่นค่ะ แล้วผู้อ่านทุกท่านคิดเห็นกันอย่างไร...เราอาจลองเก็บเอาประเด็นต่างๆเหล่านี้ไปขบคิดกันต่อไป และช่วยกันทำให้สังคม และโลกใบนี้เป็นที่ที่น่าอยู่ของเราทุกคนค่ะ ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์: http://www.unigang.com/Article/16416

ความสุขตามแนวพุทธ (The Happiness in Buddhist way)   หนังสือ Time Magazine กล่าวว่า ที่อเมริกา มีงานวิจัยพบว่าคนที่มีความสุขมากที่สุดในโลก คือพระในพุทธศาสนาโดยทดสอบด้วยการสแกนสมองพระที่ทำสมาธิ และได้ผลลัพธ์ออกมาว่าเป็นจริง...ก็เวลาที่จิตเรานิ่งไม่เหลือความคิดอะไรเลยนั้น เป็นเวลาที่เราจะเข้าถึงความสุขที่ไม่สามารถเปรียบได้กับสิ่งใดในโลกใบนี้ค่ะ...เขาเรียกกันว่า “The True Happiness” อยากรู้ว่าเป็นอย่างไรต้องลองด้วยตัวเองค่ะ นอกจากนี้ยังมีหลักคำสอนอีกมากมายในพระพุทธศาสนา ซึ่งเราชาวพุทธถ้าทำตามก็จะเป็นผู้ที่มีความสุขในชีวิตได้ไม่ยาก...มาดูกันค่ะว่าเบื้องต้นมีอะไรบ้าง + หลักความเชื่อของศาสนาพุทธคือ เหตุที่ทำให้เกิดความสุขนั้น ก็คืออยู่กับปัจจุบัน ขณะปล่อยวางได้ ในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ควบคุมความอยากที่ไม่มีสิ้นสุด + ไม่ใช้ความรุนแรง ไม่ทะเลาะ และใช้หลักเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ให้อภัยตัวเองและผู้อื่น มีจิตใจเมตตา กรุณา และเสียสละเพื่อผู้อื่น + อริยสัจ4 สิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบและบอกไว้ด้วย ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค แท้จริงแล้วก็คือทางเดินไปหาคำว่า "ความสุข" เพราะถ้าเมื่อไรเรากำจัด "ความทุกข์" ได้แล้ว ความสุขก็จะเกิดขึ้น + อุปสรรคของความสุขก็คือแรงปรารถนาและตัณหา คนเราจะมีความสุขไม่ขึ้นอยู่กับว่า"มีเท่าไร" แต่ขึ้นอยู่ที่ว่า เรา "พอเมื่อไร" ความสุขไม่ได้ขึ้นกับจำนวนสิ่งของที่เรามี หรือเราได้... + ดังนั้นวิธีจะมีความสุข อันดับแรกต้อง "หยุดให้เป็น และ พอใจให้ได้" ถ้าเราไม่หยุดความอยากของเราแล้วละก็ เราก็จะต้องวิ่งไล่ตามหลายสิ่งที่เรา "อยากได้" แล้วนั่นมันเหนื่อย และความทุกข์ก็จะตามมา... + ข้อต่อมาที่ทำให้เราเป็นสุขคือ การมองทุกอย่างในแง่บวก ชีวิตแต่ละวัน แน่นอนเราต้องเจอทั้งเรื่องดีและไม่ดี ถ้าเราอยากจะมีความสุข เราต้องเริ่มด้วยการมองแต่สิ่งดีๆ มองให้เป็นบวก เพื่อใจเราจะได้เป็นบวกคิดถึงสิ่งที่เราทำสำเร็จแล้วในวันนี้ สิ่งดีๆที่เราได้ทำ + ข้อต่อมาคือการให้ หมายรวมถึงการให้ในรูปแบบสิ่งของหรือเงิน เรียกว่าบริจาค และการให้ความเมตตากรุณาต่อกัน ให้อภัยทั้งตัวเองและคนอื่น สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นปัจจัย ทำให้เรามีความสุข.... + การปล่อยวางให้ได้ในทุกสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว และที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต ไม่ว่าเรื่องจะร้ายแรงและเศร้าโศกเพียงใด จำไว้ว่ามันจะโดนเวลาพัดพามันไปจากเรา ไม่ช้าก็เร็ว เราจะผ่านพ้นไปได้....และยอมรับในความเป็นจริงของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที้เราไม่ชอบเพียงใด ไม่ว่าผิดหวัง สูญเสีย เจ็บป่วย ล้วนแล้วแต่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา ทุกคนต้องได้ผ่านบททดสอบนี้ทั้งสิ้น ไม่ว่าเราจะเป็นใคร... + ทำตนเองให้สดใส ด้วยการยิ้มให้ตนเอง ทำคนอื่นให้สดใสได้ ด้วยการยิ้มให้เขา การยิ้มไม่ต้องลงทุนอะไรเลย แต่สร้างความสดใสได้มาก ทำให้เราเป็นสุขอยู่เสมอ เพราะความสุขมันอยู่ใกล้แค่นี้เอง แค่ที่ใจของเรานี่เอง   ให้ถามตัวเองนะคะ ว่าวันนี้เราในฐานะชาวพุทธได้ทำตามคำสอนอันล้ำค่าของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ารึยัง...แค่เราทำ ความสุขก็อยู่แค่เอื้อมนี่เองค่ะ ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://vividlife.me/ultimate/38402/the-1-contributor-to-happiness/

กฎแห่งจักรวาล (ตอนที่2) The Universe Law 2   สำหรับตอนที่ 2 ของ กฎแห่งกรรมนี้เราจะมาดูกันว่ากฎแห่งกรรมมีลักษณะการส่งผลอย่างไร? และมีกฎเกณฑ์อย่างไร?   ก่อนอื่นทำความเข้าใจกันก่อนว่า “กรรม” นั้น แปลว่า “การกระทำ” ซึ่งเป็นคำกลางๆ (แต่คนโดยมากมักเข้าใจว่า “กรรม” มีนัยยะส่งผลในแง่ลบ คือ การกระทำชั่ว) ดังนั้นเวลาพูดถึงกรรม จึงควรกำกับไว้เสมอว่าเป็น “กรรมดี” หรือ “กรรมชั่ว” กฎแห่งกรรมจำง่ายๆค่ะว่า คือ การที่เรา “ทำอะไร ก็ได้อย่างนั้น” เมื่อเราทำความดี เราก็ได้รับผลดีกลับไป หากทำชั่วก็ได้ผลชั่วกลับไป หรือ “ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว” นั่นเอง แต่กฎแห่งกรรมนั้นจะส่งผลที่มากกว่าหลายเท่าตัวนัก ทั้งระยะเวลา และระดับความรุนแรง เช่น หากเราช่วยเหลือคนที่กำลังเดือดร้อนให้รอดชีวิตเพียง 1 ครั้ง ผลแห่งกรรมดีนี้จะส่งผลให้เมื่อเราเดือดร้อนก็จะมีคนมาช่วยเราอย่างนั้นเหมือนกันแต่ไม่ใช่เพียงชาติเดียว แต่อาจจะสักร้อยชาติ และในทางตรงข้ามหากเราทำกรรมชั่ว เช่น ฆ่าสัตว์ให้ตายลง เราอาจต้องไปเกิดเป็นสัตว์ชนิดนั้น และถูกฆ่าอย่างเดียวกันสักร้อยชาติ เป็นต้น นี่แค่เป็นตัวอย่างให้นึกตามได้ง่ายๆ แต่จริงๆ แล้วกฎแห่งกรรมมีระดับการออกผลที่ซับซ้อนมาก สิ่งที่กำหนดระดับความรุนแรงของกรรมนั้นขึ้นอยู่กับปัจจัยหลาย อย่างเช่น ระดับของเจตนาที่กระทำกรรมนั้น หากมีเจตนาแรงกล้า การส่งผลของกรรมก็จะรวดเร็ว รุนแรง, ระดับความถี่ของการกระทำกรรมนั้น หากเป็นกรรมที่กระทำบ่อยๆ จนเป็นอาจิณกรรม การส่งผลก็จะหนักแน่น ยาวนาน  หากนานๆจะกระทำสักครั้ง การส่งผลก็อาจจะส่งผลเพียงไม่นาน แล้วก็หมดกำลังไป, ระดับผลเสีย หรือ ผลดีที่เกิดขึ้นจากการกระทำนั้น หากทำแล้วส่งผลกระทบรุนแรง เป็นวงกว้าง เมื่อกรรมให้ผลจะรุนแรง และเป็นวงกว้างเช่นเดียวกัน หรือแม้แต้ลักษณะของกรรม ซึ่งส่วนใหญ่เราจะนึกถึง การกระทำ แต่การทำกรรมด้วยคำพูด หรือ วจีกรรม ก็ให้ผลที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน ซึ่งวจีกรรม นี้เองมักส่งผลให้วิบากกรรมแปลกๆ มาส่งผล เช่น มีเรื่องจริงของเด็กหญิงตัวน้อยที่มีหน้าตาเหี่ยวย่น เหมือนคนแก่อายุ 80 ปี ที่เป็นเช่นนี้เพราะในอดีตชาติ มักจะด่าว่าย่าของตนเป็นประจำว่า “อีแก่” หรือ “อีหน้าเหี่ยว” สร้างความเสียใจให้กับผู้เป็นย่าอย่างมาก ในชาตินี้จึงต้องมามีหน้าตาเหี่ยวย่นอย่างที่ได้เคยด่าว่าย่าของตนเอาไว้   ระยะเวลาในการส่งผลก็เป็นสิ่งที่เรามักจะสับสน จนกระทั่งเกิดคำพูดที่ว่า “ทำดีได้ดีมีที่ไหน ทำชั่วได้ชั่วมีถมไป” นี่ก็เป็นเพราะว่ากฎแห่งกรรมมีความซับซ้อน และมีระยะเวลาในการส่งผลที่ละเอียดอ่อนมาก...เราทุกคนมีกรรมในอดีต ทั้งในอดีตชาติที่มากมายนับไม่ถ้วน และอดีตในชาตินี้ และมีกรรมปัจจุบัน ที่ดำรงอยู่ในทุกอณุวินาทีที่เรากำลังหายใจอยู่...ดังนั้นกรรมปัจจุบันมีเพียงปัจจุบันขณะ แต่กรรมในอดีตเริ่มนับตั้งแต่ 1 วินาทีที่แล้วที่เพิ่งผ่านไป อดีตคืบคลานตามเรามาทุกฝีก้าว และเราก็จำมันไม่ได้ทั้งหมดหรอกค่ะ อดีตชาติไม่ต้องพูดถึงเราจำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว แม้แต่ในปัจจุบันชาติเราก็ยังจำได้บ้างไม่ได้บ้าง...จริงไหมคะ...กว่าที่เราจะมาถึงปัจจุบันนี้ เราได้ทำสิ่งต่างๆ ไว้มากมาย ซึ่งขอย้ำว่า...ทุกการกระทำล้วนส่งผลต่อเราทั้งสิ้น แต่เราเกิดมานับภพนับชาติไม่ถ้วนแล้ว และสิ่งที่เราได้ทำมาในอดีตชาตินั้น ได้ออกแบบให้ชีวิตเราในปัจจุบันชาติให้เป็นอย่างทุกวันนี้ กรรมได้ออกแบบว่า เราจะได้เกิดมาในครอบครัวระดับไหน ฐานะเป็นอย่างไร มีรูปสมบัติแบบไหน ฯลฯ และเข้าคิวยาวเหียด รอจ่อคิวส่งผลให้เราทุกขณะจิต   ขอให้เราลองจินตนาการว่า มีตัวเราอยู่หัวแถวยืนอยู่ และมีตัวกรรมทั้งดีและไม่ดีที่เราทำเอาไว้ในอดีตรอต่อคิวยาวแบบมองไม่เห็นปลายแถว ดังนั้นกรรมที่เราทำในปัจจุบันชาตินี้ ก็จะต้องไปรอต่อที่ปลายแถวโน้น...ยังไม่สามารถส่งผลในทันที...จึงไม่น่าแปลกใจว่า ทำไมบางคนทำความดีอย่างมากในชาตินี้ แต่กลับยังประสบทุกข์ยากลำบากอย่างแสนสาหัส...ดังนั้นคำอธิบายก็คือ เพราะกรรมชั่วที่เขาได้ทำมาในอดีตชาตินั้นกำลังส่งผลอยู่ เช่น เขาอาจจะไปคดโกงใคร ตระหนี่ และทำร้ายร่างกายคนอื่นไว้มาก จึงต้องเกิดมาในตระกูลที่สมบัติถูกโกงไปจนหมด แถมยังยากจนยาวนาน และร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เกิด...แต่ในชาตินี้เป็นคนดีมาโดยตลอด คนทั่วไปอาจจะมองว่า “ทำดีไม่ได้ดี”  หรือ บางคนในอดีต ทำความดีมาสารพัด ทั้งเอาเงินช่วยเหลือคนไว้มาก เห็นใครเจ็บป่วยก็ช่วยรักษา และเป็นคนอ่อนน้อม ชาตินี้เกิดมาจึงเป็นคนมีทรัพย์ร่ำรวยมาก รูปร่างหน้าตาดี เกิดในตระกูลสูง...แต่ชาตินี้กลับคดโกงชาติบ้านเมือง และคนรอบข้างทำชั่วสารพัด แต่ก็ยังอยู่สุขสบาย ทั้งนี้เพราะกรรมในอดีตชาติยังส่งผลอยู่ กรรมในปัจจุบันชาติกำลังรอต่อคิว จึงยังไม่ได้ให้ผล คนทั่วไปก็เลยมองว่า “ทำชั่วกลับได้ดี” นั่นเอง   มีเรื่องเล่าให้เราลองคิดกันเล่นๆ คือ ชายผู้หนึ่งอยู่หมู่บ้าน A กระทำชั่วสารพัดทั้งฆ่าคน ปล้น ส่งผลเดือดร้อนให้คนในหมู่บ้านมากมาย จนชาวบ้านรวมพลังกันหวังจะฆ่าโจรร้ายให้ได้...แต่โจรหนีไปได้ในที่สุด และไปหลบอยู่ ณ หมู่บ้านอันไกลโพ้น ชื่อ หมู่บ้าน Z ที่นี่เขาเปลี่ยนตัวเองกลายเป็นคนที่ดีมีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือมากที่สุดคนหนึ่ง คนในหมู่บ้าน Z ต่างรักใครอดีตโจรคนนี้ แต่วันหนึ่งชาวบ้านจากหมู่บ้าน A ก็ตามโจรผู้นี้มาถึงหมู่บ้าน Z และมากลั่นแกล้ง ทำร้ายโจรผู้นี้อย่างทารุณ โหดร้าย และเสียชีวิตในที่สุด ซึ่งคนในหมู่บ้าน Z เมื่อเห็นดังนี้ต่างก็ไม่เข้าใจว่า "ทำไมคนดีดีอย่างนี้จึงต้องถูกกระทำอย่างทารุณ...ไม่ยุติธรรมเลย" เห็นภาพชัดขึ้นไหมคะ?...เรื่องนี้เปรียบเทียบได้กับกรรมที่ส่งผลข้ามภพชาติ เปรียบการเปลี่ยนหมู่บ้าน คือ การเปลี่ยนภพชาติ คนในปัจจุบันที่เป็นคนดี แต่ทำไมมีชีวิตที่ทุกข์ นั่นก็เพราะผลกรรมชั่วได้ในอดีตตามส่งผลอยู่  หากเราไม่เข้าใจก็จะมองแค่เพียงปัจจุบัน และคิดว่า “ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว” ไม่มีจริง เป็นต้น   แต่การให้ผลนั้นก็มีการแซงคิวกันได้ค่ะ อย่างที่บอกข้างต้นว่าบางทีเจตนาแรงกล้าก็ทำให้การให้ผลมีกำลังมากแซงคิวกรรมอื่นๆ ที่กระทำมาก่อนได้ มีเรื่องจริงเรื่องหนึ่งของคนฆ่าวัวขาย ซึ่งมีฐานะดีทีเดียว ลูกชายมีหน้าที่ไปเลือกซื้อวัวทุกวันวันหนึ่ง เจอวัวน้ำหนักดีจึงซื้อมา แต่เมื่อจับวัดขึงแล้วผ่าท้องวัวทั้งเป็น ปรากฎว่ามีลูกวัวตัวน้อยที่ยังมีชีวิตทะลักพรวดออกมา...เห็นดังนั้นจึงโมโหมากที่เหมือนถูกหลอก เพราะที่วัวน้ำหนักมากเพราะมีลูกในท้องนั่นเอง เมื่อเห็นลูกวัวร้องจ้องมาที่ตนจึงเอามีดแหลมแทงตาลูกวัวทันที แล้วเอาอีโต้ตัดขาลูกวัวสดๆ แล้วนำลูกวัวไปต้มน้ำร้อนถึงแก่ความตายในที่สุด...ต่อมาไม่นานในขณะที่กำลังหั่นเนื้อวัวอยู่นั้นอยู่ไม่รู้ยังไงมือที่ถือมีปลายแหลมเกิดกระตุกขึ้นมามีดจึงจิ้มเข้าไปที่ตาขวาข้างเดียวกับที่จิ้มตาลูกวัวตาบอดทันที...กลายเป็นคนพิการ แต่ก็ยังช่วยกิจการได้ต่อไปหลังจากนั้นในขณะที่กำลังเอาเนื้อวัวเข้าเครื่องบดอยู่นั้น อยู่ๆ มือของตนก็ถูกดูดเข้าเครื่องบดเจ็บปวดแสนสาหัส ร้องเสียงโหยหวนเหมือนลูกวัวตัวนั้น เมื่อช่วยกันดึงมือออกมามือนั้นกุดถึงข้อมือ เท่ากับที่ตนตัดขาลูกวัวทีเดียว...ผู้ที่เล่าเป็นผู้หนึ่งที่ทำงานในโรงฆ่าวัวนั้น เมื่อเห็นเหตุการณ์โดยตลอดจึงตัดสินใจออกจางานนั้นทันที และหมั่นทำบุญปล่อยวัว ไถ่ชีวิตสัตว์เพื่อเร่งทำบุญหนีวิบากกรรมของตน แม้ว่าจะฆ่าวัวมามาก แต่ความแตกต่างจากลูกชายของเจ้าของก็คือ เจตนา ผู้เล่าไม่เคยคิดอยากจะทำเลย แต่เนื่องจากถูกบังคับให้ทำ แต่ลูกชายเจ้าของนั้นฆ่าลูกวัวด้วยโทสะ โหดเหี้ยม และมีเจตนาแรงกล้านัก จึงทำให้วิบากกรรมชั่วนี้ ส่งผลอย่างรวดเร็วในปัจจุบันชาติ ที่แม้ว่าจะทำในชาตินี้ แต่ผลกรรมวิ่งเร็วแซงหน้ากรรมที่เคยทำมาในอดีตชาติ ทำให้เราเห็นชัดเจนว่าทำอะไรได้อย่างนั้นจริงๆ   โดยส่วนตัวแล้วชอบประโยคหนึ่งที่มีคนเคยพูดเอาไว้ว่า “เส้นลายมือ อาจลิขิตชีวิตเราไว้แล้ว...แต่เส้นลายมือทั้งหมดนั้นก็อยู่ในกำมือเราเอง” ซึ่งความจริงก็เป็นอย่างนั้นค่ะ เพราะแม้ว่ากฎแห่งกรรมจะได้ออกแบบ  หรือ Set up ชีวิตของเราเอาไว้แล้ว แต่เราก็ยังสามารถกำหนดชีวิตของเราได้ด้วยการกระทำของเราเองในปัจจุบันนี้ เพราะทุกปัจจุบันขณะ ก็จะค่อยๆ กลายเป็นอดีตที่รอส่งผลให้เรา ยิ่งถ้าเราทำกรรมดี ด้วยเจตนาที่แรงกล้ามากๆ และกระทำอย่างต่อเนื่อง กรรมดีนั้นก็จะแซงคิวกรรมต่างๆ ที่รอส่งผลจากอดีตชาติจนสามารถส่งผลให้เราในชาตินี้ได้เช่นกัน ดังนั้น ขอให้เราทำความเข้าใจกับกฎแห่งกรรม อย่างถูกต้อง และหมั่นกระทำแต่ความดีในปัจจุบันนี้ อดีตทีผ่านไปแล้ว เราเรียกร้อง หรือ จะกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ มีเพียงปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นของเราอย่างแท้จริง...เพียงแค่เรายึดมั่นในความดี และเชื่อมั่นว่า “ทำดีย่อมได้ดี” เพียงเท่านี้ เราก็จะ เข้าใจชีวิต ยอมรับในทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตว่าเป็นผลจากการกระทำของเราเอง ทำให้เรารู้จักปล่อยวาง และใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขในที่สุดค่ะ...   เมื่อไหร่ที่คิดจะทำอะไรไม่ดีกับใคร ขอให้เตรียมใจเอาไว้เลยว่าเราก็ต้องประสบกับสิ่งนั้นอย่างแน่นอนในระดับที่รุนแรงกว่าสิบเท่า ร้อยเท่า แล้วเราจะรับไหวรึเปล่า? ดังนั้น หากเรารักตัวเองจริง ก็ต้องหมั่นทำแต่ความดีเท่านั้น...ขอให้ต่อแต่นี้ทุกคนทำแต่ความดีกันนะคะ รับรองว่าเมื่อผลแห่งกรรมดีส่งผลเมื่อไหร่ เราจะรับผลดีนั้นแทบไม่ทันเลยค่ะ ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ : http://yesmorocco.com/2013/03/writing-cause-and-effect-essay/

กฎแห่งจักรวาล The Universe Law   สวัสดีค่ะ วันนี้อยากจะมาแบ่งปันเรื่องของ “กฎ” กัน ดูเหมือนว่าเราจะหนีไม่พ้นคำว่า “กฎ กฎ แล้วก็ กฎ” กันนะคะ เมื่อตอนเป็นเด็กอยู่ในบ้านก็มีกฎประจำบ้าน เข้าโรงเรียนก็มีกฎประจำโรงเรียน พอเข้ามหาวิทยาลัย ก็มีกฎประจำมหาวิทยาลัย ทำงานก็มีกฎประจำที่ทำงาน อยากจะหลุดพ้นจากกฎ ลาออกจากที่ทำงานมา ก็ยังมีกฎหมายประจำบ้านเมืองเรา ใหญ่กว่านั้นก็มีกฎหมายสากลอีก ดังนั้นจะเห็นว่าเมื่อเราเกิดมาบนโลกใบนี้ เห็นทีเราจะหนีไม่พ้น “กฎ” ที่คอยบังคับ ควบคุมการกระทำของเราอย่างแน่แท้ค่ะ แล้วนอกจากกฎหมายสากลที่ใช้กันในระหว่างประเทศแล้ว ยังมีกฎอะไรอีกหรือไม่ ? ลองนึกกันดูเล่นๆ สิคะ...นึกออกไหม?   บางคนอาจจะคิดว่านอกจากกฎหมายสากลแล้ว ก็คงจะไม่มีกฎอะไรนอกเหนือจากนี้อีก...ซึ่งเป็นความคิดที่ยังไม่ถูกต้องซะทีเดียวนะคะ เพราะเรายังมีกฎที่เรียกว่า “กฎแห่งกรรม หรือ Law of Karma” คอยควบคุมบังคับเราอยู่ ซึ่งกฎนี้อยู่เหนือกฎใดๆในโลก มีขอบเขตครอบคลุมทั้งจักรวาล เราจึงอาจเรียกกฎแห่งกรรมได้ว่าเป็น “กฎแหงจักรวาล”ค่ะ   กฎนี้ชาวต่างชาติจะเข้าใจมากกว่าถ้าเราใช้คำว่า “Cause and Effect” หรือ หลักแห่งเหตุ และ ผล ดังนั้นขอบอกเลยว่าถ้าใครมั่นใจว่าตัวเราเป็นคนมีเหตุมีผล หรือ เชื่อเรื่องการกระทำของเราเอง เช่น เราจะดีได้ก็ด้วยตัวเอง ไม่ใช่พึ่งดวง โชคลาภ อะไรแบบนั้น ก็ต้องสนใจ หรือ ควรมาศึกษาเรื่อง “The Law of Karma” กันนะคะ   อย่างที่เคยบอกเอาไว้แล้วนะคะว่า พระพุทธศาสนา เป็นศาสนาสากลที่ไม่เหมือนใครจริงๆ เพราะไม่ได้เน้นให้คนเชื่ออย่างไร้เหตุผล แต่เน้นเรื่องการปฏิบัติ และการกระทำมากๆ จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าจริง จึงจะปักใจเชื่อค่ะ...และสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนก็เป็นเรื่องของสัจธรรม หรือ ความจริงของชีวิต โลก และจักรวาลล้วนๆ ไม่ได้มีอะไรที่จะบ่งบอกว่าพระพุทธองค์สอนให้เชื่องมงายไร้เหตุผล   แต่เนื่องจากสัจธรรมของชีวิต โลกและจักรวาลนี้มีทั้งเรื่องที่เห็น และพิสูจน์ได้ง่ายๆ จากคนทั่วๆไป และเรื่องที่เป็นเรื่องที่ไม่ได้พิสูจน์ได้ทั่วไป เช่น กฎแห่งกรรม เรื่องภพภูมิต่างๆ นรก หรือ สวรรค์ รวมถึงชีวิตหลังความตาย ซึ่งทุกอย่างล้วนเกี่ยวข้องกันอย่างไม่สามารถจะแยกออกได้ ดังนั้นเพื่อความเข้าใจที่ง่ายขึ้นจะขอแบ่งคำสอนของพระพุทธองค์ออกเป็น 2 ส่วน ในภาพใหญ่คือ คำสอนที่เป็นเรื่องที่สามารถพิสูจน์ได้ง่ายเป็นเรื่องในปัจจุบัน และ คำสอนที่เป็นเรื่องที่พิสูจน์ไม่ง่ายดังที่กล่าวไว้ค่ะ   ที่ว่าพิสูจน์ไม่ง่าย แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีวิธีพิสูจน์นะคะ เพราะวิธีการนั้นพระพุทธเจ้าได้อธิบายไว้หมดแล้ว คือ พิสูจน์ด้วยการฝึกสมาธิทั้งสมถะ และวิปัสสนา จนกระทั่งสามารถรู้แจ้งเห็นแจ้งด้วยตัวเองได้....แต่จะมีสักกี่คนละคะที่ตั้งใจ ฝึกฝน ปฏิบัติตนตามอย่างที่ท่านสอนได้จริงๆ และที่น่าเสียดายไปกว่านั้นคือ ตัวเองยังไม่ทันได้ลงมือพิสูจน์ หรือ ลองพิสูจน์แล้วแต่ยังไม่ท่านเห็นผลอะไร ก็รีบตัดสินแล้วว่า คำสอนของท่านไม่เป็นความจริง อย่างที่เรามักได้ยินกันบ่อยๆเกี่ยวกับเรื่องนรกสวรรค์ว่า “สวรรค์ในอก นรกในใจ” หรือ “เอาสวรรค์มาล่อ เอานรกมาขู่”ทั้งๆ ที่มีพระอริยสงฆ์หลายๆ องค์ ที่ท่านสามารถพิสูจน์ด้วยตัวเองมาแล้ว...เอาว่าไม่ได้บอกให้เชื่อนะคะ แต่แค่ให้ฟังเอาไว้บ้างแล้วอย่างเพิ่งรีบตัดสิน...ที่น่าสนใจคือ เรื่องกฎแห่งกรรมเข้าข่ายทั้ง 2 กรณี คือ พิสูจน์ได้ง่ายในปัจจุบัน และพิสูจน์ได้ไม่ง่ายเฉพาะผู้ที่มีกำลังสมาธิดีเยี่ยมเท่านั้น เรามาดูกันต่อในตอนหน้านะคะว่าทั้ง 2 กรณีนี้เป็นอย่างไร ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ : http://camillealbrecht.com/tag/universal-laws/

วันมาฆบูชา วันแห่งความรักในพระพุทธศาสนา   ชวงเดือนกุมภาพันธ์แบบนี้เป็นเดือนที่ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นเดือนแห่งความรัก เพราะวันที่ 14 กุมภาพันธ์ เป็นวันวาเลนไทน์นั่นเองค่ะ ซึ่งวันนี้ผู้คนมักจะมอบของที่แสดงให้คนที่เรารักรู้ถึงความรักที่เรามีต่อเขา ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ ญาติพี่น้อง หรือ คนรัก เป็นเทศกาลที่อบอุ่นมากค่ะ   แต่สำหรับพุทธศาสนิชน เราต่างรู้ดีว่าในช่วงเดือนกุมภาพันธ์แบบนี้เป็นช่วงเทศกาลวันสำคัญททางพระพุทธศาสนาซึ่งก็คือ “วันมาฆบูชา” ค่ะ ในช่วงปีหลังๆมานี้ เรามักจะรณรงค์ให้วันนี้เป็นวันแห่งความรักในพระพุทธศาสนา เพราะเป็นวันทีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้ประทานโอวาทอันทรงคุณค่าแก่เหล่าพุทธบริษัท 4 ด้วยความรักความเมตตาอย่างเปี่ยมล้น เพื่อการธำรงค์รักษาพระพุทธศาสนาไว้ให้คงอยู่คู่กับโลกใบนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซึ่งจะนานเท่าไหร่นั้นก็ขึ้นอยู่กับพวกเราทุกคนค่ะ ว่าจะรวมกันเป็นหนึ่งแล้วสืบทอดพระพุทธศาสนาไปได้ยาวไกลแค่ไหน   ในฐานะชาวพุทธเรามาดูกันว่าวันนี้มีความสำคัญอย่างไรบ้าง วันมาฆบูชา  "มาฆบูชา" ย่อมาจาก "มาฆปูรณมีบูชา" ค่ะ ซึ่งหมายถึงการบูชาในวันเพ็ญกลางเดือนมาฆะ ตามปฏิทินของอินเดีย หรือเดือน 3 ตามปฏิทิจันทรคติของไทย โดยปกติมักจะตกช่วงเดือนกุมภาพันธ์หรือมีนาคม นับตั้งแต่วันที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้ตรัสรู้ธรรมเป็นเวลา 9 เดือนเต็ม ท่านก็ได้เร่งเผยแผ่พระสัทธรรมคำสอนอันเป็นสัจธรรมเรื่อยมา จนกระทั่งท่านได้มาประทับอยู่ที่กรุงราชคฤห์ แคว้นมคธ ซึ่งมีพระเจ้าพิมพิสารเป็นกษัตริย์ผู้ครองนครอยู่ในขณะนั้น เมื่อพระองค์ได้สดับพระธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้วบรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน แล้วภายหลังจึงได้ถวายสวนป่าไผ่ หรือ  เวฬุวัน ให้เป็นสถานที่ในการสร้างวัดแห่งแรกในพระพุทธศาสนา เรียกว่า “วัดเวฬุวันมหาวิหาร” และที่แห่งนี้เองที่พระพุทธเจ้าได้ใช้เป็นสถานที่ในการประชุมสงฆ์เป็นครั้งแรกในพระพุทธศาสนา   ในวันนี้มีความสำคัญอย่างที่ได้กล่าวไว้แล้วข้างต้นว่า เป็นวันที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้ประทานโอวาทอันทรงคุณค่า คือ โอวาทปาติโมกข์ ซึ่งเรียกได้ว่าเป็น “หัวใจของพระพทธศาสนา” เลยทีเดียว มีใจความว่าให้ทุกคน “งดเว้นความชั่วทั้งปวง ทำความดีให้ถึงพร้อม ทำใจให้บริสุทธิ์ผ่องใส”  หรือเรียกสั้นๆ ว่า “ละชั่ว ทำดี ทำใจให้ผ่องใส” ค่ะ โดยในรายละเอียดได้นำมาเล่าให้ฟังกันแล้วในตอน “หัวใจพระพุทธศาสนา” ลองกลับไปอ่านกันได้นะคะ   ไม่เพียงแค่นั้นค่ะจุดเด่นของวันนี้ คือ “จาตุรงคสันนิบาติ” หรือ วันที่มีการประชุมพร้อมด้วยองค์ 4 อันมีเหตุอัศจรรย์ปรากฎขึ้น 4 ประการด้วยกัน ดังนี้ พระสงฆ์สาวกมาประชุมพร้อมกันทั้ง 1,250 รูป โดยมิได้นัดหมาย พระสงฆ์ที่มาประชุมทั้งหมดต่างล้วนเป็น "เอหิภิกขุอุปสัมปทา" หรือผู้ได้รับการอุปสมบทจากพระพุทธเจ้าโดยตรง พระสงฆ์ทั้งหมดที่มาประชุมล้วนเป็นพระอรหันต์ผู้ทรงอภิญญา 6 วันดังกล่าวตรงกับวันเพ็ญ (พระจันทร์เต็มดวง) มาฆปุรณมีดิถี ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3     เราอาจได้ยินได้ฟัง หรือ เรียนกันมาตั้งแต่เด็กๆ ถึงความสำคัญ 4อย่างนี้ ซึ่งบางท่านอาจจะฟังเป็นเหมือนเรื่องเล่า หรือ นิทานปรัมปรา ซึ่งไม่คิดว่าจะมีเหตุการณ์เหล่านี้ขึ้นจริงๆ ซึ่งบางเรื่องดูจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ เช่น พระสงฆ์มารวมกันได้อย่างไรโดยมิได้นัดหมาย หรือ แล้วพระสงฆ์ที่บวชโดยพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นอย่างไร แล้ว อภิญญา 6 คืออะไร เป็นต้น เรามาค่อยๆ ดูกันค่ะ   พระอรหันต์ คือ พระอริยบุคคลที่สามารถฝึกฝนตนเองขจัดกิเลส เจริญสมถวิปัสสนาจนกระทั่งหมดกิเลส ได้อภิญญา 6 ซึ่งแปลว่า ความรู้ยิ่ง หมายถึงปัญญาความรู้ที่สูงเหนือกว่าปกติ ในที่นี้หมายถึง คุณสมบัติพิเศษของพระอริยบุคคลซึ่งเป็นเหตุให้มีอิทธิฤทธิ์ต่างๆ มี 6 อย่าง คือ อิทธิวิธิ แสดงฤทธิ์ได้ เช่น ล่องหนได้ เหาะได้ ดำดินได้ ทิพพโสต มีหูทิพย์ เจโตปริยญาณ กำหนดรู้ใจผู้อื่นได้ ปุพเพนิวาสานุสติญาณ ระลึกชาติได้ ทิพพจักขุ มีตาทิพย์ อาสวักขยญาณ รู้การทำอาสวะให้สิ้นไป   จากการที่พระอรหันต์ท่านมีอภิญญานี้เอง ทำให้ท่านรู้วาระจิตผู้อื่นได้ เมื่อถึงวาระที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านเห็นควรแก่เวลาในการเผยแผ่พระธรรมคำสอนที่พระองค์ได้ตรัสรู้ธรรมมาแล้ว ท่านจึงเรียกประชุมพระอรหัสตสาวกทุกพระองค์ในเวลานั้น ด้วยการสื่อสารกันภายใน ด้วยวาระจิต โดยที่ไม่ต้องมีการเขียนกำหนดการนัดหมายใดๆ หรือใช้อุปกรณ์สื่อสารชนิดใดทั้งสิ้น เวลาที่ท่านผู้รู้ทั้งหลายเข้าถึงธรรมกันแล้ว ภายในท่านจะสามารถเชื่อมถึงกันได้ ขอให้เรานึกเปรียบเทียบกับระบบอินเตอร์เน็ตก็แล้วกันค่ะ เมื่อใดที่เราเชื่อมกับระบบออนไลน์แล้ว เราก็สามารถ chat กันได้หมด ฉันใดก็ฉันนั้นค่ะ เมื่อทุกองค์มีญาณทัสสนะแล้วก็เท่ากับว่า ได้เข้าสู่ระบบออนไลน์ คราวนี้จะพูดคุยกันอย่างไรก็ไม่มีปัญหา...นี่เองคือเหตุผลว่าทำไม การประชุมรวมกันโดยมิได้นัดหมายจึงเกิดขึ้น   สำหรับการบวชแบบเอหิภิกขุอุปสัมปทานั้น ต้องบอกว่าเป็นการบวชประเภทแรกในพระพุทธศาสนา เนื่องจากในยุคแรกนั้น ยังมีพระสงฆ์ไม่มาก และโดยส่วนมากพระองค์จะเป็นผู้เทศน์สอนด้วยพระองค์เอง พระองค์จึงเป็นผู้บวชให้ โดยพระองค์จะตรัสเรียกผู้นั้น ซึ่งยังไม่ได้เป็นพระอรหันต์ให้เข้าเป็นภิกษุว่า  “เธอจงเป็นภิกษุมาเถิด  ธรรมเรากล่าวดีแล้ว   เธอจงประพฤติพรหมจรรย์เพื่อทำที่สุดทุกข์โดยชอบเถิด”    การตรัสพระวาจาเพียงแค่นี้ก็สำเร็จเป็นภิกษุในพุทธศาสนา แต่หากผู้นั้นบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ตั้งแต่ก่อนบวชแล้ว ท่านจะตรัสเพียงว่า “เธอจงเป็นภิกษุมาเกิด  ธรรมเรากล่าวดีแล้วเธอจงประพฤติพรหมจรรย์เถิด”     เป็นอย่างไรบ้างคะ ฟังแล้วทำให้เราเห็นความสำคัญของวันมาฆบูชาได้อย่างชัดเจนขึ้นแล้วนะคะ อยากให้ทุกท่านภูมิใจค่ะว่าพระบรมศาสดาของเรานั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ที่ท่านได้ดวางหลักการในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาเอาไว้อย่างรัดกุม และทรงประสิทธิภาพ ทำให้พระพุทธศาสนานั้นได้เผยแผ่กว้างไกลมาจนถึงประเทศไทยเรา และสืบทอดต่อมาถึงยุคของพวกเราทุกคนนี้...เราในฐานะพุทธศาสนิกชน ควรหมั่นศึกษาหลักธรรมคำสอนของพระพุทธองค์เอาไว้ให้เข้าใจถ่องแท้ ที่สำคัญเรียนรู้แล้วให้นำมาปฏิบบัติจนกระทั่ง ก่อให้เกิดเป็นผลที่ดีแก่ตนเอง และช่วยกันเผยแผ่สิ่งดีดีนี้ออกไป จึงจะเรียกว่า เราได้ทำหน้าที่ชาวพุทธให้เกิดประโยชน์แล้วแก่ทั้งตนเอง และสังคมของเราได้อย่างแท้จริงค่ะ   ขอบคุณรูปภาพจากเว็บไซต์: http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moon11&month=23-02-2012&group=7&gblog=4

เชื่ออย่างไร?...สไตล์พุทธ ( ตอนที่ 2)   จากตอนที่แล้วเราได้ทราบถึงหลักในการเลือกนำธรรมะ หรือ ความรู้เฉพาะที่เป็นประโยชน์ต่อสรรพสัตว์ ในการเข้าถึงธรรมเท่านั้นมาสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในเรื่อง “ใบไม้ในกำมือ” กันไปแล้ว ตอนนี้จะเน้นในเรื่องของ การเชื่อสไตล์พุทธ ที่ชัดเจนมากยิ่งขึ้นค่ะ   การที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเลือกเน้นสอนเฉพาะสิ่งที่เป็นไปเพื่อการหลุดพ้นเท่านั้น ก็เพราะว่าสรรพสัตว์ในจักรวาลนี้เปรียบได้กับ ชายผู้ถูกยิงด้วยธนู อาการสาหัส สิ่งที่ควรทำอย่างแรกคือ ถอนธนูออกจากร่างกาย แล้วรักษาบาดแผลให้หาย เพื่อรักษาชีวิตให้รอด แต่หากชายผู้นั้นเป็นคนเขลา กลับมุ่งสงสัย ใคร่รู้ว่า “วิถีธนูมาจากทิศไหน ใครเป็นผู้ยิงเขา ยิ่งไปทำไม ยิ่งเพื่ออะไร ฯลฯ” แล้วไปแสวงหาคำตอบเหล่านั้นก่อนโดยที่ไม่ถอนธนูออก แน่นอนว่าในที่สุดเขาก็ต้องตายโดยที่ยังไม่ได้คำตอบอะไรทั้งสิ้น...เช่นเดียวกันกับพระพุทธเจ้าที่ท่านพร้อมบอกวิธีช่วยเหลือในการถอนธนูออกจากร่างกาย และรักษาบาดแผลให้หายได้ด้วยวิธีที่ท่านเลือก และพิสูจน์มาแล้วว่ารักษาให้หายได้จริง (เหมือนพระสัทธรรมที่ท่านเลือกมาสอน เช่น ใบไม้ในกำมือ) แต่หากเราไม่สนใจรีบเข้ารับการรักษาก่อน (หลงเพลินไปกับสิ่งต่างๆ รอบตัว ทั้ง รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมรมณ์) เราก็จะต้องหมดอายุขัยตายไปเปล่าๆ อีกหนึ่งชาติ โดยที่ไม่ได้ลงมือฝึก หรือ ปฏิบัติอะไรเลย เพื่อหนทางแห่งการหลุดพ้นอย่างแท้จริง ทั้งที่มีโอกาสได้เกิดมาเป็นมนุษย์ซึ่งมีร่างกายพร้อมสำหรับการปฏิบัติแล้ว ก็เหมือนกับชายผู้โง่เขลา ที่ถูกธนูปักอกตายผู้นั้น   ผู้ที่ฉลาดเมื่อได้พบกับคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว จะต้องมีความตระหนักว่า สิ่งที่บุคคลผู้มีความบริสุทธิ์บริบูรณ์เช่นนี้ ได้กล่าวเอาไว้นั้น มีหลักการที่น่าสนใจ แม้ว่าหลายๆ สิ่ง ยังคงเป็นสิ่งที่เห็นตามไม่ได้ และแม้ว่าฝึกก็ต้องอาศัยเวลา (เช่น พวกภพภูมิต่างๆ กฏแห่งกรรม ฯลฯ) ก็จะยังไม่ปฏิเสธว่าไม่มี (เพราะคนทำได้จริงก็มีอยู่) แต่จะลองศึกษา และลงมือปฏิบัติ เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่พระพุทธเจ้าได้สอนไว้ให้ผลได้จริงตามนั้นหรือไม่ ซึ่งก็สามารถเริ่มพิสูจน์ได้ตั้งแต่ ลองนำหลักธรรมต่างๆ มาประยุกต์ปฏิบัติในชีวิตจริง เช่น จะทำงานก็ให้มีอิทธิบาท 4  จะครองใจคนก็ให้มี สังคหวัตถุ 4 จะรวยก็ให้มีคาถาเศรษฐี จะมีครอบครัวก็ให้มี วุฒิธรรม 4 จะแก้ปัญหาอะไรก็ให้ยึดหลัก อริยสัจ 4 เป็นต้น แล้วเราก็จะรู้ด้วยตนเองว่าคำสอนของท่านดีจริงไหม   เมื่อเห็นผลดีในเรื่องเบื้องต้นแล้ว ก็ให้ค่อยๆ พิสูจน์ในเรื่องที่ละเอียด ลึกซึ้งมายิ่งขึ้น ด้วยการฝึกจิตในของเราด้วยสมาธิ ซึ่งก็มีทั้งระดับ สมถะ และวิปัสสนา ฝึกให้ได้เห็นผลตามแต่ที่ระดับใจของเราจะฝึกได้ แล้วค่อยพัฒนาให้ใจละเอียดต่อเนื่องไปเรื่อยๆ แล้วเราก็จะพบผลดีที่เกิดจากการฝึกใจเราให้ ใส สะอาด บริสุทธิ์ หยุด นิ่ง ได้ในที่สุดค่ะ   มาถึงตรงนี้อยากจะกล่าวถึงบางคนที่เชื่อในวิทยาศาสตร์ ที่เห็นได้พิสูจน์ได้ และคิดว่าพุทธศาสตร์ เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเกินไป จึงจะขอยกตัวอย่างเปรียบเทียบอะไรสักหน่อยค่ะ... การที่นักวิทยาศาสตร์กล่าวว่า “เชื้อไวรัสมีอยู่ในอากาศ แต่เรามองไม่เห็น เพราะไวรัสตัวเล็กมาก” ถามว่าเราเชื่อไหมคะ? ส่วนใหญ่ก็จะต้องตอบว่า “เชื่อ” เชื่อเพราะอะไร? ก็เพราะว่ามีกลุ่มนักวิจัยเขาพิสูจน์มาแล้ว แต่ถามว่า...แล้วคนทั่วไปมีสักกี่คนที่ได้มีโอกาสไปเข้าห้องวิจัย ไปส่องกล้องจุลทรรศน์ดูให้เห็นด้วยตาตัวเองแบบนั้น นอกจากพวกนักวิทยาศาสตร์ที่เขาทดลอง ส่องกล้อง แล้วก็เอาผลการวิจัยมาประกาศลงวารสารให้เราทราบ ซึ่งสัดส่วนผู้ที่เป็นนักวิจัย กับคนทั่วไปในโลกในนี้ที่มีโอกาสได้ทดลองคงมีแค่ 1 ในล้าน เท่านั้น...แล้วทีแบบนี้ทำไมเราเชื่อล่ะคะ   อีกตัวอย่างหนึ่ง สมัยก่อนคนว่าโลกแบบ แต่สุดท้ายนักดาราศาสตร์ก็บอกว่า โลกกลม เมื่อก่อนบอกว่าเรามีแค่ระบบสุริยะจักรวาลเดียว แต่พอนานวันเข้าก็พิสูจน์ได้ว่ามีจักรวาลมากมาย นับไม่ถ้วนเลย...เราเชื่อไหมคะ ส่วนใหญ่ก็บอก “เชื่อ” เชื่อเพราะอะไร? เชื่อเพราะว่ามีนักดาราศาสตร์ ที่ส่องกล้องโทรทรรศน์ที่มีกำลังขยายสูงมากๆ ส่องเห็นมาแล้ว หรือ ที่ว่าโลกกรมเพราะมีมนุษย์อวกาศได้เดินทางออกนอกโลกไปเห็นมาแล้วก็ส่งภาพมาให้เราดู แล้วมีสักกี่คนเหรอคะที่ได้มีโอกาสได้ไปส่องกล้องที่ประสิทธิภาพสูงสุดแบบนั้น ส่องดูด้วยตาตัวเองว่ามีจักรวาลอื่นๆ อีกมากมาย และออกนอกโลกไปเห็นโลกกลมด้วยตาตัวเอง...ก็คงมีกลุ่มนักดาราศาสตร์ หรือนักบินอวกาศที่ศึกษาเรื่องนี้ เทียบสัดส่วนกันก็ 1 ในล้าน ของทั่วโลกอีกนั่นล่ะค่ะ...แล้วทำไมแบบนี้เรายังเชื่อเลย   แต่พอบอกว่าพระพุทธเจ้าค้นพบว่า ในจักรวาลนี้ไม่ได้มีแค่ภพภูมิมนุษย์เท่านั้น ยังมีภพภูมิอื่นๆ อีก เช่น มี ผี เปรต อสูรกาย สัมภเวสี สัตว์นรก นาค ครุฑ ยักษ์ อยู่ในภพภูมินรก สวรรค์ พรหม อรูปพรหม เป็นต้น รวมถึงมนุษย์ก็ไม่ได้เกิดหนเดียว ตายหนเดียว เกิดมานับภพนับชาติไม่ถ้วนแล้ว...เราเชื่อไหมคะ คนส่วนมากในยุคนี้ก็จะบอกว่า “ไม่เชื่อ” ไม่เชื่อเพราะอะไร? ไม่เชื่อเพราะว่าพิสูจน์ด้วยตัวเองไม่ได้...เห็นถึงความแตกต่างไหมคะ...ทั้งที่ในหลายๆคน ก็ไม่ได้เคยพิสูจน์การเห็นไวรัส และนอกอวกาศเหมือนกัน แต่กลับกล้าที่จะบอกว่า “เชื่อ” แต่กรณีนี้กลับปักใจว่า ไม่เชื่อ ซะอย่างนั้น...   ถามว่าสิ่งเหล่านี้ไม่มีใครพิสูจน์มาเลยหรือ ? ก็ไม่ใช่ เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมากว่า 2,500 ปี นับตั้งแต่สมัยพุทธกาลนั้นมีคนมากมายที่เปิดโอกาสให้ตัวเองทดลอง ปฏิบัติตามแนวทางที่พระพุทธเจ้าได้สอนเอาไว้ แล้วก็บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์กันมากมาย หรือ แม้ยังไม่บรรลุธรรม แต่ก็สามารถเห็นภพภูมิ  นรก สวรรค์ได้มากมายนับไม่ถ้วนเลย แม้แต่ในประเทศไทยก็มีพระอาจารย์ชื่อดังหลายๆ ท่าน ในอดีตจนถึงปัจจุบันที่ก็ยืนยันว่า ท่านปฏิบัติจริง เห็นจริง บ้างก็ได้มาเผยแพร่เรื่องของ กฏแห่งกรรม การระลึกชาติ หรือแม้แต่คนธรรมดาทั่วไป ก็ยังสามารถระลึกชาติของตัวเองได้ ในกรณีที่เมื่อตายแล้วเกิดใหม่เป็นมนุษย์ทันที ไม่ได้มีการผ่านภพภูมิอื่นๆ มาก่อนที่จะเกิด ทำให้ความจำต่างๆ ยังคงชัดเจนอยู่ในดวงจิต เมื่อมาเกิดใหม่ พอเริ่มจะพูดได้ จึงเริ่มพูดถึงชีวิตของตัวเองในอดีต และตามหาครอบครัวเดิม ก็มีให้เห็นอยู่ทั่วไป...ซึ่งแม้ว่าเราจะไม่ใช่คนที่เห็นนรก สวรรค์เอง ระลึกชาติเอง แต่แล้วความแตกต่างกับกรณีข้างต้นอยู่ตรงไหน? เพราะข้างต้นนั้นบางท่านก็ไม่ได้ไปดูด้วยตาตัวเองเหมือนกัน แค่มีกลุ่มคนที่พิสูจน์มาแล้ว มาบอกต่อเราก็ยังเชื่อได้ แต่ทำไมพอเป็นเรื่องนี้เรากลับรีบปฏิเสธเสียงแข็งว่า “ไม่มี”   หากจะหาจริงๆ ว่าความแตกต่างที่จะทำให้เชื่อ หรือ ไม่เชื่อ อยู่ตรงไหน ก็คงจะอยู่ตรงที่ว่า นักวิทยาศาสตร์ถ่ายภาพออกมาให้เราดู เราเลยเชื่อ แต่เผอิญว่าในเรื่องภพภูมิเหล่านี้ไม่มีกล้องอะไรสามารถเก็บภาพมาได้ เพราะเป็นภพภูมิละเอียด ต้องอาศัยการฝึกจิตให้ละเอียดมากพอ ซึ่งเปรีบเสมือนการจูนหาคลื่นวิทยุ ถ้าความถี่ไม่ตรงกันก็หาคลื่นไม่เจอนั่นเอง ซึ่งก็พอจะเป็นเหตุผลให้ไม่เชื่อได้ แต่หากคุณเชื่อในกระบวนการพิสูจน์ทางสถิติ การที่มีคนตายแล้วฟื้นแล้วนำเรื่องราวที่เขาเห็นในระหว่างที่เขาตาย มาเล่าให้ฟังว่า เขาเห็นยมทูตมารับตัว รอเข้าโรงพิพากษา เจอพญายมราช เห็นนรก เห็นสวรรค์ แล้วกลับมาเข้าร่างใหม่ ซึ่งมีเรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นในสังคมเป็นร้อยเรื่อง...หรือ แม้แต่มีนักวิทยาศาสตร์ที่ชื่อ ศ.นพ.เอียน สตีเวนสัน ผู้ดำเนินการมากว่า 47 ปี ตั้งแต่ก่อนปี 2503 ซึ่งท่านได้พบผู้ที่จำอดีตชาติได้ หรือผู้ที่สืบชาติมาเกิดใหม่ จากชาติและศาสนาต่างๆ ทั่วโลก ทั้งใน ยุโรป อเมริกา ออสเตรเลีย แอฟริกา และทวีปเอเชีย (รวมทั้งประเทศไทย) มากกว่า3,000 กรณีศึกษา เก็บรวบรวมเป็นงานวิจัยที่นักวิทยาศาสตร์ยอมรับกันทั่วไป ว่ามนุษย์คงไม่ได้เกิดหนเดียว ตายหนเดียว มีภพชาติจริงๆ เป็นต้น   แล้วสำหรับคุณที่ยังคงรีบด่วน “ปฏิเสธ” ว่าเรื่องราวลึกซึ้งจากคำสอนของพระพุทธองค์ “ไม่มีจริง” น่าจะลองมาปรับความคิดกันใหม่ว่าให้เชื่อในระดับที่ว่า “มันอาจจะมีจริงก็ได้นะ” สังเกตุนะคะ...ไม่ได้บอกให้เชื่อเลยว่าใช่แนๆ แต่ให้เชื่อแบบเปิดใจรับทราบว่ามีเรื่องราวความเป็นจริงอย่างนี้ในพระพุทธศาสนา ไม่ด่วนปฏิเสธ เพราะทุกวันนี้สิ่งที่นักวิทยาศาสตร์พิสูจน์ล้วนไม่พ้นความรู้ในพระพุทธศาสนาที่ได้มาจาก “ญาณทัสสนะ” อันบริสุทธิ์ เนื่องมาจากการฝึกสมาธิในขั้นสูง สิ่งเหล่านี้รอให้ทุกท่านพิสูจน์ด้วยตัวเองนะคะ   ถามว่าถ้าเรา “เชื่อ” ว่า ภพภูมิ การเวียนวายตายเกิด กฎแห่งกรรมมีจริง แล้วดียังไง? จำเป็นต้องรู้ด้วยหรือ? ตอบว่า จำเป็นอย่างมากที่สุดค่ะ เพราะสิ่งเหล่านี้มีผลต่อตัวของเราเองตรงๆ เลย เพราะหากเราพอจะเชื่อว่า เราคงไม่ได้เกิดหนเดียวตายหนเดียว และยังมีภพสวรรค์สำหรับผู้ที่เป็นคนดี และมีนรกเอาไว้สำหรับคนทำชั่ว ภพชาติต่อไปที่ต้องมาเกิดอีกครั้งยังต้องการการสั่งสมบุญเพื่อให้เกิดมามีชีวิตที่ดีในภพชาติต่อๆไป วิถีการใช้ชีวิตของเราจะเปลี่ยน เราจะระมัดระวังการกระทำของเรามากยิ่งขึ้น ไม่ประมาทในการใช้ชีวิตที่เอาแต่จะเบียดเบียนคนอื่น เพื่อความสุขของตนเอง โดยไม่ต้องกังวลว่าเมื่อตายไปแล้วจะมีผลอะไรตามมา เพราะคิดว่าทุกอย่างชาติเดียว เผื่อว่าถ้าสิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้มีจริง แม้เรายังไม่สามารถเห็นได้เองในชาตินี้ แต่เมื่อเราต้องละโลกไปจริงๆ พิสูจน์ด้วยตัวเองจริงๆ เราก็จะได้ปลอดภัย ไม่ต้องไปถูกทรมานในนรก เพราะเราดำรงตนเป็นคนดีมาตลอด “เชื่อไว้บ้าง และทำดีในขณะที่ยังมีชีวิต ปลอดภัยกว่าไม่เชื่อเลย แล้วไปเจอของจริงในนรกเมื่อสายไปแล้ว” นะคะ   ดังนั้นจึงขอสรุปเรื่อง “เชื่ออย่างไร สไตล์พุทธ” ไว้ในตอนนี้อย่างสมบูรณ์ว่า เชื่อในแบบของพุทธะ หรือ ผู้รู้นั้น คือ ให้เชื่ออย่างมีสติ มีปัญญา เปิดใจ รับสิ่งใหม่ ไม่เชื่อปักใจในทัันที และไม่รีบด่วนปฏิเสธ แต่ให้ลงมือปฏิบัติว่าสิ่งที่ได้รับทราบมานั้นถูกต้องหรือไม่ด้วยตนเอง แต่ตราบใดถ้ายังไม่ลงมือพิสูจน์ หรือ ลงมือพิสูจน์แล้วแต่ยังไม่ถูกต้อง อย่าเพิ่งปักใจ และ ป่าวประกาศว่า “ไม่มีจริง” ค่ะ  ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ : http://images.palungjit.org/ ภาพ “จินตนาการแห่งสรวงสวรรค์” จาก คุณสุวัฒน์ แสนขัติยรัตน์ ศิลปินวัย 37ปี ชาวจังหวัดเชียงราย และอาจารย์ประจำสาขาวิชาศิลปะไทย ภาควิชาวิจิตรศิลป์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี 

วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจ และให้เขายอมร่วมมือกับคุณ (ตอนที่ 3)   วันนี้เรามาติดตามต่อว่า ดร.เฮม  จีนอตต์ พูดถึงวิธีการจัดการกับอารมณ์โกรธของคุณพ่อคุณแม่อย่างไร  ในหนังสือ “วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจของเขา และทำให้เขาร่วมมือยอมทำตามคุณ” ไปดูกันค่ะ   สำหรับอารมณ์โกรธนั้นเป็นอารมณ์ที่มีแต่ผลเสียเท่านั้น แต่เป็นเรื่องธรรมชาติของคนเราที่ก็ยังมีอารมณ์โกรธดังนั้นมาดูกันค่ะว่าพ่อแม่จะจัดการกับคำพูดเชิงลบ และอารมณ์โกรธอย่างไรบ้าง   ให้ตระหนักไว้เสมอว่า “คำพูดเชิงลบ ทำร้ายลูกเรา” เหมือนลูกศรอาบยาพิษ เด็กก็มีความรู้สึกทั้งทางร่างกาย และจิตใจ การทำร้ายเด็กด้วยคำพูด ส่งผลเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ เพราะทุกคำพูดจะถูกเก็บสะสม ครุกกรุ่นอยู่ในใจของเด็ก พ่อแม่พูดว่าเขาเป็นอย่างไร เขาก็เชื่อตามนั้นแม้ว่าเขาจะเถียงว่าไม่ใช่ แต่ลึกๆ เขากลับยอมรับทุกคำที่พ่อแม่ว่าเข้าไว้ในจิตใต้สำนึกเรียบร้อยแล้ว ซึ่งคำเหล่านี้พ่อแม่มักจะพูดโดยไม่ตั้งใจ เช่น “นับตั้งแต่เขาลืมตาดูโลก ลูกชายผมก็เป็นตัวปัญหา” “เหมือนแม่ไม่มีผิด หัวดื้อ” “เด็กชายตัวน้อยๆ เอาเวลาของฉันไปหมด เขาไม่รับผิดชอบอะไรเลย” เป็นต้น ดังนั้นพ่อแม่ให้ระวังในทุกคำพูดที่จะสื่อสารออกไปนะคะ   ความโกรธของพ่อแม่นั้น ส่งผลร้ายต่อลูกมาก เพราะเมื่อพ่อแม่โกรธ คำพูดเชิงลบจะออกมามากมาย ลูกจะรู้สึกว่าพ่อแม่ไม่รักเขาแล้ว และแม้ว่าพ่อแม่ยังคงยืนยันว่ารักลูก แต่ในขณะที่ยังโกรธก็ไม่มีประโยชน์ พ่อแม่จึงต้องจัดการกับอารมณ์โกรธของตนเอง โดยให้ใช้เหตุผลว่าเพราะอะไรแม่ถึงโกรธ แล้วเมื่ออารมณ์เย็นแล้วจึงค่อยบอกรักลูก จะทำให้ลูกรับรู้ว่าเรารักได้อย่างแท้จริง   วิธีจัดการกับความโกรธนั้น คนทั่วไปอาจจะมองว่า การตั้งปณิธานกับตัวเองว่าจะไม่โกรธนั้นจะได้ผล แต่ความจริงแล้ว ดร.เฮม บอกว่ามันไร้ประโยชน์ เพราะความโกรธเหมือนพายุไม่สามารถเบรคได้ในทันที เป็นอารมณ์ธรรมชาติที่เราต้องเรียนรู้ และเตรียมใจไว้ ความโกรธมีกระบวนการขั้นตอน เราต้องเรียนรู้ที่จะจัดการกับความโกรธ...   ดร.เฮม ให้หลักการในการจัดการความโกรธ 3 ขั้นตอน คือ 1. ทำความรู้จักกับความรู้สึกต่างๆ ของตัวเองให้แจ่มชัด ให้เรารู้ว่าเราจะเริ่มโกรธเมื่อไหร่ อารมณ์แบบไหนที่เป็นจุดเริ่มต้นของความโกรธ  2. การแสดงความโกรธควรปล่อยให้ค่อยเป็นค่อยไป เพื่อให้เราและคนรอบข้างจัดการกับความโกรธนั้นได้อย่างเป็นขั้นตอน 3. ให้เหตุผลว่าเราโกรธเรื่องอะไร โดยบอกให้รู้ถึงความรู้สึกในใจ และอะไรคือสิ่งที่เราอยากให้มันเกิดขึ้น                 สามขั้นตอนข้างต้นนี้ทำให้เราเห็นว่าการจัดการกับความโกรธอย่างเข้าใจจะมีประโยชน์กว่าการเก็บกดอารมณ์ไว้ แล้วระเบิดออกมาภายหลัง...เมื่อเราเข้าใจตัวเองแล้ว เราจะรู้ตัวแล้วว่าจะโกรธ และเมื่อสามารถพูดคุยแก้ไขปัญหาได้ในระยะเริ่มต้นก็จะทำให้เราเย็นลงได้ ไม่ปล่อยให้ความโกรธเกิดขึ้นในระดับรุนแรง                เรื่องความโกรธนี้ ในทางพระพุทธศาสนานั้นสอนให้รู้จักฝึกสมาธิ และสติ จะช่วยให้อารมณ์เย็นมาขึ้น โดยส่วนตัวได้ฝึกสมาธิมาหลายปี แล้วพบว่าผลที่ได้อัศจรรย์มาก คือ เมื่อเราฝึกสติ และสมาธิจนเป็นนิสัย พอเราเริ่มจะโกรธเสียงจากข้างในนั้นเตือนเราขึ้นมาเลยว่า “นี่กำลังจะโกรธแล้วนะ” พอเรารู้ตัวว่าจะโกรธ แล้วเรารู้อยู่แล้วว่าความโกรธไม่ดี เราก็เริ่มที่จะมีสติจัดการกับปัญญานั้นๆ อย่างใจเย็น และนิ่ง บางครั้งอาจจะยังมีความโกรธบ้าง แต่แทนที่จะเป็นระดับ 10 เหลือความโกรธแค่ระดับ 5 ซึ่งก็เย็นพอที่จะทำให้เราจัดการอะไรๆ ได้อย่างดีเลยค่ะ   กลับมาเข้าเรื่องกันต่อ...พ่อแม่ที่สุขภาพจิตดี และมีความมั่นคงทางอารมณ์ไม่ได้เป็นพระอิฐพระปูน แต่พวกเขายอมรับกับอารมณ์นี้ ไม่ได้พยายามเก็บกดไว้ พวกเขาใช้ความโกรธเป็นแหล่งข้อมูล เป็นเครื่องบ่งชี้ถึงความรัก และความห่วงใยที่มีต่อลูก ดังตัวอย่างดังนี้ เมื่อลูกกลับมาที่บ้านตะโกนโวยวายว่า “หนูไม่มีเสื้อกีฬาใส่แล้ว” แม่ไม่พอใจแต่จัดการกับอารมณ์โกรธโดยพูดว่า “แม่ไม่พอใจนะที่ลูกพูดแบบนี้ เสื้อกีฬาลูกมีตั้งหกตัว แต่ลูกเก็บไม่เป็นระเบียบ เสื้อผ้ายังไงก็อยู่ในตู้นั่นแหละ” ตัวอย่างนี้จะเห็นว่าแม่บอกลูกไปตรงๆ ว่าไม่พอใจแล้วนะ แล้วอธิบายสิ่งที่เป็นปัญหาของลูกให้รู้ว่าลูกควรปรับปรุงตัวอย่างไร แต่สิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่งคือ เมื่อโกรธอย่าเอาเรื่องเก่ามาพูด ขุดคุ้ยความผิดพลาดของลูกจะทำให้ลูกเจ็บปวด    ในทางกลับกันความโกรธก็มีประโยชน์อยู่บ้าง หากรู้จักแสดงออกมาเพื่อให้ลูกรู้จักเกรงใจพ่อแม่บ้าง เพราะเมื่อลูกทำอะไรไม่ดี แล้วพ่อแม่โกรธลูกจะรู้สึกว่าพ่อแม่ใส่ใจตน แต่ความโกรธนั้นต้องแสดงออกมาอย่างถูกต้อง เป็นลักษณะความโกรธปนความเสียใจ ที่ลูกทำไม่ดี พร้อมด้วยการพูดคุยด้วยเหตุผล ให้ข้อคิด คำแนะนำตามความเป็นจริง               เป็นอย่างไรกันบ้างคะ สำหรับคุณพ่อ คุณแม่ ที่อยากจะจัดการกับความโกรธให้ได้ผล ลองทำตามคำแนะนำของ ดร.เฮม ดูนะคะ นับว่าเป็นวิธีที่ได้ผลทีเดียวค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.almightydad.com/parenting/talking-to-them-on-their-level  

วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจ และให้เขายอมร่วมมือกับคุณ (ตอนที่ 2)   วันนี้เรามาติดตามต่อว่า ดร.เฮม  จีนอตต์ วิธีการพูดชม เพื่อสร้างกำลังใจให้กับเด็กๆ ในหนังสือ “วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจของเขา และทำให้เขาร่วมมือยอมทำตามคุณ” ไว้อย่างไร   สำหรับการพูดเพื่อให้กำลังใจต่อลูก เพื่อสร้างกำลังใจ และชี้แนะเด็ก ดร.เฮม ให้คำแนะนำไว้ว่า การที่เราคิดอยากจะชมลูกของเรา สิ่งสำคัญที่ต้องหลีกเลี่ยงคือ การชมโดยไม่มีเหตุผล เช่น “หนูเป็นเด็กดี”  คำชมแบบนี้เป็นคำชมแบบประเมิน ตัดสิน แม้ว่าจะตัดสินในแง่ดี แต่คำชมเหล่านี้จะทำให้เด็กเป็นกังวล เพราะเขาไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างนั้นจริงหรือไม่ ในทางตรงกันข้ามควรชมให้เด็กเกิดความรู้สึก “เชื่อถือตนเอง” และ “เป็นตัวของตัวเอง” เช่น  “การที่หนูช่วยเหลือเพื่อนแบบนี้หนูเป็นเด็กดีมากนะจ้ะ” คำชมแบบนี้ชมว่าเขาเป็นเด็กดีเหมือนกัน แต่ว่าบอกเหตุผล ซึ่งเขาได้ทำไปแล้ว จะทำให้เขาไม่กังวลว่าเขาเป็นเด็กดีจริงหรือ และยังทำให้เขาภาคภูมิใจในตัวเองอีกด้วย...ดร.เฮม กล่าวว่า อย่างเบื่อ หรือขี้เกียจในการอธิบายเหตุผลในการชมลูก เพราะมันจะทำให้เขาเป็นเด็กที่มีเหตุมีผล และมีความภูมิใจในตัวเอง มีความมั่นใจในตนเองเมื่อโตขึ้น         จงให้คำแนะนำกับเด็ก แทนการตำหนิ เพราะว่าคำ “ตำหนิ” จะกล่าวโดยตรงกับคุณสมบัติโดยตรง และบุคลิกลัษณะของเด็ก ขณะที่ “คำแนะนำ” บอกถึงปัญหา และเสนอทางออกที่เป็นไปได้ เราจะไม่กล่าวถึงสิ่งที่เกี่ยวกับเด็กโดยตรง เช่น เมื่อลูกทำน้ำหกบนโต๊ะทานข้าว สิ่งที่ควรจะพูดคือ “น้ำหกแล้ว เทน้ำแล้วใหม่ก็แล้วกัน แล้วไปเอาผ้ามาเช็ดน้ำด้วยล่ะ” ลูกรีบปฏิบัติตาม มองแม่อย่างโล่งใจ แล้วกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ แม่” ที่เป็นเช่นนี้เพราะเราสอนให้เขารู้จักแก้ปัญหา จัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้น ในทางกลับกันหากแม่กล่าวว่า “คราวหน้าต้องระวังให้มากกว่านี้นะ” เด็กจะรู้สึกว่าตนเองถูกตำหนิทันที และอาจต่อต้านในสิ่งที่จะแนะนำต่อไป ดังนั้นหลักคือ “การจัดการกับเหตุการณ์ ไม่ช่จัดการตัวบุคคล”               จากคำแนะนำข้างต้นจะเห็นว่า แม้ว่าจะชมลูกของเราเองยังต้องมีวิธีการชมให้ถูกวิธีนะคะ เมื่อคุณพ่อคุณแม่ทราบแบบนี้แล้วก็ขอให้กล่าวชมลูกอย่างถูกวิธี เพื่อเป็นการสร้างเสริมกำลังใจให้เด็กๆ ได้มีพลังที่จะพัฒนาตนในด้านต่างๆ ต่อไปค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.pbs.org/parents/education/going-to-school/talking-with-kids-about-school/

วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจ และให้เขายอมร่วมมือกับคุณ (ตอนที่ 1)  เด็กๆล้วนต้องการกำลังใจในการทำอะไรก็ตาม แต่บางครั้งคุณพ่อคุณแม่ มักจะหลงลืมที่จะใช้คำพูดเชิงบวกพูดเพื่อให้กำลังใจลูกๆ เพราะคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาไปซะหมด วันนี้เรามีคำแนะนำดีดีจากหนังสือ “วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจของเขา และทำให้เขาร่วมมือยอมทำตามคุณ” โดย ดร.เฮม จีนอตต์ (Dr. Haim Ginott) ซึ่งเป็นจิตแพทย์ นักจิตวิทยาเด็ก จบปริญญาเอกที่ Columbia University เป็นผู้ให้การศึกษาแก่พ่อแม่ปกครองที่มีชื่อเสียง ไปดูกันค่ะว่าดร.เฮม จะมีคำแนะนำอะไรดีดีบ้าง   ดร.เฮม กล่าวว่าสิ่งสำคัญระหว่างพ่อ แม่ และลูก คือ ความเข้าอกเข้าใจกัน คำพูดของพ่อแม่สำคัญต่อลูกมาก ถ้าพูดดีจะเปรียบเหมือนน้ำผึ้งชโลมใจไปตลอดชีวิต แต่หากพูดไม่ดีสามารถทำให้เกิดบาดแผลร้ายแรงทางจิตใจของลูกได้ ดังนั้นต้องระมัดระวัง ดร.เฮม จึงให้ความสำคัญกับคำพูดมาก วันนี้มาดูวิธีการพูดเชิงบวกกับลูกกันนะคะ   ไม่มีพ่อแม่คนไหนปรารถนาที่จะทำร้ายลูก แต่ด้วยคำพูดที่ไม่ได้กลั่นกรองให้ดีนั้นสามารถเป็นเหตุให้ทำร้ายลูกได้ มีข้อคิดในการพูดคุยกับลูกดังนี้ พ่อแม่จำเป็นที่จะต้องใช้คำพูดกับลูกเหมือนกับเวลาที่พูดกับแขกคนสำคัญ  คือ บ่อยครั้งด้วยความที่คิดว่าลูกเป็นลูก จึงใช้คำพูดตำหนิติเตียนแบบไม่ทันได้นึกถึงความรู้สึกของลูก ในทางกลับกัน ถ้าพูดคุยกับแขกคนสำคัญแม้ว่าเขาจะทำอะไรผิด เราก็จะไม่ใช้คำพูดไม่ดีตำหนิเขา เราจะพยายามสรรหาคำพูดที่พูดแล้วจะไม่ทำให้เขารู้สึกไม่ดี ดังนั้นหากพ่อแม่ตระหนักตรงจุดนี้ และพยายามคัดสรรคำพูดที่ดีเมื่อลูกทำผิดปัญหาจะไม่เกิดค่ะ พ่อแม่ควรเข้าใจว่า บางครั้งคำถามของลูกนั้นไม่ใช่คำถามที่แท้จริง แต่เป็นคำถามที่ซ้อนความหมายลึกซึ้งข้างใน เช่น เมื่อเด็กได้รู้เรื่องราวว่ามีเด็กมากมายที่ถูกพ่อแม่ทิ้ง เด็กอาจจะถามว่า “พ่อครับ มีเด็กที่ถูกทอดทิ้งใน....กี่คนครับ” ความจริงลูกไม่ได้ต้องการคำตอบเป็นตัวเลข แต่เขาต้องการสะท้อนให้พ่อ เห็นว่าเขากลัวว่าเขาจะถูกทอดทิ้งเป็นต้น ดังนั้นพ่อแม่ ควรจะพยายามเดาใจเขาว่าเขาต้องการอะไร กรณีนี้เมื่อรู้ว่าลึกๆ เขากลัวถูกทิ้ง และสิ่งที่เขาต้องการได้ยิน คือ “ก็คงมีเยอะลูก แต่ลูกไม่ต้องกลัวว่าพ่อจะทิ้งลูกนะ พ่อไม่มีวันทำแบบนั้น” เพียงแค่นี้ก็เรียบร้อย ในทางตรงข้างถ้าพ่อไม่เข้าใจ รู้สึกหงุดหงิดว่าจะถามเรื่องตัวเลขพวกนี้ไปทำไม แล้วตอบลูกกลับอย่างโมโห ก็จะยิ่งทำให้ลูกคิดมากและเสียใจ อาจจพาลคิดกังวลไปต่างๆ นาๆว่า สักวันพ่อคงทิ้งเขาไปกลายเป็นปมในใจไปอีก บางครั้งเมื่อลูกพูดอะไรๆ ออกมา ซึ่งในสายตาพ่อแม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องไม่สำคัญ หรือไร้สาระ อย่ามองข้ามให้เรารับฟัง และแสดงความรู้สึกหรืออารมณ์ร่วมอย่างเข้าใจ เพราะบางครั้งเด็กๆเขาก็ต้องการให้มีใครรับฟัง เข้าใจ และพูดคุยปรับทุกข์บ้าง แม้ว่าเรื่องนั้นดูไร้สาระสำหรับผู้ใหญ่แต่สำหรับเด็กๆ นั้นเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว เช่น  การที่พ่อแม่ ผิดคำพูดที่จะพาไปเที่ยว ซึ่งด้วยเหตุผลแล้ว อาจมีเหตุการณ์สำคัญที่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้น แต่ลูกอาจไม่เข้าใจและบ่นน้อยใจ พ่อแม่ควรปลอบใจ ยอมรับในการผิดคำพูดนั้น และเข้าอกเข้าใจเขาว่าเขาผิดหวัง แต่หากพ่อแม่ไม่เข้าใจเมื่อลูกบ่น แล้วคิดว่าลูกไม่เข้าใจตนกลับตะคอกกลับ ยิ่งทำให้เหตุการณ์เลวร้ายลงไปอีก           หรือบางกรณีลูกอาจจะมีเรื่องมาจากที่โรงเรียน เช่น โรงเรียนยกเลิกการไปทัศนศึกษา เมื่อกลับมาจึงมาบ่นด้วยคำพูดที่ไม่รื่นหูนัก สิ่งที่พ่อแม่ควรทำคือ รับฟัง มีอารมณ์ร่วมไปกับเขา และปลอบใจ ทำให้เขาสบายใจ และรู้สึกว่าคนที่บ้านเข้าใจเขา แล้วเขาก็จะสบายใจ และรู้สึกรักพ่อแม่ ที่เข้าใจเขา และโอกาสนี้พ่อแม่ยังใช้เป็นช่วงเวลาในการสอนลูกได้อีกด้วย แต่หากพ่อแม่เห็นลูกบ่นรู้สึกรำคาญ แล้วดุด่ากลับไป จะยิ่งทำให้เหตุการณ์เลวร้าย และลูกก็จะยิ่งอาละวาดหนัก ที่แย่ที่สุดคราวหลังเมื่อเขามีปัญหา พ่อแม่จะไม่ใช่บุคคลที่เขาจะเข้าหา และมาเล่าปัญหาให้ฟังอีกต่อไป เชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนคงไม่ต้องการให้เป็นอย่างนั้นใช่ไม๊ล่ะคะ คำพูดที่มองดูว่าไร้ประโยชน์ของพ่อแม่ คือ คำพูดที่มุ่งแต่จะอบรม สั่งสอน อยู่ตลอดเวลา เพราะจะทำให้ลูกรู้สึกว่าตนทำอะไรผิดตลอดทำให้พ่อแม่ต้องคอยอบรม ทั้งที่จริงๆ แล้วพ่อแม่หวังดีอยากสอนลูก แต่ต้องดูจังหวะเวลา และวิธีการที่จะทำให้เขาไม่รู้สึกว่ากำลังถูกตำหนิ บางครั้งการสอนนั้นสามารถทำได้ด้วยวิธีการปฏิบัติให้ดูก็ยังได้ เป็นการสอนด้วยการกระทำ ก็จะช่วยลดการสอนด้วยคำพูดได้ค่ะ             จากข้อมูลข้างต้นทำให้เราพอจะเข้าใจความคิดของเด็กๆ มากขึ้นนะคะ สิ่งสำคัญที่สุด คือ พยายามเข้าใจเข้าอย่างแท้จริง ให้ความรัก ความเอาใจใส่กับเขา และยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นค่ะ คำแนะนำของ ดร.เฮม ยังไม่จบเท่านี้มาติดตามกันต่อตอนหน้านะคะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.sott.net/article/239174-How-moms-talk-influences-childrens-perspective-taking-ability

กฎสำคัญ 55 ข้อ (ตอนที่ 3) ตอนนี้ก็เป็นตอนสุดท้ายแล้วของกฎสำคัญทั้ง 55 ข้อ โดยช่วงสุดท้ายก็เน้นไปในเรื่องของแนวคิด การมองโลก และการใช้ชีวิต ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจค่ะ มาดูกันเลยค่ะ   กฎข้อที่ 38 และ 39 เป็นเรื่องการไปเยี่ยมสถานที่อื่นๆ คือ หาต้องเข้าไปในสถานที่อื่นซึ่งเป็นที่สาธารณะ เช่น ในตัวตึก หรือ อาคาร ควรเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ เพื่อไม่เป็นการรบกวนผู้คนภายในอาคารนั้นๆ  และ เมื่อไปเยี่ยมสถานที่ใดๆ แล้วควรจะกล่าวชมสถานที่นั้นๆ ทำให้ผู้ที่ต้อนรับเรารู้สึกสบายใจ   กฎข้อที่ 45 และ 46 เป็นเรื่องของการเข้าชมการแสดง คือ อย่าแซงคิวใครเป็นอันขาด และเมื่อเข้าไปในโรงภาพยนต์ หรือ โรงละครแล้ว จะไม่มีการพูดคุยกันเด็ดขาด ไม่ทำเสียงดังอันจะเป็นการรบกวนคนรอบข้าง...ข้อนี้เป็นมารยาทในสังคมใกล้ตัวที่เด็ก ๆ ควรฝึกเอาไว้ค่ะ   กฎข้อที่ 48 คือ เมื่อมีนักเรียนคนอื่นมากวนใจ หรือ แกล้งให้บอกคุณครู อย่าแก้ปัญหาเอง...ข้อนี้อธิบายเพิ่มได้ว่า เราไม่ควรเข้าไปก้าวก่ายหน้าที่ของคนอื่น หากมีปัญหาระหว่างเด็กนักเรียนด้วยกัน เนื่องจากหน้าที่ดูแลพฤติกรรมเด็กนักเรียนเป็นหน้าที่ของครู ควรจะปล่อยให้ครูทำหน้าที่นั้นอย่างเต็มที่ ไม่ใช่พยายามจัดการเอง ซึ่งอาจจะทำให้เรื่องราวบานปลายได้   กฎข้อที่ 49, 50, 51, 52 และ 54ความเชื่อมั่น การมองโลก และ การใช้ชีวิต  คือ ให้ยืดหยัดในสิ่งที่เราเชื่อ รวมถึงเป็นสิ่งที่ดี ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน นอกจากนี้การมองโลกในแง่ดีและมีความสุขกับชีวิต ให้มองทุกอย่างด้วยสายตากว้างไกล เน้นย้ำแต่สิ่งทีดีในชีวิตของเธอ ที่สำคัญจงใช้ชีวิตแบบที่จะไม่มีวันเสียใจ เมื่อตั้งใจทำอไรก็ให้ “ทำซะ”อย่าปล่อยให้อุปสรรค์กีดขวางทาง ทำอย่าหยุดจนกว่าจะประสบความสำเร็จ จงสู้จนหมดใจเพื่อให้ความฝันของเราสำเร็จ เมื่อทำผิดพลาด จงเรียนรู้จากมัน แล้วเดินหน้าต่อไป, ใช้ชีวิตวันนี้ให้เต็มที่ มีความสุข และเป็นประโยชน์มากที่สุด เพราะเรามีวันนี้ได้เพียงครั้งเดียว...คำกลุ่มนี้อธิบายเพิ่มได้ว่า จนเชื่อมั่นยืดหยัดในสิ่งที่ถูกต้อง มองโลกในแง่ดี พัฒนาตัวเองทำฝันให้สำเร็จ เมื่อเกิดความผิดพลาดให้ถือว่า “ผิดเป็นครู” เอาเป็นบทเรียนในการพัฒนาตัวเอง และ ใช้วันเวลาของชีวิตที่ผ่านไปให้คุ้มค่ามากที่สุด   ข้อสุดท้าย ข้อ 55 คือ เป็นคนดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ไม่ว่าชีวิตจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม เราต้องเป็นคนที่ผู้อื่นอยากเข้าใกล้ ให้แน่ใจว่าชีวิตเราต้องมี 7 สิ่งนี้ตลอดเวลา คือ เสียงหัวเราะ ครอบครัว การผจญภัย อาหารที่ดี ความท้าทาย การเปลี่ยนแปลง และ การแสวงหาความรู้ สิ่งเหล่านี้จะทำให้เราเติบโต และมีความสุขในชีวิต   ความจริงแล้วเราสามารถสอนเด็กๆได้ ตั้งแต่เขายังเล็กๆเลย ไม่จำเป็นว่าเขาจะต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ก่อน การสอนตั้งแต่ยังเด็กแบบนี้จะทำให้เขาได้ฝึกฝนตัวเองไปเรื่อยๆ พร้อมกับปรับไปตามสถานการณ์ ตามวัยได้ จนเมื่อเป็นผู้ใหญ่เขาก็จะมองโลกได้ตามความเป็นจริง มีจุดยืน และเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพที่สุดค่ะ...เริ่มต้นสอนกันตั้งแต่วันนี้ เพื่อที่เขาจะได้เป็นคนเก่งและคนดีในวันข้างหน้านะคะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.mnn.com/family/family-activities/stories/is-4-year-old-as-smart-as-einstein-not-quite-mensa-experts-say

กฎสำคัญ 55 ข้อ (ตอนที่ 2)   คราวที่แล้วเรามาถึงกฎข้อที่ 11 เรามาต่อกันที่ กฎข้อ 13 นะคะ (ขอข้ามข้อ 12 ไปค่ะ) มาดูกันเลยค่ะ   กฎข้อ 13 เมื่อครูให้อ่านหนังสือในห้องเรียน ต้องอ่านหนังสือตามไปด้วย และเมื่อครูเรียกให้ลุกมาอ่าน ต้องรู้ว่าอ่านกันไปถึงไหนแล้ว และเริ่มต้นอ่านทันที...ข้อนี้ขออธิบายเพิ่มเติมสักนิดผู้เขียนต้องการสื่อถึงการให้ความสนใจต่อที่ประชุม ด้วยการให้สมาธิ และตามให้ทันว่าที่ประชุมดำเนินไปถึงไหน และเมื่อถึงคราวที่ต้องแสดงความคิดเห็น ก็ทำได้ทันทีนั่นเอง   กฎข้อที่ 15 เมื่อทำความดี หรือสำเร็จในเรื่องอะไรแล้ว อย่าขอรางวัล หรือหวังรางวัล เพราะมันเป็นการเสียมารยาทมาก...ข้อนี้อธิบายเพิ่มเติมได้ว่า ในทางที่ถูกควรจะทำอะไรด้วยความพยายามอย่างเต็มที่โดยที่ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน เพราะประโยชน์ที่แท้จริงคือ การพัฒนาตนเอง ส่วนรางวัลที่ตามมานั้นเป็นเพียงของแถมเท่านั้น   กฎข้อที่ 16, 17 และ 18 เป็นเรื่องเกี่ยวกับระเบียบวินัย คือ นักเรียนต้องส่งการบ้านทุกวัน ทุกวิชา ไม่มีข้อยกเว้น, เวลาที่จะเปลี่ยนวิชาเรียนต้องรวดเร็ว เงียบ เป็นระเบียบ และ ต้องทำตัวให้มีระเบียบมากที่สุดเท่าที่จะมากได้...อธิบายเพิ่มเติมได้ว่ากฎหมวดนี้ ต้องการให้เด็กรู้จักหน้าที่ของตนเอง และรับผิดชอบต่อหน้าที่ที่ได้รับอย่างเต็มที่ เมื่อจะต้องเปลี่ยนกิจการงานที่ทำให้ทำอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงต่อเป้าหมายโดยไม่ปล่อยให้มีสิ่งอื่นๆ มาขัดขวางงานที่จะต้องทำให้สำเร็จ และความเป็นนระเบียบ จัดข้าวของให้เป็นระเบียบเรียบร้อยจะทำให้ทำงานได้รวดเร็ว และมีประสิทธิภาพมากกว่า   กฎข้อที่ 23 และ 25 เกี่ยวกับเรื่องการปฏิสัมพันธ์กับคน คือ เรียนรู้ชื่อผู้คนให้ได้อย่างรวดเร็ว ทักทายและเรียกชื่อพวกเขา และ เมื่อมีใครมาเยี่ยมสถานที่ของเราให้กล่าวต้อนรับบุคคลนั้น จับมือเขา (คนไทยก็สวัสดีนะคะ) แนะนำตัวเองว่าเราเป็นใคร และพาเขาชมสถานที่ของเรา   กฎข้อที่ 30 เกี่ยวกับความรับผิดชอบส่วนตัว คือ หลังทานข้าวเสร็จ เราจะเก็บจานเอง รวมถึงการเช็ดโต๊ะ เก็บเศษอาหารรอบๆ รวมถึงขยะอื่นๆ ....ข้อนี้อธิบายเพิ่มได้ว่า จะฝึกให้เด็กรู้จักรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองได้ทำเอาไว้ บางบ้านอาจจะมีแม่บ้านคอยทำความสะอาด แต่การทำแบบนี้จะทำให้เขาติดนิสัยทำอะไรไม่คิดถึงผลที่จะตามมา เพราะไม่ต้องรับผิดชอบอะไร แต่หากเขารู้ว่าเขาทำอะไรแล้วต้องเป็นคนรับผิดชอบเองทั้งหมดแล้ว เขาจะต้องคิดก่อนทำนั่นเอง และจะระมัดระวัง เห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากขึ้น   กฏขัอที่ 34 เรื่องการประมาณในการบริโภค คือ เมื่อใดมีคนให้ของเราทาน เมื่ออยู่ในส่วนรวมอย่าหยิบมากเกินไป เพราะจะถูกมองว่าเป็นคนตะกละ และยังเป็นการไม่เกรงใจผู้อื่น เพราะเธอไม่เหลือไว้ให้คนอื่นๆ บ้าง...ข้อนี้เป็นการฝึกไม่ให้เด็กๆ เห็นแก่ตัว ให้นึกถึงผู้อื่น ซึ่งก็จะทำให้เป็นที่รักของคนรอบข้างนั่นเอง   กฏข้อที่ 35, 36 และ43 เรื่องความน้ำใจกับคนอื่น คือ เมื่อมีใครทำอะไรหล่น จงหยิบมันขึ้นมาส่งคืนให้เขา แม้ว่าเขาจะอยู่ใกล้กับของชิ้นนั้นก็ตาม เพราะเป็นมารยาที่สุภาพ แสดงถึงความมีน้ำใจของเรา, เมื่อเราต้องเปิดประตู และมีคนเดินตามมาในระยะใกล้ ให้เราเปิดประตูให้คนนั้นด้วย เช่น ถ้าประตูต้องดึง เมื่อดึงแล้วก็ให้หลบให้คนข้างหลังไปก่อน เราค่อยตามไป แต่ถ้าประตูแบบผลัก ให้ผลักแล้วเดินไปพร้อมกับจับประตูไว้ก่อนจนกว่าผู้ที่ตามมาจะจับประตูต่อจากเรา หรือ เดินผ่านไปแล้ว และ เมื่อต้องขึ้นบนไดเลื่อน ควรจะยืนชิดขวาเพื่อเปิดทางให้คนที่กำลังรีบเดินไปทางซ้ายได้ เวลาจะเข้าลิฟท์ ขึ้นรถไฟฟ้า ควรรอให้คนเดินออกมาก่อนจึงจะเข้าไป  มาถึงกฎข้อที่ 43 กันแล้ว เป็นยังไงบ้างคะ...จะเห็นว่าสิ่งเล็กน้อยๆ ในห้องเรียนนี่ล่ะ จะหล่อหลอมนิสัยของเด็กๆ ให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพได้ แม้ที่บ้านก็เหมือนกันค่ะ การที่หัดให้น้องๆ รับผิดชอบงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ หรือ รับผิดชอบจัดเก็บข้าวของของตัวเองให้เป็นระเบียบสำคัญเช่นกันค่ะ...แล้วถ้าน้องทำได้เขาก็จะภูมิใจในตัวเองด้วยนะคะ...แล้วพบกันใหม่ค่ะ ขอบคุณรูปภาพจากเว็บไซต์: http://www.theaustralian.com.au/news/baby-einsteins-tutoring-children-now-begins-early-as-123/story-e6frg6n6-1226413870266

กฎสำคัญ 55 ข้อ (ตอนที่ 1)วันนี้ได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งชื่อว่า The Essential 55 หรือ ในชื่อภาษาไทยว่า กฎสำคัญ 55 ข้อสำหรับชีวิตของเด็กทุกคน ซึ่งเป็นหนังสือติดอันดับ ของ The New York Times Bestseller ซึ่งสำนักพิมพ์ที่นำมาแปลคือ สำนักพิมพ์ 108 สุดยอดไอเดีย เป็นเรื่องของครูท่านหนึ่งชื่อ Ron Clark ซึ่งเป็นครูที่ได้รับรางวัล Disney Teacher of the Year Award ประจำปี 2001 ที่สอนเด็กด้วยหัวใจและมุ่งหวังให้เด็กทุกคนก้าวหน้า เจริญรุ่งเรือง และเขาก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมากในการปั้นเด็กๆ ให้เติบโตอย่างมีคุณภาพ และประสบความสำเร็จในชีวิต เขาจึงได้รวบรวมกฎสำคัญๆ ที่เขาให้ลูกศิษย์ของเขาปฏิบัติตาม จนติดเป็นนิสัยที่ดี 55 ข้อ อ่านแล้วน่าสนใจค่ะ เพราะไม่ใช่แค่ครูที่จะสามารถนำเอาไปสอนลูกศิษย์เท่านั้น แต่ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ ก็สามารถเอากฎเหล่านี้ไปสอนลูกได้เช่นกัน โดยจะเลือกกฎที่น่าสนใจมาแชร์กันนะคะ    กฎขอ้ที่ 1 และ 2 เกี่ยวกับเรื่องความสุภาพ คือ เวลาตอบผู้ใหญ่ให้ตอบแบบมีหางเสียง “ครับ/ค่ะ” เพราะจะทำให้การติดต่องานเป็นไปได้ด้วยดี และ การสบตาผู้คนที่กำลังพูดด้วย ก็คือเป็นการแสดงความสนใจแก่ผู้สนทนาว่าเราตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูด แสดงว่าเรามั่นใจในตนเอง   กฎข้อที่ 3 หากมีใครชนะการแข่งขัน หรือทำอะไรได้ดี ควรจะแสดงความยินดี หรือชมคนนั้นอย่างจริงใจ ด้วยการปรบมือในห้องเรียน และ กฎข้อ 4 การแสดงความเห็น ถ้าเกิดความเห็นเราไม่ตรงกับของเขาให้เราพูดอย่างสุภาพว่า “ฉันเห็นด้วยกับ...และก็รู้สึกด้วยว่า...” หรือ “ฉันไม่เห็นด้วยกับ...เธอพูดมีประเด็น แต่ฉันคิดว่า...” ข้อนี้หมายถึงรู้จักใช้คำที่สุภาพเมื่อเรามีความเห็นต่าง หรือไม่เยาะเย้ยใครเมื่อความคิดของเขาอาจจะดูไม่เข้าท่านั่นเอง   กฎข้อที่ 5 เมื่อทำดี หรือสำเร็จใจอะไรบางอย่าง อย่าคุยโว ถ้าแพ้อย่าแสดงความโกรธ แต่จงพูดอะไรบางอย่าง เช่น “ฉันสนุกกับการแข่งขันจริงๆ แต่จะรอเล่นกับเธออีก” หรือ “มันเป็นเกมส์ที่ดี” หรือ ไม่พูดอะไรเลยจะดีกว่า แต่การพูดจาด้วยความโกรธ หรือ แดกดัน เช่น “ฉันไม่ได้เล่นเต็มที่ เธอไม่ได้เก่งอะไรนักหรอก” นั่นยิ่งเป็นการแสดงออกถึงความอ่อนแอ โดยส่วนตัวแล้วเห็นด้วยกับข้อนี้เป็นอย่างมากค่ะ เพราะการพูดจาในทางลบแบบนี้หมายถึงความเป็นคนใจแคบ และ ดูน่าสงสารเป็นอย่างยิ่งค่ะ   กฎข้อที่ 6 เมื่อมีใครถามเกี่ยวกับเรื่องราวของเรา ควรตอบคำถามนั้นด้วยความจริงใจ และถามคำถามนั้นกลับไปเช่นกัน เช่น “เมื่อวานเธอทำกิจกรรมอะไรบ้าง?”...ก็ให้ตอบเขาไป แล้วถามเขากลับว่า “แล้วเธอล่ะ?” เพราะมันเป็นมารยาทที่ดีค่ะ เมื่อเราแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเราก็สนใจเรื่องของเขาเช่นกัน   กฎข้อที่ 7 และ 8 เป็นเรื่องของกิริยาท่าทาง คือ เมื่อจามแล้วให้เอามือปิดปาก แล้วกล่าว “ขอโทษครับ/ค่ะ” แล้วให้รีบไปล้างมือ และอีกข้อคือ อย่าทำกิริยาจุ๊ปาก ทำเสียงจุ๊ๆ หรือแสดงความไม่เคารพคนอื่นด้วยกิริยาท่าทาง กฎข้อที่ 9, 10 และ 11 เป็นเรื่องของแสดงน้ำใจ คือ เวลาที่ใครทำอะไรให้เรา เราต้องกล่าวคำว่า “ขอบคุณ” เสมอ ,เมื่อเราได้รับของอะไรบางอย่างจากคนอื่น เราก็ไม่ควรวิจารณ์ในแง่ลบเกี่ยวกับของขวัญนั้น หรือแสดงความรู้สึกว่าไม่ชื่นชมกับสิ่งนั้น และ แสดงความมีน้ำใจกับทุกคน สร้างความประทับใจให้กับใครบางคนอย่างน้อยเดือนละครั้ง   เป็นยังไงกันบ้างคะกฎข้างต้นนี้ดูแล้วเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ดูเหมือนว่าไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่ และผู้ใหญ่อย่างเราๆ ก็รู้กันอยู่แล้ว แต่ว่าเราอาจจะละเลยในการสอนลูกศิษย์ หรือ ลูกของเรา ดังนั้นกฎเหล่านี้ก็เป็นสิ่งที่เตือนให้เราตอกย้ำกับเด็กๆ ค่ะว่าเป็นสิ่งที่ละเลยไม่ได้...กฎข้ออื่นๆ ยังมีอีกนะคะ ติดตามกันในตอนต่อไปค่ะขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ : http://whizbit.com/page/2/

สุภาพ...กับคนใกล้ตัว   วันนี้มีเรื่องหนึ่งซึ่งก็ได้ยินได้ฟังกันมาเป็นระยะๆ แต่ก็ยังอยากหยิบประเด็นนี้มาแชร์กัน เพื่อเตือนสติตอกย้ำกันให้เราดูแลคนใกล้ชิดรอบตัวเราด้วยความสุภาพ และเห็นอกเห็นใจ...เป็นเรื่องที่ถอดความจาก “Blue Flowers” เรื่องก็มีอยู่ว่า   ...เดินชนคนแปลกหน้า ฉันเอ่ยขอโทษไม่ตั้งใจ เขาตอบกลับว่า “ขออภัย ผมเองไม่ทันเห็นคุณ”เราต่างสุภาพ ถ้อยทีถ้อยอาศัย แสดงน้ำใจแม้ต่อผู้ที่เราไม่รู้จัก แต่ที่บ้านเย็นวันนั้น ฉันทำอาหารอยู่ในครัว...เจ้าลูกสาวตัวน้อยแอบมายืนข้างหลังไม่ทันระวังฉันหันหลังกลับไปชนเธอล้มลง “อย่ามายืนแกะกะ”ฉันดุใส่ ลูกสาวเดินจากไป หัวใจเธอปวดร้าว...   คืนนั้นฉันได้ยินเสียงกระซิบจากเบื้องลึกของหัวใจว่า “กับคนแปลกหน้าฉันสุภาพได้ กับลูกรักชิดใกล้ ทำไมทำได้ลงคอ ดูที่พื้นครัวสิ ดอกไม้หลากสีที่ลูกอุตส่าห์เก็บมาหวังให้แปลกใจตกเกลื่อนอยู่ทั่วไป น้ำตาเธอไหล เหตุใดไม่แลเห็น”ฉันเพิ่งรู้ตัว เลยค่อยๆ ย่องเข้าไปนั่งคุกเข่าอยู่เคียงข้างลูก “ตื่นเถิดคนดี ดอกไม้นี่ลูกเก็บมาให้แม่หรือ”ลูกตอบ “ใช่ค่ะ หนูเห็นดอกไม้บานสวยเหมือนคุณแม่เลย รู้ว่าคุณแม่ต้องชอบ โดยเฉพาะดอกสีน้ำเงิน” ฉันตื้นตันใจ “ลูกรัก แม่ขอโทษจริงๆ ที่เอ็ดหนู” “แม่จ๋า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรักแม่” “แม่ก็รักลูก แม่ชอบดอกไม้ของหนูมาก โดยเฉพาะสีน้ำเงินจ้ะ”   หากเราตายจากไปในวันพรุ่งนี้ อีกไม่กี่วันนายจ้างก็หาคนใหม่ทำแทนได้ แต่คนในครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังอาจโศกเศร้าไปชั่วชีวิต ลองคิดดูว่าคุ้มไหมที่เราจะทุ่มเทให้กับงานมากกว่าครอบครัว คำว่า Family ย่อมาจาก Father and Mother I love you ดังนั้นให้เวลากับพ่อแม่ของคุณให้มากขึ้นยามท่านแก่ตัวลง รู้จักแบ่งเวลาให้กับงานและคนที่บ้านให้สมดุลกัน   เรื่องก็มีอยู่เท่านี้ค่ะ...ซึ่งเรื่องนี้ทำให้เราได้ตระหนักว่า คนเรามักจะสุภาพกับคนที่ไม่รู้จักจริงๆ นั่นแหละ แต่พอกับคนใกล้ตัวกลับลืมตัว ด้วยความเคยชิน จึงลืมที่จะให้ความสำคัญและสุภาพด้วย ซึ่งในความเป็นจริงแล้วเมื่อเกิดเหตุการณ์ใดขึ้นมา คนรอบๆ ตัวเรานี่แหละที่จะช่วยเหลือเรา ไม่ใช่คนที่เราพูดสุภาพเหล่านั้นสักหน่อย...โดยส่วนตัวเลยจะพยายามเตือนตนเองเสมอว่าเราควรสุภาพกับทุกๆ คน ที่เราได้พบปะพูดคุยด้วย ยิ่งถ้าเป็นคนในครอบครัว และคนที่เราสนิทเรายิ่งต้องใส่ใจดูแลจิตใจเขาเหล่านั้นเสมอ และสำนึกในความดีงามที่เราได้ถ้อยทีถ้อยอาศัย ช่วยเหลือกันมา ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครที่จะสมบูรณ์แบบ ยิ่งใกล้ชิดยิ่งเห็นข้อเสียของกันและกันได้มากขึ้น แต่ขอให้เรานึกให้อภัย และมองเอาจุดดีของเขาเป็นหลัก...   และที่สำคัญคุณพ่อคุณแม่ คือผู้ที่มีพระคุณกับเรา เป็นพระอรหันต์ในบ้านของลูกๆ คำนี้ไม่ได้เกินจริงเลย หากลูกๆ คนไหน ดูแลพ่อแม่อย่างดีจะได้บุญเท่ากับเราได้ทำกับพระอรหันต์ทีเดียว เพราะแค่ท่านให้ต้นแบบร่างกายมนุษย์แก่เรา ให้กำเนิดเรา เราจึงมีโอกาสได้เกิดมาทำความดี สั่งสมบุญ ฝึกฝนอบรมตนในชาตินี้ ก็มีพระคุณมากมายแล้ว ยิ่งถ้าท่านเลี้ยงดูเรามาจนโตคอยอบรม สั่งสอน ดูแลเราสารพัด ท่านยิ่งมีพระคุณต่อเรามากขึ้นไปอีก ดังนั้นขอให้ทุกท่านไม่มองข้ามความดีอันประเสริฐ์ ที่ลูกจะพึงตอบแทนให้กับพ่อแม่ได้...เพียงเท่านี้เราก็จะอยู่ร่วมกันได้ด้วยความสุภาพ สมดุล และมีความสุขค่ะ   ขอบคุณรูปภาพจากเว็บไซต์ : http://unificationplace.com/parenting/test-post-two/

แม่ผู้สร้างโลกคำว่า "แม่" นั้นยิ่งใหญ่ไพศาล เพราะทุกคนในโลกที่เกิดมาล้วนต้องมีแม่เป็นผู้ให้กำเนิด ตามหลักแล้วแค่แม่ได้ยอมอุ้มท้องให้เราได้ลืมตามาดูโลก ให้โอกาสชีวิตหนึ่งได้สร้างความดีบุญคุณของท่านก็มากมายนับประมาณไม่ได้แล้ว หากแม่ได้ทำหน้าที่แม่ในการเลี้ยงดูลูกจนเติบโต พระคุณแม่ยิ่งมากล้นเกินพรรณนา...วันนี้จึงอยากแชร์เรื่องราวของลูกคนหนึ่งที่ได้กล่าวถึงคุณแม่ ผู้เป็นที่รักยิ่งให้กับทุกๆคนค่ะ ผู้นั้นก็คือ คุณวานิษา เรช นั่นเอง เธอได้เขียนขอบคุณคุณแม่ของเธอในหนังสือ อัจฉริยะสร้างได้ว่า แม่เคยบอกว่า...ถึงแม้วันนี้ หนูดีจะยังไม่เห็น แต่วันหนึ่งหนูจะรู้เองว่า หนูฉลาดอย่างที่แม่บอกจริงๆ หนูดีเคยได้ยินคำว่า “คุณเชื่อ และคุณก็จะเป็น” แต่สำหรับหนูดี น่าจะเป็นว่า “แม่เชื่อ และหนูดีก็เป็น” มากกว่า ที่น่ารักที่สุดก็คือ เชื่อของแม่สุดหัวใจว่าหนูดีเป็นของขวัญที่มีค่ามากที่แม่จะมองให้กับโลก และแม่พูดเสมอว่า ถ้าแม่ตาย แม่จะไม่เสียดายชีวิตเลย เพราะได้สร้างคนอย่างหนูดีขึ้นมาแล้ว หนูดีเชื่อว่าใครก็ตามที่มีแม่แบบนี้ จะมีพลังทำอะไรก็ได้ในโลกไม่ว่ามันจะยากเย็นสักแค่ไหน...และนี่คงเป็นคำตอบสำหรับใครหลายๆ คนที่รู้จักหนูดี และชอบถามว่าทำไมหนูดียิ้มเก่ง ก็เพราะนอกจากจะได้ทำอาชีพที่รักมากๆ แล้ว หนูดียังมีแม่ที่วิเศษสุดยอด แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ยิ้มเก่งได้อย่างไรคะ หนูดีอยากขอบคุณเหมือนกับที่ลินคอล์นพูดว่า “For whatever I am and will become, I owe it to my mother.” จากคำกล่าวขอบคุณ และชื่นชมคุณแม่ของเธอข้างต้น เห็นได้เลยค่ะว่า แม่เป็นผู้สร้างโลกจริงๆ เพราะว่าผู้คนในโลกใบนี้ล้วนมีแม่ทั้งนั้น ดังนั้นโลกเราจะเป็นอย่างไร ก็เพราะแม่ของพวกเรานี่ล่ะค่ะเป็นผู้สร้าง การที่แม่สักคนจะเชื่อมั่นในตัวลูก และทุ่มเทอบรม เลี้ยงดู สนับสนุนให้การศึกษาลูก ไม่ใช่เพียงแค่สร้างให้ลูกเป็นคนดีเท่านั้น แต่ยังสร้างคนดีให้กับโลกใบนี้อีกด้วย ดังนั้นจึงอยากฝากให้คุณแม่ทุกคนตระหนักถึงพลังอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ในมือท่าน แล้วใช้พลังนั้นให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุด ที่สำคัญอยากให้ทั้งคุณพ่อ และคุณแม่ นึกถึงคำสอนไทยโบราณที่ว่า “คำพ่อแม่นั้นเป็นคำศักดิ์สิทธิ์ เมื่อพูดว่าลูกเป็นอย่างไรลูกก็จะเป็นอย่างนั้น” ดังนั้นคุณพ่อ คุณแม่ ขอให้เชื่อมั่นว่าลูกของท่านจะเป็นคนเก่ง และดี พูดแต่สิ่งที่ดีสิ่งที่เป็นบวกเท่านั้น แล้วลูกของท่าน เยาวชนของชาติจะเป็นไปตามคำประกาศิตนั้นจริงๆค่ะ    

วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจ และให้เขายอมร่วมมือกับคุณ (ตอนที่ 3)   วันนี้เรามาติดตามต่อว่า ดร.เฮม  จีนอตต์ พูดถึงวิธีการจัดการกับอารมณ์โกรธของคุณพ่อคุณแม่อย่างไร  ในหนังสือ “วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจของเขา และทำให้เขาร่วมมือยอมทำตามคุณ” ไปดูกันค่ะ   สำหรับอารมณ์โกรธนั้นเป็นอารมณ์ที่มีแต่ผลเสียเท่านั้น แต่เป็นเรื่องธรรมชาติของคนเราที่ก็ยังมีอารมณ์โกรธดังนั้นมาดูกันค่ะว่าพ่อแม่จะจัดการกับคำพูดเชิงลบ และอารมณ์โกรธอย่างไรบ้าง   ให้ตระหนักไว้เสมอว่า “คำพูดเชิงลบ ทำร้ายลูกเรา” เหมือนลูกศรอาบยาพิษ เด็กก็มีความรู้สึกทั้งทางร่างกาย และจิตใจ การทำร้ายเด็กด้วยคำพูด ส่งผลเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ เพราะทุกคำพูดจะถูกเก็บสะสม ครุกกรุ่นอยู่ในใจของเด็ก พ่อแม่พูดว่าเขาเป็นอย่างไร เขาก็เชื่อตามนั้นแม้ว่าเขาจะเถียงว่าไม่ใช่ แต่ลึกๆ เขากลับยอมรับทุกคำที่พ่อแม่ว่าเข้าไว้ในจิตใต้สำนึกเรียบร้อยแล้ว ซึ่งคำเหล่านี้พ่อแม่มักจะพูดโดยไม่ตั้งใจ เช่น “นับตั้งแต่เขาลืมตาดูโลก ลูกชายผมก็เป็นตัวปัญหา” “เหมือนแม่ไม่มีผิด หัวดื้อ” “เด็กชายตัวน้อยๆ เอาเวลาของฉันไปหมด เขาไม่รับผิดชอบอะไรเลย” เป็นต้น ดังนั้นพ่อแม่ให้ระวังในทุกคำพูดที่จะสื่อสารออกไปนะคะ   ความโกรธของพ่อแม่นั้น ส่งผลร้ายต่อลูกมาก เพราะเมื่อพ่อแม่โกรธ คำพูดเชิงลบจะออกมามากมาย ลูกจะรู้สึกว่าพ่อแม่ไม่รักเขาแล้ว และแม้ว่าพ่อแม่ยังคงยืนยันว่ารักลูก แต่ในขณะที่ยังโกรธก็ไม่มีประโยชน์ พ่อแม่จึงต้องจัดการกับอารมณ์โกรธของตนเอง โดยให้ใช้เหตุผลว่าเพราะอะไรแม่ถึงโกรธ แล้วเมื่ออารมณ์เย็นแล้วจึงค่อยบอกรักลูก จะทำให้ลูกรับรู้ว่าเรารักได้อย่างแท้จริง   วิธีจัดการกับความโกรธนั้น คนทั่วไปอาจจะมองว่า การตั้งปณิธานกับตัวเองว่าจะไม่โกรธนั้นจะได้ผล แต่ความจริงแล้ว ดร.เฮม บอกว่ามันไร้ประโยชน์ เพราะความโกรธเหมือนพายุไม่สามารถเบรคได้ในทันที เป็นอารมณ์ธรรมชาติที่เราต้องเรียนรู้ และเตรียมใจไว้ ความโกรธมีกระบวนการขั้นตอน เราต้องเรียนรู้ที่จะจัดการกับความโกรธ...   ดร.เฮม ให้หลักการในการจัดการความโกรธ 3 ขั้นตอน คือ 1. ทำความรู้จักกับความรู้สึกต่างๆ ของตัวเองให้แจ่มชัด ให้เรารู้ว่าเราจะเริ่มโกรธเมื่อไหร่ อารมณ์แบบไหนที่เป็นจุดเริ่มต้นของความโกรธ  2. การแสดงความโกรธควรปล่อยให้ค่อยเป็นค่อยไป เพื่อให้เราและคนรอบข้างจัดการกับความโกรธนั้นได้อย่างเป็นขั้นตอน 3. ให้เหตุผลว่าเราโกรธเรื่องอะไร โดยบอกให้รู้ถึงความรู้สึกในใจ และอะไรคือสิ่งที่เราอยากให้มันเกิดขึ้น                 สามขั้นตอนข้างต้นนี้ทำให้เราเห็นว่าการจัดการกับความโกรธอย่างเข้าใจจะมีประโยชน์กว่าการเก็บกดอารมณ์ไว้ แล้วระเบิดออกมาภายหลัง...เมื่อเราเข้าใจตัวเองแล้ว เราจะรู้ตัวแล้วว่าจะโกรธ และเมื่อสามารถพูดคุยแก้ไขปัญหาได้ในระยะเริ่มต้นก็จะทำให้เราเย็นลงได้ ไม่ปล่อยให้ความโกรธเกิดขึ้นในระดับรุนแรง                เรื่องความโกรธนี้ ในทางพระพุทธศาสนานั้นสอนให้รู้จักฝึกสมาธิ และสติ จะช่วยให้อารมณ์เย็นมาขึ้น โดยส่วนตัวได้ฝึกสมาธิมาหลายปี แล้วพบว่าผลที่ได้อัศจรรย์มาก คือ เมื่อเราฝึกสติ และสมาธิจนเป็นนิสัย พอเราเริ่มจะโกรธเสียงจากข้างในนั้นเตือนเราขึ้นมาเลยว่า “นี่กำลังจะโกรธแล้วนะ” พอเรารู้ตัวว่าจะโกรธ แล้วเรารู้อยู่แล้วว่าความโกรธไม่ดี เราก็เริ่มที่จะมีสติจัดการกับปัญญานั้นๆ อย่างใจเย็น และนิ่ง บางครั้งอาจจะยังมีความโกรธบ้าง แต่แทนที่จะเป็นระดับ 10 เหลือความโกรธแค่ระดับ 5 ซึ่งก็เย็นพอที่จะทำให้เราจัดการอะไรๆ ได้อย่างดีเลยค่ะ   กลับมาเข้าเรื่องกันต่อ...พ่อแม่ที่สุขภาพจิตดี และมีความมั่นคงทางอารมณ์ไม่ได้เป็นพระอิฐพระปูน แต่พวกเขายอมรับกับอารมณ์นี้ ไม่ได้พยายามเก็บกดไว้ พวกเขาใช้ความโกรธเป็นแหล่งข้อมูล เป็นเครื่องบ่งชี้ถึงความรัก และความห่วงใยที่มีต่อลูก ดังตัวอย่างดังนี้ เมื่อลูกกลับมาที่บ้านตะโกนโวยวายว่า “หนูไม่มีเสื้อกีฬาใส่แล้ว” แม่ไม่พอใจแต่จัดการกับอารมณ์โกรธโดยพูดว่า “แม่ไม่พอใจนะที่ลูกพูดแบบนี้ เสื้อกีฬาลูกมีตั้งหกตัว แต่ลูกเก็บไม่เป็นระเบียบ เสื้อผ้ายังไงก็อยู่ในตู้นั่นแหละ” ตัวอย่างนี้จะเห็นว่าแม่บอกลูกไปตรงๆ ว่าไม่พอใจแล้วนะ แล้วอธิบายสิ่งที่เป็นปัญหาของลูกให้รู้ว่าลูกควรปรับปรุงตัวอย่างไร แต่สิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่งคือ เมื่อโกรธอย่าเอาเรื่องเก่ามาพูด ขุดคุ้ยความผิดพลาดของลูกจะทำให้ลูกเจ็บปวด    ในทางกลับกันความโกรธก็มีประโยชน์อยู่บ้าง หากรู้จักแสดงออกมาเพื่อให้ลูกรู้จักเกรงใจพ่อแม่บ้าง เพราะเมื่อลูกทำอะไรไม่ดี แล้วพ่อแม่โกรธลูกจะรู้สึกว่าพ่อแม่ใส่ใจตน แต่ความโกรธนั้นต้องแสดงออกมาอย่างถูกต้อง เป็นลักษณะความโกรธปนความเสียใจ ที่ลูกทำไม่ดี พร้อมด้วยการพูดคุยด้วยเหตุผล ให้ข้อคิด คำแนะนำตามความเป็นจริง               เป็นอย่างไรกันบ้างคะ สำหรับคุณพ่อ คุณแม่ ที่อยากจะจัดการกับความโกรธให้ได้ผล ลองทำตามคำแนะนำของ ดร.เฮม ดูนะคะ นับว่าเป็นวิธีที่ได้ผลทีเดียวค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.almightydad.com/parenting/talking-to-them-on-their-level  

วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจ และให้เขายอมร่วมมือกับคุณ (ตอนที่ 2)   วันนี้เรามาติดตามต่อว่า ดร.เฮม  จีนอตต์ วิธีการพูดชม เพื่อสร้างกำลังใจให้กับเด็กๆ ในหนังสือ “วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจของเขา และทำให้เขาร่วมมือยอมทำตามคุณ” ไว้อย่างไร   สำหรับการพูดเพื่อให้กำลังใจต่อลูก เพื่อสร้างกำลังใจ และชี้แนะเด็ก ดร.เฮม ให้คำแนะนำไว้ว่า การที่เราคิดอยากจะชมลูกของเรา สิ่งสำคัญที่ต้องหลีกเลี่ยงคือ การชมโดยไม่มีเหตุผล เช่น “หนูเป็นเด็กดี”  คำชมแบบนี้เป็นคำชมแบบประเมิน ตัดสิน แม้ว่าจะตัดสินในแง่ดี แต่คำชมเหล่านี้จะทำให้เด็กเป็นกังวล เพราะเขาไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างนั้นจริงหรือไม่ ในทางตรงกันข้ามควรชมให้เด็กเกิดความรู้สึก “เชื่อถือตนเอง” และ “เป็นตัวของตัวเอง” เช่น  “การที่หนูช่วยเหลือเพื่อนแบบนี้หนูเป็นเด็กดีมากนะจ้ะ” คำชมแบบนี้ชมว่าเขาเป็นเด็กดีเหมือนกัน แต่ว่าบอกเหตุผล ซึ่งเขาได้ทำไปแล้ว จะทำให้เขาไม่กังวลว่าเขาเป็นเด็กดีจริงหรือ และยังทำให้เขาภาคภูมิใจในตัวเองอีกด้วย...ดร.เฮม กล่าวว่า อย่างเบื่อ หรือขี้เกียจในการอธิบายเหตุผลในการชมลูก เพราะมันจะทำให้เขาเป็นเด็กที่มีเหตุมีผล และมีความภูมิใจในตัวเอง มีความมั่นใจในตนเองเมื่อโตขึ้น         จงให้คำแนะนำกับเด็ก แทนการตำหนิ เพราะว่าคำ “ตำหนิ” จะกล่าวโดยตรงกับคุณสมบัติโดยตรง และบุคลิกลัษณะของเด็ก ขณะที่ “คำแนะนำ” บอกถึงปัญหา และเสนอทางออกที่เป็นไปได้ เราจะไม่กล่าวถึงสิ่งที่เกี่ยวกับเด็กโดยตรง เช่น เมื่อลูกทำน้ำหกบนโต๊ะทานข้าว สิ่งที่ควรจะพูดคือ “น้ำหกแล้ว เทน้ำแล้วใหม่ก็แล้วกัน แล้วไปเอาผ้ามาเช็ดน้ำด้วยล่ะ” ลูกรีบปฏิบัติตาม มองแม่อย่างโล่งใจ แล้วกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ แม่” ที่เป็นเช่นนี้เพราะเราสอนให้เขารู้จักแก้ปัญหา จัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้น ในทางกลับกันหากแม่กล่าวว่า “คราวหน้าต้องระวังให้มากกว่านี้นะ” เด็กจะรู้สึกว่าตนเองถูกตำหนิทันที และอาจต่อต้านในสิ่งที่จะแนะนำต่อไป ดังนั้นหลักคือ “การจัดการกับเหตุการณ์ ไม่ช่จัดการตัวบุคคล”               จากคำแนะนำข้างต้นจะเห็นว่า แม้ว่าจะชมลูกของเราเองยังต้องมีวิธีการชมให้ถูกวิธีนะคะ เมื่อคุณพ่อคุณแม่ทราบแบบนี้แล้วก็ขอให้กล่าวชมลูกอย่างถูกวิธี เพื่อเป็นการสร้างเสริมกำลังใจให้เด็กๆ ได้มีพลังที่จะพัฒนาตนในด้านต่างๆ ต่อไปค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.pbs.org/parents/education/going-to-school/talking-with-kids-about-school/

วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจ และให้เขายอมร่วมมือกับคุณ (ตอนที่ 1)  เด็กๆล้วนต้องการกำลังใจในการทำอะไรก็ตาม แต่บางครั้งคุณพ่อคุณแม่ มักจะหลงลืมที่จะใช้คำพูดเชิงบวกพูดเพื่อให้กำลังใจลูกๆ เพราะคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาไปซะหมด วันนี้เรามีคำแนะนำดีดีจากหนังสือ “วิธีพูดกับลูก โดยไม่ทำร้ายจิตใจของเขา และทำให้เขาร่วมมือยอมทำตามคุณ” โดย ดร.เฮม จีนอตต์ (Dr. Haim Ginott) ซึ่งเป็นจิตแพทย์ นักจิตวิทยาเด็ก จบปริญญาเอกที่ Columbia University เป็นผู้ให้การศึกษาแก่พ่อแม่ปกครองที่มีชื่อเสียง ไปดูกันค่ะว่าดร.เฮม จะมีคำแนะนำอะไรดีดีบ้าง   ดร.เฮม กล่าวว่าสิ่งสำคัญระหว่างพ่อ แม่ และลูก คือ ความเข้าอกเข้าใจกัน คำพูดของพ่อแม่สำคัญต่อลูกมาก ถ้าพูดดีจะเปรียบเหมือนน้ำผึ้งชโลมใจไปตลอดชีวิต แต่หากพูดไม่ดีสามารถทำให้เกิดบาดแผลร้ายแรงทางจิตใจของลูกได้ ดังนั้นต้องระมัดระวัง ดร.เฮม จึงให้ความสำคัญกับคำพูดมาก วันนี้มาดูวิธีการพูดเชิงบวกกับลูกกันนะคะ   ไม่มีพ่อแม่คนไหนปรารถนาที่จะทำร้ายลูก แต่ด้วยคำพูดที่ไม่ได้กลั่นกรองให้ดีนั้นสามารถเป็นเหตุให้ทำร้ายลูกได้ มีข้อคิดในการพูดคุยกับลูกดังนี้ พ่อแม่จำเป็นที่จะต้องใช้คำพูดกับลูกเหมือนกับเวลาที่พูดกับแขกคนสำคัญ  คือ บ่อยครั้งด้วยความที่คิดว่าลูกเป็นลูก จึงใช้คำพูดตำหนิติเตียนแบบไม่ทันได้นึกถึงความรู้สึกของลูก ในทางกลับกัน ถ้าพูดคุยกับแขกคนสำคัญแม้ว่าเขาจะทำอะไรผิด เราก็จะไม่ใช้คำพูดไม่ดีตำหนิเขา เราจะพยายามสรรหาคำพูดที่พูดแล้วจะไม่ทำให้เขารู้สึกไม่ดี ดังนั้นหากพ่อแม่ตระหนักตรงจุดนี้ และพยายามคัดสรรคำพูดที่ดีเมื่อลูกทำผิดปัญหาจะไม่เกิดค่ะ พ่อแม่ควรเข้าใจว่า บางครั้งคำถามของลูกนั้นไม่ใช่คำถามที่แท้จริง แต่เป็นคำถามที่ซ้อนความหมายลึกซึ้งข้างใน เช่น เมื่อเด็กได้รู้เรื่องราวว่ามีเด็กมากมายที่ถูกพ่อแม่ทิ้ง เด็กอาจจะถามว่า “พ่อครับ มีเด็กที่ถูกทอดทิ้งใน....กี่คนครับ” ความจริงลูกไม่ได้ต้องการคำตอบเป็นตัวเลข แต่เขาต้องการสะท้อนให้พ่อ เห็นว่าเขากลัวว่าเขาจะถูกทอดทิ้งเป็นต้น ดังนั้นพ่อแม่ ควรจะพยายามเดาใจเขาว่าเขาต้องการอะไร กรณีนี้เมื่อรู้ว่าลึกๆ เขากลัวถูกทิ้ง และสิ่งที่เขาต้องการได้ยิน คือ “ก็คงมีเยอะลูก แต่ลูกไม่ต้องกลัวว่าพ่อจะทิ้งลูกนะ พ่อไม่มีวันทำแบบนั้น” เพียงแค่นี้ก็เรียบร้อย ในทางตรงข้างถ้าพ่อไม่เข้าใจ รู้สึกหงุดหงิดว่าจะถามเรื่องตัวเลขพวกนี้ไปทำไม แล้วตอบลูกกลับอย่างโมโห ก็จะยิ่งทำให้ลูกคิดมากและเสียใจ อาจจพาลคิดกังวลไปต่างๆ นาๆว่า สักวันพ่อคงทิ้งเขาไปกลายเป็นปมในใจไปอีก บางครั้งเมื่อลูกพูดอะไรๆ ออกมา ซึ่งในสายตาพ่อแม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องไม่สำคัญ หรือไร้สาระ อย่ามองข้ามให้เรารับฟัง และแสดงความรู้สึกหรืออารมณ์ร่วมอย่างเข้าใจ เพราะบางครั้งเด็กๆเขาก็ต้องการให้มีใครรับฟัง เข้าใจ และพูดคุยปรับทุกข์บ้าง แม้ว่าเรื่องนั้นดูไร้สาระสำหรับผู้ใหญ่แต่สำหรับเด็กๆ นั้นเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว เช่น  การที่พ่อแม่ ผิดคำพูดที่จะพาไปเที่ยว ซึ่งด้วยเหตุผลแล้ว อาจมีเหตุการณ์สำคัญที่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้น แต่ลูกอาจไม่เข้าใจและบ่นน้อยใจ พ่อแม่ควรปลอบใจ ยอมรับในการผิดคำพูดนั้น และเข้าอกเข้าใจเขาว่าเขาผิดหวัง แต่หากพ่อแม่ไม่เข้าใจเมื่อลูกบ่น แล้วคิดว่าลูกไม่เข้าใจตนกลับตะคอกกลับ ยิ่งทำให้เหตุการณ์เลวร้ายลงไปอีก           หรือบางกรณีลูกอาจจะมีเรื่องมาจากที่โรงเรียน เช่น โรงเรียนยกเลิกการไปทัศนศึกษา เมื่อกลับมาจึงมาบ่นด้วยคำพูดที่ไม่รื่นหูนัก สิ่งที่พ่อแม่ควรทำคือ รับฟัง มีอารมณ์ร่วมไปกับเขา และปลอบใจ ทำให้เขาสบายใจ และรู้สึกว่าคนที่บ้านเข้าใจเขา แล้วเขาก็จะสบายใจ และรู้สึกรักพ่อแม่ ที่เข้าใจเขา และโอกาสนี้พ่อแม่ยังใช้เป็นช่วงเวลาในการสอนลูกได้อีกด้วย แต่หากพ่อแม่เห็นลูกบ่นรู้สึกรำคาญ แล้วดุด่ากลับไป จะยิ่งทำให้เหตุการณ์เลวร้าย และลูกก็จะยิ่งอาละวาดหนัก ที่แย่ที่สุดคราวหลังเมื่อเขามีปัญหา พ่อแม่จะไม่ใช่บุคคลที่เขาจะเข้าหา และมาเล่าปัญหาให้ฟังอีกต่อไป เชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนคงไม่ต้องการให้เป็นอย่างนั้นใช่ไม๊ล่ะคะ คำพูดที่มองดูว่าไร้ประโยชน์ของพ่อแม่ คือ คำพูดที่มุ่งแต่จะอบรม สั่งสอน อยู่ตลอดเวลา เพราะจะทำให้ลูกรู้สึกว่าตนทำอะไรผิดตลอดทำให้พ่อแม่ต้องคอยอบรม ทั้งที่จริงๆ แล้วพ่อแม่หวังดีอยากสอนลูก แต่ต้องดูจังหวะเวลา และวิธีการที่จะทำให้เขาไม่รู้สึกว่ากำลังถูกตำหนิ บางครั้งการสอนนั้นสามารถทำได้ด้วยวิธีการปฏิบัติให้ดูก็ยังได้ เป็นการสอนด้วยการกระทำ ก็จะช่วยลดการสอนด้วยคำพูดได้ค่ะ             จากข้อมูลข้างต้นทำให้เราพอจะเข้าใจความคิดของเด็กๆ มากขึ้นนะคะ สิ่งสำคัญที่สุด คือ พยายามเข้าใจเข้าอย่างแท้จริง ให้ความรัก ความเอาใจใส่กับเขา และยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นค่ะ คำแนะนำของ ดร.เฮม ยังไม่จบเท่านี้มาติดตามกันต่อตอนหน้านะคะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.sott.net/article/239174-How-moms-talk-influences-childrens-perspective-taking-ability

กฎสำคัญ 55 ข้อ (ตอนที่ 3) ตอนนี้ก็เป็นตอนสุดท้ายแล้วของกฎสำคัญทั้ง 55 ข้อ โดยช่วงสุดท้ายก็เน้นไปในเรื่องของแนวคิด การมองโลก และการใช้ชีวิต ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจค่ะ มาดูกันเลยค่ะ   กฎข้อที่ 38 และ 39 เป็นเรื่องการไปเยี่ยมสถานที่อื่นๆ คือ หาต้องเข้าไปในสถานที่อื่นซึ่งเป็นที่สาธารณะ เช่น ในตัวตึก หรือ อาคาร ควรเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ เพื่อไม่เป็นการรบกวนผู้คนภายในอาคารนั้นๆ  และ เมื่อไปเยี่ยมสถานที่ใดๆ แล้วควรจะกล่าวชมสถานที่นั้นๆ ทำให้ผู้ที่ต้อนรับเรารู้สึกสบายใจ   กฎข้อที่ 45 และ 46 เป็นเรื่องของการเข้าชมการแสดง คือ อย่าแซงคิวใครเป็นอันขาด และเมื่อเข้าไปในโรงภาพยนต์ หรือ โรงละครแล้ว จะไม่มีการพูดคุยกันเด็ดขาด ไม่ทำเสียงดังอันจะเป็นการรบกวนคนรอบข้าง...ข้อนี้เป็นมารยาทในสังคมใกล้ตัวที่เด็ก ๆ ควรฝึกเอาไว้ค่ะ   กฎข้อที่ 48 คือ เมื่อมีนักเรียนคนอื่นมากวนใจ หรือ แกล้งให้บอกคุณครู อย่าแก้ปัญหาเอง...ข้อนี้อธิบายเพิ่มได้ว่า เราไม่ควรเข้าไปก้าวก่ายหน้าที่ของคนอื่น หากมีปัญหาระหว่างเด็กนักเรียนด้วยกัน เนื่องจากหน้าที่ดูแลพฤติกรรมเด็กนักเรียนเป็นหน้าที่ของครู ควรจะปล่อยให้ครูทำหน้าที่นั้นอย่างเต็มที่ ไม่ใช่พยายามจัดการเอง ซึ่งอาจจะทำให้เรื่องราวบานปลายได้   กฎข้อที่ 49, 50, 51, 52 และ 54ความเชื่อมั่น การมองโลก และ การใช้ชีวิต  คือ ให้ยืดหยัดในสิ่งที่เราเชื่อ รวมถึงเป็นสิ่งที่ดี ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน นอกจากนี้การมองโลกในแง่ดีและมีความสุขกับชีวิต ให้มองทุกอย่างด้วยสายตากว้างไกล เน้นย้ำแต่สิ่งทีดีในชีวิตของเธอ ที่สำคัญจงใช้ชีวิตแบบที่จะไม่มีวันเสียใจ เมื่อตั้งใจทำอไรก็ให้ “ทำซะ”อย่าปล่อยให้อุปสรรค์กีดขวางทาง ทำอย่าหยุดจนกว่าจะประสบความสำเร็จ จงสู้จนหมดใจเพื่อให้ความฝันของเราสำเร็จ เมื่อทำผิดพลาด จงเรียนรู้จากมัน แล้วเดินหน้าต่อไป, ใช้ชีวิตวันนี้ให้เต็มที่ มีความสุข และเป็นประโยชน์มากที่สุด เพราะเรามีวันนี้ได้เพียงครั้งเดียว...คำกลุ่มนี้อธิบายเพิ่มได้ว่า จนเชื่อมั่นยืดหยัดในสิ่งที่ถูกต้อง มองโลกในแง่ดี พัฒนาตัวเองทำฝันให้สำเร็จ เมื่อเกิดความผิดพลาดให้ถือว่า “ผิดเป็นครู” เอาเป็นบทเรียนในการพัฒนาตัวเอง และ ใช้วันเวลาของชีวิตที่ผ่านไปให้คุ้มค่ามากที่สุด   ข้อสุดท้าย ข้อ 55 คือ เป็นคนดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ไม่ว่าชีวิตจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม เราต้องเป็นคนที่ผู้อื่นอยากเข้าใกล้ ให้แน่ใจว่าชีวิตเราต้องมี 7 สิ่งนี้ตลอดเวลา คือ เสียงหัวเราะ ครอบครัว การผจญภัย อาหารที่ดี ความท้าทาย การเปลี่ยนแปลง และ การแสวงหาความรู้ สิ่งเหล่านี้จะทำให้เราเติบโต และมีความสุขในชีวิต   ความจริงแล้วเราสามารถสอนเด็กๆได้ ตั้งแต่เขายังเล็กๆเลย ไม่จำเป็นว่าเขาจะต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ก่อน การสอนตั้งแต่ยังเด็กแบบนี้จะทำให้เขาได้ฝึกฝนตัวเองไปเรื่อยๆ พร้อมกับปรับไปตามสถานการณ์ ตามวัยได้ จนเมื่อเป็นผู้ใหญ่เขาก็จะมองโลกได้ตามความเป็นจริง มีจุดยืน และเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพที่สุดค่ะ...เริ่มต้นสอนกันตั้งแต่วันนี้ เพื่อที่เขาจะได้เป็นคนเก่งและคนดีในวันข้างหน้านะคะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.mnn.com/family/family-activities/stories/is-4-year-old-as-smart-as-einstein-not-quite-mensa-experts-say

กฎสำคัญ 55 ข้อ (ตอนที่ 2)   คราวที่แล้วเรามาถึงกฎข้อที่ 11 เรามาต่อกันที่ กฎข้อ 13 นะคะ (ขอข้ามข้อ 12 ไปค่ะ) มาดูกันเลยค่ะ   กฎข้อ 13 เมื่อครูให้อ่านหนังสือในห้องเรียน ต้องอ่านหนังสือตามไปด้วย และเมื่อครูเรียกให้ลุกมาอ่าน ต้องรู้ว่าอ่านกันไปถึงไหนแล้ว และเริ่มต้นอ่านทันที...ข้อนี้ขออธิบายเพิ่มเติมสักนิดผู้เขียนต้องการสื่อถึงการให้ความสนใจต่อที่ประชุม ด้วยการให้สมาธิ และตามให้ทันว่าที่ประชุมดำเนินไปถึงไหน และเมื่อถึงคราวที่ต้องแสดงความคิดเห็น ก็ทำได้ทันทีนั่นเอง   กฎข้อที่ 15 เมื่อทำความดี หรือสำเร็จในเรื่องอะไรแล้ว อย่าขอรางวัล หรือหวังรางวัล เพราะมันเป็นการเสียมารยาทมาก...ข้อนี้อธิบายเพิ่มเติมได้ว่า ในทางที่ถูกควรจะทำอะไรด้วยความพยายามอย่างเต็มที่โดยที่ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน เพราะประโยชน์ที่แท้จริงคือ การพัฒนาตนเอง ส่วนรางวัลที่ตามมานั้นเป็นเพียงของแถมเท่านั้น   กฎข้อที่ 16, 17 และ 18 เป็นเรื่องเกี่ยวกับระเบียบวินัย คือ นักเรียนต้องส่งการบ้านทุกวัน ทุกวิชา ไม่มีข้อยกเว้น, เวลาที่จะเปลี่ยนวิชาเรียนต้องรวดเร็ว เงียบ เป็นระเบียบ และ ต้องทำตัวให้มีระเบียบมากที่สุดเท่าที่จะมากได้...อธิบายเพิ่มเติมได้ว่ากฎหมวดนี้ ต้องการให้เด็กรู้จักหน้าที่ของตนเอง และรับผิดชอบต่อหน้าที่ที่ได้รับอย่างเต็มที่ เมื่อจะต้องเปลี่ยนกิจการงานที่ทำให้ทำอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงต่อเป้าหมายโดยไม่ปล่อยให้มีสิ่งอื่นๆ มาขัดขวางงานที่จะต้องทำให้สำเร็จ และความเป็นนระเบียบ จัดข้าวของให้เป็นระเบียบเรียบร้อยจะทำให้ทำงานได้รวดเร็ว และมีประสิทธิภาพมากกว่า   กฎข้อที่ 23 และ 25 เกี่ยวกับเรื่องการปฏิสัมพันธ์กับคน คือ เรียนรู้ชื่อผู้คนให้ได้อย่างรวดเร็ว ทักทายและเรียกชื่อพวกเขา และ เมื่อมีใครมาเยี่ยมสถานที่ของเราให้กล่าวต้อนรับบุคคลนั้น จับมือเขา (คนไทยก็สวัสดีนะคะ) แนะนำตัวเองว่าเราเป็นใคร และพาเขาชมสถานที่ของเรา   กฎข้อที่ 30 เกี่ยวกับความรับผิดชอบส่วนตัว คือ หลังทานข้าวเสร็จ เราจะเก็บจานเอง รวมถึงการเช็ดโต๊ะ เก็บเศษอาหารรอบๆ รวมถึงขยะอื่นๆ ....ข้อนี้อธิบายเพิ่มได้ว่า จะฝึกให้เด็กรู้จักรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองได้ทำเอาไว้ บางบ้านอาจจะมีแม่บ้านคอยทำความสะอาด แต่การทำแบบนี้จะทำให้เขาติดนิสัยทำอะไรไม่คิดถึงผลที่จะตามมา เพราะไม่ต้องรับผิดชอบอะไร แต่หากเขารู้ว่าเขาทำอะไรแล้วต้องเป็นคนรับผิดชอบเองทั้งหมดแล้ว เขาจะต้องคิดก่อนทำนั่นเอง และจะระมัดระวัง เห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากขึ้น   กฏขัอที่ 34 เรื่องการประมาณในการบริโภค คือ เมื่อใดมีคนให้ของเราทาน เมื่ออยู่ในส่วนรวมอย่าหยิบมากเกินไป เพราะจะถูกมองว่าเป็นคนตะกละ และยังเป็นการไม่เกรงใจผู้อื่น เพราะเธอไม่เหลือไว้ให้คนอื่นๆ บ้าง...ข้อนี้เป็นการฝึกไม่ให้เด็กๆ เห็นแก่ตัว ให้นึกถึงผู้อื่น ซึ่งก็จะทำให้เป็นที่รักของคนรอบข้างนั่นเอง   กฏข้อที่ 35, 36 และ43 เรื่องความน้ำใจกับคนอื่น คือ เมื่อมีใครทำอะไรหล่น จงหยิบมันขึ้นมาส่งคืนให้เขา แม้ว่าเขาจะอยู่ใกล้กับของชิ้นนั้นก็ตาม เพราะเป็นมารยาที่สุภาพ แสดงถึงความมีน้ำใจของเรา, เมื่อเราต้องเปิดประตู และมีคนเดินตามมาในระยะใกล้ ให้เราเปิดประตูให้คนนั้นด้วย เช่น ถ้าประตูต้องดึง เมื่อดึงแล้วก็ให้หลบให้คนข้างหลังไปก่อน เราค่อยตามไป แต่ถ้าประตูแบบผลัก ให้ผลักแล้วเดินไปพร้อมกับจับประตูไว้ก่อนจนกว่าผู้ที่ตามมาจะจับประตูต่อจากเรา หรือ เดินผ่านไปแล้ว และ เมื่อต้องขึ้นบนไดเลื่อน ควรจะยืนชิดขวาเพื่อเปิดทางให้คนที่กำลังรีบเดินไปทางซ้ายได้ เวลาจะเข้าลิฟท์ ขึ้นรถไฟฟ้า ควรรอให้คนเดินออกมาก่อนจึงจะเข้าไป  มาถึงกฎข้อที่ 43 กันแล้ว เป็นยังไงบ้างคะ...จะเห็นว่าสิ่งเล็กน้อยๆ ในห้องเรียนนี่ล่ะ จะหล่อหลอมนิสัยของเด็กๆ ให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพได้ แม้ที่บ้านก็เหมือนกันค่ะ การที่หัดให้น้องๆ รับผิดชอบงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ หรือ รับผิดชอบจัดเก็บข้าวของของตัวเองให้เป็นระเบียบสำคัญเช่นกันค่ะ...แล้วถ้าน้องทำได้เขาก็จะภูมิใจในตัวเองด้วยนะคะ...แล้วพบกันใหม่ค่ะ ขอบคุณรูปภาพจากเว็บไซต์: http://www.theaustralian.com.au/news/baby-einsteins-tutoring-children-now-begins-early-as-123/story-e6frg6n6-1226413870266

กฎสำคัญ 55 ข้อ (ตอนที่ 1)วันนี้ได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งชื่อว่า The Essential 55 หรือ ในชื่อภาษาไทยว่า กฎสำคัญ 55 ข้อสำหรับชีวิตของเด็กทุกคน ซึ่งเป็นหนังสือติดอันดับ ของ The New York Times Bestseller ซึ่งสำนักพิมพ์ที่นำมาแปลคือ สำนักพิมพ์ 108 สุดยอดไอเดีย เป็นเรื่องของครูท่านหนึ่งชื่อ Ron Clark ซึ่งเป็นครูที่ได้รับรางวัล Disney Teacher of the Year Award ประจำปี 2001 ที่สอนเด็กด้วยหัวใจและมุ่งหวังให้เด็กทุกคนก้าวหน้า เจริญรุ่งเรือง และเขาก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมากในการปั้นเด็กๆ ให้เติบโตอย่างมีคุณภาพ และประสบความสำเร็จในชีวิต เขาจึงได้รวบรวมกฎสำคัญๆ ที่เขาให้ลูกศิษย์ของเขาปฏิบัติตาม จนติดเป็นนิสัยที่ดี 55 ข้อ อ่านแล้วน่าสนใจค่ะ เพราะไม่ใช่แค่ครูที่จะสามารถนำเอาไปสอนลูกศิษย์เท่านั้น แต่ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ ก็สามารถเอากฎเหล่านี้ไปสอนลูกได้เช่นกัน โดยจะเลือกกฎที่น่าสนใจมาแชร์กันนะคะ    กฎขอ้ที่ 1 และ 2 เกี่ยวกับเรื่องความสุภาพ คือ เวลาตอบผู้ใหญ่ให้ตอบแบบมีหางเสียง “ครับ/ค่ะ” เพราะจะทำให้การติดต่องานเป็นไปได้ด้วยดี และ การสบตาผู้คนที่กำลังพูดด้วย ก็คือเป็นการแสดงความสนใจแก่ผู้สนทนาว่าเราตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูด แสดงว่าเรามั่นใจในตนเอง   กฎข้อที่ 3 หากมีใครชนะการแข่งขัน หรือทำอะไรได้ดี ควรจะแสดงความยินดี หรือชมคนนั้นอย่างจริงใจ ด้วยการปรบมือในห้องเรียน และ กฎข้อ 4 การแสดงความเห็น ถ้าเกิดความเห็นเราไม่ตรงกับของเขาให้เราพูดอย่างสุภาพว่า “ฉันเห็นด้วยกับ...และก็รู้สึกด้วยว่า...” หรือ “ฉันไม่เห็นด้วยกับ...เธอพูดมีประเด็น แต่ฉันคิดว่า...” ข้อนี้หมายถึงรู้จักใช้คำที่สุภาพเมื่อเรามีความเห็นต่าง หรือไม่เยาะเย้ยใครเมื่อความคิดของเขาอาจจะดูไม่เข้าท่านั่นเอง   กฎข้อที่ 5 เมื่อทำดี หรือสำเร็จใจอะไรบางอย่าง อย่าคุยโว ถ้าแพ้อย่าแสดงความโกรธ แต่จงพูดอะไรบางอย่าง เช่น “ฉันสนุกกับการแข่งขันจริงๆ แต่จะรอเล่นกับเธออีก” หรือ “มันเป็นเกมส์ที่ดี” หรือ ไม่พูดอะไรเลยจะดีกว่า แต่การพูดจาด้วยความโกรธ หรือ แดกดัน เช่น “ฉันไม่ได้เล่นเต็มที่ เธอไม่ได้เก่งอะไรนักหรอก” นั่นยิ่งเป็นการแสดงออกถึงความอ่อนแอ โดยส่วนตัวแล้วเห็นด้วยกับข้อนี้เป็นอย่างมากค่ะ เพราะการพูดจาในทางลบแบบนี้หมายถึงความเป็นคนใจแคบ และ ดูน่าสงสารเป็นอย่างยิ่งค่ะ   กฎข้อที่ 6 เมื่อมีใครถามเกี่ยวกับเรื่องราวของเรา ควรตอบคำถามนั้นด้วยความจริงใจ และถามคำถามนั้นกลับไปเช่นกัน เช่น “เมื่อวานเธอทำกิจกรรมอะไรบ้าง?”...ก็ให้ตอบเขาไป แล้วถามเขากลับว่า “แล้วเธอล่ะ?” เพราะมันเป็นมารยาทที่ดีค่ะ เมื่อเราแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเราก็สนใจเรื่องของเขาเช่นกัน   กฎข้อที่ 7 และ 8 เป็นเรื่องของกิริยาท่าทาง คือ เมื่อจามแล้วให้เอามือปิดปาก แล้วกล่าว “ขอโทษครับ/ค่ะ” แล้วให้รีบไปล้างมือ และอีกข้อคือ อย่าทำกิริยาจุ๊ปาก ทำเสียงจุ๊ๆ หรือแสดงความไม่เคารพคนอื่นด้วยกิริยาท่าทาง กฎข้อที่ 9, 10 และ 11 เป็นเรื่องของแสดงน้ำใจ คือ เวลาที่ใครทำอะไรให้เรา เราต้องกล่าวคำว่า “ขอบคุณ” เสมอ ,เมื่อเราได้รับของอะไรบางอย่างจากคนอื่น เราก็ไม่ควรวิจารณ์ในแง่ลบเกี่ยวกับของขวัญนั้น หรือแสดงความรู้สึกว่าไม่ชื่นชมกับสิ่งนั้น และ แสดงความมีน้ำใจกับทุกคน สร้างความประทับใจให้กับใครบางคนอย่างน้อยเดือนละครั้ง   เป็นยังไงกันบ้างคะกฎข้างต้นนี้ดูแล้วเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ดูเหมือนว่าไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่ และผู้ใหญ่อย่างเราๆ ก็รู้กันอยู่แล้ว แต่ว่าเราอาจจะละเลยในการสอนลูกศิษย์ หรือ ลูกของเรา ดังนั้นกฎเหล่านี้ก็เป็นสิ่งที่เตือนให้เราตอกย้ำกับเด็กๆ ค่ะว่าเป็นสิ่งที่ละเลยไม่ได้...กฎข้ออื่นๆ ยังมีอีกนะคะ ติดตามกันในตอนต่อไปค่ะขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ : http://whizbit.com/page/2/

สุภาพ...กับคนใกล้ตัว   วันนี้มีเรื่องหนึ่งซึ่งก็ได้ยินได้ฟังกันมาเป็นระยะๆ แต่ก็ยังอยากหยิบประเด็นนี้มาแชร์กัน เพื่อเตือนสติตอกย้ำกันให้เราดูแลคนใกล้ชิดรอบตัวเราด้วยความสุภาพ และเห็นอกเห็นใจ...เป็นเรื่องที่ถอดความจาก “Blue Flowers” เรื่องก็มีอยู่ว่า   ...เดินชนคนแปลกหน้า ฉันเอ่ยขอโทษไม่ตั้งใจ เขาตอบกลับว่า “ขออภัย ผมเองไม่ทันเห็นคุณ”เราต่างสุภาพ ถ้อยทีถ้อยอาศัย แสดงน้ำใจแม้ต่อผู้ที่เราไม่รู้จัก แต่ที่บ้านเย็นวันนั้น ฉันทำอาหารอยู่ในครัว...เจ้าลูกสาวตัวน้อยแอบมายืนข้างหลังไม่ทันระวังฉันหันหลังกลับไปชนเธอล้มลง “อย่ามายืนแกะกะ”ฉันดุใส่ ลูกสาวเดินจากไป หัวใจเธอปวดร้าว...   คืนนั้นฉันได้ยินเสียงกระซิบจากเบื้องลึกของหัวใจว่า “กับคนแปลกหน้าฉันสุภาพได้ กับลูกรักชิดใกล้ ทำไมทำได้ลงคอ ดูที่พื้นครัวสิ ดอกไม้หลากสีที่ลูกอุตส่าห์เก็บมาหวังให้แปลกใจตกเกลื่อนอยู่ทั่วไป น้ำตาเธอไหล เหตุใดไม่แลเห็น”ฉันเพิ่งรู้ตัว เลยค่อยๆ ย่องเข้าไปนั่งคุกเข่าอยู่เคียงข้างลูก “ตื่นเถิดคนดี ดอกไม้นี่ลูกเก็บมาให้แม่หรือ”ลูกตอบ “ใช่ค่ะ หนูเห็นดอกไม้บานสวยเหมือนคุณแม่เลย รู้ว่าคุณแม่ต้องชอบ โดยเฉพาะดอกสีน้ำเงิน” ฉันตื้นตันใจ “ลูกรัก แม่ขอโทษจริงๆ ที่เอ็ดหนู” “แม่จ๋า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรักแม่” “แม่ก็รักลูก แม่ชอบดอกไม้ของหนูมาก โดยเฉพาะสีน้ำเงินจ้ะ”   หากเราตายจากไปในวันพรุ่งนี้ อีกไม่กี่วันนายจ้างก็หาคนใหม่ทำแทนได้ แต่คนในครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังอาจโศกเศร้าไปชั่วชีวิต ลองคิดดูว่าคุ้มไหมที่เราจะทุ่มเทให้กับงานมากกว่าครอบครัว คำว่า Family ย่อมาจาก Father and Mother I love you ดังนั้นให้เวลากับพ่อแม่ของคุณให้มากขึ้นยามท่านแก่ตัวลง รู้จักแบ่งเวลาให้กับงานและคนที่บ้านให้สมดุลกัน   เรื่องก็มีอยู่เท่านี้ค่ะ...ซึ่งเรื่องนี้ทำให้เราได้ตระหนักว่า คนเรามักจะสุภาพกับคนที่ไม่รู้จักจริงๆ นั่นแหละ แต่พอกับคนใกล้ตัวกลับลืมตัว ด้วยความเคยชิน จึงลืมที่จะให้ความสำคัญและสุภาพด้วย ซึ่งในความเป็นจริงแล้วเมื่อเกิดเหตุการณ์ใดขึ้นมา คนรอบๆ ตัวเรานี่แหละที่จะช่วยเหลือเรา ไม่ใช่คนที่เราพูดสุภาพเหล่านั้นสักหน่อย...โดยส่วนตัวเลยจะพยายามเตือนตนเองเสมอว่าเราควรสุภาพกับทุกๆ คน ที่เราได้พบปะพูดคุยด้วย ยิ่งถ้าเป็นคนในครอบครัว และคนที่เราสนิทเรายิ่งต้องใส่ใจดูแลจิตใจเขาเหล่านั้นเสมอ และสำนึกในความดีงามที่เราได้ถ้อยทีถ้อยอาศัย ช่วยเหลือกันมา ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครที่จะสมบูรณ์แบบ ยิ่งใกล้ชิดยิ่งเห็นข้อเสียของกันและกันได้มากขึ้น แต่ขอให้เรานึกให้อภัย และมองเอาจุดดีของเขาเป็นหลัก...   และที่สำคัญคุณพ่อคุณแม่ คือผู้ที่มีพระคุณกับเรา เป็นพระอรหันต์ในบ้านของลูกๆ คำนี้ไม่ได้เกินจริงเลย หากลูกๆ คนไหน ดูแลพ่อแม่อย่างดีจะได้บุญเท่ากับเราได้ทำกับพระอรหันต์ทีเดียว เพราะแค่ท่านให้ต้นแบบร่างกายมนุษย์แก่เรา ให้กำเนิดเรา เราจึงมีโอกาสได้เกิดมาทำความดี สั่งสมบุญ ฝึกฝนอบรมตนในชาตินี้ ก็มีพระคุณมากมายแล้ว ยิ่งถ้าท่านเลี้ยงดูเรามาจนโตคอยอบรม สั่งสอน ดูแลเราสารพัด ท่านยิ่งมีพระคุณต่อเรามากขึ้นไปอีก ดังนั้นขอให้ทุกท่านไม่มองข้ามความดีอันประเสริฐ์ ที่ลูกจะพึงตอบแทนให้กับพ่อแม่ได้...เพียงเท่านี้เราก็จะอยู่ร่วมกันได้ด้วยความสุภาพ สมดุล และมีความสุขค่ะ   ขอบคุณรูปภาพจากเว็บไซต์ : http://unificationplace.com/parenting/test-post-two/

แม่ผู้สร้างโลกคำว่า "แม่" นั้นยิ่งใหญ่ไพศาล เพราะทุกคนในโลกที่เกิดมาล้วนต้องมีแม่เป็นผู้ให้กำเนิด ตามหลักแล้วแค่แม่ได้ยอมอุ้มท้องให้เราได้ลืมตามาดูโลก ให้โอกาสชีวิตหนึ่งได้สร้างความดีบุญคุณของท่านก็มากมายนับประมาณไม่ได้แล้ว หากแม่ได้ทำหน้าที่แม่ในการเลี้ยงดูลูกจนเติบโต พระคุณแม่ยิ่งมากล้นเกินพรรณนา...วันนี้จึงอยากแชร์เรื่องราวของลูกคนหนึ่งที่ได้กล่าวถึงคุณแม่ ผู้เป็นที่รักยิ่งให้กับทุกๆคนค่ะ ผู้นั้นก็คือ คุณวานิษา เรช นั่นเอง เธอได้เขียนขอบคุณคุณแม่ของเธอในหนังสือ อัจฉริยะสร้างได้ว่า แม่เคยบอกว่า...ถึงแม้วันนี้ หนูดีจะยังไม่เห็น แต่วันหนึ่งหนูจะรู้เองว่า หนูฉลาดอย่างที่แม่บอกจริงๆ หนูดีเคยได้ยินคำว่า “คุณเชื่อ และคุณก็จะเป็น” แต่สำหรับหนูดี น่าจะเป็นว่า “แม่เชื่อ และหนูดีก็เป็น” มากกว่า ที่น่ารักที่สุดก็คือ เชื่อของแม่สุดหัวใจว่าหนูดีเป็นของขวัญที่มีค่ามากที่แม่จะมองให้กับโลก และแม่พูดเสมอว่า ถ้าแม่ตาย แม่จะไม่เสียดายชีวิตเลย เพราะได้สร้างคนอย่างหนูดีขึ้นมาแล้ว หนูดีเชื่อว่าใครก็ตามที่มีแม่แบบนี้ จะมีพลังทำอะไรก็ได้ในโลกไม่ว่ามันจะยากเย็นสักแค่ไหน...และนี่คงเป็นคำตอบสำหรับใครหลายๆ คนที่รู้จักหนูดี และชอบถามว่าทำไมหนูดียิ้มเก่ง ก็เพราะนอกจากจะได้ทำอาชีพที่รักมากๆ แล้ว หนูดียังมีแม่ที่วิเศษสุดยอด แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ยิ้มเก่งได้อย่างไรคะ หนูดีอยากขอบคุณเหมือนกับที่ลินคอล์นพูดว่า “For whatever I am and will become, I owe it to my mother.” จากคำกล่าวขอบคุณ และชื่นชมคุณแม่ของเธอข้างต้น เห็นได้เลยค่ะว่า แม่เป็นผู้สร้างโลกจริงๆ เพราะว่าผู้คนในโลกใบนี้ล้วนมีแม่ทั้งนั้น ดังนั้นโลกเราจะเป็นอย่างไร ก็เพราะแม่ของพวกเรานี่ล่ะค่ะเป็นผู้สร้าง การที่แม่สักคนจะเชื่อมั่นในตัวลูก และทุ่มเทอบรม เลี้ยงดู สนับสนุนให้การศึกษาลูก ไม่ใช่เพียงแค่สร้างให้ลูกเป็นคนดีเท่านั้น แต่ยังสร้างคนดีให้กับโลกใบนี้อีกด้วย ดังนั้นจึงอยากฝากให้คุณแม่ทุกคนตระหนักถึงพลังอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ในมือท่าน แล้วใช้พลังนั้นให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุด ที่สำคัญอยากให้ทั้งคุณพ่อ และคุณแม่ นึกถึงคำสอนไทยโบราณที่ว่า “คำพ่อแม่นั้นเป็นคำศักดิ์สิทธิ์ เมื่อพูดว่าลูกเป็นอย่างไรลูกก็จะเป็นอย่างนั้น” ดังนั้นคุณพ่อ คุณแม่ ขอให้เชื่อมั่นว่าลูกของท่านจะเป็นคนเก่ง และดี พูดแต่สิ่งที่ดีสิ่งที่เป็นบวกเท่านั้น แล้วลูกของท่าน เยาวชนของชาติจะเป็นไปตามคำประกาศิตนั้นจริงๆค่ะ    

สมอง กับ ความจำสวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเทคนิคดีดีที่จะมาช่วยพัฒนาความจำของเรา บางคนมักบอกว่าตัวเขาเป็นคนความจำไม่ดี ซึ่งในความเป็นจริงแล้วสมองของคนเรานั้นมีประสิทธิภาพไม่ต่างกันเลย แม้แต่ไอน์สไตน์ เมื่อเสียชีวิตแล้ว มีนักวิทยาศาสตร์ได้ผ่าพิสูจน์สมองของเขาก็พบว่าไม่ได้มีความแตกต่างกับคนทั่วไป แล้วทำไมเราจึงจำเก่งไม่เท่ากัน...จริงๆ แล้วสมองเป็นอุปกรณ์อย่างหนึ่งในร่างกายเราที่ควรจะต้องศึกษาวิธีการใช้สมองอย่างถูกวิธี เพื่อที่จะได้ใช้สมองให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุดนะคะเรามาดู 5 เทคนิคการจำแบบฉบับ อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ กันค่ะ  อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ กล่าวไว้ว่า "จินตนาการสำคัญกว่าความฉลาด Imagination is more important than intelligence" เพราะตัวเขาเองเมื่อจะคิดค้นอะไรใหม่ๆ เขามักนึกเห็นผลลัพธ์ของมันออกมาก่อนเสมอ จากนั้นจึงศึกษาค้นคว้าหาวิธีทำให้จิตนาการของเขาสำเร็จเป็นความจริงขึ้นมา และหลักการนี้ได้ผ่านบทพิสูจน์มานับครั้ง ไม่ถ้วน            มีเรื่องของ "รอน ไวท์" เป็นผู้หนึ่งที่ท้าพิสูจน์เรื่องนี้ผ่านชีวิตจริง   17 ปีที่ผ่านมา ในขณะที่ "รอน ไวท์" เป็นนักศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของรัฐเทกซัสหรัฐอเมริกา เขาเป็นผู้ชาย ธรรมดาที่มีความฝันว่า วันหนึ่งจะมีความจำเป็นเลิศแบบไอน์สไตน์ ทันทีที่ได้ยินข่าวว่ามีการเปิดอบรมเรื่องความจำแบบ "ไอน์สไตน์" เขาจึงไม่ยอมละทิ้งโอกาสดีๆ รีบสมัครเข้าร่วมโครงการ  และวันนี้ "รอน ไวท์" กลายเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปในฐานะผู้ที่มีความจำยอดเยี่ยมที่สุดคนหนึ่ง ของโลก เป็นวิทยากรชื่อดังด้านการฝึกฝนความจำโดยวิธีพัฒนาความคิดแบบไอน์สไตน์ที่ ใครๆ ก็อยากฝากตัวเป็นศิษย์...ดังนั้นเมื่อเราเห็นคอร์สอบรมอะไรก็ลองให้ความใส่ใจดูว่าอะไรเหมาะสมกับเรา และเขาอบรมเพื่อพัฒนาตนเองอย่างสม่ำเสมอนะคะ ไม่แน่ว่าเราอาจจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านใดด้านหนึ่ง และช่วยเหลือคนได้อีกมากก็เป็นได้                 รอนบอกกับทุกคนว่า ทุกคนสามารถทำได้ สามารถจำหลายสิ่งหลายอย่างได้ เพียงแต่รู้จักพัฒนาความคิดอย่างเป็นระบบ มีระเบียบในการจำ    แบบทดสอบแรกที่รอนใช้สอน ผู้กระหายอยากมีความจำเป็นเลิศคือ คำง่ายๆ 20 คำ นั่นคือ   "ฟูจิ น้ำแข็ง ต้นไม้ จักรยาน สุนัข น้ำ 1 แก้ว รองเท้า ทีวี หมอน สปริง เครื่องบิน โตเกียว แมว หมวกสีดำ แว่นตา เสื้อสีน้ำตาล  เช็คมูลค่า 100,000 บาท รถคันใหม่ สุนัข และฟูจิ"   หลายคนฟังแล้วอาจจะรู้สึกหงุดหงิด คำตั้งเยอะจะจำอย่างไรได้ เทคนิคง่ายๆ ที่ "รอน"บอกว่าเป็นพื้นฐานของการจำ นั่นคือการผูกคำเหล่านี้เป็นห่วงโซ่ให้กลายเป็นเรื่องราว  กรณีนี้ "รอน" ให้ทุกคนลองจินตนาการว่าเราไปที่ภูเขาฟูจิ ที่นั่นมีน้ำแข็ง ต้นไม้ จักรยานจอดอยู่ เจอสุนัขใส่รองเท้าคู่หนึ่ง กำลังถือน้ำอยู่ในมือ 1 แก้ว นอนดูทีวีอยู่บนหมอนและที่นอนสปริง จากนั้นก็ขึ้นเครื่องบินไปโตเกียว เจอแมว ใส่หมวกสีดำ ใส่แว่นตา ใส่เสื้อสีน้ำตาล ในมือมีเช็คมูลค่า 100,000 บาท  เตรียมไว้สำหรับซื้อรถคันใหม่ แล้วเจอสุนัขอีกตัวก่อนบินกลับภูเขาฟูจิ  เท่านี้ทุกคนก็สามารถที่จะจำคำต่างๆ ที่บอกไปได้ทั้งหมด "รอน" บอกถึงเคล็ดลับในการจำ มีอยู่ 5 ขั้นตอน คือ   1. ชัดเจน (focus) โฟกัสสิ่งที่ต้องการจดจำให้ชัดเจนว่าคืออะไร มีความโดดเด่นตรงไหน ตรงนี้ถือว่าเป็นจุดที่สำคัญที่สุดที่ทำให้พลังของการจดจำมีประสิทธิภาพ   2. บันทึก (files) เป็นอีกขั้นตอนหนึ่งที่ละเลยไม่ได้ หากคุณต้องการเรียกคืน เอกสารจากคอมพิวเตอร์กลับมาใช้อีก คุณจะต้องบันทึกโฟลเดอร์หรือไฟล์งาน นั้นไว้เพื่อเรียกใช้ในภายหลัง ความทรงจำของคุณเช่นกันที่มีกลไกการทำงานแบบเดียวกัน ดังนั้นเพื่อให้สามารถเรียกข้อมูลกลับมาใช้ได้ในระยะเวลาต่อมา ทุกคนจำเป็น ต้องบริหารจัดการความทรงจำ และจัดเก็บข้อมูลไว้ในตู้เก็บไฟล์แห่งความทรงจำ อย่างมีระบบและมีระเบียบ เพื่อเวลาเรียกใช้จะได้ง่ายขึ้น   3. ภาษาภาพ (pictures) เพื่อให้ง่ายต่อการจดจำ ทุกคนจำเป็นต้องจินตนาการ  สิ่งที่ต้องการจำให้เป็นภาพที่คุ้นเคย หรือภาพที่สะดุดตา พูดง่ายๆ อะไรก็ตามที่ต้องการจดจำจะต้องแปลงให้อยู่ในรูปแบบของภาษาภาพเสมอ  และนี่คือเหตุผลที่อธิบายถึงการจดจำหน้าตาของผู้คน แต่ไม่สามารถจำชื่อได้เนื่องจากทุกคนมองเห็นรูปหน้าคน  แต่มองไม่เห็นชื่อของคนคนนั้น เวลาเจอหน้ากันอีกครั้งจึงรู้สึกคุ้นตาแต่จำชื่อไม่ได้ การจำเป็นภาพก็ใช้หลักการเดียวกัน ดังนั้นหากคุณต้องการจดจำบทกวี ตัวเลข ที่อยู่ ข้อมูลจากชั้นเรียน ข้อความในหนังสือ หรืออะไรก็ตาม จะต้องแปลงสิ่งเหล่านั้นให้เป็นภาพเสียก่อน เพื่อให้มองเห็นและจดจำมันได้   4. ติดตรึง (glue) การจะจดจำบางสิ่งบางอย่าง สิ่งนั้นต้องมีความโดดเด่น เพียงพอที่จะติดตรึงอยู่ในความทรงจำ กระทบกับความรู้สึกของตัวเองอย่างแรง  หากสังเกตช่วงชีวิตที่ผ่านมา จะเห็นได้ชัดว่าความจำจะติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ได้ก็ต่อเมื่อภาพนั้นมีความ เคลื่อนไหว มีความรู้สึก  หรือมีสิ่งพิเศษบางอย่างมาเชื่อมโยงกับตัวเรา        และนี่เป็นคำตอบว่าทำไมคุณจึงสามารถนึกถึงรายละเอียดของอุบัติเหตุทางรถยนต์ เมื่อ 20 ปีก่อนได้อย่างแม่นยำ หรือนึกย้อนถึงเหตุการณ์โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อ 15 ปีก่อนได้  ซึ่งนี่ก็เป็นเหตุผลเดียวกับที่คุณสามารถนึกถึงเหตุการณ์ดีๆ อย่างเช่นตอนที่คุณให้กำเนิดลูก หรือวันแต่งงาน ดังนั้น ภาพที่สร้างสรรค์ขึ้นมาเพื่อจำ จะต้องเป็นภาพที่ติดตรึงในความทรงจำได้ดี  มีความเคลื่อนไหว หรือความรู้สึกร่วมด้วย และหากเป็นภาพที่มีความพิเศษมากก็จะยิ่งช่วยให้จำได้ดีขึ้น   5. ทบทวน (review) การทบทวนสิ่งที่บันทึกไว้ในความทรงจำ เป็นอีกขั้นตอนหนึ่งที่จะทำให้สามารถจำ สิ่งต่างๆ ได้ในระยะยาว  วิธีการง่ายๆ ตื่นเช้าขึ้นมาให้ถามตัวเองว่า เมื่อวานนี้เราได้พบใครบ้าง  เพื่อจะทบทวนรายชื่อของคนที่เราได้พบ แล้วดูว่ามีกี่คนที่คุณสามารถจำได้ ตรงนี้ถือเป็นแบบฝึกหัดที่ดี แถมยังช่วยเพิ่มเติมข้อมูลไปในเมโมรี่ส่วนตัวไปพร้อมๆ กันด้วย           ถ้าทุกคนสามารถทำได้ตามขั้นตอนนี้ ต่อไปไม่ว่าจะเป็นการพูดหน้าห้อง หรือพรีเซนต์งานต่างๆ ก็ทำได้อย่างน่าทึ่ง   ก่อนเข้าสู่กระบวนการจำ 5 ขั้นตอน ทุกคนจะต้องแบ่งพื้นที่ในสมองออกเป็นห้องๆ   แล้วสร้างแฟ้มข้อมูล นำประเด็นต่างๆ มาแปลงให้เป็นรูปภาพที่คุ้นเคยในชีวิตประจำวัน เช่น สิ่งต่างๆ ภายในบ้าน สถานที่ทำงาน เมืองสำคัญๆ หรือรายละเอียดของร่างกาย แล้วให้หมายเลขสิ่งของเหล่านั้นเพื่อช่วยในการจำให้ง่ายขึ้น           ทักษะเหล่านี้เป็นเรื่องที่พัฒนาได้ เพียงแต่ทุกคนต้องมีจินตนาการ "ถ้าอยากจำอะไร ก็สร้างภาพแล้วใส่ทุกอย่างในแฟ้ม ไม่ว่าจะจำ 100 สิ่ง 1,000 อย่าง  ไม่ว่าสิ่งที่อยากจำจะเป็นรูปธรรมหรือนามธรรม  ก็ใช้หลักการพื้นฐาน 5 ขั้นตอนเหมือนกัน แทนสิ่งที่ต้องการจำด้วยรูปภาพ  หรือหมายเลข และหากต้องการจำได้ในระยะยาวจะต้องมีการทบทวนอย่างสม่ำเสมอ ผ่านไป 1 สัปดาห์กลับมาทบทวนครั้งหนึ่ง ผ่านไป 1 เดือนกลับมาทบทวนอีกครั้งหนึ่ง ความจำก็จะคงอยู่กับเราตลอดไป" และนี่เป็นเคล็ดลับง่ายๆ การเพิ่มศักยภาพในการจำให้กับสมองของทุกคนนั่นเองจากที่เราได้ทราบเคล็ดลับข้างต้นแล้ว โดยส่วนตัวรู้สึกดีใจเพราะที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กๆ ก็ใช้การจำวิธีนี้ เมื่อต้องการจำอะไรให้ได้ในระยะสั้นๆ และพบว่าใช้ได้ผลดีตลอดมา เพราะเป็นคนที่ชอบจินตนาการอยู่แล้ว เรื่องการจำจึงเป็นเรื่องสนุกๆ แต่ด้วยความที่ไม่คิดว่าวิธีการที่เราคิดค้นขึ้นมาเองจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องตามหลักการการใช้สมองของเรา จึงไม่ได้นำมาใช้กับในการเรียนได้มากเท่าที่ควรจะเป็น เช่นในเวลาเรียนบางวิชาที่ต้องจำมากๆ เช่น จำศัพท์ ชื่อเฉพาะของอะไรต่างๆ ก็เลยใช้วิธีการจำแบบทั่วไป ซึ่งทำให้เกิดความเครียดตามมา...อ้อ แล้วสำคัญนะคะ เมื่อเราจินตนาการเรื่องราวแล้ว พยายามให้เรื่องที่เราจินตนาการ ตลก สนุก เพราะจะมีจุดเด่นให้เราจำได้ง่ายขึ้นไปอีก และจะช่วยให้เราอารมณ์ดีเวลาฝึกจำด้วยนะคะแต่ทุกวันนี้เมื่อต้องทำงานที่เกี่ยวกับการจำบทพูด คริสป์ บรรยายต่างๆ ก็จะใช้เทคนิคนี้ตลอด ซึ่งก็คือ การหลับตา เห็นภาพ ผูกเรื่อง และสร้างหมวดหมู่ความจำในสมองเรา ทำให้สามารถจำได้ไว และเรียบเรียงเรื่องราวพูดออกมาได้อย่างไม่พลาดเลยค่ะ...ที่สำคัญมากๆ คือ เรื่อง "สมาธิ" ค่ะ เพราะถ้าเรามีสมาธิดีเมื่อเราหลับตาจินตนาการก็จะทำให้จำได้แม่น และเร็วมากจริงๆ ดังนั้น เคล็ดลับง่ายๆ นะคะ  " ทำสมาธิ  ตั้งสติหลับตา  พาใจสนุก ผูกเรื่องในจินตนาการ" แค่นี้เองค่ะขอให้ทุกคนประสบความสำเร็จกับการฝึกจำนะคะ อย่าลืมนะคะทุกอย่างอาศัยความคุ้นเคย และชำนาญ ดังนั้นหมั่นฝึกกับบ่อยๆ  ทำแบบสนุกๆ เดี๋ยวดีเองค่ะ  ของคุณภาพจากhttp://dekling.exteen.com/20110427/entryและhttp://www.legendnews.net/index.php?lay=show&ac=article&Id=539359610&Ntype=87

กระเทียม สมุนไพรมหัศจรรย์ ชื่อว่า “กระเทียม” เชื่อว่าคงไม่มีใครไม่รู้จัก เพราะเป็นพืชสมุนไพรที่ใช้ประกอบอาหารอะไร ก็ทำให้อาหารหอมอร่อย น่ารับประทานมากๆ  แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ กระเทียม เป็นพืชสมุนไหร่ที่มีประโยชน์มากมาย เป็นพืชมหัศจรย์ที่สามารถใช้รักษาโรคได้ครอบจักรวาล...เรามาทำความรู้จักกระเทียมกันดีกว่าค่ะว่ากระเทียมมีประโยชน์อย่างไรกันบ้าง กระเทียม หรือ Garlic นี้มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Allium sativum Limm. และมีชื่อเรียกอีกหลากหลายตามภาษาท้องถิ่น  เช่น ภาคเหนือเรียก หอมเทียม ภาคใต้เรียก หัวเทียม เป็นต้น...ส่วนประวัติของกระเทียมนั้น...ตั้งแต่สมัยโบราณในประเทศอียิปต์ เชื่อกันว่าคนงานที่ก่อนสร้างปิรามิดนั้นจะทานกระเทียมเป็นอาหารทุกวัน เพราะจะทำให้มีพลัง สร้างปิรามิดเสร็จเร็วขึ้น นอกจากนี้พวกทหารก็เช่นเดียวกัน  รวมไปถึงนักกีฬากรีกในสมัยโบราณ ชาวอินเดียโบราณ ชาวซีเรีย ชาวตุรกี ชาวฮังการี ชาวสเปน ชาวรัสเซีย ฯลฯ ก็นิยมรับประทานกระเทียมเพื่อเมพลัง ทำให้สมองแจ่มใส และมีเสียงที่ไพเราะอีกด้วย ในตำรายาแผนไทย...ได้ใช้กระเทียมเป็นกระสายยาในสูตรผสมยาหลายชนิด ดังนี้       -รับประทานกระเทียมดิบๆ ครั้งละประมาณ 5 กลีบ แก้อาการท้องอืด จุกเสียด      -นำกระเทียมมาฝาน หรือ มาตำ แล้วมาขยี้ทาบริเวณที่เป็นกลากเกลื้อน ช่วยให้หายได้      -นำกระเทียมต้มสามารถรักษาอาการท้องเสีย (เนื่องจากอาหารทะเล)      -นำกระเทียมโทนมาตำให้แหลก ใช้พอกตรงแผบที่ถูกตะขาบกัดช่วยลดอาการเจ็บปวดได้      -เอากระเทียมสดสับให้ละเอียดเติมน้ำสุกที่เย็นแล้วสัก 3-4 ส่วน แล้วทิ้งไว้ประมาณ 2-3 ชั่วโมง เอาไปล้างแผลที่เป็นหนอง จะช่วยให้แผลหายเร็วขึ้น    -เอากระเทียมสองหัวทั้งเปลือกไปเผาไฟจนเกรียมดำพอเนื้อในสุก เวลารับประทาทนไม่มีรสเผ็ดเป็นใช้ได้ รับประทานทั้งที่เนื้อกระเทียมยังร้อนอยู่เพียงสองครั้งก็หาย รักษาโรคท้องร่วง       -นำเอากระเทียมหั่นเป็นแผ่นบางๆ แช่ในน้ำเชื่อมข้นๆ ทิ้งไว้ประมาณ 24 ชั่วโมง จึงรับประทาน รักษาโรคไอกรน       -เอากระเทียมตำแหลกผสมกับบน้ำมันพืชทาบริเวณทวารหนักก่อนนอน พยาธิเข็มหมุดจะถูกขับออก เมื่อนักวิทยาศาสตร์นำกระเทียมมาวิจัยจึงพบว่ากระเทียมมีคุณสมบัติเป็นยาอย่างแท้จริง เพราะช่วยลดไขมันในเลือด รวมถึงไตรกลีเซอร์ไรด์ และ คอเลสเตอรอลลงได้นอกจากนี้ยังช่วยในเรื่องลดความดันโลหิตได้อีกด้วย...เมื่อรู้ว่ากระเทียมมีคุณประโยชน์มากมายขนาดนี้เราก็ควรจะรับประทานกระเทียมกันให้เป็นนิสัยนะคะ หรือเวลาป่วยจะลองนำกระเทียมมาทำตามวิธีต่างๆข้างต้นนี้ก็ได้นะคะ...ขอให้ทุกท่านสุขภาพแข็งแรงค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ :  http://www.healthbeautytrend.com

การแก้ปัญหาหน้า “มัน” (ตอนที่ 2)   สวัสดีค่ะ...มาต่อกันอีกตอนกับวิธีลดหน้ามัน ซึ่งอย่างที่บอกไว้ในตอนที่แล้วว่ายังมีอีกหนึ่งวิธีที่ฟังแล้วค่อนข้างแปลกใจว่า สามารถทำได้ด้วยหรือ คือ ใช้ยาระบายแมกนีเซียลดหน้ามัน!!! ฟังดูไม่น่าเชื่อยาระบายเกี่ยวอะไรด้วยกับความมันบนใบหน้า...วิธีนี้ได้รับการแนะนำในเว๊บไซต์ของ Paula Begoun ชาวอเมริกัน ซึ่งผู้รู้เรื่องความสวยความงาม ซึ่งเมื่อได้มาเช็คด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์จึงเห็นว่าสามารถช่วยลดความมันได้จริง...เพราะยาระบายแมกนีเซียมีส่วนผสมของ แมกนีเซียมไฮดรอกไซด์ ซึ่งออกฤทธิ์เป็นด่าง จึงช่วยลดสภาพความเป็นกรดบนใบหน้าซึ่งเป็นสาเหตุของการเกิดสิว และยังช่วยฆ่าเชื้อโรคและดูดซับน้ำมันลองมาดูกันค่ะ   เชี่ยวชาญหลาย ๆ ท่านได้แนะนำให้ใช้ยาระบายนี้กับผิวหน้ามันได้ เหมาะสำหรับผิวมันเพื่อลดการทำงานของต่อมไขมันบนผิวหน้า มีกลิ่นคล้ายคาลามายด์เวลานำมาทาหน้า (ยาน้ำทาแก้ผื่นแพ้) วิธีใช้คือ เมื่อล้างหน้าให้สะอาดแล้วซับหน้าให้แห้ง ใช้สำลีก้อนชุบยาแล้วทาให้ทั่วใบหน้าเพียงบาง ๆ เมื่อแห้งแล้วสามารถแต่งหน้าด้วยแป้งฝุ่นได้ตามปกติ จะช่วยให้ผิวดูเนียนเรียบ หลายคนใช้เป็น primer (ทาเป็นขั้นแรกก่อนแต่งหน้า) เพื่อเตรียมผิวหน้าให้เรียบก่อนการแต่งหน้า ด้วยคุณสมบัติดูดซับความมันได้ดีทำให้แป้งติดทนนาน ดูดีได้ตลอดทั้งวัน หน้าไม่มันเยิ้ม และยังเลี่ยงการเกิดสิวได้ด้วยค่ะ   ถ้าไม่ชอบวิธีการที่ต้องทาทุกวันสามารถประยุกต์ใช้โดยการนำมาพอกหน้าสัปดาห์ละครั้งก็ได้ค่ะ ล้างหน้าให้สะอาด เขย่าขวดก่อนใช้ แล้วใช้สำลีชุบน้ำยาทาให้ทั่วหน้า ทิ้งให้แห้งประมาณ 15 นาทีแล้วล้างออกด้วยน้ำเปล่า หรือ ถ้าหน้ามันมากก็พอกวันละหนึ่งครั้งก่อนนอน เมื่อหน้าเริ่มหายมันก็ค่อยๆเว้นระยะห่างให้มากขึ้น...วิธีนี้เหมาะกับผู้ที่มีผิวมันมากๆนะคะ หรือ ถ้ามีผิวผสมก็เลือกทาเฉพาะบริเวณที่มันเท่านั้นค่ะ ส่วนผู้มีผิวแห้งหลีกเลี่ยงไปเลยค่ะ เพราะจะทำให้หน้าลอกได้...นอกจากนี้เวลาใช้งานให้ทาบางๆ เท่านั้นเพราะอาจเป็นคราบได้   นอกจากนี้เราควรปรับเรื่องกิจวัตรประจำวันของเราด้วย ดังนี้   เรื่องกิจวัตรประจำวัน 1. งดน้ำอัดลม รับประทานผักผลไม้ให้มาก งดอาหารมัน ผักต่างๆ มีวิตามินหลายอย่างปนอยู่ ทำให้ร่างกายทำงานได้สมบูรณ์ขึ้น ร่างกายสมดุลผิวชุ่มชื่น ร่างกายจึงไม่ต้องผลิตน้ำมันออกมามากเพื่อให้ผิวไม่แห้ง   2. ดื่มน้ำมากๆ เพื่อให้อวัยวะภายในของร่างกายทำงานสมบูรณ์ ดื่มน้ำอย่างน้อย 8 แก้วต่อวัน การดื่มน้ำน้อยเกินไป จะทำให้ไตและตับทำงานได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ การขับของเสียพวกไขมันที่เหลือก็จะออกมาทางที่สาม (นอกจากการขับถ่ายสองทางตามปกติ) คือทางผิวหนังหรือรูขุมขน ทำให้ผิวมันได้ 4. ล้างหน้าไม่บ่อยเกินไป สัก 2 ครั้งต่อวัน ด้วยสบู่ล้างหน้าที่อ่อนโยนไม่มีน้ำหอม หรือสารเคมีรุนแรง เพราะจะทำให้ระคายเคือง ที่สำคัญคืออย่าพยายามทำให้ผิวแห้งเกินไป เพราะร่างกายจะขับไขมันออกมาปกคลุมอีก 5. เลือกผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่เพิ่มความชุ่มชื้น แต่ไม่เพิ่มความมัน ให้เลี่ยงมีน้ำมันผสมอยู่ ให้ใช้เป็นเนื้อเจล หรือ น้ำ ที่ไม่ผสมน้ำหอม และสารเคมีรุนแรง 6. การมาสค์หน้า ก็ให้ใช้แบบที่เป็นแบบโคลน (clay-base mask) ธรรมชาติที่แห่งแล้วแข็ง ไม่ใช้แบบที่เป็นโคลนนสังเคราะห์ใช้แล้วก็นิ่มอยู่อย่างนั้น เพราะมาสค์แบบนิ่มจะเน้นเพิ่มความชุ่มชื้นเหมาะกันคนผิวแห้งค่ะ ถ้าเป็นผิวมันใช้ก็จะไม่ช่วยลดความมันลงค่ะ ใช้มาสค์แบบโคลนนี้สักสองถึงสามครั้งต่อสัปดาห์ มาสค์จะช่วยดูดความมันและสิ่งตกค้างบนผิวหน้าของเราได้อย่างหมดจด จะช่วยลดการก่อให้เกิดสิว การมาส์คหน้าแต่ละครั้งก็ทาโคลนลงบนผิวชื้นๆ ทิ้งไว้ประมาณ 10 นาที หรือทิ้งให้แห้งแล้วล้างออกค่ะ 7. เลือกผลิตภัณฑ์ที่มีส่วนผสมของกรดผลไม้ AHA (alpha-hydroxy acids) ซึ่งจะช่วยกำจัดเซลล์ที่ตายแล้วให้หลุดลอกออกมา ทำให้ผิวหน้าเนียนใสและยังทำให้เซลล์เหล่านั้นไม่อยู่ให้กลายไปเป็นอาหารของเชื้อแบคทีเรียลงไปอุดรูขุมขนและเกิดสิวขึ้นในโอกาสต่อไป 8. ระวังอย่าให้ถูกแดดมากเกินไป แม้ว่าแสงแดดจะทำให้ผิวแห้งลงได้ แต่การที่ผิวแห้งขาดสมดุลไป จะเป็นการกระตุ้นให้ร่างกายผลิตน้ำมันออกมา ทำให้ผิวมันหนักขึ้นไปอีก เป็นอย่างไรคะ เราก็ได้เห็นภาพรวมทั้งหมดในเรื่องการขจัดความมันบนใบหน้า รู้สาเหตุ และ หนทางแก้ไขแบบนี้แล้ว เราก็ลองเลือกวิธีที่เหมาะสมกับเราดูนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://www.globalfashionreport.com

การแก้ปัญหาหน้า “มัน” (ตอนที่ 1)   สำหรับหัวข้อนี้ เชื่อว่าเป็นปัญหาสำหรับใครหลายๆ คนที่มีผิวหน้า มัน มัน มัน แล้วก็มัน ได้ตลอดทั้งวัน ซึ่งสร้างความรำคาญให้กับผู้ที่มีผิวมันเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าผิวมันจะมีข้อดีอยู่บ้าง คือ ทำให้แก่ช้า เพราะน้ำมันบนใบหน้าจะทำให้ใบหน้าเกิดริ้วรอยได้ยากกว่า ผู้ที่มีผิวแห้ง แต่อาการหน้ามันก็ยังทำให้น่ารำคาญใจอยู่ดี เพราะก่อให้เกิดสิวได้ง่าย และทำให้เสียบุคลิกภาพด้วย...พอดีได้มีโอกาสหาข้อมูลเรื่องนี้จึงเอามาแชร์ให้ทุกท่านได้ประโยชน์ด้วยกันค่ะ   ก่อนอื่นเรามาเข้าใจธรรมชาติของหน้ามันกันก่อนค่ะ สภาพผิวมันเป็นธรรมชาติของแต่ละคน จะหายาอะไร มาทาให้หน้าหายมันถาวรนั้นไม่มี ต้องทำใจกันก่อน เราอาจทำให้แห้งไปได้ชั่วคราวเท่านั้น ส่วนว่าจะได้ระยะสั้นหรือยาวแค่ไหนขึ้นอยู่กับวิธีการ ส่วนปัจจัยอื่นๆ ก็มีส่วนบ้าง เช่น สภาพอากาศ อาหาร และลักษณะกิจวัตรประจำวัน เป็นต้น "หน้ามัน" นั้นเกิดจากการที่ร่างกายขับไขมันออกมา ซึ่งอาจะไปอุดตันรูขุมขน และเมื่อรวมกับซากเซลล์ผิวหนังชั้นนอกที่ตายแล้ว ก็กลายเป็นอาหารชั้นดีของเชื้อแบคทีเรีย ทำให้เป็นไปได้ง่ายมากที่จะเกิดสิวได้ ถ้าเราสามารถลดความมันบนใบหน้าได้ โอกาสที่จะเป็นสิวก็จะลดลงค่ะ   เรามาดูกันค่ะ ว่าจะมีวิธีใดบ้างที่จะลดความมันลง สิ่งแรกที่นึกถึง คงไม่พ้น ”การล้างหน้า” ก็พอช่วยได้ชั่วคราวแต่การล้างหน้าบ่อย ๆ กลับจะยิ่งกระตุ้น ให้มันมากขึ้น ต่อมา “การใช้กระดาษซับมัน” จัดว่ามีประโยชน์ ช่วยให้หน้าแห้งไปช่วยขณะ สำหรับการ “ตบแป้ง”เพื่อคุมความมันนั้น คนหน้ามันคนจะใช้แป้งฝุ่นนะคะเพราะจะไม่ทำให้อุดตันรูขุมขน ส่วนพวกแป้งแข็งผสมรองพื้น หรือ รองพื้นเหลว อันนี้แนะนำให้หลีกเลี่ยงค่ะ เพราะจะเป็นตัวกระตุ้นให้เป็นสิวเพิ่มมากขึ้น ถ้าล้างออกไม่สะอาดหมดจนจริงๆ ซึ่งแม้จะล้างได้สะอาด แต่กว่าจะได้ล้างหน้าเราก็ผจญความมันมาทั้งวันแล้ว มันก็ไปอุดตันรูขุมขนเรียบร้อยไปแล้ว กลับมาล้างงตอนเย็นก็ไม่ทันแล้วค่ะ สุดท้ายก็มีปัญญาสิวตามมาอย่างแน่นอน ดังนั้นให้ใช้กรณีต้องการความเนี๊ยบจริงๆละกัน...วิธีเหล่านี้เป็นวิธีทั่วไปที่ใช้ๆกันอยู่ค่ะ   การรับประทานวิตามินบางตัวก็มีส่วนช่วยได้เหมือนกัน เช่น “วิตามิน B5 หรือ Pantothenic Acid” เป็นสารที่ร่างกายไม่สามารถสังเคราะห์ได้เอง แต่มีความสำคัญมากในการสร้างเอนไซม์ที่เรียกว่า Coenzyme-A โดยหน้าที่ที่สำคัญของเอนไซม์นี้มีหลายอย่างเช่น การสร้างฮอร์โมนเพศ และการนำไขมันส่วนเกินไปใช้ ดังนั้นหากเรามีเอนไซม์นี้ไม่เพียงพอ การนำไขมันส่วนเกินไปใช้ก็จะไม่ดีพอ และถูกขับออกมาทางผิวหนัง ที่ใบหน้าของเราด้วย ขนาดของวิตามิน B5 (หรือ Pantothenic Acid) ที่แนะนำควรเริ่มที่ 8 กรัมต่อวัน การรับประทานวิตามิน B5 มากเกินไปนั้นไม่มีผลเสียอะไร เนื่องจากละลายได้ในน้ำและสามารถถูกขับออกมาทางปัสสาวะได้ สำหรับบางคนที่ได้รับปริมาณมหาศาล อาจจะมีอาการท้องเสียนิดหน่อยเท่านั้น   ตัวต่อมา “กรดไวตามินเอ” เป็นยาทา มีความเข้มข้นตั้งแต่ 0.02 และ 0.05 ถึง 0.1 เปอร์เซ็นต์ ตัวยาจะทำให้สิวที่อุดตันอ่อนนุ่มและหลุดลอกออก เมื่อเริ่มใช้ในตอนแรกอาจมีอาการแสบและสิวเห่อขึ้น เมื่อใช้ต่อไปสักพัก อาการ เหล่านี้จะหายไป กว่าจะเห็นผลอาจต้องใช้เวลา 2 - 3 สัปดาห์ สำหรับคนที่ผิวมันมาก มีสิวอักเสบ เป็นตุ่มแดง ตุ่มหนอง ให้ใช้เบนซอยล์เปอร์ออกไซด์ซึ่งมีความเข้มข้น 2.5, 5 และ 10 เปอร์เซ็นต์ ควรเริ่มใช้ขนาดเปอร์เซ็นต์อ่อนก่อน ตัวยาจะทำให้หน้าแห้ง และลอกมาก ซึ่งเมื่อผิวลอกไปแล้วจะทำให้หน้าใส รูขุมขนกระชับขึ้น และความมันลดลงได้ในระยะหนึ่ง ต้องคอยใช้สักอาทิตย์ละครั้ง หรือ เว้นไว้สักเดือนแล้วกลับมาใช้ใหม่ เพื่อกระตุ้นให้ผิวลอกออกเป็นระยะๆ ลดการเกิดสิวและหน้ามัน...สำหรับ กรดไวตามินเอ แบบรับประทานนั้น มีผลทำให้ผิวแห้ง ลงได้มาก แต่ควรสงวนไว้ใช้ในรายเป็นสิวรุนแรง ไม่ควรนำมาใช้แก้ผิวมัน เพียงอย่างเดียว เนื่องจากมีฤทธิ์ข้างเคียงมาก เช่นปากแห้งปากแตก ผิวแห้ง ผิวคัน เลือดกำเดาออกและเป็นยาต้องห้ามสำหรับการตั้งครรภ์ จึงเป็นยาที่ต้อง อยู่ภายใต้ ความดูแลของแพทย์เท่านั้นนะคะ นอกจากนี้ยังมีวิธีธรรมชาติ และง่ายๆ คือ การพอกหน้าด้วย “ไข่ขาว” ค่ะ  โดยนำไข่ไก่มาแยกไข่แดงออก ใช้แต่ไข่ขาวเท่านั้นนำมาทาหน้าแบบสดๆ เลย แล้วทิ้งไว้จนแห้งมาก ซึ่งจะทำให้หน้าตึงเลยค่ะ หลังจากนั้นก็ล้างออกด้วยน้ำสะอาด ก็จะรู้สึกว่าความมันหายไปหมดเลย และหน้านุ่มขึ้น สำหรับรายที่หน้ามันมากๆ จะทำติดต่อกันทุกวันเลยก็ได้สัก 1 อาทิตย์ ความมัน และสิวจะลดลงไป หลังจากนั้นอาจจะลดความถี่ลงเหลือสักอาทิตย์ละ 2 วันก็ได้ วิธีนี้ต้องขยันหน่อยแต่ไม่มีผลข้างเคียงใดๆ เพราะเป็นธรรมชาติมากๆค่ะ...ในตอนหน้าเรายังมีวิธีลดหน้ามันที่ไม่เหมือนใครมาฝาก มาติดตามกันต่อนะคะ ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ www.bloomburyfestival.org  

  ความรู้เรื่อง “การรักษาหลุมสิว”   ได้มีโอกาสค้นคว้าเรื่องการักษาหลุมสิว เห็นว่ามีประโยชน์ค่ะ เลยนำมาแชร์ให้เพื่อนๆ ได้อ่านเป็นความรู้เอาไว้ไม่เสียหลายค่ะ ถ้าเรามีปัญหาหลุมสิว มีกี่วิธีบ้างที่เราจะเลือกไปรักษาได้ แล้วแต่ละวิธีมีความแตกต่างกันอย่างไร ลองมาดูกันค่ะ   สิวจริงๆ แล้วมีหลากหลายประเภทมากๆ แต่ที่เราพอจะแยกกันให้เห็นง่ายๆ คือ สิวอักเสบ และสิวไม่อักเสบ (เช่น พวกสิวอุดตัน สิวผด ฯลฯ) ซึ่งสิวที่มักจะทำให้เกิดหลุมสิว ได้แก่ สิวอักเสบ เนื่องจากหลุมสิวจัดเป็นแผลเป็นประเภทหนึ่ง โดยมีลักษณะคือ มีการยุบตัวของผิว เกิดการลดลงของคอลลาเจน และเกิดผังผืดขึ้นใต้รอยแผลเป็น การรักษาหลุมสิวมีมากมายหลายชนิด เช่น คือการรักษาโดยการใช้ยา หมายรวมทั้งยาทาและยากิน ซึ่งได้ผลน้อย จึงไม่ค่อยนิยม วิธีที่นิยมกันคือ การรักษาโดยใช้เครื่องมือต่างๆ โดยเฉพาะกลุ่มเลเซอร์ที่ใช้กันอยู่มากในปัจจุบัน ซึ่งจะอธิบายกันในรายละเอียดดังนี้   1.  ยาทา             ยาทาเพื่อการรักษาหลุมสิว อย่างที่ได้บอกไปแล้วว่าแทบไม่ได้ผล เพราะหลุมสิวนั้นเป็นอาการที่เนื้อเรายุบลงไป เพราะผังผืดใต้รอยแผลเป็น ไม่มียาอะไรรักษาได้ค่ะ ส่วนใหญ่จะให้ยาที่สร้างคอลลาเจนให้ผิวเรียบตึงกลับมาใหม่พวก วิตามินซี และ pentapeptide แต่ไม่ได้ผลหรอกค่ะ ไม่คุ้มกับเงินที่เสียไป             2.  ยากิน             ยากินเพื่อการรักษาหลุมสิว ก็ไม่ค่อยได้ผลหรอกค่ะ ก็เป็นพวกวิตามินซีอยู่ดี บางทีแพทย์จะสั่งให้ทานคู่ไปในระหว่างช่วงทำเลเซอร์ เนื่องจากวิตามินซีมีหลักฐานการวิจัยที่ชัดเจนมากในเรื่องประสิทธิภาพของการกระตุ้นการสร้างคอลลาเจน ปริมาณที่แนะนำต่อวันคือไม่เกิน 3,000 มิลลิกรัมต่อวัน วิตามินซีเสื่อมสลายได้ง่ายเมื่อเจอแสงสว่างหรือความร้อน จึงควรเก็บให้พ้นจากสิ่งเหล่านี้             การทาน Collagen ที่มีหลากหลายยี่ห้อ และนิยมกันเป็นอย่างมากก็มีส่วนช่วยได้ แต่ก็น้อยค่ะ เพราะการดูดซึมด้วยการกินทำให้ประโยชน์ที่นำไปใช้ได้ไม่มากนัก มีเพียงบางตัวเท่านั้นที่เป็นอณูที่เล็กจริงๆ ดูดซึมง่าย ราคาจะสูงหน่อย ซึ่งแต่ละยี่ห้อก็ไม่ได้มาเปิดเผยอยู่ดีว่าของเขาเป็นแบบดูดซึมง่ายรึเปล่า เราก็จะสับสนและทานไปแบบงงๆ อยู่ดี และคอยมาเดาว่า “อืม...มันคงได้ผล” ทำให้การจะเลือกหายี่ห้อที่มีประโยชน์อย่างแท้จริงเป็นไปอย่างยากเย็น แต่ที่แน่ๆ มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่ชัดเจนว่า แอลกอฮอล์ ฤทธิ์ยับยั้งการสร้างคอลลาเจน ดังนั้นเพื่อนสาวที่รักการเข้าสังคม และรักความงามด้วย ลด ละ เลิก เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เถอะค่ะ 3.  แต้มรอยด้วยกรดผลไม้และกรอหน้าด้วยเกร็ดอัญมณี            อันนี้เคยถามผู้ที่มีประสบการณ์ไปทำมาเป็นปี ต่อเนื่อง แล้วสรุปว่า ก็ไม่ค่อยได้ผลค่ะ อาจจะช่วยในเรื่องของการผลัดผิว แต่ไม่สามารถช่วยหลุมสิวได้ค่ะ เพราะหลุมสิวเป็นเรื่องใต้ชั้นผิวลงไป การกรอผิว หรือ ลอกผิว จึงไม่สามารถช่วยได้ 4.  Dermaroller             Dermaroller คือการนำลูกกลิ้งขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยเข็มขนาดประมาณ 1 มิลลิเมตร กลิ้งไปทั่วใบหน้าให้เกิดแผลขนาดเล็กบนชั้นผิว กระตุ้นให้ผิวสร้างคอลลาเจนเพื่อรักษาแผล คือ คอลลาเจน จะทำหน้าที่เป็น “ฮีโร” รักษาผิวของเราค่ะ ดังนั้นเมื่อผิวเรามีแผลคอลลาเจนจึงเกิดการกระตือรือล้นสร้างขึ้นมาค่ะ ข้อดี ของDermaroller เป็นการรักษาหลุมสิวที่ไม่ใช้ความร้อนในการรักษา ทำให้อาการข้างเคียงที่จากแสงแดด เช่น ดำ ฝ้า เกิดได้น้อยกว่าการทำเลเซอร์ ข้อเสีย   Dermaroller เป็นการรักษาหลุมสิวที่เจ็บมาก แผลหลังทำก็น่ากลัวมากเพราะหน้าจะเต็มไปด้วยรอยเข็มมากมาย แถมยังเสี่ยงต่อการติดเชื้ออีกด้วย และที่สำคัญราคาไม่ถูกเลยค่ะ ตกครั้งละประมาร 3,000 บ. รวมทั้งคอร์สก็ เป็นหมื่นแน่นอน 5.  Subcision             Subcision คือการนำเข็มขนาดเล็กเลาะไปใต้หลุมสิวเพื่อตัดผังผืด ข้อดี คือ Subcision ไม่ใช้ความร้อนในการรักษา ทำให้อาการข้างเคียงที่จากแสงแดดน้อย ข้อเสีย คือ แทบจะไม่มีประโยชน์เลยถ้าไม่ทำเลเซอร์ร่วมด้วย ราคาก็ไม่ถูกนักประมาณ 2,000 บ. ต่อครั้ง 6.  Fractional CO2 Laser             Fractional CO2 Laser เป็นเลเซอร์ที่รุนแรงมาก ทำให้มีประสิทธิภาพดีในการรักษาหลุมสิว สามารถทำลายพังผืดในแนวดิ่งได้ ซึ่งการ Subcision ทำไม่ได้ ในปัจจุบันจึงแนะนำให้ใช้เลเซอร์นี้เฉพาะจุดที่มีผังผืด แต่ไม่ใช้ทั่วใบหน้า ข้อเสียคือ มีความรุนแรงมากทำให้เกิดอาการข้างเคียงคือ เป็นสะเก็ดเล็กๆ อยู่ประมาณ 1 อาทิตย์ ราคาประมาณ 2,500 บ. ต่อครั้ง 7.  Fine Scan Laser             Fine Scan Laser เป็นเลเซอร์ตัวเลียนแบบของ Fraxel Laser ข้อดี  คือ Fine Scan Laser จัดได้ว่าเป็นเลเซอร์คุณภาพดีที่มีราคาถูก อาการข้างเคียงไม่รุนแรงเท่าเลเซอร์ตัวเก่าๆ ได้ผลดี แต่ราคาค่อนข้างแพงครั้งละ 5,000 บ. ต่อครั้ง 8.  Fraxel Laser             Fraxel Laser เป็นเลเซอร์ต้นแบบของ Fine Scan ได้ผลดี และเห็นผลชัดเจน แต่ราคาแพงมาก ครั้งละประมาณ 10,000 บ. ต่อครั้ง ถ้าเห็นราคาต่ำกว่านี้ แสดงว่าอาจจะไม่ใช่ Fraxel Laser จริงๆ ค่ะ 10.  E-matrix             E-matrix เป็นการรักษาที่ไม่ใช้คลื่นแสง แต่ใช้คลื่นเสียง ทำให้มีประโยชน์ในด้านการยกกระชับใบหน้า เป็นการรักษาที่ได้ผลมาก อาการข้างเคียงก็น้อยสุด ไม่ต้องเจ็บตัว แต่ราคาสูงมาก ประมาณ 20,000 บ.ต่อครั้ง           เพราะไม่มีการรักษาไหนครอบคลุมที่สุด บางคนแนะนำว่าการรักษาแบบผสมผสานน่าจะดีที่สุด โดยสูตรที่ผมแนะนำ คือ E-matrix (กระตุ้นการสร้างคอลลาเจน) + Subcision (ตัดผังผืดในแนวราบ) + Fractional CO2 (ตัดผังผืดในแนวดิ่ง)   ส่วนปัจจัยอื่นๆ ที่ทำให้การรักษาหลุมสิวได้ผลมากขึ้น ก็ประมวลได้ว่า หลังทำเลเซอร์แนะนำให้กินวิตามินซีวันละ 2,000 มิลลิกรัม และอาหารผิวอย่าง เนื่องจากผิวเราเต็มไปด้วยรอยแผลเล็กๆมากมาย ทานอะไรไปจะดูดซึมดีมาก โดยเฉพาะกลุ่ม whitening ป้องกันอาการหน้าดำหรือฝ้ากระหลังทำเลเซอร์  นอกจากนี้คคุณหมอก็สำคัญ ว่าเชี่ยวชาญแค่ไหน เพราะจะเป็นผู้ปรับความแรง จำนวนครั้ง และความเชี่ยวชาญในการยิงก็สำคัญ ส่วนตัวแล้วคิดว่าป้องกันไว้ดีที่สุดค่ะ ด้วยการไม่ไปแกะ บีบ หรือ ทำให้สิวอักเสบเพิ่มมากขึ้น แต่ควรไปปรึกษาแพทย์ตั้งแต่เริ่มๆ เป็น ไปฉีดสิวอักเสบให้ยุบไปก็ยังได้ เพราะยิ่งอักเสบมาก แผลที่หลงเหลือไว้ก็มากไปด้วย แล้วสุดท้ายก็ต้องมานั่งรักษาหลุมสิวที่ทั้งหายยาก และราคาแพงอีกด้วยค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ :  http://imabeautygeek.com/2013/03/27/dear-teens-adults-too-12-rules-for-healthy-skin-a-healthy-skin-smoothie/#axzz33ArMWsMq

ดื่มน้ำรักษาโรค 2   สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรามาดูกรณีศึกษาของผู้ที่เคยดื่มน้ำด้วยวิธีนี้เพื่อรักษาโรคแล้วหายมาแล้ว จะเป็นอย่างไร? มีกรณีศึกษาของชาวจีนท่านหนึ่ง ที่ชราภาพแต่มีสุขภาพสมบูรณ์อย่างน่าทึ่ง เมื่อถามว่าเคยเจ็บป่วยไหม ท่านว่าตอนอายุ 20 ปี ป่วยเป็นกระเพาะอาหารเน่ามีเผลเรื้อรังนอนอยู่กับที่นานถึง 10 ปี แม้ว่าจะรักษาด้วยการฉีดยา ทานยาก็ไม่หาย จนกระทั่งแพทย์ท่านหนึ่งแนะนำให้ดื่มน้ำสุกอย่างที่กล่าวมาข้างต้น ทุกๆวันอย่าให้ขาด และไม่ให้รับประทานอาหารก่อนเข้านอน เมื่อเขาทำตาม คือ ดื่มน้ำ 5 แก้วหลังจากตื่นนอนทันทีภายใน 1 ชั่วโมงนั้นเขาถ่ายปัสสาวะไป 3 ครั้ง จากนั้นเมื่อรับประทานอาหารเข้าไปกลับรู้สึกว่า ข้าวต้มอร่อยกว่าที่แล้วมา วันที่ 2 เมื่ออำอีกก็ถ่ายอุจจาระออกมามีเลือดดำปนอยู่มาก จากนั้นเวลาผ่านไป 3 เดือน น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้น และอาการเจ็บป่วยค่อยๆ หายไปเป็นปลิดทิ้ง และไม่เคยป่วยอีกเลยจนกระทั่งอายุ 64 ปี (ซึ่งคือปัจจุบันในขณะนั้น)   อีกกรณีหนึ่งมีผู้ที่เป็นเยื้อสมองอักเสบ เมื่อใช้วิธีการดื่มน้ำแบบนี้ไม่นานโรคนี้ก็หายไปเอง ทั้งผู้ที่เป็นโรคหัวใจ โรคอ้วน โรคเมื่อย ก็หายมาแล้วด้วยวิธีการดื่มน้ำอย่างนี้ ส่วนระยะเวลาในการเห็นผลนั้นมีดังนี้ กระเพาะเป็นแผลเน่า ดื่มน้ำ 1 สัปดาห์เห็นผล โรคความดันโลหิตสูง ดื่มน้ำ 1 เดือน เริ่มเห็นผล โรคกระเพาะบิด ดื่มน้ำ 3 เดือนเห็นผล โรคท้องผูก ดื่มน้ำ 3 วันเห็นผล ปวดเมื่อยตามข้อ ดื่มน้ำ 3 เดือนเห็นผล ผู้สูงอายุเข็ดเมื่อยทั้งร่างกาย ดื่มน้ำ 2 เดือนเห็นผล ผู้เป็นโลหิตคั่งในสมอง ดื่มน้ำไม่เกิน 3 เดือน เห็นผล   วิธีการดื่มการดื่มก็สำคัญ เรามาดูกันค่ะว่าดื่มน้ำรักษาโรคอย่างไรให้ได้ผลดีที่สุด โดยการดื่มนั้น ดื่มน้ำสุก หรือ น้ำที่กรองสะอาดมาแล้วดีที่สุด เวลารับประทานอาหารดื่มน้ำได้ปกติ แต่หลังอาหารสองชั่วโมงไม่ควรดื่มอีก ก่อนเข้านอนไม่ควรทานอาหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำส้มคั้น และพวกแอปเปิ้ล เมื่อดื่มน้ำเสร็จควรออกกำลังสัก 20 นาที ดื่มน้ำเสร็จสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดให้มากๆ   นวดที่บริเวณเอวให้น้ำไหลลงสู่สำไส้ให้สะอาด ดื่มน้ำวันแรกภายใน 1 ชั่วโมงจะปัสสาวะ 3 ครั้งติดๆ กัน แต่ต่อไป 3-4 วัน การขับถ่ายจะเป็นปกติ และภายใน 7-8 วัน การปัสสาวะจะมีเพียงครั้งเดียว นับแต่นั้นร่างกายจะรู้สึกสบาย การรับประทานอาหารจะอร่อยกว่าปกติ แสดงให้เห็นว่าลำไส้ใหญ่ได้รับการชำระให้สะอาดแล้ว   เป็นอย่างไรบ้างคะ...น่าทึ่งมากนะคะแค่ดื่มน้ำก็สามารถรักษาโรคภัยที่น่ากลัวให้หายขาดได้อย่างอัศจรรย์ อย่าเพิ่งเชื่อ จนกว่าจะได้ลองพิสูจน์ด้วยตัวเองดู...ลองเริ่มพิสูจน์กันตั้งแต่วันนี้นะคะ ถ้าใครทำแล้วเกิดผลดีอย่างไร อย่าลืมนำมาแชร์ให้ฟังกันบ้างนะคะ...ผู้เขียนก็จะลองพิสูจน์ดูค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์: http://www.jadtem.com/76425/

เคล็ดลับทำให้ อายุยืน   เรื่องของสุขภาพร่างกายเป็นเรื่องที่ต้องใส่ใจค่ะ เรามาลองดูเคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ ที่อาจจะทำให้เรามีอายุยืนยาวได้นะคะ...เราลองมาดูกันค่ะ   1. หัวเราะเสียงดัง. จงหัวเราะดังๆเมื่อรับรู้เรื่องขำขัน ไม่ว่าจากการสนทนาหรือดูวิดีโอตลก การหัวเราะทำให้ร่างกายหลั่งฮอร์โมนชนิดหนึ่งออกมา ฮอร์โมนชนิดนี้มีส่วนทำให้อายุยืน 2.  ซื่อสัตย์ต่อคู่ครองของตนเอง จากสถิติพบว่าผู้แต่งงานอยู่กินอย่างซื่อสัตย์มาตลอดทำให้อายุยืนกว่าผู้มีมากชู้หลายรัก 3. กินถั่วมากเข้าไว้  จากการวิจัยพบว่าการกินถั่วประเภทถั่วลิสงครั้งละ 1 ออนซ์ 5 ครั้งต่ออาทิตย์ เป็นการตัดโอกาสไม่ให้ตายเพราะโรคหัวใจได้ 4.   งีบทุกบ่าย หลังอาหารกลางวันงีบหลับสักครึ่งชั่วโมง 5. ความเชื่อเรื่องการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพื่อสุขภาพ นั้นเป็นความเชื่อที่ผิด เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์นั้นมีโทษมากกว่าคุณ ดื่มมากอายุสั้นแน่นอน 6. อยู่บนภูเขาอายุยืนกว่าอยู่อยู่ชายทะเล เป็นความเชื่อผิดๆมานานที่ว่าอยู่ริมทะเลอายุจะยืน แต่ผลการวิจัยพบว่าผู้มีบ้านอยู่ภูเขามีอายุยืนกว่า ดังนั้นจึงมีรสนิยมเที่ยวป่ามากกว่าเที่ยวทะเล 7.  เล่นเกม เกมอะไรก็ได้ที่ฝึกสมอง เช่น หมากรุกกับเพื่อนซี้ เรียนรู้ภาษาใหม่ หรือการท่องเที่ยว ล้วนช่วยให้อายุยืนทั้งสิ้น 8. อย่ากินอาหารย่างบ่อย การย่างเนื้อที่ปลอดภัยต้องรอให้ถ่านมอดกลายเป็นขี้เถ้าเสียก่อนจึงปลอดภัยจากสารมะเร็ง 9. เล่นกีฬา ชนิดใดก็ได้ คนที่เคยเป็นนักกีฬามาก่อน จะมีสภาพร่างกายแข็งแรงกว่าผู้ไม่เคยเล่นกีฬามาเลย 10.ไปโบสถ์ หรือวัดเป็นประจำ คนที่ศึกษา และปฏิบัติตามคำสอนในศาสนามักมีจิตใจเยือกเย็น ดังนั้น จึงมีโอกาสเป็นโรคหัวใจวายน้อยกว่าผู้ที่ไม่มีสิ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจเลย 11. เต้นรำอยู่เสมอ ผู้ที่ชอบเต้นรำมีจิตใจเข้มแข็งมั่นคง ความจำดี และมีปฏิกิริยารวดเร็ว การเต้นรำแบบแอโรบิคได้ผลเช่นเดียวกับเต้นบอลลูม13.หายใจลึกๆ. การหายใจลึกๆ เอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ช่วยทำให้ระบบภูมิคุ้มกันร่างกายทำงานดีขึ้น ตลอดจนเป็นการทำลายเชื้อไวรัส และแบคทีเรียที่เข้าสู่ร่างกายให้ตายไปด้วย 12. กินผักมากเข้าไว้ โดยเฉพาะผักปลอดสารพิษ ผักมีเส้นใย มักทำให้ไม่เป็นมะเร็งในระบบย่อยอาหาร ผักบุ้งทำให้สายตาดี คนแก่ตามองไม่เห็นย่อมตายเร็วกว่าคนแก่ที่ตามองเห็น 13. รู้ประวัติครอบครัว โรคภัยไข้เจ็บส่วนใหญ่สืบต่อทางกรรมพันธ์มายังลูกหลาน ดังนั้นต้องรู้ว่าบรรพบุรุษตายด้วยโรคอะไร เช่น โรคหัวใจ จะได้หาทางหลีกเลี่ยงป้องกันโรคนั้นตั้งแต่เนิ่น ๆ 14.ทำกิจกรรมนอกบ้าน ผลการวิจัยพบว่าคนสูงอายุหมั่นออกไปยังกลางแจ้งมีอากาศบริสุทธิ์ จะมีความเครียดสะสมน้อย คนแก่ที่มีความเครียดมักจะตายเร็ว 15. อย่ากินยานอนหลับเป็นนิสัย เอะอะอะไรก็กินยาไว้ก่อนยามีประโยชน์และมีโทษไปพร้อมๆกัน การนอนไม่หลับมาจากสาเหตุเครียดหรือปัญหาอื่นๆ ควรแก้ที่ต้นเหตุนั้นๆ 16. จัดเวลานอนให้เพียงพอ และทำเป็นปกตินิสัย เช่น นอนกี่ทุ่มตื่นเช้ากี่โมง คนยิ่งสูงอายุยิ่งนอนหลับได้น้อย วิธีแก้ไขนอนหลับแต่หัวค่ำตื่นแต่เช้ามืด ไม่เป็นผลเสียต่อร่างกาย คนแก่นอนน้อยไปหรือนอนมากไปเป็นเหตุให้ตายเร็วทั้งสิ้น 17. การร่วมทำกิจกรรมต่าง ๆ กับเพื่อนทำให้เกิดความเพลิดเพลินยิ่งเป็นกิจกรรมเป็นประโยชน์ต่อสังคม ยิ่งทำให้อายุยืนมากขึ้น 18. ดื่มน้ำให้เพียงพอต่อความต้องการในแต่ละวัน สัก 6-8 แก้ว เพื่อสุขภาพดีและอายุยืนยาว 19.หาเวลาไปเข้าวัดฝึกสมาธิ หรือ เข้าคอร์สปฏิบัติธรรมอย่างน้อยปีละ 1-2 ครั้งเพื่อชำระจิตใจของเราให้สะอาดบริสุทธิ์ และ เพิ่มพูนพลังจิตใจของเรา จิตใจดี สุขภาพก็ดี อายุขัยก็ยืนยาว 20. เดินมาก ๆ  หรือหมั่นให้ร่างกายเคลื่อนไหวอยู่เสมอ อย่านอนแซ่วบนที่นอนตลอดเวลา คนแก่เดินวันละ 30 นาที อายุยืนแน่นอน 21.ตรวจสุขภาพฟันและช่องปาก โรคเหงือกโรคฟันเกี่ยวข้องกับโรคหัวใจ ดังนั้นหมั่นตรวจฟันและช่องปากอย่างสม่ำเสมอ 22 อย่าอ้วน คนอ้วนตายเร็วกว่าคนผอม สังเกตดูคนอายุยืนมักผอม จำไว้ความอ้วนฆ่าคนได้ 23. อย่าสูบบุหรี่ บุหรี่ทำให้อายุสั้นลงอย่างแน่นอน นอกจากไม่สูบพึงหลีกเลี่ยงพบปะกับคนสูบบุหรี่อีกด้วย เพราะการเป็นผู้สูดดมรับเอาควันบุหรี่เข้าไป จะได้รับโทษมากกว่าผู้สูบเสียอีก มีมาแล้วที่ลูกซึ่งรับควันบุหรี่จากพ่อมาตลอดกว่ายี่สิบปี สุดท้ายเป็นมะเร็งปอด ในขณะที่พ่อไม่ได้เป็น 24. เพิ่มความแข็งแกร่ง คนแก่อายุเกิน 70 ปีขึ้นไป ควรแข็งใจยกน้ำหนักเท่าที่จะยกได้ทั้งสองข้าง สัก 2 ครั้งต่อสัปดาห์ เพื่อให้กล้ามเนื้อแข็งแรง 25. กินอาหารมีเส้นใยมาก ได้แก่ ธัญพืช ข้าวกล้อง ผลไม้ เพราะผักผลไม้ มีประโยชน์ต่อร่างกายมากกว่าการกินเนื้อสัตว์มาก 26. ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในบ้าน  เช่น การทำงานบ้าน ล้างจาน ซักผ้า ถูพื้น ดูดฝุ่น ทำสวน ตัดแต่งต้นไม้ กิจกรรมเหล่านี้ทำให้เกิดความสบายใจ มีความสุข อายุยืน 27. ท่องเที่ยวไป  คือกำไรชีวิต หาเวลาเดินทางเพื่อเพิ่มพูนประสบการณ์ในชีวิต และวัฒนธรรมที่แตกต่างเปิดมุมมองตัวเองให้กว้างขึ้น ทำให้เข้าใจเพื่อนมนุษย์มากขึ้น เมื่อจิตใจดีอายุก็ยืนได้   นี่ก็เป็นเคล็ดลับที่ทำได้ไม่ยากเลยนะคะ ถ้าสังเกตให้ดีทุกอย่างอยู่ที่ 2 เรื่องค่ะ คือ ร่างกาย และจิตใจค่ะ หลักง่ายๆ คือ ทำอย่างไรก็ได้ให้ร่างกายแข็งแรง จิตใจมีความสุข รับรองว่า อายุยืนแน่นอนค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์: http://blog.eduzones.com/wigi/125553  

ดื่มน้ำรักษาโรค (ตอนที่ 1)   ใครๆก็รู้ค่ะว่า ดื่มน้ำแล้วดีต่อสุขภาพ และเราต้องดื่มน้ำ 6-8 แก้วต่อวัน ซึ่งจริงๆ แล้วน้ำมีผลอย่างไรต่อร่างกาย และดื่มอย่างไรจึงจะถูกต้อง ในปริมาณที่เหมาะสม วันนี้เรามีวิธีดื่มน้ำรักษาโรค จากแพทย์แผนจีนมาแชร์กันนะคะ   เมื่อตื่นนอนตอนเช้า ความเช้าของโลหิตจะสูงค่ะ (อันนี้แถมค่ะ เพราะว่าในระหว่างที่เราหลับนั้น น้ำในร่างกายจะระเหยออกทางผิวหนัง ซึ่งเรานอนหลับจึงไม่ได้ดื่มน้ำในระหว่างนั้นเลย ความเข้มของโลหิตจึงสูงขึ้น) มีผลต่อระดับความดันโลหิตในร่างกาย แพทย์จึงแนะนำว่าตื่นนอนปุ๊ปก็ให้ดื่มน้ำสุกทันทีโดยที่ยังไม่ต้องล้างหน้า แปรงฟัน 5 แก้ว ในทีเดียว ทีแรกอาจจะฝืนๆ หน่อยค่ะ หลังจากนั้นจะปัสสาวะบ่อยๆ ซึ่งบางคนอาจจะรู้สึกฝืน และเลิกกลางคัน แต่หากทนไปสักหน่อย ร่างกายจะแข็งแรงสดชื่นไม่เจ็บป่วยง่ายค่ะ   นักวิทยาศาสตร์ได้วิจัยวิธีการดังกล่าวนี้ จึงพบว่า เนื่องจากลำไส้ใหญ่มีหน้าที่ผลิตโลหิตใหม่ ซึ่งผลิตจากฝอยคล้ายสักหลาดที่อยู่ในลำไส้ใหญ่ที่ยาว 8 เมตร ทำหน้าที่ในการดูดธาตุอาหารต่างๆ แล้วผลิตให้เป็นเม็ดโลหิต แต่หากลำไส้ใหญ่เคลื่อนไหวไม่เต็มที่ (เพราะขาดน้ำ) ก็จะเป็นเหตุให้เกิดโลหิตจาก อ่อนเพลีย และเป็นโรคได้ง่าย แต่หากลำไส้สะอาดอาหารที่เราทานเข้าไปผ่านการย่อยแล้วก็จะดูดไปผลิตให้เป็นโลหิตใหม่ เป็นการเร่งให้เกิดพลังงานในร่างกายให้สมบูรณ์ขึ้น โรคต่างๆ จะหายไปเอง อายุก็ยั่งยืน มหาวิทยาลัยตามมณฑลต่างๆ ของประเทศจีนได้ทดลอง และประกาศเปิดเผยให้ทราบโดยทั่วกัน   นอกจากนี้การดื่มน้ำทันทีแบบนี้ยังไปช่วยระบบขับถ่ายด้วย เนื่องจากลำไส้ของเราขดยาว และมีระยะเวลาในการเคลื่อนที่ไปยังลำไส้เล็กตั้งแต่เช้าที่เรารับประทานอาหาร จนกระทั่ง 24 ชั่วโมง ก็จะได้เวลาขับถ่ายในเช้าวันถัดไป แต่หลายๆ ท่านคงจะไม่ได้สามารถถ่ายได้ตรงเวลาในทุกๆ เช้า บางท่านไม่ได้ถ่ายทุกวันก็มี ดังนั้นการดื่มน้ำทันที่ที่ตื่นนอนจะทำให้ น้ำไปฉะล้างระบบภายใน และกระตุ้นให้เราขับถ่ายในตอนเช้าได้ง่ายขึ้นค่ะ   และจากที่ได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับสุขภาพมาหลายเล่ม ยังได้กล่าวว่าน้ำเป็นส่วนประกอบถึง 2 ใน 3 ของร่างกายคนเรา ดังนั้นน้ำจึงมีผลต่ออุณหภูมิของร่างกาย เวลาที่เรารู้สึกตัวร้อนเหมือนจะเป็นไข้ เราจึงควรรีบดื่มน้ำให้มาก เพื่อปรับอุณหภูมิของร่างกายให้กลับมาเป็นปกติโดยเร็ว   น้ำยังเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ระบบกรองของเสียในไตทำงานเป็นปกติอีกด้วย...ยังมีโรคต่างๆ ที่การดื่มน้ำสามารถเยียวยาให้ดีขึ้นได้ เช่น โรคท้องผูก ปวดหัว เวียนศีรษะ โลหิตจาง โรคประสาท ความดันโลหิตสูง อัมพาตทั้งกาย เป็นลม ปวดข้อ ปวดในกระดูกเส้นเอ็น ปวดเมื่อย มือเท้าอ่อนเพลีย ไอ หอบ วัณโรค เยื่อสมองอักเสบ โรคตับ ไต นิ่ว กระเพาะอืด โรคบิด เบาหวาน โรคผิวหนังต่างๆ โรคมะเร็ง และอีกมากมายจริงๆ ค่ะ... เมื่อเรารู้ว่าดื่มน้ำแล้วรักษาโรคได้ขนาดนี้ หันมาดื่มน้ำกันให้ถูกวิธีนะคะ เพื่อายุขัยที่ยืนยาวต่อไปค่ะ ดื่มน้ำรักษาโรคยังไม่จบแค่นี้นะคะ ตอนต่อไปเราจะมาดูกันว่า...ดื่มนานเท่าไหร่จึงจะเริ่มเห็นผล และ มีเทคนิคการดื่มเพื่อให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุดได้อย่างไร แล้วมาติดตามกันต่อนะคะ :)

สมอง กับ ความจำสวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเทคนิคดีดีที่จะมาช่วยพัฒนาความจำของเรา บางคนมักบอกว่าตัวเขาเป็นคนความจำไม่ดี ซึ่งในความเป็นจริงแล้วสมองของคนเรานั้นมีประสิทธิภาพไม่ต่างกันเลย แม้แต่ไอน์สไตน์ เมื่อเสียชีวิตแล้ว มีนักวิทยาศาสตร์ได้ผ่าพิสูจน์สมองของเขาก็พบว่าไม่ได้มีความแตกต่างกับคนทั่วไป แล้วทำไมเราจึงจำเก่งไม่เท่ากัน...จริงๆ แล้วสมองเป็นอุปกรณ์อย่างหนึ่งในร่างกายเราที่ควรจะต้องศึกษาวิธีการใช้สมองอย่างถูกวิธี เพื่อที่จะได้ใช้สมองให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุดนะคะเรามาดู 5 เทคนิคการจำแบบฉบับ อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ กันค่ะ  อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ กล่าวไว้ว่า "จินตนาการสำคัญกว่าความฉลาด Imagination is more important than intelligence" เพราะตัวเขาเองเมื่อจะคิดค้นอะไรใหม่ๆ เขามักนึกเห็นผลลัพธ์ของมันออกมาก่อนเสมอ จากนั้นจึงศึกษาค้นคว้าหาวิธีทำให้จิตนาการของเขาสำเร็จเป็นความจริงขึ้นมา และหลักการนี้ได้ผ่านบทพิสูจน์มานับครั้ง ไม่ถ้วน            มีเรื่องของ "รอน ไวท์" เป็นผู้หนึ่งที่ท้าพิสูจน์เรื่องนี้ผ่านชีวิตจริง   17 ปีที่ผ่านมา ในขณะที่ "รอน ไวท์" เป็นนักศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของรัฐเทกซัสหรัฐอเมริกา เขาเป็นผู้ชาย ธรรมดาที่มีความฝันว่า วันหนึ่งจะมีความจำเป็นเลิศแบบไอน์สไตน์ ทันทีที่ได้ยินข่าวว่ามีการเปิดอบรมเรื่องความจำแบบ "ไอน์สไตน์" เขาจึงไม่ยอมละทิ้งโอกาสดีๆ รีบสมัครเข้าร่วมโครงการ  และวันนี้ "รอน ไวท์" กลายเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปในฐานะผู้ที่มีความจำยอดเยี่ยมที่สุดคนหนึ่ง ของโลก เป็นวิทยากรชื่อดังด้านการฝึกฝนความจำโดยวิธีพัฒนาความคิดแบบไอน์สไตน์ที่ ใครๆ ก็อยากฝากตัวเป็นศิษย์...ดังนั้นเมื่อเราเห็นคอร์สอบรมอะไรก็ลองให้ความใส่ใจดูว่าอะไรเหมาะสมกับเรา และเขาอบรมเพื่อพัฒนาตนเองอย่างสม่ำเสมอนะคะ ไม่แน่ว่าเราอาจจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านใดด้านหนึ่ง และช่วยเหลือคนได้อีกมากก็เป็นได้                 รอนบอกกับทุกคนว่า ทุกคนสามารถทำได้ สามารถจำหลายสิ่งหลายอย่างได้ เพียงแต่รู้จักพัฒนาความคิดอย่างเป็นระบบ มีระเบียบในการจำ    แบบทดสอบแรกที่รอนใช้สอน ผู้กระหายอยากมีความจำเป็นเลิศคือ คำง่ายๆ 20 คำ นั่นคือ   "ฟูจิ น้ำแข็ง ต้นไม้ จักรยาน สุนัข น้ำ 1 แก้ว รองเท้า ทีวี หมอน สปริง เครื่องบิน โตเกียว แมว หมวกสีดำ แว่นตา เสื้อสีน้ำตาล  เช็คมูลค่า 100,000 บาท รถคันใหม่ สุนัข และฟูจิ"   หลายคนฟังแล้วอาจจะรู้สึกหงุดหงิด คำตั้งเยอะจะจำอย่างไรได้ เทคนิคง่ายๆ ที่ "รอน"บอกว่าเป็นพื้นฐานของการจำ นั่นคือการผูกคำเหล่านี้เป็นห่วงโซ่ให้กลายเป็นเรื่องราว  กรณีนี้ "รอน" ให้ทุกคนลองจินตนาการว่าเราไปที่ภูเขาฟูจิ ที่นั่นมีน้ำแข็ง ต้นไม้ จักรยานจอดอยู่ เจอสุนัขใส่รองเท้าคู่หนึ่ง กำลังถือน้ำอยู่ในมือ 1 แก้ว นอนดูทีวีอยู่บนหมอนและที่นอนสปริง จากนั้นก็ขึ้นเครื่องบินไปโตเกียว เจอแมว ใส่หมวกสีดำ ใส่แว่นตา ใส่เสื้อสีน้ำตาล ในมือมีเช็คมูลค่า 100,000 บาท  เตรียมไว้สำหรับซื้อรถคันใหม่ แล้วเจอสุนัขอีกตัวก่อนบินกลับภูเขาฟูจิ  เท่านี้ทุกคนก็สามารถที่จะจำคำต่างๆ ที่บอกไปได้ทั้งหมด "รอน" บอกถึงเคล็ดลับในการจำ มีอยู่ 5 ขั้นตอน คือ   1. ชัดเจน (focus) โฟกัสสิ่งที่ต้องการจดจำให้ชัดเจนว่าคืออะไร มีความโดดเด่นตรงไหน ตรงนี้ถือว่าเป็นจุดที่สำคัญที่สุดที่ทำให้พลังของการจดจำมีประสิทธิภาพ   2. บันทึก (files) เป็นอีกขั้นตอนหนึ่งที่ละเลยไม่ได้ หากคุณต้องการเรียกคืน เอกสารจากคอมพิวเตอร์กลับมาใช้อีก คุณจะต้องบันทึกโฟลเดอร์หรือไฟล์งาน นั้นไว้เพื่อเรียกใช้ในภายหลัง ความทรงจำของคุณเช่นกันที่มีกลไกการทำงานแบบเดียวกัน ดังนั้นเพื่อให้สามารถเรียกข้อมูลกลับมาใช้ได้ในระยะเวลาต่อมา ทุกคนจำเป็น ต้องบริหารจัดการความทรงจำ และจัดเก็บข้อมูลไว้ในตู้เก็บไฟล์แห่งความทรงจำ อย่างมีระบบและมีระเบียบ เพื่อเวลาเรียกใช้จะได้ง่ายขึ้น   3. ภาษาภาพ (pictures) เพื่อให้ง่ายต่อการจดจำ ทุกคนจำเป็นต้องจินตนาการ  สิ่งที่ต้องการจำให้เป็นภาพที่คุ้นเคย หรือภาพที่สะดุดตา พูดง่ายๆ อะไรก็ตามที่ต้องการจดจำจะต้องแปลงให้อยู่ในรูปแบบของภาษาภาพเสมอ  และนี่คือเหตุผลที่อธิบายถึงการจดจำหน้าตาของผู้คน แต่ไม่สามารถจำชื่อได้เนื่องจากทุกคนมองเห็นรูปหน้าคน  แต่มองไม่เห็นชื่อของคนคนนั้น เวลาเจอหน้ากันอีกครั้งจึงรู้สึกคุ้นตาแต่จำชื่อไม่ได้ การจำเป็นภาพก็ใช้หลักการเดียวกัน ดังนั้นหากคุณต้องการจดจำบทกวี ตัวเลข ที่อยู่ ข้อมูลจากชั้นเรียน ข้อความในหนังสือ หรืออะไรก็ตาม จะต้องแปลงสิ่งเหล่านั้นให้เป็นภาพเสียก่อน เพื่อให้มองเห็นและจดจำมันได้   4. ติดตรึง (glue) การจะจดจำบางสิ่งบางอย่าง สิ่งนั้นต้องมีความโดดเด่น เพียงพอที่จะติดตรึงอยู่ในความทรงจำ กระทบกับความรู้สึกของตัวเองอย่างแรง  หากสังเกตช่วงชีวิตที่ผ่านมา จะเห็นได้ชัดว่าความจำจะติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ได้ก็ต่อเมื่อภาพนั้นมีความ เคลื่อนไหว มีความรู้สึก  หรือมีสิ่งพิเศษบางอย่างมาเชื่อมโยงกับตัวเรา        และนี่เป็นคำตอบว่าทำไมคุณจึงสามารถนึกถึงรายละเอียดของอุบัติเหตุทางรถยนต์ เมื่อ 20 ปีก่อนได้อย่างแม่นยำ หรือนึกย้อนถึงเหตุการณ์โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อ 15 ปีก่อนได้  ซึ่งนี่ก็เป็นเหตุผลเดียวกับที่คุณสามารถนึกถึงเหตุการณ์ดีๆ อย่างเช่นตอนที่คุณให้กำเนิดลูก หรือวันแต่งงาน ดังนั้น ภาพที่สร้างสรรค์ขึ้นมาเพื่อจำ จะต้องเป็นภาพที่ติดตรึงในความทรงจำได้ดี  มีความเคลื่อนไหว หรือความรู้สึกร่วมด้วย และหากเป็นภาพที่มีความพิเศษมากก็จะยิ่งช่วยให้จำได้ดีขึ้น   5. ทบทวน (review) การทบทวนสิ่งที่บันทึกไว้ในความทรงจำ เป็นอีกขั้นตอนหนึ่งที่จะทำให้สามารถจำ สิ่งต่างๆ ได้ในระยะยาว  วิธีการง่ายๆ ตื่นเช้าขึ้นมาให้ถามตัวเองว่า เมื่อวานนี้เราได้พบใครบ้าง  เพื่อจะทบทวนรายชื่อของคนที่เราได้พบ แล้วดูว่ามีกี่คนที่คุณสามารถจำได้ ตรงนี้ถือเป็นแบบฝึกหัดที่ดี แถมยังช่วยเพิ่มเติมข้อมูลไปในเมโมรี่ส่วนตัวไปพร้อมๆ กันด้วย           ถ้าทุกคนสามารถทำได้ตามขั้นตอนนี้ ต่อไปไม่ว่าจะเป็นการพูดหน้าห้อง หรือพรีเซนต์งานต่างๆ ก็ทำได้อย่างน่าทึ่ง   ก่อนเข้าสู่กระบวนการจำ 5 ขั้นตอน ทุกคนจะต้องแบ่งพื้นที่ในสมองออกเป็นห้องๆ   แล้วสร้างแฟ้มข้อมูล นำประเด็นต่างๆ มาแปลงให้เป็นรูปภาพที่คุ้นเคยในชีวิตประจำวัน เช่น สิ่งต่างๆ ภายในบ้าน สถานที่ทำงาน เมืองสำคัญๆ หรือรายละเอียดของร่างกาย แล้วให้หมายเลขสิ่งของเหล่านั้นเพื่อช่วยในการจำให้ง่ายขึ้น           ทักษะเหล่านี้เป็นเรื่องที่พัฒนาได้ เพียงแต่ทุกคนต้องมีจินตนาการ "ถ้าอยากจำอะไร ก็สร้างภาพแล้วใส่ทุกอย่างในแฟ้ม ไม่ว่าจะจำ 100 สิ่ง 1,000 อย่าง  ไม่ว่าสิ่งที่อยากจำจะเป็นรูปธรรมหรือนามธรรม  ก็ใช้หลักการพื้นฐาน 5 ขั้นตอนเหมือนกัน แทนสิ่งที่ต้องการจำด้วยรูปภาพ  หรือหมายเลข และหากต้องการจำได้ในระยะยาวจะต้องมีการทบทวนอย่างสม่ำเสมอ ผ่านไป 1 สัปดาห์กลับมาทบทวนครั้งหนึ่ง ผ่านไป 1 เดือนกลับมาทบทวนอีกครั้งหนึ่ง ความจำก็จะคงอยู่กับเราตลอดไป" และนี่เป็นเคล็ดลับง่ายๆ การเพิ่มศักยภาพในการจำให้กับสมองของทุกคนนั่นเองจากที่เราได้ทราบเคล็ดลับข้างต้นแล้ว โดยส่วนตัวรู้สึกดีใจเพราะที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กๆ ก็ใช้การจำวิธีนี้ เมื่อต้องการจำอะไรให้ได้ในระยะสั้นๆ และพบว่าใช้ได้ผลดีตลอดมา เพราะเป็นคนที่ชอบจินตนาการอยู่แล้ว เรื่องการจำจึงเป็นเรื่องสนุกๆ แต่ด้วยความที่ไม่คิดว่าวิธีการที่เราคิดค้นขึ้นมาเองจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องตามหลักการการใช้สมองของเรา จึงไม่ได้นำมาใช้กับในการเรียนได้มากเท่าที่ควรจะเป็น เช่นในเวลาเรียนบางวิชาที่ต้องจำมากๆ เช่น จำศัพท์ ชื่อเฉพาะของอะไรต่างๆ ก็เลยใช้วิธีการจำแบบทั่วไป ซึ่งทำให้เกิดความเครียดตามมา...อ้อ แล้วสำคัญนะคะ เมื่อเราจินตนาการเรื่องราวแล้ว พยายามให้เรื่องที่เราจินตนาการ ตลก สนุก เพราะจะมีจุดเด่นให้เราจำได้ง่ายขึ้นไปอีก และจะช่วยให้เราอารมณ์ดีเวลาฝึกจำด้วยนะคะแต่ทุกวันนี้เมื่อต้องทำงานที่เกี่ยวกับการจำบทพูด คริสป์ บรรยายต่างๆ ก็จะใช้เทคนิคนี้ตลอด ซึ่งก็คือ การหลับตา เห็นภาพ ผูกเรื่อง และสร้างหมวดหมู่ความจำในสมองเรา ทำให้สามารถจำได้ไว และเรียบเรียงเรื่องราวพูดออกมาได้อย่างไม่พลาดเลยค่ะ...ที่สำคัญมากๆ คือ เรื่อง "สมาธิ" ค่ะ เพราะถ้าเรามีสมาธิดีเมื่อเราหลับตาจินตนาการก็จะทำให้จำได้แม่น และเร็วมากจริงๆ ดังนั้น เคล็ดลับง่ายๆ นะคะ  " ทำสมาธิ  ตั้งสติหลับตา  พาใจสนุก ผูกเรื่องในจินตนาการ" แค่นี้เองค่ะขอให้ทุกคนประสบความสำเร็จกับการฝึกจำนะคะ อย่าลืมนะคะทุกอย่างอาศัยความคุ้นเคย และชำนาญ ดังนั้นหมั่นฝึกกับบ่อยๆ  ทำแบบสนุกๆ เดี๋ยวดีเองค่ะ  ของคุณภาพจากhttp://dekling.exteen.com/20110427/entryและhttp://www.legendnews.net/index.php?lay=show&ac=article&Id=539359610&Ntype=87

กระเทียม สมุนไพรมหัศจรรย์ ชื่อว่า “กระเทียม” เชื่อว่าคงไม่มีใครไม่รู้จัก เพราะเป็นพืชสมุนไพรที่ใช้ประกอบอาหารอะไร ก็ทำให้อาหารหอมอร่อย น่ารับประทานมากๆ  แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ กระเทียม เป็นพืชสมุนไหร่ที่มีประโยชน์มากมาย เป็นพืชมหัศจรย์ที่สามารถใช้รักษาโรคได้ครอบจักรวาล...เรามาทำความรู้จักกระเทียมกันดีกว่าค่ะว่ากระเทียมมีประโยชน์อย่างไรกันบ้าง กระเทียม หรือ Garlic นี้มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Allium sativum Limm. และมีชื่อเรียกอีกหลากหลายตามภาษาท้องถิ่น  เช่น ภาคเหนือเรียก หอมเทียม ภาคใต้เรียก หัวเทียม เป็นต้น...ส่วนประวัติของกระเทียมนั้น...ตั้งแต่สมัยโบราณในประเทศอียิปต์ เชื่อกันว่าคนงานที่ก่อนสร้างปิรามิดนั้นจะทานกระเทียมเป็นอาหารทุกวัน เพราะจะทำให้มีพลัง สร้างปิรามิดเสร็จเร็วขึ้น นอกจากนี้พวกทหารก็เช่นเดียวกัน  รวมไปถึงนักกีฬากรีกในสมัยโบราณ ชาวอินเดียโบราณ ชาวซีเรีย ชาวตุรกี ชาวฮังการี ชาวสเปน ชาวรัสเซีย ฯลฯ ก็นิยมรับประทานกระเทียมเพื่อเมพลัง ทำให้สมองแจ่มใส และมีเสียงที่ไพเราะอีกด้วย ในตำรายาแผนไทย...ได้ใช้กระเทียมเป็นกระสายยาในสูตรผสมยาหลายชนิด ดังนี้       -รับประทานกระเทียมดิบๆ ครั้งละประมาณ 5 กลีบ แก้อาการท้องอืด จุกเสียด      -นำกระเทียมมาฝาน หรือ มาตำ แล้วมาขยี้ทาบริเวณที่เป็นกลากเกลื้อน ช่วยให้หายได้      -นำกระเทียมต้มสามารถรักษาอาการท้องเสีย (เนื่องจากอาหารทะเล)      -นำกระเทียมโทนมาตำให้แหลก ใช้พอกตรงแผบที่ถูกตะขาบกัดช่วยลดอาการเจ็บปวดได้      -เอากระเทียมสดสับให้ละเอียดเติมน้ำสุกที่เย็นแล้วสัก 3-4 ส่วน แล้วทิ้งไว้ประมาณ 2-3 ชั่วโมง เอาไปล้างแผลที่เป็นหนอง จะช่วยให้แผลหายเร็วขึ้น    -เอากระเทียมสองหัวทั้งเปลือกไปเผาไฟจนเกรียมดำพอเนื้อในสุก เวลารับประทาทนไม่มีรสเผ็ดเป็นใช้ได้ รับประทานทั้งที่เนื้อกระเทียมยังร้อนอยู่เพียงสองครั้งก็หาย รักษาโรคท้องร่วง       -นำเอากระเทียมหั่นเป็นแผ่นบางๆ แช่ในน้ำเชื่อมข้นๆ ทิ้งไว้ประมาณ 24 ชั่วโมง จึงรับประทาน รักษาโรคไอกรน       -เอากระเทียมตำแหลกผสมกับบน้ำมันพืชทาบริเวณทวารหนักก่อนนอน พยาธิเข็มหมุดจะถูกขับออก เมื่อนักวิทยาศาสตร์นำกระเทียมมาวิจัยจึงพบว่ากระเทียมมีคุณสมบัติเป็นยาอย่างแท้จริง เพราะช่วยลดไขมันในเลือด รวมถึงไตรกลีเซอร์ไรด์ และ คอเลสเตอรอลลงได้นอกจากนี้ยังช่วยในเรื่องลดความดันโลหิตได้อีกด้วย...เมื่อรู้ว่ากระเทียมมีคุณประโยชน์มากมายขนาดนี้เราก็ควรจะรับประทานกระเทียมกันให้เป็นนิสัยนะคะ หรือเวลาป่วยจะลองนำกระเทียมมาทำตามวิธีต่างๆข้างต้นนี้ก็ได้นะคะ...ขอให้ทุกท่านสุขภาพแข็งแรงค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ :  http://www.healthbeautytrend.com

การแก้ปัญหาหน้า “มัน” (ตอนที่ 2)   สวัสดีค่ะ...มาต่อกันอีกตอนกับวิธีลดหน้ามัน ซึ่งอย่างที่บอกไว้ในตอนที่แล้วว่ายังมีอีกหนึ่งวิธีที่ฟังแล้วค่อนข้างแปลกใจว่า สามารถทำได้ด้วยหรือ คือ ใช้ยาระบายแมกนีเซียลดหน้ามัน!!! ฟังดูไม่น่าเชื่อยาระบายเกี่ยวอะไรด้วยกับความมันบนใบหน้า...วิธีนี้ได้รับการแนะนำในเว๊บไซต์ของ Paula Begoun ชาวอเมริกัน ซึ่งผู้รู้เรื่องความสวยความงาม ซึ่งเมื่อได้มาเช็คด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์จึงเห็นว่าสามารถช่วยลดความมันได้จริง...เพราะยาระบายแมกนีเซียมีส่วนผสมของ แมกนีเซียมไฮดรอกไซด์ ซึ่งออกฤทธิ์เป็นด่าง จึงช่วยลดสภาพความเป็นกรดบนใบหน้าซึ่งเป็นสาเหตุของการเกิดสิว และยังช่วยฆ่าเชื้อโรคและดูดซับน้ำมันลองมาดูกันค่ะ   เชี่ยวชาญหลาย ๆ ท่านได้แนะนำให้ใช้ยาระบายนี้กับผิวหน้ามันได้ เหมาะสำหรับผิวมันเพื่อลดการทำงานของต่อมไขมันบนผิวหน้า มีกลิ่นคล้ายคาลามายด์เวลานำมาทาหน้า (ยาน้ำทาแก้ผื่นแพ้) วิธีใช้คือ เมื่อล้างหน้าให้สะอาดแล้วซับหน้าให้แห้ง ใช้สำลีก้อนชุบยาแล้วทาให้ทั่วใบหน้าเพียงบาง ๆ เมื่อแห้งแล้วสามารถแต่งหน้าด้วยแป้งฝุ่นได้ตามปกติ จะช่วยให้ผิวดูเนียนเรียบ หลายคนใช้เป็น primer (ทาเป็นขั้นแรกก่อนแต่งหน้า) เพื่อเตรียมผิวหน้าให้เรียบก่อนการแต่งหน้า ด้วยคุณสมบัติดูดซับความมันได้ดีทำให้แป้งติดทนนาน ดูดีได้ตลอดทั้งวัน หน้าไม่มันเยิ้ม และยังเลี่ยงการเกิดสิวได้ด้วยค่ะ   ถ้าไม่ชอบวิธีการที่ต้องทาทุกวันสามารถประยุกต์ใช้โดยการนำมาพอกหน้าสัปดาห์ละครั้งก็ได้ค่ะ ล้างหน้าให้สะอาด เขย่าขวดก่อนใช้ แล้วใช้สำลีชุบน้ำยาทาให้ทั่วหน้า ทิ้งให้แห้งประมาณ 15 นาทีแล้วล้างออกด้วยน้ำเปล่า หรือ ถ้าหน้ามันมากก็พอกวันละหนึ่งครั้งก่อนนอน เมื่อหน้าเริ่มหายมันก็ค่อยๆเว้นระยะห่างให้มากขึ้น...วิธีนี้เหมาะกับผู้ที่มีผิวมันมากๆนะคะ หรือ ถ้ามีผิวผสมก็เลือกทาเฉพาะบริเวณที่มันเท่านั้นค่ะ ส่วนผู้มีผิวแห้งหลีกเลี่ยงไปเลยค่ะ เพราะจะทำให้หน้าลอกได้...นอกจากนี้เวลาใช้งานให้ทาบางๆ เท่านั้นเพราะอาจเป็นคราบได้   นอกจากนี้เราควรปรับเรื่องกิจวัตรประจำวันของเราด้วย ดังนี้   เรื่องกิจวัตรประจำวัน 1. งดน้ำอัดลม รับประทานผักผลไม้ให้มาก งดอาหารมัน ผักต่างๆ มีวิตามินหลายอย่างปนอยู่ ทำให้ร่างกายทำงานได้สมบูรณ์ขึ้น ร่างกายสมดุลผิวชุ่มชื่น ร่างกายจึงไม่ต้องผลิตน้ำมันออกมามากเพื่อให้ผิวไม่แห้ง   2. ดื่มน้ำมากๆ เพื่อให้อวัยวะภายในของร่างกายทำงานสมบูรณ์ ดื่มน้ำอย่างน้อย 8 แก้วต่อวัน การดื่มน้ำน้อยเกินไป จะทำให้ไตและตับทำงานได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ การขับของเสียพวกไขมันที่เหลือก็จะออกมาทางที่สาม (นอกจากการขับถ่ายสองทางตามปกติ) คือทางผิวหนังหรือรูขุมขน ทำให้ผิวมันได้ 4. ล้างหน้าไม่บ่อยเกินไป สัก 2 ครั้งต่อวัน ด้วยสบู่ล้างหน้าที่อ่อนโยนไม่มีน้ำหอม หรือสารเคมีรุนแรง เพราะจะทำให้ระคายเคือง ที่สำคัญคืออย่าพยายามทำให้ผิวแห้งเกินไป เพราะร่างกายจะขับไขมันออกมาปกคลุมอีก 5. เลือกผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่เพิ่มความชุ่มชื้น แต่ไม่เพิ่มความมัน ให้เลี่ยงมีน้ำมันผสมอยู่ ให้ใช้เป็นเนื้อเจล หรือ น้ำ ที่ไม่ผสมน้ำหอม และสารเคมีรุนแรง 6. การมาสค์หน้า ก็ให้ใช้แบบที่เป็นแบบโคลน (clay-base mask) ธรรมชาติที่แห่งแล้วแข็ง ไม่ใช้แบบที่เป็นโคลนนสังเคราะห์ใช้แล้วก็นิ่มอยู่อย่างนั้น เพราะมาสค์แบบนิ่มจะเน้นเพิ่มความชุ่มชื้นเหมาะกันคนผิวแห้งค่ะ ถ้าเป็นผิวมันใช้ก็จะไม่ช่วยลดความมันลงค่ะ ใช้มาสค์แบบโคลนนี้สักสองถึงสามครั้งต่อสัปดาห์ มาสค์จะช่วยดูดความมันและสิ่งตกค้างบนผิวหน้าของเราได้อย่างหมดจด จะช่วยลดการก่อให้เกิดสิว การมาส์คหน้าแต่ละครั้งก็ทาโคลนลงบนผิวชื้นๆ ทิ้งไว้ประมาณ 10 นาที หรือทิ้งให้แห้งแล้วล้างออกค่ะ 7. เลือกผลิตภัณฑ์ที่มีส่วนผสมของกรดผลไม้ AHA (alpha-hydroxy acids) ซึ่งจะช่วยกำจัดเซลล์ที่ตายแล้วให้หลุดลอกออกมา ทำให้ผิวหน้าเนียนใสและยังทำให้เซลล์เหล่านั้นไม่อยู่ให้กลายไปเป็นอาหารของเชื้อแบคทีเรียลงไปอุดรูขุมขนและเกิดสิวขึ้นในโอกาสต่อไป 8. ระวังอย่าให้ถูกแดดมากเกินไป แม้ว่าแสงแดดจะทำให้ผิวแห้งลงได้ แต่การที่ผิวแห้งขาดสมดุลไป จะเป็นการกระตุ้นให้ร่างกายผลิตน้ำมันออกมา ทำให้ผิวมันหนักขึ้นไปอีก เป็นอย่างไรคะ เราก็ได้เห็นภาพรวมทั้งหมดในเรื่องการขจัดความมันบนใบหน้า รู้สาเหตุ และ หนทางแก้ไขแบบนี้แล้ว เราก็ลองเลือกวิธีที่เหมาะสมกับเราดูนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://www.globalfashionreport.com

การแก้ปัญหาหน้า “มัน” (ตอนที่ 1)   สำหรับหัวข้อนี้ เชื่อว่าเป็นปัญหาสำหรับใครหลายๆ คนที่มีผิวหน้า มัน มัน มัน แล้วก็มัน ได้ตลอดทั้งวัน ซึ่งสร้างความรำคาญให้กับผู้ที่มีผิวมันเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าผิวมันจะมีข้อดีอยู่บ้าง คือ ทำให้แก่ช้า เพราะน้ำมันบนใบหน้าจะทำให้ใบหน้าเกิดริ้วรอยได้ยากกว่า ผู้ที่มีผิวแห้ง แต่อาการหน้ามันก็ยังทำให้น่ารำคาญใจอยู่ดี เพราะก่อให้เกิดสิวได้ง่าย และทำให้เสียบุคลิกภาพด้วย...พอดีได้มีโอกาสหาข้อมูลเรื่องนี้จึงเอามาแชร์ให้ทุกท่านได้ประโยชน์ด้วยกันค่ะ   ก่อนอื่นเรามาเข้าใจธรรมชาติของหน้ามันกันก่อนค่ะ สภาพผิวมันเป็นธรรมชาติของแต่ละคน จะหายาอะไร มาทาให้หน้าหายมันถาวรนั้นไม่มี ต้องทำใจกันก่อน เราอาจทำให้แห้งไปได้ชั่วคราวเท่านั้น ส่วนว่าจะได้ระยะสั้นหรือยาวแค่ไหนขึ้นอยู่กับวิธีการ ส่วนปัจจัยอื่นๆ ก็มีส่วนบ้าง เช่น สภาพอากาศ อาหาร และลักษณะกิจวัตรประจำวัน เป็นต้น "หน้ามัน" นั้นเกิดจากการที่ร่างกายขับไขมันออกมา ซึ่งอาจะไปอุดตันรูขุมขน และเมื่อรวมกับซากเซลล์ผิวหนังชั้นนอกที่ตายแล้ว ก็กลายเป็นอาหารชั้นดีของเชื้อแบคทีเรีย ทำให้เป็นไปได้ง่ายมากที่จะเกิดสิวได้ ถ้าเราสามารถลดความมันบนใบหน้าได้ โอกาสที่จะเป็นสิวก็จะลดลงค่ะ   เรามาดูกันค่ะ ว่าจะมีวิธีใดบ้างที่จะลดความมันลง สิ่งแรกที่นึกถึง คงไม่พ้น ”การล้างหน้า” ก็พอช่วยได้ชั่วคราวแต่การล้างหน้าบ่อย ๆ กลับจะยิ่งกระตุ้น ให้มันมากขึ้น ต่อมา “การใช้กระดาษซับมัน” จัดว่ามีประโยชน์ ช่วยให้หน้าแห้งไปช่วยขณะ สำหรับการ “ตบแป้ง”เพื่อคุมความมันนั้น คนหน้ามันคนจะใช้แป้งฝุ่นนะคะเพราะจะไม่ทำให้อุดตันรูขุมขน ส่วนพวกแป้งแข็งผสมรองพื้น หรือ รองพื้นเหลว อันนี้แนะนำให้หลีกเลี่ยงค่ะ เพราะจะเป็นตัวกระตุ้นให้เป็นสิวเพิ่มมากขึ้น ถ้าล้างออกไม่สะอาดหมดจนจริงๆ ซึ่งแม้จะล้างได้สะอาด แต่กว่าจะได้ล้างหน้าเราก็ผจญความมันมาทั้งวันแล้ว มันก็ไปอุดตันรูขุมขนเรียบร้อยไปแล้ว กลับมาล้างงตอนเย็นก็ไม่ทันแล้วค่ะ สุดท้ายก็มีปัญญาสิวตามมาอย่างแน่นอน ดังนั้นให้ใช้กรณีต้องการความเนี๊ยบจริงๆละกัน...วิธีเหล่านี้เป็นวิธีทั่วไปที่ใช้ๆกันอยู่ค่ะ   การรับประทานวิตามินบางตัวก็มีส่วนช่วยได้เหมือนกัน เช่น “วิตามิน B5 หรือ Pantothenic Acid” เป็นสารที่ร่างกายไม่สามารถสังเคราะห์ได้เอง แต่มีความสำคัญมากในการสร้างเอนไซม์ที่เรียกว่า Coenzyme-A โดยหน้าที่ที่สำคัญของเอนไซม์นี้มีหลายอย่างเช่น การสร้างฮอร์โมนเพศ และการนำไขมันส่วนเกินไปใช้ ดังนั้นหากเรามีเอนไซม์นี้ไม่เพียงพอ การนำไขมันส่วนเกินไปใช้ก็จะไม่ดีพอ และถูกขับออกมาทางผิวหนัง ที่ใบหน้าของเราด้วย ขนาดของวิตามิน B5 (หรือ Pantothenic Acid) ที่แนะนำควรเริ่มที่ 8 กรัมต่อวัน การรับประทานวิตามิน B5 มากเกินไปนั้นไม่มีผลเสียอะไร เนื่องจากละลายได้ในน้ำและสามารถถูกขับออกมาทางปัสสาวะได้ สำหรับบางคนที่ได้รับปริมาณมหาศาล อาจจะมีอาการท้องเสียนิดหน่อยเท่านั้น   ตัวต่อมา “กรดไวตามินเอ” เป็นยาทา มีความเข้มข้นตั้งแต่ 0.02 และ 0.05 ถึง 0.1 เปอร์เซ็นต์ ตัวยาจะทำให้สิวที่อุดตันอ่อนนุ่มและหลุดลอกออก เมื่อเริ่มใช้ในตอนแรกอาจมีอาการแสบและสิวเห่อขึ้น เมื่อใช้ต่อไปสักพัก อาการ เหล่านี้จะหายไป กว่าจะเห็นผลอาจต้องใช้เวลา 2 - 3 สัปดาห์ สำหรับคนที่ผิวมันมาก มีสิวอักเสบ เป็นตุ่มแดง ตุ่มหนอง ให้ใช้เบนซอยล์เปอร์ออกไซด์ซึ่งมีความเข้มข้น 2.5, 5 และ 10 เปอร์เซ็นต์ ควรเริ่มใช้ขนาดเปอร์เซ็นต์อ่อนก่อน ตัวยาจะทำให้หน้าแห้ง และลอกมาก ซึ่งเมื่อผิวลอกไปแล้วจะทำให้หน้าใส รูขุมขนกระชับขึ้น และความมันลดลงได้ในระยะหนึ่ง ต้องคอยใช้สักอาทิตย์ละครั้ง หรือ เว้นไว้สักเดือนแล้วกลับมาใช้ใหม่ เพื่อกระตุ้นให้ผิวลอกออกเป็นระยะๆ ลดการเกิดสิวและหน้ามัน...สำหรับ กรดไวตามินเอ แบบรับประทานนั้น มีผลทำให้ผิวแห้ง ลงได้มาก แต่ควรสงวนไว้ใช้ในรายเป็นสิวรุนแรง ไม่ควรนำมาใช้แก้ผิวมัน เพียงอย่างเดียว เนื่องจากมีฤทธิ์ข้างเคียงมาก เช่นปากแห้งปากแตก ผิวแห้ง ผิวคัน เลือดกำเดาออกและเป็นยาต้องห้ามสำหรับการตั้งครรภ์ จึงเป็นยาที่ต้อง อยู่ภายใต้ ความดูแลของแพทย์เท่านั้นนะคะ นอกจากนี้ยังมีวิธีธรรมชาติ และง่ายๆ คือ การพอกหน้าด้วย “ไข่ขาว” ค่ะ  โดยนำไข่ไก่มาแยกไข่แดงออก ใช้แต่ไข่ขาวเท่านั้นนำมาทาหน้าแบบสดๆ เลย แล้วทิ้งไว้จนแห้งมาก ซึ่งจะทำให้หน้าตึงเลยค่ะ หลังจากนั้นก็ล้างออกด้วยน้ำสะอาด ก็จะรู้สึกว่าความมันหายไปหมดเลย และหน้านุ่มขึ้น สำหรับรายที่หน้ามันมากๆ จะทำติดต่อกันทุกวันเลยก็ได้สัก 1 อาทิตย์ ความมัน และสิวจะลดลงไป หลังจากนั้นอาจจะลดความถี่ลงเหลือสักอาทิตย์ละ 2 วันก็ได้ วิธีนี้ต้องขยันหน่อยแต่ไม่มีผลข้างเคียงใดๆ เพราะเป็นธรรมชาติมากๆค่ะ...ในตอนหน้าเรายังมีวิธีลดหน้ามันที่ไม่เหมือนใครมาฝาก มาติดตามกันต่อนะคะ ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ www.bloomburyfestival.org  

  ความรู้เรื่อง “การรักษาหลุมสิว”   ได้มีโอกาสค้นคว้าเรื่องการักษาหลุมสิว เห็นว่ามีประโยชน์ค่ะ เลยนำมาแชร์ให้เพื่อนๆ ได้อ่านเป็นความรู้เอาไว้ไม่เสียหลายค่ะ ถ้าเรามีปัญหาหลุมสิว มีกี่วิธีบ้างที่เราจะเลือกไปรักษาได้ แล้วแต่ละวิธีมีความแตกต่างกันอย่างไร ลองมาดูกันค่ะ   สิวจริงๆ แล้วมีหลากหลายประเภทมากๆ แต่ที่เราพอจะแยกกันให้เห็นง่ายๆ คือ สิวอักเสบ และสิวไม่อักเสบ (เช่น พวกสิวอุดตัน สิวผด ฯลฯ) ซึ่งสิวที่มักจะทำให้เกิดหลุมสิว ได้แก่ สิวอักเสบ เนื่องจากหลุมสิวจัดเป็นแผลเป็นประเภทหนึ่ง โดยมีลักษณะคือ มีการยุบตัวของผิว เกิดการลดลงของคอลลาเจน และเกิดผังผืดขึ้นใต้รอยแผลเป็น การรักษาหลุมสิวมีมากมายหลายชนิด เช่น คือการรักษาโดยการใช้ยา หมายรวมทั้งยาทาและยากิน ซึ่งได้ผลน้อย จึงไม่ค่อยนิยม วิธีที่นิยมกันคือ การรักษาโดยใช้เครื่องมือต่างๆ โดยเฉพาะกลุ่มเลเซอร์ที่ใช้กันอยู่มากในปัจจุบัน ซึ่งจะอธิบายกันในรายละเอียดดังนี้   1.  ยาทา             ยาทาเพื่อการรักษาหลุมสิว อย่างที่ได้บอกไปแล้วว่าแทบไม่ได้ผล เพราะหลุมสิวนั้นเป็นอาการที่เนื้อเรายุบลงไป เพราะผังผืดใต้รอยแผลเป็น ไม่มียาอะไรรักษาได้ค่ะ ส่วนใหญ่จะให้ยาที่สร้างคอลลาเจนให้ผิวเรียบตึงกลับมาใหม่พวก วิตามินซี และ pentapeptide แต่ไม่ได้ผลหรอกค่ะ ไม่คุ้มกับเงินที่เสียไป             2.  ยากิน             ยากินเพื่อการรักษาหลุมสิว ก็ไม่ค่อยได้ผลหรอกค่ะ ก็เป็นพวกวิตามินซีอยู่ดี บางทีแพทย์จะสั่งให้ทานคู่ไปในระหว่างช่วงทำเลเซอร์ เนื่องจากวิตามินซีมีหลักฐานการวิจัยที่ชัดเจนมากในเรื่องประสิทธิภาพของการกระตุ้นการสร้างคอลลาเจน ปริมาณที่แนะนำต่อวันคือไม่เกิน 3,000 มิลลิกรัมต่อวัน วิตามินซีเสื่อมสลายได้ง่ายเมื่อเจอแสงสว่างหรือความร้อน จึงควรเก็บให้พ้นจากสิ่งเหล่านี้             การทาน Collagen ที่มีหลากหลายยี่ห้อ และนิยมกันเป็นอย่างมากก็มีส่วนช่วยได้ แต่ก็น้อยค่ะ เพราะการดูดซึมด้วยการกินทำให้ประโยชน์ที่นำไปใช้ได้ไม่มากนัก มีเพียงบางตัวเท่านั้นที่เป็นอณูที่เล็กจริงๆ ดูดซึมง่าย ราคาจะสูงหน่อย ซึ่งแต่ละยี่ห้อก็ไม่ได้มาเปิดเผยอยู่ดีว่าของเขาเป็นแบบดูดซึมง่ายรึเปล่า เราก็จะสับสนและทานไปแบบงงๆ อยู่ดี และคอยมาเดาว่า “อืม...มันคงได้ผล” ทำให้การจะเลือกหายี่ห้อที่มีประโยชน์อย่างแท้จริงเป็นไปอย่างยากเย็น แต่ที่แน่ๆ มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่ชัดเจนว่า แอลกอฮอล์ ฤทธิ์ยับยั้งการสร้างคอลลาเจน ดังนั้นเพื่อนสาวที่รักการเข้าสังคม และรักความงามด้วย ลด ละ เลิก เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เถอะค่ะ 3.  แต้มรอยด้วยกรดผลไม้และกรอหน้าด้วยเกร็ดอัญมณี            อันนี้เคยถามผู้ที่มีประสบการณ์ไปทำมาเป็นปี ต่อเนื่อง แล้วสรุปว่า ก็ไม่ค่อยได้ผลค่ะ อาจจะช่วยในเรื่องของการผลัดผิว แต่ไม่สามารถช่วยหลุมสิวได้ค่ะ เพราะหลุมสิวเป็นเรื่องใต้ชั้นผิวลงไป การกรอผิว หรือ ลอกผิว จึงไม่สามารถช่วยได้ 4.  Dermaroller             Dermaroller คือการนำลูกกลิ้งขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยเข็มขนาดประมาณ 1 มิลลิเมตร กลิ้งไปทั่วใบหน้าให้เกิดแผลขนาดเล็กบนชั้นผิว กระตุ้นให้ผิวสร้างคอลลาเจนเพื่อรักษาแผล คือ คอลลาเจน จะทำหน้าที่เป็น “ฮีโร” รักษาผิวของเราค่ะ ดังนั้นเมื่อผิวเรามีแผลคอลลาเจนจึงเกิดการกระตือรือล้นสร้างขึ้นมาค่ะ ข้อดี ของDermaroller เป็นการรักษาหลุมสิวที่ไม่ใช้ความร้อนในการรักษา ทำให้อาการข้างเคียงที่จากแสงแดด เช่น ดำ ฝ้า เกิดได้น้อยกว่าการทำเลเซอร์ ข้อเสีย   Dermaroller เป็นการรักษาหลุมสิวที่เจ็บมาก แผลหลังทำก็น่ากลัวมากเพราะหน้าจะเต็มไปด้วยรอยเข็มมากมาย แถมยังเสี่ยงต่อการติดเชื้ออีกด้วย และที่สำคัญราคาไม่ถูกเลยค่ะ ตกครั้งละประมาร 3,000 บ. รวมทั้งคอร์สก็ เป็นหมื่นแน่นอน 5.  Subcision             Subcision คือการนำเข็มขนาดเล็กเลาะไปใต้หลุมสิวเพื่อตัดผังผืด ข้อดี คือ Subcision ไม่ใช้ความร้อนในการรักษา ทำให้อาการข้างเคียงที่จากแสงแดดน้อย ข้อเสีย คือ แทบจะไม่มีประโยชน์เลยถ้าไม่ทำเลเซอร์ร่วมด้วย ราคาก็ไม่ถูกนักประมาณ 2,000 บ. ต่อครั้ง 6.  Fractional CO2 Laser             Fractional CO2 Laser เป็นเลเซอร์ที่รุนแรงมาก ทำให้มีประสิทธิภาพดีในการรักษาหลุมสิว สามารถทำลายพังผืดในแนวดิ่งได้ ซึ่งการ Subcision ทำไม่ได้ ในปัจจุบันจึงแนะนำให้ใช้เลเซอร์นี้เฉพาะจุดที่มีผังผืด แต่ไม่ใช้ทั่วใบหน้า ข้อเสียคือ มีความรุนแรงมากทำให้เกิดอาการข้างเคียงคือ เป็นสะเก็ดเล็กๆ อยู่ประมาณ 1 อาทิตย์ ราคาประมาณ 2,500 บ. ต่อครั้ง 7.  Fine Scan Laser             Fine Scan Laser เป็นเลเซอร์ตัวเลียนแบบของ Fraxel Laser ข้อดี  คือ Fine Scan Laser จัดได้ว่าเป็นเลเซอร์คุณภาพดีที่มีราคาถูก อาการข้างเคียงไม่รุนแรงเท่าเลเซอร์ตัวเก่าๆ ได้ผลดี แต่ราคาค่อนข้างแพงครั้งละ 5,000 บ. ต่อครั้ง 8.  Fraxel Laser             Fraxel Laser เป็นเลเซอร์ต้นแบบของ Fine Scan ได้ผลดี และเห็นผลชัดเจน แต่ราคาแพงมาก ครั้งละประมาณ 10,000 บ. ต่อครั้ง ถ้าเห็นราคาต่ำกว่านี้ แสดงว่าอาจจะไม่ใช่ Fraxel Laser จริงๆ ค่ะ 10.  E-matrix             E-matrix เป็นการรักษาที่ไม่ใช้คลื่นแสง แต่ใช้คลื่นเสียง ทำให้มีประโยชน์ในด้านการยกกระชับใบหน้า เป็นการรักษาที่ได้ผลมาก อาการข้างเคียงก็น้อยสุด ไม่ต้องเจ็บตัว แต่ราคาสูงมาก ประมาณ 20,000 บ.ต่อครั้ง           เพราะไม่มีการรักษาไหนครอบคลุมที่สุด บางคนแนะนำว่าการรักษาแบบผสมผสานน่าจะดีที่สุด โดยสูตรที่ผมแนะนำ คือ E-matrix (กระตุ้นการสร้างคอลลาเจน) + Subcision (ตัดผังผืดในแนวราบ) + Fractional CO2 (ตัดผังผืดในแนวดิ่ง)   ส่วนปัจจัยอื่นๆ ที่ทำให้การรักษาหลุมสิวได้ผลมากขึ้น ก็ประมวลได้ว่า หลังทำเลเซอร์แนะนำให้กินวิตามินซีวันละ 2,000 มิลลิกรัม และอาหารผิวอย่าง เนื่องจากผิวเราเต็มไปด้วยรอยแผลเล็กๆมากมาย ทานอะไรไปจะดูดซึมดีมาก โดยเฉพาะกลุ่ม whitening ป้องกันอาการหน้าดำหรือฝ้ากระหลังทำเลเซอร์  นอกจากนี้คคุณหมอก็สำคัญ ว่าเชี่ยวชาญแค่ไหน เพราะจะเป็นผู้ปรับความแรง จำนวนครั้ง และความเชี่ยวชาญในการยิงก็สำคัญ ส่วนตัวแล้วคิดว่าป้องกันไว้ดีที่สุดค่ะ ด้วยการไม่ไปแกะ บีบ หรือ ทำให้สิวอักเสบเพิ่มมากขึ้น แต่ควรไปปรึกษาแพทย์ตั้งแต่เริ่มๆ เป็น ไปฉีดสิวอักเสบให้ยุบไปก็ยังได้ เพราะยิ่งอักเสบมาก แผลที่หลงเหลือไว้ก็มากไปด้วย แล้วสุดท้ายก็ต้องมานั่งรักษาหลุมสิวที่ทั้งหายยาก และราคาแพงอีกด้วยค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ :  http://imabeautygeek.com/2013/03/27/dear-teens-adults-too-12-rules-for-healthy-skin-a-healthy-skin-smoothie/#axzz33ArMWsMq

ดื่มน้ำรักษาโรค 2   สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรามาดูกรณีศึกษาของผู้ที่เคยดื่มน้ำด้วยวิธีนี้เพื่อรักษาโรคแล้วหายมาแล้ว จะเป็นอย่างไร? มีกรณีศึกษาของชาวจีนท่านหนึ่ง ที่ชราภาพแต่มีสุขภาพสมบูรณ์อย่างน่าทึ่ง เมื่อถามว่าเคยเจ็บป่วยไหม ท่านว่าตอนอายุ 20 ปี ป่วยเป็นกระเพาะอาหารเน่ามีเผลเรื้อรังนอนอยู่กับที่นานถึง 10 ปี แม้ว่าจะรักษาด้วยการฉีดยา ทานยาก็ไม่หาย จนกระทั่งแพทย์ท่านหนึ่งแนะนำให้ดื่มน้ำสุกอย่างที่กล่าวมาข้างต้น ทุกๆวันอย่าให้ขาด และไม่ให้รับประทานอาหารก่อนเข้านอน เมื่อเขาทำตาม คือ ดื่มน้ำ 5 แก้วหลังจากตื่นนอนทันทีภายใน 1 ชั่วโมงนั้นเขาถ่ายปัสสาวะไป 3 ครั้ง จากนั้นเมื่อรับประทานอาหารเข้าไปกลับรู้สึกว่า ข้าวต้มอร่อยกว่าที่แล้วมา วันที่ 2 เมื่ออำอีกก็ถ่ายอุจจาระออกมามีเลือดดำปนอยู่มาก จากนั้นเวลาผ่านไป 3 เดือน น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้น และอาการเจ็บป่วยค่อยๆ หายไปเป็นปลิดทิ้ง และไม่เคยป่วยอีกเลยจนกระทั่งอายุ 64 ปี (ซึ่งคือปัจจุบันในขณะนั้น)   อีกกรณีหนึ่งมีผู้ที่เป็นเยื้อสมองอักเสบ เมื่อใช้วิธีการดื่มน้ำแบบนี้ไม่นานโรคนี้ก็หายไปเอง ทั้งผู้ที่เป็นโรคหัวใจ โรคอ้วน โรคเมื่อย ก็หายมาแล้วด้วยวิธีการดื่มน้ำอย่างนี้ ส่วนระยะเวลาในการเห็นผลนั้นมีดังนี้ กระเพาะเป็นแผลเน่า ดื่มน้ำ 1 สัปดาห์เห็นผล โรคความดันโลหิตสูง ดื่มน้ำ 1 เดือน เริ่มเห็นผล โรคกระเพาะบิด ดื่มน้ำ 3 เดือนเห็นผล โรคท้องผูก ดื่มน้ำ 3 วันเห็นผล ปวดเมื่อยตามข้อ ดื่มน้ำ 3 เดือนเห็นผล ผู้สูงอายุเข็ดเมื่อยทั้งร่างกาย ดื่มน้ำ 2 เดือนเห็นผล ผู้เป็นโลหิตคั่งในสมอง ดื่มน้ำไม่เกิน 3 เดือน เห็นผล   วิธีการดื่มการดื่มก็สำคัญ เรามาดูกันค่ะว่าดื่มน้ำรักษาโรคอย่างไรให้ได้ผลดีที่สุด โดยการดื่มนั้น ดื่มน้ำสุก หรือ น้ำที่กรองสะอาดมาแล้วดีที่สุด เวลารับประทานอาหารดื่มน้ำได้ปกติ แต่หลังอาหารสองชั่วโมงไม่ควรดื่มอีก ก่อนเข้านอนไม่ควรทานอาหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำส้มคั้น และพวกแอปเปิ้ล เมื่อดื่มน้ำเสร็จควรออกกำลังสัก 20 นาที ดื่มน้ำเสร็จสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดให้มากๆ   นวดที่บริเวณเอวให้น้ำไหลลงสู่สำไส้ให้สะอาด ดื่มน้ำวันแรกภายใน 1 ชั่วโมงจะปัสสาวะ 3 ครั้งติดๆ กัน แต่ต่อไป 3-4 วัน การขับถ่ายจะเป็นปกติ และภายใน 7-8 วัน การปัสสาวะจะมีเพียงครั้งเดียว นับแต่นั้นร่างกายจะรู้สึกสบาย การรับประทานอาหารจะอร่อยกว่าปกติ แสดงให้เห็นว่าลำไส้ใหญ่ได้รับการชำระให้สะอาดแล้ว   เป็นอย่างไรบ้างคะ...น่าทึ่งมากนะคะแค่ดื่มน้ำก็สามารถรักษาโรคภัยที่น่ากลัวให้หายขาดได้อย่างอัศจรรย์ อย่าเพิ่งเชื่อ จนกว่าจะได้ลองพิสูจน์ด้วยตัวเองดู...ลองเริ่มพิสูจน์กันตั้งแต่วันนี้นะคะ ถ้าใครทำแล้วเกิดผลดีอย่างไร อย่าลืมนำมาแชร์ให้ฟังกันบ้างนะคะ...ผู้เขียนก็จะลองพิสูจน์ดูค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์: http://www.jadtem.com/76425/

เคล็ดลับทำให้ อายุยืน   เรื่องของสุขภาพร่างกายเป็นเรื่องที่ต้องใส่ใจค่ะ เรามาลองดูเคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ ที่อาจจะทำให้เรามีอายุยืนยาวได้นะคะ...เราลองมาดูกันค่ะ   1. หัวเราะเสียงดัง. จงหัวเราะดังๆเมื่อรับรู้เรื่องขำขัน ไม่ว่าจากการสนทนาหรือดูวิดีโอตลก การหัวเราะทำให้ร่างกายหลั่งฮอร์โมนชนิดหนึ่งออกมา ฮอร์โมนชนิดนี้มีส่วนทำให้อายุยืน 2.  ซื่อสัตย์ต่อคู่ครองของตนเอง จากสถิติพบว่าผู้แต่งงานอยู่กินอย่างซื่อสัตย์มาตลอดทำให้อายุยืนกว่าผู้มีมากชู้หลายรัก 3. กินถั่วมากเข้าไว้  จากการวิจัยพบว่าการกินถั่วประเภทถั่วลิสงครั้งละ 1 ออนซ์ 5 ครั้งต่ออาทิตย์ เป็นการตัดโอกาสไม่ให้ตายเพราะโรคหัวใจได้ 4.   งีบทุกบ่าย หลังอาหารกลางวันงีบหลับสักครึ่งชั่วโมง 5. ความเชื่อเรื่องการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพื่อสุขภาพ นั้นเป็นความเชื่อที่ผิด เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์นั้นมีโทษมากกว่าคุณ ดื่มมากอายุสั้นแน่นอน 6. อยู่บนภูเขาอายุยืนกว่าอยู่อยู่ชายทะเล เป็นความเชื่อผิดๆมานานที่ว่าอยู่ริมทะเลอายุจะยืน แต่ผลการวิจัยพบว่าผู้มีบ้านอยู่ภูเขามีอายุยืนกว่า ดังนั้นจึงมีรสนิยมเที่ยวป่ามากกว่าเที่ยวทะเล 7.  เล่นเกม เกมอะไรก็ได้ที่ฝึกสมอง เช่น หมากรุกกับเพื่อนซี้ เรียนรู้ภาษาใหม่ หรือการท่องเที่ยว ล้วนช่วยให้อายุยืนทั้งสิ้น 8. อย่ากินอาหารย่างบ่อย การย่างเนื้อที่ปลอดภัยต้องรอให้ถ่านมอดกลายเป็นขี้เถ้าเสียก่อนจึงปลอดภัยจากสารมะเร็ง 9. เล่นกีฬา ชนิดใดก็ได้ คนที่เคยเป็นนักกีฬามาก่อน จะมีสภาพร่างกายแข็งแรงกว่าผู้ไม่เคยเล่นกีฬามาเลย 10.ไปโบสถ์ หรือวัดเป็นประจำ คนที่ศึกษา และปฏิบัติตามคำสอนในศาสนามักมีจิตใจเยือกเย็น ดังนั้น จึงมีโอกาสเป็นโรคหัวใจวายน้อยกว่าผู้ที่ไม่มีสิ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจเลย 11. เต้นรำอยู่เสมอ ผู้ที่ชอบเต้นรำมีจิตใจเข้มแข็งมั่นคง ความจำดี และมีปฏิกิริยารวดเร็ว การเต้นรำแบบแอโรบิคได้ผลเช่นเดียวกับเต้นบอลลูม13.หายใจลึกๆ. การหายใจลึกๆ เอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ช่วยทำให้ระบบภูมิคุ้มกันร่างกายทำงานดีขึ้น ตลอดจนเป็นการทำลายเชื้อไวรัส และแบคทีเรียที่เข้าสู่ร่างกายให้ตายไปด้วย 12. กินผักมากเข้าไว้ โดยเฉพาะผักปลอดสารพิษ ผักมีเส้นใย มักทำให้ไม่เป็นมะเร็งในระบบย่อยอาหาร ผักบุ้งทำให้สายตาดี คนแก่ตามองไม่เห็นย่อมตายเร็วกว่าคนแก่ที่ตามองเห็น 13. รู้ประวัติครอบครัว โรคภัยไข้เจ็บส่วนใหญ่สืบต่อทางกรรมพันธ์มายังลูกหลาน ดังนั้นต้องรู้ว่าบรรพบุรุษตายด้วยโรคอะไร เช่น โรคหัวใจ จะได้หาทางหลีกเลี่ยงป้องกันโรคนั้นตั้งแต่เนิ่น ๆ 14.ทำกิจกรรมนอกบ้าน ผลการวิจัยพบว่าคนสูงอายุหมั่นออกไปยังกลางแจ้งมีอากาศบริสุทธิ์ จะมีความเครียดสะสมน้อย คนแก่ที่มีความเครียดมักจะตายเร็ว 15. อย่ากินยานอนหลับเป็นนิสัย เอะอะอะไรก็กินยาไว้ก่อนยามีประโยชน์และมีโทษไปพร้อมๆกัน การนอนไม่หลับมาจากสาเหตุเครียดหรือปัญหาอื่นๆ ควรแก้ที่ต้นเหตุนั้นๆ 16. จัดเวลานอนให้เพียงพอ และทำเป็นปกตินิสัย เช่น นอนกี่ทุ่มตื่นเช้ากี่โมง คนยิ่งสูงอายุยิ่งนอนหลับได้น้อย วิธีแก้ไขนอนหลับแต่หัวค่ำตื่นแต่เช้ามืด ไม่เป็นผลเสียต่อร่างกาย คนแก่นอนน้อยไปหรือนอนมากไปเป็นเหตุให้ตายเร็วทั้งสิ้น 17. การร่วมทำกิจกรรมต่าง ๆ กับเพื่อนทำให้เกิดความเพลิดเพลินยิ่งเป็นกิจกรรมเป็นประโยชน์ต่อสังคม ยิ่งทำให้อายุยืนมากขึ้น 18. ดื่มน้ำให้เพียงพอต่อความต้องการในแต่ละวัน สัก 6-8 แก้ว เพื่อสุขภาพดีและอายุยืนยาว 19.หาเวลาไปเข้าวัดฝึกสมาธิ หรือ เข้าคอร์สปฏิบัติธรรมอย่างน้อยปีละ 1-2 ครั้งเพื่อชำระจิตใจของเราให้สะอาดบริสุทธิ์ และ เพิ่มพูนพลังจิตใจของเรา จิตใจดี สุขภาพก็ดี อายุขัยก็ยืนยาว 20. เดินมาก ๆ  หรือหมั่นให้ร่างกายเคลื่อนไหวอยู่เสมอ อย่านอนแซ่วบนที่นอนตลอดเวลา คนแก่เดินวันละ 30 นาที อายุยืนแน่นอน 21.ตรวจสุขภาพฟันและช่องปาก โรคเหงือกโรคฟันเกี่ยวข้องกับโรคหัวใจ ดังนั้นหมั่นตรวจฟันและช่องปากอย่างสม่ำเสมอ 22 อย่าอ้วน คนอ้วนตายเร็วกว่าคนผอม สังเกตดูคนอายุยืนมักผอม จำไว้ความอ้วนฆ่าคนได้ 23. อย่าสูบบุหรี่ บุหรี่ทำให้อายุสั้นลงอย่างแน่นอน นอกจากไม่สูบพึงหลีกเลี่ยงพบปะกับคนสูบบุหรี่อีกด้วย เพราะการเป็นผู้สูดดมรับเอาควันบุหรี่เข้าไป จะได้รับโทษมากกว่าผู้สูบเสียอีก มีมาแล้วที่ลูกซึ่งรับควันบุหรี่จากพ่อมาตลอดกว่ายี่สิบปี สุดท้ายเป็นมะเร็งปอด ในขณะที่พ่อไม่ได้เป็น 24. เพิ่มความแข็งแกร่ง คนแก่อายุเกิน 70 ปีขึ้นไป ควรแข็งใจยกน้ำหนักเท่าที่จะยกได้ทั้งสองข้าง สัก 2 ครั้งต่อสัปดาห์ เพื่อให้กล้ามเนื้อแข็งแรง 25. กินอาหารมีเส้นใยมาก ได้แก่ ธัญพืช ข้าวกล้อง ผลไม้ เพราะผักผลไม้ มีประโยชน์ต่อร่างกายมากกว่าการกินเนื้อสัตว์มาก 26. ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในบ้าน  เช่น การทำงานบ้าน ล้างจาน ซักผ้า ถูพื้น ดูดฝุ่น ทำสวน ตัดแต่งต้นไม้ กิจกรรมเหล่านี้ทำให้เกิดความสบายใจ มีความสุข อายุยืน 27. ท่องเที่ยวไป  คือกำไรชีวิต หาเวลาเดินทางเพื่อเพิ่มพูนประสบการณ์ในชีวิต และวัฒนธรรมที่แตกต่างเปิดมุมมองตัวเองให้กว้างขึ้น ทำให้เข้าใจเพื่อนมนุษย์มากขึ้น เมื่อจิตใจดีอายุก็ยืนได้   นี่ก็เป็นเคล็ดลับที่ทำได้ไม่ยากเลยนะคะ ถ้าสังเกตให้ดีทุกอย่างอยู่ที่ 2 เรื่องค่ะ คือ ร่างกาย และจิตใจค่ะ หลักง่ายๆ คือ ทำอย่างไรก็ได้ให้ร่างกายแข็งแรง จิตใจมีความสุข รับรองว่า อายุยืนแน่นอนค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์: http://blog.eduzones.com/wigi/125553  

ดื่มน้ำรักษาโรค (ตอนที่ 1)   ใครๆก็รู้ค่ะว่า ดื่มน้ำแล้วดีต่อสุขภาพ และเราต้องดื่มน้ำ 6-8 แก้วต่อวัน ซึ่งจริงๆ แล้วน้ำมีผลอย่างไรต่อร่างกาย และดื่มอย่างไรจึงจะถูกต้อง ในปริมาณที่เหมาะสม วันนี้เรามีวิธีดื่มน้ำรักษาโรค จากแพทย์แผนจีนมาแชร์กันนะคะ   เมื่อตื่นนอนตอนเช้า ความเช้าของโลหิตจะสูงค่ะ (อันนี้แถมค่ะ เพราะว่าในระหว่างที่เราหลับนั้น น้ำในร่างกายจะระเหยออกทางผิวหนัง ซึ่งเรานอนหลับจึงไม่ได้ดื่มน้ำในระหว่างนั้นเลย ความเข้มของโลหิตจึงสูงขึ้น) มีผลต่อระดับความดันโลหิตในร่างกาย แพทย์จึงแนะนำว่าตื่นนอนปุ๊ปก็ให้ดื่มน้ำสุกทันทีโดยที่ยังไม่ต้องล้างหน้า แปรงฟัน 5 แก้ว ในทีเดียว ทีแรกอาจจะฝืนๆ หน่อยค่ะ หลังจากนั้นจะปัสสาวะบ่อยๆ ซึ่งบางคนอาจจะรู้สึกฝืน และเลิกกลางคัน แต่หากทนไปสักหน่อย ร่างกายจะแข็งแรงสดชื่นไม่เจ็บป่วยง่ายค่ะ   นักวิทยาศาสตร์ได้วิจัยวิธีการดังกล่าวนี้ จึงพบว่า เนื่องจากลำไส้ใหญ่มีหน้าที่ผลิตโลหิตใหม่ ซึ่งผลิตจากฝอยคล้ายสักหลาดที่อยู่ในลำไส้ใหญ่ที่ยาว 8 เมตร ทำหน้าที่ในการดูดธาตุอาหารต่างๆ แล้วผลิตให้เป็นเม็ดโลหิต แต่หากลำไส้ใหญ่เคลื่อนไหวไม่เต็มที่ (เพราะขาดน้ำ) ก็จะเป็นเหตุให้เกิดโลหิตจาก อ่อนเพลีย และเป็นโรคได้ง่าย แต่หากลำไส้สะอาดอาหารที่เราทานเข้าไปผ่านการย่อยแล้วก็จะดูดไปผลิตให้เป็นโลหิตใหม่ เป็นการเร่งให้เกิดพลังงานในร่างกายให้สมบูรณ์ขึ้น โรคต่างๆ จะหายไปเอง อายุก็ยั่งยืน มหาวิทยาลัยตามมณฑลต่างๆ ของประเทศจีนได้ทดลอง และประกาศเปิดเผยให้ทราบโดยทั่วกัน   นอกจากนี้การดื่มน้ำทันทีแบบนี้ยังไปช่วยระบบขับถ่ายด้วย เนื่องจากลำไส้ของเราขดยาว และมีระยะเวลาในการเคลื่อนที่ไปยังลำไส้เล็กตั้งแต่เช้าที่เรารับประทานอาหาร จนกระทั่ง 24 ชั่วโมง ก็จะได้เวลาขับถ่ายในเช้าวันถัดไป แต่หลายๆ ท่านคงจะไม่ได้สามารถถ่ายได้ตรงเวลาในทุกๆ เช้า บางท่านไม่ได้ถ่ายทุกวันก็มี ดังนั้นการดื่มน้ำทันที่ที่ตื่นนอนจะทำให้ น้ำไปฉะล้างระบบภายใน และกระตุ้นให้เราขับถ่ายในตอนเช้าได้ง่ายขึ้นค่ะ   และจากที่ได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับสุขภาพมาหลายเล่ม ยังได้กล่าวว่าน้ำเป็นส่วนประกอบถึง 2 ใน 3 ของร่างกายคนเรา ดังนั้นน้ำจึงมีผลต่ออุณหภูมิของร่างกาย เวลาที่เรารู้สึกตัวร้อนเหมือนจะเป็นไข้ เราจึงควรรีบดื่มน้ำให้มาก เพื่อปรับอุณหภูมิของร่างกายให้กลับมาเป็นปกติโดยเร็ว   น้ำยังเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ระบบกรองของเสียในไตทำงานเป็นปกติอีกด้วย...ยังมีโรคต่างๆ ที่การดื่มน้ำสามารถเยียวยาให้ดีขึ้นได้ เช่น โรคท้องผูก ปวดหัว เวียนศีรษะ โลหิตจาง โรคประสาท ความดันโลหิตสูง อัมพาตทั้งกาย เป็นลม ปวดข้อ ปวดในกระดูกเส้นเอ็น ปวดเมื่อย มือเท้าอ่อนเพลีย ไอ หอบ วัณโรค เยื่อสมองอักเสบ โรคตับ ไต นิ่ว กระเพาะอืด โรคบิด เบาหวาน โรคผิวหนังต่างๆ โรคมะเร็ง และอีกมากมายจริงๆ ค่ะ... เมื่อเรารู้ว่าดื่มน้ำแล้วรักษาโรคได้ขนาดนี้ หันมาดื่มน้ำกันให้ถูกวิธีนะคะ เพื่อายุขัยที่ยืนยาวต่อไปค่ะ ดื่มน้ำรักษาโรคยังไม่จบแค่นี้นะคะ ตอนต่อไปเราจะมาดูกันว่า...ดื่มนานเท่าไหร่จึงจะเริ่มเห็นผล และ มีเทคนิคการดื่มเพื่อให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุดได้อย่างไร แล้วมาติดตามกันต่อนะคะ :)

สิ่งสำคัญอย่างหนึ่งที่จะละเลยไม่ได้ในการเขียนจดหมายภาษาอังกฤษนั่นก็คือ การลงท้ายจดหมาย (Complimentary closing) เพราะการลงท้ายจดหมายที่เหมาะสมจะช่วยให้เนื้อความทั้งหมดนั้นดูสละสลวย กลมกลืน และส่งเสริมเนื้อหาต่างๆที่เราเขียนไปได้อีกด้วยค่ะ เอาล่ะเรามาดูกันว่าการลงท้ายจดหมายในภาษาอังกฤษนั้น มีคำว่าอะไรกันบ้าง   เป็นทางการมาก Very truly yours,     ขอแสดงความนับถือ Respectfully,            ด้วยความเคารพ Yours truly,              ขอแสดงความนับถือ Yours faithfully,       ขอแสดงความนับถือ Yours sincerely,       ขอแสดงความนับถือ Sincerely yours,      ขอแสดงความนับถือ   สำหรับคำลงท้ายจดหมายกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่เป็นทางการมาก สำหรับ 4 คำแรก คือ Very truly yours, Respectfully, Yours truly, Yours faithfully, จะใช้ในกรณีที่ผู้เขียนไม่รู้จักชื่อของผู้ที่ส่งจดหมายถึง หรือ แม้อาจจะทราบชื่อแต่ก็ไม่รู้จักกันมาก่อน ที่เรามักใช้คำขึ้นต้นว่า \"Dear Sir/Madam\" หรือ “To whom it may concern” เป็นต้น   ส่วนสองคำหลัง คือ Yours sincerely, Sincerely yours, สองคำนี้ทำให้คนสับสนอยู่บ่อยๆ ในความเป็นจริงก็คือ Yours sincerely นิยมใช้กันในฝั่ง UK แต่ Sincerely yours ใช้กับฝั่งอเมริกา โดยการใช้เหมือนกันคือ ใช้กับจดหมายที่เป็นทางการมาก แต่ว่าผู้เขียนรู้จักกับผู้ที่เขียนถึงในระดับหนึ่งแล้ว   Note: Yours sincerely หรือ Yours faithfully นั้นย่อมาจาก I am yours sincerely หรือ I am yours faithfully นั่นเอง   เป็นทางการ Sincerely,                อย่างจริงใจ, ด้วยความจริงใจ Best regards,          ด้วยความเคารพ Kind regards,          ความระลึกถึงด้วยความรักใคร่   กลุ่มคำลงท้ายนี้ยังใช้ในจดหมายทางการ แต่ไม่มากเท่ากับระดับแรก ผู้เขียนจะรู้จักกับผู้ที่เขียนถึงแล้ว มีความเป็นกันเองมากขึ้น สามารถใช้แทนกันได้ เช่น ใช้สำหรับจดหมายธุรกิจ หรือ อีเมล์ที่เราต้องการแสดงให้เห็นถึงความเป็นกันเองกับลูกค้า   ไม่เป็นทางการ With thanks,            ด้วยความขอบคุณ Best wishes,             ด้วยความปรารถนาดี Cordially,                   อย่างจริงใจ Warm wishes,          ด้วยความปรารถนาดีอันอบอุ่น Warm regards,         ด้วยความนับถือ Warmly,                    อย่างอบอุ่น Affectionately,         ด้วยความรักใคร่   กลุ่มคำลงท้ายนี้เป็นแบบไม่ทางการ ใช้กับผู้ที่เรารู้จักคุ้นเคยกันแล้ว สามารถเลือกใช้ได้ตามโอกาส สำหรับเพื่อนสนิท With love                 ด้วยความรัก Lots of love              รักมาก Lots of kisses           รักมาก (ให้ kiss ไปเยอะเลย) Take care                  ดูแลตัวเองนะ Keep in touch          ติดต่อกันไว้นะ Keep contact           ติดต่อกันไว้นะ Write back soon / Talk soon  แล้วจะเขียนมาใหม่ / แล้วคุยกันใหม่ Your friend               จากเพื่อนของคุณ Thank you                ขอบคุณ Always                      เสมอๆ (คิดถึง)   Tips : อยากได้อะไรที่กลางๆใช้ได้กับทุกโอกาสก็ใช้ “Sincerely” หรือ “Best regards” ได้ค่ะ บางครั้งเราอาจจะเห็นบางคนใช้คำย่อๆว่า “Regards” คำนี้บางคนบอกว่ามันจะดูไม่ค่อยสุภาพ ทางที่ดีเราก็เขียนแบบเต็มๆไปจะดีกว่าค่ะ   เป็นอย่างไรกันบ้างคะ เรื่องคำลงท้ายจดหมายที่ StoryWeShare.com ได้รวบรวมมาฝากเพื่อนๆ รับรองว่าครบถ้วน ครอบคลุมทุกระดับของการเขียนจดหมาย ยังไงก็อย่าลืมฝึกใช้กันบ่อยๆ นะคะCredit Photo from : http://www.core-corner.com/Web/Main.php?stat=a_BisIucl

กริยาห้ามเติม ing ใน Present Continuous Tense        สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องการเติม “ing” มาแบ่งปันกันค่ะ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วคำกริยาสามารถเติม ing เพื่อแสดงถึงการกระทำที่กำลังเกิดขึ้นได้ แต่ยังมีคำศัพท์กลุ่มหนึ่งที่ห้ามเติม ing เพื่อแสดงการกระทำที่กำลังเกิดขึ้น เป็นเพราะสาเหตุอะไรบ้างมาดูกันค่ะ1)  ทั้งนี้เป็นเพราะว่า กริยาที่เติม ing นั้น ต้องสามารถทำได้ต่อเนื่องยาวนาน เช่น เดิน วิ่ง นอน ยืน เราสามารถที่จะ เดิน วิ่ง นอน ยืน เป็นชั่วโมงหรือเป็นวันก็ได้ คำเหล่านี้จึงสามารถนำมาใช้ใน Present Continuous Tense ได้ 2) กริยาที่ห้ามเติม ing นั้น ไม่สามารถทำได้อย่างต่อเนื่องยาวนาน เช่น เห็น ชอบ  รู้จัก  ฝรั่งไม่พูดว่า  “กำลังรู้จัก กำลังเห็น กำลังรัก กำลังชอบ” บางคำคนไทยอาจพูด แต่ฝรั่งไม่ใช้กันค่ะ มาดูกันว่ามีคำว่าอะไรบ้าง believe  = บิลิฝ / เชื่อ belong = บิลอง / เป็นของ cost  คอสท / ราคา dislike ดิสไลค์ / ไม่ชอบ envy เอ็นวิ / อิจฉา fear เฟีย / กลัว forget ฟอเก็ท / ลืม hate เฮท / เกลียด have* แฮฝ / มี, กิน hear เฮีย / ได้ยิน know โน / รู้จัก like ไลค / ชอบ love เลิฟ / รัก need นีด / ต้องการ prefer พริเฟอ/ ชอบ…มากกว่า see*  ซี / เห็น, พบ seem ซีม/ ดูเหมือน smell* สเม็ล /มีกลิ่น, ดม sound ซาวด / ดูเหมือน taste* เทสท / มีรสชาติ, ชิม think* ธิงค / คิด, ครุ่นคิด understand อันเดอะสแตนด / เข้าใจ want ว็อนท / ต้องการ weigh เวท / หนัก   เราสังเกตุได้ว่า คำข้างต้นเหล่านี้เป็นคำกริยาที่ไม่ได้มีการกระทำจริงๆ แต่เป็นกลุ่มคำพวกที่เป็นความเชื่อ ความรู้สึก ประสาทสัมผัส ซึ่งเราไม่สามารถเติม ing ได้ เราก็จะใช้กิริยาพวกนี้กับ Present Tense แทน ซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นปัจจุบัน และเป็นจริงค่ะ   ตัวอย่างการใช้ที่ผิดและถูก I hate a snake. ฉันเกลียดงู (ถูก) I am  hating a snake. ฉันกำลังเกลียดงู (ผิด) She know him. หล่อนรู้จักเขา (ถูก) She is knowing him. หล่อนกำลังรู้จักเขา (ผิด) We like dogs. พวกเราชอบสุนัข (ถูก) We are  liking dogs. พวกเรากำลังชอบสุนัข (ผิด) They want water. พวกเขาต้องการน้ำ (ถูก) They are wanting water.  พวกเขากำล้งต้องการน้ำ (ผิด) They need help. พวกเขาต้องการความช่วยเหลือ (ถูก) They are needing help. พวกเขากำลังต้องการความช่วยเหลือ (ผิด) คนไทยใช้ แต่ฝรั่ง No นอกจากนี้ยังมีคำพิเศษที่ต้องระวังคำเหล่านี้มีสองความความหมายค่ะ คือ ใช้ได้ทั้งในรูปกริยาที่ไม่เติม ing หรือ ถ้าใช้อีกความหมายหนึ่งสามารถเติม ing ได้  มาลองดูตัวอย่างกันค่ะ I am seeing the doctor tomorrow. ผมกำลังจะพบหมอพรุ่งนี้ (ถูก) เพราะใช้แสดงถึงการกระทำ I see John jogging everyday. ผมเห็นจอนวิ่งเหยาะๆทุกวัน (ถูก) กรณีนี้เป็นเรื่องของประสาทสัมผัส I am seeing Jonh jogging.  ผมกำลังเห็นจอนวิ่งเหยาะๆ (ผิด) เห็นก็เห็นเลย ไม่ใช่กำลังเห็น   She is smelling the fish. หล่อนกำลังดมปลา (ถูก) เพราะ ใช้แสดงการกระทำ คือ การดม The fish smell bad. ปลาส่งกลิ่นเหม็น (ถูก) เพราะ กรณีนี้เป็นเรื่องของประสาทสัมผัส คือ รับรู้ถึงกลิ่น The fish are smelling bad. ปลากำลังส่งกลิ่นเหม็น (ผิด) กรณีประสามสัมผัส ไม่ใช้ ing   She is tasting the curry. หล่อนกำลังชิมแกง (ถูก) เพราะ ใช้แสดงการกระทำ คือ การชิม The curry tastes good. แกงมีรสชาติดี (ถูก) เพราะ กรณีนี้เป็นประสาทสัมผัสถึง รสชาด The curry is tasting good. แกงกำลังมีรสชาติดี (ผิด) กรณีนี้ประสาทสัมผัส มีรสดี กำลังกระทำไม่ได้   นี่ก็เป็นเรื่องราวของคำกริยาที่เรามักจะใช้ผิดบ่อยๆ เพราะอาจจะสับสน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่เราต้องค่อยๆ เรียนรู้ และฝึกนำไปใช้จริงๆ นะคะ เราจะได้เรียนหลักไวยกรณ์ และสามารถนำไปสื่อสารได้จริงค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซด์ http://learn-english92.blogspot.com/2014/07/verb-ing-enjoy-doingstop-doing-etc.html

Time is up and Time is over สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีสองคำที่มีความหมายใกล้เคียงกัน คือคำว่า “Time is up” และ “Time is over” โดยทั้งสองคำมีความหมายในเชิงของ “การหมดเวลา” แต่มีความแตกต่างกันในการใช้งานดังนี้ค่ะ   "Time's up" จะมีความหมายใกล้กับอีกคำหนึ่งคือ “ Time's run out " ใช้ในกรณีที่มีความพยายามในการทำภารกิจบางอย่างให้สำเร็จ ก่อนที่เวลาจะหมดไป ซึ่งเวลานั้นเป็นเวลาสั้นๆ ไม่ยาวนาน                         ยกตัวอย่างเช่น Time's up! Put your pencils down and pass your exams forward. หมดเวลาแล้ว...วางดินสอของคุณลง และส่งกระดาษคำตอบมาข้างหน้า   I barely finished my exam before time was up. ฉันทำข้อสอบเกือบเสร็จก่อนที่เวลาจะหมด "Time is over" จะมีความหมายใกล้เคียงกับคำว่า "time has ended" or "time has gone" or even "from another time." ใช้ในเชิงของการหมดเวลา “ช่วงระยะเวลาหนึ่ง” โดยมีความเกี่ยวข้องกับกำหนดเวลาสำหรับการทำภารกิจหนึ่ง ซึ่งเวลาไม่ได้มีความเร่งรัดมาก เป็นระยะเวลาที่ให้ไว้เพื่อทำภารกิจให้สำเร็จตัวอย่างเช่น The time for joking is over. เวลาสำหรับการเล่นตลกหมดลงแล้ว   Now that the ruler has died, this dynasty's time is over. ตอนนี้ผู้ออกกฎเสียชีวิตไปแล้ว เวลาของราชวงศ์นี้หมดลงแล้ว   และนี้ก็เป็นความแตกต่างในการใช้งานของทั้งสองคำนะคะ เมื่อเรารู้ถึงความแตกต่างแล้วก็นำไปใช้ได้ไม่ยากค่ะ และถ้ายิ่งใช้บ่อยๆ ก็จะได้คุ้นเคยและใช้กันไม่ผิดพลาดค่ะ ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://www.fedupusa.org/2013/09/fed-z1-times-up/

In addition, Furthermore, Moreover, Another ใช้อย่างไร สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องของคำจำพวก “Transition”  มาแชร์กันนะคะ ซึ่งคำที่เลือกมาเป็นคำที่มีความหมายในเชิง “เพิ่มเติม” ซึ่งกลุ่มคำนี้สำคัญ ๆ มากโดยเฉพาะเวลาสอบทำสอบของ IELTS และ TOELF โดย 4 คำนี้ คือ In addition (to),  Furthermore, Moreover และ Another   “Transition” ส่วนใหญ่มักใช้สำหรับในการเปลี่ยนข้อคิดเห็นสิ่งที่พูดอยู่ไปยังอีกข้อคิดเห็นนึง ซึ่งเปรียบเป็นสะพานในการส่งต่อความคิด เชื่อมความคิด “Transition” = “Bridge” และยังทำให้ประโยคผู้อ่านหรือผู้ฟังคล้อยตามเรื่องที่กล่าวได้ง่ายและน่าสนใจอีกด้วย  เรามาดูกันเลยค่ะ    In addition (to) (Adv.) = นอกจากนั้น (เป็นการพูดเปิดเพื่อแนะนำไอเดียบางอย่าง) Furthermore (Adv.) = นอกจากนี้ (เป็นการพูดเพิ่มเติมไอเดียบางอย่าง)   ส่วนใหญ่แล้วมักจะใช้บ่อย ๆ แค่ 2 ไอเดีย แต่ถ้าเวลาเขียนบทความพวก Assay อาจมี 3-4 ไอเดีย ก็สามารถใช้คำต่อไปนี้เพิ่มเติมได้   Moreover (Adv.) = ยิ่งกว่านั้น, จากนั้น (เป็นการพูดเพิ่มเติมไอเดียบางอย่าง) Another (Adj.) = อย่างอื่น, อีกหนึ่ง (เป็นการกล่าวเสริมเพิ่มเติมอีกไอเดีย)   เรามาดูตัวอย่างประโยคกัน His laziness caused the company to perform badly last quarter. Moreover, his attitude toward the board has put his job in jeopardy.   บทวิเคราะห์รูปประโยค เริ่มต้นที่ประโยคแรก บอกว่าผู้ชายคนนี้ “laziness” และอีกประโยคเสริมเกี่ยวผู้ชายคนนี้เรื่อง “attitude” โดยมีคำว่า Moreover เป็นตัวเชื่อมไอเดีย ความจริงจะเขียนให้เป็นประโยคเดียวกันได้ แต่ถ้าต้องการเน้นว่า “attitude” ไปเสริม “laziness” ควรเขียนแยกเป็นสองประโยคดีกว่า สำหรับ Moreover ในประโยคนี้สามารถใช้ In additional (to) หรือ Furthermore แทนกันได้   ตัวอย่างที่เป็นหลายย่อหน้า …So the internet not only helps people connect to friends and family anywhere in the world, it also makes it cheap to do so.   In addition to friends + family… Moreover/Furthermore/Another reason, the internet provides companies …   บทวิเคราะห์รูปประโยค ย่อหน้าแรก เป็นการกล่าวโดยใช้ความคิดเห็น แบบส่วนตัว (Personal idea) และย่อหน้าสุดท้าย เป็นการแสดงความคิดเห็นเชื่อมประโยคโดยใช้ In addition to และ Moreover   อย่างไรก็ตามเราสามารถสรุปเป็นหลักง่าย ๆ ว่าทั้ง 4 คำนี้ให้ความหมายเหมือนกัน แต่เมื่อนำมาใช้ในรูปประโยคต้องทำให้รับรู้ได้ว่ามีการนำเสนอไอเดีย มากกว่าหนึ่งเสมอ   ในประเด็นที่ผู้สอบ IELTS หรือ TOELF มักจะใช้ 4 คำนี้ ผิดพลาดกันคือ... คำในกลุ่ม Transition เป็นการเพิ่มข้อคิดเห็นหรือไอเดีย เมื่อกล่าวจบประโยค ผู้ฟังควรได้รับรู้ว่ามี 2 ประเด็น แต่ผู้เขียนกลับลืมใส่ประเด็นที่ 2 สุดท้ายก็มีแค่ 1 ประเด็น จึงกลายเป็นความผิดพลาด   ลองสังเกตกันดูนะคะในเวลที่เราฝึกอ่านภาษาอังกฤษ หรือ เวลาที่เราฝึกเขียน และใช้ Transtion ก็อย่าลืมว่าต้องมีมากกว่า 1 ประเด็นความคิด จะได้ไม่พลาดกันนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซดhttp://www.cheshire.k12.ct.us/dodd/for-students/transition

Good Quotations   สวัสดีค่ะ โบราณว่า “ปากเป็นเอก เลขเป็นโท” หรือ “พูดดีเป็นศรีแก่ปาก” นั่นแสดงว่าคำพูดนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ วันนี้เรามีคำคมดีดี ที่สามารถนำไปใช้ให้กำลังใจผู้อื่นได้มาแบ่งปันกันนะคะ   Don't stop your dream. อย่าหยุดฝันของคุณ   Never give up. อย่ายอมแพ้   Try to find out your own dreams. พยายามตามล่าหาความฝันของตัวเองให้พบ   I have a dream but I haven't got enough morale. ฉันมีฝัน แต่ฉันขาดกำลังใจ   Fight, fight and fight. สู้ ๆ สู้ต่อไปนะ   I'll be on your side forever more. ฉันจะเคียงข้างคุณได้เสมอนิจนิรันดร์   I'll always stand by you. ฉันจะยืนเคียงข้างคุณเสมอ   Chin up. เชิดคางขึ้น  (คือ ไม่ให้คอตกแสดงถึงความหมดกำลังใจ)   Keep shining. จงส่องประกายเฉิดฉาย  (คือ ให้มีกำลังใจ และมีไฟอยู่เสมอ)   Go forward. จงเดินหน้าต่อไป     ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพียงตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ ของคำพูดดีดี ที่เราสามารถนำไปใช้พูดให้กำลังใจคนรอบข้างของเราได้ ผู้ให้กำลังใจย่อมได้กำลังใจ ขอให้ทุกท่านเป็นผู้มีกำลังใจไม่สิ้นสุดนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://quoteness.com/topic/good?page=10

Check in!   สวัสดีค่ะ วันนี้เราขอแบ่งปันกับคุณผู้อ่านเรื่องเกี่ยวกับบทสนทนาในการ Check in ในสนามบินนะคะ ถ้าเราเดินทางในประเทศคงไม่มีปัญหา เพราะไม่ต้องใช้ภาษาอังกฤษ แต่ถ้าเราจะเดินทางไปต่างประเทศ คงจะเลี่ยงยากล่ะค่ะ ทางที่ดีเรามาฝึกกันเลยดีกว่า...วันนี้จึงอยากจะแชร์คำศัพท์ที่เราต้องเจอกันในสนามบิน และตัวอย่างบทสนทนาการ Check in นะคะ เอาล่ะค่ะเรามาลองดูกันเลย  คำศัพท์ที่ใช้กันในสนามบิน Passport        =        หนังสือเดินทาง Airport           =        สนามบิน/ท่านอากาศยาน Departure      =        ขาออก Arrival           =        ขาเข้า Baggage / Luggage = กระเป๋าสัมภาระ Exit               =        ทางออก                   Flight            =        เที่ยวบิน Gate             =        ประตูขึ้นเครื่อง Immigration     =        ด่านตรวจคนเข้าเมือง Money exchange counter  =  เคาเตอร์แลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ Passenger      =        ผู้โดยสาร Ticket            =        ตั๋ว Check in        =        ลงทะเบียน Boarding        =        กำลังจะขึ้นเครื่อง Boarding pass          =        บัตรขึ้นเครื่อง Passport control   =  ตรวจหนังสือเดินทาง International Departures  =  ผู้โดยสารขาออกระหว่างประเทศ Duty free       =        ปลอดภาษี Window seat   =        ที่นั่งริมหน้าต่าง Aisle seat       =        ที่นั่งริมทางเดิน   ทีนี้เราก็มาดูตัวอย่างบทสนทนาเหตการณ์ตอน Check in กันค่ะ   Staff : Can I see your Electronic ticket and passport, please? รบกวนขอตั๋วและพาสปอร์ตหน่อยค่ะStaff : Your passport, please. ขอพาสปอร์ตหน่อยค่ะStaff : Your ticket, please.ขอตั๋วหน่อยนะคะ Passenger : Here they are. Can we get one seat near the aisle? นี่ครับ เอ่อ ผมขอนั่งริมทางเดินได้มั้ยครับ? Staff : A window seat or aisle seat? นั่งริมหน้าต่างหรือริมทางเดินนะคะ? Staff : Do you have any suitcases to check in? มีกระเป๋าที่จะโหลดใต้เครื่องมั้ยคะ? Passenger : Yes, please  thank you   นี่ก็เป็นตัวอย่างบทสนทนาง่ายๆ แต่รับรองว่าเดินทางทีไรก็ต้องใช้ทุกที เพราะคงไม่มีใครขึ้นเครื่องบินโดยไม่ได้เช็คอินหรอกนะคะ ฝึกใช้กันเอาไว้ภาษาอังกฤษง่ายมากๆค่ะ    ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://business.inquirer.net/170452/10b-airport-project-presented-to-aquino

Sometime, Sometimes and Some Time   สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องที่ทำให้เราสับสนได้ตลอด คือ คำว่า “Sometime, Sometimes และ Some Time” สามคำนี้ใกล้เคียงกันมาก ถ้าไม่ระวังก็จะใช้ผิดประจำค่ะ วันนี้เราจะมาเคลียร์กันให้ชัดๆ ไปเลยว่า ใช้ต่างกันยังไง   Sometime คือ One day in the future หรือ เวลาใดเวลาหนึ่งในอนาคต หรือในอดีตก็ได้ เช่น    call me sometime แปลว่า เวลาว่างก้อโทรหาฉัน (เวลาใดเวลาหนึ่งในอนาคต)I’ll call you sometime next week แปลว่า ฉันจะโทรหาคุณสัปดาห์หน้า (เวลาใดเวลาหนึ่งในอนาคต)   Sometimes คือ บางครั้งบางคราว (ใช้คำนี้ในประโยคที่เกี่ยวกับปัจจุบันมากกว่า) เช่น    I sometimes sleep late at night. แปลว่า บางครั้งฉันก็เข้านอนดึกมาก   Some time คือ Amount of time หรือ ช่วงหนึ่งของเวลา เช่น    Take some time off  แปลว่า  หยุดทำงานชั่วคราว It’ll take some time to wash a car แปลว่า มันจะใช้เวลาในการล้างรถ   จะขอแถมเรื่องเกี่ยวกับ “some-” อีกสักหน่อย เช่น “Something like that” แปลว่า อะไรอย่างนั้นนั่นแหละ...ใช้ในกรณีที่เราไม่รู้จะตอบอะไรก็มักจะมาลงที่คำนี้ค่ะ   บางครั้ง “Something” ก็ใช้ในกรณีที่พูดถึงอะไรที่ดูพิเศษ แตกต่างจากทุกวัน เช่น หากว่าทุกๆวัน แม่ทำกับข้าวไม่อร่อย แต่วันหนึ่งทำอร่อยขึ้นมา จะพูดว่า “Well, that is something.” จะแปลว่า เออ...(วันนี้แม่ทำกับข้าว) ออกจะอร่อยนะ   ส่วนคำว่า  “Somehow” ใช้ในกรณีคล้ายๆ กับ “However” คือ อย่างไรก็ตาม เช่น Somehow I don’t like him. แปลว่า อย่างไรก็ตามฉันก็ไม่ชอบเขา   Someway แปลว่า ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง, คำว่า Somewhat แปลว่า ค่อนข้าง, Somewhen แปลว่า เวลาใดเวลาหนึ่ง, Somewhere แปลว่า บางแห่ง….   เป็นยังไงกันบ้างคะ สำหรับ Series “Some-” ในวันนี้ หวังว่าคงจะหายสงสัยกันไปไม่มากก็น้อยนะคะ อย่าลืมติดตามกันนะคะว่าครั้งต่อไปเราจะมีอะไรมาแชร์กันบ้าง...Bye Bye :D ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://www.fabenglishonline.com/#!sometimes-sometime-กับ-some-time-ต่างกันอย่างไร/c218b/564310830cf21009be81951d

Can we use "ing" after "to"?   สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องที่เรามักเข้าใจผิด และใช้กันผิดบ่อยๆ (อีกแล้วค่ะ) คือ เรื่องเกี่ยวกับการใช้ ing ตามหลัง to ... เป็นไงคะ ฟังแปลกใช่ไหมคะ เพราะปกติหลัง to จะต้องตามด้วยกริยารูปดั้งเดิมเท่านั้น แต่ไฉนถึงจะมาตามด้วย ing ได้ละ...วันนี้เรามีคำตอบเรามาดูกันเลยค่ะ   โดยปกติแล้ว to ถ้าจะบวกกริยาต้องเป็นกริยาช่องที่ 1 ไม่ผัน ไม่เติม s,-es  แต่มีข้อยกเว้นอยู่ 3 กรณี ที่ต้องใช้กริยาต้องเติม ing โดยมีรายละเอียดดังนี้ โดยตัวยกเว้นหลักๆ มีอยู่สามตัวที่เป็น to แต่ตามด้วย ing คือ 1)     look forward to ต้องตามด้วย verb 1+ ing (ปกติ to จะบวกกริยาช่องที่ 1 ไม่ผัน ไม่เติม –s, es) แปลว่า ตั้งหน้าตั้งตาคอย   Example: I am looking forward to hearing from you soon. ฉันตั้งตาคอยที่จะได้ยินจากคุณ (มักเขียนท้ายจดหมาย รอคอยการตอบกลับ)   2)     get used to หรือ be used to แปลว่าคุ้นเคย   Example: He is used to living alone แปลว่า เขาคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอยู่คนเดียว   โดย Verb “be” ต้องผันให้ลง tense ด้วย (Note: แต่กรณีของ “used to” เฉยๆ (used to แปลว่า เคย) ต้องตามด้วยกริยาช่อง 1 นะคะ อย่าเพิ่งสับสนค่ะ)   3)     be accustomed to แปลว่า คุ้นเคย ความหมายเหมือน get used to custom ประเพณี สิ่งที่เราทำจนชิน               Example: He is accustomed to living alone.   ทั้งหมดนี้ก็เป็นข้อยกเว้นของการใช้ ing ตามหลัง to เป็นยังไงกันบ้านเราแยกกรณีออกมาแบบนี้แล้ว ไม่สับสนกันแล้วนะคะ ทวนอีกทีอย่าลืมนะคะ “Look forward to”, “be use to” และ “be accustomed to” สามตัวนี้ต้องตามด้วย “ing” เท่านั้นค่ะ...แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://www.myenglishteacher.eu/question/ing-after-to/

สิ่งสำคัญอย่างหนึ่งที่จะละเลยไม่ได้ในการเขียนจดหมายภาษาอังกฤษนั่นก็คือ การลงท้ายจดหมาย (Complimentary closing) เพราะการลงท้ายจดหมายที่เหมาะสมจะช่วยให้เนื้อความทั้งหมดนั้นดูสละสลวย กลมกลืน และส่งเสริมเนื้อหาต่างๆที่เราเขียนไปได้อีกด้วยค่ะ เอาล่ะเรามาดูกันว่าการลงท้ายจดหมายในภาษาอังกฤษนั้น มีคำว่าอะไรกันบ้าง   เป็นทางการมาก Very truly yours,     ขอแสดงความนับถือ Respectfully,            ด้วยความเคารพ Yours truly,              ขอแสดงความนับถือ Yours faithfully,       ขอแสดงความนับถือ Yours sincerely,       ขอแสดงความนับถือ Sincerely yours,      ขอแสดงความนับถือ   สำหรับคำลงท้ายจดหมายกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่เป็นทางการมาก สำหรับ 4 คำแรก คือ Very truly yours, Respectfully, Yours truly, Yours faithfully, จะใช้ในกรณีที่ผู้เขียนไม่รู้จักชื่อของผู้ที่ส่งจดหมายถึง หรือ แม้อาจจะทราบชื่อแต่ก็ไม่รู้จักกันมาก่อน ที่เรามักใช้คำขึ้นต้นว่า \"Dear Sir/Madam\" หรือ “To whom it may concern” เป็นต้น   ส่วนสองคำหลัง คือ Yours sincerely, Sincerely yours, สองคำนี้ทำให้คนสับสนอยู่บ่อยๆ ในความเป็นจริงก็คือ Yours sincerely นิยมใช้กันในฝั่ง UK แต่ Sincerely yours ใช้กับฝั่งอเมริกา โดยการใช้เหมือนกันคือ ใช้กับจดหมายที่เป็นทางการมาก แต่ว่าผู้เขียนรู้จักกับผู้ที่เขียนถึงในระดับหนึ่งแล้ว   Note: Yours sincerely หรือ Yours faithfully นั้นย่อมาจาก I am yours sincerely หรือ I am yours faithfully นั่นเอง   เป็นทางการ Sincerely,                อย่างจริงใจ, ด้วยความจริงใจ Best regards,          ด้วยความเคารพ Kind regards,          ความระลึกถึงด้วยความรักใคร่   กลุ่มคำลงท้ายนี้ยังใช้ในจดหมายทางการ แต่ไม่มากเท่ากับระดับแรก ผู้เขียนจะรู้จักกับผู้ที่เขียนถึงแล้ว มีความเป็นกันเองมากขึ้น สามารถใช้แทนกันได้ เช่น ใช้สำหรับจดหมายธุรกิจ หรือ อีเมล์ที่เราต้องการแสดงให้เห็นถึงความเป็นกันเองกับลูกค้า   ไม่เป็นทางการ With thanks,            ด้วยความขอบคุณ Best wishes,             ด้วยความปรารถนาดี Cordially,                   อย่างจริงใจ Warm wishes,          ด้วยความปรารถนาดีอันอบอุ่น Warm regards,         ด้วยความนับถือ Warmly,                    อย่างอบอุ่น Affectionately,         ด้วยความรักใคร่   กลุ่มคำลงท้ายนี้เป็นแบบไม่ทางการ ใช้กับผู้ที่เรารู้จักคุ้นเคยกันแล้ว สามารถเลือกใช้ได้ตามโอกาส สำหรับเพื่อนสนิท With love                 ด้วยความรัก Lots of love              รักมาก Lots of kisses           รักมาก (ให้ kiss ไปเยอะเลย) Take care                  ดูแลตัวเองนะ Keep in touch          ติดต่อกันไว้นะ Keep contact           ติดต่อกันไว้นะ Write back soon / Talk soon  แล้วจะเขียนมาใหม่ / แล้วคุยกันใหม่ Your friend               จากเพื่อนของคุณ Thank you                ขอบคุณ Always                      เสมอๆ (คิดถึง)   Tips : อยากได้อะไรที่กลางๆใช้ได้กับทุกโอกาสก็ใช้ “Sincerely” หรือ “Best regards” ได้ค่ะ บางครั้งเราอาจจะเห็นบางคนใช้คำย่อๆว่า “Regards” คำนี้บางคนบอกว่ามันจะดูไม่ค่อยสุภาพ ทางที่ดีเราก็เขียนแบบเต็มๆไปจะดีกว่าค่ะ   เป็นอย่างไรกันบ้างคะ เรื่องคำลงท้ายจดหมายที่ StoryWeShare.com ได้รวบรวมมาฝากเพื่อนๆ รับรองว่าครบถ้วน ครอบคลุมทุกระดับของการเขียนจดหมาย ยังไงก็อย่าลืมฝึกใช้กันบ่อยๆ นะคะCredit Photo from : http://www.core-corner.com/Web/Main.php?stat=a_BisIucl

กริยาห้ามเติม ing ใน Present Continuous Tense        สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องการเติม “ing” มาแบ่งปันกันค่ะ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วคำกริยาสามารถเติม ing เพื่อแสดงถึงการกระทำที่กำลังเกิดขึ้นได้ แต่ยังมีคำศัพท์กลุ่มหนึ่งที่ห้ามเติม ing เพื่อแสดงการกระทำที่กำลังเกิดขึ้น เป็นเพราะสาเหตุอะไรบ้างมาดูกันค่ะ1)  ทั้งนี้เป็นเพราะว่า กริยาที่เติม ing นั้น ต้องสามารถทำได้ต่อเนื่องยาวนาน เช่น เดิน วิ่ง นอน ยืน เราสามารถที่จะ เดิน วิ่ง นอน ยืน เป็นชั่วโมงหรือเป็นวันก็ได้ คำเหล่านี้จึงสามารถนำมาใช้ใน Present Continuous Tense ได้ 2) กริยาที่ห้ามเติม ing นั้น ไม่สามารถทำได้อย่างต่อเนื่องยาวนาน เช่น เห็น ชอบ  รู้จัก  ฝรั่งไม่พูดว่า  “กำลังรู้จัก กำลังเห็น กำลังรัก กำลังชอบ” บางคำคนไทยอาจพูด แต่ฝรั่งไม่ใช้กันค่ะ มาดูกันว่ามีคำว่าอะไรบ้าง believe  = บิลิฝ / เชื่อ belong = บิลอง / เป็นของ cost  คอสท / ราคา dislike ดิสไลค์ / ไม่ชอบ envy เอ็นวิ / อิจฉา fear เฟีย / กลัว forget ฟอเก็ท / ลืม hate เฮท / เกลียด have* แฮฝ / มี, กิน hear เฮีย / ได้ยิน know โน / รู้จัก like ไลค / ชอบ love เลิฟ / รัก need นีด / ต้องการ prefer พริเฟอ/ ชอบ…มากกว่า see*  ซี / เห็น, พบ seem ซีม/ ดูเหมือน smell* สเม็ล /มีกลิ่น, ดม sound ซาวด / ดูเหมือน taste* เทสท / มีรสชาติ, ชิม think* ธิงค / คิด, ครุ่นคิด understand อันเดอะสแตนด / เข้าใจ want ว็อนท / ต้องการ weigh เวท / หนัก   เราสังเกตุได้ว่า คำข้างต้นเหล่านี้เป็นคำกริยาที่ไม่ได้มีการกระทำจริงๆ แต่เป็นกลุ่มคำพวกที่เป็นความเชื่อ ความรู้สึก ประสาทสัมผัส ซึ่งเราไม่สามารถเติม ing ได้ เราก็จะใช้กิริยาพวกนี้กับ Present Tense แทน ซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นปัจจุบัน และเป็นจริงค่ะ   ตัวอย่างการใช้ที่ผิดและถูก I hate a snake. ฉันเกลียดงู (ถูก) I am  hating a snake. ฉันกำลังเกลียดงู (ผิด) She know him. หล่อนรู้จักเขา (ถูก) She is knowing him. หล่อนกำลังรู้จักเขา (ผิด) We like dogs. พวกเราชอบสุนัข (ถูก) We are  liking dogs. พวกเรากำลังชอบสุนัข (ผิด) They want water. พวกเขาต้องการน้ำ (ถูก) They are wanting water.  พวกเขากำล้งต้องการน้ำ (ผิด) They need help. พวกเขาต้องการความช่วยเหลือ (ถูก) They are needing help. พวกเขากำลังต้องการความช่วยเหลือ (ผิด) คนไทยใช้ แต่ฝรั่ง No นอกจากนี้ยังมีคำพิเศษที่ต้องระวังคำเหล่านี้มีสองความความหมายค่ะ คือ ใช้ได้ทั้งในรูปกริยาที่ไม่เติม ing หรือ ถ้าใช้อีกความหมายหนึ่งสามารถเติม ing ได้  มาลองดูตัวอย่างกันค่ะ I am seeing the doctor tomorrow. ผมกำลังจะพบหมอพรุ่งนี้ (ถูก) เพราะใช้แสดงถึงการกระทำ I see John jogging everyday. ผมเห็นจอนวิ่งเหยาะๆทุกวัน (ถูก) กรณีนี้เป็นเรื่องของประสาทสัมผัส I am seeing Jonh jogging.  ผมกำลังเห็นจอนวิ่งเหยาะๆ (ผิด) เห็นก็เห็นเลย ไม่ใช่กำลังเห็น   She is smelling the fish. หล่อนกำลังดมปลา (ถูก) เพราะ ใช้แสดงการกระทำ คือ การดม The fish smell bad. ปลาส่งกลิ่นเหม็น (ถูก) เพราะ กรณีนี้เป็นเรื่องของประสาทสัมผัส คือ รับรู้ถึงกลิ่น The fish are smelling bad. ปลากำลังส่งกลิ่นเหม็น (ผิด) กรณีประสามสัมผัส ไม่ใช้ ing   She is tasting the curry. หล่อนกำลังชิมแกง (ถูก) เพราะ ใช้แสดงการกระทำ คือ การชิม The curry tastes good. แกงมีรสชาติดี (ถูก) เพราะ กรณีนี้เป็นประสาทสัมผัสถึง รสชาด The curry is tasting good. แกงกำลังมีรสชาติดี (ผิด) กรณีนี้ประสาทสัมผัส มีรสดี กำลังกระทำไม่ได้   นี่ก็เป็นเรื่องราวของคำกริยาที่เรามักจะใช้ผิดบ่อยๆ เพราะอาจจะสับสน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่เราต้องค่อยๆ เรียนรู้ และฝึกนำไปใช้จริงๆ นะคะ เราจะได้เรียนหลักไวยกรณ์ และสามารถนำไปสื่อสารได้จริงค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซด์ http://learn-english92.blogspot.com/2014/07/verb-ing-enjoy-doingstop-doing-etc.html

Time is up and Time is over สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีสองคำที่มีความหมายใกล้เคียงกัน คือคำว่า “Time is up” และ “Time is over” โดยทั้งสองคำมีความหมายในเชิงของ “การหมดเวลา” แต่มีความแตกต่างกันในการใช้งานดังนี้ค่ะ   "Time's up" จะมีความหมายใกล้กับอีกคำหนึ่งคือ “ Time's run out " ใช้ในกรณีที่มีความพยายามในการทำภารกิจบางอย่างให้สำเร็จ ก่อนที่เวลาจะหมดไป ซึ่งเวลานั้นเป็นเวลาสั้นๆ ไม่ยาวนาน                         ยกตัวอย่างเช่น Time's up! Put your pencils down and pass your exams forward. หมดเวลาแล้ว...วางดินสอของคุณลง และส่งกระดาษคำตอบมาข้างหน้า   I barely finished my exam before time was up. ฉันทำข้อสอบเกือบเสร็จก่อนที่เวลาจะหมด "Time is over" จะมีความหมายใกล้เคียงกับคำว่า "time has ended" or "time has gone" or even "from another time." ใช้ในเชิงของการหมดเวลา “ช่วงระยะเวลาหนึ่ง” โดยมีความเกี่ยวข้องกับกำหนดเวลาสำหรับการทำภารกิจหนึ่ง ซึ่งเวลาไม่ได้มีความเร่งรัดมาก เป็นระยะเวลาที่ให้ไว้เพื่อทำภารกิจให้สำเร็จตัวอย่างเช่น The time for joking is over. เวลาสำหรับการเล่นตลกหมดลงแล้ว   Now that the ruler has died, this dynasty's time is over. ตอนนี้ผู้ออกกฎเสียชีวิตไปแล้ว เวลาของราชวงศ์นี้หมดลงแล้ว   และนี้ก็เป็นความแตกต่างในการใช้งานของทั้งสองคำนะคะ เมื่อเรารู้ถึงความแตกต่างแล้วก็นำไปใช้ได้ไม่ยากค่ะ และถ้ายิ่งใช้บ่อยๆ ก็จะได้คุ้นเคยและใช้กันไม่ผิดพลาดค่ะ ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://www.fedupusa.org/2013/09/fed-z1-times-up/

In addition, Furthermore, Moreover, Another ใช้อย่างไร สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องของคำจำพวก “Transition”  มาแชร์กันนะคะ ซึ่งคำที่เลือกมาเป็นคำที่มีความหมายในเชิง “เพิ่มเติม” ซึ่งกลุ่มคำนี้สำคัญ ๆ มากโดยเฉพาะเวลาสอบทำสอบของ IELTS และ TOELF โดย 4 คำนี้ คือ In addition (to),  Furthermore, Moreover และ Another   “Transition” ส่วนใหญ่มักใช้สำหรับในการเปลี่ยนข้อคิดเห็นสิ่งที่พูดอยู่ไปยังอีกข้อคิดเห็นนึง ซึ่งเปรียบเป็นสะพานในการส่งต่อความคิด เชื่อมความคิด “Transition” = “Bridge” และยังทำให้ประโยคผู้อ่านหรือผู้ฟังคล้อยตามเรื่องที่กล่าวได้ง่ายและน่าสนใจอีกด้วย  เรามาดูกันเลยค่ะ    In addition (to) (Adv.) = นอกจากนั้น (เป็นการพูดเปิดเพื่อแนะนำไอเดียบางอย่าง) Furthermore (Adv.) = นอกจากนี้ (เป็นการพูดเพิ่มเติมไอเดียบางอย่าง)   ส่วนใหญ่แล้วมักจะใช้บ่อย ๆ แค่ 2 ไอเดีย แต่ถ้าเวลาเขียนบทความพวก Assay อาจมี 3-4 ไอเดีย ก็สามารถใช้คำต่อไปนี้เพิ่มเติมได้   Moreover (Adv.) = ยิ่งกว่านั้น, จากนั้น (เป็นการพูดเพิ่มเติมไอเดียบางอย่าง) Another (Adj.) = อย่างอื่น, อีกหนึ่ง (เป็นการกล่าวเสริมเพิ่มเติมอีกไอเดีย)   เรามาดูตัวอย่างประโยคกัน His laziness caused the company to perform badly last quarter. Moreover, his attitude toward the board has put his job in jeopardy.   บทวิเคราะห์รูปประโยค เริ่มต้นที่ประโยคแรก บอกว่าผู้ชายคนนี้ “laziness” และอีกประโยคเสริมเกี่ยวผู้ชายคนนี้เรื่อง “attitude” โดยมีคำว่า Moreover เป็นตัวเชื่อมไอเดีย ความจริงจะเขียนให้เป็นประโยคเดียวกันได้ แต่ถ้าต้องการเน้นว่า “attitude” ไปเสริม “laziness” ควรเขียนแยกเป็นสองประโยคดีกว่า สำหรับ Moreover ในประโยคนี้สามารถใช้ In additional (to) หรือ Furthermore แทนกันได้   ตัวอย่างที่เป็นหลายย่อหน้า …So the internet not only helps people connect to friends and family anywhere in the world, it also makes it cheap to do so.   In addition to friends + family… Moreover/Furthermore/Another reason, the internet provides companies …   บทวิเคราะห์รูปประโยค ย่อหน้าแรก เป็นการกล่าวโดยใช้ความคิดเห็น แบบส่วนตัว (Personal idea) และย่อหน้าสุดท้าย เป็นการแสดงความคิดเห็นเชื่อมประโยคโดยใช้ In addition to และ Moreover   อย่างไรก็ตามเราสามารถสรุปเป็นหลักง่าย ๆ ว่าทั้ง 4 คำนี้ให้ความหมายเหมือนกัน แต่เมื่อนำมาใช้ในรูปประโยคต้องทำให้รับรู้ได้ว่ามีการนำเสนอไอเดีย มากกว่าหนึ่งเสมอ   ในประเด็นที่ผู้สอบ IELTS หรือ TOELF มักจะใช้ 4 คำนี้ ผิดพลาดกันคือ... คำในกลุ่ม Transition เป็นการเพิ่มข้อคิดเห็นหรือไอเดีย เมื่อกล่าวจบประโยค ผู้ฟังควรได้รับรู้ว่ามี 2 ประเด็น แต่ผู้เขียนกลับลืมใส่ประเด็นที่ 2 สุดท้ายก็มีแค่ 1 ประเด็น จึงกลายเป็นความผิดพลาด   ลองสังเกตกันดูนะคะในเวลที่เราฝึกอ่านภาษาอังกฤษ หรือ เวลาที่เราฝึกเขียน และใช้ Transtion ก็อย่าลืมว่าต้องมีมากกว่า 1 ประเด็นความคิด จะได้ไม่พลาดกันนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซดhttp://www.cheshire.k12.ct.us/dodd/for-students/transition

Good Quotations   สวัสดีค่ะ โบราณว่า “ปากเป็นเอก เลขเป็นโท” หรือ “พูดดีเป็นศรีแก่ปาก” นั่นแสดงว่าคำพูดนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ วันนี้เรามีคำคมดีดี ที่สามารถนำไปใช้ให้กำลังใจผู้อื่นได้มาแบ่งปันกันนะคะ   Don't stop your dream. อย่าหยุดฝันของคุณ   Never give up. อย่ายอมแพ้   Try to find out your own dreams. พยายามตามล่าหาความฝันของตัวเองให้พบ   I have a dream but I haven't got enough morale. ฉันมีฝัน แต่ฉันขาดกำลังใจ   Fight, fight and fight. สู้ ๆ สู้ต่อไปนะ   I'll be on your side forever more. ฉันจะเคียงข้างคุณได้เสมอนิจนิรันดร์   I'll always stand by you. ฉันจะยืนเคียงข้างคุณเสมอ   Chin up. เชิดคางขึ้น  (คือ ไม่ให้คอตกแสดงถึงความหมดกำลังใจ)   Keep shining. จงส่องประกายเฉิดฉาย  (คือ ให้มีกำลังใจ และมีไฟอยู่เสมอ)   Go forward. จงเดินหน้าต่อไป     ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพียงตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ ของคำพูดดีดี ที่เราสามารถนำไปใช้พูดให้กำลังใจคนรอบข้างของเราได้ ผู้ให้กำลังใจย่อมได้กำลังใจ ขอให้ทุกท่านเป็นผู้มีกำลังใจไม่สิ้นสุดนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://quoteness.com/topic/good?page=10

Check in!   สวัสดีค่ะ วันนี้เราขอแบ่งปันกับคุณผู้อ่านเรื่องเกี่ยวกับบทสนทนาในการ Check in ในสนามบินนะคะ ถ้าเราเดินทางในประเทศคงไม่มีปัญหา เพราะไม่ต้องใช้ภาษาอังกฤษ แต่ถ้าเราจะเดินทางไปต่างประเทศ คงจะเลี่ยงยากล่ะค่ะ ทางที่ดีเรามาฝึกกันเลยดีกว่า...วันนี้จึงอยากจะแชร์คำศัพท์ที่เราต้องเจอกันในสนามบิน และตัวอย่างบทสนทนาการ Check in นะคะ เอาล่ะค่ะเรามาลองดูกันเลย  คำศัพท์ที่ใช้กันในสนามบิน Passport        =        หนังสือเดินทาง Airport           =        สนามบิน/ท่านอากาศยาน Departure      =        ขาออก Arrival           =        ขาเข้า Baggage / Luggage = กระเป๋าสัมภาระ Exit               =        ทางออก                   Flight            =        เที่ยวบิน Gate             =        ประตูขึ้นเครื่อง Immigration     =        ด่านตรวจคนเข้าเมือง Money exchange counter  =  เคาเตอร์แลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ Passenger      =        ผู้โดยสาร Ticket            =        ตั๋ว Check in        =        ลงทะเบียน Boarding        =        กำลังจะขึ้นเครื่อง Boarding pass          =        บัตรขึ้นเครื่อง Passport control   =  ตรวจหนังสือเดินทาง International Departures  =  ผู้โดยสารขาออกระหว่างประเทศ Duty free       =        ปลอดภาษี Window seat   =        ที่นั่งริมหน้าต่าง Aisle seat       =        ที่นั่งริมทางเดิน   ทีนี้เราก็มาดูตัวอย่างบทสนทนาเหตการณ์ตอน Check in กันค่ะ   Staff : Can I see your Electronic ticket and passport, please? รบกวนขอตั๋วและพาสปอร์ตหน่อยค่ะStaff : Your passport, please. ขอพาสปอร์ตหน่อยค่ะStaff : Your ticket, please.ขอตั๋วหน่อยนะคะ Passenger : Here they are. Can we get one seat near the aisle? นี่ครับ เอ่อ ผมขอนั่งริมทางเดินได้มั้ยครับ? Staff : A window seat or aisle seat? นั่งริมหน้าต่างหรือริมทางเดินนะคะ? Staff : Do you have any suitcases to check in? มีกระเป๋าที่จะโหลดใต้เครื่องมั้ยคะ? Passenger : Yes, please  thank you   นี่ก็เป็นตัวอย่างบทสนทนาง่ายๆ แต่รับรองว่าเดินทางทีไรก็ต้องใช้ทุกที เพราะคงไม่มีใครขึ้นเครื่องบินโดยไม่ได้เช็คอินหรอกนะคะ ฝึกใช้กันเอาไว้ภาษาอังกฤษง่ายมากๆค่ะ    ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://business.inquirer.net/170452/10b-airport-project-presented-to-aquino

Sometime, Sometimes and Some Time   สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องที่ทำให้เราสับสนได้ตลอด คือ คำว่า “Sometime, Sometimes และ Some Time” สามคำนี้ใกล้เคียงกันมาก ถ้าไม่ระวังก็จะใช้ผิดประจำค่ะ วันนี้เราจะมาเคลียร์กันให้ชัดๆ ไปเลยว่า ใช้ต่างกันยังไง   Sometime คือ One day in the future หรือ เวลาใดเวลาหนึ่งในอนาคต หรือในอดีตก็ได้ เช่น    call me sometime แปลว่า เวลาว่างก้อโทรหาฉัน (เวลาใดเวลาหนึ่งในอนาคต)I’ll call you sometime next week แปลว่า ฉันจะโทรหาคุณสัปดาห์หน้า (เวลาใดเวลาหนึ่งในอนาคต)   Sometimes คือ บางครั้งบางคราว (ใช้คำนี้ในประโยคที่เกี่ยวกับปัจจุบันมากกว่า) เช่น    I sometimes sleep late at night. แปลว่า บางครั้งฉันก็เข้านอนดึกมาก   Some time คือ Amount of time หรือ ช่วงหนึ่งของเวลา เช่น    Take some time off  แปลว่า  หยุดทำงานชั่วคราว It’ll take some time to wash a car แปลว่า มันจะใช้เวลาในการล้างรถ   จะขอแถมเรื่องเกี่ยวกับ “some-” อีกสักหน่อย เช่น “Something like that” แปลว่า อะไรอย่างนั้นนั่นแหละ...ใช้ในกรณีที่เราไม่รู้จะตอบอะไรก็มักจะมาลงที่คำนี้ค่ะ   บางครั้ง “Something” ก็ใช้ในกรณีที่พูดถึงอะไรที่ดูพิเศษ แตกต่างจากทุกวัน เช่น หากว่าทุกๆวัน แม่ทำกับข้าวไม่อร่อย แต่วันหนึ่งทำอร่อยขึ้นมา จะพูดว่า “Well, that is something.” จะแปลว่า เออ...(วันนี้แม่ทำกับข้าว) ออกจะอร่อยนะ   ส่วนคำว่า  “Somehow” ใช้ในกรณีคล้ายๆ กับ “However” คือ อย่างไรก็ตาม เช่น Somehow I don’t like him. แปลว่า อย่างไรก็ตามฉันก็ไม่ชอบเขา   Someway แปลว่า ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง, คำว่า Somewhat แปลว่า ค่อนข้าง, Somewhen แปลว่า เวลาใดเวลาหนึ่ง, Somewhere แปลว่า บางแห่ง….   เป็นยังไงกันบ้างคะ สำหรับ Series “Some-” ในวันนี้ หวังว่าคงจะหายสงสัยกันไปไม่มากก็น้อยนะคะ อย่าลืมติดตามกันนะคะว่าครั้งต่อไปเราจะมีอะไรมาแชร์กันบ้าง...Bye Bye :D ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://www.fabenglishonline.com/#!sometimes-sometime-กับ-some-time-ต่างกันอย่างไร/c218b/564310830cf21009be81951d

Can we use "ing" after "to"?   สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องที่เรามักเข้าใจผิด และใช้กันผิดบ่อยๆ (อีกแล้วค่ะ) คือ เรื่องเกี่ยวกับการใช้ ing ตามหลัง to ... เป็นไงคะ ฟังแปลกใช่ไหมคะ เพราะปกติหลัง to จะต้องตามด้วยกริยารูปดั้งเดิมเท่านั้น แต่ไฉนถึงจะมาตามด้วย ing ได้ละ...วันนี้เรามีคำตอบเรามาดูกันเลยค่ะ   โดยปกติแล้ว to ถ้าจะบวกกริยาต้องเป็นกริยาช่องที่ 1 ไม่ผัน ไม่เติม s,-es  แต่มีข้อยกเว้นอยู่ 3 กรณี ที่ต้องใช้กริยาต้องเติม ing โดยมีรายละเอียดดังนี้ โดยตัวยกเว้นหลักๆ มีอยู่สามตัวที่เป็น to แต่ตามด้วย ing คือ 1)     look forward to ต้องตามด้วย verb 1+ ing (ปกติ to จะบวกกริยาช่องที่ 1 ไม่ผัน ไม่เติม –s, es) แปลว่า ตั้งหน้าตั้งตาคอย   Example: I am looking forward to hearing from you soon. ฉันตั้งตาคอยที่จะได้ยินจากคุณ (มักเขียนท้ายจดหมาย รอคอยการตอบกลับ)   2)     get used to หรือ be used to แปลว่าคุ้นเคย   Example: He is used to living alone แปลว่า เขาคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอยู่คนเดียว   โดย Verb “be” ต้องผันให้ลง tense ด้วย (Note: แต่กรณีของ “used to” เฉยๆ (used to แปลว่า เคย) ต้องตามด้วยกริยาช่อง 1 นะคะ อย่าเพิ่งสับสนค่ะ)   3)     be accustomed to แปลว่า คุ้นเคย ความหมายเหมือน get used to custom ประเพณี สิ่งที่เราทำจนชิน               Example: He is accustomed to living alone.   ทั้งหมดนี้ก็เป็นข้อยกเว้นของการใช้ ing ตามหลัง to เป็นยังไงกันบ้านเราแยกกรณีออกมาแบบนี้แล้ว ไม่สับสนกันแล้วนะคะ ทวนอีกทีอย่าลืมนะคะ “Look forward to”, “be use to” และ “be accustomed to” สามตัวนี้ต้องตามด้วย “ing” เท่านั้นค่ะ...แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ http://www.myenglishteacher.eu/question/ing-after-to/

ฝึกสมองให้ฉลาดโดยการ อ่านให้เร็ว   ส่วนตัวแล้วเป็นคนที่รักการอ่านมากๆ ค่ะ เพราะอ่านหนังสือ ถ้าเราเลือกอ่านหนังสือที่ดีแล้ว ได้ความรู้มากมายทีเดียว แต่อย่างที่เรารู้ล่ะค่ะว่าในโลกนี้มีหนังสือมากมายเหลือเกินที่รอให้เราอ่าน และเราก็มีเวลาจำกัด ดังนั้นวันนี้จะมาแชร์ภาพรวมของการฝึกอ่านเร็วโดย ดร.สุพาพร เทพยสุวรรณ ให้เพื่อนๆ อ่านเป็นออเดิร์ฟกันก่อน แล้วเดี๋ยวจะลงรายละเอียดในเรื่องการฝึกต่อไปค่ะ   ปกติคนเรามีความสามารถในการอ่านโดยเฉลี่ยได้ประมาณ 125-250 คำต่อนาที แต่เราสามารถพัฒนาความสามารถในการอ่านของเราได้ถึง 500-1000 คำต่อนาที หากเรามีความสามารถในการอ่านเร็ว นั่นหมายความว่าใน 5 นาทีเราอ่านคำต่างๆได้ถึง 2,500 คำ ซึ่งจะช่วยให้เราประหยัดทั้งเวลาและพัฒนาความรู้ให้กว้างไกลยิ่งขึ้น การอ่านหนังสือเร็วและจับใจความได้เป็นขั้นตอนของการใช้สมาธิ จดจ่ออยู่กับสิ่งนั้น โดยเทคนิค 3 ข้อนี้จะช่วยให้เรามีสมาธิในการอ่านดีขึ้น     1. กำจัดสิ่งที่รบกวนออกไป ทุกสิ่งที่ทำให้เราขาดสมาธิในการอ่านไม่ว่าจะเป็น เช่น เสียงทีวี เสียงวิทยุ กลิ่น ยุง หรือบรรยากาศอื่นๆที่ทำให้เราคิดฟุ้งซ่านไม่สามารถมีสมาธิจดจ่อต่อสิ่งที่เราจะอ่านได้นั้น ควรกำจัดออกไป   2. หาเหตุผลในการอ่านและสร้างจุดสนใจ ถามตัวเองว่าทำไมต้องอ่าน สร้างแรงจูงใจ จะช่วยเป็นแรงขับเคลื่อนในการอ่านได้ ทำให้รู้สึกอยากอ่านและมีใจจดจ่อ หากเราอ่านธรรมดาและไม่เห็นคุณค่าของสิ่งนั้นจะทำให้ไม่อยากอ่าน หากไม่สามารถทำได้ให้ออกไปทำกิจกรรมอย่างอื่นก่อน แล้วกลับมาคิดถึงจุดสนใจของสิ่งที่จะอ่านใหม่จะช่วยให้มีสมาธิในการอ่านได้   3. หยุดพักเป็นระยะ หยุดพักการอ่านเมื่อจบบท เพื่อทบทวนสิ่งที่เราอ่านไปแล้ว อาจจดบันทึกไว้ด้วย เพื่อว่าเมื่อเรากลับมาอ่านใหม่สมองจะเปิดรับสิ่งที่จะอ่านต่อไปได้ดีขึ้นมากกว่าการทนอ่านไปเรื่อยๆ เพราะจะทำให้สมองล้า และการหยุดพักในการอ่านบ้างจะช่วยให้จับใจความได้ดีขึ้น ดังนั้นสิ่งที่จะช่วยพัฒนาการอ่านให้ดีขึ้นคือการกำขัดสิ่งที่รบกวนออกไป หาเหตุผลและความสนใจในการอ่านและหยุดพักสายตาบ้าง จะช่วยให้เรามีสมาธิในการอ่านดีขึ้น   คราวนี้ลองมาดูเทคนิคในการอ่านเร็วกันบ้าง   1. ลองหยิบหนังสือเล่มเก่ามาอ่านใหม่ ฝึกการอ่านเร็วโดยการหยิบหนังสือที่เคยอ่านมาแล้วมาอ่านอีกครั้ง เพราะเราทราบแล้วว่าเรื่องราวในหนังสือเป็นอย่างไร จะทำให้ง่ายขึ้น จับเวลาอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วลองแข่งกับเวลาดู การอ่านโดยรู้เรื่องราวมาก่อนแล้วจะทำให้เรามีสมาธิ อ่านได้เร็วและมีประสิทธิภาพมากขึ้น ความเร็วในการอ่านจะค่อยๆดีขึ้นและเราจะพัฒนาการอ่านหนังสือประเภทอื่นๆที่แตกต่างออกไปได้ด้วยในเวลาเดียวกัน   2. ทำความคุ้นเคยกับสิ่งที่จะอ่าน เช่น สังเกตโครงสร้างของหนังสือ รู้จักปกหน้า ปกหลัง สารบัญ ดัชนี บรรณานุกรม   3. ใช้เทคนิค scanning ( แบบค้นหา ) ก่อนเริ่มการอ่าน พูดง่ายๆคือหาประเด็นสำคัญในการอ่านให้พบ เป็น scanning คือการกวาดตาอย่างรวดเร็วเพื่อหาเป้าหมายหรือข้อมูลสำคัญ เราต้องรู้ว่าเราอ่านเพื่อค้นหาอะไรอยู่ เหมือนเวลาเราตรวจสลากกินแบ่งรัฐบาล หรือการตรวจผลรางวัลรายชื่อการจับฉลาก เป็นต้น   4. ใช้เทคนิค skimming ( กวาดสายตาในการอ่าน ) เราควรกวาดสายตาคร่าวๆหาคำสำคัญ หรือประเด็นสำคัญอีกครั้งหลังการอ่าน skimming ( กวาดสายตาในการอ่าน )จะช่วยให้เข้าใจสิ่งที่อ่านมากขึ้น การจับประเด็นสำคัญได้ จะทำให้เราทราบว่าผู้เขียนต้องการอะไร และทำให้การอ่านของเรามีชัยไปกว่าครึ่ง   5. ทำเครื่องหมายในขณะที่อ่านไปด้วย ขีดเส้นใต้หรือทำเครื่องหมายกำกับไว้เมื่อเห็นข้อความสำคัญ สิ่งนี้จะช่วยในการจับใจความ และทำให้การอ่านของเราเร็วขึ้น อย่าทำเครื่องหมายไว้ทั้งหน้า เอาแค่ประเด็นสำคัญเท่านั้น ทำเครื่องหมายไว้ประมาณ 10% ของทั้งหมด ส่วนอีก 90%เป็นรายละเอียดของเนื้อหาซึ่งต้องอ่านให้เข้าใจ การทำเครื่องหมายจับประเด็นสำคัญๆเอาไว้จะทำให้การอ่านของเราง่ายขึ้นและรวดเร็วขึ้นในเวลาเดียวกัน   6. การอ่านหนังสือที่ถูกต้องไม่จำเป็นต้องออกเสียงออกมาด้วย และไม่ต้องสะกดที่ละคำ เพราะจากงานวิจัยของมหาวิทยาลัย Cambridge สหรัฐอเมริกาค้นพบว่าสมองของเราถูกออกแบบมาให้อ่านโดยภาพรวม เช่น ฉัรนกัธเอ ก็สามารถอ่านออกได้ทันทีว่า ฉันรักเธอ ดังนั้นการอ่านออกเสียงจะทำให้สมองต้องทำงานหลายขั้นตอน   7. อ่านแล้วสร้างภาพขึ้นในสมองด้วย จะทำให้การทำความเข้าใจได้ง่ายขึ้น เช่น ฉันเห็นนกสีแดงเล็กๆบินสูงบนท้องฟ้าสีคราม   8. ปัจจัยที่ทำให้การอ่านช้าลง คือ ความเหนื่อยล้า การขาดแรงจูงใจ การค่อยๆอ่านไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมาย และการอ่านแบบต้องการความเข้าใจแบบ 100% รวดในครั้งเดียว   จากหนังสือ Speed Reading Manual ทำให้ทราบว่าหากเราฝึกความสามารถในการอ่านเร็วได้ นอกจากจะเป็นการพัฒนาให้เรามีความรู้ที่กว้างไกลแล้ว การอ่านเร็วนั้นเป็นพัฒนาสมองของเราให้ฉลาดขึ้นโดยไม่รู้ตัวด้วย   เป็นยังไงกันบ้างคะ...เทคนิคเล็กๆ น้อยสำหรับการอ่านเร็ว โดยส่วนตัวแล้วก็ฝึกอ่านเร็วมานานแล้วล่ะค่ะ ชีวิตเปลี่ยนไปเมื่ออ่านได้เร็วขึ้น เพราะจากที่เคยอ่านหนังสือ How to เล่มหนาๆ สัก 300-400 หน้าโดยใช้เวลาประมาณ 1 อาทิตย์ แบบตั้งใจอ่านวันละ 2-4 ชั่วโมง กลายเป็นอ่านได้มากถึง 3 เล่ม ถ้ามีสมาธิแต่ตั้งใจอ่านจริงๆ น่ะค่ะ...ขอให้ทุกคนเปิดใจลองฝึกอ่านเร็วกันนะคะ แล้วคราวหน้าเราจะเอาเทคนิคการฝึกแบบลงรายละเอียดมาแชร์กันค่ะ...อย่าลืมนะคะ “อ่านหนังสือ วันละนิดจิตแจ่มใส” ค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ : http://www.richmanshare.com

อัจฉริยะสร้างสุข   วันนี้เราจะ review ซีรีย์หนังสือ “อัจฉริยะ” ของคุณวนิษา เรช ปริญญาโทด้านสมอง จากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ซึ่งเล่มนี้คุณหนูดีได้ให้เคล็ดลับดีดีในการใช้ชีวิตให้ฉลาด และมีความสุข พิมพ์โดย บริษัท อัจฉริยะสร้างได้ จำกัด   คุณหนูดีให้หนังสือเล่มนี้เป็นคู่มือดูแลสมอง...ให้ฉลาดและมีความสุข  โดยใช้คำว่า “วิทยาศาสตร์ความสุข (The Science of Happiness) ” ซึ่งเป็นวิชาเรียนของเธอในสมัยที่เรียนที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เป็นการผสมผสานองค์ความรู้ที่คุณหนูดีได้ร่ำเรียนมาในเชิงวิชาการ แล้วมาปรับใช้กับชีวิต เมื่ออ่านในเล่มแล้วจะเห็นว่า มีเรื่องของวิทยาศาสตร์ ซึ่งได้แก่ แพทย์ศาสตร์ จิตวิทยา และพุทธศาสนาด้วย....แต่จะว่าไปพุทธศาสนาก็คือ วิทยาศาสตร์นั่นเอง ดังนั้นความสุขจึงเป็นสิ่งที่ควบคุมได้ วัดได้ มีนักวิจัยแนวใหม่ที่สนใจค้นคว้าเรื่องอารมณ์สุขกันมากขึ้น ในกระแสที่เรียกว่า “จิตวิทยาเชิงบวก (Positive Psychology)”   คุณหนูดีบอกว่าในอดีตคนเราคิดว่า เรื่องของความคิดอยู่ที่สมอง ความรู้สึกอยู่ที่หัวใจ แต่ความจริง เรื่องของหัวใจหรือความสุขอยู่ที่สมองค่ะ เพราะสมองเป็นแหล่งกำเนิดความสุข ความทุกข์ และสมองควบคุมอารมณ์ความรู้สึกทุกชนิด เรื่องนี้โดยส่วนตัวเห็นด้วยค่ะว่า หัวใจนั้นทำหน้าที่สูบฉีดเลือดไม่เกี่ยวกับความรู้สึก แต่อยากเพิ่มเติมอีกสักนิดสำหรับชาวพุทธ เนื่องจากชาวตะวันตกไม่ได้นับถือศาสนาพุทธจึงไม่มีความรู้เรื่องของ “จิต” อย่างที่ชาวพุทธได้เรียนรู้จากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ว่าใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว สิ่งที่ควบคุมทุกสิ่งคือ “ดวงจิต” หรือ ดวงวิญญาณ ที่อาศัยร่างกายหยาบนี้เป็นรังอาศัย เมื่อจิตสั่ง ระบบร่างกายทั้งหมดจึงดำเนินการตาม หากเปรียบกับเครื่องคอมพิวเตอร์ จิต ก็คือมนุษย์ที่สั่งให้คอมพิวเตอร์ทำงาน และสมองเหมือน CPU ซึ่งควบคุมทุกอย่าง แต่มันก็ไม่สามารถทำงานได้ถ้าเราไม่ป้อนคำสั่งเข้าไปนั่นเอง จิตวิทยาเชิงบวกนี้ เป็นการพูดถึงสภาพจิตของคนที่เป็นบวกที่สุด แข็งแรงที่สุด งดงามที่สุดวิชานี้สอนโดย ดร.ทาล เบน ชาฮาร์ ผู้บุกเบิกสอนจิตวิทยาเชิงบวกคนแรกๆ  การฝึกมองแง่บวกสามารถลดภาวะต่างๆ ในเชิงลบได้ และยังเป็นการสร้างสิ่งที่ถูกต้องดีงามด้วย คุณหนูดีว่าเมื่อเข้าไปในห้องเรียนนี้ครั้งแรก ก็ตกตะลึงเพราะมีคนเรียนเป็นพัน เห็นได้ชัดว่ามนุษย์อยากมีความสุขทุกคน และจากผลวิจัยพบว่า มีคนมากมายที่เป็นโรคซึมเศร้า เครียด กังวล มากมายจริงๆ เรามาดูกันว่าหลักการเขาเป็นอย่างไร   หลักการ “ยอดอ่อนผลิใบ” หรือ “Growing Tips Statistics” เป็นวิธีการเลือกศึกษาส่วนยอดของสังคม ซึ่งคนที่มีความสุขเป็นพิเศษในสังคมเราเป็นอย่างไร ก็เป็นสิ่งที่ไม่ยากที่คนธรรมดาจะลอกเลียนแบบ และเราควรเลือกที่จะคิดบวกๆ ให้มากเข้าไว้ เมื่อเราทำอะไรผิดพลาดขึ้นมาอย่างน้อยที่สุด เราก็เหลือ “บวกหนึ่ง” ไม่ติดลบนั่นเอง   มีงานวิจัยที่ไปศึกษาผู้ที่มีความสุขยิ้มง่ายว่าชีวิตเขาเป็นอย่างไร ปรากฎว่าพวกเขาก็มีความพลัดพราก สูญเสีย เช่นกัน แต่ปัจจัยที่ทำให้เขามีความพิเศษคือ “วิธีตีความปัญหา” และ ช่วงเวลา “พลิกฟื้นเยียวยา” ที่รวดเร็ว ดังนั้นปัจจัยสำคัญคือ วิธีการมองโลกของคนเหล่านั้นที่เป็นบวก   สิ่งสำคัญอีกอย่างคือ คนเรามักจะทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก  แต่คนที่มีความสุขจะทำให้เรื่องยากเป็นเรื่องง่าย ดังนั้นหลักการที่คุณหนูดีแนะมาคือ หลัก”ไม่มากและไม่ยาก”  ในด้านของสมองคุณหนูดีให้เราลองเดาว่าภารกิจสำคัญที่สุดของสมองคืออะไร บ้างก็ตอบว่า การคิด บ้างก็ว่า การจำ หรือการสร้างสรรค์งาน แต่ในความจริงแล้วไม่ใช่ค่ะ....ภารกิจหลักของสมองคือ “การเอาชีวิตรอด” ซึ่งเกี่ยวกับอารมณ์รุนแรงหลายชนิด ที่เลี่ยงไม่ได้คือ อารมณ์กลัว และอารมณ์โกรธ สิ่งเหล่านี้ทำให้ชีวิตเราอยู่ในวังวนของความเป็นลบ ถ้าเราเข้าใจและอยู่เหนืออารมณ์เหล่านี้เราจะมีความสุขได้   ที่เราต้องยอมรับความจริงข้อหนึ่งคือ ธรรมชาติของคนเราจะคิดในทางลบเป็นปกติ อย่างที่คุณหนูดีกล่าวว่า “ความทุกข์ เป็นอาหารจานโปรดของสมอง” เราจึงต้องฝึกคิดในเชิงบวกเพื่อต้านความคิดลบโดยธรรมชาติ ในเรื่องนี้โดยส่วนตัวแล้วเห็นว่าหลักการดังกล่าว ถูกต้องตรงกับคำสอนในพระพุทธศาสนาจริงๆ ค่ะ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ได้กล่าวไว้ว่า ดวงจิตที่แท้จริงของมนุษย์ เป็นประภัสสรผ่องใสมากๆ แต่ถูกกิเลสครอบงำจิตใจทำให้ คิด พูด ทำ ในสิ่งที่ไม่ดีเป็นปกติ การที่จะกลับมามีจิตใจที่ผ่องใสได้อีกครั้งคือ ต้องขจัดกิเลสออกให้มากที่สุด และมีสติประคองรักษาใจของเราให้ใสได้ตลอด การมองโลกในแง่บวกเป็นสำคัญ พระองค์จึงสอนให้เรามองชีวิตด้วยความเข้าใจในความเป็นจริงของกฎไตรลักษณ์ คือ ความไม่เที่ยง ความเป็นทุกข์ และความไม่ใช่ตัวตน และยอมรับในสิ่งเหล่านี้ให้ได้ เมื่อทำได้เราจะปล่อยวาง และมีความสุข นี่คือการคิดบวกในพระพุทธศาสนา   คุณหนูดีอธิบายต่อว่า แต่ยังไงความทุกข์ก็เป็นสิ่งที่จำเป็น สมองเราจะจดจำความทุกข์ได้ดี ไม่ว่าจะเป็น ความเสียใจ แค้นใจ เศร้า ทั้งนี้ก็เพื่อให้เราจดจำและไม่ทำผิดซ้ำอีก จนเป็นอันตรายถึงชีวิตในที่สุด และเมื่อคนเราเจอเรื่องที่เป็นทุกข์ สมองจะจัดการ “ตัดระบบจ่ายพลังงานสำรอง” ทำให้เราเกิดอาการ เนือยๆ ไม่อยากทำอะไร เพื่อบ่งบอกให้เรารู้ว่า ความรู้สึกแบบนี้เป็นลบ เป็นทุกข์ ให้เลิกความคิดเช่นนี้ซะ แล้วไปหาอะไรที่ดีกว่า สำหรับคนไหนที่มีความทุกข์คอยตามหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลานั้น ให้รีบหาอะไรทำ ที่ต้องมีการใช้ความคิด ขยับร่างกาย อ่านหนังสือ เพื่อให้สมองได้เปลี่ยนโหมดมาทำงานที่สร้างสรรค์ แล้วสักพักสมองจะตัดขาดจากวงจรความทุกข์เอง เข้าสู่โลกแห่งความสุขอีกครั้ง   คุณหนูดีอธิบายเรื่องอวัยวะหนึ่งในสมองที่ทำหน้าที่เหมือนระบบรักษาความปลอดภัย คือ  “อมิกดาลา” ซึ่งมาจากรากศัพท์ว่า “เมล็ดอัลมอลด์” เพราะอวัยวะนี้มีลักษณะคล้ายอัลมอลด์ อวัยวะนี้มหัศจรรย์เพราะจะทำหน้าที่สั่งงานให้เรามีชีวิตอยู่รอดในยามคับขัน แต่ในเวลาปกติเจ้าอวัยวะตัวนี้จะไม่ทำอะไรเลย นอกจากนี้สมองยังมีระบบซิมพาเทติก (Sympahtetic System) ทำหน้าที่เพิ่มพลังงานด้วยการเพิ่มอัตราเต้นของหัวใจ ขยายรูม้านตา ชะงักระบบร่างกาย  ฯลฯ ส่วนระบบพาราซิมพาเทติก (Parasympathetic System) ซึ่งทำงานร่วมกันในภาซะฉุกเฉิน ก็จะตัดพลังงานของเราด้วยการลดอัตราการเต้นของหัวใจ หดม่านตา ลดเหงื่อ เป็นต้น ให้เราหลบนิ่งๆ หากมีภัย ระบบตัด และจ่ายพลังงานนี้ทำให้เรารอดชีวิตในยามคับขัน โดยสมองส่วนคิดสั่งการไม่ทันเลย แต่เจ้าระบบนี้เองก็ทำให้คนเราตอบโต้สิ่งที่มากระทำเราอย่างรุนแรง ด้วยความรุนแรงกลับไป โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นเราจึงต้องฝึกสติให้ดีดี ทำให้ตัวเราไม่ตื่นเต้น หวาดกลัวอะไรง่ายๆ สงบ และ ผ่อนคลาย   อีกประเด็นที่น่าสนใจคือ เมื่อเรามีความทุกข์ ความฉลาดจะน้อยลง  เมื่อมีความสุข ความฉลาดจะมากขึ้น เพราะอวัยวะสำคัญคือ ฮิปโปแคมปัส ซึ่งหากมีความทุกข์ฮอร์โมนที่เกี่ยวกับความเครียด เช่น คอร์ติซอล จะหลั่งไปทำลายเซลล์ และเส้นใยสมอง และสมองส่วนนี้เองที่ทำหน้าที่เหมือน “เครื่องบันทึกความจำ” ทำให้เราลืมง่าย จำอะไรไม่ค่อยได้  ถ้าอยากเรียนเก่ง จำแม่น ต้องเห็นโทษของความทุกข์ ความเจ้าคิดเจ้าแค้น และความคิดทางลบอื่นๆ การที่เรารู้จักให้อภัยคนเปรียบเสมือนเราได้บำรุงเซลล์ และเส้นใยสมองของเรา ดังนั้นถ้าเรารักตัวเองก็ต้องเลิกคิดลบกันเถอะค่ะ และยังทำให้สังคมเราเป็นสังคมที่มีความสุขด้วย  ตรงกันข้ามถ้าเรามีความสุขเครื่องสแกนสมองจะบอกได้เลยว่าสมองจะได้รับการบำรุงด้วยสารเคมีดีดีที่หลั่งออกมา ทำให้เราผิวพรรณดี อารมณ์แจ่มใส โครงสร้างเส้นใยสมองก็ได้รับการวางใหม่เรื่อยๆ ทำให้เราฉลาดขึ้น การวิจัยต่างๆ ยืนยันว่าเมื่อมีความสุข สมองจะชุ่มฉ่ำไปด้วยสารดีดีที่มาหล่อเลี้ยง เราพูดได้ว่า “คนมีความสุข คือ คนฉลาด”   ส่วนตัวแล้วชอบประเด็นข้างต้นนี้มากๆ เพราะมันเป็นการที่วิทยาศาสตร์พิสูจน์สิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ตรัสเอาไว้ว่า "สมาธิ ทำให้เกิดปัญญา" หรือ “สุขใดยิ่งกว่าใจหยุดใจนิ่งไม่มี” แสดงให้เห็นว่า เมื่อเราฝึกสมาธิจนในนิ่งสงบ จะเกิดความสุข และเมื่อมีความสุขสมองของเรา (เป็นส่วนทางกายภาพ) ก็ได้รับการบำรุงทำให้มีประสิทธิภาพ เรียนรู้เร็ว จำแม่น ท้ายที่สุดจึงเป็นคนมีปัญญา และฉลาด นี่เองเป็นการยืนยันว่า เมื่อกาลเวลาผ่านไปวิทยาศาสตร์ จะเป็นสิ่งยืนยันความจริงในพระพุทธศาสนา   คุณหนูดีอธิบายต่อว่า แต่ความเครียดในระยะสั้น จะให้ผลตรงข้าม คือ ทำให้สมองทำงานได้ดี เช่น ความเครียดอ่อนๆ ช่วงใกล้สอบ ทำให้เราอ่านหนังสือดีขึ้น จำแม่นขึ้น เพราะสารเคมีที่หลั่งออกมากรณีนี้คือ “อะดรีนาลิน” ช่วยกระตุ้นให้เราทำงานได้สำเร็จเร็วขึ้น อันนี้ก็เห็นด้วยสุดๆ สังเกตว่า เวลาจำอะไรหน้าห้องสอบนี่จะจำแม่นมากๆ ดังนั้นเราควรจะ “เรียนด้วยความสุข” ฝึกอารมณ์ดีกันบ่อยๆ จะได้ไม่เผลอไปมีอารมณ์ในทางลบนะคะ   นอกจากนี้อารมณ์นี้ยังทำให้มีอายุยืนอีกด้วยมีงานวิจัยยืนยันแม่ชีกลุ่มที่มีความคิดบวกมีอายุยืนถึง 94 ปี ได้ร้อยละ 54 แต่แม่ชีที่คิดลบ มีชีวิตอยู่เหลือเพียง 11 ปี ดังนั้นคุณหนูดีจึงเตือนตัวเองว่า ถ้ามีความคิดลบ มองคนอื่นไม่ดี เท่ากับเป็นการฆ่าตัวตายผ่อนส่ง คิดแบบนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ ดังนั้นอยากอายุยืนสุขภาพแข็งแรงก็คิดบวกกันนะคะ  แต่สำหรับบางคนมีความเห็นว่า มองโลกในแง่ดีเกินไปทำให้อาจจะประเมินสถานการณ์ต่างๆ ผิดไป อาจถูกหลอกเพราะไม่ระวัง ดังนั้นทางออกก็คือ การมองโลกตามความเป็นจริง...ไม่อยากจะบอกว่า ประเด็นนี้ก็ตรงกับคำสอนในพระพุทธศาสนาอีกแล้ว   สมองเรานั้นฝึกให้คิดบวกได้ค่ะ คุณหนูดีให้ขั้นตอนไว้ 9 ประการ 1) ให้ยอกรับว่าควาทุกข์ และความเครียดมีผลร้ายต่อสมองจริง 2) รู้จักพูดคำว่า “ไม่” เพื่อปฏิเสธสิ่งที่เราไม่ชอบ และไม่มีเวลา 3) นอนให้เพียงพอ คือ นอนอย่างน้อย 6 ชั่วโมง ถ้าต่ำกว่านั้น สารอินซูลินจะหลั่ง ทำให้เป็นโรคอ้วน และเบาหวานได้ง่าย โดยเน้นให้เราสร้างสภาวจิตใจของเราให้สงบก่อนนอน เช่น การฟังเพลงบรรเลงเบาๆ หรือ นั่งสมาธิ สวดมนต์ 4) ออกกำลังกายสม่ำเสมอ 5) สวดมนต์ และนั่งสมาธิประจำ มีงานวิจัยรองรับว่าการนั่งสมาธิทำให้ผู้ป่วยหายป่วยได้มากกว่าผู้ที่ไม่ได้นั่งสมาธิ สมาธิช่วยลดภาวะกังวล ผ่อนคลาย หลับดีขึ้น มีการสแกนสมองผู้ที่นั่งสมาธิจึงเห็นว่า กิจกรรมทางสมองลดลงกว่าปกติ และสมองส่วนหน้า พรีฟรอนทัลคอร์เท็กซ์ ที่เกี่ยวกับการวิเคราะห์ทำงานเต็มที่กว่าปกติ อย่างนี้เองสมาธิจึงทำให้คนฉลาด 6) เลี่ยงสารเคมีที่ทำร้ายสมอง คือ คาเฟอีน นิโคติน หรือสารเสพติด 7) ควรหาสารอาหารดีดีมาบำรุงสมอง เช่นพวก กลุ่มวิตามินบี  หรือ น้ำมันปลา 8) ให้ตารางเวลากับการหัวเราะทุกวัน หัวเราะให้ได้ทุกวันเกิดผลดีต่อชีวิตได้จริง   คุณหนูดีให้เทคนิคสำหรับคนที่มันจะจำแต่สิ่งที่ดีไว้ว่า ให้หาเรื่องดีๆ มาให้สมองเกาะเยอะๆ สมองจะได้มีพื้นที่สำหรับเรื่องเศร้าน้อยลงไปเองค่ะ แล้วก็แนะนำให้เล่มเกมส์ “เริ่มต้นที่ตอนจบ” คือ ให้หลับตาแล้วนั่งนิ่งๆ ถามตัวเองว่า “ชีวิตนี้ไม่ได้ทำอะไรแล้วจะเสียดายที่สุด และถ้าไม่ได้ใช้เวลากับใครแล้วจะเสียดายที่สุด” เมื่อเราตอบตัวเองได้ เราจะปรับวิถีชีวิตเพื่อที่ว่า ในปั้นปลายชีวิตเราจะได้มีความสุข เพราะตลอดชีวิตเราได้ถูกเติมเต็มแล้ว   คนเรามักมีทุกข์เพราะชีวิตล้มเหลว คุณหนูดีให้ข้อคิดว่า อัจฉริยบุคคลแทบทุกคนเคยล้มเหลวในชีวิต แต่ความล้มเหลวอาจไม่ใช่สิ่งตรงข้ามกับความสำเร็จและเป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จ เป็นส่วนผสมของกันและกันมากกว่า เพราะมีความล้มเหลวจึงได้สั่งสมความรู้และสำเร็จได้ในที่สุดนั่นเอง คุณหนูดีได้เล่าเรื่องของ เจ. เค. โรว์ลิง ซึ่งเป็นผู้แต่งนวนิยายชื่อก้องโลก “Harry Potter” ได้พูดไว้ว่า “มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีชีวิตอยู่โดยไม่เคยทำอะไรผิดพลาดเลยแม้แต่เรื่องเดียว ยกเว้นว่าคุณจะใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวังถึงขีดสุด ซึ่งนั่นก็แทบไม่ต่างการจากไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ และนั่นถือว่าคุณได้ล้มเหลว ไปโดยปริยาย” ดังนั้นการจะมีความสุขได้ เราต้องรักและเข้าใจ ทำตัวเองให้มีความสุขให้ได้ก่อน แล้วจึงจะสามารถเผื่อแผ่ความรักไปยังคนอื่นได้   เคล็ดลับที่คุณหนูดีมักจะย้ำเสมอเรื่องสุขภาพ และความสุขคือ “การนอน” นอนเพียงพอจะทำให้สุขภาพดี สมองปลอดโปร่ง และมีความสุข พบมีงานวิจัยพบว่า การนอนกลางวันมีประโยชน์มาก ช่วยให้หน้าอ่อนวัน อัตราการผลัดผิวเป็นไปอย่างดี และสำหรับเรื่องความรัก จะรักให้มีความสุขต้องใช้ทั้งหัวใจ และสมองควบคู่กัน เพื่อให้เราไม่พลาดหากจะตัดสินใจเลือกใครสักคน หัวใจหลักคือ การมีความสนใจ และเป้าหมายชีวิตร่วมกัน คนที่เป็นคู่รักยืนยาวนั้นจะเป็นเพื่อนแท้ของกันและกันด้วย เพราะความรู้สึกตื่นเต้นคงมีเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น แต่สิ่งที่จะยืนยาวคือ มิตรภาพนั่นเอง   สุดท้ายคุณหนูดีแนะให้เรามองเห็นสิ่งธรรมดารอบตัวเราให้เป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ เพราะเราเห็นทุกสิ่งรอบตัวเป็นเรื่องปกติ แต่วันหนึ่ง ถ้าสิ่งปกติที่มีไม่ปกติอีกต่อไป เช่น ร่างกายไม่สมบูรณ์ หรือ ถ้าวันหนึ่งคนรอบตัวเราได้จากโลกนี้ไป สิ่งที่ปกตินี้จะเป็นสิ่งที่มีค่ามาก ดังนั้นให้เราตระหนักรู้ว่าทุกสิ่งรอบตัวที่เรามีคือ สิ่งมหัศจรรย์ แล้วเราจะให้ชีวิตกับผู้คนรอบตัวอย่างมีความสุขทุกวัน แต่ถ้าเราทำอะไรผิดพลาดบ่อยๆ คนรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง ก็ให้เราเลิกโทษตัวเองไดแล้ว และหันมาคิดในเชิงบวก เพื่อไม่ให้ผิดซ้ำอีก หรือ หากว่าเรามีความคาดหวัง ตั้งเป้าอะไรไว้ใหญ่โต คือ มีกล่องความสุขที่ใหญ่ ต้องรอเติมทุกอย่างให้เต็มจึงจะสุขได้ ก็ให้ “ลดขนาดกล่อง” ลงซะจะง่ายกว่า ทำให้เรามีความสุขได้ง่ายๆ ทุกวัน และเต็มเปี่ยมตลอดเวลา สุดท้ายคุณหนูดีทิ้งท้ายไว้ว่า “ เคล็ดลับความสุขง่ายๆ นั้นไม่มาก...ไม่ยาก แค่รู้ในสิ่งที่ต้องการ รับในสิ่งที่ใช่ ไขว่คว้าในสิ่งที่คิดแล้วว่าเหมาะสม และปฏิเสธในสิ่งที่ไม่ใช่ หรือ เกินจำเป็น ฟังดูเหมือนง่าย เหมือนธรรมดา ไม่มาก และไม่ยาก แต่สิ่งธรรมดา คือ สิ่งที่พิเศษที่สุดแล้วไม่ใช่หรือคะ”   ส่วนตัวแล้วคิดว่าเราชาวพุทธโชคดีนักหนาคือ คำสอนในพระพุทธศาสนาล้วนสอนให้มนุษย์มีความสุขทุกเวลา ด้วยการมีสติ ปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นถือมั่น เข้าใจกฎแห่งกรรม ดังนั้นเราจึงไม่ต้องไปนั่งเข้าเรียน “วิชาความสุข” เหมือนนักศึกษาต่างประเทศ เพราะเขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะทำอย่างไรให้มีความสุข เรามาเริ่มลงมือสร้างความสุขให้ตัวเองนับแต่วินาทีนี้เลยนะคะ...ขอให้ผู้อ่านทุกคนมีแต่รอยยิ้มที่เปี่ยมสุขค่ะ   ปล. ยังมีรายละเอียดที่น่าสนใจ และเป็นประโยชน์อีกมากลองหาอ่านกันนะคะ  

สันติสุขทุกลมหายใจ   หนังสือเล่มนี้มีชื่อที่กระชับ แต่ได้ใจความเห็นชื่อหนังสือแล้วชวนให้เปิดอ่านเป็นอย่างยิ่งว่าเราจะมีสันติสุขทุกลมหายใจได้อย่างไร...หนังสือเล่มนี้เขียนโดยท่านติช นัท ฮันห์ แปลโดย  จิตร์ ตัณฑเสถียร สำนักพิมพ์ฟรีมาย์ ท่านติช นัท ฮันห์ เป็นพระชาวเวียดนาม ในฝ่ายมหายาน มีผลงานที่เคยออกสู่สาธารณะมาแล้ว โดยได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก เช่น ปาฏิหาริย์แห่งการตื่นอยู่เสมอ ซึ่งท่านได้เขียนเอาไว้เมื่อ 35 ปีก่อน หลังจากนั้นอีก 15 ปี หนังสือชื่อว่า สันติภาพทุกย่างก้าว จึงได้ออกมาเปลี่ยนแปลงชีวิตผู้คนอีกครั้ง   เรื่องของลมหายใจนี้เป็นสิ่งที่อยู่คู่กับเราอยู่ตลอดเวลา จนตลอดชีวิต เมื่อใดหมดลมหายใจเมื่อนั้นเราก็หมดโอกาสการใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ชีวิตนั้นแสนสั้นดังนั้นในระหว่างที่เรายังมีชีวิตอยู่เราควรใช้ชีวิตให้มีความสุข ยิ่งถ้าความสุขนั้นสามารถเกิดขึ้นได้ในทุกลมหายในยิ่งเป็นสิ่งที่เราพึงเรียนรู้ และนำมาฝึกปฏิบัติ   ในหนังสือเล่มนี้เน้นให้ผู้อ่านอยู่กับปัจจุบันในทุกลมหายใจ มีสติกำกับลมหายใจตลอดเวลา ไม่ยึดติดกับอดีต ไม่กังวลกับอนาคต เมื่อเราอยู่กับปัจจุบันความสุขจึงเกิดขึ้น แต่ในความเป็นจริงเรามักเผลอปล่อยใจไปติดข้องในเรื่องต่างๆ แล้วเกิดอารมณ์ในทางลบขึ้น ไม่ว่าจะเป็นความกังวล เศร้า อาลัยอาวรณ์ หรือแม้แต่ความโกรธ ดังนั้นสิ่งที่เราควรฝึกฝนคือ จะทำอย่างไรให้เรามีสติระลึกรู้อยู่กับลมหายใจได้ตลอดเวลา หากเราทำได้ดังนี้ ความสุขก็จะเกิดกับเราในทุกลมหายใจ   โดยท่านติช นัท ฮันห์ ได้นำการฝึกสติมาผสานกับกิจวัตรประจำวันของเรา ทำให้เราสามารถฝึกสติได้ตลอดเวลา โดยไม่จำเป็นต้องหลีกเล้นไปปฏิบัติธรรมแต่เพียงอย่างเดียว เพราะคงไม่ง่ายนักที่เราลางาน และจะจัดเวลามาฝึกสติได้อย่างต่อเนื่องเป็นเดือน เป็นปี...ท่านติช นัท ฮันห์ รู้ข้อเท็จจริงข้อนี้ท่านจึงได้สอนให้ฝึกสติด้วยลมหายใจในทุกกิจกรรมที่เราทำตลอดทั้งวัน ซึ่งวิธีนี้ทำให้เราสามารถฝึกสติได้อย่างต่อเนื่องโดยที่ไม่กระทบกับงานมากมายที่เราต้องรับผิดชอบ และเมื่อเรามีสติ รู้ตัว ตื่นเต็มอยู่กับกิจกรรมต่างๆ ที่กำลังทำ อยู่ในปัจจุบันขณะ ก็จะพบกับความสุข โล่ง โปร่ง เบาสบาย และผ่อนคลาย   วิธีการของท่านนั้น ในยามปกติให้มีสติและความรู้สึกในเชิงบวกตลอดทุกลมหายใจเข้า และลมหายใจออกเมื่อผนวชเข้ากับกิจกรรมต่างๆ พร้อมกับ “คาถา” ประกอบการทำกิจกรรมเพื่อให้เกิดความรู้สึกในเชิงบวก และทำให้เราตระหนักถึงความสุขที่แท้จริงที่อยู่กับตัวเราตลอดเวลา เช่น เมื่อเราแปรงฟันให้เราระลึกว่าดีแค่ไหนที่เรายังมีฟันให้แปรง และมีสติกับกิจกรรมนั้นๆ  หรือ เมื่อเราดื่มน้ำ ก็ให้เรารู้สึกขอบคุณธรรมชาติที่ยังหล่อเลี้ยงชีวิตเรา   ในยามที่เกิดปัญหาที่ทำให้ใจเราหลุดจากปัจจุบันขณะ และ หมองเศร้า ให้เราสูดลมหายใจเข้าอย่างมีสติ รับรู้ปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้น แล้วหายใจออกนำปัญหาเหล่านั้นให้ออกไปกับลมหายใจ แล้วไม่นำปัญหาต่างๆ เหล่านั้นมาสั่งสมในจิตใจอีก วิธีนี้จะทำให้เรามีสติพร้อมรับมือกับการแก้ไขปัญหาต่างๆ ด้วยใจที่มั่นคงไม่หวั่นไหว ทำให้เกิดปัญญาจนสามารถแก้ไขปัญหาเหล่านั้นได้อย่างมีประสิทธิภาพ   เมื่อใจเราอยู่กับปัจจุบัน และถูกกำกับด้วยสติ และลมหายใจตลอดเวลา ความสุขจะเกิดขึ้น แล้วทำให้จิตใจที่เป็นอกุศลเข้ามาไม่ได้ แต่การที่จะมีสติทุกลมหายใจเช่นนี้ต้องอาศัยระยะเวลาและการฝึกฝน โดยฝึกด้วยผ่านกิจกรรมต่างๆ ในตอนแรกจำเป็นจะต้องเข้าคอร์สปฏิบัติธรรมเปลี่ยนสิ่งแวดล้อม แต่เมื่อได้หลักการแล้วและผ่านการฝึกฝนจนเริ่มเป็นนิสัยแล้ว เราจึงนำมาฝึกในชีวิตจริงต่อไป   สันติสุขทุกลมหายใจ ทำให้เราได้สัมผัสกับความสุขทุกขณะโดยไม่ต้องหนีโลก มีความสุขได้ในสิ่งแวดล้อมเดิม ๆ แบบฝึกหัดที่นำเสนอในหนังสือเล่มนี้ ทำได้ง่ายแต่มีประโยชน์มาก ลองเริ่มจากแบบฝึกหัดไม่กี่อย่าง แต่ทำให้ต่อเนื่อง ก็จะทำให้จิตใจเรานิ่ง และมั่นคงมากขึ้น ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเราเอง และบุคคลรอบข้าง   โดยส่วนตัวเป็นคนที่ฝึกสมาธิมานาน แต่พบว่าการฝึกสติให้ระลึกรู้ตัวได้ต่อเนื่องเป็นเรื่องที่ไม่ง่าย หากไม่มีเทคนิคที่ดีแล้ว บอกได้เลยว่ายากมาก แต่หากเราได้หลักการฝึกสติไปกับกิจวัตรต่างๆ แบบนี้สามารถช่วยในการฝึกสติได้มาก และเมื่อถึงเวลาที่จะนั่งสมาธิจริงๆ เมื่อหลับตาแล้ว เรื่องฟุ้งที่คอยมากวนใจจะสงบลงได้อย่างรวดเร็ว จากปกติถ้าไม่ฝึกสติระหว่างวัน อาจต้องใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมงเพื่อให้ใจสงบ แต่การฝึกสติตลอดเวลาทำให้จิตใจเรานิ่งได้ภายในเวลาแค่ประมาณ 10 นาทีเท่านั้น นอกจากนี้การประคองใจให้นิ่งต่อเนื่องไปเรื่อยๆ จะทำได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้เรามีผลการปฏิบัติทั้งสมถะ และวิปัสสนาได้ก้าวหน้ายิ่งขึ้นค่ะ...ลองมาฝึกสติกันนะคะ อย่างน้อยๆ ความสุขที่ไม่ต้องซื้อ ไม่ต้องแสวงหา จะเกิดขึ้นกับคุณได้ในทุกลมหายใจของชีวิตค่ะ  

อัจฉริยะสร้างได้   สำหรับหนังสือที่จะมา review กันในวันนี้เป็นหนังสือที่ได้รับความสนใจจากผู้อ่านมากมายเล่มหนึ่ง และมีภาคต่อเป็น    ซีรีย์ “อัจฉริยะ” ซึ่งจะนำเสนอในครั้งต่อไป หนังสือเล่มนี้เขียนโดย คุณ วนิษา เรซ ปริญญาโทด้านสมองจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด บริษัท อัจฉริยะสร้างได้ จำกัด เป็นผู้พิมพ์   สำหรับคุณวานิษา เรช หรือคุณหนูดี เมื่อประมาณ 6 ปีก่อน เธอเป็นผู้สร้างกระแสคำว่า “อัจฉริยะ” ในประเทศไทยเลยทีเดียว เพราะโดยปกติแล้วเรามักจะรู้สึกว่า อัจฉริยะนั้นเป็นเรื่องไกลตัวม๊ากๆ และต้องมีความสามารถเหนือมนุษย์ทั่วไป (เอ...อัจฉริยะนะ ไม่ใช่ super hero) แต่เมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้แล้วทำให้เข้าใจได้ใหม่ว่า “อัจฉริยะ” นั้นเกิดขึ้นได้กับทุกคน   หนังสือเล่มนี้ในตอนแรกผู้เขียนได้เปิดภาพให้ได้สัมผัสกับบุคคลที่ได้รับการขนานนามว่า “อัจฉริยะ” ซึ่งเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยฮาวาร์ด หรือไม่ก็เป็นอาจารย์ซึ่งสอนที่นั่น เมื่อได้รู้จักกับคนเหล่านี้จริงๆ กลับพบว่า พวกเขาเป็นคนง่ายๆ ไม่ได้เคร่งขรึมอะไร กล้าท้าทายสิ่งใหม่ๆ ไม่กลัวผิดพลาด เธอเล่าว่าอาจารย์ของเธอบอกว่า ให้ทำในสิ่งที่เรารักที่จะทำก็จะมีความสุข ทุกวันนี้เธอยืนยันว่าเธอมีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตเรียบง่าย ใช้อัจฉริยะได้ครบทุกด้าน และทำประโยชน์ให้ผู้อื่น สำหรับคำพูดดีดี (ขอบอกว่าคำพูดนี้ได้แง่คิดมากๆ) ที่ดร.โฮเวิร์ด การ์ดเนอร์ ผู้คิดค้นทฤษฎีพหุปัญญา ได้ให้ไว้เมื่อคุณหนูดีถามว่าจะเรียนอะไรดีที่ฮาร์วาร์ด และเธอก็ได้ยึดมั่นคำแนะนำนี้ตลอดเวลาที่เรียนที่ฮาร์วาร์ด คือ   “อย่าคิดว่า เรียนอะไรดีถึงจะได้เอาไปใช้กับอาชีพในอนาคต แต่ให้คิดว่า อะไรที่ไม่ได้เรียนแล้วจะเสียดายที่สุด”   เกริ่นมาตั้งนานเข้าเรื่อง “อัจริยะ” กันดีกว่าค่ะ ดร.โฮเวิร์ด การ์ดเนอร์ ผู้คิดค้นทฤษฎีพหุปัญญานี้ ได้ให้คำนิยายใหม่แก่โลกใบนี้ว่า อัจฉริยะนั้นมีได้ถึง 8 ประการ คือ อัจฉริยภาพด้านภาษา และการสื่อสาร (Linguistic intelligence) อัจฉริยภาพด้านร่างกาย และความเคลื่อนไหว (Bodily-kinesthetic intelligence) อัจฉริยภาพด้านมิติสัมพันธ์ และการจินตภาพ (Spatial intelligence) อัจฉริยภาพด้านตรรกะ และคณิตศาสตร์ (Logical-mathematic intelligence)  อัจฉริยภาพด้านการเข้าใจตนเอง (Intrapersonal intelligence) อัจฉริยภาพด้านมนุษยสัมพันธ์และการเข้าใจผู้อื่น (Interpersonal intelligence)  อัจฉริยภาพด้านการเข้าใจธรรมชาติ (Naturalist intelligence)  อัจฉริยภาพด้านดนตรี และจังหวะ (Musical intelligence)    ในภายหลังมีการเพิ่มอัจฉริยภาพอีกด้านขึ้นมาคือ อัจฉริยภาพด้านดารดำรงชีวิต (Existential intelligence) ซึ่งในหนังสือเล่มนี้ไม่ได้ระบุไว้ โดยในแต่ละอัจฉริยภาพนี้มีลักษณะเด่นคือ   อัจฉริยภาพด้านภาษานี้ จำเป็นมากสำหรับแทบทุกอาชีพ บุคคบที่มีอัจฉริยภาพด้านนี้ คือ คนที่เป็นนายของภาษา สามารถใข้ภาษาได้อย่างที่ใจต้องการ มีทักษะในการรับรู้ข้อมูลผ่านภาษาสูงมาก เป็นคนช่างสังเกต คนกลุ่มนี้จะฟังเก่ง และเข้ากับคนได้หลากหลาย เป็นที่รักของทุกคน โดยผู้เขียนได้แนะนำเทคนิคดีดีเกี่ยวกับการอ่านเร็ว แนะนำให้ฝึกจดบันทึกด้วย mind map และพัฒนาอัจฉริยะด้านนี้ด้วยการฝึกรูปแบบต่างๆ เช่น ฝึกฟังอย่างลึกซึ้ง, ฝึกทำหน้าที่ Moderator, ฝึกออกเสียงตามภาษาอื่นๆ, เลือกฟังเพลงหลายๆภาษา, เคี้ยวอาหารให้ละเอียด เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านร่างกายและการเคลื่อนไหว คือ คนที่สมองทำงานเร็ว และทรงพลังเป็นพิเศษเมื่อร่างกายของเขามีการเคลื่อนไหว เมื่อเขาได้เล่น ได้เต้น ได้ออกกำลัง สิ่งที่น่าสนใจคือ การเคลื่อนไหวร่างกายนั้นทำให้สมองเราดีขึ้น การพัฒนาอัจฉริยภาพด้านนี้ คือ ฝึกการจินตภาพให้ร่างกายทำงานดีขึ้น, ยืนหลังตรง ทำให้สมองไวขึ้น, ต้องหายใจให้ถูกต้อง (หายในเข้าท้องป่อง หายใจออกท้องยุบ), จัดกระดูกหลังให้ตรก (จินตนาการให้อก และเอวห่างกันให้มากที่สุด), ทานอาหารสุขภาพ, ทำสิ่งที่ไม่เคยทำ, ฝึกใช้สมองทั้งสองซีก เป็นต้นค่ะ   อัจฉริยภาพด้านมิติสัมพันธ์ และการจินตภาพ มองอะไรก็มักเห็นเป็นภาพชัดเจนอยู่ในจินตนาการ เมื่อคนกลุ่มนี้หลับตาลงจะมองเห็นภาพหนังสือที่อ่านลอยอยู่ตรงหน้าได้ เวลาจะทำอะไรก็มักจะเห็นเป็นภาพความสำเร็จชัดเจนในจินตนาการของเขา ก่อนที่จะลงมือทำเสียอีก คุณหนูดีแนะนำให้ใช้เทคนิค mind map ในการจนบันทึกแบบเป็นภาพ ซึ่งเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพสูง นอกจากนี้ยังแนะวิธีการพัฒนาศักยภาพด้านนี้ด้วยคือ พกปากกาสีไว้จดบันทึกแบบมีสีสัน, เข้าsearch engine หารูปภาพต่างๆ ทำให้จำแม่นึ้น, ใช้กราฟ แผนภูมิ แผนฝัง, ฝึกเขียนอักษรกลับหัว เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านตรรกะและคณิตศาสตร์ วันๆหนึ่งเราต้องใช้ศักยภาพด้านนี้เยอะโดยที่รู้ตัว และไม่รู้ตัว คนที่มีอัจฉริยภาพด้านนี้จะมีลักษณะเป็นคนช่างสงสัย ชอบสืบค้นข้อมูล ชอบสืบสวนสอบสวน สามารถวิเคราะห์ด้วยตรรกะ ทำให้สามารถทำอะไรได้เป็นระบบชัดเจน แนวทางการพัฒนาอัจฉริยะด้านนี้ก็คือ ฝึกบวกค่าอาหาร, บวกเลขทะเบียนรถ, ติดตามข่าววิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, ฝึกเล่นเกมส์วางแผน, ฝึกทายบุคคลที่เดินผ่านไปมา เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านการเข้าใจตนเอง มักชอบรับพลังงานจากการอยู่นิ่งๆ กับตัวเอง ได้มองดูความคิดตัวเอง มีความสุขกบการคิดไป คิดมา ถาม-ตอบ เกี่ยวกับชีวิตตัวเอง ว่าเราเกิดมาทำไม จะทำอะไรกับชีวิตดี มีความสามารถในการรู้อารมณ์ตัวเองได้ในฉับพลันทันที คนที่มีอัจฉริยภาพด้านการเข้าใจตนเองสามารถอยู่ตามลำพังอย่างมีความสุขโดยไม่ต้องพึ่งผู้อื่น และปัจจัยภายนอก เป็นผู้ที่มีความฉลาดทางอารมณ์สูง ใครอยู่ใกล้แล้วมีความสุข ผู้เขียนแนะนำให้เรามีความคิดเกี่ยวกับ “ความล้มเหลวเชิงบวก” ซึ่งเป็นการมองความผิดพลาดต่างๆ อย่างเป็นบวก ทำให้เราใช้ชีวิตอย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข มีวิธีพัฒนาอัจฉริยภาพด้านนี้คือ ให้หลับตาเห็นภาพอนาคตของเราให้ไกลสุด และชัดเจนที่สุด, วิเคราะห์หาจุดอ่อนจุดแข็งของตัวเอง, ตั้งเป้าหมายระยะใกล้, เขียนชีวประวัติตนเอง เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านมนุษยสัมพันธ์ และการเข้าใจผู้อื่น มีลักษณะเด่นของคนกลุ่ม คือ มีความเป็น “นักฟัง” หรือความเป็นผู้ฟังสูงมาก ชอบที่จะได้รับพลังงานจากคนรอบข้าง รู้สึกชอบเวลาพบเจอผู้คน เป็นนักพูดที่เก่ง ถ้าอยากประสบความสำเร็จทั้งการงาน และชีวิตความสัมพันธ์ส่วนตัวในสังคมแล้วละก็ ความสามารถด้านนี้จึงจำเป็นมาก เราสามารถฝึกพูดคุยกับเพื่อนเก่ง และคุยกับคนแปลกหน้าได้ ซึ่งจะทำให้เราได้เพื่อนใหม่ๆ อีกด้วย การพัฒนาอัจฉริยภาพด้านนี้คือ การฝึกยิ้ม, ฝึกอ่านความหมายจากใบหน้า, ฟังอย่างลึกซึ้ง, คิดแบบชนะ-ชนะ เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านการเข้าใจธรรมชาติ ได้ถูกส่งผ่านจากบรรพบุรุษมาในดีเอ็นเอของมนุษย์ทุกคน ถึงแม้เราจะยังไม่รู้ตัวก็ตาม และเป็นปัญญาด้านที่พัฒนาได้ง่าย และเป็น “ธรรมชาติ” ได้มากที่สุด คนกลุ่มนี้จะเข้าใจธรรมชาติ และเข้ากับสัตว์ได้อย่างเป็นธรรมชาติที่สุด เข้าใจต้นไม้ ดวงดาว สรรพสิ่งและธรรมชาติรอบตัว ถ้าเราฝึกเป็นส่วนหนึ่งกับธรรมชาติรอบๆตัว เฝ้าสังเกตจะเข้าถึงสิ่งนี้ได้ มีเทคนิคการฝึกดีดีที่คุณหนูดีได้ถูกฝึกมาจากการปฏิบัติธรรม คือ “ดื่มชาหนึ่งแก้ว มองเห็นจักรวาลทั้งจักรวาล” คือ เมื่อดื่มชาแล้วเห็นภาพของจุดกำเนิดชา ตั้งแต่การปลูก สภาพดิน ฟ้า อาการ การเก็บเกี่ยว บรรจุหีบห่อ เป็นต้น ทำให้เห็นถึงการเชื่อมโยงกันของสรรพสิ่งได้อย่างชัดเจน ซึ่งเราเองก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาตินั่นเอง วิธีการพัฒนาศักยภาพด้านนี้คือ การออกไปอยู่นอกห้องปรับอากาศ, ไปตลาดต้นไม้, กอดต้นไม้ในสวน(การกอดต้นไม้ใหญ่ให้พลังในการเยียวยาสูง), ทำศิลปะภาพพิมพ์, ถอดรองเท้าเดินบนดิน เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านดนตรี และ จังหวะ ช่วยให้เราจำได้แม่น และมองเห็นภาพรวมได้ทั้งหมด ดนตรีและจังหวะช่วยจัดระบบคลื่นสมองให้เข้าสู่ภาวะผ่อนคลาย เหมาะกับการเรียนรู้ และการพักผ่อน คนกลุ่มนี้รักดนตรี และเสียงเพลง ร้องเพลงไม่เพี้ยน แต่งเพลงเก่ง การพัฒนาศักยภาพด้านนี้ทำได้โดย ทำสมาธิฟังเสียงในสวน, ร้องเพลงในห้องน้ำ, ร้องคาราโอเกะ, ดัดแปลงเนื้อเพลงสนุกๆ, ฝึกอ่านออกเสียงเป็นจังหวะจะโคน เป็นต้น   ผู้เขียนอธิบายว่าในอดีตนั้นเรามักจำกัดอัจฉริยภาพไว้แค่เรื่องทางการคำรวณ และวิทยาศาสตร์เป็นหลัก และเชื่อว่าข้อสอบวัดไอคิว สามารถบอกได้ว่าใครเป็นอัจฉริยะ แต่หลังจากที่วิทยาศาสตร์ก้าวไกลสามารถสแกนภาพสมองมนุษย์ในขณะที่ยังมีชีวิตได้อยู่นั้น ทำให้เรารู้ว่าสองเรามีเซลล์สมองเท่ากัน ไอน์สไตน์ ดังนั้นโดยทฤษฎีแล้วคนทั่วไปก็ฉลาดเท่ากับไอน์สไตน์ ทำให้ได้มีการวิจัยกันยกใหญ่ว่าแท้จริงแล้วอัจฉริยภาพมีกี่ประการกันแน่ จน ดร.โฮเวิร์ด การ์ดเนอร์ ได้คิดค้นทฤษฎีพหุปัญญา ขึ้นมา เป็นการเปิดมุมมองใหม่ให้กับคำว่า “อัจฉริยภาพ”   มีคำหนึ่งที่คุณหนูดีได้กล่าวเอาไว้ “คนเราทำอย่างเดียวให้ดี...ไม่ดีหรอก แต่เราควรทำอย่างหนึ่งให้ดีเลิศไปเลย แล้วทำอย่างที่เหลือให้ดี...จะดีกว่า” เพราะอัจฉริยภาพในตัวเรามีหลายด้าน เราควรจะลองอะไรหลายๆ อย่าง เพื่อค้นพบศักยภาพด้านอื่นที่มีในตัวเราค่ะ ท้ายที่สุดคุณหนูดียืนยันว่า อัจฉริยะ “สร้างได้” จริง แค่เราตั้งใจฝึกฝน และปรับความเข้าใจของเราใหม่ว่าไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ แค่นี้ก็เป็นการเริ่มต้นที่ดีได้แล้วค่ะ   โดยส่วนตัวดิฉันเชื่อว่าอัจฉริยะมี 2 แบบ คือ อัจฉริยะที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ไม่ต้องฝึกฝนก็สามารถทำเรื่องนั้นๆได้ดีอย่างเหลือเชื่อ  และ อัจฉริยะที่ต้องอาศัยการ “สร้าง” ซึ่งต้องอาศัย อิทธิบาท 4 (ฉันทะ=ความชอบ, วิริยะ=ความเพียร, จิตตะ= ความเอาใจจดจ่อในสิ่งที่ทำ และ วิมังสา = หมั่นทบทวนพัฒนาปรับปรุง) ในการสร้างความเป็นอัจฉริยะให้สำเร็จค่ะ   ดังนั้นขอให้เพื่อนๆ ทุกคนก้าวข้ามผ่านอุปสรรคต่างๆ ในการพัฒนาศักยภาพของเราในแต่ละด้าน เพื่อให้คำว่า ”ศักยภาพ” เปลี่ยนเป็น “อัจฉริยะภาพ” ได้ในที่สุด....

คัมภีร์ปฏิวัติตัวเอง เพื่อความงาม The Queen Pretty Legs   วันนี้หนังสือดีอีกเล่มที่อยากจะนำมาแชร์ก็คือ “คัมภีร์ปฏิวัติตัวเอง เพื่อความงาม (The Queen Pretty Legs)” โดย เฉินซือเสวียน ซึ่งเป็นนางแบบชาวไต้หวัน ผู้พัฒนาตัวเองมาเป็นสาวสวยผู้มีรูปร่างและเรียวขาที่งดงามที่สุด (เขาว่าอย่างนั้นค่ะ) แปลโดย อรัชพร อริยวัตรกุล สำนักพิมพ์อมรินทร์สุขภาพ จำได้ว่าหลังจากที่ไปยืนสำรวจหนังสืออยู่พักหนึ่งก็สะดุดตากับหนังสือเล่มนี้เพราะว่า หน้าปกนั้นเป็นรูปนางแบบคนหนึ่งที่มีเรียวขาที่สวยมากจริงๆ (ถ้าไม่ได้รีทัชเลยสักนิด) และเมื่อได้อ่านคร่าวๆดูก็พบว่า ในหนังสือเล่มนี้อธิบายเทคนิควิธี ที่น่าสนใจเกี่ยวกับการฝึกบุคลิกภาพ สุขภาพ และความงาม การดูแลตนเองอย่างที่ทำได้จริง ไม่ยากเกินไป และ เป็นเทคนิคที่เหล่านางแบบเขาใช้กัน จึงทำให้ตัดสินใจซื้อหนังสือเล่มนี้ เริ่มต้นด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องราวของนางแบบขาเรียวผู้นี้ตั้งแต่เล็กกระทั่งเติบโตขึ้นมาเป็นนางแบบสาวสวย จากนั้นจึงเริ่มเข้าสู่เนื้อหาของเทคนิค เพื่อขาสวย และสะโพกงาม มีทั้งสิ้น 10 ท่า ตั้งแต่ สะโพก ขาช่วงบน (ด้านหลัง ด้านใน และด้านนอก) น่อง เอว และหลัง  (ต้องดูภาพประกอบจากในหนังสือค่ะ) จากนั้นก็เป็นการเสริมเติมแต่งร่างกายช่วงล่าง มีเทคนิคดีดีเพียบ! ตั้งแต่การอาบน้ำขัดตัวด้วยผ้าขัดตัว (ที่ไม่ขัดรุนแรงเกินไป) การเลือกสบู่อาบน้ำที่มีค่า ph5.5  ส่วนเท้าของเรานั้นถ้าจะขัดเทคนิคคือ ต้องแช่น้ำอุ่นก่อนจึงจะขัดได้ลึกถึงผิวชั้นใน รวมไปถึงการนวดกระชับร่างกายส่วนล่าง และอีกเทคนิคสำหรับบำรุงผิวเรียวขาทั้งหมดคือ หลังจากทาครีมบำรุงผิวแล้วให้สวมถุงน่องทิ้งไว้ค้างคืน เมื่อตื่นขึ้นมาจะพบว่าผิวนุ่มชุ่มชื่นค่ะ และการใส่ถุงน่องบางประเภทยังช่วย support เรียวขาทำให้ไม่เป็นเส้นเลือดขอดที่ขาอีกด้วย เรื่อง Hair  หรือ เส้นขนตามร่างกาย เธอแนะนำว่าการถอนขนเป็นวิธีการขจัดขนที่ดีกว่าการโกนอย่างแน่นอน เพราะไม่ทำให้ขนขึ้นใหม่แข็งหนา โดยใช้เป็นเครื่องถอนขนจะทำให้สะดวกขึ้น ซึ่งหาได้ตามท้องตลาดมีหลายยี่ห้อให้เลือกค่ะ สำหรับการแก้ปัญหาต่างๆ เกี่ยวกับร่างกายส่วนล่าง ก็มีเทคนิคดีดีเยอะ ตั้งแต่เรื่องการพอกบำรุงด้วยโคลนธรรมชาติ (ทำจาก แตงกว่าบดละเอียด+แป้งสาลี+มะนาวจางๆ) ทำให้ผิวชุ่มชื่นขาวใส และต้องทาครีมกันแดดด้วย ในส่วนของร่างกายที่เกิดรอยหมองคล้ำก็ให้หมั่นขัดผิวบริเวณนั้นบ่อยๆ และบำรุงด้วยผลิตภัณฑ์เพิ่มความชุ่มชื้นจะทำให้อาการดีขึ้น ส่วนของสะโพกควรบำรุงพิเศษด้วยน้ำมันวิตามินอี จะเพิ่มความชุ่มชื้นให้สะโพกขาวเนียนสดใส จากนั้นเธอก็แนะนำเรื่องเกี่ยวกับบุคลิกภาพ การยืน เดิน นั่ง ในแบบต่างๆ แม้กระทั่งการยิ้ม เธอก็ยังแนะนำวิธีการยิ้มเพื่อวัตถุประสงค์ต่างๆ กัน (ต้องดูรูปประกอบในหนังสือค่ะ) จากนั้นก็เป็นการบริหารร่างกายส่วนบนซึ่งก็มีตั้งแต่ เอว หน้าอก ต้นแขน หน้าท้อง  และเคล็ดลับดีดีที่นางแบบเขาปฏิบัติกัน เช่น การรับประทานอาหาร 2 มื้อ มื้อสำคัญที่สุดคือมื้อเช้า และไม่ทานมื้อดึกเด็ดขาด นอกจากนี้ยังมีกฏไม่อีก 3 ข้อ คือ 1) ไม่ดื่มน้ำเย็น เพราะทำให้ร่างกายเราสูญเสียพลังงานในการปรับอุณหภูมิ 2) ไม่ทานของทอด และถั่ว เพราะมีปริมาณแคลอรีสูงมาก 3) ไม่ทานของหวาน ที่สำคัญควรเสริมพวกวิตามินต่างๆ และนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอด้วย สำหรับผม ความสะอาดสำคัญที่สุดค่ะ ควรใช้แชมพู และครีมนวดแยกกัน เพราะมันเป็นคนละหน้าที่กัน หากผมยังไม่สะอาดจะบำรุงอะไรเข้าไปก็ไม่เต็มที่ค่ะ และให้หมักผม โดยอาจหมักผมด้วยเบียร์ ซึ่งจะทำให้ผมนุ่ม(ทำให้ผมสีอ่อนลงด้วย) หรือใช้น้ำมันมะกอกบำรุงผมเสมอๆ ไม่ควรหวีผมขณะผมเปียก ไม่เป่าผมนานเกินไป ไม่มัดผมตึงเกินไป และควรสลับใช้ผลิตภัณฑ์บำรุงผมไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้ผมคุ้นเคยเกินไป ที่สำคัญควรรับประทานงาดำเพื่อให้ผมดำดำเงางามค่ะ ผิวหน้าสำคัญที่สุดคือ การทำความสะอาด ควรใช้ผลิตภัณฑ์ที่มี ph5.5 และเช็ดทำความสะอาดหน้าก่อนล้างหน้าทุกครั้งถ้าออกไปข้างนอก ยิ่งถ้าหากแต่งหน้าด้วยแล้วควรเช็ดเครื่องสำอางออกให้หมดจดก่อนค่อยล้างหน้าตามปกติ จากนั้นจึงบำรุงเน้นที่ให้ความชุ่มชื่นกับผิว มาร์คหน้าสม่ำเสมอ ที่สำคัญต้องทาครีมกันแดดทุกวันเพื่อไม่ให้แสงแดดทำร้ายผิว ริมฝีปาก หากไม่อยากให้ดำคล้ำ ต้องทำความสะอาดลิปสติกให้หมดจริงๆ ทุกครั้ง หากไม่สะอาดจะทำให้อณูสีของลิปสติกฝังลึกในริมฝีปาก เป็นเหตุทำให้ริมฝีปากหมองคล้ำได้ ฟันขาวสดใสให้ใช้ยาสีฟังแบบ whitening หรือสูตรเกลือ ก็ได้ การฟอกฟันขาว เธอแนะนำให้ฟอกฟันขาวด้วยแสงเย็นตามโรงพยาบาล หรือ คลีนิคที่น่าเชื่อถือ เพราะจะทำให้ปลอดภัยกว่า ส่วนการผ่อนคลายผิวกายใช้แช่ตัวในน้ำอุ่นบ้าง โดยใช้ผงน้ำแร่ธรรมชาติใส่ผสมลงไป หรือใช้นมผงผสมเปลือกส้ม ก็จะเพิ่มความชุ่มชื้นให้ผิวได้ ส่วนมือ และเท้าเมื่อทาครีมบำรุงแล้วควรจะสวมถุงมือ หรือถุงเท้าเอาไว้ก่อนนอน เพื่อให้เนื้อครีมซึมซาบบำรุงได้อย่างเต็มที่ นอกจากนี้ยังมี Tips ดีดีที่น่าสนใจ คือ 1) eye cream สามารถใช้แทนลิปบาล์มได้ เพราะผิวทั้งสองบริเวณนี้มีความคล้ายคลึงกัน 2) บางทีก็อาจใช้น้ำมันวิตามินอีทาปากเพื่อให้ริมฝีปากสดใสไม่หมองคล้ำก็ได้ (โดยน้ำมันวิตามินอี ควรเลือกที่เป็นแคปซูลที่สกัดมาเพื่อรับประทาน เวลาจะทาก็เจาะเอาน้ำมันออกมาทาได้เลยค่ะ)  3) ถ้าผิวบริเวณใดก็ตามมีปัญหาให้หยุดบำรุงสัก 1-2 วันให้ผิวพักผ่อน เมื่อผิวกลับสู่สภาวะปกติจึงค่อยบำรุง  4) ถ้าอยากให้ขนคิ้วดกขึ้นให้นำขิงสดมาฝานแล้วทาที่คิ้ว  5) ไข่สดเป็นสารบำรุงลดริ้วรอยตามธรรมชาติได้อย่างดี ตีไข่ให้เข้ากันนำมาทาหน้าทิ้งไว้ 10-20 นาที เมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้จบแล้ว สรุปได้ว่า เราควรหมั่นดูแลตัวเองอย่างสม่ำเสมอ และออกกำลังกาย ทานอาหารสุขภาพ ที่สำคัญเลือกใช้ผลิตภัณฑ์จากธรรมชาติ และเหมาะกับสภาพผิว สภาพอากาศ รักษาความสะอาด และบำรุงผิวพรรณ หน้าตาอย่างจริงจังอย่างน้อยสัปดาห์ละครั้งก็จะทำให้เราดูดีได้ด้วยตัวเองค่ะ        

สมถะเท้าขวาวิปัสสนาเท้าซ้าย   สวัสดีค่ะ หนังสือที่จะนำมาสรุปให้ฟังวันนี้นะคะ ชื่อว่า สมถะเท้าขวา วิปัสสนาเท้าซ้าย เขียนโดย พศิน อินทรวงศ์ สำนักพิมพ์อมรินทร์ธรรมะ (ในเครืออมรินทร์) หนังสือเล่มนี้ เขียนโดยใช้ภาษาที่ง่ายๆ ทำให้เราเห็นภาพรวมของการปฏิบัติธรรมได้ หนังสือเล่มนี้ยืนยันว่า สมถะ และ วิปัสสนา จำเป็นต้องปฏิบัติควรคู่กันไป จะขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปไม่ได้ เหมือนเราเดินเราต้องก้าวด้วยขวา และซ้ายไปด้วยกัน จึงจะสามารถเดินหน้าไปได้ โดยผู้เขียนได้เขียนตัวอย่าง และประเภทของการบรรลุธรรมของพระอรหันต์ว่า ท่านปฏิบัติสมถะ และวิปัสสนาเช่นเดียวกัน ซึ่งมีการแทรกคำสอนของพระอาจารย์ที่มีชื่อเสียงทั้งในอดีตจนปัจจุบันเพื่อความชัดเจนยิ่งขึ้น เช่น หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต, หลวงพ่อฤาษีลิงดำ เป็นต้น และยังอธิบายเรื่องพื้นฐานให้เข้าใจว่า สมถะ นั้นคือความหยุดนิ่ง ความสงบของจิต มีจุดมุ่งหมายขั้นสูงสุดคือ ฌาน  ส่วนวิปัสสนา คือ ความเห็นแจ้ง จึงรู้แจ้ง และมีจุดหมายสูงสุดคือ ญาณ ผู้เขียนได้อธิบายเพิ่มเติมว่าฌาน มี8 ระดับ ตั้งแต่รูปฌาน 4 และอรูปฌาน 4 แต่ละระดับมีองค์ฌานที่ต่างกัน มีสภาวธรรมต่างกัน และยังอธิบายเกี่ยวกับนิโรธสมาบัติ คือ การบำเพ็ญของนักปฏิบัติธรรมชั้นสูง ผู้ที่จะเข้านิโรธสมาบัติได้ ต้องเป็นพระอริยบุคคลระดับพระอนาคามี หรือพระอรหันต์ที่ชำนาญในสมาบัติ 8 แล้วเท่านั้น โดยจะใช้เวลาอย่างน้อย 7 วัน ไม่เกิน 15 วัน หากใครได้ทำบุญกับผู้ที่ออกจากนิโรธสมาบัติใหม่ๆ จะได้บุญมาก เพราะผู้รับทานมีความบริสุทธิ์มากนั่นเอง ส่วนญาณนั้นผู้เขียนได้อธิบายว่า ญาณ คือ การหยั่งรู้อันวิเศษ เป็นความรู้ความเข้าใจที่เข้าถึงความจริงแท้ ญาณ คือ สิ่งที่เกิดขึ้นในระหว่างการปฏิบัติธรรม มีหลายระดับ สำคัญที่สุด คือ อาสวักขยญาณ คือ ญาณที่ใช้ในการกำจัดกิเลสให้หมดสิ้นไป สำหรับวิปัสสนูปกิเลสนั้น ผู้เขียนอธิบายว่า เป็นอุปสรรคซึ่งคอยขัดขวางการปฏิบัติธรรม เป็นธรรมารมณ์ที่เกิดแก่ผู้ที่ได้วิปัสสนาญาณขั้นอ่อนๆ ดูน่าชื่นชม แต่ความจริงเป็นโทษ เพราะทำให้เข้าใจผิดคิดว่าตนบรรลุธรรมแล้ว สุดท้ายผู้แต่งเสริมด้วยว่า การจะปฏิบัติได้ดีนั้น พละ 5 มีความสำคัญมาก เพราะ เป็นเครื่องทำใจให้มีพลัง คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ และปัญญา และได้ยกพุทธพจน์ที่ว่า บุคคลหากตั้งใจปฏิบัติธรรมให้จริงแล้ว จะบรรลุธรรมเป็นพระอริยบุคคลได้ทั้งสิ้น อย่างเร็ว 7 วัน อย่างกลาง 7 เดือน อย่างช้า 7 ปี ดังนั้นผู้เขียนจึงขอเป็นกำลังใจให้ผู้ปฏิบัติธรรมทุกท่านสามารถเดินตามรอยของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้สำเร็จ ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่า ทั้งสมถะ และวิปัสสนานั้นเป็นสิ่งที่ต้องปฏิบัติควบคู่กันไป จะปฏิบัติแต่สมถะอย่างเดียวก็ไม่สามารถบรรลุธรรมได จะปฏิบัติแต่วิปัสสนาอย่างเดียวโดยไม่ใช้สมถะเป็นบาทก่อน ก็ไม่ได้เช่นเดียวกันนั่นเอง  

The Water Secret “กิน” น้ำ ชะลอวัย (สิ่งดีๆ ที่ไม่ใช่แค่ “ดื่ม”)    วันนี้มีหนังสือที่ดีอีกเล่มหนึ่งมาแนะนำค่ะ ชื่อ “กิน” น้ำ ชะลอวัย เขียนโดยนายแพทย์ฮาวเวิร์ด มูราด  แปลโดย ธีร์ ทิพกฤต สำนักพิมพ์ในเครืออมรินทร์   หนังสือเล่มนี้น่าสนใจตรงที่ปกติแล้วเราจะคิดว่าเราต้องดื่มน้ำวันละ 6-8 แก้ว จึงจะเพียงพอต่อร่างกายของเรา แต่ที่ผ่านมาโดยส่วนตัวเราเองแม้ว่าจะดื่มน้ำเยอะแล้วแต่ก็ยังรู้สึกว่าผิวแห้งอยู่ดี เมื่อมาอ่านหนังสือเล่มนี้ทำให้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งค่ะ ว่าทำไม?   นพ.ฮาวเวิร์ด กล่าวเอาไว้ชัดเจนว่า “กุญแจสู่สุขภาพที่เปล่งประกายจากภายในสู่ภายนอกนั้น อยู่ที่การคงสภาพเซลล์ที่แข็งแรง ซึ่งสามารถเก็บกักน้ำได้ไม่ต่างกับเซลล์ที่อายุน้อยกว่า หากคุณสามารถซ่อมแซมเยื่อหุ้มเซลล์ของคุณ พร้อมกับดึงน้ำ และ สารอาหารต่างๆ มาให้เซลล์ได้ คุณก็จะสามารถต่อสู้กับความชรา และโรคภัยได้เช่นกัน”   จะเห็นว่าสำคัญมากๆ ที่เซลล์ของเราจะต้องกักเก็บน้ำเอาไว้ให้ได้ แต่ไม่ว่าเราจะดื่มน้ำมากแค่ไหนก็ตาม ความจริงคือ น้ำเหล่านั้นไม่สามารถให้เซลล์เก็บกักได้เลย ดังนั้นการดื่มน้ำเป็นแก้วๆ จึงไม่มีผลอะไรมากนัก   แท้ที่จริงแล้วการที่น้ำจะถูกดูดซึมเข้าเซลล์ได้นั้นได้มาจากการกินพืช ผัก ผลไม้ นั่นเอง นักวิจัยเรียกสารเคมีจากพืชว่า “สารพฤกษเคมี” หรือ “ไฟโตนิวเทรียน์” น้ำจากพืชพันธุ์ต่างๆ จะถูกดูดซึมเข้าไปในเซลล์ และทำให้ผนังเซลล์แข็งแรง สามารถเก็บกักน้ำได้อย่างมีประสิทธิภาพ ดังนั้นหนังสือเล่มนี้จึงใข้คำว่า “กิน” น้ำ   อาหารตามธรรมชาติที่ผ่านกระบวนการต่างๆ น้อยที่สุดจะมีปริมาณน้ำมากที่สุด โดยเฉพาะน้ำในผัก และผลไม้ที่มีสีสันสดใสซึ่งมีอยู่มากถึง 85 ถึง 98 เปอร์เซ็นต์นั้นเข้มข้นไปด้วยสารอาหาร เป็นโครงสร้างของน้ำที่ดีที่สุด   พืช ผัก แต่ละชนิดให้ผลในการต้านทานโรค เสริมสร้าง และ ป้องกันอนุมูลอิสระให้แก่ร่างกายต่างกันอย่างน่าอัศจรรย์ค่ะ ในหนังสือเล่มนี้ยังมีตำราอาหาร และเครื่องดื่ม สูตร water secrete อีกด้วย บางสูตรอาจจะดูแล้วทำยาก แต่ก็พอที่จะสามารถปรับให้เข้ากับวัตถุดิบที่มีในประเทศไทยได้ค่ะ   สิ่งที่น่าสนใจอีกอย่างก็คือ ผู้ที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรง เซลล์จะสามารถเก็บกักน้ำได้ทั่วร่างกาย ต่างจากผู้ที่ไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อน้ำจะสามารถเก็บกักได้น้อยกว่า  และสำหรับการออกกำลังกายนั้นก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องออกกำลังกายตามฟิตเนสเท่านั้น ให้เลือกการออกกำลังกายที่เราชอบเป็นสำคัญ เพื่อที่เราจะได้มีความสุขกับการออกกำลังกายด้วย   ในหนังสือเล่มนี้กล่าวเอาไว้อย่างชัดเจนว่า หลักการที่ชะลอวัยได้ นอกจากเรื่องของการ “กิน” น้ำแล้ว เรื่องอารมณ์ยังเป็นสิ่งที่สำคัญมากคือ เรื่องอารมณ์นั่นเอง หากเราเครียด อารมณ์ไม่แจ่มใส ให้ทานอาหารดีอย่างไรร่างกายก็ไม่สามารถตอบสนองได้เต็มที่ หากเรามีอารมณ์ดี อาหารร่างกายก็เสริมกันไปได้  ซึ่งเราเป็นชาวพุทธเราย่อมรู้ดีว่า วิธีการที่ทำให้จิตใจสงบ มีความสุขได้อย่างแท้จริง คือ การฝึกสมาธิ ดังนั้นจึงอยากแนะนำให้ทุกท่านลองฝึกสมาธิดูนะคะ เราจะได้มีสุขภาพกาย และ สุขภาพใจที่แข็งแรงไปพร้อมๆกัน    

ปลุกพลังความคิดบวก   วันนี้ขอเสนอหนังสือที่นำเสนอแนวคิดที่จะทำให้เรามีพลังในชีวิตมากขึ้น คือ “ปลุกพลังความคิดบวก” เล่มนี้เขียนโดย           คุณสิริลักษณ์ ตันศิริ  ซึ่งเธอเป็นนักพูดสร้างแรงบันดาลใจ และได้เขียนหนังสือแนวนี้มาแล้วซึ่งเล่มนี้เป็นเล่มที่ 3 ของสำนักพิมพ์ Busy-Day   หนังสือเล่มนี้เน้นเรื่องของการ “ปลุกพลังความคิดบวก” เพราะความคิดเป็นสิ่งที่ทรงพลัง เป็นได้ทั้งพลังสร้างสรรค์ และการทำลาย ถ้าเรามีความคิดดี คิดบวก และมีแรงบันดาลใจเพิ่มขึ้น ชีวิตจะเต็มไปด้วยความสดใส ผู้เขียนให้แนวการสร้างพลังคิดบวกไว้หลายประเด็น โดยแบ่งเป็นประเด็นย่อยๆ กว่า 60 บท โดยสิ่งที่ผู้เขียนเน้นมาตลอดคือ “การลงมือทำ”  ดิฉันขอยกตัวอย่างบางประเด็นที่น่าสนใจมาแชร์กันนะคะ   อย่างแรกเลยความคิดเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ถ้าคิดดี ชีวิตก็ดี คิดต่าง ชีวิตจึงต่าง และ ถ้าอยากสำเร็จก็ให้คิดแบบคนสำเร็จ พูดง่ายๆ คิดอะไรก็ได้อย่างนั้นค่ะ ให้เริ่มต้นที่ความคิด “ถ้าคุณไม่คิด ที่อยากจะมี หรือ อยากจะทำ หรืออยากจะได้ คุณก็จะไม่ได้” ผู้เขียนยกตัวอย่างประกอบว่า ถ้าไม่คิดจะมีบ้านใหม่ ก็จะมีบ้านหลังเดิม ถ้าไม่คิดจะเปลี่ยนงาน ก็จะยังคงทำงานเดิม เป็นต้น   ให้เราใช้ชีวิตแบบ Active ไม่ใช่ Passive คือ ใช้ชีวิตแบบเป็นผู้กำหนด ควบคุมเอง ไปในทิศทางที่คุณต้องการจะได้ ไม่ใช่ปล่อยให้สถานการณ์ หรือใครๆ นำพาไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมาย “ คิด จดจ่อ ลงมือทำ ได้รับผล”  และที่สำคัญที่ผู้เขียนได้แนะนำไว้คือ การ Focus ให้ถูกจุด ถ้าไม่ตรงจุดเราก็ไม่สำเร็จตามที่ตั้งใจไว้ เพราะมัวแต่จะออกนอกเส้นทาง  โดยวิธีที่จะเช็คว่าขณะนี้เรา Focus ได้ถูกจุดหรือไม่ผู้เขียนแนะว่า ให้การถามตัวเองบ่อยๆ อย่างน้อยก็ทุกเช้าว่า เป้าหมายที่สำคัญสำหรับฉันตอนนี้คืออะไร วันนี้ฉันจะลงมือทำอะไรบ้าง ที่สำคัญเมื่อถามแล้ว ตอบคำถามแล้วให้ลงมือทำตามนั้นด้วย แล้วจะเข้าใกล้เป้าหมายเร็วว่าที่คิด แต่ถ้าใครยังไม่รู้เป้าหมายของตนเองให้รีบค้นหาโดยเร็ว เพราะอนาคตของเรานั้นจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นกับสิ่งที่เราทำในปัจจุบันนี้ในทุกๆขณะ “อนาคตต้องสร้างให้เกิดด้วยมือเรา ไม่ใช่ปล่อยให้มันเกิด” ผู้เขียนให้แนวทางในการจับแง่คิดให้เราลงมือทำ และ สร้างอนาคตในอย่างที่เราอยากเป็น ซึ่งเป็นสิ่งที่หลายๆ คนอาจลืมคิดไปนะคะ   สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นอุปสรรค์ของมนุษย์คือ “เราเป็นมนุษย์ปฏิกิริยา” เพราะมนุษย์มักจะทำอะไรตามความคุ้นชินโดยอัตโนมัติ ซึ่งมักเป็นไปในแง่ลบเสมอ ดังนั้นผู้เขียนจึงให้เราตั้งสติพิจารณาให้ดี “เรา นี่แหละ เป็น เหตุ ส่วนหนึ่งของ ผล ที่เรากำลังได้รับ” ให้เราทำอะไรอย่างมีสติ เลือกในสิ่งที่เป็นประโยชน์กับเรา และเมื่อเลือกแล้วต้องยอมรับผลลัพธ์นั้นด้วย   การที่ใครสักคนจะสำเร็จได้นั้น ต้องแลกมาด้วยการฝึกฝนตนเองอย่างหนัก เข้มงวด มีระเบียบวินัย มุ่งมั่น ทุ่มเท อดทน พากเพียร พยายาม เพื่อที่จะประสบความสำเร็จ ดังนั้น ต้องถามตัวเองว่า อยากสำเร็จ ต้องยอมแลกกับสิ่งเหล่านี้จะยอมหรือไม่ ถ้าคำตอบคือ ยอมแลก ก็ให้มุ่งมั่นทำตามเป้าหมายอย่างไม่ต้องลังเล...ไม่มีอะไรได้โดยไม่แลกด้วยความพยายามหรอกค่ะ ประเด็นนี้ผู้เขียนเตือนสติเราได้ดีมากค่ะ เพราะจะทำให้เราเตรียมใจให้พร้อมกับความเหนื่อยยากก่อนที่จะได้รับผลสำเร็จนั้น โดยวิธีการคือ ให้นำตัวเองออกมาจาก Comfort Zone เพื่อขยายขีดความสามารถ และระดับความสำเร็จต่อไป   อุปสรรคอีกอย่างคือ ความกลัว ทำให้เราไม่กล้าที่จะสำเร็จ และเมื่อเราไม่กลัวซะแล้ว ความกล้าหาญจะเกิดขึ้น ในที่สุดความสำเร็จจะตามมา นอกจากนี้อดีตเป็นสิ่งที่เราไม่ควรจะกังวลมากนัก เพราะอดีตที่ผิดพลาดบางทีอาจเป็นตัวปิดกั้น หยุดยั้งสิ่งที่เราอยากทำให้อนาคต ดังนั้นผู้เขียนแนะนำให้เรา “ทำอนาคตให้ว่างจากอดีต ตั้งแต่บัดนี้ เพราะในความว่าง อะไรก็เกิดขึ้นได้”  และเรายังควรฝึกแยกแยะเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นว่า อะไรคือสิ่งที่เกิดขึ้น อะไรเป็นสิ่งที่เราปรุงแต่งเอง เพราะความคิดปรุงแต่งมักเป็นในทางลบเสมอ ดังนั้นให้มีสติเตือนตนให้เร็วไม่ใช้อยู่กับความคิดปรุงแต่ง  ส่วนสิ่งที่ต้องระวังซึ่งผู้เขียนเตือนไว้ก็คือ “สิ่งที่คุณคิด พูด เห็น หรือทำบ่อยๆ มันจะกลายเป็นนิสัย และมันจะกลายเป็นการโปรแกรมตัวคุณเองแบบอัตโนมัติ โดยที่คุณไม่รู้ตัว!” ใช่แล้วค่ะ ระวังนะคะ ถ้าเรามัวแต่คิดว่า เราไม่เก่ง สู้ใครเขาไม่ได้ มันก็จะโปรแกรมตัวคุณให้เป็นแบบนั้นจริงๆ ดังนั้น หมั่นโปรแกรมตัวคุณใหม่ในทางบวก ซึ่งผู้เขียนเรียกว่า “Input = Output” เช่น out put คือ อยากเป็นคนน่ารัก สดใส เราก็ต้องใส่ Input 3 ระดับคือ 1. โปรแกรมตัวเองว่า ฉันเป็นคนน่ารัก สดใส 2. จินตนาการเห็นภาพตัวเองเป็นคนน่ารัก สดใส และ 3. หมั่นยิ้มบ่อยๆ  ทำไปเรื่อยๆ ตัวเราก็จะกลายเป็นคนน่ารัก สดใสในที่สุด   กฎที่น่าสนใจข้อหนึ่งที่ผู้เขียนนำเสนอคือ “กฎการดึงดูดนำชักพา” คือ คลื่นพลังงานอะไรก็แล้วแต่ที่ใกล้เคียงกันจะดึงดูดกัน  ยกตัวอย่างเช่น คนที่คิดบวก จิตใจเบิกบาน วัดคลื่นพลังงานจากสมองจะเห็นคลื่นพลังงานบวกที่สูงมาก คลื่นเหล่านี้จะไปดึงดูดคลื่นประเภทเดียวกันเข้ามาในชีวิตจึงได้พบเจอแต่เหตุการณ์ดีๆ ตรงกันข้ามกับคนที่คิดลบ ท้อแท้กับชีวิต เขาเหล่านี้จะส่งคลื่นพลังงานที่เป็นลบออกมา แล้วก็จะไปดึงดูดเหตุการณ์ร้ายๆเป็นประจำ ดังนั้น คิดแต่สิ่งที่ดีและเป็นบวกนะคะ อีกอย่างคือ ให้เราเลิกบ่น เพราะการบ่นเป็นการส่งสัญญาณการคิดลบเข้ามาในสมองค่ะ   สำหรับเส้นทางความสำเร็จนั้น คือ ให้เราหมั่นชมตนเองแม้เรื่องเล็กน้อย ไม่กลัวที่จะลองทำอะไรใหม่ๆ อย่าติดกับกรอบเก่าๆ หมั่นหาความรู้ให้ตนเองเสมอๆ มีความพยายามไม่สิ้นสุด และให้เราทำดีต่อไป ที่สำคัญหมั่นชำระใจให้ใสสะอาดอยู่เสมอค่ะ   โดยสรุปแล้วหนังสือเล่มนี้ได้กระตุ้นให้เราให้ความสำคัญกับเรื่องของความคิด เพราะความคิดที่ถูกต้องเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความสำเร็จในชีวิต ดังนั้น ให้เราหมั่นคิดบวกเอาไว้นะคะ หลักง่ายๆ คิดดี พูดดี ทำดี เพียงเท่านี้สิ่งดีๆ ก็จะสะท้อนกลับมาหาเราค่ะ    

ฝึกสมองให้ฉลาดโดยการ อ่านให้เร็ว   ส่วนตัวแล้วเป็นคนที่รักการอ่านมากๆ ค่ะ เพราะอ่านหนังสือ ถ้าเราเลือกอ่านหนังสือที่ดีแล้ว ได้ความรู้มากมายทีเดียว แต่อย่างที่เรารู้ล่ะค่ะว่าในโลกนี้มีหนังสือมากมายเหลือเกินที่รอให้เราอ่าน และเราก็มีเวลาจำกัด ดังนั้นวันนี้จะมาแชร์ภาพรวมของการฝึกอ่านเร็วโดย ดร.สุพาพร เทพยสุวรรณ ให้เพื่อนๆ อ่านเป็นออเดิร์ฟกันก่อน แล้วเดี๋ยวจะลงรายละเอียดในเรื่องการฝึกต่อไปค่ะ   ปกติคนเรามีความสามารถในการอ่านโดยเฉลี่ยได้ประมาณ 125-250 คำต่อนาที แต่เราสามารถพัฒนาความสามารถในการอ่านของเราได้ถึง 500-1000 คำต่อนาที หากเรามีความสามารถในการอ่านเร็ว นั่นหมายความว่าใน 5 นาทีเราอ่านคำต่างๆได้ถึง 2,500 คำ ซึ่งจะช่วยให้เราประหยัดทั้งเวลาและพัฒนาความรู้ให้กว้างไกลยิ่งขึ้น การอ่านหนังสือเร็วและจับใจความได้เป็นขั้นตอนของการใช้สมาธิ จดจ่ออยู่กับสิ่งนั้น โดยเทคนิค 3 ข้อนี้จะช่วยให้เรามีสมาธิในการอ่านดีขึ้น     1. กำจัดสิ่งที่รบกวนออกไป ทุกสิ่งที่ทำให้เราขาดสมาธิในการอ่านไม่ว่าจะเป็น เช่น เสียงทีวี เสียงวิทยุ กลิ่น ยุง หรือบรรยากาศอื่นๆที่ทำให้เราคิดฟุ้งซ่านไม่สามารถมีสมาธิจดจ่อต่อสิ่งที่เราจะอ่านได้นั้น ควรกำจัดออกไป   2. หาเหตุผลในการอ่านและสร้างจุดสนใจ ถามตัวเองว่าทำไมต้องอ่าน สร้างแรงจูงใจ จะช่วยเป็นแรงขับเคลื่อนในการอ่านได้ ทำให้รู้สึกอยากอ่านและมีใจจดจ่อ หากเราอ่านธรรมดาและไม่เห็นคุณค่าของสิ่งนั้นจะทำให้ไม่อยากอ่าน หากไม่สามารถทำได้ให้ออกไปทำกิจกรรมอย่างอื่นก่อน แล้วกลับมาคิดถึงจุดสนใจของสิ่งที่จะอ่านใหม่จะช่วยให้มีสมาธิในการอ่านได้   3. หยุดพักเป็นระยะ หยุดพักการอ่านเมื่อจบบท เพื่อทบทวนสิ่งที่เราอ่านไปแล้ว อาจจดบันทึกไว้ด้วย เพื่อว่าเมื่อเรากลับมาอ่านใหม่สมองจะเปิดรับสิ่งที่จะอ่านต่อไปได้ดีขึ้นมากกว่าการทนอ่านไปเรื่อยๆ เพราะจะทำให้สมองล้า และการหยุดพักในการอ่านบ้างจะช่วยให้จับใจความได้ดีขึ้น ดังนั้นสิ่งที่จะช่วยพัฒนาการอ่านให้ดีขึ้นคือการกำขัดสิ่งที่รบกวนออกไป หาเหตุผลและความสนใจในการอ่านและหยุดพักสายตาบ้าง จะช่วยให้เรามีสมาธิในการอ่านดีขึ้น   คราวนี้ลองมาดูเทคนิคในการอ่านเร็วกันบ้าง   1. ลองหยิบหนังสือเล่มเก่ามาอ่านใหม่ ฝึกการอ่านเร็วโดยการหยิบหนังสือที่เคยอ่านมาแล้วมาอ่านอีกครั้ง เพราะเราทราบแล้วว่าเรื่องราวในหนังสือเป็นอย่างไร จะทำให้ง่ายขึ้น จับเวลาอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วลองแข่งกับเวลาดู การอ่านโดยรู้เรื่องราวมาก่อนแล้วจะทำให้เรามีสมาธิ อ่านได้เร็วและมีประสิทธิภาพมากขึ้น ความเร็วในการอ่านจะค่อยๆดีขึ้นและเราจะพัฒนาการอ่านหนังสือประเภทอื่นๆที่แตกต่างออกไปได้ด้วยในเวลาเดียวกัน   2. ทำความคุ้นเคยกับสิ่งที่จะอ่าน เช่น สังเกตโครงสร้างของหนังสือ รู้จักปกหน้า ปกหลัง สารบัญ ดัชนี บรรณานุกรม   3. ใช้เทคนิค scanning ( แบบค้นหา ) ก่อนเริ่มการอ่าน พูดง่ายๆคือหาประเด็นสำคัญในการอ่านให้พบ เป็น scanning คือการกวาดตาอย่างรวดเร็วเพื่อหาเป้าหมายหรือข้อมูลสำคัญ เราต้องรู้ว่าเราอ่านเพื่อค้นหาอะไรอยู่ เหมือนเวลาเราตรวจสลากกินแบ่งรัฐบาล หรือการตรวจผลรางวัลรายชื่อการจับฉลาก เป็นต้น   4. ใช้เทคนิค skimming ( กวาดสายตาในการอ่าน ) เราควรกวาดสายตาคร่าวๆหาคำสำคัญ หรือประเด็นสำคัญอีกครั้งหลังการอ่าน skimming ( กวาดสายตาในการอ่าน )จะช่วยให้เข้าใจสิ่งที่อ่านมากขึ้น การจับประเด็นสำคัญได้ จะทำให้เราทราบว่าผู้เขียนต้องการอะไร และทำให้การอ่านของเรามีชัยไปกว่าครึ่ง   5. ทำเครื่องหมายในขณะที่อ่านไปด้วย ขีดเส้นใต้หรือทำเครื่องหมายกำกับไว้เมื่อเห็นข้อความสำคัญ สิ่งนี้จะช่วยในการจับใจความ และทำให้การอ่านของเราเร็วขึ้น อย่าทำเครื่องหมายไว้ทั้งหน้า เอาแค่ประเด็นสำคัญเท่านั้น ทำเครื่องหมายไว้ประมาณ 10% ของทั้งหมด ส่วนอีก 90%เป็นรายละเอียดของเนื้อหาซึ่งต้องอ่านให้เข้าใจ การทำเครื่องหมายจับประเด็นสำคัญๆเอาไว้จะทำให้การอ่านของเราง่ายขึ้นและรวดเร็วขึ้นในเวลาเดียวกัน   6. การอ่านหนังสือที่ถูกต้องไม่จำเป็นต้องออกเสียงออกมาด้วย และไม่ต้องสะกดที่ละคำ เพราะจากงานวิจัยของมหาวิทยาลัย Cambridge สหรัฐอเมริกาค้นพบว่าสมองของเราถูกออกแบบมาให้อ่านโดยภาพรวม เช่น ฉัรนกัธเอ ก็สามารถอ่านออกได้ทันทีว่า ฉันรักเธอ ดังนั้นการอ่านออกเสียงจะทำให้สมองต้องทำงานหลายขั้นตอน   7. อ่านแล้วสร้างภาพขึ้นในสมองด้วย จะทำให้การทำความเข้าใจได้ง่ายขึ้น เช่น ฉันเห็นนกสีแดงเล็กๆบินสูงบนท้องฟ้าสีคราม   8. ปัจจัยที่ทำให้การอ่านช้าลง คือ ความเหนื่อยล้า การขาดแรงจูงใจ การค่อยๆอ่านไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมาย และการอ่านแบบต้องการความเข้าใจแบบ 100% รวดในครั้งเดียว   จากหนังสือ Speed Reading Manual ทำให้ทราบว่าหากเราฝึกความสามารถในการอ่านเร็วได้ นอกจากจะเป็นการพัฒนาให้เรามีความรู้ที่กว้างไกลแล้ว การอ่านเร็วนั้นเป็นพัฒนาสมองของเราให้ฉลาดขึ้นโดยไม่รู้ตัวด้วย   เป็นยังไงกันบ้างคะ...เทคนิคเล็กๆ น้อยสำหรับการอ่านเร็ว โดยส่วนตัวแล้วก็ฝึกอ่านเร็วมานานแล้วล่ะค่ะ ชีวิตเปลี่ยนไปเมื่ออ่านได้เร็วขึ้น เพราะจากที่เคยอ่านหนังสือ How to เล่มหนาๆ สัก 300-400 หน้าโดยใช้เวลาประมาณ 1 อาทิตย์ แบบตั้งใจอ่านวันละ 2-4 ชั่วโมง กลายเป็นอ่านได้มากถึง 3 เล่ม ถ้ามีสมาธิแต่ตั้งใจอ่านจริงๆ น่ะค่ะ...ขอให้ทุกคนเปิดใจลองฝึกอ่านเร็วกันนะคะ แล้วคราวหน้าเราจะเอาเทคนิคการฝึกแบบลงรายละเอียดมาแชร์กันค่ะ...อย่าลืมนะคะ “อ่านหนังสือ วันละนิดจิตแจ่มใส” ค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ : http://www.richmanshare.com

อัจฉริยะสร้างสุข   วันนี้เราจะ review ซีรีย์หนังสือ “อัจฉริยะ” ของคุณวนิษา เรช ปริญญาโทด้านสมอง จากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ซึ่งเล่มนี้คุณหนูดีได้ให้เคล็ดลับดีดีในการใช้ชีวิตให้ฉลาด และมีความสุข พิมพ์โดย บริษัท อัจฉริยะสร้างได้ จำกัด   คุณหนูดีให้หนังสือเล่มนี้เป็นคู่มือดูแลสมอง...ให้ฉลาดและมีความสุข  โดยใช้คำว่า “วิทยาศาสตร์ความสุข (The Science of Happiness) ” ซึ่งเป็นวิชาเรียนของเธอในสมัยที่เรียนที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เป็นการผสมผสานองค์ความรู้ที่คุณหนูดีได้ร่ำเรียนมาในเชิงวิชาการ แล้วมาปรับใช้กับชีวิต เมื่ออ่านในเล่มแล้วจะเห็นว่า มีเรื่องของวิทยาศาสตร์ ซึ่งได้แก่ แพทย์ศาสตร์ จิตวิทยา และพุทธศาสนาด้วย....แต่จะว่าไปพุทธศาสนาก็คือ วิทยาศาสตร์นั่นเอง ดังนั้นความสุขจึงเป็นสิ่งที่ควบคุมได้ วัดได้ มีนักวิจัยแนวใหม่ที่สนใจค้นคว้าเรื่องอารมณ์สุขกันมากขึ้น ในกระแสที่เรียกว่า “จิตวิทยาเชิงบวก (Positive Psychology)”   คุณหนูดีบอกว่าในอดีตคนเราคิดว่า เรื่องของความคิดอยู่ที่สมอง ความรู้สึกอยู่ที่หัวใจ แต่ความจริง เรื่องของหัวใจหรือความสุขอยู่ที่สมองค่ะ เพราะสมองเป็นแหล่งกำเนิดความสุข ความทุกข์ และสมองควบคุมอารมณ์ความรู้สึกทุกชนิด เรื่องนี้โดยส่วนตัวเห็นด้วยค่ะว่า หัวใจนั้นทำหน้าที่สูบฉีดเลือดไม่เกี่ยวกับความรู้สึก แต่อยากเพิ่มเติมอีกสักนิดสำหรับชาวพุทธ เนื่องจากชาวตะวันตกไม่ได้นับถือศาสนาพุทธจึงไม่มีความรู้เรื่องของ “จิต” อย่างที่ชาวพุทธได้เรียนรู้จากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ว่าใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว สิ่งที่ควบคุมทุกสิ่งคือ “ดวงจิต” หรือ ดวงวิญญาณ ที่อาศัยร่างกายหยาบนี้เป็นรังอาศัย เมื่อจิตสั่ง ระบบร่างกายทั้งหมดจึงดำเนินการตาม หากเปรียบกับเครื่องคอมพิวเตอร์ จิต ก็คือมนุษย์ที่สั่งให้คอมพิวเตอร์ทำงาน และสมองเหมือน CPU ซึ่งควบคุมทุกอย่าง แต่มันก็ไม่สามารถทำงานได้ถ้าเราไม่ป้อนคำสั่งเข้าไปนั่นเอง จิตวิทยาเชิงบวกนี้ เป็นการพูดถึงสภาพจิตของคนที่เป็นบวกที่สุด แข็งแรงที่สุด งดงามที่สุดวิชานี้สอนโดย ดร.ทาล เบน ชาฮาร์ ผู้บุกเบิกสอนจิตวิทยาเชิงบวกคนแรกๆ  การฝึกมองแง่บวกสามารถลดภาวะต่างๆ ในเชิงลบได้ และยังเป็นการสร้างสิ่งที่ถูกต้องดีงามด้วย คุณหนูดีว่าเมื่อเข้าไปในห้องเรียนนี้ครั้งแรก ก็ตกตะลึงเพราะมีคนเรียนเป็นพัน เห็นได้ชัดว่ามนุษย์อยากมีความสุขทุกคน และจากผลวิจัยพบว่า มีคนมากมายที่เป็นโรคซึมเศร้า เครียด กังวล มากมายจริงๆ เรามาดูกันว่าหลักการเขาเป็นอย่างไร   หลักการ “ยอดอ่อนผลิใบ” หรือ “Growing Tips Statistics” เป็นวิธีการเลือกศึกษาส่วนยอดของสังคม ซึ่งคนที่มีความสุขเป็นพิเศษในสังคมเราเป็นอย่างไร ก็เป็นสิ่งที่ไม่ยากที่คนธรรมดาจะลอกเลียนแบบ และเราควรเลือกที่จะคิดบวกๆ ให้มากเข้าไว้ เมื่อเราทำอะไรผิดพลาดขึ้นมาอย่างน้อยที่สุด เราก็เหลือ “บวกหนึ่ง” ไม่ติดลบนั่นเอง   มีงานวิจัยที่ไปศึกษาผู้ที่มีความสุขยิ้มง่ายว่าชีวิตเขาเป็นอย่างไร ปรากฎว่าพวกเขาก็มีความพลัดพราก สูญเสีย เช่นกัน แต่ปัจจัยที่ทำให้เขามีความพิเศษคือ “วิธีตีความปัญหา” และ ช่วงเวลา “พลิกฟื้นเยียวยา” ที่รวดเร็ว ดังนั้นปัจจัยสำคัญคือ วิธีการมองโลกของคนเหล่านั้นที่เป็นบวก   สิ่งสำคัญอีกอย่างคือ คนเรามักจะทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก  แต่คนที่มีความสุขจะทำให้เรื่องยากเป็นเรื่องง่าย ดังนั้นหลักการที่คุณหนูดีแนะมาคือ หลัก”ไม่มากและไม่ยาก”  ในด้านของสมองคุณหนูดีให้เราลองเดาว่าภารกิจสำคัญที่สุดของสมองคืออะไร บ้างก็ตอบว่า การคิด บ้างก็ว่า การจำ หรือการสร้างสรรค์งาน แต่ในความจริงแล้วไม่ใช่ค่ะ....ภารกิจหลักของสมองคือ “การเอาชีวิตรอด” ซึ่งเกี่ยวกับอารมณ์รุนแรงหลายชนิด ที่เลี่ยงไม่ได้คือ อารมณ์กลัว และอารมณ์โกรธ สิ่งเหล่านี้ทำให้ชีวิตเราอยู่ในวังวนของความเป็นลบ ถ้าเราเข้าใจและอยู่เหนืออารมณ์เหล่านี้เราจะมีความสุขได้   ที่เราต้องยอมรับความจริงข้อหนึ่งคือ ธรรมชาติของคนเราจะคิดในทางลบเป็นปกติ อย่างที่คุณหนูดีกล่าวว่า “ความทุกข์ เป็นอาหารจานโปรดของสมอง” เราจึงต้องฝึกคิดในเชิงบวกเพื่อต้านความคิดลบโดยธรรมชาติ ในเรื่องนี้โดยส่วนตัวแล้วเห็นว่าหลักการดังกล่าว ถูกต้องตรงกับคำสอนในพระพุทธศาสนาจริงๆ ค่ะ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ได้กล่าวไว้ว่า ดวงจิตที่แท้จริงของมนุษย์ เป็นประภัสสรผ่องใสมากๆ แต่ถูกกิเลสครอบงำจิตใจทำให้ คิด พูด ทำ ในสิ่งที่ไม่ดีเป็นปกติ การที่จะกลับมามีจิตใจที่ผ่องใสได้อีกครั้งคือ ต้องขจัดกิเลสออกให้มากที่สุด และมีสติประคองรักษาใจของเราให้ใสได้ตลอด การมองโลกในแง่บวกเป็นสำคัญ พระองค์จึงสอนให้เรามองชีวิตด้วยความเข้าใจในความเป็นจริงของกฎไตรลักษณ์ คือ ความไม่เที่ยง ความเป็นทุกข์ และความไม่ใช่ตัวตน และยอมรับในสิ่งเหล่านี้ให้ได้ เมื่อทำได้เราจะปล่อยวาง และมีความสุข นี่คือการคิดบวกในพระพุทธศาสนา   คุณหนูดีอธิบายต่อว่า แต่ยังไงความทุกข์ก็เป็นสิ่งที่จำเป็น สมองเราจะจดจำความทุกข์ได้ดี ไม่ว่าจะเป็น ความเสียใจ แค้นใจ เศร้า ทั้งนี้ก็เพื่อให้เราจดจำและไม่ทำผิดซ้ำอีก จนเป็นอันตรายถึงชีวิตในที่สุด และเมื่อคนเราเจอเรื่องที่เป็นทุกข์ สมองจะจัดการ “ตัดระบบจ่ายพลังงานสำรอง” ทำให้เราเกิดอาการ เนือยๆ ไม่อยากทำอะไร เพื่อบ่งบอกให้เรารู้ว่า ความรู้สึกแบบนี้เป็นลบ เป็นทุกข์ ให้เลิกความคิดเช่นนี้ซะ แล้วไปหาอะไรที่ดีกว่า สำหรับคนไหนที่มีความทุกข์คอยตามหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลานั้น ให้รีบหาอะไรทำ ที่ต้องมีการใช้ความคิด ขยับร่างกาย อ่านหนังสือ เพื่อให้สมองได้เปลี่ยนโหมดมาทำงานที่สร้างสรรค์ แล้วสักพักสมองจะตัดขาดจากวงจรความทุกข์เอง เข้าสู่โลกแห่งความสุขอีกครั้ง   คุณหนูดีอธิบายเรื่องอวัยวะหนึ่งในสมองที่ทำหน้าที่เหมือนระบบรักษาความปลอดภัย คือ  “อมิกดาลา” ซึ่งมาจากรากศัพท์ว่า “เมล็ดอัลมอลด์” เพราะอวัยวะนี้มีลักษณะคล้ายอัลมอลด์ อวัยวะนี้มหัศจรรย์เพราะจะทำหน้าที่สั่งงานให้เรามีชีวิตอยู่รอดในยามคับขัน แต่ในเวลาปกติเจ้าอวัยวะตัวนี้จะไม่ทำอะไรเลย นอกจากนี้สมองยังมีระบบซิมพาเทติก (Sympahtetic System) ทำหน้าที่เพิ่มพลังงานด้วยการเพิ่มอัตราเต้นของหัวใจ ขยายรูม้านตา ชะงักระบบร่างกาย  ฯลฯ ส่วนระบบพาราซิมพาเทติก (Parasympathetic System) ซึ่งทำงานร่วมกันในภาซะฉุกเฉิน ก็จะตัดพลังงานของเราด้วยการลดอัตราการเต้นของหัวใจ หดม่านตา ลดเหงื่อ เป็นต้น ให้เราหลบนิ่งๆ หากมีภัย ระบบตัด และจ่ายพลังงานนี้ทำให้เรารอดชีวิตในยามคับขัน โดยสมองส่วนคิดสั่งการไม่ทันเลย แต่เจ้าระบบนี้เองก็ทำให้คนเราตอบโต้สิ่งที่มากระทำเราอย่างรุนแรง ด้วยความรุนแรงกลับไป โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นเราจึงต้องฝึกสติให้ดีดี ทำให้ตัวเราไม่ตื่นเต้น หวาดกลัวอะไรง่ายๆ สงบ และ ผ่อนคลาย   อีกประเด็นที่น่าสนใจคือ เมื่อเรามีความทุกข์ ความฉลาดจะน้อยลง  เมื่อมีความสุข ความฉลาดจะมากขึ้น เพราะอวัยวะสำคัญคือ ฮิปโปแคมปัส ซึ่งหากมีความทุกข์ฮอร์โมนที่เกี่ยวกับความเครียด เช่น คอร์ติซอล จะหลั่งไปทำลายเซลล์ และเส้นใยสมอง และสมองส่วนนี้เองที่ทำหน้าที่เหมือน “เครื่องบันทึกความจำ” ทำให้เราลืมง่าย จำอะไรไม่ค่อยได้  ถ้าอยากเรียนเก่ง จำแม่น ต้องเห็นโทษของความทุกข์ ความเจ้าคิดเจ้าแค้น และความคิดทางลบอื่นๆ การที่เรารู้จักให้อภัยคนเปรียบเสมือนเราได้บำรุงเซลล์ และเส้นใยสมองของเรา ดังนั้นถ้าเรารักตัวเองก็ต้องเลิกคิดลบกันเถอะค่ะ และยังทำให้สังคมเราเป็นสังคมที่มีความสุขด้วย  ตรงกันข้ามถ้าเรามีความสุขเครื่องสแกนสมองจะบอกได้เลยว่าสมองจะได้รับการบำรุงด้วยสารเคมีดีดีที่หลั่งออกมา ทำให้เราผิวพรรณดี อารมณ์แจ่มใส โครงสร้างเส้นใยสมองก็ได้รับการวางใหม่เรื่อยๆ ทำให้เราฉลาดขึ้น การวิจัยต่างๆ ยืนยันว่าเมื่อมีความสุข สมองจะชุ่มฉ่ำไปด้วยสารดีดีที่มาหล่อเลี้ยง เราพูดได้ว่า “คนมีความสุข คือ คนฉลาด”   ส่วนตัวแล้วชอบประเด็นข้างต้นนี้มากๆ เพราะมันเป็นการที่วิทยาศาสตร์พิสูจน์สิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ตรัสเอาไว้ว่า "สมาธิ ทำให้เกิดปัญญา" หรือ “สุขใดยิ่งกว่าใจหยุดใจนิ่งไม่มี” แสดงให้เห็นว่า เมื่อเราฝึกสมาธิจนในนิ่งสงบ จะเกิดความสุข และเมื่อมีความสุขสมองของเรา (เป็นส่วนทางกายภาพ) ก็ได้รับการบำรุงทำให้มีประสิทธิภาพ เรียนรู้เร็ว จำแม่น ท้ายที่สุดจึงเป็นคนมีปัญญา และฉลาด นี่เองเป็นการยืนยันว่า เมื่อกาลเวลาผ่านไปวิทยาศาสตร์ จะเป็นสิ่งยืนยันความจริงในพระพุทธศาสนา   คุณหนูดีอธิบายต่อว่า แต่ความเครียดในระยะสั้น จะให้ผลตรงข้าม คือ ทำให้สมองทำงานได้ดี เช่น ความเครียดอ่อนๆ ช่วงใกล้สอบ ทำให้เราอ่านหนังสือดีขึ้น จำแม่นขึ้น เพราะสารเคมีที่หลั่งออกมากรณีนี้คือ “อะดรีนาลิน” ช่วยกระตุ้นให้เราทำงานได้สำเร็จเร็วขึ้น อันนี้ก็เห็นด้วยสุดๆ สังเกตว่า เวลาจำอะไรหน้าห้องสอบนี่จะจำแม่นมากๆ ดังนั้นเราควรจะ “เรียนด้วยความสุข” ฝึกอารมณ์ดีกันบ่อยๆ จะได้ไม่เผลอไปมีอารมณ์ในทางลบนะคะ   นอกจากนี้อารมณ์นี้ยังทำให้มีอายุยืนอีกด้วยมีงานวิจัยยืนยันแม่ชีกลุ่มที่มีความคิดบวกมีอายุยืนถึง 94 ปี ได้ร้อยละ 54 แต่แม่ชีที่คิดลบ มีชีวิตอยู่เหลือเพียง 11 ปี ดังนั้นคุณหนูดีจึงเตือนตัวเองว่า ถ้ามีความคิดลบ มองคนอื่นไม่ดี เท่ากับเป็นการฆ่าตัวตายผ่อนส่ง คิดแบบนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ ดังนั้นอยากอายุยืนสุขภาพแข็งแรงก็คิดบวกกันนะคะ  แต่สำหรับบางคนมีความเห็นว่า มองโลกในแง่ดีเกินไปทำให้อาจจะประเมินสถานการณ์ต่างๆ ผิดไป อาจถูกหลอกเพราะไม่ระวัง ดังนั้นทางออกก็คือ การมองโลกตามความเป็นจริง...ไม่อยากจะบอกว่า ประเด็นนี้ก็ตรงกับคำสอนในพระพุทธศาสนาอีกแล้ว   สมองเรานั้นฝึกให้คิดบวกได้ค่ะ คุณหนูดีให้ขั้นตอนไว้ 9 ประการ 1) ให้ยอกรับว่าควาทุกข์ และความเครียดมีผลร้ายต่อสมองจริง 2) รู้จักพูดคำว่า “ไม่” เพื่อปฏิเสธสิ่งที่เราไม่ชอบ และไม่มีเวลา 3) นอนให้เพียงพอ คือ นอนอย่างน้อย 6 ชั่วโมง ถ้าต่ำกว่านั้น สารอินซูลินจะหลั่ง ทำให้เป็นโรคอ้วน และเบาหวานได้ง่าย โดยเน้นให้เราสร้างสภาวจิตใจของเราให้สงบก่อนนอน เช่น การฟังเพลงบรรเลงเบาๆ หรือ นั่งสมาธิ สวดมนต์ 4) ออกกำลังกายสม่ำเสมอ 5) สวดมนต์ และนั่งสมาธิประจำ มีงานวิจัยรองรับว่าการนั่งสมาธิทำให้ผู้ป่วยหายป่วยได้มากกว่าผู้ที่ไม่ได้นั่งสมาธิ สมาธิช่วยลดภาวะกังวล ผ่อนคลาย หลับดีขึ้น มีการสแกนสมองผู้ที่นั่งสมาธิจึงเห็นว่า กิจกรรมทางสมองลดลงกว่าปกติ และสมองส่วนหน้า พรีฟรอนทัลคอร์เท็กซ์ ที่เกี่ยวกับการวิเคราะห์ทำงานเต็มที่กว่าปกติ อย่างนี้เองสมาธิจึงทำให้คนฉลาด 6) เลี่ยงสารเคมีที่ทำร้ายสมอง คือ คาเฟอีน นิโคติน หรือสารเสพติด 7) ควรหาสารอาหารดีดีมาบำรุงสมอง เช่นพวก กลุ่มวิตามินบี  หรือ น้ำมันปลา 8) ให้ตารางเวลากับการหัวเราะทุกวัน หัวเราะให้ได้ทุกวันเกิดผลดีต่อชีวิตได้จริง   คุณหนูดีให้เทคนิคสำหรับคนที่มันจะจำแต่สิ่งที่ดีไว้ว่า ให้หาเรื่องดีๆ มาให้สมองเกาะเยอะๆ สมองจะได้มีพื้นที่สำหรับเรื่องเศร้าน้อยลงไปเองค่ะ แล้วก็แนะนำให้เล่มเกมส์ “เริ่มต้นที่ตอนจบ” คือ ให้หลับตาแล้วนั่งนิ่งๆ ถามตัวเองว่า “ชีวิตนี้ไม่ได้ทำอะไรแล้วจะเสียดายที่สุด และถ้าไม่ได้ใช้เวลากับใครแล้วจะเสียดายที่สุด” เมื่อเราตอบตัวเองได้ เราจะปรับวิถีชีวิตเพื่อที่ว่า ในปั้นปลายชีวิตเราจะได้มีความสุข เพราะตลอดชีวิตเราได้ถูกเติมเต็มแล้ว   คนเรามักมีทุกข์เพราะชีวิตล้มเหลว คุณหนูดีให้ข้อคิดว่า อัจฉริยบุคคลแทบทุกคนเคยล้มเหลวในชีวิต แต่ความล้มเหลวอาจไม่ใช่สิ่งตรงข้ามกับความสำเร็จและเป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จ เป็นส่วนผสมของกันและกันมากกว่า เพราะมีความล้มเหลวจึงได้สั่งสมความรู้และสำเร็จได้ในที่สุดนั่นเอง คุณหนูดีได้เล่าเรื่องของ เจ. เค. โรว์ลิง ซึ่งเป็นผู้แต่งนวนิยายชื่อก้องโลก “Harry Potter” ได้พูดไว้ว่า “มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีชีวิตอยู่โดยไม่เคยทำอะไรผิดพลาดเลยแม้แต่เรื่องเดียว ยกเว้นว่าคุณจะใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวังถึงขีดสุด ซึ่งนั่นก็แทบไม่ต่างการจากไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ และนั่นถือว่าคุณได้ล้มเหลว ไปโดยปริยาย” ดังนั้นการจะมีความสุขได้ เราต้องรักและเข้าใจ ทำตัวเองให้มีความสุขให้ได้ก่อน แล้วจึงจะสามารถเผื่อแผ่ความรักไปยังคนอื่นได้   เคล็ดลับที่คุณหนูดีมักจะย้ำเสมอเรื่องสุขภาพ และความสุขคือ “การนอน” นอนเพียงพอจะทำให้สุขภาพดี สมองปลอดโปร่ง และมีความสุข พบมีงานวิจัยพบว่า การนอนกลางวันมีประโยชน์มาก ช่วยให้หน้าอ่อนวัน อัตราการผลัดผิวเป็นไปอย่างดี และสำหรับเรื่องความรัก จะรักให้มีความสุขต้องใช้ทั้งหัวใจ และสมองควบคู่กัน เพื่อให้เราไม่พลาดหากจะตัดสินใจเลือกใครสักคน หัวใจหลักคือ การมีความสนใจ และเป้าหมายชีวิตร่วมกัน คนที่เป็นคู่รักยืนยาวนั้นจะเป็นเพื่อนแท้ของกันและกันด้วย เพราะความรู้สึกตื่นเต้นคงมีเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น แต่สิ่งที่จะยืนยาวคือ มิตรภาพนั่นเอง   สุดท้ายคุณหนูดีแนะให้เรามองเห็นสิ่งธรรมดารอบตัวเราให้เป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ เพราะเราเห็นทุกสิ่งรอบตัวเป็นเรื่องปกติ แต่วันหนึ่ง ถ้าสิ่งปกติที่มีไม่ปกติอีกต่อไป เช่น ร่างกายไม่สมบูรณ์ หรือ ถ้าวันหนึ่งคนรอบตัวเราได้จากโลกนี้ไป สิ่งที่ปกตินี้จะเป็นสิ่งที่มีค่ามาก ดังนั้นให้เราตระหนักรู้ว่าทุกสิ่งรอบตัวที่เรามีคือ สิ่งมหัศจรรย์ แล้วเราจะให้ชีวิตกับผู้คนรอบตัวอย่างมีความสุขทุกวัน แต่ถ้าเราทำอะไรผิดพลาดบ่อยๆ คนรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง ก็ให้เราเลิกโทษตัวเองไดแล้ว และหันมาคิดในเชิงบวก เพื่อไม่ให้ผิดซ้ำอีก หรือ หากว่าเรามีความคาดหวัง ตั้งเป้าอะไรไว้ใหญ่โต คือ มีกล่องความสุขที่ใหญ่ ต้องรอเติมทุกอย่างให้เต็มจึงจะสุขได้ ก็ให้ “ลดขนาดกล่อง” ลงซะจะง่ายกว่า ทำให้เรามีความสุขได้ง่ายๆ ทุกวัน และเต็มเปี่ยมตลอดเวลา สุดท้ายคุณหนูดีทิ้งท้ายไว้ว่า “ เคล็ดลับความสุขง่ายๆ นั้นไม่มาก...ไม่ยาก แค่รู้ในสิ่งที่ต้องการ รับในสิ่งที่ใช่ ไขว่คว้าในสิ่งที่คิดแล้วว่าเหมาะสม และปฏิเสธในสิ่งที่ไม่ใช่ หรือ เกินจำเป็น ฟังดูเหมือนง่าย เหมือนธรรมดา ไม่มาก และไม่ยาก แต่สิ่งธรรมดา คือ สิ่งที่พิเศษที่สุดแล้วไม่ใช่หรือคะ”   ส่วนตัวแล้วคิดว่าเราชาวพุทธโชคดีนักหนาคือ คำสอนในพระพุทธศาสนาล้วนสอนให้มนุษย์มีความสุขทุกเวลา ด้วยการมีสติ ปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นถือมั่น เข้าใจกฎแห่งกรรม ดังนั้นเราจึงไม่ต้องไปนั่งเข้าเรียน “วิชาความสุข” เหมือนนักศึกษาต่างประเทศ เพราะเขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะทำอย่างไรให้มีความสุข เรามาเริ่มลงมือสร้างความสุขให้ตัวเองนับแต่วินาทีนี้เลยนะคะ...ขอให้ผู้อ่านทุกคนมีแต่รอยยิ้มที่เปี่ยมสุขค่ะ   ปล. ยังมีรายละเอียดที่น่าสนใจ และเป็นประโยชน์อีกมากลองหาอ่านกันนะคะ  

สันติสุขทุกลมหายใจ   หนังสือเล่มนี้มีชื่อที่กระชับ แต่ได้ใจความเห็นชื่อหนังสือแล้วชวนให้เปิดอ่านเป็นอย่างยิ่งว่าเราจะมีสันติสุขทุกลมหายใจได้อย่างไร...หนังสือเล่มนี้เขียนโดยท่านติช นัท ฮันห์ แปลโดย  จิตร์ ตัณฑเสถียร สำนักพิมพ์ฟรีมาย์ ท่านติช นัท ฮันห์ เป็นพระชาวเวียดนาม ในฝ่ายมหายาน มีผลงานที่เคยออกสู่สาธารณะมาแล้ว โดยได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก เช่น ปาฏิหาริย์แห่งการตื่นอยู่เสมอ ซึ่งท่านได้เขียนเอาไว้เมื่อ 35 ปีก่อน หลังจากนั้นอีก 15 ปี หนังสือชื่อว่า สันติภาพทุกย่างก้าว จึงได้ออกมาเปลี่ยนแปลงชีวิตผู้คนอีกครั้ง   เรื่องของลมหายใจนี้เป็นสิ่งที่อยู่คู่กับเราอยู่ตลอดเวลา จนตลอดชีวิต เมื่อใดหมดลมหายใจเมื่อนั้นเราก็หมดโอกาสการใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ชีวิตนั้นแสนสั้นดังนั้นในระหว่างที่เรายังมีชีวิตอยู่เราควรใช้ชีวิตให้มีความสุข ยิ่งถ้าความสุขนั้นสามารถเกิดขึ้นได้ในทุกลมหายในยิ่งเป็นสิ่งที่เราพึงเรียนรู้ และนำมาฝึกปฏิบัติ   ในหนังสือเล่มนี้เน้นให้ผู้อ่านอยู่กับปัจจุบันในทุกลมหายใจ มีสติกำกับลมหายใจตลอดเวลา ไม่ยึดติดกับอดีต ไม่กังวลกับอนาคต เมื่อเราอยู่กับปัจจุบันความสุขจึงเกิดขึ้น แต่ในความเป็นจริงเรามักเผลอปล่อยใจไปติดข้องในเรื่องต่างๆ แล้วเกิดอารมณ์ในทางลบขึ้น ไม่ว่าจะเป็นความกังวล เศร้า อาลัยอาวรณ์ หรือแม้แต่ความโกรธ ดังนั้นสิ่งที่เราควรฝึกฝนคือ จะทำอย่างไรให้เรามีสติระลึกรู้อยู่กับลมหายใจได้ตลอดเวลา หากเราทำได้ดังนี้ ความสุขก็จะเกิดกับเราในทุกลมหายใจ   โดยท่านติช นัท ฮันห์ ได้นำการฝึกสติมาผสานกับกิจวัตรประจำวันของเรา ทำให้เราสามารถฝึกสติได้ตลอดเวลา โดยไม่จำเป็นต้องหลีกเล้นไปปฏิบัติธรรมแต่เพียงอย่างเดียว เพราะคงไม่ง่ายนักที่เราลางาน และจะจัดเวลามาฝึกสติได้อย่างต่อเนื่องเป็นเดือน เป็นปี...ท่านติช นัท ฮันห์ รู้ข้อเท็จจริงข้อนี้ท่านจึงได้สอนให้ฝึกสติด้วยลมหายใจในทุกกิจกรรมที่เราทำตลอดทั้งวัน ซึ่งวิธีนี้ทำให้เราสามารถฝึกสติได้อย่างต่อเนื่องโดยที่ไม่กระทบกับงานมากมายที่เราต้องรับผิดชอบ และเมื่อเรามีสติ รู้ตัว ตื่นเต็มอยู่กับกิจกรรมต่างๆ ที่กำลังทำ อยู่ในปัจจุบันขณะ ก็จะพบกับความสุข โล่ง โปร่ง เบาสบาย และผ่อนคลาย   วิธีการของท่านนั้น ในยามปกติให้มีสติและความรู้สึกในเชิงบวกตลอดทุกลมหายใจเข้า และลมหายใจออกเมื่อผนวชเข้ากับกิจกรรมต่างๆ พร้อมกับ “คาถา” ประกอบการทำกิจกรรมเพื่อให้เกิดความรู้สึกในเชิงบวก และทำให้เราตระหนักถึงความสุขที่แท้จริงที่อยู่กับตัวเราตลอดเวลา เช่น เมื่อเราแปรงฟันให้เราระลึกว่าดีแค่ไหนที่เรายังมีฟันให้แปรง และมีสติกับกิจกรรมนั้นๆ  หรือ เมื่อเราดื่มน้ำ ก็ให้เรารู้สึกขอบคุณธรรมชาติที่ยังหล่อเลี้ยงชีวิตเรา   ในยามที่เกิดปัญหาที่ทำให้ใจเราหลุดจากปัจจุบันขณะ และ หมองเศร้า ให้เราสูดลมหายใจเข้าอย่างมีสติ รับรู้ปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้น แล้วหายใจออกนำปัญหาเหล่านั้นให้ออกไปกับลมหายใจ แล้วไม่นำปัญหาต่างๆ เหล่านั้นมาสั่งสมในจิตใจอีก วิธีนี้จะทำให้เรามีสติพร้อมรับมือกับการแก้ไขปัญหาต่างๆ ด้วยใจที่มั่นคงไม่หวั่นไหว ทำให้เกิดปัญญาจนสามารถแก้ไขปัญหาเหล่านั้นได้อย่างมีประสิทธิภาพ   เมื่อใจเราอยู่กับปัจจุบัน และถูกกำกับด้วยสติ และลมหายใจตลอดเวลา ความสุขจะเกิดขึ้น แล้วทำให้จิตใจที่เป็นอกุศลเข้ามาไม่ได้ แต่การที่จะมีสติทุกลมหายใจเช่นนี้ต้องอาศัยระยะเวลาและการฝึกฝน โดยฝึกด้วยผ่านกิจกรรมต่างๆ ในตอนแรกจำเป็นจะต้องเข้าคอร์สปฏิบัติธรรมเปลี่ยนสิ่งแวดล้อม แต่เมื่อได้หลักการแล้วและผ่านการฝึกฝนจนเริ่มเป็นนิสัยแล้ว เราจึงนำมาฝึกในชีวิตจริงต่อไป   สันติสุขทุกลมหายใจ ทำให้เราได้สัมผัสกับความสุขทุกขณะโดยไม่ต้องหนีโลก มีความสุขได้ในสิ่งแวดล้อมเดิม ๆ แบบฝึกหัดที่นำเสนอในหนังสือเล่มนี้ ทำได้ง่ายแต่มีประโยชน์มาก ลองเริ่มจากแบบฝึกหัดไม่กี่อย่าง แต่ทำให้ต่อเนื่อง ก็จะทำให้จิตใจเรานิ่ง และมั่นคงมากขึ้น ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเราเอง และบุคคลรอบข้าง   โดยส่วนตัวเป็นคนที่ฝึกสมาธิมานาน แต่พบว่าการฝึกสติให้ระลึกรู้ตัวได้ต่อเนื่องเป็นเรื่องที่ไม่ง่าย หากไม่มีเทคนิคที่ดีแล้ว บอกได้เลยว่ายากมาก แต่หากเราได้หลักการฝึกสติไปกับกิจวัตรต่างๆ แบบนี้สามารถช่วยในการฝึกสติได้มาก และเมื่อถึงเวลาที่จะนั่งสมาธิจริงๆ เมื่อหลับตาแล้ว เรื่องฟุ้งที่คอยมากวนใจจะสงบลงได้อย่างรวดเร็ว จากปกติถ้าไม่ฝึกสติระหว่างวัน อาจต้องใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมงเพื่อให้ใจสงบ แต่การฝึกสติตลอดเวลาทำให้จิตใจเรานิ่งได้ภายในเวลาแค่ประมาณ 10 นาทีเท่านั้น นอกจากนี้การประคองใจให้นิ่งต่อเนื่องไปเรื่อยๆ จะทำได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้เรามีผลการปฏิบัติทั้งสมถะ และวิปัสสนาได้ก้าวหน้ายิ่งขึ้นค่ะ...ลองมาฝึกสติกันนะคะ อย่างน้อยๆ ความสุขที่ไม่ต้องซื้อ ไม่ต้องแสวงหา จะเกิดขึ้นกับคุณได้ในทุกลมหายใจของชีวิตค่ะ  

อัจฉริยะสร้างได้   สำหรับหนังสือที่จะมา review กันในวันนี้เป็นหนังสือที่ได้รับความสนใจจากผู้อ่านมากมายเล่มหนึ่ง และมีภาคต่อเป็น    ซีรีย์ “อัจฉริยะ” ซึ่งจะนำเสนอในครั้งต่อไป หนังสือเล่มนี้เขียนโดย คุณ วนิษา เรซ ปริญญาโทด้านสมองจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด บริษัท อัจฉริยะสร้างได้ จำกัด เป็นผู้พิมพ์   สำหรับคุณวานิษา เรช หรือคุณหนูดี เมื่อประมาณ 6 ปีก่อน เธอเป็นผู้สร้างกระแสคำว่า “อัจฉริยะ” ในประเทศไทยเลยทีเดียว เพราะโดยปกติแล้วเรามักจะรู้สึกว่า อัจฉริยะนั้นเป็นเรื่องไกลตัวม๊ากๆ และต้องมีความสามารถเหนือมนุษย์ทั่วไป (เอ...อัจฉริยะนะ ไม่ใช่ super hero) แต่เมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้แล้วทำให้เข้าใจได้ใหม่ว่า “อัจฉริยะ” นั้นเกิดขึ้นได้กับทุกคน   หนังสือเล่มนี้ในตอนแรกผู้เขียนได้เปิดภาพให้ได้สัมผัสกับบุคคลที่ได้รับการขนานนามว่า “อัจฉริยะ” ซึ่งเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยฮาวาร์ด หรือไม่ก็เป็นอาจารย์ซึ่งสอนที่นั่น เมื่อได้รู้จักกับคนเหล่านี้จริงๆ กลับพบว่า พวกเขาเป็นคนง่ายๆ ไม่ได้เคร่งขรึมอะไร กล้าท้าทายสิ่งใหม่ๆ ไม่กลัวผิดพลาด เธอเล่าว่าอาจารย์ของเธอบอกว่า ให้ทำในสิ่งที่เรารักที่จะทำก็จะมีความสุข ทุกวันนี้เธอยืนยันว่าเธอมีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตเรียบง่าย ใช้อัจฉริยะได้ครบทุกด้าน และทำประโยชน์ให้ผู้อื่น สำหรับคำพูดดีดี (ขอบอกว่าคำพูดนี้ได้แง่คิดมากๆ) ที่ดร.โฮเวิร์ด การ์ดเนอร์ ผู้คิดค้นทฤษฎีพหุปัญญา ได้ให้ไว้เมื่อคุณหนูดีถามว่าจะเรียนอะไรดีที่ฮาร์วาร์ด และเธอก็ได้ยึดมั่นคำแนะนำนี้ตลอดเวลาที่เรียนที่ฮาร์วาร์ด คือ   “อย่าคิดว่า เรียนอะไรดีถึงจะได้เอาไปใช้กับอาชีพในอนาคต แต่ให้คิดว่า อะไรที่ไม่ได้เรียนแล้วจะเสียดายที่สุด”   เกริ่นมาตั้งนานเข้าเรื่อง “อัจริยะ” กันดีกว่าค่ะ ดร.โฮเวิร์ด การ์ดเนอร์ ผู้คิดค้นทฤษฎีพหุปัญญานี้ ได้ให้คำนิยายใหม่แก่โลกใบนี้ว่า อัจฉริยะนั้นมีได้ถึง 8 ประการ คือ อัจฉริยภาพด้านภาษา และการสื่อสาร (Linguistic intelligence) อัจฉริยภาพด้านร่างกาย และความเคลื่อนไหว (Bodily-kinesthetic intelligence) อัจฉริยภาพด้านมิติสัมพันธ์ และการจินตภาพ (Spatial intelligence) อัจฉริยภาพด้านตรรกะ และคณิตศาสตร์ (Logical-mathematic intelligence)  อัจฉริยภาพด้านการเข้าใจตนเอง (Intrapersonal intelligence) อัจฉริยภาพด้านมนุษยสัมพันธ์และการเข้าใจผู้อื่น (Interpersonal intelligence)  อัจฉริยภาพด้านการเข้าใจธรรมชาติ (Naturalist intelligence)  อัจฉริยภาพด้านดนตรี และจังหวะ (Musical intelligence)    ในภายหลังมีการเพิ่มอัจฉริยภาพอีกด้านขึ้นมาคือ อัจฉริยภาพด้านดารดำรงชีวิต (Existential intelligence) ซึ่งในหนังสือเล่มนี้ไม่ได้ระบุไว้ โดยในแต่ละอัจฉริยภาพนี้มีลักษณะเด่นคือ   อัจฉริยภาพด้านภาษานี้ จำเป็นมากสำหรับแทบทุกอาชีพ บุคคบที่มีอัจฉริยภาพด้านนี้ คือ คนที่เป็นนายของภาษา สามารถใข้ภาษาได้อย่างที่ใจต้องการ มีทักษะในการรับรู้ข้อมูลผ่านภาษาสูงมาก เป็นคนช่างสังเกต คนกลุ่มนี้จะฟังเก่ง และเข้ากับคนได้หลากหลาย เป็นที่รักของทุกคน โดยผู้เขียนได้แนะนำเทคนิคดีดีเกี่ยวกับการอ่านเร็ว แนะนำให้ฝึกจดบันทึกด้วย mind map และพัฒนาอัจฉริยะด้านนี้ด้วยการฝึกรูปแบบต่างๆ เช่น ฝึกฟังอย่างลึกซึ้ง, ฝึกทำหน้าที่ Moderator, ฝึกออกเสียงตามภาษาอื่นๆ, เลือกฟังเพลงหลายๆภาษา, เคี้ยวอาหารให้ละเอียด เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านร่างกายและการเคลื่อนไหว คือ คนที่สมองทำงานเร็ว และทรงพลังเป็นพิเศษเมื่อร่างกายของเขามีการเคลื่อนไหว เมื่อเขาได้เล่น ได้เต้น ได้ออกกำลัง สิ่งที่น่าสนใจคือ การเคลื่อนไหวร่างกายนั้นทำให้สมองเราดีขึ้น การพัฒนาอัจฉริยภาพด้านนี้ คือ ฝึกการจินตภาพให้ร่างกายทำงานดีขึ้น, ยืนหลังตรง ทำให้สมองไวขึ้น, ต้องหายใจให้ถูกต้อง (หายในเข้าท้องป่อง หายใจออกท้องยุบ), จัดกระดูกหลังให้ตรก (จินตนาการให้อก และเอวห่างกันให้มากที่สุด), ทานอาหารสุขภาพ, ทำสิ่งที่ไม่เคยทำ, ฝึกใช้สมองทั้งสองซีก เป็นต้นค่ะ   อัจฉริยภาพด้านมิติสัมพันธ์ และการจินตภาพ มองอะไรก็มักเห็นเป็นภาพชัดเจนอยู่ในจินตนาการ เมื่อคนกลุ่มนี้หลับตาลงจะมองเห็นภาพหนังสือที่อ่านลอยอยู่ตรงหน้าได้ เวลาจะทำอะไรก็มักจะเห็นเป็นภาพความสำเร็จชัดเจนในจินตนาการของเขา ก่อนที่จะลงมือทำเสียอีก คุณหนูดีแนะนำให้ใช้เทคนิค mind map ในการจนบันทึกแบบเป็นภาพ ซึ่งเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพสูง นอกจากนี้ยังแนะวิธีการพัฒนาศักยภาพด้านนี้ด้วยคือ พกปากกาสีไว้จดบันทึกแบบมีสีสัน, เข้าsearch engine หารูปภาพต่างๆ ทำให้จำแม่นึ้น, ใช้กราฟ แผนภูมิ แผนฝัง, ฝึกเขียนอักษรกลับหัว เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านตรรกะและคณิตศาสตร์ วันๆหนึ่งเราต้องใช้ศักยภาพด้านนี้เยอะโดยที่รู้ตัว และไม่รู้ตัว คนที่มีอัจฉริยภาพด้านนี้จะมีลักษณะเป็นคนช่างสงสัย ชอบสืบค้นข้อมูล ชอบสืบสวนสอบสวน สามารถวิเคราะห์ด้วยตรรกะ ทำให้สามารถทำอะไรได้เป็นระบบชัดเจน แนวทางการพัฒนาอัจฉริยะด้านนี้ก็คือ ฝึกบวกค่าอาหาร, บวกเลขทะเบียนรถ, ติดตามข่าววิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, ฝึกเล่นเกมส์วางแผน, ฝึกทายบุคคลที่เดินผ่านไปมา เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านการเข้าใจตนเอง มักชอบรับพลังงานจากการอยู่นิ่งๆ กับตัวเอง ได้มองดูความคิดตัวเอง มีความสุขกบการคิดไป คิดมา ถาม-ตอบ เกี่ยวกับชีวิตตัวเอง ว่าเราเกิดมาทำไม จะทำอะไรกับชีวิตดี มีความสามารถในการรู้อารมณ์ตัวเองได้ในฉับพลันทันที คนที่มีอัจฉริยภาพด้านการเข้าใจตนเองสามารถอยู่ตามลำพังอย่างมีความสุขโดยไม่ต้องพึ่งผู้อื่น และปัจจัยภายนอก เป็นผู้ที่มีความฉลาดทางอารมณ์สูง ใครอยู่ใกล้แล้วมีความสุข ผู้เขียนแนะนำให้เรามีความคิดเกี่ยวกับ “ความล้มเหลวเชิงบวก” ซึ่งเป็นการมองความผิดพลาดต่างๆ อย่างเป็นบวก ทำให้เราใช้ชีวิตอย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข มีวิธีพัฒนาอัจฉริยภาพด้านนี้คือ ให้หลับตาเห็นภาพอนาคตของเราให้ไกลสุด และชัดเจนที่สุด, วิเคราะห์หาจุดอ่อนจุดแข็งของตัวเอง, ตั้งเป้าหมายระยะใกล้, เขียนชีวประวัติตนเอง เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านมนุษยสัมพันธ์ และการเข้าใจผู้อื่น มีลักษณะเด่นของคนกลุ่ม คือ มีความเป็น “นักฟัง” หรือความเป็นผู้ฟังสูงมาก ชอบที่จะได้รับพลังงานจากคนรอบข้าง รู้สึกชอบเวลาพบเจอผู้คน เป็นนักพูดที่เก่ง ถ้าอยากประสบความสำเร็จทั้งการงาน และชีวิตความสัมพันธ์ส่วนตัวในสังคมแล้วละก็ ความสามารถด้านนี้จึงจำเป็นมาก เราสามารถฝึกพูดคุยกับเพื่อนเก่ง และคุยกับคนแปลกหน้าได้ ซึ่งจะทำให้เราได้เพื่อนใหม่ๆ อีกด้วย การพัฒนาอัจฉริยภาพด้านนี้คือ การฝึกยิ้ม, ฝึกอ่านความหมายจากใบหน้า, ฟังอย่างลึกซึ้ง, คิดแบบชนะ-ชนะ เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านการเข้าใจธรรมชาติ ได้ถูกส่งผ่านจากบรรพบุรุษมาในดีเอ็นเอของมนุษย์ทุกคน ถึงแม้เราจะยังไม่รู้ตัวก็ตาม และเป็นปัญญาด้านที่พัฒนาได้ง่าย และเป็น “ธรรมชาติ” ได้มากที่สุด คนกลุ่มนี้จะเข้าใจธรรมชาติ และเข้ากับสัตว์ได้อย่างเป็นธรรมชาติที่สุด เข้าใจต้นไม้ ดวงดาว สรรพสิ่งและธรรมชาติรอบตัว ถ้าเราฝึกเป็นส่วนหนึ่งกับธรรมชาติรอบๆตัว เฝ้าสังเกตจะเข้าถึงสิ่งนี้ได้ มีเทคนิคการฝึกดีดีที่คุณหนูดีได้ถูกฝึกมาจากการปฏิบัติธรรม คือ “ดื่มชาหนึ่งแก้ว มองเห็นจักรวาลทั้งจักรวาล” คือ เมื่อดื่มชาแล้วเห็นภาพของจุดกำเนิดชา ตั้งแต่การปลูก สภาพดิน ฟ้า อาการ การเก็บเกี่ยว บรรจุหีบห่อ เป็นต้น ทำให้เห็นถึงการเชื่อมโยงกันของสรรพสิ่งได้อย่างชัดเจน ซึ่งเราเองก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาตินั่นเอง วิธีการพัฒนาศักยภาพด้านนี้คือ การออกไปอยู่นอกห้องปรับอากาศ, ไปตลาดต้นไม้, กอดต้นไม้ในสวน(การกอดต้นไม้ใหญ่ให้พลังในการเยียวยาสูง), ทำศิลปะภาพพิมพ์, ถอดรองเท้าเดินบนดิน เป็นต้น   อัจฉริยภาพด้านดนตรี และ จังหวะ ช่วยให้เราจำได้แม่น และมองเห็นภาพรวมได้ทั้งหมด ดนตรีและจังหวะช่วยจัดระบบคลื่นสมองให้เข้าสู่ภาวะผ่อนคลาย เหมาะกับการเรียนรู้ และการพักผ่อน คนกลุ่มนี้รักดนตรี และเสียงเพลง ร้องเพลงไม่เพี้ยน แต่งเพลงเก่ง การพัฒนาศักยภาพด้านนี้ทำได้โดย ทำสมาธิฟังเสียงในสวน, ร้องเพลงในห้องน้ำ, ร้องคาราโอเกะ, ดัดแปลงเนื้อเพลงสนุกๆ, ฝึกอ่านออกเสียงเป็นจังหวะจะโคน เป็นต้น   ผู้เขียนอธิบายว่าในอดีตนั้นเรามักจำกัดอัจฉริยภาพไว้แค่เรื่องทางการคำรวณ และวิทยาศาสตร์เป็นหลัก และเชื่อว่าข้อสอบวัดไอคิว สามารถบอกได้ว่าใครเป็นอัจฉริยะ แต่หลังจากที่วิทยาศาสตร์ก้าวไกลสามารถสแกนภาพสมองมนุษย์ในขณะที่ยังมีชีวิตได้อยู่นั้น ทำให้เรารู้ว่าสองเรามีเซลล์สมองเท่ากัน ไอน์สไตน์ ดังนั้นโดยทฤษฎีแล้วคนทั่วไปก็ฉลาดเท่ากับไอน์สไตน์ ทำให้ได้มีการวิจัยกันยกใหญ่ว่าแท้จริงแล้วอัจฉริยภาพมีกี่ประการกันแน่ จน ดร.โฮเวิร์ด การ์ดเนอร์ ได้คิดค้นทฤษฎีพหุปัญญา ขึ้นมา เป็นการเปิดมุมมองใหม่ให้กับคำว่า “อัจฉริยภาพ”   มีคำหนึ่งที่คุณหนูดีได้กล่าวเอาไว้ “คนเราทำอย่างเดียวให้ดี...ไม่ดีหรอก แต่เราควรทำอย่างหนึ่งให้ดีเลิศไปเลย แล้วทำอย่างที่เหลือให้ดี...จะดีกว่า” เพราะอัจฉริยภาพในตัวเรามีหลายด้าน เราควรจะลองอะไรหลายๆ อย่าง เพื่อค้นพบศักยภาพด้านอื่นที่มีในตัวเราค่ะ ท้ายที่สุดคุณหนูดียืนยันว่า อัจฉริยะ “สร้างได้” จริง แค่เราตั้งใจฝึกฝน และปรับความเข้าใจของเราใหม่ว่าไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ แค่นี้ก็เป็นการเริ่มต้นที่ดีได้แล้วค่ะ   โดยส่วนตัวดิฉันเชื่อว่าอัจฉริยะมี 2 แบบ คือ อัจฉริยะที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ไม่ต้องฝึกฝนก็สามารถทำเรื่องนั้นๆได้ดีอย่างเหลือเชื่อ  และ อัจฉริยะที่ต้องอาศัยการ “สร้าง” ซึ่งต้องอาศัย อิทธิบาท 4 (ฉันทะ=ความชอบ, วิริยะ=ความเพียร, จิตตะ= ความเอาใจจดจ่อในสิ่งที่ทำ และ วิมังสา = หมั่นทบทวนพัฒนาปรับปรุง) ในการสร้างความเป็นอัจฉริยะให้สำเร็จค่ะ   ดังนั้นขอให้เพื่อนๆ ทุกคนก้าวข้ามผ่านอุปสรรคต่างๆ ในการพัฒนาศักยภาพของเราในแต่ละด้าน เพื่อให้คำว่า ”ศักยภาพ” เปลี่ยนเป็น “อัจฉริยะภาพ” ได้ในที่สุด....

คัมภีร์ปฏิวัติตัวเอง เพื่อความงาม The Queen Pretty Legs   วันนี้หนังสือดีอีกเล่มที่อยากจะนำมาแชร์ก็คือ “คัมภีร์ปฏิวัติตัวเอง เพื่อความงาม (The Queen Pretty Legs)” โดย เฉินซือเสวียน ซึ่งเป็นนางแบบชาวไต้หวัน ผู้พัฒนาตัวเองมาเป็นสาวสวยผู้มีรูปร่างและเรียวขาที่งดงามที่สุด (เขาว่าอย่างนั้นค่ะ) แปลโดย อรัชพร อริยวัตรกุล สำนักพิมพ์อมรินทร์สุขภาพ จำได้ว่าหลังจากที่ไปยืนสำรวจหนังสืออยู่พักหนึ่งก็สะดุดตากับหนังสือเล่มนี้เพราะว่า หน้าปกนั้นเป็นรูปนางแบบคนหนึ่งที่มีเรียวขาที่สวยมากจริงๆ (ถ้าไม่ได้รีทัชเลยสักนิด) และเมื่อได้อ่านคร่าวๆดูก็พบว่า ในหนังสือเล่มนี้อธิบายเทคนิควิธี ที่น่าสนใจเกี่ยวกับการฝึกบุคลิกภาพ สุขภาพ และความงาม การดูแลตนเองอย่างที่ทำได้จริง ไม่ยากเกินไป และ เป็นเทคนิคที่เหล่านางแบบเขาใช้กัน จึงทำให้ตัดสินใจซื้อหนังสือเล่มนี้ เริ่มต้นด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องราวของนางแบบขาเรียวผู้นี้ตั้งแต่เล็กกระทั่งเติบโตขึ้นมาเป็นนางแบบสาวสวย จากนั้นจึงเริ่มเข้าสู่เนื้อหาของเทคนิค เพื่อขาสวย และสะโพกงาม มีทั้งสิ้น 10 ท่า ตั้งแต่ สะโพก ขาช่วงบน (ด้านหลัง ด้านใน และด้านนอก) น่อง เอว และหลัง  (ต้องดูภาพประกอบจากในหนังสือค่ะ) จากนั้นก็เป็นการเสริมเติมแต่งร่างกายช่วงล่าง มีเทคนิคดีดีเพียบ! ตั้งแต่การอาบน้ำขัดตัวด้วยผ้าขัดตัว (ที่ไม่ขัดรุนแรงเกินไป) การเลือกสบู่อาบน้ำที่มีค่า ph5.5  ส่วนเท้าของเรานั้นถ้าจะขัดเทคนิคคือ ต้องแช่น้ำอุ่นก่อนจึงจะขัดได้ลึกถึงผิวชั้นใน รวมไปถึงการนวดกระชับร่างกายส่วนล่าง และอีกเทคนิคสำหรับบำรุงผิวเรียวขาทั้งหมดคือ หลังจากทาครีมบำรุงผิวแล้วให้สวมถุงน่องทิ้งไว้ค้างคืน เมื่อตื่นขึ้นมาจะพบว่าผิวนุ่มชุ่มชื่นค่ะ และการใส่ถุงน่องบางประเภทยังช่วย support เรียวขาทำให้ไม่เป็นเส้นเลือดขอดที่ขาอีกด้วย เรื่อง Hair  หรือ เส้นขนตามร่างกาย เธอแนะนำว่าการถอนขนเป็นวิธีการขจัดขนที่ดีกว่าการโกนอย่างแน่นอน เพราะไม่ทำให้ขนขึ้นใหม่แข็งหนา โดยใช้เป็นเครื่องถอนขนจะทำให้สะดวกขึ้น ซึ่งหาได้ตามท้องตลาดมีหลายยี่ห้อให้เลือกค่ะ สำหรับการแก้ปัญหาต่างๆ เกี่ยวกับร่างกายส่วนล่าง ก็มีเทคนิคดีดีเยอะ ตั้งแต่เรื่องการพอกบำรุงด้วยโคลนธรรมชาติ (ทำจาก แตงกว่าบดละเอียด+แป้งสาลี+มะนาวจางๆ) ทำให้ผิวชุ่มชื่นขาวใส และต้องทาครีมกันแดดด้วย ในส่วนของร่างกายที่เกิดรอยหมองคล้ำก็ให้หมั่นขัดผิวบริเวณนั้นบ่อยๆ และบำรุงด้วยผลิตภัณฑ์เพิ่มความชุ่มชื้นจะทำให้อาการดีขึ้น ส่วนของสะโพกควรบำรุงพิเศษด้วยน้ำมันวิตามินอี จะเพิ่มความชุ่มชื้นให้สะโพกขาวเนียนสดใส จากนั้นเธอก็แนะนำเรื่องเกี่ยวกับบุคลิกภาพ การยืน เดิน นั่ง ในแบบต่างๆ แม้กระทั่งการยิ้ม เธอก็ยังแนะนำวิธีการยิ้มเพื่อวัตถุประสงค์ต่างๆ กัน (ต้องดูรูปประกอบในหนังสือค่ะ) จากนั้นก็เป็นการบริหารร่างกายส่วนบนซึ่งก็มีตั้งแต่ เอว หน้าอก ต้นแขน หน้าท้อง  และเคล็ดลับดีดีที่นางแบบเขาปฏิบัติกัน เช่น การรับประทานอาหาร 2 มื้อ มื้อสำคัญที่สุดคือมื้อเช้า และไม่ทานมื้อดึกเด็ดขาด นอกจากนี้ยังมีกฏไม่อีก 3 ข้อ คือ 1) ไม่ดื่มน้ำเย็น เพราะทำให้ร่างกายเราสูญเสียพลังงานในการปรับอุณหภูมิ 2) ไม่ทานของทอด และถั่ว เพราะมีปริมาณแคลอรีสูงมาก 3) ไม่ทานของหวาน ที่สำคัญควรเสริมพวกวิตามินต่างๆ และนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอด้วย สำหรับผม ความสะอาดสำคัญที่สุดค่ะ ควรใช้แชมพู และครีมนวดแยกกัน เพราะมันเป็นคนละหน้าที่กัน หากผมยังไม่สะอาดจะบำรุงอะไรเข้าไปก็ไม่เต็มที่ค่ะ และให้หมักผม โดยอาจหมักผมด้วยเบียร์ ซึ่งจะทำให้ผมนุ่ม(ทำให้ผมสีอ่อนลงด้วย) หรือใช้น้ำมันมะกอกบำรุงผมเสมอๆ ไม่ควรหวีผมขณะผมเปียก ไม่เป่าผมนานเกินไป ไม่มัดผมตึงเกินไป และควรสลับใช้ผลิตภัณฑ์บำรุงผมไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้ผมคุ้นเคยเกินไป ที่สำคัญควรรับประทานงาดำเพื่อให้ผมดำดำเงางามค่ะ ผิวหน้าสำคัญที่สุดคือ การทำความสะอาด ควรใช้ผลิตภัณฑ์ที่มี ph5.5 และเช็ดทำความสะอาดหน้าก่อนล้างหน้าทุกครั้งถ้าออกไปข้างนอก ยิ่งถ้าหากแต่งหน้าด้วยแล้วควรเช็ดเครื่องสำอางออกให้หมดจดก่อนค่อยล้างหน้าตามปกติ จากนั้นจึงบำรุงเน้นที่ให้ความชุ่มชื่นกับผิว มาร์คหน้าสม่ำเสมอ ที่สำคัญต้องทาครีมกันแดดทุกวันเพื่อไม่ให้แสงแดดทำร้ายผิว ริมฝีปาก หากไม่อยากให้ดำคล้ำ ต้องทำความสะอาดลิปสติกให้หมดจริงๆ ทุกครั้ง หากไม่สะอาดจะทำให้อณูสีของลิปสติกฝังลึกในริมฝีปาก เป็นเหตุทำให้ริมฝีปากหมองคล้ำได้ ฟันขาวสดใสให้ใช้ยาสีฟังแบบ whitening หรือสูตรเกลือ ก็ได้ การฟอกฟันขาว เธอแนะนำให้ฟอกฟันขาวด้วยแสงเย็นตามโรงพยาบาล หรือ คลีนิคที่น่าเชื่อถือ เพราะจะทำให้ปลอดภัยกว่า ส่วนการผ่อนคลายผิวกายใช้แช่ตัวในน้ำอุ่นบ้าง โดยใช้ผงน้ำแร่ธรรมชาติใส่ผสมลงไป หรือใช้นมผงผสมเปลือกส้ม ก็จะเพิ่มความชุ่มชื้นให้ผิวได้ ส่วนมือ และเท้าเมื่อทาครีมบำรุงแล้วควรจะสวมถุงมือ หรือถุงเท้าเอาไว้ก่อนนอน เพื่อให้เนื้อครีมซึมซาบบำรุงได้อย่างเต็มที่ นอกจากนี้ยังมี Tips ดีดีที่น่าสนใจ คือ 1) eye cream สามารถใช้แทนลิปบาล์มได้ เพราะผิวทั้งสองบริเวณนี้มีความคล้ายคลึงกัน 2) บางทีก็อาจใช้น้ำมันวิตามินอีทาปากเพื่อให้ริมฝีปากสดใสไม่หมองคล้ำก็ได้ (โดยน้ำมันวิตามินอี ควรเลือกที่เป็นแคปซูลที่สกัดมาเพื่อรับประทาน เวลาจะทาก็เจาะเอาน้ำมันออกมาทาได้เลยค่ะ)  3) ถ้าผิวบริเวณใดก็ตามมีปัญหาให้หยุดบำรุงสัก 1-2 วันให้ผิวพักผ่อน เมื่อผิวกลับสู่สภาวะปกติจึงค่อยบำรุง  4) ถ้าอยากให้ขนคิ้วดกขึ้นให้นำขิงสดมาฝานแล้วทาที่คิ้ว  5) ไข่สดเป็นสารบำรุงลดริ้วรอยตามธรรมชาติได้อย่างดี ตีไข่ให้เข้ากันนำมาทาหน้าทิ้งไว้ 10-20 นาที เมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้จบแล้ว สรุปได้ว่า เราควรหมั่นดูแลตัวเองอย่างสม่ำเสมอ และออกกำลังกาย ทานอาหารสุขภาพ ที่สำคัญเลือกใช้ผลิตภัณฑ์จากธรรมชาติ และเหมาะกับสภาพผิว สภาพอากาศ รักษาความสะอาด และบำรุงผิวพรรณ หน้าตาอย่างจริงจังอย่างน้อยสัปดาห์ละครั้งก็จะทำให้เราดูดีได้ด้วยตัวเองค่ะ        

สมถะเท้าขวาวิปัสสนาเท้าซ้าย   สวัสดีค่ะ หนังสือที่จะนำมาสรุปให้ฟังวันนี้นะคะ ชื่อว่า สมถะเท้าขวา วิปัสสนาเท้าซ้าย เขียนโดย พศิน อินทรวงศ์ สำนักพิมพ์อมรินทร์ธรรมะ (ในเครืออมรินทร์) หนังสือเล่มนี้ เขียนโดยใช้ภาษาที่ง่ายๆ ทำให้เราเห็นภาพรวมของการปฏิบัติธรรมได้ หนังสือเล่มนี้ยืนยันว่า สมถะ และ วิปัสสนา จำเป็นต้องปฏิบัติควรคู่กันไป จะขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปไม่ได้ เหมือนเราเดินเราต้องก้าวด้วยขวา และซ้ายไปด้วยกัน จึงจะสามารถเดินหน้าไปได้ โดยผู้เขียนได้เขียนตัวอย่าง และประเภทของการบรรลุธรรมของพระอรหันต์ว่า ท่านปฏิบัติสมถะ และวิปัสสนาเช่นเดียวกัน ซึ่งมีการแทรกคำสอนของพระอาจารย์ที่มีชื่อเสียงทั้งในอดีตจนปัจจุบันเพื่อความชัดเจนยิ่งขึ้น เช่น หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต, หลวงพ่อฤาษีลิงดำ เป็นต้น และยังอธิบายเรื่องพื้นฐานให้เข้าใจว่า สมถะ นั้นคือความหยุดนิ่ง ความสงบของจิต มีจุดมุ่งหมายขั้นสูงสุดคือ ฌาน  ส่วนวิปัสสนา คือ ความเห็นแจ้ง จึงรู้แจ้ง และมีจุดหมายสูงสุดคือ ญาณ ผู้เขียนได้อธิบายเพิ่มเติมว่าฌาน มี8 ระดับ ตั้งแต่รูปฌาน 4 และอรูปฌาน 4 แต่ละระดับมีองค์ฌานที่ต่างกัน มีสภาวธรรมต่างกัน และยังอธิบายเกี่ยวกับนิโรธสมาบัติ คือ การบำเพ็ญของนักปฏิบัติธรรมชั้นสูง ผู้ที่จะเข้านิโรธสมาบัติได้ ต้องเป็นพระอริยบุคคลระดับพระอนาคามี หรือพระอรหันต์ที่ชำนาญในสมาบัติ 8 แล้วเท่านั้น โดยจะใช้เวลาอย่างน้อย 7 วัน ไม่เกิน 15 วัน หากใครได้ทำบุญกับผู้ที่ออกจากนิโรธสมาบัติใหม่ๆ จะได้บุญมาก เพราะผู้รับทานมีความบริสุทธิ์มากนั่นเอง ส่วนญาณนั้นผู้เขียนได้อธิบายว่า ญาณ คือ การหยั่งรู้อันวิเศษ เป็นความรู้ความเข้าใจที่เข้าถึงความจริงแท้ ญาณ คือ สิ่งที่เกิดขึ้นในระหว่างการปฏิบัติธรรม มีหลายระดับ สำคัญที่สุด คือ อาสวักขยญาณ คือ ญาณที่ใช้ในการกำจัดกิเลสให้หมดสิ้นไป สำหรับวิปัสสนูปกิเลสนั้น ผู้เขียนอธิบายว่า เป็นอุปสรรคซึ่งคอยขัดขวางการปฏิบัติธรรม เป็นธรรมารมณ์ที่เกิดแก่ผู้ที่ได้วิปัสสนาญาณขั้นอ่อนๆ ดูน่าชื่นชม แต่ความจริงเป็นโทษ เพราะทำให้เข้าใจผิดคิดว่าตนบรรลุธรรมแล้ว สุดท้ายผู้แต่งเสริมด้วยว่า การจะปฏิบัติได้ดีนั้น พละ 5 มีความสำคัญมาก เพราะ เป็นเครื่องทำใจให้มีพลัง คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ และปัญญา และได้ยกพุทธพจน์ที่ว่า บุคคลหากตั้งใจปฏิบัติธรรมให้จริงแล้ว จะบรรลุธรรมเป็นพระอริยบุคคลได้ทั้งสิ้น อย่างเร็ว 7 วัน อย่างกลาง 7 เดือน อย่างช้า 7 ปี ดังนั้นผู้เขียนจึงขอเป็นกำลังใจให้ผู้ปฏิบัติธรรมทุกท่านสามารถเดินตามรอยของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้สำเร็จ ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่า ทั้งสมถะ และวิปัสสนานั้นเป็นสิ่งที่ต้องปฏิบัติควบคู่กันไป จะปฏิบัติแต่สมถะอย่างเดียวก็ไม่สามารถบรรลุธรรมได จะปฏิบัติแต่วิปัสสนาอย่างเดียวโดยไม่ใช้สมถะเป็นบาทก่อน ก็ไม่ได้เช่นเดียวกันนั่นเอง  

The Water Secret “กิน” น้ำ ชะลอวัย (สิ่งดีๆ ที่ไม่ใช่แค่ “ดื่ม”)    วันนี้มีหนังสือที่ดีอีกเล่มหนึ่งมาแนะนำค่ะ ชื่อ “กิน” น้ำ ชะลอวัย เขียนโดยนายแพทย์ฮาวเวิร์ด มูราด  แปลโดย ธีร์ ทิพกฤต สำนักพิมพ์ในเครืออมรินทร์   หนังสือเล่มนี้น่าสนใจตรงที่ปกติแล้วเราจะคิดว่าเราต้องดื่มน้ำวันละ 6-8 แก้ว จึงจะเพียงพอต่อร่างกายของเรา แต่ที่ผ่านมาโดยส่วนตัวเราเองแม้ว่าจะดื่มน้ำเยอะแล้วแต่ก็ยังรู้สึกว่าผิวแห้งอยู่ดี เมื่อมาอ่านหนังสือเล่มนี้ทำให้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งค่ะ ว่าทำไม?   นพ.ฮาวเวิร์ด กล่าวเอาไว้ชัดเจนว่า “กุญแจสู่สุขภาพที่เปล่งประกายจากภายในสู่ภายนอกนั้น อยู่ที่การคงสภาพเซลล์ที่แข็งแรง ซึ่งสามารถเก็บกักน้ำได้ไม่ต่างกับเซลล์ที่อายุน้อยกว่า หากคุณสามารถซ่อมแซมเยื่อหุ้มเซลล์ของคุณ พร้อมกับดึงน้ำ และ สารอาหารต่างๆ มาให้เซลล์ได้ คุณก็จะสามารถต่อสู้กับความชรา และโรคภัยได้เช่นกัน”   จะเห็นว่าสำคัญมากๆ ที่เซลล์ของเราจะต้องกักเก็บน้ำเอาไว้ให้ได้ แต่ไม่ว่าเราจะดื่มน้ำมากแค่ไหนก็ตาม ความจริงคือ น้ำเหล่านั้นไม่สามารถให้เซลล์เก็บกักได้เลย ดังนั้นการดื่มน้ำเป็นแก้วๆ จึงไม่มีผลอะไรมากนัก   แท้ที่จริงแล้วการที่น้ำจะถูกดูดซึมเข้าเซลล์ได้นั้นได้มาจากการกินพืช ผัก ผลไม้ นั่นเอง นักวิจัยเรียกสารเคมีจากพืชว่า “สารพฤกษเคมี” หรือ “ไฟโตนิวเทรียน์” น้ำจากพืชพันธุ์ต่างๆ จะถูกดูดซึมเข้าไปในเซลล์ และทำให้ผนังเซลล์แข็งแรง สามารถเก็บกักน้ำได้อย่างมีประสิทธิภาพ ดังนั้นหนังสือเล่มนี้จึงใข้คำว่า “กิน” น้ำ   อาหารตามธรรมชาติที่ผ่านกระบวนการต่างๆ น้อยที่สุดจะมีปริมาณน้ำมากที่สุด โดยเฉพาะน้ำในผัก และผลไม้ที่มีสีสันสดใสซึ่งมีอยู่มากถึง 85 ถึง 98 เปอร์เซ็นต์นั้นเข้มข้นไปด้วยสารอาหาร เป็นโครงสร้างของน้ำที่ดีที่สุด   พืช ผัก แต่ละชนิดให้ผลในการต้านทานโรค เสริมสร้าง และ ป้องกันอนุมูลอิสระให้แก่ร่างกายต่างกันอย่างน่าอัศจรรย์ค่ะ ในหนังสือเล่มนี้ยังมีตำราอาหาร และเครื่องดื่ม สูตร water secrete อีกด้วย บางสูตรอาจจะดูแล้วทำยาก แต่ก็พอที่จะสามารถปรับให้เข้ากับวัตถุดิบที่มีในประเทศไทยได้ค่ะ   สิ่งที่น่าสนใจอีกอย่างก็คือ ผู้ที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรง เซลล์จะสามารถเก็บกักน้ำได้ทั่วร่างกาย ต่างจากผู้ที่ไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อน้ำจะสามารถเก็บกักได้น้อยกว่า  และสำหรับการออกกำลังกายนั้นก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องออกกำลังกายตามฟิตเนสเท่านั้น ให้เลือกการออกกำลังกายที่เราชอบเป็นสำคัญ เพื่อที่เราจะได้มีความสุขกับการออกกำลังกายด้วย   ในหนังสือเล่มนี้กล่าวเอาไว้อย่างชัดเจนว่า หลักการที่ชะลอวัยได้ นอกจากเรื่องของการ “กิน” น้ำแล้ว เรื่องอารมณ์ยังเป็นสิ่งที่สำคัญมากคือ เรื่องอารมณ์นั่นเอง หากเราเครียด อารมณ์ไม่แจ่มใส ให้ทานอาหารดีอย่างไรร่างกายก็ไม่สามารถตอบสนองได้เต็มที่ หากเรามีอารมณ์ดี อาหารร่างกายก็เสริมกันไปได้  ซึ่งเราเป็นชาวพุทธเราย่อมรู้ดีว่า วิธีการที่ทำให้จิตใจสงบ มีความสุขได้อย่างแท้จริง คือ การฝึกสมาธิ ดังนั้นจึงอยากแนะนำให้ทุกท่านลองฝึกสมาธิดูนะคะ เราจะได้มีสุขภาพกาย และ สุขภาพใจที่แข็งแรงไปพร้อมๆกัน    

ปลุกพลังความคิดบวก   วันนี้ขอเสนอหนังสือที่นำเสนอแนวคิดที่จะทำให้เรามีพลังในชีวิตมากขึ้น คือ “ปลุกพลังความคิดบวก” เล่มนี้เขียนโดย           คุณสิริลักษณ์ ตันศิริ  ซึ่งเธอเป็นนักพูดสร้างแรงบันดาลใจ และได้เขียนหนังสือแนวนี้มาแล้วซึ่งเล่มนี้เป็นเล่มที่ 3 ของสำนักพิมพ์ Busy-Day   หนังสือเล่มนี้เน้นเรื่องของการ “ปลุกพลังความคิดบวก” เพราะความคิดเป็นสิ่งที่ทรงพลัง เป็นได้ทั้งพลังสร้างสรรค์ และการทำลาย ถ้าเรามีความคิดดี คิดบวก และมีแรงบันดาลใจเพิ่มขึ้น ชีวิตจะเต็มไปด้วยความสดใส ผู้เขียนให้แนวการสร้างพลังคิดบวกไว้หลายประเด็น โดยแบ่งเป็นประเด็นย่อยๆ กว่า 60 บท โดยสิ่งที่ผู้เขียนเน้นมาตลอดคือ “การลงมือทำ”  ดิฉันขอยกตัวอย่างบางประเด็นที่น่าสนใจมาแชร์กันนะคะ   อย่างแรกเลยความคิดเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ถ้าคิดดี ชีวิตก็ดี คิดต่าง ชีวิตจึงต่าง และ ถ้าอยากสำเร็จก็ให้คิดแบบคนสำเร็จ พูดง่ายๆ คิดอะไรก็ได้อย่างนั้นค่ะ ให้เริ่มต้นที่ความคิด “ถ้าคุณไม่คิด ที่อยากจะมี หรือ อยากจะทำ หรืออยากจะได้ คุณก็จะไม่ได้” ผู้เขียนยกตัวอย่างประกอบว่า ถ้าไม่คิดจะมีบ้านใหม่ ก็จะมีบ้านหลังเดิม ถ้าไม่คิดจะเปลี่ยนงาน ก็จะยังคงทำงานเดิม เป็นต้น   ให้เราใช้ชีวิตแบบ Active ไม่ใช่ Passive คือ ใช้ชีวิตแบบเป็นผู้กำหนด ควบคุมเอง ไปในทิศทางที่คุณต้องการจะได้ ไม่ใช่ปล่อยให้สถานการณ์ หรือใครๆ นำพาไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมาย “ คิด จดจ่อ ลงมือทำ ได้รับผล”  และที่สำคัญที่ผู้เขียนได้แนะนำไว้คือ การ Focus ให้ถูกจุด ถ้าไม่ตรงจุดเราก็ไม่สำเร็จตามที่ตั้งใจไว้ เพราะมัวแต่จะออกนอกเส้นทาง  โดยวิธีที่จะเช็คว่าขณะนี้เรา Focus ได้ถูกจุดหรือไม่ผู้เขียนแนะว่า ให้การถามตัวเองบ่อยๆ อย่างน้อยก็ทุกเช้าว่า เป้าหมายที่สำคัญสำหรับฉันตอนนี้คืออะไร วันนี้ฉันจะลงมือทำอะไรบ้าง ที่สำคัญเมื่อถามแล้ว ตอบคำถามแล้วให้ลงมือทำตามนั้นด้วย แล้วจะเข้าใกล้เป้าหมายเร็วว่าที่คิด แต่ถ้าใครยังไม่รู้เป้าหมายของตนเองให้รีบค้นหาโดยเร็ว เพราะอนาคตของเรานั้นจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นกับสิ่งที่เราทำในปัจจุบันนี้ในทุกๆขณะ “อนาคตต้องสร้างให้เกิดด้วยมือเรา ไม่ใช่ปล่อยให้มันเกิด” ผู้เขียนให้แนวทางในการจับแง่คิดให้เราลงมือทำ และ สร้างอนาคตในอย่างที่เราอยากเป็น ซึ่งเป็นสิ่งที่หลายๆ คนอาจลืมคิดไปนะคะ   สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นอุปสรรค์ของมนุษย์คือ “เราเป็นมนุษย์ปฏิกิริยา” เพราะมนุษย์มักจะทำอะไรตามความคุ้นชินโดยอัตโนมัติ ซึ่งมักเป็นไปในแง่ลบเสมอ ดังนั้นผู้เขียนจึงให้เราตั้งสติพิจารณาให้ดี “เรา นี่แหละ เป็น เหตุ ส่วนหนึ่งของ ผล ที่เรากำลังได้รับ” ให้เราทำอะไรอย่างมีสติ เลือกในสิ่งที่เป็นประโยชน์กับเรา และเมื่อเลือกแล้วต้องยอมรับผลลัพธ์นั้นด้วย   การที่ใครสักคนจะสำเร็จได้นั้น ต้องแลกมาด้วยการฝึกฝนตนเองอย่างหนัก เข้มงวด มีระเบียบวินัย มุ่งมั่น ทุ่มเท อดทน พากเพียร พยายาม เพื่อที่จะประสบความสำเร็จ ดังนั้น ต้องถามตัวเองว่า อยากสำเร็จ ต้องยอมแลกกับสิ่งเหล่านี้จะยอมหรือไม่ ถ้าคำตอบคือ ยอมแลก ก็ให้มุ่งมั่นทำตามเป้าหมายอย่างไม่ต้องลังเล...ไม่มีอะไรได้โดยไม่แลกด้วยความพยายามหรอกค่ะ ประเด็นนี้ผู้เขียนเตือนสติเราได้ดีมากค่ะ เพราะจะทำให้เราเตรียมใจให้พร้อมกับความเหนื่อยยากก่อนที่จะได้รับผลสำเร็จนั้น โดยวิธีการคือ ให้นำตัวเองออกมาจาก Comfort Zone เพื่อขยายขีดความสามารถ และระดับความสำเร็จต่อไป   อุปสรรคอีกอย่างคือ ความกลัว ทำให้เราไม่กล้าที่จะสำเร็จ และเมื่อเราไม่กลัวซะแล้ว ความกล้าหาญจะเกิดขึ้น ในที่สุดความสำเร็จจะตามมา นอกจากนี้อดีตเป็นสิ่งที่เราไม่ควรจะกังวลมากนัก เพราะอดีตที่ผิดพลาดบางทีอาจเป็นตัวปิดกั้น หยุดยั้งสิ่งที่เราอยากทำให้อนาคต ดังนั้นผู้เขียนแนะนำให้เรา “ทำอนาคตให้ว่างจากอดีต ตั้งแต่บัดนี้ เพราะในความว่าง อะไรก็เกิดขึ้นได้”  และเรายังควรฝึกแยกแยะเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นว่า อะไรคือสิ่งที่เกิดขึ้น อะไรเป็นสิ่งที่เราปรุงแต่งเอง เพราะความคิดปรุงแต่งมักเป็นในทางลบเสมอ ดังนั้นให้มีสติเตือนตนให้เร็วไม่ใช้อยู่กับความคิดปรุงแต่ง  ส่วนสิ่งที่ต้องระวังซึ่งผู้เขียนเตือนไว้ก็คือ “สิ่งที่คุณคิด พูด เห็น หรือทำบ่อยๆ มันจะกลายเป็นนิสัย และมันจะกลายเป็นการโปรแกรมตัวคุณเองแบบอัตโนมัติ โดยที่คุณไม่รู้ตัว!” ใช่แล้วค่ะ ระวังนะคะ ถ้าเรามัวแต่คิดว่า เราไม่เก่ง สู้ใครเขาไม่ได้ มันก็จะโปรแกรมตัวคุณให้เป็นแบบนั้นจริงๆ ดังนั้น หมั่นโปรแกรมตัวคุณใหม่ในทางบวก ซึ่งผู้เขียนเรียกว่า “Input = Output” เช่น out put คือ อยากเป็นคนน่ารัก สดใส เราก็ต้องใส่ Input 3 ระดับคือ 1. โปรแกรมตัวเองว่า ฉันเป็นคนน่ารัก สดใส 2. จินตนาการเห็นภาพตัวเองเป็นคนน่ารัก สดใส และ 3. หมั่นยิ้มบ่อยๆ  ทำไปเรื่อยๆ ตัวเราก็จะกลายเป็นคนน่ารัก สดใสในที่สุด   กฎที่น่าสนใจข้อหนึ่งที่ผู้เขียนนำเสนอคือ “กฎการดึงดูดนำชักพา” คือ คลื่นพลังงานอะไรก็แล้วแต่ที่ใกล้เคียงกันจะดึงดูดกัน  ยกตัวอย่างเช่น คนที่คิดบวก จิตใจเบิกบาน วัดคลื่นพลังงานจากสมองจะเห็นคลื่นพลังงานบวกที่สูงมาก คลื่นเหล่านี้จะไปดึงดูดคลื่นประเภทเดียวกันเข้ามาในชีวิตจึงได้พบเจอแต่เหตุการณ์ดีๆ ตรงกันข้ามกับคนที่คิดลบ ท้อแท้กับชีวิต เขาเหล่านี้จะส่งคลื่นพลังงานที่เป็นลบออกมา แล้วก็จะไปดึงดูดเหตุการณ์ร้ายๆเป็นประจำ ดังนั้น คิดแต่สิ่งที่ดีและเป็นบวกนะคะ อีกอย่างคือ ให้เราเลิกบ่น เพราะการบ่นเป็นการส่งสัญญาณการคิดลบเข้ามาในสมองค่ะ   สำหรับเส้นทางความสำเร็จนั้น คือ ให้เราหมั่นชมตนเองแม้เรื่องเล็กน้อย ไม่กลัวที่จะลองทำอะไรใหม่ๆ อย่าติดกับกรอบเก่าๆ หมั่นหาความรู้ให้ตนเองเสมอๆ มีความพยายามไม่สิ้นสุด และให้เราทำดีต่อไป ที่สำคัญหมั่นชำระใจให้ใสสะอาดอยู่เสมอค่ะ   โดยสรุปแล้วหนังสือเล่มนี้ได้กระตุ้นให้เราให้ความสำคัญกับเรื่องของความคิด เพราะความคิดที่ถูกต้องเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความสำเร็จในชีวิต ดังนั้น ให้เราหมั่นคิดบวกเอาไว้นะคะ หลักง่ายๆ คิดดี พูดดี ทำดี เพียงเท่านี้สิ่งดีๆ ก็จะสะท้อนกลับมาหาเราค่ะ    

            อินเดียเป็นประเทศที่มีความน่าสนใจอย่างมาก เพราะเป็นประเทศที่มีความหลากหลายของผู้คนและมีสถานที่ท่องเที่ยวที่มีความสวยงามเต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ และศิลปวัฒนธรรมที่สวยงามน่าสนใจ ดังนั้นประเทศอินเดียจึงเป็นหนึ่งในจุดหมายปลายทางที่นักท่องเที่ยวจะต้องไปเยือนให้ได้สักครั้งหนึ่งในชีวิต หลายคนอาจจะคิดว่าการไปอินเดียนั้นยากลำบาก สำหรับใครที่ไม่ชอบวางแผนเที่ยวหรือไม่สะดวกที่จะวางแผนการเดินทางในอินเดียด้วยตัวเอง การทางกับทัวร์ดีดีเพื่อการท่องเที่ยวอันน่าประทับใจก็เป็นอีกทางเลือกที่ดี ที่จะสามารถเที่ยวอินเดียได้อย่างลงตัวในงบที่ไม่บานปลายอีกด้วย ถ้ายังไม่รู้ว่าจะไปกับที่ไหนขอแนะนำให้เข้าไปเช็คได้ที่ https://tourkrub.co ที่นี่เขาเป็นศูนย์รวมทัวร์ต่างประเทศมีหลายโปรแกรมให้ได้เลือกสรร            หากจะเริ่มต้นเที่ยวทัวร์อินเดียแล้วละก็ นักท่องเที่ยวอาจเริ่มต้นจาก นิวเดลีซึ่งเป็นเมืองหลวงของอินเดีย และมีสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจมากมาย มีความทันสมัยเต็มไปด้วยย่านการค้าจำนวนมาก มีร้านอาหารอร่อยๆให้เลือกรับประทานมากมาย และเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยความหลากหลายที่ผสมผสานกันระหว่างความทันสมัยและวิถีชีวิตแบบอินเดียดั้งเดิม           การเดินทางในนิวเดลีสามารถทำได้โดยการนั่งรถไฟฟ้า Metro ที่นักท่องเที่ยวสามารถนั่งจากสนามบินเข้าไปยังตัวเมืองนิวเดลีได้โดยไม่ต้องเช่ารถแท็กซี่หรือใช้บริการรถรับส่งจากสนามบินเข้าไปยังตัวเมือง เพราะสำหรับคนที่ไม่คุ้นเคยจะพบว่าการเดินทางบนท้องถนนในนิวเดลีนั้นมีความวุ่นวายมากเกินกว่าจะคาดเดาอย่างที่ไม่เคยเจอที่ไหน ดังนั้นหากจำเป็นต้องเดินทางโดยรถยนต์ในนิวเดลีนักท่องเที่ยวก็จะต้องเตรียมใจมามากพอสมควรแต่หากถือว่าเป็นประสบการณ์แปลกใหม่อีกอย่างหนึ่งของชีวิตก็ไม่ว่ากัน ซึ่งที่สนามบินนิวเดลีก็มีบริการรถแท็กซี่ให้ใช้บริการเพื่ออำนวยความสะดวกแก่นักท่องเที่ยวที่เลือกจะขึ้นรถ Metro             นิวเดลีเป็นเมืองที่มีความทันสมัยและในขณะเดียวกันก็ยังเต็มไปด้วยวิถีชีวิตและบรรยากาศของอินเดียแบบดั้งเดิมซึ่งเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวอย่างหนึ่งของอินเดียที่ดึงดูดความสนใจของผู้มาเยือนให้อยากกลับมาเที่ยวที่นี่อีกหลายๆครั้ง นักท่องเที่ยวอาจเดินผ่านร้านค้าที่ทันสมัยรวมถึงร้านกาแฟชื่อดังที่มีสาขาทั่วโลกแต่ในเวลาอีกไม่นานก็อาจจะเห็นวัวเดินอยู่ตามท้องถนนและเดินผ่านร้านขายของบรรยากาศดั้งเดิมสไตล์อินเดียรวมถึงพ่อค้าแม่ค้าชาวอินเดียที่นำของท้องถิ่นอย่างผลไม้ ขนม ผ้าส่าหรีและสินค้าที่มีเอกลักษณ์ของความเป็นอินเดียอย่างสุดๆที่มารูปภาพ shutterstock.com             หากอยากชมบรรยากาศเมืองนิวเดลีโดยรอบ นอกจากจะใช้วิธีการเดินซึ่งจะทำให้นักท่องเที่ยวได้สัมผัสกับบรรยากาศของเมืองได้ใกล้ชิดและอาจมีโอกาสได้พูดคุยกับคนอินเดียที่มักให้ความสนใจกับนักท่องเที่ยวต่างถิ่นเสมอแล้ว หากต้องการประหยัดเวลาและไม่อยากเดินให้เมื่อยก็สามารถเรียกใช้บริการ Rickshaw หรือรถสามล้อที่มีอยู่ด้วยกันสองแบบคือแบบที่ใช้คนถีบเองเหมือนกับสามล้อบ้านเราหรือแบบออโต้ที่ใช้เครื่องยนต์ที่มีความใกล้เคียงกับรถตุ๊กตุ๊กในเมืองไทยมากที่ช่วยประหยัดเวลาในการเดินทางไปได้มากทีเดียว            เมื่อมาเยือนนิวเดลี สถานที่สำคัญที่นักท่องเที่ยวจะต้องมาเยือนเปรียบเสมือนเป็นจุด Landmark ของที่นี่ก็คือ  India Gate หรือประตูเมืองอินเดีย ที่มีความคล้ายคลึงกับประตูชัยของฝรั่งเศสสร้างขึ้นจากหินทรายเป็นแท่งทึบ ซึ่งประตูเมืองแห่งนี้สร้างเป็นอนุสรณ์แก่ทหารอินเดียที่พลีชีพในสงครามครั้งสำคัญของประเทศ ---> แผนที่ India Gate             ออกจากประตูอินเดีย นักท่องเที่ยวที่ยังอยากเที่ยวชมสถานที่ทางประวัติศาสตร์ก็สามารถเดินทางไปชมป้อมแดง หรือ Red Fort ที่สร้างขึ้นโดยกษัตริย์แห่งราชวงศ์โมกุลองค์เดียวที่เคยทรงสร้างทัชมาฮาลมาก่อน ซึ่งในปัจจุบันนี้ใช้เป็นสถานที่ประกอบพิธีฉลองเอกราชของอินเดียเป็นประจำทุกปี ป้อมแดงแห่งนี้สร้างขึ้นจากหินทรายแดง มีขนาดใหญ่โตมาก ภายในมีการประดับตกแต่งอย่างวิจิตรสวยงามมาก ---> แผนที่ Red Fort               หากนักท่องเที่ยวต้องการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ของอินเดียให้มากขึ้นกว่าเดิมก็สามารถเดินทางไปเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติอินเดียที่รวบรวมเอาศิลปวัตถุที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ของอินเดียเอาไว้กว่า 150,000 ชิ้นที่มีความเป็นมากว่า 5,000 ปีที่นักท่องเที่ยวสามารถดื่มด่ำกับชิ้นส่วนของประวัติศาสตร์อันยาวนานได้อย่างเต็มอิ่ม            สถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่งหนึ่งที่นักท่องเที่ยวไม่ควรพลาดก็คือ Qutab Minar หรือ กุตับมีนาร์ ซึ่งเป็นหอสูงที่สร้างโดยกษัตริย์ฮินดูที่เดิมมีประสงค์เพื่อให้พระราชธิดาของพระองค์ได้ขึ้นไปดูแม่น้ำยมุนาในขณะสวดมนต์ และต่อมาก็ได้มีการสร้างเสริมต่อเติมขึ้นอีกหลายครั้งจากกษัตริย์หลายยุคหลายสมัยจนมาถึงปัจจุบันที่อยู่ในรูปแบบของหอศิลปกรรมแบบฮินดูผสมมุสลิมที่มีความสวยงามแปลกตา             ไม่เพียงแค่นี้นิวเดลียังมีสถานที่ที่น่าสนใจน่าไปเยือนอีกมากมาย นักท่องเที่ยวที่สนใจอยากเที่ยวนิวเดลีและไม่อยากพลาดที่สำคัญที่ไหน สามารถเข้าไปดูที่ทัวร์ครับ ที่จะพาคุณเที่ยวสถานที่สำคัญในนิวเดลี ในราคาสบายๆ ท่องเที่ยวอย่างใจตามลิงค์นี้ได้เลย https://tourkrub.co/india-tour หรือ จะคลิ๊กง่ายๆที่นี่ แล้วคุณจะเข้าไปที่เว็บไซต์ทัวร์ครับหน้าตาแบบนี้                 สุดท้ายนี้ขอให้ทุกท่านได้สัมผัสกับอินเดียดินแดนแห่งอู่อารยธรรมของโลก และเก็บเกี่ยวประสบการณ์อันแสนตื่นตาตื่นใจนี้ให้ได้อย่างน้อยสักครั้งในชีวิต รับรองว่าคุณจะประทับใจไม่รู้ลืม    

สายหวานต้องจัด 5 ของฝากแสนอร่อยจากเมืองตรัง     นอกจากการเที่ยวชมสถานที่สำคัญ รวมถึงหม่ำของอร่อยอันขึ้นชื่อของจังหวัดนั้นๆ แล้ว “การซื้อของฝาก” ถือเป็นอีกหนึ่งในเช็คลิสต์ที่สำคัญของเหล่านักท่องเที่ยวอย่างเราๆ ไม่ควรพลาด ก็แหม...แต่ละจังหวัดมีของดีของเด่นแตกต่างกันไปเอาเป็นว่าใครมีพิกัดท่องเที่ยวล่าสุดอยู่ที่เมืองตรัง มาดูของฝากแสนอร่อยของที่นี่กันดีกว่า ว่าเจ้าไหนเด็ด เมนูไหนปัง! เตรียมเงินให้พร้อม แล้วออกไปชิมกัน     1. ขนมเปี๊ยะ ร้านขนมเปี๊ยะซอย 9   รูปภาพจาก: https://www.facebook.com/TheNineByPiaSoi9/   ● พิกัด: 231/1 ซอยห้วยยอด 9 ถนนห้วยยอดต.ทับเที่ยงอ.เมืองตรัง ● โทร: 0-7522-2734, 08-9474-6892เปิดทุกวันตั้งแต่เวลา 07.00-19.00 น.   สร้างชื่อมายาวนานกว่าสิบปี ฮอตฮิตชนิดที่มีคำกล่าวว่า ไปเที่ยวเมืองตรังหากยังไม่ได้ลองรับประทาน “ขนมเปี๊ยะซอย 9” ถือว่ายังไปไม่ถึง จุดเด่นของขนมเปี๊ยะซอย 9 อยู่ที่รสชาติอันกลมกล่อม ชิ้นใหญ่เต็มปากเต็มคำแป้งเปลือกนอกบางกรอบอร่อยแต่ภายในยังมีไส้อ่อนนุ่มนวลละมุนลิ้น สำหรับไส้ที่ไม่ควรพลาดคือ ไส้เผือกหอมไข่เค็ม     2. ขนมจีบ ร้านขนมป้าพิณ   รูปภาพจาก: https://www.facebook.com/papintrang   ● พิกัด: 30 หมู่10 ต.ลำภูราอ.ห้วยยอด ● โทร: 0-7526-6096, 08-4308-0333   ขนมจีบสูตรลับพิเศษเนื้อแป้งบางกรอบเคล็ดลับความอร่อยอยู่ที่ไส้ใช้ไข่เป็ดไล่ทุ่งซึ่งจะปล่อยให้หาอาหารกินเองตามธรรมชาติไข่ที่ออกมาจึงเป็นไข่ปลอดสารพิษ ทั้งยังมีสีแดงทำให้สังขยามีกลิ่นและรสชาติที่หอมเข้มข้นกลมกล่อม มีให้เลือกทั้งแบบดั้งเดิมรูปสามเหลี่ยม และขนมจีบสังขยาตัวกลม ซึ่งป้าพิณทำเป็นเจ้าแรกในประเทศไทย     3. ขนมเปี๊ยะยิ้ม โรงแรมธรรมรินทร์ธนา   รูปภาพจาก: https://www.facebook.com/royyim.trang   ● พิกัด: 69/8 ต.โคกหล่อ อ.เมืองตรังนอกจากนี้ยังมีขายที่สนามบินตรังด้วย ● โทร: 0-7522-3223 ต่อ2029, 08-9729-7200   อีกหนึ่งขนมเปี๊ยะที่ดังไกลไปทั่วประเทศ อารมณ์ประมาณว่าบอกต่อกันปากต่อปาก โดยจุดเด่นของขนมเปี๊ยะยิ้มอยู่ที่รสชาติอร่อยกลมกล่อม แป้งกรอบ ไส้อัดแน่นใส่มาแบบเต็มสตรีมชนิดที่ว่ากัดคำไหนก็เจอไส้เต็มๆ ที่สำคัญขนมของที่นี่จะทำสดใหม่ทุกวัน สะอาด ปราศจากสารกันบูดสำหรับไส้ที่ไม่ควรพลาดคือ ไส้เผือกหอม   4. เค้กขุกมิ่ง ร้านขุกมิ่ง   รูปภาพจาก: www.kookming.com ● พิกัด: 5 - 6 หมู่ที่3 ถ.เพชรเกษมต.ลำภูราอ.ห้วยยอด ● โทร: 0-7528-4080, 0-7528-4118   เค้กขุกมิ่งเป็นเค้กที่ผลิตมากรรมวิธีแบบโบราณอาศัยการตีขึ้นของไข่กับน้ำตาลโดยไม่ใช้ผงฟูหรือสารสังเคราะห์ใดมาช่วยทั้งสิ้นเรียกว่าวัตถุดิบจากธรรมชาติล้วนๆ ปราศจากวัตถุกันเสียเจือปน เนื้อเค้กแน่นแต่นุ่ม ให้รสสัมผัสที่ละมุนละไม ไม่ติดคอ ทั้งยังมีกลิ่นหอมแถมยังไม่หวานจัด ทานได้เรื่อยๆสำหรับเค้กที่ไม่ควรพลาดคือ เค้กกาแฟ   5. เค้ก ร้านริชชี่     ● พิกัด: 83/13-14 ถนนรัษฎาต.ทับเที่ยงอ.เมืองตรัง ● โทร: 0-7521-5595 เปิดทุกวันตั้งแต่เวลา10.00-22.00 น.   ร้านอาหารยุคแรกๆของตรังที่มาในแนวอาหารแนวร่วมสมัยตกแต่งอย่างสวยงามเมนูมีทั้งอาหารคาวและขนมเบเกอรี่ ในส่วนของเมนูเค้กของที่นี่บอกเลยว่าเด็ดจริงอะไรจริง รสชาติออกแนวละมุนละไม ใช้วัตถุดิบที่คัดสรรมาอย่างดี ใส่มาแบบไม่หวงเครื่อง ที่สำคัญรสชาติไม่หวานจัด สำหรับเค้กที่ไม่ควรพลาดคือ เค้กมะพร้าวอ่อน   เพื่อให้ทริปท่องเที่ยวของเราเป็นไปอย่างราบรื่น ได้ช้อปชิมของฝากถูกใจ แถมได้พักผ่อนไปอีก เราแนะนำให้จองที่พักที่ตรังให้พร้อม ไม่ว่าจะเป็นในเมือง เพื่อการลิ้มลองของฝาก หรือจะเป็นที่พักตรังอารมณ์รีสอร์ทริมทะเล หากต้องการพักผ่อน บอกเลยจองได้ที่ Traveloka เพราะเขามีที่พักหลากสไตล์หลายราคาในเมืองตรัง รวมไปถึงริมทะเลต่างๆ จัดมาให้เลือกแบบละลานตา เสิร์ชง่ายจองง่ายที่สำคัญ ราคาดีงาม ทีนี้ก็เหลือเงินไว้ซื้อของฝากสายหวานได้อย่างเต็มที่

สุดสัปดาห์นี้หากคุณอยากจะออกไปพักผ่อน โดยไม่ต้องเดินทางไกลหรือตระเตรียมอะไรยุ่งยาก ขอแนะนำเมืองท่องเที่ยวชายทะเลยอดฮิตอย่างชะอำเป็นอันดับแรก เพราะที่นี่มีที่พักสวย ดี เริ่ด เหมาะแก่การอัพภาพลงไอจีอวดเพื่อนสุดๆ และนี่คือ 5 ที่พักในชะอำที่เราอยากแนะนำให้ตามไปพักเพราะมันสวยจริงๆ Veranda Resort and Spa Hua Hin-Cha am ขอบคุณรูปภาพจาก Veranda Resort and Spa Hua Hin-Cha am ที่นี่ได้ชื่อว่าเป็นฮิปบูติคโฮเทลที่สวยมาก ตกแต่งด้วยสไตล์เอเชี่ยนโมเดิร์น มีห้องพักให้เลือกมากมาย แบ่งไปตามความชอบ เช่น Spa Pool Villa ที่ยกสปาและทรีตเม้นต์มาอยู่ในห้องให้คุณได้ผ่อนคลายความเมื่อยล้าและปรับสมดุลชีวิตอีกครั้ง หรือจะเป็นห้อง Slide Pool Suite ที่มีสระว่ายน้ำส่วนตัว พร้อมสไลเดอร์ให้คุณและครอบครัวได้สนุกสนาน นอกจากนี้ยังมีห้องอาหารและบาร์ที่จัดไว้ริมสระ พร้อมมองเห็นวิวทะเล แบบ 180 องศา ทั้งผ่อนคลาย ทั้งโรแมนติก เอาเป็นว่า จะอยู่มุมไหนของที่พัก ก็ถ่ายรูปออกมาสวยแน่นอน จองที่พัก >>click<< Ananda Hua Hin Resort & Spa by Compass Hospitality ขอบคุณรูปภาพจากเฟสบุ๊ค Ananda Hua Hin Resort & Spa ที่พักระดับ 5 ดาวสาขาใหม่ล่าสุดของ Ananda จะทำให้คุณลืมความทุกข์และความเครียดได้เป็นปลิดทิ้ง ด้วยบรรยากาศและการตกแต่งแบบร่วมสมัย เน้นให้ผู้เข้าพักรู้สึกผ่อนคลายนอนหลับสบายมากที่สุด ใครอยากปลีกวิเวกหนีความวุ่นวาย แต่ยังอยากดื่มด่ำธรรมชาติแนะนำเลย เพราะทุกห้องมีเฉลียงส่วนตัวมองเห็นวิวสวยๆ และแน่นอนว่าสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ครบครัน แบบไม่ต้องร้องขออะไรเพิ่มเติมอีกแล้ว จองที่พัก >>click<< The Palayana Hua Hin ขอบคุณรูปภาพจาก The Palayana Hua Hin ด้วยพื้นที่กว่า 8 ไร่ และตกแต่งบรรยากาศให้เขียวชอุ่มชุ่มชื่นของต้นไม้ที่รายล้อมรอบที่พักแห่งนี้ จึงเป็นอีกตัวเลือกที่ดีน่าเช็คอินสุดๆ อีกทั้งยังมีชายหาดส่วนตัวยาวกว่า 40 เมตร ที่เขาบอกว่าเหมาะแก่การโต้คลื่นมาก ซึ่งหาได้ยากในชายหาดอื่นทั่วไปในละแวกใกล้เคียง ที่นี่มีพื้นที่กว้างขวางพอให้คุณได้เดินชมธรรมชาติและผ่อนคลายอารมณ์ พร้อมได้แชะรูปสวยๆ แทบทุกมุม พร้อมทั้งมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่โดดเด่นด้วยบาร์ริมสระ และสปาที่เน้นฟื้นฟูองค์รวมและการชะลอวัยที่เป็นสูตรเฉพาะของรีสอร์ทแห่งนี้ด้วย  จองที่พัก >>click<< Cher Resort ขอบคุณรูปภาพจาก Cher Resort รีสอร์ทขนาดกลางตั้งอยู่ระหว่างกลางชะอำกับหัวหินแห่งนี้ โดดเด่นที่การตกแต่งผสมผสานความโมเดิร์นและธรรมชาติอย่างลงตัว ด้วยชื่อว่า เฌอ ที่แปลว่าต้นไม้ จึงออกแบบที่พักและจัดสวนให้กลมกลืนกับความเป็นธรรมชาติ ที่น่าถ่ายรูปอัพลงไอจีสุดๆ คือห้องพักต่างๆ ที่มีให้เลือกถึง 5 สไตล์ ได้แก่ Sky Beachfront Villa, Blissful Green Villa, The Pool Paradise, The Sea Spirit และ Panoramic Sea View ซึ่งแต่ละห้องนั้นตกแต่งสวยและมีเอกลักษณ์แตกต่างกันไป จองที่พัก >>click<< Sheraton Huahin Resort and Spa ขอบคุณรูปภาพจาก Sheraton Huahin Resort and Spa รีสอร์ทหรูที่ใครๆ ก็คงคุ้นชื่อดี และไม่ควรพลาดมาเช็คอินที่นี่ เพราะของเขาอลังการจริงๆ ด้วยการออกแบบให้สระว่ายน้ำแบบลากูนขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง มีห้องพักรายล้อมสระน้ำและที่สำคัญคือวิวทะเลอ่าวไทยด้านหน้า เหมาะแก่การมาพักผ่อนทั้งแบบฉายเดี่ยว มาเป็นคู่ หรือครอบครัว มีทั้งร้านอาหาร บาร์และเล้านจ์ให้เลือกตามชอบ รวมถึงฟิตเนสแบบครบครันสำหรับคนชอบการออกกำลังกาย ที่นี่เขาให้ความสำคัญกับคนทุกช่วงวัยจริงๆ ขนาดมุมเด็กยังกว้างขวางใหญ่โตและออกแบบแบบเข้าใจเด็กสุดๆ จองที่พัก >>click<< ที่พักสุดเริ่ดในชะอำทั้ง 5 แห่งนี้ ช่างเหมาะแก่การไปเช็คอิน พร้อมอัพลงไอจีแล้วติด Hashtag เสียจริงๆ ใครยังไม่มีแพลนหรือคิดไม่ออกว่าจะไปเที่ยวไหน ชะอำก็เป็นตัวเลือกที่ดีทีเดียว ส่วนที่พักชะอำก็ให้เป็นเรื่องของ Traveloka จองที่พักได้ง่ายๆ สบายๆ ไม่ต้องมีบัตรเครดิตก็จองได้เลย แถมไม่เสียค่าธรรมเนียมการจองด้วย จองปุ๊บ ได้พักปั๊บ ชีวิตดี๊ดี

Once upon a time in India (ตอนที่ 10) กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน   ตอนที่แล้วช่วงเช้าเราไปล่องเรือที่แม่น้ำคงคากัน  ในช่วงสายเราเดินกันไปต่อที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าประกาศธรรมเป็นครั้งแรก ที่รู้จักกันดีในชื่อ "อิสิปตนมฤคทายวัน" หรือ "ฤๅษีปัตนมฤคทายวัน"  แปลว่า ป่าอันยกให้แก่หมู่กวาง และเป็นที่ชุมนุมฤๅษี เหตุที่ได้ชื่อว่าสารนาถ เนื่องมาจากสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงปฐมเทศนา ธัมมจักกัปวัตตนสูตรแก่พระปัจจวคีย์ทั้ง 5 ซึ่งเป็นสถานที่เกิด สังฆรัตนะขึ้นครั้งแรก และพระรัตนตรัยครบองค์ 3 พระพุทธองค์เริ่มต้นประกาศพระพุทธศาสนาเพื่อเป็นที่พึ่งแก่มหาชนทั้งหลาย ภายในอาณาบริเวณสารนาถมี ธรรมเมกขสถูป เป็นพุทธสถานขนาดใหญ่ที่สุดและสำคัญที่สุด นมัสการมูลคันธกุฎีที่ประทับของพระพุทธองค์   เมื่อเราไปถึงเราก็ไปนั่งสวดมนต์บทธรรมจักรกัปวัตนสูตร และนั่งสมาธิกันตรงบริเวณด้านหน้าของ ธรรมเมกขสถูป ทำให้เราย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์สำคัญในอดีตที่เป็นจุดเริ่มต้นในการประกาศธรรมในพระพุทธศาสนา หลังจากนั้นนั้นเราจึงไปเข้าชมพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติประจำเมืองสารนารถ เมื่อเข้าไปสิ่งแรกที่เห็นอยู่ตรงบริเวณกลางห้องคือ หัวสิงห์ยอดเสาอโศกในสารนาถนี้เป็นหัวเสาที่สมบูรณ์ทีสุด ซึ่งเป็นโบราณวัตถุที่สำคัญที่สุดของอินเดีย หัวสิงห์นี้ถูกใช้เป็นตราประจำชาติอินเดียในปัจจุบัน  หัวเสาดังกล่าวเป็นรูปสิงโต 4 ตัว นั่งหลังชนกัน หันหน้าออกไปทั้ง 4 ทิศ กำลังลืมตาอ้าปากคล้ายคำราม ขอบแท่นที่รองรับสิงโตยืนถูกแกะสลักเป็นรูป ราชสีห์, ช้าง, ม้า และ วัว ซึ่งหมายถึง พลังอำนาจ, ความชาญฉลาด, ความปราดเปรียวว่องไว และ ความเข้มแข็งอดทน ตามลำดับ มีหน้าที่คอยพิทักษ์ปกป้องพระธรรมจักร โดยระหว่างสัตว์ทั้งสี่ของฐานจะสลักเป็นรูปวงล้อธรรมจักร ซึ่งนับจำนวนได้ 24 ซี่ ราชสีห์มีอยู่ 4 ประเภทคือ ติณราชสีห์ (สีเขียว), กาฬราชสีห์ (สีดำ), ปัณฑุราชสีห์ (สีเหลือง) และ ไกรสรราชสีห์ (สีขาว) ซึ่งนับว่าเลิศและประเสริฐที่สุดในบรรดาราชสีห์ทั้งสี่ และราชสีห์บนหัวเสาออกไปทางสีครีมคล้ายสีขาว   นอกจากนี้ยังมีพระพุทธรูปปางทรงแสดงปฐมเทศนา (ธรรมจักรมุทรา) พระพุทธรูปที่มีผู้ยกย่องว่างามที่สุดในอินเดีย ในพิพิธภัณฑ์สารนาถ ซึ่งถือว่าเป็นอีกไฮไลต์หนึ่งภายในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ เหตุผลหนึ่งเพราะขึ้นชื่อว่าความงดงาม เป็นพุทธศิลป์สมัยคุปตะ (พ.ศ.800-1200) อันเป็นยุคทองของอินเดีย แกะมาจากหินทรายแดงออกสีน้ำตาลอ่อน สลักเสลาจนเนียน เป็นปางปฐมเทศนา ประทับนั่งขัดสมาธิเพชร ยกพระหัตถ์ทั้งสองขึ้นอยู่ในท่าแสดงธรรม นิ้วมือซ้ายทำเป็นวงจีบเข้าหาตัว ทอดพระเนตรลงต่ำ อีกหนึ่งจุดเด่นคือ จีวรไม่มีริ้ว แต่บางแนบสนิทกับพระองค์ และคลุมพระอังสา (ไหล่) ทั้งสองข้าง มีสภาพที่สมบูรณ์มาก แต่ถ้าสังเกตดีดีพระพุทธรูปองค์นี้ถูกทำลายพระนาสิก ปลายพระกรรณขวา นิ้วพระหัตถ์ และนิ้วพระบาทขวา ให้เสียรูปทรง น่าเสียดายมากค่ะ นอกจากนี้เรายังได้เห็นข้าวของเครื่องใช้ พระพุทธรูปในสมัยต่างๆ อีกมากมาย   จากนั้นเราจึงกลับมาทอดผ้าป่า ณ วัดไทยสารนาถ ซึ่งสถาปัตยกรรมภายในพระอุโบสถนั้น สวยงามแปลกตามากค่ะ เมื่อได้บุญกันเต็มที่แล้ว เราจึงเก็บข้าวของแล้วเดินทางกลับพุทธคยา ซึ่งใช้เวลาประมาณ 5 ชั่วโมง กลับไปพักที่วัดพุทธสาวิกาอีกครั้งไปถึงก็ค่อนข้างดึกแล้ว เราจึงรีบพักผ่อนกันเพราะพรุ่งนี้เราจะต้องเก็บของและเตรียมตัวเดินทางกลับกัลกาต้า เพื่อขึ้นเครื่องบินกับประเทศไทยกันค่ะ เช้าวันรุ่งขึ้นเรารับประทานอาหารเช้ากันที่วัดพุทธสาวิกา  เก็บข้าวของทุกอย่างเรียบร้อย ก่อนที่จะขึ้นรถเรายังได้ซื้อผ้าพันคอหลากสีอีกหลายผืน ที่มาขายอยู่ทางด้านหน้าวัด จากนั้นเราออกเดินทางกลับไปยัง กัลกัตต้า ระยะทาง 400 กม. ใช้เวลาประมาณ 10 ชม. เป็นการนั่งรถยาวนานครั้งสุดท้ายแล้วก่อนที่เราจะกลับประเทศไทย ทานอาหารกลางวัน และ อาหารเย็นในรถ เข้าสู่สนามบินกลับสู่ประเทศไทย   กว่าสิบวันในประเทศอินเดียทำให้เราได้เห็นอะไรมากมาย ที่ไม่สามารถจะชมได้จากที่ไหนในโลก เนื่องจากความหลายหลายทางวัฒนธรรม ประเพณี ที่สืบทอดมาแต่โบราณกาล และที่สำคัญเราได้ไปจาริกแสวงบุญตามรอยพระบรมศาสดา ยังสังเวชนียสถานทั้ง 4 แห่ง นอกจากนี้ยังมีสถานที่สำคัญๆ ทางพระพุทธศาสนาอีกหลายแห่ง ทำให้เราได้เข้าใจถึงความเป็นมาของพระพุทธศาสนาได้กระจ่างชัดมากขึ้น ยิ่งทำให้เราเคารพเลื่อมใสศรัทธาในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งเป็นพระบรมครูสอนเราให้เข้าใจธรรมชาติ และสัจธรรมของชีวิต แม้ว่าจะมีความลำบากอยู่บ้างแต่ก็เทียบไม่ได้เลย กับประสบการณ์อันยอดเยี่ยมที่เราได้รับจากการเดินทางในครั้งนี้ และหวังว่าทุกท่านคงจะได้มาสักการะสถานที่สำคัญเหล่านี้ด้วยตัวเองในอนาคต ขอเอาบุญทุกบุญฝากคุณผู้อ่านทุกท่านค่ะ

Once upon a time in India (ตอนที่ 9) กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน   ณ เมืองพาราณสีแห่งนี้ เป็นเมืองหลวงของแคว้นกาสีในสมัยพุทธกาล มีประวัติความเป็นมายาวนานกว่า 4,000 ปี เป็นเมืองที่เก่าแก่ที่สุดของประเทศอินเดีย และยังจัดเป็นเมืองที่มีผู้อยู่อาศัยต่อเนื่องยาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์โลกด้วย และที่สำคัญเมืองพาราณสีมีแม่น้ำคงคาไหลผ่าน ในความเชื่อของศาสนาฮินดู และศาสนาเชน เมืองพาราณสี ถือว่าเป็นเป็นเมืองอมตะของอินเดียและเป็นที่แสวงบุญทั้งของชาวฮินดูและชาวพุทธทั่วโลกซึ่งเมื่อครั้งสมัยที่อินเดียได้ถูกเป็นอาณานิคมของอังกฤษ เมืองนี้มีชื่อว่าเบนาเรส (Benares)   เช้ามืดของวันนี้เราจึงได้มีโอกาสมาล่องเรือชมบรรยากาศยามเช้าของแม่น้ำคงคา ซึ่งชาวฮินดูเชื่อว่าเป็นแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ เพราะไหลมาจากภูเขาไกรลาสบนสรวงสวรรค์ เราออกมากันตั้งแต่เช้ามืดเลยนั่งรถออกมาได้สักครู่รถโคชก็ปล่อยให้เราลงตรงกลางเมืองเลย ซึ่งเป็นสี่แยกใหญ่ แต่ทางที่เราต้องไปต่อนั้นเป็นซอยที่แคบเข้าไปเรื่อยๆ รถไม่สามารถวิ่งเข้าไปได้ นี่เป็นการเดินถนนจริงๆ ครั้งแรกของเรา ซึ่งเส้นทางที่เราเดินเข้าไปนั้น จอแจมากๆ เพราะเป็นช่วงเช้าที่นักเรียนกำลังเดินทางไปโรงเรียนกัน นั่งรถตุ๊กๆ บ้าง นั่งรถเหมือนรถสองแถวบ้านเราบ้าง แถมทางเท้าก็ไม่ได้มีให้เราเดินกันเป็นเรื่องเป็นราว ระหว่างทางที่เราเดินไป ก็จะมีเสียงแตรบีบไล่หลังเราตลอดเวลา (จากเดิมที่ได้ยินเสียงแตรขณะนั่งในรถ) เสียงดังมาก ตกใจทุกครั้งเลยที่ถูกบีบแตร และพยายามเดินกันอย่างระมัดระวัง ซึ่งรู้สึกเลยว่าต้องใช้ประสาทสัมผัสอย่างเต็มรูปแบบ เพราะตาก็ต้องมองถนนไม่ให้รถชน หูก็ฟังเสียงแตร จมูกก็ได้แต่กลิ่นขี้วัว และต้องคอยหลบเป็นพัลวันเลย ยิ่งเดินเข้าไปถนนก็ยิ่งแคบขึ้นเรื่อยๆ เป็นตรอกเล็กๆ สองข้างทางก็จะเห็นสภาพของผู้คนที่ต้องอยู่บ้านช่องที่สภาพไม่น่าจะอาศัยอยู่ได้ หรือ บ้างก็เห็นพวก Homeless คือ ไม่มีบ้านเลย นอนอยู่ตามถนน เห็นแล้วหดหู่ค่ะ แต่เมื่อเดินไปจนสุดถนนเราก็จะถึงท่าน้ำกว้างใหญ่ ภาพด้านหน้านี้คือ แม่น้ำคงคาอันกว้างใหญ่นั่นเอง....เราถึงแล้วค่ะ   เมื่อไปถึงตรงท่าน้ำเราก็เห็นเป็นเหมือนร่างคนนอนอยู่แต่มีผ้าคลุมทั่วร่างกายเลย พวกเราก็รู้สึกหวาดๆ คิดว่าเป็นศพคนตายรึเปล่านะ เพราะได้ยินว่าเขามักจะนำศพคนตายมาลอยแม่น้ำคงคา...แต่ไกด์ของเราบอกว่าไม่ใช่ค่ะ เป็นแค่คนนอนเฉยๆ แหม...เราก็จินตนาการไปซะไกล แล้วเราก็ได้มาลงเรือลำใหญ่ที่จุได้หลายสิบคนเลยเพื่อนั่งเรือล่องแม่น้ำคงคา โดยที่เราเตรียมกระทงเทียนเล็กๆ มาลอยแม่น้ำด้วย ระหว่างที่นั่งเรือต้องขอบอกเลยนะคะว่า วิวสวยจริงๆ บริเวณตึกรามบ้านช่องติดแม่น้ำนี่ มีสถาปัตยกรรมเก่าแก่โบราณที่มีสีสันสวยงามทีเดียว เป็นพวกโรงแรม หรือ Guest House ก็เยอะค่ะ เรียกว่าเป็นวิวแม่น้ำที่ไม่แพ้ที่ใดในโลกเลยค่ะ เสียแต่ว่าตามริมแม่น้ำมีขยะค่อนข้างมากทำให้เมื่อเห็นแล้วอาจทำให้ความสวยงามลดลงไปบ้าง พอมาถึงกลางแม่น้ำเราก็หย่อนกระทงเล็กเพื่อลอยบูชาพระแม่คงคา แต่พอหย่อนไปปุ๊ป เทียนก็ดับปั๊บเลย เพราะลมแรง แต่ไม่เป็นไรค่ะใจเราบูชาก็เพียงพอแล้ว ระหว่างทางพระที่เป็นไกด์ให้พวกเราก็ชี้ให้เราดูภาพผู้คนที่มาอาบน้ำล้างบาปกันที่ริมฝั่งแม่น้ำคงคา บนฝั่งเห็นเขาทำพิธีเผาศพกันอยู่ด้วย ที่น่าทึ่งคือ กองไฟที่เขานำมาจุดเผาศพนั้นว่ากันว่าถูกจุดอยู่อย่างนั้นมากว่า 4,000 ปี แบบต่อเนื่องไม่เคยดับมอดเลย   เรานั่งเรือวนกลับมายังท่าน้ำเดิม และต้องเดินทางกลับไปยังทางเก่า ซึ่งคราวนี้เรามีเวลาดูอะไรๆ สองข้างทางมากขึ้น ซึ่งตอนขามาค่อนข้างเช้า ยังไม่เห็นอะไรเท่าไหร่นัก ประกอบกับรีบๆ ทำให้เราไม่ได้สังเกตสิ่งรอบตัวสักเท่าไหร่ คราวนี้ขาออกมาเราจึงได้เห็นนักบวช โยคี ที่อยู่อาศัยบริเวณแม่น้ำคงคงค่ะ เห็นแล้วก็เลยถ่ายรูปไว้แปลกดี เหมือนพวกเขาจะมีกระจายอยู่ตามที่ต่างๆ นอกจากนี้บริเวณสองข้างทางขากลับก็มีร้านรวงขายของมากขึ้น แต่เราก็ไม่ได้หยุดซื้ออะไรมากนัก เพราะรู้สึกอยากกลับไปถึงรถให้เร็วที่สุด เพราะกลัวถูกรถเฉี่ยวค่ะ เมื่อเรากลับขึ้นรถกับแล้วจึงมุ่งตรงกลับมายังวัดไทยสานาถเพื่อทานเข้าวเช้ากันค่ะ ที่วัดไทยที่เป็นโรงเรียนด้วย นักเรียนแต่งตัวน่ารักทีเดียว ใส่ยูนิฟอร์ม เรียบร้อยมีตั้งแต่ระดับชั้นอนุบาล จนถึงมัธยมปลายเลย จะเห็นว่าวัดไทยเราไม่ธรรมดาเลยค่ะ โดยเฉพาะที่นี่ ถือว่าเป็นวัดที่มีสถาปัตยกรรมที่สวยงามเป็นสากล เห็นตัวเล็กตัวน้อยสวดมนต์หน้าเสาธงแล้วก็ปลื้ม นึกชื่นชม และอนุโมทนาบุญกับ พระอาจารย์ที่ท่านทุ่มเทแรงกายแรงใจพัฒนาคนในชุมชนมาได้ขนาดนี้  ตอนหน้าเรามาต่อกันที่การประกาศธรรมครั้งแรกของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากันค่ะ

Once upon a time in India (ตอนที่ 8) กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน   เช้าวันนี้ ณ เมืองสาวัตถี เมืองสำคัญของพระพุทธศาสนาในสมัยพุทธกาล โดยเป็นเมืองหลวงของแคว้นโกศล 1 ใน แคว้นมหาอำนาจใน 16 มหาชนบทในสมัยพุทธกาล เมืองนี้รุ่งเรืองจากการที่เป็นชุมนุมการค้าขาย การทหาร เป็นเมืองมหาอำนาจใหญ่ควบคู่กับเมืองราชคฤห์แห่งแคว้นมคธในสมัยโบราณ ปัจจุบันเมืองนี้เหลือเพียงซากโบราณสถาน ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าประทับอยู่ที่เมืองนี้ถึง 25 พรรษา โดยแบ่งเป็นจำพรรษาที่วัดพระเชตวันมหาวิหาร 19 พรรษา และวัดบุบพาราม 6 พรรษา ปัจจุบันยังมีซากโบราณสถานที่สำคัญปรากฏร่องรอยอยู่ คือวัดเชตวันมหาวิหาร, บ้านของอนาถบิณฑิกเศรษฐี, บ้านบิดาขององคุลีมาล, สถานที่พระเทวทัตถูกแผ่นดินสูบ (หน้าวัดพระเชตวันมหาวิหาร), ที่แสดงยมกปาฏิหาริย์ แล้วเสด็จไปจำพรรษา ณ สวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เพื่อแสดงพระอภิธรรมโปรดพระพุทธมารดา เป็นต้น ดังนั้นวันนี้เราจึงเริ่มต้นด้วยการชมบ้านของท่านทั้งสองกันก่อนค่ะ   เนื่องจากผ่านกาลเวลามาหลายพันปี ว่ากันตามเหตุผลแล้วก็ไม่ได้เหลืออะไรให้เห็นเป็นตัวบ้านชัดเจนค่ะ เห็นเป็นเพียงโครงสร้างบ้าน และสถูปสูงใหญ่ที่มีลักษณะเด่นคือ เป็นชั้นหินไล่เรื่อยกันลงมาเป็นขั้นบันไดทีเดียว ซึ่งทำให้เรารู้ว่าสถานที่ตรงนี้เป็นบ้านของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีมาก่อน ตอนเช้าๆแบบนี้ อากาศกำลังเย็นสบายค่ะ แถมยังเห็นพระอาทิตย์ในช่วงรุ่งสางลอยเด่นอยู่ เมื่อขึ้นไปบนจุดสูงสุดของสถูปเราจึงมองเห็นวิวทิวทัศน์สวยงามบริเวณรอบๆ และก็ถ่ายรูปกันเพลินเลยค่ะ   จากนั้นเราก็แวะไปยังบ้านองคุลีมาล ซึ่งอยู่เยื้องๆกัน นิดเดียวเท่านั้นค่ะ บ้านองคุลีมาลนี้ยังคงมีสภาพให้เห็นเป็นบ้านอยู่พอสมควร ซึ่งสร้างด้วยหิน แต่ล้อมรั้วเอาไว้ไม่ให้นักท่องเที่ยวเข้าไปค่ะ มองเข้าไปเห็นเป็นช่องเล็กๆ เหมือนทางเข้าไปภายในได้ด้วย เราก็ได้เดินชมบริเวณรอบๆ และแน่นอนค่ะ มีเหล่าพ่อค้ามาขายของพวกเราเต็มไปหมด พร้อมด้วยขอทานที่มักจะมารอนักท่องเที่ยวอยู่ตามสถานที่สำคัญๆ เหล่านี้ ซึ่งคราวนี้ก็ได้พวงกุญแจมาพวงใหญ่เลย เอาไปเป็นของฝากให้เพื่อนๆที่เมืองไทยค่ะ   จากนั้นเราจึงนั่งรถต่อไปอีกนิดหน่อยมุ่งหน้าไปยังวัดพระเชตวันมหาวิหาร หรือ วัดเชตวัน ซึ่งเป็นที่จำพรรษานานที่สุดของพระพุทธองค์ โดยท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีได้บริจาคทรัพย์ซื้อที่ดิน และสร้างถวายอย่างน่าอัศจรรย์ คือ เอาเงินไปปูเรียง(บ้างก็ว่าเป็นทองคำ)ในพื้นที่ทั้งหมดของวัดพระเชตวันเพื่อเป็นปัจจัยในการซื้อที่ดินจากเจ้าเชตุ เนื่องจากแต่เดิมที่นี่เป็นพระราชอุทยานสำหรับเสด็จประพาสของเจ้าเชต เจ้าชายในราชวงศ์โกศลแห่งเมืองสาวัตถี เป็นพระราชอุทยานร่มรื่นนอกตัวเมืองหลวง มีเนื้อที่ 80 ไร่ เมื่อท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีไปพบเข้าเห็นว่าเหมาะจะใช้สร้างวัดเป็นศูนย์กลางของพระพุทธศาสนาได้จึงได้เจรจาขอซื้อจากเจ้าเชต ใจจริงแล้วเจ้าเชตไม่อยากขาย จึงแกล้งบอกว่าถ้าอยากซื้อก็ให้นำเอาเงินมาปูให้เต็มพื้นที่จึงจะขายให้โดยไม่คิดว่าท่านเศรษฐีจะทำจริงๆ แต่เมื่อท่านเศรษฐีทำจริง ในที่สุดจึงต้องขายตามที่ได้ลั่นวาจาไว้ โดยเมื่อเงินถูกปูจนเกือบเต็มพื้นที่ เจ้าเชตจึงขอให้หยุดเพราะส่วนที่เหลือนั้น เจ้าเชตประสงค์จะร่วมบุญด้วย ภายหลังเมื่อสร้างวัดแล้วจึงตั้งชื่อวัดเพื่อให้เกียรติแก่เจ้าเชตว่า “วัดเชตวันมหาวิหาร” โดยเฉพาะค่าที่ดินนั้นรวมเป็นมูลค่าถึง 18 โกฏิ และสำหรับมูลค่าในการก่อสร้างวัดอีก 36 โกฏิ รวมทั้งสิน 54 โกฏิ (1 โกฏิ เป็น 10 ล้าน :  54 โกฏิ ก็เทียบเป็นเงินที่ประมาณ 540 ล้าน) เมื่อเราไปถึงวัดพระเชตวันเราก็เดินผ่านสวนสวยเข้าไป ซึ่งระหว่างทางมีซากหิน ซึ่งเป็นสถานที่ต่างๆ ในบริเวณวัดพระเชตวันอยู่เป็นระยะๆ โดยมากเป็นซากหินที่เป็นแนวสี่เหลี่ยมอยูตลอดสองข้างทาง ซึ่งพระมัคกุเทศน์ท่านก็ได้พาพวกเราไปยังบริเวณที่สำคัญๆ คือ พระคันธกุฎีของเหล่าพระอรหันตสาวก เช่น พระสิวลี พระสาลีบุตร และพระโมคคัลลานะ ที่อยู่บริเวณรอบๆ พระคันธกุฎีของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งอยู่เป็นศูนย์กลางของวัดพระเชตวัน เมื่อเราไปถึงก็เห็นดอกไม้มากมายประดับประดาพระคันธกุฎีของพระพุทธองค์ อย่างสวยงามมาก ซึ่งเราแน่ใจว่าเป็นของกลุ่มพุทธศาสนิกชนชาวศรัลังกาที่เดินทางมาถึงที่นี่ก่อนเรา เราเข้าไปปิดทองที่บริเวณที่สักการะบูชาพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งมีคนมาปิดทองกันมากมายจนกระทั่งหินกลายเป็นสีทองอร่ามสวยงาม   เรามารวมตัวกันที่ลานฟังธรรม ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพระคันธกุฎีของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านัก บริเวณนี้เป็นลานกว้างทรงสี่เหลียมจตุรัส (แต่ก็ไม่รู้ว่าจตุรัสจริงๆ รึเปล่า เอาว่าใกล้เคียงจตุรัสก็แล้วกันค่ะ) โดยมีแท่นหินยาวอยู่บริเวณด้านขวา สันนิษฐานว่าเป็นแท่นที่พระภิกษุใช้นั่งเพื่อแสดงพระธรรมเทศนา พวกเราไปนั่งสวดมนต์ และนั่งสมาธิกันตรงบริเวณนี้ล่ะค่ะ ได้มานั่งสมาธิกันในวัดพระเชตวัน ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเราได้ย้อนอดีตเป็นพุทธศาสนิกชนที่มาเข้าวัดฟังธรรมกันที่วัดพระเชตวันเหมือนเมื่อครั้งพุทธกาล ซึ่งที่นี่แม้ว่าจะเหลือเพียงซากหินปรักหักพัง แต่ยังคงไว้ซึ่งความร่มรื่นตั้งแต่ย่างก้าวเข้ามาก็รู้สึกว่ามีอารมณ์สบายเกิดขึ้นในทันที มิน่าท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีจึงสร้างที่นี่ให้เป็นศูนย์กลางพุทธศาสนา   เมื่อเราเดินออกมาตามทางเราเห็นต้นโพธิ์ใหญ่ต้นหนึ่งแผ่กิ่งก้านสาขาไม่แพ้ ต้นโพธิ์ที่พุทธคยาเลยทีเดียว จึงได้ทราบว่าต้นโพธิ์นี้คือ “อานันทโพธิ์” ซึ่งเป็นต้นโพธิ์ที่พระอานนท์นำมาปลูกเอาไว้ เรื่องราวก็มีอยู่ว่า เนื่องจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามิได้ประทับอยู่ที่วัดพระเชตวันตลอดทั้งปี แต่ละปีทรงประทับอยู่ที่นี่หลักๆเพียง 3 เดือนในพรรษาเท่านั้น ในยามที่พระองค์ท่านไม่อยู่ ชาวนครสาวัตถี จึงพากันเกิดความเดือดร้อนใจ เกิดความอ้างว้างใจ เหมือนขาดที่พึ่ง จึงอยากจะหาสิ่งที่จะเป็นเครื่องระลึกแทนองค์พระพุทธเจ้าได้ เมื่อพระอานนท์ทราบจึงกราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์จึงรับสั่งให้นำกิ่งโพธิ์ ที่ตำบลพุทธคยา มาปลูกไว้ที่หน้ามหาวิหารเชตวันเพื่อเป็นเครื่องหมายแทนพระองค์ ให้เป็นที่บูชากราบไหว้ของชนทั้งหลาย พระมหาโมคคัลลานะ อัครสาวกฝ่ายซ้ายจึงทูลอาสาแสดงฤทธิ์โดยเหาะไปถึงตำบลพุทธคยา นำกิ่งโพธิ์กลับมายังวิหาร เชตวันได้ในวันนั้น โดยให้ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีเป็นผู้ปลูก เมื่อปลูกเสร็จก็ได้มีการฉลองต้นโพธิ์  และพระพุทธองค์ก็ได้เสด็จประทับนั่งอยู่ภายใต้ต้นโพธิ์ หนึ่งราตรี ตั้งแต่นั้นมาชาวเมืองก็พากันกราบไหว้ต้นโพธิ์นี้แทนพระพุทธเจ้า และเรียกต้นโพธิ์ต้นนี้ว่า “อานันทโพธิ์” และต้นโพธิ์ต้นนี้ยังมีอายุยืนตั้งอยู่ ณ ภายในวัดพระเชตวันมหาวิหาร นครสาวัตถี รัฐอุตตประเทศ สาธารณรัฐอินเดีย ตราบเท่าถึงปัจจุบันนี้ เราจึงเข้าไปกราบนมัสการต้นโพธิ์ต้นนี้กันค่ะ   หลังจากนั้นเราจึงออกเดินทางกันอีกครั้งไปยังเมืองพาราณสี ระยะทางประมาณ 280 กม. ใช้เวลาประมาณ 8 ชม. นั่งรถยาวกันตามปกติ กว่าจะไปถึงก็ค่ำมืดตามเคย คืนนี้เราเข้าพักวัดไทยสารนารถกันค่ะ สำหรับวันพรุ่งนี้เราจะได้ไปนั่งเรือล่องแม่น้ำคงคากันตั้งแต่เช้า และไปยังสถานที่แสดงปฐมเทศนาของพระพุทธองค์ ณ ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน หรือ ธัมเมกขสถูป ตื่นเต้นค่ะ อยากไปแม่น้ำอันเป็นตำนานแห่งนี้มานานแล้วค่ะ เราเลยรีบพักผ่อนนอนเอาแรงกันให้เต็มที่เลยล่ะค่ะ

Once upon a time in India (ตอนที่ 7) กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน   เช้าวันใหม่ในประเทศเนปาล วันนี้เราตื่นขึ้นมากันตั้งแต่ประมาณ 6 โมง เก็บข้าวของแล้วก็ลงมา check out  แล้วทานข้าวเช้า ขนของออกจากโรงแรมมุ่งหน้าไปลุมพินีวัน เป็นพุทธสังเวชนียสถานที่สำคัญแห่งที่ 1 ใน 4 สังเวชนียสถานของชาวพุทธ เป็นสถานที่ประสูติของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ณ มายาเทวีวิหาร สระโบกขรณี และเสาศิลาพระเจ้าอโศกมหาราช ที่มีความสูง 22 ฟุต 4 นิ้ว ทรงสร้างพร้อมจารึกไว้เป็นหลักฐานสำคัญ เรามารู้จักสถานที่แห่งนี้กันสักหน่อยก่อนที่จะไปลงรายละเอียดกันนะคะ   เดิมสวนลุมพินีเป็นสวนป่าสาธารณะหรือวโนทยาที่ร่มรื่นเหมาะแก่การพักผ่อน ตั้งอยู่ระหว่างกรุงกบิลพัสดุ์ และกรุงเทวทหะ พระนางสิริมหามายา พระมารดาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้เสด็จประพาส ณ สวนแห่งนี้ ขณะที่ใกล้กำหนดพระประสูติกาล ตามธรรมเนียมประเพณีพราหมณ์หญิงซึ่งตั้งครรภ์จะต้องกลับไปคลอดบุตรที่บ้านเมืองเดิมของตน ดังนั้นพระนางจึงได้เดินทางจากกรุงกบิลพัสดุ์ มุ่งหน้ากลับไปยังกรุงเทวทหะ ซึ่งเป็นเมืองต้นตระกูลของพระนาง ระหว่างทางได้หยุดพักพระอิริยาบท ณ สวนลุมพินี แห่งนี้(ปัจจุบันทางการเรียกสถานที่นี้ว่ารุมมินเด ประเทศเนปาล)  โดยประทับยืนพระหัตถ์ขึ้นเหนี่ยวกิ่งสาละ จนรู้สึกประชวรพระครรภ์ กระทั่งได้ประสูติพระสิทธัตถะกุมาร เมื่อวันศุกร์ เพ็ญเดือน 6 ปีจอ ก่อนพุทธศักราช 80 ปี   เมื่อเรานั่งรถกันมาจนถึงสวนลุมพินีแล้ว เราก็เตรียมตัวเดินเท้าเข้าไปภายในกัน ซึ่งบริเวณด้านหน้าประตูทางเข้านั้นก็เต็มไปด้วยร้านค้าต่างๆ แต่เรามุ่งหน้ากันเข้าไปภายในกันก่อนค่ะ อากาศตอนเช้านั้นลมพัดเย็นสบายมากๆค่ะ เราเดินทางเข้าไปกันเป็นระยะทางพอสมควร (น่าจะสัก 1-2 กิโลเมตร) แต่เป็นการเดินที่มีความสุขค่ะ เพราะสองข้างทางมีต้นไม้ ดอกไม้ให้เห็นกันตลอดสองข้างทาง  รู้สึกได้ว่าสวนนี้ในอดีตคงจะเป็นส่วนที่ร่มรื่นจริงๆ และเมื่อเราเดินเข้าไปจนถึง ภายในของสวนลุมพินีแล้ว เราจึงได้เห็นสิ่งก่อสร้างสีขาวทรงสี่เหลื่ยมโดดเด่นเป็นสง่า (วิหารมายาเทวี) เสาทรงกลมสูงตระหง่าน (เสาอโศก) และสระน้ำใส สวยงามค่ะ   พระวิหารมายาเทวี เป็นที่ประดิษฐานภาพหินแกะสลักพระรูปวิหารมายาเทวี ประสูติพระราชโอรส โดยเป็นวิหารเก่ามีอายุร่วมสมัยกับเสาหินพระเจ้าอโศก ทำด้วยหินทรายกลม หลังจากพระพุทธเจ้า ปรินิพพานแล้ว พระเจ้าอโศก ได้โปรดให้สร้างเสาหินขนาดใหญ่มาปักไว้ตรงบริเวณที่ประสูติ เรียกว่า เสาอโศก จารึกข้อความเป็นอักษรพราหมีว่าพระพุทธเจ้าประสูติที่ตรงนี้ ได้รับการยกย่องจากองค์การยูเนสโก ให้เป็นมรดกโลก ประเภทมรดกทางวัฒนธรรม ตั้งแต่ปี พ.ศ.2540 โดยมีหลักเกณฑ์ในการพิจารณาคือ เป็นสิ่งที่ยืนยันถึงหลักฐานของวัฒนธรรมหรืออารยธรรมที่ปรากฏให้เห็นอยู่ในปัจจุบัน หรือมีความโดดเด่นยิ่งในประวัติศาสตร์   เมื่อเราเดินกันมาถึงข้างในทุกคนก็ตรงเข้าไปจับจองที่นั่งบริเวณด้านหน้าของวิหาร เพื่อที่เราจะได้นนั่งสวดมนต์ และนั่งสมาธิเพื่อถวายเป็นพุทธบูชาแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าค่ะ ส่วนตัวแล้วรู้สึกได้อย่างเดียวเลยค่ะว่ารู้สึกสบายอกสบายใจที่ได้นั่งสมาธิ และสวดมนต์ตรงบริเวณนี และยิ่งเมื่อได้เดินไปรอบๆ สวนลุม ยิ่งรู้สึกสบายใจ เพราะอากาศดีแม้ว่าจะเป็นช่วงสายแล้ว แดดออกบ้าง แต่ลมพัดเย็นสบายตลอดค่ะ และเมื่อเราได้เข้าไปภายในวิหารมายาเทวี ยิ่งรู้สึกประทับใจค่ะ เพราะภายในมีหินแกะสลักภาพพุทธประวัติตอนประสูติดูเก่าแก่มาก และมีศิลาจารึกรอยเท้าที่สันนิษฐานว่าเป็นจารึกรอยเท้าก้าวที่เจ็ดของเจ้าชายสิทธัตถะที่ทรงดำเนินได้เจ็ดก้าวในวันประสูติ ณ ที่ตรงนี้ ปัจจุบันน่าเสียดายนิดหน่อย เพราะเขานำกระจกมาครอบเอาไว้หมดแล้ว คงเนื่องจากในแต่ละปีมีนักแสวงบุญมากันมากมาย และไปสัมผัสกับพื้นผิวโดยตรงอาจจะทำให้ร่องรอยทางประวัติศาสตร์เสียหายได้ จึงได้ครอบเอาไว้ เราเลยไม่สามารถเข้าไปดูใกล้ๆ ได้แล้วค่ะ...เมื่อเข้าไปตรงสุดท้างเดินที่เขาจะให้เราเดินเข้าไปได้แล้ว ก็นำเงินที่ตั้งใจเตรียมมาททำบุญมาจบเหนือศรีษะอธิษฐาน ระลึกนึกถึงพระพุทธคุณของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอยู่พักหนึ่ง หันมาอีกที...ตกใจ! เพราะมีคนรอต่อคิวยาวมากเลยค่ะ ที่สำคัญเป็นพระธิเบตด้วยค่ะ ท่านมากันเป็นกลุ่มใหญ่ เล็งแลมาดูว่าเมื่อไหร่เราจะเสร็จซะที...เห็นอย่างนี้แล้วจึงรีบวางปัจจัยทำบุญแล้วรีบหลีกทางให้คนอื่นเข้ามาบ้างค่ะจุดหมายต่อไปคือ เสาอโศกค่ะ เสานี้เกิดขึ้นเนื่องจากพระเจ้าอโศกมหาราช ได้เสด็จมานมัสการสังเวชนียสถานทั่วทั้งชมพูทวีป พร้อมพระโมคคัลลีบุตรติสสเถระ ท่านโปรดให้พระโมคคัลลีบุตรติสสเถระนำทาง และชี้จุดที่เจ้าชายสิทธัตถะประสูติ แล้วทรงสร้างอาราม พระเจดีย์และเสาศิลาจารึกไว้เป็นสัญลักษณ์ว่า ลุมพินีวันนี้มีความสำคัญอย่างไร ซึ่งเสาศิลาหินทรายของพระเจ้าอโศกยังคงตั้งอยู่ ณ ที่เดิมจนถึงปัจจุบันนี้ แต่น่าเสียดายว่าเสาอโศกส่วนใหญ่ถูกตัดส่วนบน(ซึ่งเป็นรูปสิงโตแกะสลักสวยงามประณีตมาก)ออกไปแล้ว เหลือเป็นเพียงเสาหัวด้วนที่สูงสง่า เป็นเครื่องหมายสำคัญที่แสดงถึงสถานที่ประสูติของพระพุทธองค์ เราก็ไปปิดทองกัน และก็ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกค่ะ   เวลายังเหลือเราจึงเดินอ้อมสระน้ำใส หรือ บ่อสรงสนาน ที่ได้รับการบันทึกไว้ในบันทึกของสมณะฟาเหียนในปี พ.ศ.900 และ บันทึกของสมณะเหี้ยนจัง (พระถังซำจั๋ง) ในปีพ.ศ.1181  ซึ่งยังคงมีอยู่จนถึงปัจจุบันนี้ มาถึงตรงนี้อยากชี้แจ้งสักนิดเรื่องของพระถังซำจั๋ง ท่านมีตัวตนอยู่จริงในประวัติศาสตร์ ซึ่งท่านได้เดินทางมายังอินเดียเพื่อมาศึกษาคำสอนของพระพุทธองค์ และนำคัมภีร์มากมายกลับไปยังประเทศจีน และแปลออกมาเป็นภาษาจีน และได้รับการเก็บรักษามาจนถึงปัจจุบัน ดังนั้นจึงมีคัมภีร์เก่าแก่ของพุทธศาสนาอยู่ในประเทศจีนส่วนหนึ่ง...ส่วนเรื่องไซอิ๋ว นั้นเป็นเรื่องที่ได้รับการแต่งขึ้นโดยนำโครงเรื่องมาจากการเดินทางของพระถังซัมจั๋ง ซึ่งไม่มีตัวตนจริงในประวัติศาสตร์นะคะ   เมื่อเราเดินเลยสระโบกขรณีไปนิดหน่อยก็มีต้นสาละใหญ่ ซึ่งมีความร่มรื่นเช่นกัน มีพระภิกษุหลายนิกายมานั่งสมาธิที่ตรงนี้ด้วยค่ะ เราเดินเล่นกันอีกนิดหน่อย ถ่ายรูปกันจนเรียบร้อยแล้วได้เวลาก็เดินกลับออกมาตามทางเดิม และเมื่อเห็นว่ายังมีเวลาจึงแวะเดินชมสินค้าต่างๆ ที่ขายอยู่บริเวณด้านหน้าสวนลุมพินี ซึ่งก็มีร้านค้าขายของหลายชนิด มีทั้งเครื่องประดับ กระเป๋า เสื้อผ้า และ สิ่งของประดับตกแต่งบ้าน เป็นต้นค่ะ จากนั้นเราจึงแวะไปรับอาหารกลางวันที่โรงแรมที่เราพักเมื่อคืน แล้วก็นั่งทานกันมาบนรถเพื่อประหยัดเวลา และมุ่งหน้ากลับอินเดียผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองอีกครั้งหนึ่ง มีทหารขึ้นมาบนรถของเราสองคนค่ะ ทีแรกก็ดูเหมือนจะดุ แต่พอเจอคนไทยชวนถ่ายรูปก็กลายเป็นยิ้มให้กล้องซะหวานหยดย้อยเลย น่ารักมากๆ ค่ะ   เราผ่านไปยังวัดไทย 960 กันอีกครั้งคราวนี้เป็นตอนกลางวันเลยได้มีโอกาสเดินดูสถานที่ ซึ่งจัดไว้อย่างสวยงาม ร่มรื่น และเป็นธรรมชาติมากๆ ที่สำคัญและจะขาดไม่ได้เลยคือ ไปแวะทานโรตีมาอีกหลายกระทงค่ะ (ก็มันอร่อยนี่นา) และก็ทำบุญสถานที่กับเขาไปด้วย ของที่ขายภายในร้านก็มีของแปลกๆ หลายชิ้น โดยมากเห็นเป็นพวกเครื่องประดับตกแต่งร่างกาย รวมถึงตกแต่งบ้านด้วย แต่สิ่งที่คนที่นี่มักจะซื้อกลับไปก็เป็นสินค้าแบรนด์ Himalaya ที่นี่ก็มีขายหลายอย่างค่ะ คนรุมซื้อกันเพียบเลย เมื่อรถพร้อมแล้วเราก็เดินทางกันต่อ มุ่งหน้าไปยังเมืองสาวัตถี เพื่อที่จะไปเยี่ยมชมสถานที่สำคัญอีกหลายแห่งในเมืองนี้ ซึ่งเป็นเมืองที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้จำพรรษาอยู่ถึง 25 พรรษาทีเดียว...นั่งรถกันยาวราวๆ 7-8 ชั่วโมง ซึ่งขอบอกเลยว่าพอมาอยู่อินเดียแล้ว นั่งรถ 7-8 ชั่วโมงแบบนี้เมื่อก่อนจะรู้สึกว่านานมาก แต่ตอนนี้เฉยๆ เลยค่ะ เพราะประเทศเขากว้างใหญ่ และถนนบางพื้นที่ก็ยังไม่ดีมาก ดังนั้นกว่าจะเดินทางข้ามไปแต่ละเมืองจึงต้องใช้เวลามาก 10 ชั่วโมงขึ้นไปเป็นปกติ กว่าจะถึงก็ดึกอีกเหมือนเดิมค่ะ เราไปพักกันที่วัดเกาหลีกว่าจะได้นอนกันก็ดึก และพรุ่งนี้ก็เช้าอีกแล้ว จึงรีบนอนกันดีกว่าค่ะ...วันนี้เอาบุญมาฝากนะคะ

Once upon a time in India (ตอนที่ 6) กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน   แล้วเช้าวันใหม่ก็เริ่มต้นอีกครั้ง เราตื่นขึ้นที่วัดธิเบตตั้งแต่เช้าเลย เมื่อทำภารกิจส่วนตัวเก็บข้าวของ ทานข้าวเช้าเสร็จก็มุ่งหน้าไปสู่สาลวโนทยาน ซึ่งเป็นสถานที่เสด็จดับขันธปรินิพพานของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งมีพระวิหารที่ประดิษฐานพระพุทธรูปปางประทับอนุฎฐานไสยาสน์ หรือ พระนอนปางปรินิพพานของพระพุทธองค์ และยังมีพระมหาเจดีย์ที่ประดิษฐานพระแท่นปรินิพพานด้วย   จะขออธิบายเมืองกุสินารากันสักหน่อยค่ะ ในสมัยพุทธกาลเมืองนี้เป็นเมืองเอกหนึ่งในสองของแคว้นมัลละ เมืองกุสินารานั้นเมื่อเปรียบเทียบกับแคว้นอื่น ๆ ในสมัยพุทธกาล จัดว่าเป็นแคว้นเล็ก เป็นที่ตั้งของสาลวโนทยาน หรือป่าไม้สาละที่พระพุทธเจ้าเสด็จดับขันธรินิพพาน และเป็นที่ถวายพระเพลิงพระพุทธเจ้าค่ะ   เมื่อเราไปถึงวิหารปรินิพพานแล้ว เราพบว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่ร่มรื่นมาก มีสระน้ำในเป็นกระจกอยู่บริเวณด้านหน้าเห็นเป็นภาพสะท้อนมุมกลับกับวิหารปรินิพพานเลยทีเดียว ระหว่างทางที่เดินเข้ามาก็มีลมพัดมาเย็นสบายทำให้รู้สึกสงบใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเราเข้าไปถึงเรามานั่งรวมกันอยู่ที่บริเวณด้านนอกเพื่อทำการสวดมนต์นั่งสมาธิ และระลึกถึงเหตุการณ์ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้เสด็จดับขันธปรินพิพพาน ซึ่งท่านได้ประธานคำสอนอันล้ำค่าและเป็นสัจธรรมคือ “ให้ดำรงอยู่ในความไม่ประมาทเถิด” เพราะชีวิตเป็นของน้อย เราชาวพุทธให้เร่งศึกษาคำสอนของพระพุทธองค์ เพื่อสั่งสมบุญสร้างบารมี และทำพระนิพพานให้แจ้งตามแบบอย่างพระพุทธเจ้า และพระอรหันตสาวกทั้งหลาย   เมื่อสวดมนต์กันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เดินเวียนประทักษิณรอบวิหาร หลังจากนั้นจึงช่วยกันทำความสะอาดรอยดำรอบวิหารกัน แล้วจึงเข้าไปนมัสการพระพุทธรูปปางปรินิพพานที่อยู่ภายใน พระพุทธรูปปางเสด็จดับขันธปรินิพพาน คือ พระพุทธรูปนอนบรรทมตะแคงเบื้องขวา ซึ่งเป็นศิลปะมถุรา มีอายุกว่า 1,500 ปี ผู้สร้างคือ หริพละสวามี โดยนายช่างชื่อ ทินะ ชาวเมืองมถุรา ในปัจจุบันพระพุทธรูปองค์นี้ถือได้ว่าเป็นจุดหมายสำคัญที่ชาวพุทธจะมาสักการะ เมื่อเราได้เข้าไปภายในพระพุทธรูปปางปรินิพพานนั้นมีพระพักตร์ที่สงบมาก มองแล้วเห็นถึงสัจธรรมที่แม้แต่พระพุทธองค์ก็ยังต้องละสังขาร แล้วเราซึ่งเป็นเพียงคนธรรมดาจะมัวหลงเพลิดเพลิน ยึดติดไปกับสิ่งต่างๆไปทำไมเพราะเมื่อตายไปเราก็เอาอะไรไปไม่ได้สักอย่างเดียว   เมื่อเราเดินออกมาบริเวณรอบๆ จะมีซากศาสนสถานโบราณโดยรอบมากมาย เราเห็นว่ามีดอกไม้สวยงามประดับตกแต่งสถานที่ต่างๆ เอาไว้ ซึ่งเดาว่าก็คงจะเป็นกลุ่มชาวศรีลังกาที่มายังสถานที่แห่งนี้ก่อนหน้าเรา แล้วนำมาประดับเอาไว้ มีสิ่งหนึ่งซึ่งน่าสังเกต คือ เมืองกุสินารานี้เป็นแคว้นเล็ก ไม่คอ่ยมีความสำคัญมากนักนด้านเศรษฐกิจ แต่พระพุทธองค์ก็ทรงเลือกที่เป็นที่ปรินิพพาน เป็นเพราะอะไรพอจะเดากันออกไหมคะ?   ที่พระพุทธองค์ทรงเลือกเมืองกุสินาราเป็นสถานที่ปรินิพพาน เพราะทรงทราบดีว่าเมื่อพระองค์ปรินิพพานไปแล้ว พระสรีระและพระบรมสารีริกธาตุของพระองค์จะถูกแว่นแคว้นต่าง ๆ แย่งชิงไปทำการบูชา หากท่านปรินิพพานในเมืองใหญ่ เมืองใหญ่เหล่านั้นอาจไม่แบ่งพระบรมสารีริกธาตุให้เมืองเล็กๆ เช่น เมืองกุสินารา เป็นต้น ซึ่งก็เป็นความจริงเพราะหลังพระพุทธองค์ปรินิพพาน เจ้าผู้ครองแคว้นต่างๆ ยกกองทัพมาล้อมเมืองกุสินาราเพื่อชิงพระบรมสารีริกธาตุ เมื่อกุสินาราเป็นเมืองเล็กจึงต้องยอมระงับศึกโดยแบ่งพระบรมสารีริกธาตุให้ทุกเมืองโดยไม่ต้องเกิดสงคราม โดยกษัตริย์แห่งมัลละก็ได้ประดิษฐานพระพุทธสรีระไว้ ณ เมืองกุสินาราเป็นเวลากว่า 7 วัน ก่อนที่จะประกอบพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพ ณ มกุฏพันธนเจดีย์ ในวันที่ 8 แห่งพุทธปรินิพพาน  ซึ่งสถานที่นี้อยู่ห่างจากปรินิพพานสถูปไปทางทิศตะวันออก 1กิโลเมตร ชาวท้องถิ่นเรียก รัมภาร์สถูป เป็นสถานที่ถวายพระเพลิงพระพุทธสรีระ มีสภาพเป็นเนินดินก่อด้วยอิฐขนาดใหญ่ มีชื่อเรียกในท้องถิ่นว่า มาถากุนวะระกาโกฏ ซึ่งแปลว่า ตำบลเจ้าชายสิ้นชีพค่ะ ภายหลังจากที่เราได้สักการะที่วิหารปรินิพพานเรียบร้อยแล้ว เราก็ได้เดินทางไปถวายสักการะด้วยการสวดมนต์ เวียนประทักษิณที่มกุฏพันธเจดีย์กันต่อ ซึ่งปัจจุบันเป็นเนินสถูปหินที่สร้างเอาไว้ให้เราทราบตำแหน่งที่ถวายพระเพลิงพุทธสรีระ ในวันนั้นมัลลกษัตริย์แห่งนครกุสินารา พร้อมด้วยประชาชน และพระสงฆ์อันมีพระมหากัสสปเถระเป็นประธาน ได้พร้อมกันกระทำการถวายพระเพลิงพุทธสรีระ ณ ที่แห่งนี้ วันนั้นเป็นอีกวันหนึ่งที่ชาวพุทธมีความสังเวชสลดใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะเป็นการสูญเสียพระพุทธสรีระนั่นเอง   หลังพระพุทธองค์ปรินิพพานแล้ว เมืองกุสินารากลายเป็นเมืองสำคัญศูนย์กลางแห่งการสักการะบูชาของพุทธศาสนิกชน ต่อมาเมื่อแคว้นมัลละได้ตกอยู่ในความอารักขาของแคว้นมคธ พระเจ้าอโศกมหาราชเสด็จมาจาริกแสวงบุญยังกุสินารา ประมาณ พ.ศ. 310 ทรงบริจาคพระราชทรัพย์ 100,000 กหาปณะ เพื่อเป็นค่าสร้างสถูป เจดีย์ และเสาศิลา หลังจากที่พระพุทธศาสนาได้หมดจากอินเดียไปใน พ.ศ. 1743 ทำให้สถานะของพระพุทธศาสนาในกุสินาราถูกปล่อยทิ้งร้างในปี พ.ศ. 2404-2420 เซอร์ อเล็กซานเดอร์ คันนิ่งแฮม ได้เริ่มทำการขุดค้นเนินดินในสาลวโนทยาน จนในปี พ.ศ.2418-2420 นายคาร์ลลีเล่ หนึ่งในผู้ช่วยในทีมขุดค้นของท่านเซอร์ อเล็กซานเดอร์ ได้ทำการขุดค้นต่อจนได้พบพระพุทธรูปปางปรินิพพาน วิหารปรินิพพาน และสถูปจำนวนมากที่ผู้ศรัทธาได้สร้างไว้ในอดีตเมื่อครั้งพระพุทธศาสนายังรุ่งเรือง โดยนายคาร์ลลีเล่ เป็นท่านแรกที่เอาใจใส่ในงานบูรณะและรักษาคุ้มครองพระพุทธรูปปางไสยาสน์ที่ขุดพบ จากนั้น นับแต่ พ.ศ. 2443 เป็นต้นมา กุสินาราได้เริ่มมีผู้อุปถัมภ์ช่วยกันบูรณปฏิสังขรณ์ ทางการอินเดียจึงบูรณะสร้างขึ้นใหม่ในปี พ.ศ.2518 และทางการอินเดียและพุทธศาสนิกชนก็ได้มีส่วนร่วมในการบูรณะกุสินาราจนมีสภาพสวยงามอย่างที่เห็นในปัจจุบันค่ะ เราหมดครึ่งเช้าของวันนี้ไปด้วยสถานที่แห่งการเสด็จดับขันธปรินิพพานของพระพุทธองค์ เรากลับมาทานข้าวกลางวันที่วัดไทยกุสาวดี และทอดผ้าป่าเพื่อบำรุงวัด แล้วจึงเตรียมเดินทางไกลอีกครั้งเข้าสู่เมืองลุมพินี ประเทศเนปาล ระยะทางประมาณ 130 กม. ใช้เวลาประมาณ 4-5 ชม.ซึ่งหลังจากผ่านการเดินทางไกล 18 ชม.แล้วการเดินทางระดับต่ำกว่า 5-10 ชม. กลายเป็นเรื่องธรรมดาๆ ไปเลยค่ะ ระหว่างที่นั่งรถไปนั้นเราก็มองสองข้างทางมองดูวิถีชีวิตของคนที่นั่นไปเรื่อยๆ ได้เห็นอะไรแปลกๆ เยอะค่ะ เช่น เห็นบ้านแถวๆ นั้นมีแต่แพะ และวัว เดินไปเดินมาเยอะแยะเลย เรารู้สึกเหมือนแต่ละบ้านมีแพะเป็นสัตว์เลี้ยง เหมือนน้องหมาบ้านเราเลย นานๆ ทีก็จะเห็นหมู ซึ่งตัวเป็นสีดำเลยค่ะ ไม่เหมือนหมูบ้านเราที่มีผิวสีชมพู ตามบริเวณบ้าน และตามลำต้นของต้นไม้ก็จะเห็นอะไรเหมือนเป็นก้อนๆ ที่เขาวางตากแดดเอาไว้เป็นระเบียบเลย ซึ่งอ.จันทร์ และพระวิทยากรอธิบายว่านั่นคือ ขี้วัว นั่นเอง ขี้วัวที่อินเดียมีค่ามากเพราะเป็นเชื้อเพลิงอย่างดีเยี่ยมค่ะ คนที่นั่นมีวิถีชีวิตเหมือนหยุดเวลาเอาไว้เมื่อพันปีที่ผ่านมา....เมื่อมืดค่ำ คนแถบนี้แทบไม่เห็นไฟจากหลอดไฟเลย จะมีก็เพียงบางบ้านเท่านั้นที่มีไฟฟ้า แต่ก็มีแค่ 1 หลอด ใช้สำหรับทั้งบ้าน บ้านเรือนก็เล็กมากๆ ทั้งบ้านเหมือนมีแค่ห้องๆ เดียวเท่านั้น บ้านส่วนใหญ่สร้างด้วยอิฐ และแทบไม่มีบ้านหลังไหนเลยที่สร้างเสร็จเรียบร้อย เหมือนว่าสร้างแล้วก็ยังสร้างไม่เสร็จ ทราบภายหลังว่าคนแถวนี้เขาก็สร้างไปตามที่เขามีมีเท่าไหร่สร้างเท่านั้น ไม่มีระบบเงินผ่อน ดังนั้นเขาจึงสร้างบ้านไปเรื่อยๆ ถ้าเขาพร้อม...แม้ว่าเราจะต้องนั่งรถนาน แต่สองช้างทางนั้นสำหรับฉันนั้นคือความรู้ที่หาไม่ได้จากตำรับตำราค่ะ   ค่ำแล้วพวกเราเริ่มหิว และอยากเข้าห้องน้ำ ก่อนที่จะเข้าประเทศเนปาลเรามาแวะที่วัดไทย 960 ซึ่งเป็นที่พักระหว่างทางของผู้แสวงบุญ เข้ามาแล้วเราก็รู้สึกเหมือนเจอสวรรค์ อันนี้บอกเลยนะคะว่าไม่ได้พูดเกินจริงไป เพราะหากคุณลองจินตนาการดูว่าตลอดเวลา 4-5 วันที่ผ่านมาเจอแต่สภาพห้องน้ำที่สภาพไม่ค่อยดีนัก หรือ ต้องเจอแต่ห้องน้ำทุ่ง อยู่ๆ ก็มาเจอสถานที่ที่มีห้องน้ำสะอาดมากๆ พื้นห้องน้ำแห้ง และกลิ่นดี มีหลายห้อง สภาพแวดล้อมของวัดก็สวยงามเป็นธรรมชาติ เมื่อเดินเข้ามายังมีโรตีทอดอร่อยๆมากๆ ราดนม ใสบนใบสาละแห้งซึ่งทำเป็นภาชนะ มันสุดยอดมากๆ ค่ะ เนื่องจากที่ผ่านมาเราก็ไม่กล้าทานอาหารท้องถิ่นมากนัก มีแต่คนเตือนให้ระวังเรื่องอาหารเพราะเดี๋ยวจะท้องเสีย (ท้องเสียขณะที่เดินทางในอินเดียนี่บอกได้คำเดียวว่าย่ำแย่สุดๆค่ะ) ครั้งนี้เลยทานไป 5 ถ้วยเลยค่ะ   แล้วเราจึงเดินทางต่อผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง เดินทางเข้าสู่กรุงลุมมินเด ประเทศเนปาล หรือ ลุมพินีวันในครั้งพุทธกาล  เราเดินทางต่อมาอีกสัก 1 ชั่วโมง ก็ถึงโรงแรม NANSCนี่เป็นครั้งแรกของทริปนี้ค่ะที่เราพักโรงแรมกัน ไปถึงก็รับประทานอาหารแล้วจึงขึ้นไปห้องพัก จัดเตรียมข้าวข้องสำหรับพรุ่งนี้แล้วหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เอาบุญมาฝากนะคะ    

            อินเดียเป็นประเทศที่มีความน่าสนใจอย่างมาก เพราะเป็นประเทศที่มีความหลากหลายของผู้คนและมีสถานที่ท่องเที่ยวที่มีความสวยงามเต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ และศิลปวัฒนธรรมที่สวยงามน่าสนใจ ดังนั้นประเทศอินเดียจึงเป็นหนึ่งในจุดหมายปลายทางที่นักท่องเที่ยวจะต้องไปเยือนให้ได้สักครั้งหนึ่งในชีวิต หลายคนอาจจะคิดว่าการไปอินเดียนั้นยากลำบาก สำหรับใครที่ไม่ชอบวางแผนเที่ยวหรือไม่สะดวกที่จะวางแผนการเดินทางในอินเดียด้วยตัวเอง การทางกับทัวร์ดีดีเพื่อการท่องเที่ยวอันน่าประทับใจก็เป็นอีกทางเลือกที่ดี ที่จะสามารถเที่ยวอินเดียได้อย่างลงตัวในงบที่ไม่บานปลายอีกด้วย ถ้ายังไม่รู้ว่าจะไปกับที่ไหนขอแนะนำให้เข้าไปเช็คได้ที่ https://tourkrub.co ที่นี่เขาเป็นศูนย์รวมทัวร์ต่างประเทศมีหลายโปรแกรมให้ได้เลือกสรร            หากจะเริ่มต้นเที่ยวทัวร์อินเดียแล้วละก็ นักท่องเที่ยวอาจเริ่มต้นจาก นิวเดลีซึ่งเป็นเมืองหลวงของอินเดีย และมีสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจมากมาย มีความทันสมัยเต็มไปด้วยย่านการค้าจำนวนมาก มีร้านอาหารอร่อยๆให้เลือกรับประทานมากมาย และเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยความหลากหลายที่ผสมผสานกันระหว่างความทันสมัยและวิถีชีวิตแบบอินเดียดั้งเดิม           การเดินทางในนิวเดลีสามารถทำได้โดยการนั่งรถไฟฟ้า Metro ที่นักท่องเที่ยวสามารถนั่งจากสนามบินเข้าไปยังตัวเมืองนิวเดลีได้โดยไม่ต้องเช่ารถแท็กซี่หรือใช้บริการรถรับส่งจากสนามบินเข้าไปยังตัวเมือง เพราะสำหรับคนที่ไม่คุ้นเคยจะพบว่าการเดินทางบนท้องถนนในนิวเดลีนั้นมีความวุ่นวายมากเกินกว่าจะคาดเดาอย่างที่ไม่เคยเจอที่ไหน ดังนั้นหากจำเป็นต้องเดินทางโดยรถยนต์ในนิวเดลีนักท่องเที่ยวก็จะต้องเตรียมใจมามากพอสมควรแต่หากถือว่าเป็นประสบการณ์แปลกใหม่อีกอย่างหนึ่งของชีวิตก็ไม่ว่ากัน ซึ่งที่สนามบินนิวเดลีก็มีบริการรถแท็กซี่ให้ใช้บริการเพื่ออำนวยความสะดวกแก่นักท่องเที่ยวที่เลือกจะขึ้นรถ Metro             นิวเดลีเป็นเมืองที่มีความทันสมัยและในขณะเดียวกันก็ยังเต็มไปด้วยวิถีชีวิตและบรรยากาศของอินเดียแบบดั้งเดิมซึ่งเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวอย่างหนึ่งของอินเดียที่ดึงดูดความสนใจของผู้มาเยือนให้อยากกลับมาเที่ยวที่นี่อีกหลายๆครั้ง นักท่องเที่ยวอาจเดินผ่านร้านค้าที่ทันสมัยรวมถึงร้านกาแฟชื่อดังที่มีสาขาทั่วโลกแต่ในเวลาอีกไม่นานก็อาจจะเห็นวัวเดินอยู่ตามท้องถนนและเดินผ่านร้านขายของบรรยากาศดั้งเดิมสไตล์อินเดียรวมถึงพ่อค้าแม่ค้าชาวอินเดียที่นำของท้องถิ่นอย่างผลไม้ ขนม ผ้าส่าหรีและสินค้าที่มีเอกลักษณ์ของความเป็นอินเดียอย่างสุดๆที่มารูปภาพ shutterstock.com             หากอยากชมบรรยากาศเมืองนิวเดลีโดยรอบ นอกจากจะใช้วิธีการเดินซึ่งจะทำให้นักท่องเที่ยวได้สัมผัสกับบรรยากาศของเมืองได้ใกล้ชิดและอาจมีโอกาสได้พูดคุยกับคนอินเดียที่มักให้ความสนใจกับนักท่องเที่ยวต่างถิ่นเสมอแล้ว หากต้องการประหยัดเวลาและไม่อยากเดินให้เมื่อยก็สามารถเรียกใช้บริการ Rickshaw หรือรถสามล้อที่มีอยู่ด้วยกันสองแบบคือแบบที่ใช้คนถีบเองเหมือนกับสามล้อบ้านเราหรือแบบออโต้ที่ใช้เครื่องยนต์ที่มีความใกล้เคียงกับรถตุ๊กตุ๊กในเมืองไทยมากที่ช่วยประหยัดเวลาในการเดินทางไปได้มากทีเดียว            เมื่อมาเยือนนิวเดลี สถานที่สำคัญที่นักท่องเที่ยวจะต้องมาเยือนเปรียบเสมือนเป็นจุด Landmark ของที่นี่ก็คือ  India Gate หรือประตูเมืองอินเดีย ที่มีความคล้ายคลึงกับประตูชัยของฝรั่งเศสสร้างขึ้นจากหินทรายเป็นแท่งทึบ ซึ่งประตูเมืองแห่งนี้สร้างเป็นอนุสรณ์แก่ทหารอินเดียที่พลีชีพในสงครามครั้งสำคัญของประเทศ ---> แผนที่ India Gate             ออกจากประตูอินเดีย นักท่องเที่ยวที่ยังอยากเที่ยวชมสถานที่ทางประวัติศาสตร์ก็สามารถเดินทางไปชมป้อมแดง หรือ Red Fort ที่สร้างขึ้นโดยกษัตริย์แห่งราชวงศ์โมกุลองค์เดียวที่เคยทรงสร้างทัชมาฮาลมาก่อน ซึ่งในปัจจุบันนี้ใช้เป็นสถานที่ประกอบพิธีฉลองเอกราชของอินเดียเป็นประจำทุกปี ป้อมแดงแห่งนี้สร้างขึ้นจากหินทรายแดง มีขนาดใหญ่โตมาก ภายในมีการประดับตกแต่งอย่างวิจิตรสวยงามมาก ---> แผนที่ Red Fort               หากนักท่องเที่ยวต้องการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ของอินเดียให้มากขึ้นกว่าเดิมก็สามารถเดินทางไปเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติอินเดียที่รวบรวมเอาศิลปวัตถุที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ของอินเดียเอาไว้กว่า 150,000 ชิ้นที่มีความเป็นมากว่า 5,000 ปีที่นักท่องเที่ยวสามารถดื่มด่ำกับชิ้นส่วนของประวัติศาสตร์อันยาวนานได้อย่างเต็มอิ่ม            สถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่งหนึ่งที่นักท่องเที่ยวไม่ควรพลาดก็คือ Qutab Minar หรือ กุตับมีนาร์ ซึ่งเป็นหอสูงที่สร้างโดยกษัตริย์ฮินดูที่เดิมมีประสงค์เพื่อให้พระราชธิดาของพระองค์ได้ขึ้นไปดูแม่น้ำยมุนาในขณะสวดมนต์ และต่อมาก็ได้มีการสร้างเสริมต่อเติมขึ้นอีกหลายครั้งจากกษัตริย์หลายยุคหลายสมัยจนมาถึงปัจจุบันที่อยู่ในรูปแบบของหอศิลปกรรมแบบฮินดูผสมมุสลิมที่มีความสวยงามแปลกตา             ไม่เพียงแค่นี้นิวเดลียังมีสถานที่ที่น่าสนใจน่าไปเยือนอีกมากมาย นักท่องเที่ยวที่สนใจอยากเที่ยวนิวเดลีและไม่อยากพลาดที่สำคัญที่ไหน สามารถเข้าไปดูที่ทัวร์ครับ ที่จะพาคุณเที่ยวสถานที่สำคัญในนิวเดลี ในราคาสบายๆ ท่องเที่ยวอย่างใจตามลิงค์นี้ได้เลย https://tourkrub.co/india-tour หรือ จะคลิ๊กง่ายๆที่นี่ แล้วคุณจะเข้าไปที่เว็บไซต์ทัวร์ครับหน้าตาแบบนี้                 สุดท้ายนี้ขอให้ทุกท่านได้สัมผัสกับอินเดียดินแดนแห่งอู่อารยธรรมของโลก และเก็บเกี่ยวประสบการณ์อันแสนตื่นตาตื่นใจนี้ให้ได้อย่างน้อยสักครั้งในชีวิต รับรองว่าคุณจะประทับใจไม่รู้ลืม    

สายหวานต้องจัด 5 ของฝากแสนอร่อยจากเมืองตรัง     นอกจากการเที่ยวชมสถานที่สำคัญ รวมถึงหม่ำของอร่อยอันขึ้นชื่อของจังหวัดนั้นๆ แล้ว “การซื้อของฝาก” ถือเป็นอีกหนึ่งในเช็คลิสต์ที่สำคัญของเหล่านักท่องเที่ยวอย่างเราๆ ไม่ควรพลาด ก็แหม...แต่ละจังหวัดมีของดีของเด่นแตกต่างกันไปเอาเป็นว่าใครมีพิกัดท่องเที่ยวล่าสุดอยู่ที่เมืองตรัง มาดูของฝากแสนอร่อยของที่นี่กันดีกว่า ว่าเจ้าไหนเด็ด เมนูไหนปัง! เตรียมเงินให้พร้อม แล้วออกไปชิมกัน     1. ขนมเปี๊ยะ ร้านขนมเปี๊ยะซอย 9   รูปภาพจาก: https://www.facebook.com/TheNineByPiaSoi9/   ● พิกัด: 231/1 ซอยห้วยยอด 9 ถนนห้วยยอดต.ทับเที่ยงอ.เมืองตรัง ● โทร: 0-7522-2734, 08-9474-6892เปิดทุกวันตั้งแต่เวลา 07.00-19.00 น.   สร้างชื่อมายาวนานกว่าสิบปี ฮอตฮิตชนิดที่มีคำกล่าวว่า ไปเที่ยวเมืองตรังหากยังไม่ได้ลองรับประทาน “ขนมเปี๊ยะซอย 9” ถือว่ายังไปไม่ถึง จุดเด่นของขนมเปี๊ยะซอย 9 อยู่ที่รสชาติอันกลมกล่อม ชิ้นใหญ่เต็มปากเต็มคำแป้งเปลือกนอกบางกรอบอร่อยแต่ภายในยังมีไส้อ่อนนุ่มนวลละมุนลิ้น สำหรับไส้ที่ไม่ควรพลาดคือ ไส้เผือกหอมไข่เค็ม     2. ขนมจีบ ร้านขนมป้าพิณ   รูปภาพจาก: https://www.facebook.com/papintrang   ● พิกัด: 30 หมู่10 ต.ลำภูราอ.ห้วยยอด ● โทร: 0-7526-6096, 08-4308-0333   ขนมจีบสูตรลับพิเศษเนื้อแป้งบางกรอบเคล็ดลับความอร่อยอยู่ที่ไส้ใช้ไข่เป็ดไล่ทุ่งซึ่งจะปล่อยให้หาอาหารกินเองตามธรรมชาติไข่ที่ออกมาจึงเป็นไข่ปลอดสารพิษ ทั้งยังมีสีแดงทำให้สังขยามีกลิ่นและรสชาติที่หอมเข้มข้นกลมกล่อม มีให้เลือกทั้งแบบดั้งเดิมรูปสามเหลี่ยม และขนมจีบสังขยาตัวกลม ซึ่งป้าพิณทำเป็นเจ้าแรกในประเทศไทย     3. ขนมเปี๊ยะยิ้ม โรงแรมธรรมรินทร์ธนา   รูปภาพจาก: https://www.facebook.com/royyim.trang   ● พิกัด: 69/8 ต.โคกหล่อ อ.เมืองตรังนอกจากนี้ยังมีขายที่สนามบินตรังด้วย ● โทร: 0-7522-3223 ต่อ2029, 08-9729-7200   อีกหนึ่งขนมเปี๊ยะที่ดังไกลไปทั่วประเทศ อารมณ์ประมาณว่าบอกต่อกันปากต่อปาก โดยจุดเด่นของขนมเปี๊ยะยิ้มอยู่ที่รสชาติอร่อยกลมกล่อม แป้งกรอบ ไส้อัดแน่นใส่มาแบบเต็มสตรีมชนิดที่ว่ากัดคำไหนก็เจอไส้เต็มๆ ที่สำคัญขนมของที่นี่จะทำสดใหม่ทุกวัน สะอาด ปราศจากสารกันบูดสำหรับไส้ที่ไม่ควรพลาดคือ ไส้เผือกหอม   4. เค้กขุกมิ่ง ร้านขุกมิ่ง   รูปภาพจาก: www.kookming.com ● พิกัด: 5 - 6 หมู่ที่3 ถ.เพชรเกษมต.ลำภูราอ.ห้วยยอด ● โทร: 0-7528-4080, 0-7528-4118   เค้กขุกมิ่งเป็นเค้กที่ผลิตมากรรมวิธีแบบโบราณอาศัยการตีขึ้นของไข่กับน้ำตาลโดยไม่ใช้ผงฟูหรือสารสังเคราะห์ใดมาช่วยทั้งสิ้นเรียกว่าวัตถุดิบจากธรรมชาติล้วนๆ ปราศจากวัตถุกันเสียเจือปน เนื้อเค้กแน่นแต่นุ่ม ให้รสสัมผัสที่ละมุนละไม ไม่ติดคอ ทั้งยังมีกลิ่นหอมแถมยังไม่หวานจัด ทานได้เรื่อยๆสำหรับเค้กที่ไม่ควรพลาดคือ เค้กกาแฟ   5. เค้ก ร้านริชชี่     ● พิกัด: 83/13-14 ถนนรัษฎาต.ทับเที่ยงอ.เมืองตรัง ● โทร: 0-7521-5595 เปิดทุกวันตั้งแต่เวลา10.00-22.00 น.   ร้านอาหารยุคแรกๆของตรังที่มาในแนวอาหารแนวร่วมสมัยตกแต่งอย่างสวยงามเมนูมีทั้งอาหารคาวและขนมเบเกอรี่ ในส่วนของเมนูเค้กของที่นี่บอกเลยว่าเด็ดจริงอะไรจริง รสชาติออกแนวละมุนละไม ใช้วัตถุดิบที่คัดสรรมาอย่างดี ใส่มาแบบไม่หวงเครื่อง ที่สำคัญรสชาติไม่หวานจัด สำหรับเค้กที่ไม่ควรพลาดคือ เค้กมะพร้าวอ่อน   เพื่อให้ทริปท่องเที่ยวของเราเป็นไปอย่างราบรื่น ได้ช้อปชิมของฝากถูกใจ แถมได้พักผ่อนไปอีก เราแนะนำให้จองที่พักที่ตรังให้พร้อม ไม่ว่าจะเป็นในเมือง เพื่อการลิ้มลองของฝาก หรือจะเป็นที่พักตรังอารมณ์รีสอร์ทริมทะเล หากต้องการพักผ่อน บอกเลยจองได้ที่ Traveloka เพราะเขามีที่พักหลากสไตล์หลายราคาในเมืองตรัง รวมไปถึงริมทะเลต่างๆ จัดมาให้เลือกแบบละลานตา เสิร์ชง่ายจองง่ายที่สำคัญ ราคาดีงาม ทีนี้ก็เหลือเงินไว้ซื้อของฝากสายหวานได้อย่างเต็มที่

สุดสัปดาห์นี้หากคุณอยากจะออกไปพักผ่อน โดยไม่ต้องเดินทางไกลหรือตระเตรียมอะไรยุ่งยาก ขอแนะนำเมืองท่องเที่ยวชายทะเลยอดฮิตอย่างชะอำเป็นอันดับแรก เพราะที่นี่มีที่พักสวย ดี เริ่ด เหมาะแก่การอัพภาพลงไอจีอวดเพื่อนสุดๆ และนี่คือ 5 ที่พักในชะอำที่เราอยากแนะนำให้ตามไปพักเพราะมันสวยจริงๆ Veranda Resort and Spa Hua Hin-Cha am ขอบคุณรูปภาพจาก Veranda Resort and Spa Hua Hin-Cha am ที่นี่ได้ชื่อว่าเป็นฮิปบูติคโฮเทลที่สวยมาก ตกแต่งด้วยสไตล์เอเชี่ยนโมเดิร์น มีห้องพักให้เลือกมากมาย แบ่งไปตามความชอบ เช่น Spa Pool Villa ที่ยกสปาและทรีตเม้นต์มาอยู่ในห้องให้คุณได้ผ่อนคลายความเมื่อยล้าและปรับสมดุลชีวิตอีกครั้ง หรือจะเป็นห้อง Slide Pool Suite ที่มีสระว่ายน้ำส่วนตัว พร้อมสไลเดอร์ให้คุณและครอบครัวได้สนุกสนาน นอกจากนี้ยังมีห้องอาหารและบาร์ที่จัดไว้ริมสระ พร้อมมองเห็นวิวทะเล แบบ 180 องศา ทั้งผ่อนคลาย ทั้งโรแมนติก เอาเป็นว่า จะอยู่มุมไหนของที่พัก ก็ถ่ายรูปออกมาสวยแน่นอน จองที่พัก >>click<< Ananda Hua Hin Resort & Spa by Compass Hospitality ขอบคุณรูปภาพจากเฟสบุ๊ค Ananda Hua Hin Resort & Spa ที่พักระดับ 5 ดาวสาขาใหม่ล่าสุดของ Ananda จะทำให้คุณลืมความทุกข์และความเครียดได้เป็นปลิดทิ้ง ด้วยบรรยากาศและการตกแต่งแบบร่วมสมัย เน้นให้ผู้เข้าพักรู้สึกผ่อนคลายนอนหลับสบายมากที่สุด ใครอยากปลีกวิเวกหนีความวุ่นวาย แต่ยังอยากดื่มด่ำธรรมชาติแนะนำเลย เพราะทุกห้องมีเฉลียงส่วนตัวมองเห็นวิวสวยๆ และแน่นอนว่าสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ครบครัน แบบไม่ต้องร้องขออะไรเพิ่มเติมอีกแล้ว จองที่พัก >>click<< The Palayana Hua Hin ขอบคุณรูปภาพจาก The Palayana Hua Hin ด้วยพื้นที่กว่า 8 ไร่ และตกแต่งบรรยากาศให้เขียวชอุ่มชุ่มชื่นของต้นไม้ที่รายล้อมรอบที่พักแห่งนี้ จึงเป็นอีกตัวเลือกที่ดีน่าเช็คอินสุดๆ อีกทั้งยังมีชายหาดส่วนตัวยาวกว่า 40 เมตร ที่เขาบอกว่าเหมาะแก่การโต้คลื่นมาก ซึ่งหาได้ยากในชายหาดอื่นทั่วไปในละแวกใกล้เคียง ที่นี่มีพื้นที่กว้างขวางพอให้คุณได้เดินชมธรรมชาติและผ่อนคลายอารมณ์ พร้อมได้แชะรูปสวยๆ แทบทุกมุม พร้อมทั้งมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่โดดเด่นด้วยบาร์ริมสระ และสปาที่เน้นฟื้นฟูองค์รวมและการชะลอวัยที่เป็นสูตรเฉพาะของรีสอร์ทแห่งนี้ด้วย  จองที่พัก >>click<< Cher Resort ขอบคุณรูปภาพจาก Cher Resort รีสอร์ทขนาดกลางตั้งอยู่ระหว่างกลางชะอำกับหัวหินแห่งนี้ โดดเด่นที่การตกแต่งผสมผสานความโมเดิร์นและธรรมชาติอย่างลงตัว ด้วยชื่อว่า เฌอ ที่แปลว่าต้นไม้ จึงออกแบบที่พักและจัดสวนให้กลมกลืนกับความเป็นธรรมชาติ ที่น่าถ่ายรูปอัพลงไอจีสุดๆ คือห้องพักต่างๆ ที่มีให้เลือกถึง 5 สไตล์ ได้แก่ Sky Beachfront Villa, Blissful Green Villa, The Pool Paradise, The Sea Spirit และ Panoramic Sea View ซึ่งแต่ละห้องนั้นตกแต่งสวยและมีเอกลักษณ์แตกต่างกันไป จองที่พัก >>click<< Sheraton Huahin Resort and Spa ขอบคุณรูปภาพจาก Sheraton Huahin Resort and Spa รีสอร์ทหรูที่ใครๆ ก็คงคุ้นชื่อดี และไม่ควรพลาดมาเช็คอินที่นี่ เพราะของเขาอลังการจริงๆ ด้วยการออกแบบให้สระว่ายน้ำแบบลากูนขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง มีห้องพักรายล้อมสระน้ำและที่สำคัญคือวิวทะเลอ่าวไทยด้านหน้า เหมาะแก่การมาพักผ่อนทั้งแบบฉายเดี่ยว มาเป็นคู่ หรือครอบครัว มีทั้งร้านอาหาร บาร์และเล้านจ์ให้เลือกตามชอบ รวมถึงฟิตเนสแบบครบครันสำหรับคนชอบการออกกำลังกาย ที่นี่เขาให้ความสำคัญกับคนทุกช่วงวัยจริงๆ ขนาดมุมเด็กยังกว้างขวางใหญ่โตและออกแบบแบบเข้าใจเด็กสุดๆ จองที่พัก >>click<< ที่พักสุดเริ่ดในชะอำทั้ง 5 แห่งนี้ ช่างเหมาะแก่การไปเช็คอิน พร้อมอัพลงไอจีแล้วติด Hashtag เสียจริงๆ ใครยังไม่มีแพลนหรือคิดไม่ออกว่าจะไปเที่ยวไหน ชะอำก็เป็นตัวเลือกที่ดีทีเดียว ส่วนที่พักชะอำก็ให้เป็นเรื่องของ Traveloka จองที่พักได้ง่ายๆ สบายๆ ไม่ต้องมีบัตรเครดิตก็จองได้เลย แถมไม่เสียค่าธรรมเนียมการจองด้วย จองปุ๊บ ได้พักปั๊บ ชีวิตดี๊ดี

Once upon a time in India (ตอนที่ 10) กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน   ตอนที่แล้วช่วงเช้าเราไปล่องเรือที่แม่น้ำคงคากัน  ในช่วงสายเราเดินกันไปต่อที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าประกาศธรรมเป็นครั้งแรก ที่รู้จักกันดีในชื่อ "อิสิปตนมฤคทายวัน" หรือ "ฤๅษีปัตนมฤคทายวัน"  แปลว่า ป่าอันยกให้แก่หมู่กวาง และเป็นที่ชุมนุมฤๅษี เหตุที่ได้ชื่อว่าสารนาถ เนื่องมาจากสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงปฐมเทศนา ธัมมจักกัปวัตตนสูตรแก่พระปัจจวคีย์ทั้ง 5 ซึ่งเป็นสถานที่เกิด สังฆรัตนะขึ้นครั้งแรก และพระรัตนตรัยครบองค์ 3 พระพุทธองค์เริ่มต้นประกาศพระพุทธศาสนาเพื่อเป็นที่พึ่งแก่มหาชนทั้งหลาย ภายในอาณาบริเวณสารนาถมี ธรรมเมกขสถูป เป็นพุทธสถานขนาดใหญ่ที่สุดและสำคัญที่สุด นมัสการมูลคันธกุฎีที่ประทับของพระพุทธองค์   เมื่อเราไปถึงเราก็ไปนั่งสวดมนต์บทธรรมจักรกัปวัตนสูตร และนั่งสมาธิกันตรงบริเวณด้านหน้าของ ธรรมเมกขสถูป ทำให้เราย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์สำคัญในอดีตที่เป็นจุดเริ่มต้นในการประกาศธรรมในพระพุทธศาสนา หลังจากนั้นนั้นเราจึงไปเข้าชมพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติประจำเมืองสารนารถ เมื่อเข้าไปสิ่งแรกที่เห็นอยู่ตรงบริเวณกลางห้องคือ หัวสิงห์ยอดเสาอโศกในสารนาถนี้เป็นหัวเสาที่สมบูรณ์ทีสุด ซึ่งเป็นโบราณวัตถุที่สำคัญที่สุดของอินเดีย หัวสิงห์นี้ถูกใช้เป็นตราประจำชาติอินเดียในปัจจุบัน  หัวเสาดังกล่าวเป็นรูปสิงโต 4 ตัว นั่งหลังชนกัน หันหน้าออกไปทั้ง 4 ทิศ กำลังลืมตาอ้าปากคล้ายคำราม ขอบแท่นที่รองรับสิงโตยืนถูกแกะสลักเป็นรูป ราชสีห์, ช้าง, ม้า และ วัว ซึ่งหมายถึง พลังอำนาจ, ความชาญฉลาด, ความปราดเปรียวว่องไว และ ความเข้มแข็งอดทน ตามลำดับ มีหน้าที่คอยพิทักษ์ปกป้องพระธรรมจักร โดยระหว่างสัตว์ทั้งสี่ของฐานจะสลักเป็นรูปวงล้อธรรมจักร ซึ่งนับจำนวนได้ 24 ซี่ ราชสีห์มีอยู่ 4 ประเภทคือ ติณราชสีห์ (สีเขียว), กาฬราชสีห์ (สีดำ), ปัณฑุราชสีห์ (สีเหลือง) และ ไกรสรราชสีห์ (สีขาว) ซึ่งนับว่าเลิศและประเสริฐที่สุดในบรรดาราชสีห์ทั้งสี่ และราชสีห์บนหัวเสาออกไปทางสีครีมคล้ายสีขาว   นอกจากนี้ยังมีพระพุทธรูปปางทรงแสดงปฐมเทศนา (ธรรมจักรมุทรา) พระพุทธรูปที่มีผู้ยกย่องว่างามที่สุดในอินเดีย ในพิพิธภัณฑ์สารนาถ ซึ่งถือว่าเป็นอีกไฮไลต์หนึ่งภายในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ เหตุผลหนึ่งเพราะขึ้นชื่อว่าความงดงาม เป็นพุทธศิลป์สมัยคุปตะ (พ.ศ.800-1200) อันเป็นยุคทองของอินเดีย แกะมาจากหินทรายแดงออกสีน้ำตาลอ่อน สลักเสลาจนเนียน เป็นปางปฐมเทศนา ประทับนั่งขัดสมาธิเพชร ยกพระหัตถ์ทั้งสองขึ้นอยู่ในท่าแสดงธรรม นิ้วมือซ้ายทำเป็นวงจีบเข้าหาตัว ทอดพระเนตรลงต่ำ อีกหนึ่งจุดเด่นคือ จีวรไม่มีริ้ว แต่บางแนบสนิทกับพระองค์ และคลุมพระอังสา (ไหล่) ทั้งสองข้าง มีสภาพที่สมบูรณ์มาก แต่ถ้าสังเกตดีดีพระพุทธรูปองค์นี้ถูกทำลายพระนาสิก ปลายพระกรรณขวา นิ้วพระหัตถ์ และนิ้วพระบาทขวา ให้เสียรูปทรง น่าเสียดายมากค่ะ นอกจากนี้เรายังได้เห็นข้าวของเครื่องใช้ พระพุทธรูปในสมัยต่างๆ อีกมากมาย   จากนั้นเราจึงกลับมาทอดผ้าป่า ณ วัดไทยสารนาถ ซึ่งสถาปัตยกรรมภายในพระอุโบสถนั้น สวยงามแปลกตามากค่ะ เมื่อได้บุญกันเต็มที่แล้ว เราจึงเก็บข้าวของแล้วเดินทางกลับพุทธคยา ซึ่งใช้เวลาประมาณ 5 ชั่วโมง กลับไปพักที่วัดพุทธสาวิกาอีกครั้งไปถึงก็ค่อนข้างดึกแล้ว เราจึงรีบพักผ่อนกันเพราะพรุ่งนี้เราจะต้องเก็บของและเตรียมตัวเดินทางกลับกัลกาต้า เพื่อขึ้นเครื่องบินกับประเทศไทยกันค่ะ เช้าวันรุ่งขึ้นเรารับประทานอาหารเช้ากันที่วัดพุทธสาวิกา  เก็บข้าวของทุกอย่างเรียบร้อย ก่อนที่จะขึ้นรถเรายังได้ซื้อผ้าพันคอหลากสีอีกหลายผืน ที่มาขายอยู่ทางด้านหน้าวัด จากนั้นเราออกเดินทางกลับไปยัง กัลกัตต้า ระยะทาง 400 กม. ใช้เวลาประมาณ 10 ชม. เป็นการนั่งรถยาวนานครั้งสุดท้ายแล้วก่อนที่เราจะกลับประเทศไทย ทานอาหารกลางวัน และ อาหารเย็นในรถ เข้าสู่สนามบินกลับสู่ประเทศไทย   กว่าสิบวันในประเทศอินเดียทำให้เราได้เห็นอะไรมากมาย ที่ไม่สามารถจะชมได้จากที่ไหนในโลก เนื่องจากความหลายหลายทางวัฒนธรรม ประเพณี ที่สืบทอดมาแต่โบราณกาล และที่สำคัญเราได้ไปจาริกแสวงบุญตามรอยพระบรมศาสดา ยังสังเวชนียสถานทั้ง 4 แห่ง นอกจากนี้ยังมีสถานที่สำคัญๆ ทางพระพุทธศาสนาอีกหลายแห่ง ทำให้เราได้เข้าใจถึงความเป็นมาของพระพุทธศาสนาได้กระจ่างชัดมากขึ้น ยิ่งทำให้เราเคารพเลื่อมใสศรัทธาในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งเป็นพระบรมครูสอนเราให้เข้าใจธรรมชาติ และสัจธรรมของชีวิต แม้ว่าจะมีความลำบากอยู่บ้างแต่ก็เทียบไม่ได้เลย กับประสบการณ์อันยอดเยี่ยมที่เราได้รับจากการเดินทางในครั้งนี้ และหวังว่าทุกท่านคงจะได้มาสักการะสถานที่สำคัญเหล่านี้ด้วยตัวเองในอนาคต ขอเอาบุญทุกบุญฝากคุณผู้อ่านทุกท่านค่ะ

Once upon a time in India (ตอนที่ 9) กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน   ณ เมืองพาราณสีแห่งนี้ เป็นเมืองหลวงของแคว้นกาสีในสมัยพุทธกาล มีประวัติความเป็นมายาวนานกว่า 4,000 ปี เป็นเมืองที่เก่าแก่ที่สุดของประเทศอินเดีย และยังจัดเป็นเมืองที่มีผู้อยู่อาศัยต่อเนื่องยาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์โลกด้วย และที่สำคัญเมืองพาราณสีมีแม่น้ำคงคาไหลผ่าน ในความเชื่อของศาสนาฮินดู และศาสนาเชน เมืองพาราณสี ถือว่าเป็นเป็นเมืองอมตะของอินเดียและเป็นที่แสวงบุญทั้งของชาวฮินดูและชาวพุทธทั่วโลกซึ่งเมื่อครั้งสมัยที่อินเดียได้ถูกเป็นอาณานิคมของอังกฤษ เมืองนี้มีชื่อว่าเบนาเรส (Benares)   เช้ามืดของวันนี้เราจึงได้มีโอกาสมาล่องเรือชมบรรยากาศยามเช้าของแม่น้ำคงคา ซึ่งชาวฮินดูเชื่อว่าเป็นแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ เพราะไหลมาจากภูเขาไกรลาสบนสรวงสวรรค์ เราออกมากันตั้งแต่เช้ามืดเลยนั่งรถออกมาได้สักครู่รถโคชก็ปล่อยให้เราลงตรงกลางเมืองเลย ซึ่งเป็นสี่แยกใหญ่ แต่ทางที่เราต้องไปต่อนั้นเป็นซอยที่แคบเข้าไปเรื่อยๆ รถไม่สามารถวิ่งเข้าไปได้ นี่เป็นการเดินถนนจริงๆ ครั้งแรกของเรา ซึ่งเส้นทางที่เราเดินเข้าไปนั้น จอแจมากๆ เพราะเป็นช่วงเช้าที่นักเรียนกำลังเดินทางไปโรงเรียนกัน นั่งรถตุ๊กๆ บ้าง นั่งรถเหมือนรถสองแถวบ้านเราบ้าง แถมทางเท้าก็ไม่ได้มีให้เราเดินกันเป็นเรื่องเป็นราว ระหว่างทางที่เราเดินไป ก็จะมีเสียงแตรบีบไล่หลังเราตลอดเวลา (จากเดิมที่ได้ยินเสียงแตรขณะนั่งในรถ) เสียงดังมาก ตกใจทุกครั้งเลยที่ถูกบีบแตร และพยายามเดินกันอย่างระมัดระวัง ซึ่งรู้สึกเลยว่าต้องใช้ประสาทสัมผัสอย่างเต็มรูปแบบ เพราะตาก็ต้องมองถนนไม่ให้รถชน หูก็ฟังเสียงแตร จมูกก็ได้แต่กลิ่นขี้วัว และต้องคอยหลบเป็นพัลวันเลย ยิ่งเดินเข้าไปถนนก็ยิ่งแคบขึ้นเรื่อยๆ เป็นตรอกเล็กๆ สองข้างทางก็จะเห็นสภาพของผู้คนที่ต้องอยู่บ้านช่องที่สภาพไม่น่าจะอาศัยอยู่ได้ หรือ บ้างก็เห็นพวก Homeless คือ ไม่มีบ้านเลย นอนอยู่ตามถนน เห็นแล้วหดหู่ค่ะ แต่เมื่อเดินไปจนสุดถนนเราก็จะถึงท่าน้ำกว้างใหญ่ ภาพด้านหน้านี้คือ แม่น้ำคงคาอันกว้างใหญ่นั่นเอง....เราถึงแล้วค่ะ   เมื่อไปถึงตรงท่าน้ำเราก็เห็นเป็นเหมือนร่างคนนอนอยู่แต่มีผ้าคลุมทั่วร่างกายเลย พวกเราก็รู้สึกหวาดๆ คิดว่าเป็นศพคนตายรึเปล่านะ เพราะได้ยินว่าเขามักจะนำศพคนตายมาลอยแม่น้ำคงคา...แต่ไกด์ของเราบอกว่าไม่ใช่ค่ะ เป็นแค่คนนอนเฉยๆ แหม...เราก็จินตนาการไปซะไกล แล้วเราก็ได้มาลงเรือลำใหญ่ที่จุได้หลายสิบคนเลยเพื่อนั่งเรือล่องแม่น้ำคงคา โดยที่เราเตรียมกระทงเทียนเล็กๆ มาลอยแม่น้ำด้วย ระหว่างที่นั่งเรือต้องขอบอกเลยนะคะว่า วิวสวยจริงๆ บริเวณตึกรามบ้านช่องติดแม่น้ำนี่ มีสถาปัตยกรรมเก่าแก่โบราณที่มีสีสันสวยงามทีเดียว เป็นพวกโรงแรม หรือ Guest House ก็เยอะค่ะ เรียกว่าเป็นวิวแม่น้ำที่ไม่แพ้ที่ใดในโลกเลยค่ะ เสียแต่ว่าตามริมแม่น้ำมีขยะค่อนข้างมากทำให้เมื่อเห็นแล้วอาจทำให้ความสวยงามลดลงไปบ้าง พอมาถึงกลางแม่น้ำเราก็หย่อนกระทงเล็กเพื่อลอยบูชาพระแม่คงคา แต่พอหย่อนไปปุ๊ป เทียนก็ดับปั๊บเลย เพราะลมแรง แต่ไม่เป็นไรค่ะใจเราบูชาก็เพียงพอแล้ว ระหว่างทางพระที่เป็นไกด์ให้พวกเราก็ชี้ให้เราดูภาพผู้คนที่มาอาบน้ำล้างบาปกันที่ริมฝั่งแม่น้ำคงคา บนฝั่งเห็นเขาทำพิธีเผาศพกันอยู่ด้วย ที่น่าทึ่งคือ กองไฟที่เขานำมาจุดเผาศพนั้นว่ากันว่าถูกจุดอยู่อย่างนั้นมากว่า 4,000 ปี แบบต่อเนื่องไม่เคยดับมอดเลย   เรานั่งเรือวนกลับมายังท่าน้ำเดิม และต้องเดินทางกลับไปยังทางเก่า ซึ่งคราวนี้เรามีเวลาดูอะไรๆ สองข้างทางมากขึ้น ซึ่งตอนขามาค่อนข้างเช้า ยังไม่เห็นอะไรเท่าไหร่นัก ประกอบกับรีบๆ ทำให้เราไม่ได้สังเกตสิ่งรอบตัวสักเท่าไหร่ คราวนี้ขาออกมาเราจึงได้เห็นนักบวช โยคี ที่อยู่อาศัยบริเวณแม่น้ำคงคงค่ะ เห็นแล้วก็เลยถ่ายรูปไว้แปลกดี เหมือนพวกเขาจะมีกระจายอยู่ตามที่ต่างๆ นอกจากนี้บริเวณสองข้างทางขากลับก็มีร้านรวงขายของมากขึ้น แต่เราก็ไม่ได้หยุดซื้ออะไรมากนัก เพราะรู้สึกอยากกลับไปถึงรถให้เร็วที่สุด เพราะกลัวถูกรถเฉี่ยวค่ะ เมื่อเรากลับขึ้นรถกับแล้วจึงมุ่งตรงกลับมายังวัดไทยสานาถเพื่อทานเข้าวเช้ากันค่ะ ที่วัดไทยที่เป็นโรงเรียนด้วย นักเรียนแต่งตัวน่ารักทีเดียว ใส่ยูนิฟอร์ม เรียบร้อยมีตั้งแต่ระดับชั้นอนุบาล จนถึงมัธยมปลายเลย จะเห็นว่าวัดไทยเราไม่ธรรมดาเลยค่ะ โดยเฉพาะที่นี่ ถือว่าเป็นวัดที่มีสถาปัตยกรรมที่สวยงามเป็นสากล เห็นตัวเล็กตัวน้อยสวดมนต์หน้าเสาธงแล้วก็ปลื้ม นึกชื่นชม และอนุโมทนาบุญกับ พระอาจารย์ที่ท่านทุ่มเทแรงกายแรงใจพัฒนาคนในชุมชนมาได้ขนาดนี้  ตอนหน้าเรามาต่อกันที่การประกาศธรรมครั้งแรกของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากันค่ะ

Once upon a time in India (ตอนที่ 8) กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน   เช้าวันนี้ ณ เมืองสาวัตถี เมืองสำคัญของพระพุทธศาสนาในสมัยพุทธกาล โดยเป็นเมืองหลวงของแคว้นโกศล 1 ใน แคว้นมหาอำนาจใน 16 มหาชนบทในสมัยพุทธกาล เมืองนี้รุ่งเรืองจากการที่เป็นชุมนุมการค้าขาย การทหาร เป็นเมืองมหาอำนาจใหญ่ควบคู่กับเมืองราชคฤห์แห่งแคว้นมคธในสมัยโบราณ ปัจจุบันเมืองนี้เหลือเพียงซากโบราณสถาน ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าประทับอยู่ที่เมืองนี้ถึง 25 พรรษา โดยแบ่งเป็นจำพรรษาที่วัดพระเชตวันมหาวิหาร 19 พรรษา และวัดบุบพาราม 6 พรรษา ปัจจุบันยังมีซากโบราณสถานที่สำคัญปรากฏร่องรอยอยู่ คือวัดเชตวันมหาวิหาร, บ้านของอนาถบิณฑิกเศรษฐี, บ้านบิดาขององคุลีมาล, สถานที่พระเทวทัตถูกแผ่นดินสูบ (หน้าวัดพระเชตวันมหาวิหาร), ที่แสดงยมกปาฏิหาริย์ แล้วเสด็จไปจำพรรษา ณ สวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เพื่อแสดงพระอภิธรรมโปรดพระพุทธมารดา เป็นต้น ดังนั้นวันนี้เราจึงเริ่มต้นด้วยการชมบ้านของท่านทั้งสองกันก่อนค่ะ   เนื่องจากผ่านกาลเวลามาหลายพันปี ว่ากันตามเหตุผลแล้วก็ไม่ได้เหลืออะไรให้เห็นเป็นตัวบ้านชัดเจนค่ะ เห็นเป็นเพียงโครงสร้างบ้าน และสถูปสูงใหญ่ที่มีลักษณะเด่นคือ เป็นชั้นหินไล่เรื่อยกันลงมาเป็นขั้นบันไดทีเดียว ซึ่งทำให้เรารู้ว่าสถานที่ตรงนี้เป็นบ้านของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีมาก่อน ตอนเช้าๆแบบนี้ อากาศกำลังเย็นสบายค่ะ แถมยังเห็นพระอาทิตย์ในช่วงรุ่งสางลอยเด่นอยู่ เมื่อขึ้นไปบนจุดสูงสุดของสถูปเราจึงมองเห็นวิวทิวทัศน์สวยงามบริเวณรอบๆ และก็ถ่ายรูปกันเพลินเลยค่ะ   จากนั้นเราก็แวะไปยังบ้านองคุลีมาล ซึ่งอยู่เยื้องๆกัน นิดเดียวเท่านั้นค่ะ บ้านองคุลีมาลนี้ยังคงมีสภาพให้เห็นเป็นบ้านอยู่พอสมควร ซึ่งสร้างด้วยหิน แต่ล้อมรั้วเอาไว้ไม่ให้นักท่องเที่ยวเข้าไปค่ะ มองเข้าไปเห็นเป็นช่องเล็กๆ เหมือนทางเข้าไปภายในได้ด้วย เราก็ได้เดินชมบริเวณรอบๆ และแน่นอนค่ะ มีเหล่าพ่อค้ามาขายของพวกเราเต็มไปหมด พร้อมด้วยขอทานที่มักจะมารอนักท่องเที่ยวอยู่ตามสถานที่สำคัญๆ เหล่านี้ ซึ่งคราวนี้ก็ได้พวงกุญแจมาพวงใหญ่เลย เอาไปเป็นของฝากให้เพื่อนๆที่เมืองไทยค่ะ   จากนั้นเราจึงนั่งรถต่อไปอีกนิดหน่อยมุ่งหน้าไปยังวัดพระเชตวันมหาวิหาร หรือ วัดเชตวัน ซึ่งเป็นที่จำพรรษานานที่สุดของพระพุทธองค์ โดยท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีได้บริจาคทรัพย์ซื้อที่ดิน และสร้างถวายอย่างน่าอัศจรรย์ คือ เอาเงินไปปูเรียง(บ้างก็ว่าเป็นทองคำ)ในพื้นที่ทั้งหมดของวัดพระเชตวันเพื่อเป็นปัจจัยในการซื้อที่ดินจากเจ้าเชตุ เนื่องจากแต่เดิมที่นี่เป็นพระราชอุทยานสำหรับเสด็จประพาสของเจ้าเชต เจ้าชายในราชวงศ์โกศลแห่งเมืองสาวัตถี เป็นพระราชอุทยานร่มรื่นนอกตัวเมืองหลวง มีเนื้อที่ 80 ไร่ เมื่อท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีไปพบเข้าเห็นว่าเหมาะจะใช้สร้างวัดเป็นศูนย์กลางของพระพุทธศาสนาได้จึงได้เจรจาขอซื้อจากเจ้าเชต ใจจริงแล้วเจ้าเชตไม่อยากขาย จึงแกล้งบอกว่าถ้าอยากซื้อก็ให้นำเอาเงินมาปูให้เต็มพื้นที่จึงจะขายให้โดยไม่คิดว่าท่านเศรษฐีจะทำจริงๆ แต่เมื่อท่านเศรษฐีทำจริง ในที่สุดจึงต้องขายตามที่ได้ลั่นวาจาไว้ โดยเมื่อเงินถูกปูจนเกือบเต็มพื้นที่ เจ้าเชตจึงขอให้หยุดเพราะส่วนที่เหลือนั้น เจ้าเชตประสงค์จะร่วมบุญด้วย ภายหลังเมื่อสร้างวัดแล้วจึงตั้งชื่อวัดเพื่อให้เกียรติแก่เจ้าเชตว่า “วัดเชตวันมหาวิหาร” โดยเฉพาะค่าที่ดินนั้นรวมเป็นมูลค่าถึง 18 โกฏิ และสำหรับมูลค่าในการก่อสร้างวัดอีก 36 โกฏิ รวมทั้งสิน 54 โกฏิ (1 โกฏิ เป็น 10 ล้าน :  54 โกฏิ ก็เทียบเป็นเงินที่ประมาณ 540 ล้าน) เมื่อเราไปถึงวัดพระเชตวันเราก็เดินผ่านสวนสวยเข้าไป ซึ่งระหว่างทางมีซากหิน ซึ่งเป็นสถานที่ต่างๆ ในบริเวณวัดพระเชตวันอยู่เป็นระยะๆ โดยมากเป็นซากหินที่เป็นแนวสี่เหลี่ยมอยูตลอดสองข้างทาง ซึ่งพระมัคกุเทศน์ท่านก็ได้พาพวกเราไปยังบริเวณที่สำคัญๆ คือ พระคันธกุฎีของเหล่าพระอรหันตสาวก เช่น พระสิวลี พระสาลีบุตร และพระโมคคัลลานะ ที่อยู่บริเวณรอบๆ พระคันธกุฎีของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งอยู่เป็นศูนย์กลางของวัดพระเชตวัน เมื่อเราไปถึงก็เห็นดอกไม้มากมายประดับประดาพระคันธกุฎีของพระพุทธองค์ อย่างสวยงามมาก ซึ่งเราแน่ใจว่าเป็นของกลุ่มพุทธศาสนิกชนชาวศรัลังกาที่เดินทางมาถึงที่นี่ก่อนเรา เราเข้าไปปิดทองที่บริเวณที่สักการะบูชาพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งมีคนมาปิดทองกันมากมายจนกระทั่งหินกลายเป็นสีทองอร่ามสวยงาม   เรามารวมตัวกันที่ลานฟังธรรม ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพระคันธกุฎีของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านัก บริเวณนี้เป็นลานกว้างทรงสี่เหลียมจตุรัส (แต่ก็ไม่รู้ว่าจตุรัสจริงๆ รึเปล่า เอาว่าใกล้เคียงจตุรัสก็แล้วกันค่ะ) โดยมีแท่นหินยาวอยู่บริเวณด้านขวา สันนิษฐานว่าเป็นแท่นที่พระภิกษุใช้นั่งเพื่อแสดงพระธรรมเทศนา พวกเราไปนั่งสวดมนต์ และนั่งสมาธิกันตรงบริเวณนี้ล่ะค่ะ ได้มานั่งสมาธิกันในวัดพระเชตวัน ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเราได้ย้อนอดีตเป็นพุทธศาสนิกชนที่มาเข้าวัดฟังธรรมกันที่วัดพระเชตวันเหมือนเมื่อครั้งพุทธกาล ซึ่งที่นี่แม้ว่าจะเหลือเพียงซากหินปรักหักพัง แต่ยังคงไว้ซึ่งความร่มรื่นตั้งแต่ย่างก้าวเข้ามาก็รู้สึกว่ามีอารมณ์สบายเกิดขึ้นในทันที มิน่าท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีจึงสร้างที่นี่ให้เป็นศูนย์กลางพุทธศาสนา   เมื่อเราเดินออกมาตามทางเราเห็นต้นโพธิ์ใหญ่ต้นหนึ่งแผ่กิ่งก้านสาขาไม่แพ้ ต้นโพธิ์ที่พุทธคยาเลยทีเดียว จึงได้ทราบว่าต้นโพธิ์นี้คือ “อานันทโพธิ์” ซึ่งเป็นต้นโพธิ์ที่พระอานนท์นำมาปลูกเอาไว้ เรื่องราวก็มีอยู่ว่า เนื่องจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามิได้ประทับอยู่ที่วัดพระเชตวันตลอดทั้งปี แต่ละปีทรงประทับอยู่ที่นี่หลักๆเพียง 3 เดือนในพรรษาเท่านั้น ในยามที่พระองค์ท่านไม่อยู่ ชาวนครสาวัตถี จึงพากันเกิดความเดือดร้อนใจ เกิดความอ้างว้างใจ เหมือนขาดที่พึ่ง จึงอยากจะหาสิ่งที่จะเป็นเครื่องระลึกแทนองค์พระพุทธเจ้าได้ เมื่อพระอานนท์ทราบจึงกราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์จึงรับสั่งให้นำกิ่งโพธิ์ ที่ตำบลพุทธคยา มาปลูกไว้ที่หน้ามหาวิหารเชตวันเพื่อเป็นเครื่องหมายแทนพระองค์ ให้เป็นที่บูชากราบไหว้ของชนทั้งหลาย พระมหาโมคคัลลานะ อัครสาวกฝ่ายซ้ายจึงทูลอาสาแสดงฤทธิ์โดยเหาะไปถึงตำบลพุทธคยา นำกิ่งโพธิ์กลับมายังวิหาร เชตวันได้ในวันนั้น โดยให้ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีเป็นผู้ปลูก เมื่อปลูกเสร็จก็ได้มีการฉลองต้นโพธิ์  และพระพุทธองค์ก็ได้เสด็จประทับนั่งอยู่ภายใต้ต้นโพธิ์ หนึ่งราตรี ตั้งแต่นั้นมาชาวเมืองก็พากันกราบไหว้ต้นโพธิ์นี้แทนพระพุทธเจ้า และเรียกต้นโพธิ์ต้นนี้ว่า “อานันทโพธิ์” และต้นโพธิ์ต้นนี้ยังมีอายุยืนตั้งอยู่ ณ ภายในวัดพระเชตวันมหาวิหาร นครสาวัตถี รัฐอุตตประเทศ สาธารณรัฐอินเดีย ตราบเท่าถึงปัจจุบันนี้ เราจึงเข้าไปกราบนมัสการต้นโพธิ์ต้นนี้กันค่ะ   หลังจากนั้นเราจึงออกเดินทางกันอีกครั้งไปยังเมืองพาราณสี ระยะทางประมาณ 280 กม. ใช้เวลาประมาณ 8 ชม. นั่งรถยาวกันตามปกติ กว่าจะไปถึงก็ค่ำมืดตามเคย คืนนี้เราเข้าพักวัดไทยสารนารถกันค่ะ สำหรับวันพรุ่งนี้เราจะได้ไปนั่งเรือล่องแม่น้ำคงคากันตั้งแต่เช้า และไปยังสถานที่แสดงปฐมเทศนาของพระพุทธองค์ ณ ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน หรือ ธัมเมกขสถูป ตื่นเต้นค่ะ อยากไปแม่น้ำอันเป็นตำนานแห่งนี้มานานแล้วค่ะ เราเลยรีบพักผ่อนนอนเอาแรงกันให้เต็มที่เลยล่ะค่ะ

Once upon a time in India (ตอนที่ 7) กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน   เช้าวันใหม่ในประเทศเนปาล วันนี้เราตื่นขึ้นมากันตั้งแต่ประมาณ 6 โมง เก็บข้าวของแล้วก็ลงมา check out  แล้วทานข้าวเช้า ขนของออกจากโรงแรมมุ่งหน้าไปลุมพินีวัน เป็นพุทธสังเวชนียสถานที่สำคัญแห่งที่ 1 ใน 4 สังเวชนียสถานของชาวพุทธ เป็นสถานที่ประสูติของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ณ มายาเทวีวิหาร สระโบกขรณี และเสาศิลาพระเจ้าอโศกมหาราช ที่มีความสูง 22 ฟุต 4 นิ้ว ทรงสร้างพร้อมจารึกไว้เป็นหลักฐานสำคัญ เรามารู้จักสถานที่แห่งนี้กันสักหน่อยก่อนที่จะไปลงรายละเอียดกันนะคะ   เดิมสวนลุมพินีเป็นสวนป่าสาธารณะหรือวโนทยาที่ร่มรื่นเหมาะแก่การพักผ่อน ตั้งอยู่ระหว่างกรุงกบิลพัสดุ์ และกรุงเทวทหะ พระนางสิริมหามายา พระมารดาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้เสด็จประพาส ณ สวนแห่งนี้ ขณะที่ใกล้กำหนดพระประสูติกาล ตามธรรมเนียมประเพณีพราหมณ์หญิงซึ่งตั้งครรภ์จะต้องกลับไปคลอดบุตรที่บ้านเมืองเดิมของตน ดังนั้นพระนางจึงได้เดินทางจากกรุงกบิลพัสดุ์ มุ่งหน้ากลับไปยังกรุงเทวทหะ ซึ่งเป็นเมืองต้นตระกูลของพระนาง ระหว่างทางได้หยุดพักพระอิริยาบท ณ สวนลุมพินี แห่งนี้(ปัจจุบันทางการเรียกสถานที่นี้ว่ารุมมินเด ประเทศเนปาล)  โดยประทับยืนพระหัตถ์ขึ้นเหนี่ยวกิ่งสาละ จนรู้สึกประชวรพระครรภ์ กระทั่งได้ประสูติพระสิทธัตถะกุมาร เมื่อวันศุกร์ เพ็ญเดือน 6 ปีจอ ก่อนพุทธศักราช 80 ปี   เมื่อเรานั่งรถกันมาจนถึงสวนลุมพินีแล้ว เราก็เตรียมตัวเดินเท้าเข้าไปภายในกัน ซึ่งบริเวณด้านหน้าประตูทางเข้านั้นก็เต็มไปด้วยร้านค้าต่างๆ แต่เรามุ่งหน้ากันเข้าไปภายในกันก่อนค่ะ อากาศตอนเช้านั้นลมพัดเย็นสบายมากๆค่ะ เราเดินทางเข้าไปกันเป็นระยะทางพอสมควร (น่าจะสัก 1-2 กิโลเมตร) แต่เป็นการเดินที่มีความสุขค่ะ เพราะสองข้างทางมีต้นไม้ ดอกไม้ให้เห็นกันตลอดสองข้างทาง  รู้สึกได้ว่าสวนนี้ในอดีตคงจะเป็นส่วนที่ร่มรื่นจริงๆ และเมื่อเราเดินเข้าไปจนถึง ภายในของสวนลุมพินีแล้ว เราจึงได้เห็นสิ่งก่อสร้างสีขาวทรงสี่เหลื่ยมโดดเด่นเป็นสง่า (วิหารมายาเทวี) เสาทรงกลมสูงตระหง่าน (เสาอโศก) และสระน้ำใส สวยงามค่ะ   พระวิหารมายาเทวี เป็นที่ประดิษฐานภาพหินแกะสลักพระรูปวิหารมายาเทวี ประสูติพระราชโอรส โดยเป็นวิหารเก่ามีอายุร่วมสมัยกับเสาหินพระเจ้าอโศก ทำด้วยหินทรายกลม หลังจากพระพุทธเจ้า ปรินิพพานแล้ว พระเจ้าอโศก ได้โปรดให้สร้างเสาหินขนาดใหญ่มาปักไว้ตรงบริเวณที่ประสูติ เรียกว่า เสาอโศก จารึกข้อความเป็นอักษรพราหมีว่าพระพุทธเจ้าประสูติที่ตรงนี้ ได้รับการยกย่องจากองค์การยูเนสโก ให้เป็นมรดกโลก ประเภทมรดกทางวัฒนธรรม ตั้งแต่ปี พ.ศ.2540 โดยมีหลักเกณฑ์ในการพิจารณาคือ เป็นสิ่งที่ยืนยันถึงหลักฐานของวัฒนธรรมหรืออารยธรรมที่ปรากฏให้เห็นอยู่ในปัจจุบัน หรือมีความโดดเด่นยิ่งในประวัติศาสตร์   เมื่อเราเดินกันมาถึงข้างในทุกคนก็ตรงเข้าไปจับจองที่นั่งบริเวณด้านหน้าของวิหาร เพื่อที่เราจะได้นนั่งสวดมนต์ และนั่งสมาธิเพื่อถวายเป็นพุทธบูชาแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าค่ะ ส่วนตัวแล้วรู้สึกได้อย่างเดียวเลยค่ะว่ารู้สึกสบายอกสบายใจที่ได้นั่งสมาธิ และสวดมนต์ตรงบริเวณนี และยิ่งเมื่อได้เดินไปรอบๆ สวนลุม ยิ่งรู้สึกสบายใจ เพราะอากาศดีแม้ว่าจะเป็นช่วงสายแล้ว แดดออกบ้าง แต่ลมพัดเย็นสบายตลอดค่ะ และเมื่อเราได้เข้าไปภายในวิหารมายาเทวี ยิ่งรู้สึกประทับใจค่ะ เพราะภายในมีหินแกะสลักภาพพุทธประวัติตอนประสูติดูเก่าแก่มาก และมีศิลาจารึกรอยเท้าที่สันนิษฐานว่าเป็นจารึกรอยเท้าก้าวที่เจ็ดของเจ้าชายสิทธัตถะที่ทรงดำเนินได้เจ็ดก้าวในวันประสูติ ณ ที่ตรงนี้ ปัจจุบันน่าเสียดายนิดหน่อย เพราะเขานำกระจกมาครอบเอาไว้หมดแล้ว คงเนื่องจากในแต่ละปีมีนักแสวงบุญมากันมากมาย และไปสัมผัสกับพื้นผิวโดยตรงอาจจะทำให้ร่องรอยทางประวัติศาสตร์เสียหายได้ จึงได้ครอบเอาไว้ เราเลยไม่สามารถเข้าไปดูใกล้ๆ ได้แล้วค่ะ...เมื่อเข้าไปตรงสุดท้างเดินที่เขาจะให้เราเดินเข้าไปได้แล้ว ก็นำเงินที่ตั้งใจเตรียมมาททำบุญมาจบเหนือศรีษะอธิษฐาน ระลึกนึกถึงพระพุทธคุณของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอยู่พักหนึ่ง หันมาอีกที...ตกใจ! เพราะมีคนรอต่อคิวยาวมากเลยค่ะ ที่สำคัญเป็นพระธิเบตด้วยค่ะ ท่านมากันเป็นกลุ่มใหญ่ เล็งแลมาดูว่าเมื่อไหร่เราจะเสร็จซะที...เห็นอย่างนี้แล้วจึงรีบวางปัจจัยทำบุญแล้วรีบหลีกทางให้คนอื่นเข้ามาบ้างค่ะจุดหมายต่อไปคือ เสาอโศกค่ะ เสานี้เกิดขึ้นเนื่องจากพระเจ้าอโศกมหาราช ได้เสด็จมานมัสการสังเวชนียสถานทั่วทั้งชมพูทวีป พร้อมพระโมคคัลลีบุตรติสสเถระ ท่านโปรดให้พระโมคคัลลีบุตรติสสเถระนำทาง และชี้จุดที่เจ้าชายสิทธัตถะประสูติ แล้วทรงสร้างอาราม พระเจดีย์และเสาศิลาจารึกไว้เป็นสัญลักษณ์ว่า ลุมพินีวันนี้มีความสำคัญอย่างไร ซึ่งเสาศิลาหินทรายของพระเจ้าอโศกยังคงตั้งอยู่ ณ ที่เดิมจนถึงปัจจุบันนี้ แต่น่าเสียดายว่าเสาอโศกส่วนใหญ่ถูกตัดส่วนบน(ซึ่งเป็นรูปสิงโตแกะสลักสวยงามประณีตมาก)ออกไปแล้ว เหลือเป็นเพียงเสาหัวด้วนที่สูงสง่า เป็นเครื่องหมายสำคัญที่แสดงถึงสถานที่ประสูติของพระพุทธองค์ เราก็ไปปิดทองกัน และก็ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกค่ะ   เวลายังเหลือเราจึงเดินอ้อมสระน้ำใส หรือ บ่อสรงสนาน ที่ได้รับการบันทึกไว้ในบันทึกของสมณะฟาเหียนในปี พ.ศ.900 และ บันทึกของสมณะเหี้ยนจัง (พระถังซำจั๋ง) ในปีพ.ศ.1181  ซึ่งยังคงมีอยู่จนถึงปัจจุบันนี้ มาถึงตรงนี้อยากชี้แจ้งสักนิดเรื่องของพระถังซำจั๋ง ท่านมีตัวตนอยู่จริงในประวัติศาสตร์ ซึ่งท่านได้เดินทางมายังอินเดียเพื่อมาศึกษาคำสอนของพระพุทธองค์ และนำคัมภีร์มากมายกลับไปยังประเทศจีน และแปลออกมาเป็นภาษาจีน และได้รับการเก็บรักษามาจนถึงปัจจุบัน ดังนั้นจึงมีคัมภีร์เก่าแก่ของพุทธศาสนาอยู่ในประเทศจีนส่วนหนึ่ง...ส่วนเรื่องไซอิ๋ว นั้นเป็นเรื่องที่ได้รับการแต่งขึ้นโดยนำโครงเรื่องมาจากการเดินทางของพระถังซัมจั๋ง ซึ่งไม่มีตัวตนจริงในประวัติศาสตร์นะคะ   เมื่อเราเดินเลยสระโบกขรณีไปนิดหน่อยก็มีต้นสาละใหญ่ ซึ่งมีความร่มรื่นเช่นกัน มีพระภิกษุหลายนิกายมานั่งสมาธิที่ตรงนี้ด้วยค่ะ เราเดินเล่นกันอีกนิดหน่อย ถ่ายรูปกันจนเรียบร้อยแล้วได้เวลาก็เดินกลับออกมาตามทางเดิม และเมื่อเห็นว่ายังมีเวลาจึงแวะเดินชมสินค้าต่างๆ ที่ขายอยู่บริเวณด้านหน้าสวนลุมพินี ซึ่งก็มีร้านค้าขายของหลายชนิด มีทั้งเครื่องประดับ กระเป๋า เสื้อผ้า และ สิ่งของประดับตกแต่งบ้าน เป็นต้นค่ะ จากนั้นเราจึงแวะไปรับอาหารกลางวันที่โรงแรมที่เราพักเมื่อคืน แล้วก็นั่งทานกันมาบนรถเพื่อประหยัดเวลา และมุ่งหน้ากลับอินเดียผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองอีกครั้งหนึ่ง มีทหารขึ้นมาบนรถของเราสองคนค่ะ ทีแรกก็ดูเหมือนจะดุ แต่พอเจอคนไทยชวนถ่ายรูปก็กลายเป็นยิ้มให้กล้องซะหวานหยดย้อยเลย น่ารักมากๆ ค่ะ   เราผ่านไปยังวัดไทย 960 กันอีกครั้งคราวนี้เป็นตอนกลางวันเลยได้มีโอกาสเดินดูสถานที่ ซึ่งจัดไว้อย่างสวยงาม ร่มรื่น และเป็นธรรมชาติมากๆ ที่สำคัญและจะขาดไม่ได้เลยคือ ไปแวะทานโรตีมาอีกหลายกระทงค่ะ (ก็มันอร่อยนี่นา) และก็ทำบุญสถานที่กับเขาไปด้วย ของที่ขายภายในร้านก็มีของแปลกๆ หลายชิ้น โดยมากเห็นเป็นพวกเครื่องประดับตกแต่งร่างกาย รวมถึงตกแต่งบ้านด้วย แต่สิ่งที่คนที่นี่มักจะซื้อกลับไปก็เป็นสินค้าแบรนด์ Himalaya ที่นี่ก็มีขายหลายอย่างค่ะ คนรุมซื้อกันเพียบเลย เมื่อรถพร้อมแล้วเราก็เดินทางกันต่อ มุ่งหน้าไปยังเมืองสาวัตถี เพื่อที่จะไปเยี่ยมชมสถานที่สำคัญอีกหลายแห่งในเมืองนี้ ซึ่งเป็นเมืองที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้จำพรรษาอยู่ถึง 25 พรรษาทีเดียว...นั่งรถกันยาวราวๆ 7-8 ชั่วโมง ซึ่งขอบอกเลยว่าพอมาอยู่อินเดียแล้ว นั่งรถ 7-8 ชั่วโมงแบบนี้เมื่อก่อนจะรู้สึกว่านานมาก แต่ตอนนี้เฉยๆ เลยค่ะ เพราะประเทศเขากว้างใหญ่ และถนนบางพื้นที่ก็ยังไม่ดีมาก ดังนั้นกว่าจะเดินทางข้ามไปแต่ละเมืองจึงต้องใช้เวลามาก 10 ชั่วโมงขึ้นไปเป็นปกติ กว่าจะถึงก็ดึกอีกเหมือนเดิมค่ะ เราไปพักกันที่วัดเกาหลีกว่าจะได้นอนกันก็ดึก และพรุ่งนี้ก็เช้าอีกแล้ว จึงรีบนอนกันดีกว่าค่ะ...วันนี้เอาบุญมาฝากนะคะ

Once upon a time in India (ตอนที่ 6) กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน   แล้วเช้าวันใหม่ก็เริ่มต้นอีกครั้ง เราตื่นขึ้นที่วัดธิเบตตั้งแต่เช้าเลย เมื่อทำภารกิจส่วนตัวเก็บข้าวของ ทานข้าวเช้าเสร็จก็มุ่งหน้าไปสู่สาลวโนทยาน ซึ่งเป็นสถานที่เสด็จดับขันธปรินิพพานของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งมีพระวิหารที่ประดิษฐานพระพุทธรูปปางประทับอนุฎฐานไสยาสน์ หรือ พระนอนปางปรินิพพานของพระพุทธองค์ และยังมีพระมหาเจดีย์ที่ประดิษฐานพระแท่นปรินิพพานด้วย   จะขออธิบายเมืองกุสินารากันสักหน่อยค่ะ ในสมัยพุทธกาลเมืองนี้เป็นเมืองเอกหนึ่งในสองของแคว้นมัลละ เมืองกุสินารานั้นเมื่อเปรียบเทียบกับแคว้นอื่น ๆ ในสมัยพุทธกาล จัดว่าเป็นแคว้นเล็ก เป็นที่ตั้งของสาลวโนทยาน หรือป่าไม้สาละที่พระพุทธเจ้าเสด็จดับขันธรินิพพาน และเป็นที่ถวายพระเพลิงพระพุทธเจ้าค่ะ   เมื่อเราไปถึงวิหารปรินิพพานแล้ว เราพบว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่ร่มรื่นมาก มีสระน้ำในเป็นกระจกอยู่บริเวณด้านหน้าเห็นเป็นภาพสะท้อนมุมกลับกับวิหารปรินิพพานเลยทีเดียว ระหว่างทางที่เดินเข้ามาก็มีลมพัดมาเย็นสบายทำให้รู้สึกสงบใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเราเข้าไปถึงเรามานั่งรวมกันอยู่ที่บริเวณด้านนอกเพื่อทำการสวดมนต์นั่งสมาธิ และระลึกถึงเหตุการณ์ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้เสด็จดับขันธปรินพิพพาน ซึ่งท่านได้ประธานคำสอนอันล้ำค่าและเป็นสัจธรรมคือ “ให้ดำรงอยู่ในความไม่ประมาทเถิด” เพราะชีวิตเป็นของน้อย เราชาวพุทธให้เร่งศึกษาคำสอนของพระพุทธองค์ เพื่อสั่งสมบุญสร้างบารมี และทำพระนิพพานให้แจ้งตามแบบอย่างพระพุทธเจ้า และพระอรหันตสาวกทั้งหลาย   เมื่อสวดมนต์กันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เดินเวียนประทักษิณรอบวิหาร หลังจากนั้นจึงช่วยกันทำความสะอาดรอยดำรอบวิหารกัน แล้วจึงเข้าไปนมัสการพระพุทธรูปปางปรินิพพานที่อยู่ภายใน พระพุทธรูปปางเสด็จดับขันธปรินิพพาน คือ พระพุทธรูปนอนบรรทมตะแคงเบื้องขวา ซึ่งเป็นศิลปะมถุรา มีอายุกว่า 1,500 ปี ผู้สร้างคือ หริพละสวามี โดยนายช่างชื่อ ทินะ ชาวเมืองมถุรา ในปัจจุบันพระพุทธรูปองค์นี้ถือได้ว่าเป็นจุดหมายสำคัญที่ชาวพุทธจะมาสักการะ เมื่อเราได้เข้าไปภายในพระพุทธรูปปางปรินิพพานนั้นมีพระพักตร์ที่สงบมาก มองแล้วเห็นถึงสัจธรรมที่แม้แต่พระพุทธองค์ก็ยังต้องละสังขาร แล้วเราซึ่งเป็นเพียงคนธรรมดาจะมัวหลงเพลิดเพลิน ยึดติดไปกับสิ่งต่างๆไปทำไมเพราะเมื่อตายไปเราก็เอาอะไรไปไม่ได้สักอย่างเดียว   เมื่อเราเดินออกมาบริเวณรอบๆ จะมีซากศาสนสถานโบราณโดยรอบมากมาย เราเห็นว่ามีดอกไม้สวยงามประดับตกแต่งสถานที่ต่างๆ เอาไว้ ซึ่งเดาว่าก็คงจะเป็นกลุ่มชาวศรีลังกาที่มายังสถานที่แห่งนี้ก่อนหน้าเรา แล้วนำมาประดับเอาไว้ มีสิ่งหนึ่งซึ่งน่าสังเกต คือ เมืองกุสินารานี้เป็นแคว้นเล็ก ไม่คอ่ยมีความสำคัญมากนักนด้านเศรษฐกิจ แต่พระพุทธองค์ก็ทรงเลือกที่เป็นที่ปรินิพพาน เป็นเพราะอะไรพอจะเดากันออกไหมคะ?   ที่พระพุทธองค์ทรงเลือกเมืองกุสินาราเป็นสถานที่ปรินิพพาน เพราะทรงทราบดีว่าเมื่อพระองค์ปรินิพพานไปแล้ว พระสรีระและพระบรมสารีริกธาตุของพระองค์จะถูกแว่นแคว้นต่าง ๆ แย่งชิงไปทำการบูชา หากท่านปรินิพพานในเมืองใหญ่ เมืองใหญ่เหล่านั้นอาจไม่แบ่งพระบรมสารีริกธาตุให้เมืองเล็กๆ เช่น เมืองกุสินารา เป็นต้น ซึ่งก็เป็นความจริงเพราะหลังพระพุทธองค์ปรินิพพาน เจ้าผู้ครองแคว้นต่างๆ ยกกองทัพมาล้อมเมืองกุสินาราเพื่อชิงพระบรมสารีริกธาตุ เมื่อกุสินาราเป็นเมืองเล็กจึงต้องยอมระงับศึกโดยแบ่งพระบรมสารีริกธาตุให้ทุกเมืองโดยไม่ต้องเกิดสงคราม โดยกษัตริย์แห่งมัลละก็ได้ประดิษฐานพระพุทธสรีระไว้ ณ เมืองกุสินาราเป็นเวลากว่า 7 วัน ก่อนที่จะประกอบพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพ ณ มกุฏพันธนเจดีย์ ในวันที่ 8 แห่งพุทธปรินิพพาน  ซึ่งสถานที่นี้อยู่ห่างจากปรินิพพานสถูปไปทางทิศตะวันออก 1กิโลเมตร ชาวท้องถิ่นเรียก รัมภาร์สถูป เป็นสถานที่ถวายพระเพลิงพระพุทธสรีระ มีสภาพเป็นเนินดินก่อด้วยอิฐขนาดใหญ่ มีชื่อเรียกในท้องถิ่นว่า มาถากุนวะระกาโกฏ ซึ่งแปลว่า ตำบลเจ้าชายสิ้นชีพค่ะ ภายหลังจากที่เราได้สักการะที่วิหารปรินิพพานเรียบร้อยแล้ว เราก็ได้เดินทางไปถวายสักการะด้วยการสวดมนต์ เวียนประทักษิณที่มกุฏพันธเจดีย์กันต่อ ซึ่งปัจจุบันเป็นเนินสถูปหินที่สร้างเอาไว้ให้เราทราบตำแหน่งที่ถวายพระเพลิงพุทธสรีระ ในวันนั้นมัลลกษัตริย์แห่งนครกุสินารา พร้อมด้วยประชาชน และพระสงฆ์อันมีพระมหากัสสปเถระเป็นประธาน ได้พร้อมกันกระทำการถวายพระเพลิงพุทธสรีระ ณ ที่แห่งนี้ วันนั้นเป็นอีกวันหนึ่งที่ชาวพุทธมีความสังเวชสลดใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะเป็นการสูญเสียพระพุทธสรีระนั่นเอง   หลังพระพุทธองค์ปรินิพพานแล้ว เมืองกุสินารากลายเป็นเมืองสำคัญศูนย์กลางแห่งการสักการะบูชาของพุทธศาสนิกชน ต่อมาเมื่อแคว้นมัลละได้ตกอยู่ในความอารักขาของแคว้นมคธ พระเจ้าอโศกมหาราชเสด็จมาจาริกแสวงบุญยังกุสินารา ประมาณ พ.ศ. 310 ทรงบริจาคพระราชทรัพย์ 100,000 กหาปณะ เพื่อเป็นค่าสร้างสถูป เจดีย์ และเสาศิลา หลังจากที่พระพุทธศาสนาได้หมดจากอินเดียไปใน พ.ศ. 1743 ทำให้สถานะของพระพุทธศาสนาในกุสินาราถูกปล่อยทิ้งร้างในปี พ.ศ. 2404-2420 เซอร์ อเล็กซานเดอร์ คันนิ่งแฮม ได้เริ่มทำการขุดค้นเนินดินในสาลวโนทยาน จนในปี พ.ศ.2418-2420 นายคาร์ลลีเล่ หนึ่งในผู้ช่วยในทีมขุดค้นของท่านเซอร์ อเล็กซานเดอร์ ได้ทำการขุดค้นต่อจนได้พบพระพุทธรูปปางปรินิพพาน วิหารปรินิพพาน และสถูปจำนวนมากที่ผู้ศรัทธาได้สร้างไว้ในอดีตเมื่อครั้งพระพุทธศาสนายังรุ่งเรือง โดยนายคาร์ลลีเล่ เป็นท่านแรกที่เอาใจใส่ในงานบูรณะและรักษาคุ้มครองพระพุทธรูปปางไสยาสน์ที่ขุดพบ จากนั้น นับแต่ พ.ศ. 2443 เป็นต้นมา กุสินาราได้เริ่มมีผู้อุปถัมภ์ช่วยกันบูรณปฏิสังขรณ์ ทางการอินเดียจึงบูรณะสร้างขึ้นใหม่ในปี พ.ศ.2518 และทางการอินเดียและพุทธศาสนิกชนก็ได้มีส่วนร่วมในการบูรณะกุสินาราจนมีสภาพสวยงามอย่างที่เห็นในปัจจุบันค่ะ เราหมดครึ่งเช้าของวันนี้ไปด้วยสถานที่แห่งการเสด็จดับขันธปรินิพพานของพระพุทธองค์ เรากลับมาทานข้าวกลางวันที่วัดไทยกุสาวดี และทอดผ้าป่าเพื่อบำรุงวัด แล้วจึงเตรียมเดินทางไกลอีกครั้งเข้าสู่เมืองลุมพินี ประเทศเนปาล ระยะทางประมาณ 130 กม. ใช้เวลาประมาณ 4-5 ชม.ซึ่งหลังจากผ่านการเดินทางไกล 18 ชม.แล้วการเดินทางระดับต่ำกว่า 5-10 ชม. กลายเป็นเรื่องธรรมดาๆ ไปเลยค่ะ ระหว่างที่นั่งรถไปนั้นเราก็มองสองข้างทางมองดูวิถีชีวิตของคนที่นั่นไปเรื่อยๆ ได้เห็นอะไรแปลกๆ เยอะค่ะ เช่น เห็นบ้านแถวๆ นั้นมีแต่แพะ และวัว เดินไปเดินมาเยอะแยะเลย เรารู้สึกเหมือนแต่ละบ้านมีแพะเป็นสัตว์เลี้ยง เหมือนน้องหมาบ้านเราเลย นานๆ ทีก็จะเห็นหมู ซึ่งตัวเป็นสีดำเลยค่ะ ไม่เหมือนหมูบ้านเราที่มีผิวสีชมพู ตามบริเวณบ้าน และตามลำต้นของต้นไม้ก็จะเห็นอะไรเหมือนเป็นก้อนๆ ที่เขาวางตากแดดเอาไว้เป็นระเบียบเลย ซึ่งอ.จันทร์ และพระวิทยากรอธิบายว่านั่นคือ ขี้วัว นั่นเอง ขี้วัวที่อินเดียมีค่ามากเพราะเป็นเชื้อเพลิงอย่างดีเยี่ยมค่ะ คนที่นั่นมีวิถีชีวิตเหมือนหยุดเวลาเอาไว้เมื่อพันปีที่ผ่านมา....เมื่อมืดค่ำ คนแถบนี้แทบไม่เห็นไฟจากหลอดไฟเลย จะมีก็เพียงบางบ้านเท่านั้นที่มีไฟฟ้า แต่ก็มีแค่ 1 หลอด ใช้สำหรับทั้งบ้าน บ้านเรือนก็เล็กมากๆ ทั้งบ้านเหมือนมีแค่ห้องๆ เดียวเท่านั้น บ้านส่วนใหญ่สร้างด้วยอิฐ และแทบไม่มีบ้านหลังไหนเลยที่สร้างเสร็จเรียบร้อย เหมือนว่าสร้างแล้วก็ยังสร้างไม่เสร็จ ทราบภายหลังว่าคนแถวนี้เขาก็สร้างไปตามที่เขามีมีเท่าไหร่สร้างเท่านั้น ไม่มีระบบเงินผ่อน ดังนั้นเขาจึงสร้างบ้านไปเรื่อยๆ ถ้าเขาพร้อม...แม้ว่าเราจะต้องนั่งรถนาน แต่สองช้างทางนั้นสำหรับฉันนั้นคือความรู้ที่หาไม่ได้จากตำรับตำราค่ะ   ค่ำแล้วพวกเราเริ่มหิว และอยากเข้าห้องน้ำ ก่อนที่จะเข้าประเทศเนปาลเรามาแวะที่วัดไทย 960 ซึ่งเป็นที่พักระหว่างทางของผู้แสวงบุญ เข้ามาแล้วเราก็รู้สึกเหมือนเจอสวรรค์ อันนี้บอกเลยนะคะว่าไม่ได้พูดเกินจริงไป เพราะหากคุณลองจินตนาการดูว่าตลอดเวลา 4-5 วันที่ผ่านมาเจอแต่สภาพห้องน้ำที่สภาพไม่ค่อยดีนัก หรือ ต้องเจอแต่ห้องน้ำทุ่ง อยู่ๆ ก็มาเจอสถานที่ที่มีห้องน้ำสะอาดมากๆ พื้นห้องน้ำแห้ง และกลิ่นดี มีหลายห้อง สภาพแวดล้อมของวัดก็สวยงามเป็นธรรมชาติ เมื่อเดินเข้ามายังมีโรตีทอดอร่อยๆมากๆ ราดนม ใสบนใบสาละแห้งซึ่งทำเป็นภาชนะ มันสุดยอดมากๆ ค่ะ เนื่องจากที่ผ่านมาเราก็ไม่กล้าทานอาหารท้องถิ่นมากนัก มีแต่คนเตือนให้ระวังเรื่องอาหารเพราะเดี๋ยวจะท้องเสีย (ท้องเสียขณะที่เดินทางในอินเดียนี่บอกได้คำเดียวว่าย่ำแย่สุดๆค่ะ) ครั้งนี้เลยทานไป 5 ถ้วยเลยค่ะ   แล้วเราจึงเดินทางต่อผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง เดินทางเข้าสู่กรุงลุมมินเด ประเทศเนปาล หรือ ลุมพินีวันในครั้งพุทธกาล  เราเดินทางต่อมาอีกสัก 1 ชั่วโมง ก็ถึงโรงแรม NANSCนี่เป็นครั้งแรกของทริปนี้ค่ะที่เราพักโรงแรมกัน ไปถึงก็รับประทานอาหารแล้วจึงขึ้นไปห้องพัก จัดเตรียมข้าวข้องสำหรับพรุ่งนี้แล้วหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เอาบุญมาฝากนะคะ    

 ภาพเขียนทิวทัศน์สวยๆจากผลงาน อ.อิศเรศ วงศ์สิงห์ สุดยอดสีอะครีลิคทิวทัศน์ธรรมชาติ น่าสะสม         ภาพเขียนทิวทัศน์  จินตภาพแห่งธรรมชาติ โดย อาจารย์ อิศเรศ วงศ์สิงห์  เป็นภาพเขียนทิวทัศน์ ผ่านจินตนาการ จากการที่ได้เก็บอารมณ์ความรู้สึกของบรรยากาศ ของทิวทัศน์ธรรมชาติจริง มาสร้างสรรค์ขึ้นมาใหม่ เป็นภาพผลงานสีอะครีลิค  ซึ่งเป็นผลงานที่น่าติดตามและน่าสะสมเป็นอย่างมาก  https://www.facebook.com/issared.wongsing https://www.youtube.com/watch?v=Vf9xS_9mamE

10 สุดยอดมหาวิทยาลัยดีที่สุดในเอเชีย 2014   วันนี้เรามาดูกันว่า 10 อันดับมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในเอเชีย update กันปีล่าสุดปี 2014 นี้เลย เป็นผลลการจัดอันดับ “ QS Asia University Rankings 2014 “ โดย Quacquarelli Symonds (QS) ปีนี้บอกเลยว่าผลที่ออกมามีการพลิกผันกันพอสมควร เพราะหากนึกถึงมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของเอเชีย ก็ต้องนึกถึงมหาวิทยาลัยโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น หรือ มหาวิทยาลัยปักกิ่ง ประเทศจีน แต่ปีนี้ทั้งสองมหาวิทยาลัยกลับเสียแชมป์ให้กับ มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ และ สถาบันพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งเกาหลีไปอ...ส่วนด้านของมหาวิทยาลัยโตเกียวตกไปอยู่อันดับ 10 มหาวิทยาลัยปักกิ่งอยู่อันดับที่ 8 ค่ะ....แต่ต้องยอมรัว่ามหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์นั้นเขาคุณภาพคับแก้วจริงๆ ค่ะ ส่วนรายละเอียดเรามีข้อมูลจากเว็บไซต์ MThai มาให้อ่านกันค่ะ     มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ (National University of Singapore) สิงคโปร์   1. มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ (National University of Singapore) สิงคโปร์ เป็นมหาวิทยาลัยดีที่สุดของประเทศสิงคโปร์ หลายคนจึงชอบเรียนที่นี่มาก ในมหาวิทยาลัยมีเทคโนโลยีทันสมัยมากมากมี internet ฟรีนักศึกษาใช้ที่ใหนก็ได้สะดวกมาก มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ มีนักเรียนต่างชาติมาเรียนเยอะ เช่นมาจากมาเลเซีย เวียดนาม อเมริกา ญี่ปุ่น เป็นต้น แล้วนักเรียนต่างชาติเพิ่งมาถึงมหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ก็จะห่วงมากเพราะไม่รู้ต้องทำอะไรแล้วทำที่ไหน แต่ถ้ามีคนช่วยและแนะนำให้นักเรียนใหม่ จะสะดวกแล้วก็จะชอบเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ เป็นมหาวิทยาลัยระดับชาติ ที่มีหลายวิทยาเขต พร้อมไปด้วยความมั่นคงทางการศึกษาและการวิจัยที่แตกต่าง มีการเรียนการสอนที่ครอบคลุมหลายสาขาวิชาอย่างกว้างขวางตั้งแต่สถาปัตยกรรมศาสตร์ แพทยศาสตร์ ไปจนถึงดนตรีนักศึกษาในมหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ประกอบไปด้วยนักศึกษาจากหลายเชื้อชาติ กว่า 32,000 คนจาก 88 ประเทศกระจายอยู่ตามวิทยาเขตต่างๆกัน มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ (National University of Singapore) สิงคโปร์ มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์มีการแบ่งระบบการศึกษาออกเป็นระบบเทอม หรือภาคการศึกษา โดยแบ่งเป็นกลุ่มย่อยๆซึ่งนำรูปแบบมาจากระบบของประเทศอังกฤษ เช่น การสอนในกลุ่มเล็ก (หรือกวดวิชา) และมาจากประเทศสหรัฐอเมริกา (แบบเครดิท) นักศึกษาจะสามารถเลือกวิชาเรียนได้ในช่วงสองเทอมแรก นอกจากนี้ยังมีโปรแกรม 2 ปริญญาอีกด้วยดังนี้ สาขาศิลปศาสตร์และสังคมศาสตร์ และสาขาวิศวกรรมศาสตร์ สาขาศิลปศาสตร์และสังคมศาสตร์ และสาขานิติศาสตร์ สาขาธุรกิจ และสาขาวิศวกรรมศาสตร์ สาขาธุรกิจ และสาขานิติศาสตร์ คณะต่างๆ ศิลปศาสตร์และสังคมศาสตร์ ธุรกิจ คอมพิวเตอร์ ทันตแพทยศาสตร์ การออกแบบและสิ่งแวดล้อม วิศวกรรมศาสตร์ นิติศาสตร์ วิทยาศาสตร์ แพทยศาสตร์ ดนตรี นักเรียนเอเชียจำนวนมากแห่ไปยังประเทศสิงคโปร์ เพื่อที่จะใช้ประโยชน์จากการศึกษาที่มีคุณภาพ (ค่อนข้างราคาถูกและมีคุณภาพสูง) โดยที่ Singapore National University เป็นมหาวิทยาลัยผู้นำอันดับที่ 30 ของโลก และมีค่าเล่าเรียนสำหรับนักศึกษาต่างชาติอยู่ที่ 4,000 ดอลล่าร์ต่อปีเท่านั้น (ประมาณ 120,000 บาท) Korea Advanced Institute of Science & Technology 2. สถาบันพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งเกาหลี (Korea Advanced Institute of Science & Technology) เกาหลีใต้ สถาบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีชั้นสูงเกาหลี มีชื่อย่อว่า KAIST ก่อตั้งเมื่อปี 1981 ในเมืองแทจอน เกิดจาการรวมสถาบันวิทยาศาสตร์เกาหลี KAISและสถาบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเกาหลี Korea Institute of Science and Technology เข้าด้วยกัน ซึ่งน่าสนใจตรงที่ดูแลโดยกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ต่างกับมหาวิทยาลัยอื่นๆที่ขึ้นกับกระทรวงศึกษาธิการ เนื่องจากเน้นทางด้านเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์ สถาบัน KAIST จึงผลิตนักวิทยาศาสตร์และวิศวกรที่มีความสามารถ เพื่อทำงานวิจัยและทำงานพัฒนาประเทศได้เป็นจำนวนมาก รวมถึงเป็นแบบอย่างงานวิจัยให้สถาบันอื่นๆอีกด้วย ถึงแม้สถาบันแห่งนี้จะไม่ได้อันดับดีที่สุดในเกาหลีใต้ แต่ได้รับการยอมรับว่า เป็นสถาบันเฉพาะทางด้านเทคโนโลยีที่ดีที่สุดในประเทศ และเป็นที่ใฝ่ฝันของนักเรียนมัธยมสายวิทยาศาสตร์อยู่เสมอ ในแต่ละปีก็มีเด็กเก่งๆเข้าไปเรียนเพียบ จัดอันดับ 10 สุดยอดมหาวิทยาลัยดีที่สุดในเอเชีย 2014 : University of Hong Kong 3. มหาวิทยาลัยฮ่องกง (University of Hong Kong) ฮ่องกง เป็นมหาวิทยาลัยที่เก่าแก่ที่สุด และมีชื่อเสียงอันดับหนึ่งในเกาะฮ่องกง เปิดสอนตั้งแต่ปี ค.ศ. 1911 เดิมเคยเป็นโรงเรียนการแพทย์ฮ่องกง (Hong Kong College of Medicine for Chinese) คณะแรกที่เปิดสอนคือ แพทยศาสตร์ ความเข้มแข็งด้านวิชาการและการวิจัยมี ชื่อเสียงอันดับต้นๆของภูมิภาคเอเชีย-แปซิฟิก ศิษย์เก่าที่มีชื่อเสียงโด่งดังและเป็นที่รู้จักกันดีคือ ดร.ซุนยัดเซ็น ประธานาธิบดี คนแรกของจีน การศึกษาแบ่งเป็น 10 คณะ โดดเด่นในด้านการเรียนการสอนและการวิจัยสาขามนุษย ศาสตร์ กฎหมาย การเมือง วิท ยาศาสตร์ชีวภาพ และการแพทย์ ปีก่อนมหาวิทยาลัยปฏิรูปการศึกษาโดยปรับปรุงหลักสูตรการเรียนการสอนขนานใหญ่ตามนโยบายการศึกษาของภาครัฐ โดยใช้หลักสูตรปริญญาตรี 4 ปี เรียนทั้งหมด 240 หน่วยกิต (ระบบการศึกษาแบบ เก่าของฮ่องกงจะเรียนชั้นมัธยมศึกษา 7 ปี และมหาวิทยาลัย 3 ปี) ที่น่าสนใจคือ หลักสูตร MBA มีชื่อเสียงเป็นอันดับหนึ่งในเอเชียจากผลการจัดอันดับของนิตยสาร the Economist ปี 2013 ซึ่งครองอันดับหนึ่งต่อเนื่อง 4 ปีแล้ว ปัจจุบันหลัก สูตรนี้เป็นที่ยอมรับในระดับโลก โดยปีนี้ขยับมาอยู่อันดับ 24 ของโลก เปิดรับสมัครตั้งแต่วันที่ 21 สิงหาคม-15 พฤศจิกายนของทุกปี เกณฑ์การรับสมัคร จบชั้นมัธยมฯปลาย มีผลการเรียนดี จบระดับ GCE A Level Standars หรือจบปีแรกของการเรียนระดับปริญญาตรีแล้ว มีผลการเรียนภาษาอังกฤษอย่าง ต่ำเกรด C ของ GCE O-Level/ GCSE หรือ TOEFL 550/213/80 หรือ IELTS 6.5 ขึ้นไป อ่านรายละเอียดได้ที่ www.hku.hk มหาวิทยาลัยแห่งชาติกรุงโซล (Seoul National University) 4. มหาวิทยาลัยแห่งชาติกรุงโซล (Seoul National University) เกาหลีใต้ มหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล ก่อตั้งเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 1946 ถือว่าติด 1 ใน 10 ของมหาวิทยาลัยชั้นนำในเอเชีย จากผลสำรวจของจากนิตยสารเอเชียวีค ประจำปี 1999 โดยคุณภาพของมหาวิทยาลัยตรงตามมาตรฐานและหลักวิชาการ เพราะไม่ว่าจะเป็น อุปกรณ์การเรียนการสอน, อาจารย์, บรรยากาศ, เงินทุนวิจัย เป็นต้น ดังนั้นมหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล จึงถือว่าเป็นมหาวิทยาลัยของรัฐบาลเพียงแห่งเดียวในกรุงโซล จึงทำให้มีการสอบแข่งขันเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติโซลกันอย่างเข้มงวด แต่อย่างไรก็ตามที่เกาหลีนอกจากมหาวิทยาลัยแห่งชาติโซลแล้วยังมีมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังหลายแห่งที่มีชื่อเสียง ซึ่งก็มีนักเรียนแย่งกันสอบแข่งขันเพื่อที่เข้าเรียนก็เยอะเหมือนกัน มหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล ตั้งอยู่แถวเขตพุงชอนดง ในกรุงโซล พื้นที่ด้านในกว้างขวาง แถมมีรถบัสของมหาวิทยาลัยและรถเมล์โดยสารทั่วไปวิ่งเข้าออก และวิ่งผ่านไปตามแต่ละคณะ อีกอย่างที่ตั้งของมหาวิทยาลัยเองก็อยู่ติดกับเทือกเขาควานัก ทำให้ตัวอาคารตั้งอยู่ที่สูง จึงทำให้ 1 วันไม่สามารถเดินให้ทั่วมหาวิทยาลัยได้ เพราะพื้นที่ทั้งกว้าง ทั้งลาดชัน แต่จริงๆแล้วสภาพที่ตั้งของเกาหลีเองจะเป็นเนินสูงอยู่แล้ว เพราะพื้นที่โดยส่วนใหญ่ของเกาหลีจะประกอบไปด้วยภูเขาเกินครึ่งหนึ่งของประเทศก็ว่าได้ ภายในมหาวิทยาลัยนอกจากมีคณะต่างๆแล้ว ยังมีห้องสมุดซึ่งถือว่าเป็นที่สุดฮิตของบรรดานักศึกษาที่จะเข้าไปนั่งอ่านหนังสือหรือไม่ก็ติวหนังสือกันที่นี่ โดยไม่เว้นแม้แต่วันหยุดก็ตาม มหาวิทยาลัยโซลในระดับปริญญาตรี 1 ปี จะเรียน 2 เทอม แต่สำหรับผู้ที่สนใจจะเรียนภาษาเกาหลี ในมหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล จะมีสถาบันสอนภาษาเกาหลีสำหรับนักเรียนต่างชาติอยู่ด้วย เรียกว่า “ออนอ คโย ยูกวอน” โดย 1 ปี จะแบ่งเป็น 4 เทอม หรือเรียกว่า 4 ฤดู โดยก่อนเปิดเรียนทางสถาบันจะมีจัดให้สอบวัดระดับชั้น ซึ่งแบ่งออกเป็น 7 ระดับ ระดับเบื้องต้นจะเริ่มตั้งแต่ระดับ1 ไล่ลงไปจนถึงระดับสูงสุดคือระดับ 6 และระดับ 7 ซึ่งจะเรียกหลักสูตรที่ว่านี้ว่า “ยอนกู” หรือ “หลักสูตรวิจัย” นั้นเอง ซึ่งเทียบไปแล้วก็เท่ากับปริญญาตรี และเป็นพื้นฐานให้สำหรับคนที่คิดจะเข้าเรียนต่อปริญญาโทต่อไปในอนาคต มหาวิทยาลัยแห่งชาติกรุงโซล (Seoul National University) หลังจากการสอบวัดระดับเรียบร้อยแล้ว ก็จะได้เข้าเรียนตามที่ติดประกาศไว้ ซึ่งใน 1 ห้องจะมีนักเรียนไม่เกิน 15 คน แต่ละห้องจะมีอาจารย์ผลัดเปลี่ยนกันมาสอน ประมาณ 2-3 คน เพื่อฝึกให้ชินกับสำเนียงและภาษาเกาหลี ของอาจารย์แต่ละคน เนื้อหาที่เรียนก็จะมีทั้ง ฟัง พูด อ่าน เขียน ในแต่ละเนื้อหาที่เรียนก็จะมีกิจกรรมสอดแทรกระหว่างเรียนอยู่เรื่อยๆ เพื่อให้สนุกสนาน ส่วนเวลาเข้าเรียนก็เริ่มตั้งแต่เวลา 9.00-13.00 น. เรียนกันตั้งแต่วันจันทร์-ศุกร์ ส่วนช่วงบ่ายใครไม่อยากว่าง ก็มีวิชาเสริมให้ได้เรียนกันต่อ ไม่ว่าจะเป็นการเรียนเขียนตัวจีน ซึ่งเรียกว่า “ฮันจา” เป็นการเรียนเขียนตัวจีนด้วยพู่กัน เรียนการออกเสียงภาษาเกาหลีที่เป็นตัว “ฮันจา” ให้ถูกต้อ บางคนไม่อยากเรียนก็จะใช้เวลาช่วงบ่ายไปทำงานพิเศษก็ไม่ว่ากัน หรือใครอยากออกกำลังกายก็ไปสมัครเรียนเทควันโด ใครอยากมีเพื่อนคนเกาหลีก็อาจจะติดป้ายประกาศตามบอร์ดหาเพื่อนเพื่อมาแลกเปลี่ยนภาษากัน ก็สามารถทำได้ เพราะนักศึกษาเกาหลีที่สนใจอยากจะรู้ภาษาไทยก็มีอยู่ไม่น้อย หรืออาจจะแลกเปลี่ยนภาษากันเป็นภาษาอังกฤษก็ได้ ส่วนใหญ่นักเรียนต่างชาติที่มาเรียนภาษาเกาหลีก็จะเป็น คนญี่ปุ่น, จีน และคนยุโรปก็มี นอกจากการเรียนในห้องเรียนแล้ว ในแต่ละเทอมของที่นี่ยังจัดให้มีการไปทัศนศึกษาหรือพูดกันง่ายๆให้เข้าใจก็คือ พาไปเที่ยวเปิดหูเปิดตา เรียนรู้นอกสถานที่กัน ซึ่งจะแบ่งเป็นแต่ละระดับชั้นไป Hong Kong University of Science and Technology 5. มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีฮ่องกง (Hong Kong University of Science and Technology) ฮ่องกง หรือเรียกสั้นๆว่า HKUSTเป็นมหาวิทยาลัยที่เพิ่งจะเปิดได้ไม่นานนี้เมื่อปี ค.ศ. 1991 ตั้งอยู่ที่อ่าว Clear Water เมืองเกาลูน เขตบริหารพิเศษฮ่องกง สาธารณรัฐประชาชนจีน เป็นมหาวิทยาลัยที่ก่อตั้งเพื่อรองรับการศึกษาและการวิจัยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับปริญญาโท HKUST ถือได้ว่าเป็นสถาบันแนวหน้าของเอเชีย โดยปัจจุบันอยู่ที่อันดับ 40 ของโลก สาขาวิศวกรรมของมหาวิทยาลัยอยู่ที่อันดับ 22 ของโลก และสาขาสังคมศาสตร์ถือเป็นที่ 1 ในเอเชีย สำหรับมหาวิทยาลัยที่เพิ่งจะเปิดได้ไม่นานอย่าง HKUST มีระบบการเรียนการสอนที่แบ่งออกเป็น 5 วิทยาลัย ได้แก่ Science Engineering Business and Management Humanities and Social Science the Fok Ying Tung Graduate School ซึ่งตั้งอยู่ที่เซินเจิ้น ค่าใช้จ่ายในการเรียน สำหรับปริญญาตรีจะอยู่ที่ไม่เกิน 10,000 ดอลล่าร์ หรือประมาณ 3แสนบาทต่อปีเท่านั้น ส่วนปริญญาโทขึ้นไป ประมาณ 5,000 ดอลล่าร์หรือแสนห้าต่อปี มหาวิทยาลัยจีนแห่งฮ่องกง (The Chinese University of Hong Kong) 6. มหาวิทยาลัยจีนแห่งฮ่องกง (The Chinese University of Hong Kong) ฮ่องกง The Chinese University of Hong Kong หรือ “CUHK” ตั้งอยู่ในเขต Shatin มีนักศึกษาประมาณ 20,000 คน และมีราว 3,800 คนที่เป็นนักศึกษาต่างชาติ จาก 45 ประเทศนอกเกาะฮ่องกง CUHK เป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำด้านการวิจัย ที่มีโปรแกรมการศึกษาทั้งระดับปริญญาตรีและปริญญาโทให้เลือกเรียนกว่า 300 โปรแกรมการศึกษา ซึ่งออกแบบมาให้มีความยืดหยุ่นสูงเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ให้แก่นักเรียน ควบคู่ไปกับการเรียนรู้วิชาการเฉพาะทางในแต่ละด้าน และนอกจากนี้ยังมีบุคลากรของมหาวิทยาลัยที่เคยได้รับรางวัลโนเบลอีกด้วย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีหนานหยาง (Nanyang Technological University) 7. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีหนานหยาง (Nanyang Technological University) สิงคโปร์ Nanyang Technological University (NTU) หรือมหาวิทยาลัยเทคโนหนานหยาง เป็นมหาวิทยาลัยที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับสองของประเทศสิงคโปร์ มีนักศึกษาทั้งหมด 33,500 คน เป็นวิทยาลัยทางด้านวิศวกรรมศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก NTU มหาวิทยาลัยที่มุ่งมั่นที่จะเป็นผู้นำทางด้านการเรียนการสอนในสิงคโปร์ ปัจจุบันเป็นมหาวิทยาลัยระดับโลก NTU ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1981 ตั้งอยู่ที่ถนนหนานหยางเส้นที่50 ประเทศสิงคโปร์ เป็นมหาวิทยาลัยที่เน้นการสอนและการวิจัยด้านวิศวกรรมและเทคโนโลยี ต่อมา NTU ได้ร่วมกับวิทยาลัยครู หรือ สถาบันการศึกษาแห่งชาติ (National Institute Education – (NIE) เพิ่มหลักสูตรการเรียนการสอนในสาขาการบัญชี บริหารธุรกิจและสื่อสารมวลชน โดยการเรียนการสอนแบ่งออกเป็นวิทยาลัยได้ ดังนี้ College of Engineering College of Science Nanyang Business School College of Humanities, Arts, and Social Sciences ซึ่งภายใน 4 วิทยาลัยนี้ยังแบ่งออกเป็นแผนกอีกหลายๆแผนกด้วยกัน นอกจากนี้ยังมีศูนย์การศึกษา และสถาบันการศึกษาอีกมากมายภายในมหาวิทยาลัย รวมถึงโรงเรียนที่เปิดใหม่ 3 โรงเรียน ประกอบด้วย Art Design and Media Humanities and Social Sciences Physical and Mathematical Sciences ที่เพิ่งเปิดทำการสอนในปี ค.ศ. 2005 สำหรับค่าเล่าเรียนของที่นี่ ระดับปริญญาตรีจะอยู่ที่ประมาณ 12,000-14,000 ดอลล่าร์ หรือประมาณ 4 แสนบาทต่อปี ส่วนปริญญาโทขึ้นไปจะถูกลงมากว่าครึ่งครับ คือประมาณ 6,000 ดอลล่าร์ หรือประมาณ 1.8แสนบาทต่อปี มหาวิทยาลัยปักกิ่ง (Peking University) 8. มหาวิทยาลัยปักกิ่ง (Peking University) จีน มหาวิทยาลัยปักกิ่งเป็นมหาวิทยาลัยรวมของรัฐที่มีชื่อดังในทั่วประเทศจีน เนื่องจากการ เรียนการสอนและการวิจัยศึกษาทางวิชามนุษยศาสตร์และวิทยาศาสตร์มีระดับสูง มหาวิทยาลัยปักกิ่งสถาปนาขึ้นเมื่อปี 1898 เป็นมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่มีประวัติยาว นานที่สุดในจีน หลังจากได้รับการพัฒนาเป็นเวลา 100 ปี ปัจจุบัน มหาวิทยาลัยปักกิ่งมีแผนก มนุษยศาสตร์ แผนกวิทยาศาสตร์สังคม แผนกวิทยาศาสตร์ แผนกวิชาสารสนเทศและ วิศวกรรมศาสตร์และแผนกแพทย์ศาสตร์ มี 42 คณะและ 216 สถาบันตลอดจน โรงพยาบาลในสังกัด 18 แห่ง วิชาภาษาจีน ภาษาฝ่ายตะวันตก ประวัติศาสตร์ ฟิสิคศาสตร์ และวิชาชีววิทยาของมหาวิทยาลัยปักกิ่งมีชื่อดังมากในจีน ปัจจุบัน มหาวิทยาลัยปักกิ่งมีนักศึกษาทำปริญญาตรีและอนุปริญญารวม 15000 คน นักศึกษาทำปริญญาโทและปริญญาเอก 12000 คน ทั้งยังมีนักศึกษาชาวต่าง ชาติอีกจำนวนมาก หอสมุดของมหาวิทยาลัยปักกิ่งเป็นหอสมุดที่ใหญ่ที่สุดใน มหาวิทยาลัยต่าง ๆ ของเอเซีย เก็บสะสมหนังสือไว้ 6 ล้าน 2 แสน 9 หมื่นเล่ม เว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยปักกิ่ง Pohang University of Science And Technology 9. มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีโพฮัง (Pohang University of Science And Technology) เกาหลีใต้ หรือ POSTECH เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังในเมืองโปฮัง ก่อตั้งเมื่อปี ค.ศ.1986 การศึกษาของที่นี่มีจุดเด่นในด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ในปี ค.ศ.1998 นิตยสาร Asiaweek ยกย่องให้เป็นสุดยอดมหาวิทยาลัยด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยียอดเยี่ยมที่สุดในเอเชีย นอกจากนี้ยังมีการเรียนการสอนในสาขาคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ เคมี วิทยาศาสตร์สิ่งมีชีวิต วัสดุศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์อุตสาหกรรมและการจัดการ วิทยาการคอมพิวเตอร์ มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมีเป้าหมายสำคัญคือ การก้าวเข้าเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำในเอเชีย จึงมุ่งมั่นพัฒนาสถานศึกษาให้น่าอยู่น่าเรียน พรั่งพร้อมด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกและความทันสมัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพัฒนาหลักสูตรที่ใช้ภาษาอังกฤษในการเรียนการสอนมากยิ่งขึ้น มหาวิทยาลัยนี้ใช้งบประมาณส่วนใหญ่ไปในด้านการวิจัย มีความร่วมมือกับบริษัทธุรกิจชั้นนำของโลกหลายรายเป็นสิ่งดึงดูดใจให้นักเรียนระดับหัวกะทิของเกาหลีใต้และนักศึกษาจากต่างประเทศเข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยนี้ The University of Tokyo 10. มหาวิทยาลัยโตเกียว (The University of Tokyo) ญี่ปุ่น มหาวิทยาลัยโตเกียว เป็นมหาวิทยาลัยในประเทศญี่ปุ่นในลักษณะของมหาวิทยาลัยวิจัย ตั้งอยู่ที่เมืองโตเกียว มีพื้นที่แยกออกเป็น 5 วิทยาเขต ใน ฮงโง โคมะบะ คะชิวะ ชิโระงะเนะ และ นะกะโนะ และได้ชื่อว่าเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำที่มีเกียรติมากที่สุดในญี่ปุ่น และยังจัดเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลก มหาวิทยาลัยโตเกียวประกอบด้วย 10 คณะซึ่งมีนักศึกษารวมทั้งสิ้นประมาณ 30,000 คน ในจำนวนนี้มีนักศึกษาต่างชาติประมาณ 2,100 คนเป็นนักศึกษาไทยประมาณ 150 คน (ซึ่งเป็นสัดส่วนสูงทีสุดในบรรดามหาวิทยาลัยในญี่ปุ่น) ปัจจุบันมีหลักสูตรครอบคลุมสาขาวิทยาการเกือบทั้งหมด แต่ที่มีชื่อเสียงมากเป็นพิเศษคือ กฎหมาย รัฐศาสตร์ วรรณกรรม เศรษฐศาสตร์ แพทยศาสตร์และ วิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยแห่งนี้ผลิตนักการเมืองและข้าราชการระดับสูงของญี่ปุ่นจำนวนมาก นับแต่อดีตจนปัจจุบันแม้ว่าสัดส่วนจะลดลงก็ตาม อัตราส่วนของรัฐมนตรีที่เป็นศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยโตเกียวยังคงสูงที่สุดในประเทศญี่ปุ่น มหาวิทยาลัยโตเกียวมีการเรียนการสอนที่เป็นที่ยอมรับว่า เป็นหนึ่งในสถาบันการศึกษาชั้นสูงในหลากหลายสาขาวิชา และมีอัตราการแข่งขันในการเข้าศึกษาสูงที่สุดในประเทศญี่ปุ่น   เป็นอย่างไรกันบ้างคะกับ 10 อันดับมหาวิททยาลัยสุดยอดแห่งเอเชีย ถ้าท่านใดกำลังสนใจไปเรียนต่อต่างประเทศ และยังไม่รู้ว่าไปเรียนประเทศไหนดี นอกจากประเทศอังกฤษ และโซนยุโรป อเมริกา ออสเตรเลีย เอเชียเราก็มีมหาวิทยาลัยที่น่าสนใจและมีคุณภาพไม่แพ้ใครเลยนะคะ ใกล้บ้านเราบินแป๊บเดียวก็ถึงกันแล้วแบบนี้ สบายใจ สบายกระเป๋ากว่ากันเยอะเลยค่ะ ขอบคุณเว๊บไซต์ http://teen.mthai.com/education/74535.html http://www.nus.edu.sg/ http://www.topuniversities.com/university-rankings/asian-university-rankings/2014#sorting=rank+region=+country=+faculty=+stars=false+search=

การหาความสุขแบบง่ายๆ แต่ได้ผล  ตอนที่ 2  มาต่อกันนะคะกับความสุขแบบง่ายๆ แต่ได้ผล ตอนที่ 2 เรามาดูกันค่ะว่ามีสิ่งง่ายๆ อะไรที่ทำแล้วจะมีความสุขกันอีกค่ะ   8. ฝึกให้ตัวเองเสียสละ และยอมเสียเปรียบ            เรื่องนี้ส่วนตัวนะคะเห็นด้วยมากๆ เพราะคนในปัจจุบันใช้ชีวิตแบบปกป้องตัวเองเป็นหลัก ใครก็ตามที่ยอมเสียเปรียบ จะถูกมองว่าเป็นคนโง่ และอ่อนแอ แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่อย่างนั้นเสมอไปหรอกค่ะ เพราะหากเรามองให้ดีแล้วการที่คนเราต้องแก่งแย่ง ชิงดี เอาชนะ ได้เปรียบอยู่เสมอนั้น มีชีวิตอยู่บนความเครียดตลอดเวลา ซึ่งแน่นอนว่าในที่สุดก็จะส่งผลต่อความสุขในชีวิต และสุขภาพก็ย่ำแย่เพราะความเครียด และกดดัน...แต่หากเราลองทำตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนเราว่าให้รู้จัก “การให้” หรือ “ยิ่งให้ ยิ่งได้” แล้ว เราจะปลดล๊อคความเครียดแห่งชีวิตได้อีกเยอะเลยค่ะ...เพราะใจของผู้ให้ หรือ ผู้เสียสละ มักจะยิ่งใหญ่ สูงส่ง และ นำมาซึ่งความสุขแก่ผู้นั้นเสมอ...ลองดูสิคะ ถ้าเรากำลังหมายตาอะไรอยู่ และแย่งมาให้ได้ เช่น การไปทานอาหารที่ร้านซึ่งมีคนรอเข้าร้านมากมาย หากร้านนั้นมีการจัดการไม่ดี ลูกค้าต้องแย่งกันเข้าร้าน และเราเป็นหนึ่งในนั้นด้วย ความเครียดก็จะเริ่มบังเกิดขึ้นว่า เราต้องรีบ เราต้องรอหน้าร้าน เผื่อเขาเรียก ถ้ามีคนมาแซงหน้า เราก็จะโมโห และอาจจะเกิดการทะเลาะกันขึ้นมาได้ แต่ถ้าเราเสียสละไปทานร้านอื่น เราก็จะไม่มีความเครียดได้ทานอาหารทันที และมีความสุข...แต่กรณีที่เราต้องแข่งขันเพื่อพัฒนาตนเอง และเพื่อความก้าวหน้าในชีวิต เราก็ต้องทำอย่างเต็มที่นะคะ...แต่สุดท้ายถ้าเรายังแพ้คนอื่นเขาก็ต้องรู้จักยินดีกับผู้ที่ชนะ และกลับมาฝึกฝนตัวเองให้เก่งยิ่งๆ ขึ้นไปค่ะ   9. ฝึกตัวเองให้เป็นแสงสว่างในที่มืด หมายความว่า ตรงไหนที่มันมืด เราควรไปเป็นดวงไฟส่องทางให้เขา ตรงไหนที่ไม่มีคนช่วย เราควรไปทำ           สำหรับข้อนี้หากสังคมไหนมีคนอย่างนี้อยู่มากๆ สังคมนั้นจะมีแต่ความสุขค่ะ เพราะเป็นสังคมของผู้ที่มีจิตใจชอบช่วยเหลือคนอื่น ทำประโยชน์ให้กับผู้คน และ ไม่ได้หวังเอาแต่ประโยชน์เข้าตัวเอง   10. ฝึกให้ตัวเองไม่ไหลไปตามอำนาจวัตถุนิยม          คือ เราต้องรู้จักยับยั้งช่างใจ และมีปัญญาในการมองเห็นว่า อะไรคือสิ่งจำเป็น อะไรคือสิ่งที่เราถูกโฆษณาหลอก ให้เป็นตัวของตัวเองรู้ตัวว่าเราต้องการอะไร ไม่ต้องการอะไร ไม่หลงไปตามกระแสแฟชั่น ที่มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งสร้างขึ้นเพื่อผลประโยชน์ของตน และเราก็เป็นเหยื่อที่ต้องคอยวิ่งตามกระแสเหล่านั้น และเสียเงินมากมายเพื่อสิ่งที่ไร้ประโยชน์ นอกจากนี้กระแสเรื่อง social network ก็ทำให้เราไม่เคยพอกับ smart phone ทั้งที่เครื่องที่เรามีก็ใช้ได้ดีอยู่แล้ว แต่ก็ต้องซื้อใหม่เรื่อยๆ เพราะกลัวไม่ทันยุคสมัย...เอาว่าข้อนี้ฝึกกันง่ายๆ ถ้าเรารู้สึกว่าเรากำลังซื้ออะไรก็ตามที่ไม่ได้เกิดจากความจำเป็นจริงๆของเรา แต่เกิดเพราะกระแสที่ว่า “ใครๆ ก็มี” อย่างนี้เรากำลังตกเป็นเหยื่อของแฟชั่น และกำลังเป็นผู้ที่หลงไปกับ “อำนนาจวัตถุนิยม” แล้วค่ะ...มาเปลี่ยนใหม่ให้เราเป็นผู้ที่หันมามองเรื่องของ “จิตใจ และความดีงาม” ของคนดีกว่านะคะ เพราะสิ่งนี้เป็นของจริง ไม่ใช่ “เปลือก” ที่คนเราปรุงแต่งขึ้นมาค่ะ   11. ฝึกให้ตัวเองยอมรับความจริงง่ายๆ           หมายถึง เมื่อเราทำอะไรผิดไป ก็ให้ยอมรับความจริงว่าเราทำผิด อย่ากลัวการเสียหน้า เพราะการยิ่งแก้ตัวเป็นอะไรที่น่าอายมากกว่า ให้ยอมรับผิดไปเลย และกล่าวขอโทษไปตรงๆ ยิ้มรับว่าเราก็มีพลาดไปบ้าง แค่นี้เองค่ะ เราจะรู้สึกภูมิใจที่เรามีความกล้า ความสบายใจที่ไม่ต้องพยายามกลบเลื่อนความผิดตัวเอง และได้การยอมรับจากผู้คนรอบข้างอีกด้วย...แต่อะไรที่ทำผิดไปแล้วเราก็ต้องพยายามปรับปรุงตัวเอง และที่สำคัญที่สุด “ให้คิดก่อนทำ” คิดให้ดี ให้รอบคอบ ว่าทำแล้วจะมีผลเสียอะไร หรือทำให้ใครเดือนร้อนหรือไม่ ถ้ามีอย่าทำ “อย่าตามใจกิเลส” เพราะในที่สุดแล้วเราจะเป็นผู้ที่เสียใจที่สุด และแม้เราจะยอมรับความผิดนั้น แต่ผลเสียที่เกิดขึ้นก็ไม่คุ้มกับการที่เราทำไปโดยไม่คิดให้รอบคอบอยู่ดีค่ะ 12. ฝึกให้ตัวเองรู้จักเลือกคนต้นแบบที่ถูกต้องตรงธรรม        เราทุกคนล้วนเกิดมาตามหลังใครอีกหลายคนเสมอ ผู้คนที่เกิดมาก่อนเรานั้นเราสามารถเรียนรู้ชีวิตของพวกเขาได้ หากเราเห็นใครที่มีชีวิตที่น่ายกย่อง เราก็สามารถนำเขาเหล่านั้นมาเป็นต้นแบบ ให้กับการดำเนินชีวิตของเราได้เช่นกัน แต่เราควรจะมีหลักในการเลือกต้นแบบกันสักนิด คือ สิ่งที่เราควรจะดูนั้น อย่าเลือกที่เขาร่ำรวย เงินทองเพียงอย่างเดียว เพราะบางคนอาจร่ำรวยจากธุรกิจที่ผิดศีลธรรม และร่ำรวยบนความหายนะของผู้อื่น ให้เรามองที่คุณธรรมความดีของเขา ความเสียสละ และประโยชน์ที่เขาได้กระทำไว้ให้กับสังคม เพราะการทำความดี ความเสียสละ เป็นสิ่งที่ทำได้ยากกว่าทำเพื่อตัวเอง เนื่องจากต้องเอาชนะใจตัวเอง ซึ่งมีธรรมชาตินึกถึงประโยชน์ส่วนตนก่อนเสมอ...และสิ่งที่เราต้องยอมรับคือ บุคคลเหล่านั้น อาจจะไม่ได้มีแง่มุมชีวิตที่สวยงามไปทุกด้าน ขอให้เรารู้จักแยกแยะ และเลือกที่จะเอาแบบอย่างแต่ในสิ่งที่ดีงามของเขาเหล่านั้น...แล้วในที่สุดเราจะเป็นศูนย์รวมของคุณธรรม ความดีงามมากมายค่ะ   13. ฝึกให้ตนเองเป็นคนไม่ทะเลาะกับคนใกล้ชิด            ข้อนี้ส่วนตัวเชื่อว่าใครหลายคนคงจะเข้าใจดีนะคะ เพราะมีมากมายค่ะที่คนเรามักให้ความสำคัญ และมีมารยาทกับคนที่ไม่สนิท แต่กับคนที่ใกล้ตัว ใกล้ชิด เรากลับไม่มีความเกรงใจหลงเหลืออยู่เลยทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว คนใกล้ตัวเรานี่แหละที่ควรจะเป็นคนที่เราใส่ใจ และเกรงใจ มีมารยาทมากที่สุด เพราะหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเรา ก็คนใกล้ตัวไม่ว่าจะ พ่อ แม่ พี่ น้อง คู่ชีวิต ฯลฯ ที่จะเข้ามาให้ความช่วยเหลือเราอย่างเต็มที่ เต็มใจ เพราะเขาเหล่านั้น “รักคุณ” ดังนั้นขอให้เราคิดใหม่นะคะให้มีมารยาทกับผู้คนในสังคม และให้ความรัก ความเกรงใจกับคนใกล้ตัวให้มากที่สุด...หากทำแบบนี้ได้ บ้านที่เราต้องกลับมาอาศัย พักผ่อน หลับนอน ก็ไม่ต่างกับ “สวรรค์” ทีเดียว เพราะกลับมาทีไรก็มีแต่ความสุขค่ะ   14. ฝึกตัวเองให้เข้าใจคำสอนของศาสนา             ข้อนี้หมายถึง ศาสนาทุกศาสนาล้วนสอนให้เป็นคนดี ไม่เบียดเบียน ไม่ทำร้าย สอนให้รักกัน ดังนั้นให้ลองหันไปศึกษาคำสอนเหล่านี้ให้เข้าใจอย่างแท้จริง หากเป็นชาวพุทธก็ให้ลองอ่านหนังสือธรรมะ ที่เป็นคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจริงๆ แล้วลงมือปฏิบัติ เพราะศาสนาพุทธเป็นศาสนาของ “ความจริง พิสูจน์ได้จริง” ตราบใดที่ยังไม่ลงมือปฏิบัติตามเพื่อฝึกฝนจิตใจตนเอง ตราบนั้นเรายังพูดไม่ได้นะคะว่าเราเป็นชาวพุทธที่แท้จริง...ในที่สุดแล้วหากทำแล้วเกิดผลดีต่อตนเอง ก็ให้ลองเป็นกัลยาณมิตร ชักชวนผู้คนให้เห็นข้อดีของการศึกษาธรรมะ และปฏิบัติธรรม เพราะจะทำให้คนใกล้ตัวเรา และคนในสังคมได้สัมผัสกับความสุขอย่างที่เราได้ประสบมาแล้ว สังคมนี้ก็จะเป็นสังคมที่น่าอยู่อย่างที่เราทุกคนได้ใฝ่ฝันไว้ค่ะ     ในที่สุดก็ครบทั้ง 14 ข้อของวิธีหาความสุขแบบลัดตัดตรง แล้วค่ะสิ่งเหล่านี้ทำได้ทันที  “แค่คุณเปลี่ยนความคิด ชีวิตก็เปลี่ยน” แล้วจริงๆล่ะค่ะ  อย่าลืมนำไปลองทำกันดูนะคะ ข้อไหนง่ายก็ลองทำข้อนั้นก่อน ข้อไหนยากก็ค่อยๆ ฝึก ปรับใจของเราไปค่ะในที่สุดเราก็จะทำได้เอง และความสุขก็อยู่แค่เอื้อมนี่เองค่ะ ขอให้ทุกท่านมีความสุขในชีวิตกับทุกคนนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ : http://wildspiritfeather.com/are-you-waiting-for-happiness/

การหาความสุขง่ายๆแต่ได้ผล ตอนที่ 1   เรื่องนี้ได้อ่านมาจากอีเมล์ที่เขาส่งๆ กันต่อๆมา เมื่อนานมาแล้วค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่าได้ข้อคิดดี แต่เมื่อนำมาแชร์ให้ทุกท่านอ่านกันอย่างนี้ หัวข้อส่วนใหญ่จะคงไว้ แต่ในรายละเอียดต่างๆ ได้มีการปรับเปลี่ยนไปบ้าง ตามประสบการณ์ และยุคสมัยที่เปลี่ยนไป...เรามาดูกันค่ะว่ามีวิธีใดบ้างที่ทำให้เรามีความสุขแบบง่ายๆ แต่ได้ผล   1. ฝึกมองตัวเองให้เล็กเข้าไว้ หมายความว่า จงเป็นคนตัวเล็ก อย่าเป็นคนตัวใหญ่ จงเป็นคนธรรมดา อย่าเป็นคนสำคัญ        ข้อนี้สำคัญค่ะเวลามีอะไรเกิดขึ้นกับเรา ก็มักจะคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โตไปเสียหมด เพราะธรรมชาติของคนเรามักมองที่ตัวเองก่อน ดังนั้นเมื่อปัญหาเกิดขึ้นจึงรู้สึกว่าเป็นปัญหาใหญ่ แต่หากเราหยุดใจที่สับสนวุ่นวายกับตัวเอง แล้วมองไปยังรอบตัวจะเห็นว่า ผู้คนมากมายในโลกใบนี้ล้วนแต่มีทุกข์ทั้งนั้น คำว่า “เราเป็นเพื่อนทุกข์” นั้นเป็นไม่ใช่เรื่องไกลตัวเลย ทุกคนเกิดมาก็ต้องประสบกับความทุกข์มากมาย ทั้งทางร่างกาย การพลัดพราก และไม่สมหวัง ดังนั้น ให้เข้าใจธรรมชาติของชีวิต และอย่ายึดติดกับตัวเองค่ะ แล้วเราจะมีความสุขมาก 2. ฝึกให้ตัวเองเป็นนักไม่สะสม หมายความว่า การสะสมอะไรสักอย่างนั้นเป็นภาระ ไม่มีอะไรที่เราสะสมแล้วไม่เป็นภาระยกเว้นความดี นอกนั้นล้วนเป็นภาระทั้งหมดไม่มากก็น้อย           ข้อนี้ก็จริงค่ะ เพราะการสะสมทำให้เรายึดติดกับวัตถุสิ่งของ ไม่ปล่อยว่าง ยิ่งมีการสะสมของมากเท่าไหร่ ใจเราก็ต้องแบ่งไปดูแล ผูกพันกับสิ่งเหล่านั้นซึ่งเป็นภาระทางใจ ไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นยิ่งสะสมน้อย ก็มีความกังวลน้อยตามไปด้วย เมื่อกังวลน้อย ใจเราก็อิสระมีความสุขสงบ 3. ฝึกให้ตนเองเป็นคนสบายๆ หมายความว่า อย่าไปบ้ากับความสมบูรณ์แบบ เพราะความสมบูรณ์แบบมันไม่มีจริง        หากใครไปยึดกับความสมบูรณ์แบบ ก็จะทำให้เคร่งเครียด กดดัน เพราะความผิดพลาด เป็นธรรมชาติของมนุษย์ คนที่ไม่เคยพลาด คือ คนที่ไม่เคยทำอะไรเลย และความผิดพลาดบางอย่างก็เป็นบทเรียนสอนให้เราเก่งขึ้น  เพียงแต่เราต้องรู้จักปรับปรุงตนเองไม่ให้ผิดพลาดบ่อยๆ 4. ฝึกให้ตัวเองเป็นคนพูดในสิ่งที่ดีๆ มีปิยวาจา หมายความว่า ถ้าอะไรไม่ดีก็อย่าไปพูดไม่ว่าสิ่งนั้นจะถูกหรือผิด เพราะการพูด หรือวิจารณ์ในทางเสียหายนั้น มีแต่ทำให้จิตใจตนเองขุ่นมัว           เรื่องคำพูดสำคัญมากนะคะ เคยได้ยินคำว่า “พูดอะไร ได้อย่างนั้น” ไหมคะ？มันเป็นแบบนั้นจริงๆ นะคะ คำพูดมีอิทธิพลต่อจิตใจค่ะ หากว่าเราเจอสถานการณ์แย่ๆ แต่เราหมั่นพูดในแง่บวกเข้าไว้ ก็จะส่งผลต่อจิตใจเรา และในที่สุดสิ่งดีดีก็จะเกิดขึ้นตามนั้นเลยค่ะ เช่น หากบางคนมีร้านขายของไม่มีลูกค้าเข้าร้านเลย...แต่ก็ยังยิ้มแย้ม และพูดไปเรื่อยๆ ว่า “เดี๋ยวลูกค้ามาเต็มร้านเลย” จิตใจที่สดใจ ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และคำพูดที่ไพเราะ ก็จะเรียกลูกค้าเข้ามาเต็มร้าจริงๆ ล่ะค่ะ แต่ถ้าคนเต็มร้าน แล้วพูดแต่ว่า “น่ารำคาญคนเยอะ” จิตใจก็จะขุ่นมัว หน้าตาไม่สดใส ในที่สุดคนที่เยอะแยะก็จะได้รับพลังทางลบจากเรา และก็ไม่เหลือสักคนล่ะค่ะ...มันก็เป็นแบบนี้จริงๆ 5. ฝึกให้ตัวเองรู้ธรรมชาติว่า อะไรๆ ก็ผ่านไปเสมอ หมายความว่า เวลามีความสุข ก็ให้รู้ว่า เดี๋ยวความสุขมันก็ผ่านไป เวลามีความทุกข์ ก็ให้รู้ว่า เดี๋ยวความทุกข์ก็ผ่านไป           จริงค่ะ...เวลามีสถานการณ์แย่ๆ เกิดขึ้น ก็ให้รู้ทันว่า เรื่องราวเหล่านี้ มันไม่ได้อยู่กับเราจนวันตาย ดังนั้นอย่าไปคิดมาก เมื่อมีความสุขก็อย่างไปยึดติดว่าจะต้องมีสุขไปตลอด เพราะการไปยึดติดความทุกข์มากเกินไปก็ทำให้จิตใจเราเศร้าหมองส่งผลให้สุขภาพย่ำแย่ตามไปด้วย ยึดติดกับความสุขมาก วันหนึ่งเมื่อความสุขนั้นจากเราไปเราก็จะเกิดความทุกข์อย่างแสนสาหัส เพราะไม่สามารถเรียกวันวานแห่งความสุขกลับมาได้ ดังนั้น ให้เราอยู่กับปัจจุบันและมองความสุข และความทุกข์ให้เป็นเรื่องธรรมชาติ และวางใจไว้เสมอว่า ไม่มีอะไรแน่นอน ทุกอย่างในชีวิตเดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะคะ...อันนั้นต้องยอมรับว่าทำยากจริงๆ แต่เรามาฝึกกันนะคะ เริ่มจากเรื่องเล็กน้อยก่อน แล้วค่อยฝึกไปเรื่องที่สำคัญขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ 6. ฝึกให้ตัวเองเข้าใจเรื่องของการนินทา หมายความว่า เราเกิดมาก็ต้องรู้ตัวว่า เราต้องถูกนินทาแน่นอน ดังนั้น เมื่อถูกนินทาขอให้รู้ว่า "สิ่งนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ" แปลว่า เรายังมีตัวตนอยู่บนโลก              คนที่ใส่ใจกับคำนินทามาก ก็คือคนไม่รู้เท่าทันโลก เพราะนินทา คือของคู่กับมนุษย์โลก มีมาช้านานแล้ว แม้แต่พระพุทธเจ้า คนที่สร้างคุณงามความดีไว้กับโลกมากมายยังถูกนินทา แล้วเราเป็นใครจะไม่ถูกนินทา ดังนั้น อย่าไปใส่ใจมากนะคะ ส่วนตัวเราเอง ก็สมควรอย่างยิ่งที่จะต้องฝึกตนเองให้เป็นผู้ไม่นินทาคนอื่นนะคะ เพราะขึ้นชื่อว่านินทาแล้วไม่มีผลดีเลยจริงๆ 7. ฝึกให้ตัวเองพ้นไปจากความเป็นทาสของเงิน หมายความว่า เราต้องหัดพอใจกับสิ่งที่ตัวเองมีอยู่             คนเราสมัยนี้หาเงินเท่าไหร่ก็ใช้ไม่เคยพอ มีแล้วก็อยากมีอีก ถ้าเราฝึกความ “รู้จักพอ” ใช้อะไรอยู่ ก็พอใจกับสิ่งนั้น ใช้เท่าที่จำเป็น ซื้อใหม่เมื่อมีเหตุผลต้องซื้อ ไม่ใช่ซื้อของด้วยอารมณ์  และรู้จักควบคุม บริหารจัดการ รายรับ และรายจ่ายในแต่ละเดือนให้เพียงพอ และทำตามอย่างเคร่งครัดแค่นี้รับรองมีเงินเหลือสบายๆ ไม่เป็นทาสของเงินอีกต่อไปค่ะ และหากขยันทำงานมีเงินมากขึ้นก็จะมีเงินเก็บมากขึ้น และเมื่อมีเงินเหลือแล้วอย่าลืมแบ่งปันให้กับคนที่เขายังเดือนร้อนด้วยนะคะ เพราะไม่ว่าจะหามามากเท่าไหร่ แต่ในที่สุดตายไปเราก็เอาไปไม่ได้เลยนะคะ ทำได้แบบนี้สังคมนี้จะน่าอยู่ขึ้นมากเลยค่ะ...ยังไม่หมดเพียงเท่านี้เรายังมีการหาความสุขแบบง่ายๆในตอนหน้าอีกมาติดตามกันนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ : http://www.prosperitytodolist.com/key-happiness/

วัตถุ หรือ จิตใจ สิ่งไหนที่สำคัญ   มีเรื่องดีดีที่อ่านทีไรก็เตือนสติเราได้ทุกที...มาแบ่งปันกันนะคะลองอ่านกันดูว่าคุณให้ความสำคัญกับสิ่งไหน ระหว่างวัตถุ หรือ จิตใจ... While a man was polishing his new car, ขณะที่ชายคนหนึ่งกำลังขัดล้างรถใหม่   his 6 yr old son picked up a stone and scratched lines on the side of the car. ลูกชายวัย 6 ขวบได้เอาก้อนหินมาขีดเส้นข้างรถของเขา   In anger, the man took the child's hand and hit it many times; ด้วยความโกรธ เขาจับมือลูกชายมา ตีอย่างแรงไปหลายที   not realizing he was using a wrench. โดยไม่ได้ตระหนักว่า สิ่งที่เขาใช้ตีคือ ประแจขันน็อต   At the hospital, the child lost all his fingers due to multiple fractures. ที่รพ. ลูกชายของเขาต้องสูญเสียนิ้วมือทั้งหมด เพราะกระดูกแตกละเอียด   When the child saw his father..... เมื่อเด็กชายเจอพ่อ   with painful eyes he asked, เขาถามพ่อด้วยสายตาอันเจ็บปวด   'Dad when will my fingers grow back?' พ่อครับ นิ้วผมจะงอกมาเหมือนเดิมเมื่อไหร่ครับ   The man was so hurt and speechless; ชายคนนั้นเจ็บปวดมากและพูดไม่ออก   he went back to his car and kicked it a lot of times. เขากลับไปเตะรถคันนั้นหลายครั้ง   Devastated by his own actions....... เขาได้ทำลายมันด้วยตัวเขาเอง   sitting in front of that car he looked at the scratches; เขานั่งบนหน้ารถแล้วมองที่รอยขีดข่วน   the child had written 'LOVE YOU DAD'. ลูกชายเขาเขียนว่า "ผมรักพ่อ"   The next day that man committed suicide…… วันรุ่งขึ้น เขาก็ฆ่าตัวตาย   Anger and Love have no limits; ความโกรธและความรักไม่มีข้อจำกัด   choose the latter to have a beautiful, lovely life..... จงเลือกสิ่งหลัง เพื่อการอยู่อย่างงดงามและอบอวลด้วยความรัก     Things are to be used and people are to be loved. สิ่งของทั้งหลาย มีไว้เพื่อถูกใช้งาน และคนมีไว้เพื่อเป็นที่รัก   But the problem in today's world is that, แต่ปัญหาของโลกในปัจุบันคือ   People are used and things are loved.... คนถูกใช้งาน แต่สิ่งของกลับเป็นที่รัก   In this year, let's be careful to keep this thought in mind: ปีนี้ ขอให้พวกเราตั้งใจดจำไว้ว่า   Things are to be used, but People are to be loved. สิ่งของทั้งหลาย มีไว้เพื่อถูกใช้งาน และคนมีไว้เพื่อเป็นที่รัก     Watch your thoughts; จงเฝ้าดูความคิดคุณ   they become words. เพราะมันจะกลายเป็นคำพูด   Watch your words; จงเฝ้ามองคำพูด   they become actions. เพราะมันจะกลายเป็นการกระทำ   Watch your actions; จงเฝ้าดูการกระทำ   they become habits. เพราะมันจะเป็นนิสัย   Watch your habits, จงเฝ้าดูนิสัยคุณ    they become character; เพราะมันจะเป็นบุคคลิก   Watch your character; จงเฝ้าดูบุคคลิก   it becomes your destiny. เพราะมันจะเป็นเป้าหมายในชีวิตคุณ   เรื่องราวข้างต้นนี้ได้อ่านมานานแล้ว ซึ่งอ่านทีไรก็สะท้อนใจทุกครั้งที่คนเราในยุคปัจจุบันมักจะให้ความสำคัญกับวัตถุสิ่งของมากกว่า จิตใจของบุคคลอันเป็นที่รัก ซึ่งอยู่รอบๆ ตัวเรา บุคคลที่สำคัญที่สุด แต่เรามักจะมองข้ามความดี และจิตใจของพวกเขา เพราะเรายังมีเขาอยู่ และคิดว่าเราจะยังคงมีเขาอยู่ต่อไปเรื่อยๆ เราไปให้ความสำคัญกับคนอื่นๆ ด้วยการโชว์วัตถุสิ่งของ เพื่อต้องการการยกย่อง ยอมรับจากคนเหล่านั้น ซึ่งไม่มีความสำคัญในชีวิตคุณสักเท่าไหร่...   ขอให้คุณอ่านเรื่องนี้แล้วหมั่นเตือนตัวคุณเองเสมอๆ ว่า วันนี้คุณได้ทำให้คนสำคัญของคุณ ได้รับรู้รึยังว่า คุณรักเขา ไม่ว่า จะ “พ่อ แม่ พี่ น้อง ลูก...” ขอให้บอกพวกเขาทุกวันว่าคุณ “รัก” เขา ก่อนที่คุณจะไม่มีโอกาสได้บอก เพราะชีวิตไม่เคยมีคำว่า “แน่นอน”....   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์:  http://www.kabobfest.com/2010/09/daddy-why-do-you-hate-muslims.html

เรื่องของที่สุด   ได้อ่านเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องของ “ที่สุด” ในแง่มุมต่างๆ กัน เมื่ออ่านแล้วบางข้อก็รู้สึกเห็นด้วย แต่บางข้อก็ไม่แน่ใจว่ามันใช่...หรือไม่...แต่โดยรวมแล้วเมื่ออ่านแล้วก็ได้ประโยชน์ ทำให้เราได้หันกลับมาทบทวนตัวเองได้มากขึ้น และทำให้เห็นมุมมองที่น่าสนใจค่ะ...เรามาลองดูกันว่าแล้วคุณผู้อ่านเห็นด้วยหรือไม่อย่างไร ใครบางคนกล่าวไว้ว่า ศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของชีวิตของเรา คือ ตัวเราเอง ความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตเรา คือ ความอวดดี ความเขลายิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตของเรา คือ การเชื่อคนง่าย ความเศร้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ความอิจฉา ความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การทอดทิ้งตัวเอง บาปที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การหลอกตัวเอง อารมณ์ที่น่าสงสารที่สุด คือ การทำตนให้ต่ำลง ชีวิตที่น่าสรรเสริญที่สุด คือ การเลือกทางแห่งความก้าวหน้า การล้มละลายของการดำเนินชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ความท้อแท้ใจ สมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การมีสุขภาพที่ดี หนี้แห่งการดำเนินชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือหนี้ของความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน การให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การให้อภัย ความไม่สมบูรณ์ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การไม่รู้จริง ความพอใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การให้ทาน   โดยส่วนตัวแล้วศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ตัวเราเองนั้น ก็มีส่วนถูกนะคะ เพราะตัวของเราถ้ามีความคิด คำพูด และการกระทำที่ไม่ถูกต้อง สุดท้ายแล้วก็จะพาให้ชีวิตเราหายนะ แต่ในทางกลับกันหากว่าเรามีทัศนคติ มุมมอง ทั้งความคิด คำพูด และการกระทำที่ถูกต้อง ทำแต่สิ่งที่ดีงามตัวของเราเองก็จะเป็นมิตรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเช่นกัน   ความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ความอวดดี อันนี้เห็นด้วยค่ะ เพราะความอวดดี มันจะมาพร้อมกับความโง่เขลา...คิดว่าตัวเองเก่งแล้ว ดีแล้ว อยู่เหนือคนอื่นเขาไปหมด จึงพยายามที่จะอวดความดีนั้น เป็นกิริยาที่เรียกว่า “อวดดี” แต่หากมีดีจะอวดก็พอจะเข้าใจได้ค่ะ แต่คนเก่งส่วนใหญ่จะมีถ่อมตนและคิดอยู่เสมอว่าตัวเราเองยังต้องพัฒนาปรับปรุงให้ยิ่งๆ ขึ้นไป จึงมักจะไม่อวดดี ดังนั้น คนที่อวดดีโดยมากจึงเป็นคนที่ยังไม่เก่งจริง แต่คิดว่าตนเองเก่งแล้ว จึงพยายามจะอวดความไม่มีอะไรในตัวเองออกไป ผลสุดท้ายจึงไม่เป็นที่ยอมรับของคนรอบข้าง และได้ความล้มเหลวมาเป็นรางวัลค่ะ   ความเขลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ การเชื่อคนง่าย...ข้อนี้ไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ค่ะ การที่เราเชื่อคนง่ายนั้น อาจจะเป็นเพราะเรามีจิตใจที่ดีงาม ไม่คิดร้ายกับใคร จึงไม่คิดว่าจะมีใครมาหลอกเรา หากผู้นั้นเชื่อคนง่าย แต่โดยส่วนตัวแล้วไม่ได้ไปทำร้านเบียดเบียนใครให้เดือดร้อน ในขณะเดียวกัน รู้จักให้อภัย และถอยห่างจากคนพาลเหล่านั้น ก็ไม่น่าจะเป็นความเขลาแต่อย่างใด...ความเขลาที่แท้จริงส่วนตัวแล้ว คือ ความไม่รู้จักตัวเอง หรือ ประเมินตัวเองมากกว่า ว่าวันนี้เราเป็นคนดีได้มากน้อยแค่ไหน...เพราะการที่เราทำตนให้เป็นคนไม่ดี หมั่นเอาเปรียบ หาผลประโยชน์จากคนรอบตัว นั่นก็คือ การทำร้ายตัวเองทั้งทางตรงและทางอ้อม เพราะท้ายที่สุดก็จะหาความเจริญรุ่งเรืองในชีวิตไม่ได้เลย...นี่ต่างหากเป็นความเขลาที่แท้จริง เขลาที่ไม่รู้จักมองตัวเองอย่างเที่ยงตรง...เมื่อมองตัวเองไม่เห็น จึงพัฒนาตัวเองไม่ได้เลย   ความเศร้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ อิจฉา  อันนี้เห็นด้วยนะคะ เพราะความอิจฉา คือการที่เรามองไม่เห็นความดีของคนอื่น แทนที่จะยินดีในความดีของเขาก็กลับรู้สึกอิจฉา...อีกนัยยะหนึ่งทำให้เห็นว่าผู้นั้นมองหาสิ่งดีๆในตัวเองไม่ได้เลย เพราะหากรู้คุณค่าของตัวเองจะเกิดความรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองจนและไม่รู้สึกอิจฉาใคร ยิ่งอิจฉามากเท่าไหร่ตัวของผู้นั้นก็ยิ่งลดคุณค่าลงเท่านั้น จิตใจหม่นหมองที่เห็นผู้อื่นได้ดีนั้น ไม่เคยเกิดผลดีกับผู้ที่อิจฉาเลย เพราะเป็นความคิดที่เผาผลาญจิตใจตัวเองเท่านั้น ดังนั้นความอิจฉาจึงเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามากๆ ค่ะ   ความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การทอดทิ้งตัวเอง...อันนี้น่าจะเป็นเรื่องของการไม่รักตัวเอง ไม่ใส่ใจตัวเองซึ่งก็เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำนะคะ น่าจะเป็นความผิดได้แต่ยิ่งใหญ่ที่สุดรึเปล่า...ประเด็นนี้ไม่แน่ใจ ส่วนบาปที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การหลอกตัวเอง....ข้อนี้ไม่ค่อยเห็นด้วยค่ะ เพราะการหลอกตัวเองนั้นทุกคนน่าจะรู้ดีว่า เป็นสิ่งที่ไม่ควรจะปล่อยให้เกิดขึ้นกับตัวเอง แต่โดยมากผู้ที่หลอกตัวเองมักไม่รู้ตัวว่ากำลังตัวเองอยู่ แต่เป็นลักษณะว่าคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินกว่าความเป็นจริง หรือ ทำใจยอมรับความจริงที่ประสบพบเจอไม่ได้...ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเห็นใจค่ะ แต่ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นบาปอะไร ตราบเท่าที่ไม่ได้ทำให้ตัวเอง และคนอื่นเดือดร้อนเสียหายนะคะ   อารมณ์ที่น่าสงสารที่สุด คือ การทำตนให้ต่ำลง...อันนี้ก็เห็นด้วยนะคะ เพราะจริงๆ แล้วไม่มีใครสามารถทำให้เราตกต่ำได้ ถ้าเราไม่ดูถูกตัวเอง ต่อให้คนทั้งโลกกล่าวหาว่าเราต้อยต่ำเพียงใด (อาจจะเป็นเพราะมีฐานะทางเศรษฐกิจที่ไม่ได้ร่ำรวย หรือยากเข็ญ) แต่หากเราเป็นคนดี มีน้ำใจ และรู้จักคุณค่าของตนเองแล้ว ก็ไม่มีใครจะทำให้เราตกต่ำได้ ยกเว้นเสียแต่ว่าเราจะคล้อยตามคนเหล่านั้นที่ไม่ได้รู้จักเราดี และเริ่มที่จะดูถูกตัวเอง เพราะเมื่อเรายอมรับแบบนั้น นั่นเท่ากับว่าเราได้กลายเป็นคนต้อยต่ำไปแล้วจริงๆ ส่วนชีวิตที่น่าสรรเสริญที่สุด คือ การเลือกทางแห่งความก้าวหน้า...ข้อนี้เห็นด้วยอีกล่ะค่ะ เพราะตราบใดที่เรารักความก้าวหน้า ย่อมน่าสรรเสริญ แต่เราต้องแยกให้ออกนะคะ ระหว่างความก้าวหน้าทางการงานอาชีพ ความก้าวหน้าด้านครอบครัว และความก้าวหน้าด้านศีลธรรม ควรจะมีความก้าวหน้าทั้ง 3 อย่างนี้ให้ครบถ้วน ใช้ชีวิตให้สมดุล เพราะขาดข้อใดข้อหนึ่งไปแล้วนั้นหมายถึงเรายังไม่มีความก้าวหน้าในชีวิตอย่างแท้จริงค่ะ   การล้มละลายของการดำเนินชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ความท้อแท้ใจ...ข้อนี้คล้ายๆ กับการดูถูกตัวเอง ดังที่กล่าวไปแล้วข้างต้น เพราะเมื่อไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ไม่เชื่อมั่นในตัวเองแล้ว เกิดความท้อแท้หมดหวัง นั่นเท่ากับว่าเราได้ทำร้ายตัวเองไปโดยปริยาย และไม่มีโอกาสที่จะประสบความสำเร็จแม้แต่เพียงนิดเดียวเพราะ เราไม่มีกำลังใจจะทำอะไรแล้วนั่นเอง...ส่วนสมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การมีสุขภาพที่ดี...อันนี้เห็นด้วยอย่างยิ่ง “ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ” ให้มีพร้อมทุกอย่างแต่ร่างกายไม่แข็งแรง ต้องนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา นั่นหมายถึง เราก็ไม่สามารถสร้างสรรค์อะไรได้เลยค่ะ หมั่นรักษาสุขภาพนะคะ   หนี้แห่งการดำเนินชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ หนี้ของความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน...ข้อนี้ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ โดยส่วนตัวคิดว่า ความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันไม่น่าจะเป็นหนี้อะไร แต่เป็นความดีที่เพื่อนมนุษย์ควรพึงกระทำให้กัน ช่วยเหลือกัน จะทำให้โลกใบนี้น่าอยู่ขึ้นอีกเยอะเลย ส่วนการให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การให้อภัย...ข้อนี้ก็เห็นด้วยค่ะ หากเราให้อภัยได้แม้แต่ศัตรูเราเอง นั่นหมายถึง เรื่องติดค้างในใจเราจะได้รับการปลดปล่อยไปจนหมด และในที่สุดเราก็จะเหลือแต่ใจที่สบาย สุดท้ายจิตใจก็สงบ มีแต่ความสุขไม่ต้องคอยหวาดระแวงหรือ หงุดหงิดใจในเรื่องใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ   ความไม่สมบูรณ์ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การไม่รู้จริง...เรื่องนี้ไม่ค่อยแน่ใจว่าการไม่รู้จริง คือ ความไม่สมบูรณ์รึเปล่านะคะ แต่การไม่รู้นั้นสำคัญที่ว่า “เรารู้ตัวไหมว่าเราไม่รู้” ถ้ารู้ตัวว่าไม่รู้ ถือว่าคุณยังจะมีความเจริญก้าวหน้าในชีวิตได้อีกมากมาย เพราะคุณจะหมั่นพัฒนาตัวเองอยู่เรื่อยๆ แต่หากว่าไม่รู้ว่าตัวเองไม่รู้ นั่นคือ ความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงของชีวิตเรานะคะ เพราะเราจะไม่ฟังใคร ไม่ว่าใครจะนำเอาความรู้อะไรถ่ายทอดให้ ก็ไม่สามารถรองรับได้ เพราะคิดว่ารู้แล้ว ดังนั้นจึงไม่สามารถพัฒนาตัวเองได้เลย และยากที่จะประสบความสำเร็จ...ความพอใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การให้ทาน...ข้อนี้คิดว่าไม่น่าจะใช้คำว่าความพอใจ เพราะความพอใจของแต่ละคนไม่เหมือนกันค่ะ แต่การให้นั้นเป็นสิ่งประเสริฐอย่างแน่นอน ถ้าสังคมเรามีแต่การให้และการแบ่งปัน ก็จะเป็นสังคมที่น่าอยู่อย่างมาก   สุดท้ายนี้อยากฝากไว้ง่ายๆ ค่ะ สำหรับหลักการในการดำเนินชีวิตให้มีความสุข...แค่ยึดมั่นใจการดำรงตนเป็นคนที่ดี อ่อนน้อม ถ่อมตน เปิดใจรับฟังคนรอบข้าง รู้จักมองให้เห็นคุณค่าของตัวเอง และคนรอบข้าง และไม่คิดทำให้ใครเดือนร้อน ตรงกันข้ามถ้าสามารถเป็นที่พึ่งให้กับคนรอบข้างได้ก็เยี่ยมเลยค่ะ...ขอให้ทุกท่านมีความสุข ประสบความสำเร็จในชีวิต และเป็นที่รักของทุกๆ คนนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.behappylifecoach.com/category/be-happy/  

หิน กรวด ทราย น้ำ เรื่อง หิน กรวด ทราย น้ำ นี้ต้องบอกตามตรงว่า ได้อ่านมานานมากแล้วค่ะ เป็นเรื่องที่สอนเราในเรื่องการจัดสรร จัดการเวลา หรือที่เราคุ้นเคยกัน คือ Time Management ในแบบที่ง่าย ชัดเจน มากๆค่ะ มาดูกันค่ะว่าเรื่องนี้เป็นอย่างไร   เรื่องก็มีอยู่ว่าผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งได้มีโอกาสไปพูดให้กลุ่มนักเรียนบริหารธุรกิจฟัง วิธีที่ดีที่สุดก็คือ การใช้ตัวอย่าซึ่งผมเชื่อว่าพวกนักเรียนจะไม่ลืมเลย หลังจากที่คุณได้รับรู้คุณก็จะไม่ลืมเช่นกัน   ขณะที่ผู้เชี่ยวชาญยืนต่อหน้านักเรียนกลุ่มใหญ่ เขาพลันพูดว่า “เอาล่ะได้เวลาเกี่ยวกับการทดสอบ” เขานำเอาภาชนะใสรูปร่างแบบอ่างที่แบบปิดฝาได้ขึ้นมาวางบนโต๊ะ แล้วเขาก็เอาหินขนาดใหญ่ค่อยๆ ใส่ลงไปในภาชนะทีละก้อน เมื่อหินเต็มภาชนะและไม่สามารถที่จะเติมหินได้อีกต่อไป   เขาก็ถามนักเรียนว่า “มันเต็มหรือยัง” นักเรียนทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “เต็มแล้วค่ะ/ครับ” เขาก็ถามกลับว่า “จริงหรือครับ”  เขาถามกลับว่า “จริงหรือครับ” แล้วเขาก็นำเอาก้อนกรวดออกมาแล้วค่อยๆ ใส่ลงไปในภาชนะพร้อมๆ กับเขย่าภาชนะ ทำให้ก้อนกรวดเคลื่อนตัวตกลงไปในช่องว่างของหินก้อนโต   เขายิ้มพร้อมกับถามกลุ่มนักเรียนอีกครั้งหนึ่งว่า “เต็มหรือยังครับ” นักเรียนทุกคนเงียบ แต่นักเรียนคนหนึ่งพูดว่า “สงสัยว่ายังไม่เต็มครับ” เขาตอบว่า “ใช่ครับ” พร้อมกันนั้นเขาก็เอามือไปหยิบถุงทรายขึ้นมาจากใต้โต๊ะ แล้วก็เททรายใส่ลงไปในภาชนะ เขาเขย่าให้ทรายวิ่งลงไปในช่องว่างระหว่าง หินก้อนใหญ่และระหว่างก้อนกรวด เขาถามนักเรียนอีกครั้งว่า “มันเต็มรึยัง”   ครั้งนี้ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “ยังไม่เต็มค่ะ/ครับ” เขากล่าว “เยี่ยม ใช่ครับ มันยังไม่เต็ม” แล้วเขาก็หยิบเขาโถน้ำขึ้นมาแล้วก็เทใส่ลงไปในภาชนะจนมันเต็มจนเอ่อ เขามองไปที่นักเรียนทุกคน และถามว่าเขาแสดงอะไรให้พวกนักเรียนดู?   ...มาถึงตรงนี้ อยากให้ผู้อ่านลองเดาดูสิคะ ว่าผู้สอนกำลังสอนเรื่องอะไรอยู่ (อย่าเพิ่งดูด้านล่างนะคะ)...   แล้วก็มีนักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้นพร้อมกันพูดว่า “ถึงแม้ว่าตารางทำงานของคุณจะเต็มแน่นแค่ไหน ถ้าคุณพยายามอย่างหนัก คุณจะสามารถทำงานบางอย่างได้มากขึ้น”   ...ผู้อ่านเดาเหมือนกับนักเรียนคนนี้รึเปล่าคะ...มาดูกันว่าเดาถูกกันไหม...   ผู้เชี่ยวชาญส่ายหน้าพร้อมกับสอนว่า “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมกำลังสอน” ที่ผมสอนพวกเราก็คือ “ถ้าคุณไม่ใส่หินก้อนใหญ่ลงไปก่อน คุณจะไม่มีวันใส่มันลงไปได้เอาซะเลย”   คุณจะเปรียบเทียบหินก้อนใหญ่ได้กับอะไรในชีวิตของคุณ เวลาสำหรับครอบครัว และคนที่คุณรัก ความซื่อสัตย์ จริงใจ การศึกษา หรือ เรื่องเงินๆ ทองๆ เงื่อนไขต่างๆ และการตัดสินใจ สอนหรือ แนะนำผู้อื่นงานที่คุณอยากทำให้สำเร็จลุล่วง มันอาจจะเป็นอะไรก็ได้ แต่ต้องจำไว้ว่า ทำหินก้อนใหญ่ๆ ก่อน ไม่อย่างนั้นคุณก็จะไม่ได้ทำมันเอาซะเลย   มาถึงตอนนี้เราคงต้องมาลองพิจารณาดูค่ะว่า อะไรคือสิ่งสำคัญในชีวิตของเรา จัดสรรมันออกมาเลยค่ะว่า 5 เรื่องสำคัญในชีวิตของเรามีอะไรบ้าง แล้วจัดสรร ให้น้ำหนักกับสิ่งสำคัญก่อน ค่อยๆ เรียงลำดับจากสิ่งสำคัญมาก ไปยังสิ่งที่สำคัญน้อย แล้วจากนั้นค่อยลงมือใส่หินก้อนใหญ่ ตามด้วย กรวด ทราย และ น้ำค่ะ...เราจะได้ใช้เวลาในชีวิตของเราให้มีคุณค่ามากที่สุดกับสิ่งที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตเราค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์:http://home.th.msn.com/garden/garden-directory-E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%94%E0%B8%84%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B8%AA%E0%B8%A7%E0%B8%99-1  

新正如意 新年发财(ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้) “ปีใหม่นี้ คิดหวังสิ่งใดขอให้สมความปรารถนา มีแต่ความสุขมั่งคั่งร่ำรวยตลอดปี” ตรุษจีน หรือปีใหม่จีน เรามีคำอวยพรดีๆที่นิยมพูด หรือส่งข้อความให้แก่กัน มาแนะนำ恭喜发财 กงสี่ฟาไฉ..ขอให้ร่ำรวย 财源广进 ไฉเหยียนกว่างจิ้น…เงินทองไหลมา 招财进宝 เจาไฉ่จิ้นเป่า..เงินทองไหลมา 年年有余 เหนียนเหนียนโหย่วหยวี๋..เหลือกินเหลือใช้ 事事顺利 ซื่อซื่อซุ่นลี่..ทุกเรื่องราบรื่น 玉满堂 จินยวี้หม่านถัง..ร่ำรวยเงินทอง 一本万利 อิ้เปิ่นว่านลี่…กำไรมากมาย 大吉大利 ต้าจี๋ต้าลี่…ค้าขายได้กำไร 年年发财 เหนียนเหนียนฟาไฉ…รำรายตลอดไป 龙马精神 หลงหม่าจินเสิน..สุขภาพแข็งแรง 吉祥如意 จี๋เสียงหยูอี้..สมปรารถนา 好运年年 เห่ายวิ่นเหนียนเหนียน..โชคดีตลอดไป 四季平安 ซื่จี้ผิงอัน..ปลอดภัยตลอดปี 一帆风顺 อี้ฝันฟงซุ่น..ทุกอย่างราบรื่น 万事如意 (ว่านซื่อหรูอี้) … ทุกเรื่องสมปรารถนา 家好运气 (เจียห่าวยวิ่นชี่) …ความโชคดีเข้าบ้าน 事事顺利 ( ซื่อซื่อซุ่นลี่) … ราบรื่นในทุก ๆ เรื่อง 吉祥如意 (จี๋เสียงหรูอี้) … เป็นสิริมงคลสมดังปรารถนา 好运年年 (ห่าวยวิ่นเหนียนเหนียน) …โชคดีตลอดไป 一帆风顺 (อี้ฝานเฟิงซุ่น) … ทุกอย่างราบรื่น 幸福如意 (ซิ่งฝูหรูอี้) … มีความสุขสมปรารถนา ตรุษจีนปีนี้ ทีมงาน StoryWeShare.com ขออวยพรให้เพื่อนๆทุกท่าน มีความสุขสมหวังร่ำรวยตลอดปีม้านี้นะครับ新正如意 新年发财 Credit image from: http://goo.gl/KLhHPd

 ภาพเขียนทิวทัศน์สวยๆจากผลงาน อ.อิศเรศ วงศ์สิงห์ สุดยอดสีอะครีลิคทิวทัศน์ธรรมชาติ น่าสะสม         ภาพเขียนทิวทัศน์  จินตภาพแห่งธรรมชาติ โดย อาจารย์ อิศเรศ วงศ์สิงห์  เป็นภาพเขียนทิวทัศน์ ผ่านจินตนาการ จากการที่ได้เก็บอารมณ์ความรู้สึกของบรรยากาศ ของทิวทัศน์ธรรมชาติจริง มาสร้างสรรค์ขึ้นมาใหม่ เป็นภาพผลงานสีอะครีลิค  ซึ่งเป็นผลงานที่น่าติดตามและน่าสะสมเป็นอย่างมาก  https://www.facebook.com/issared.wongsing https://www.youtube.com/watch?v=Vf9xS_9mamE

10 สุดยอดมหาวิทยาลัยดีที่สุดในเอเชีย 2014   วันนี้เรามาดูกันว่า 10 อันดับมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในเอเชีย update กันปีล่าสุดปี 2014 นี้เลย เป็นผลลการจัดอันดับ “ QS Asia University Rankings 2014 “ โดย Quacquarelli Symonds (QS) ปีนี้บอกเลยว่าผลที่ออกมามีการพลิกผันกันพอสมควร เพราะหากนึกถึงมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของเอเชีย ก็ต้องนึกถึงมหาวิทยาลัยโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น หรือ มหาวิทยาลัยปักกิ่ง ประเทศจีน แต่ปีนี้ทั้งสองมหาวิทยาลัยกลับเสียแชมป์ให้กับ มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ และ สถาบันพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งเกาหลีไปอ...ส่วนด้านของมหาวิทยาลัยโตเกียวตกไปอยู่อันดับ 10 มหาวิทยาลัยปักกิ่งอยู่อันดับที่ 8 ค่ะ....แต่ต้องยอมรัว่ามหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์นั้นเขาคุณภาพคับแก้วจริงๆ ค่ะ ส่วนรายละเอียดเรามีข้อมูลจากเว็บไซต์ MThai มาให้อ่านกันค่ะ     มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ (National University of Singapore) สิงคโปร์   1. มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ (National University of Singapore) สิงคโปร์ เป็นมหาวิทยาลัยดีที่สุดของประเทศสิงคโปร์ หลายคนจึงชอบเรียนที่นี่มาก ในมหาวิทยาลัยมีเทคโนโลยีทันสมัยมากมากมี internet ฟรีนักศึกษาใช้ที่ใหนก็ได้สะดวกมาก มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ มีนักเรียนต่างชาติมาเรียนเยอะ เช่นมาจากมาเลเซีย เวียดนาม อเมริกา ญี่ปุ่น เป็นต้น แล้วนักเรียนต่างชาติเพิ่งมาถึงมหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ก็จะห่วงมากเพราะไม่รู้ต้องทำอะไรแล้วทำที่ไหน แต่ถ้ามีคนช่วยและแนะนำให้นักเรียนใหม่ จะสะดวกแล้วก็จะชอบเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ เป็นมหาวิทยาลัยระดับชาติ ที่มีหลายวิทยาเขต พร้อมไปด้วยความมั่นคงทางการศึกษาและการวิจัยที่แตกต่าง มีการเรียนการสอนที่ครอบคลุมหลายสาขาวิชาอย่างกว้างขวางตั้งแต่สถาปัตยกรรมศาสตร์ แพทยศาสตร์ ไปจนถึงดนตรีนักศึกษาในมหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ประกอบไปด้วยนักศึกษาจากหลายเชื้อชาติ กว่า 32,000 คนจาก 88 ประเทศกระจายอยู่ตามวิทยาเขตต่างๆกัน มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ (National University of Singapore) สิงคโปร์ มหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์มีการแบ่งระบบการศึกษาออกเป็นระบบเทอม หรือภาคการศึกษา โดยแบ่งเป็นกลุ่มย่อยๆซึ่งนำรูปแบบมาจากระบบของประเทศอังกฤษ เช่น การสอนในกลุ่มเล็ก (หรือกวดวิชา) และมาจากประเทศสหรัฐอเมริกา (แบบเครดิท) นักศึกษาจะสามารถเลือกวิชาเรียนได้ในช่วงสองเทอมแรก นอกจากนี้ยังมีโปรแกรม 2 ปริญญาอีกด้วยดังนี้ สาขาศิลปศาสตร์และสังคมศาสตร์ และสาขาวิศวกรรมศาสตร์ สาขาศิลปศาสตร์และสังคมศาสตร์ และสาขานิติศาสตร์ สาขาธุรกิจ และสาขาวิศวกรรมศาสตร์ สาขาธุรกิจ และสาขานิติศาสตร์ คณะต่างๆ ศิลปศาสตร์และสังคมศาสตร์ ธุรกิจ คอมพิวเตอร์ ทันตแพทยศาสตร์ การออกแบบและสิ่งแวดล้อม วิศวกรรมศาสตร์ นิติศาสตร์ วิทยาศาสตร์ แพทยศาสตร์ ดนตรี นักเรียนเอเชียจำนวนมากแห่ไปยังประเทศสิงคโปร์ เพื่อที่จะใช้ประโยชน์จากการศึกษาที่มีคุณภาพ (ค่อนข้างราคาถูกและมีคุณภาพสูง) โดยที่ Singapore National University เป็นมหาวิทยาลัยผู้นำอันดับที่ 30 ของโลก และมีค่าเล่าเรียนสำหรับนักศึกษาต่างชาติอยู่ที่ 4,000 ดอลล่าร์ต่อปีเท่านั้น (ประมาณ 120,000 บาท) Korea Advanced Institute of Science & Technology 2. สถาบันพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งเกาหลี (Korea Advanced Institute of Science & Technology) เกาหลีใต้ สถาบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีชั้นสูงเกาหลี มีชื่อย่อว่า KAIST ก่อตั้งเมื่อปี 1981 ในเมืองแทจอน เกิดจาการรวมสถาบันวิทยาศาสตร์เกาหลี KAISและสถาบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเกาหลี Korea Institute of Science and Technology เข้าด้วยกัน ซึ่งน่าสนใจตรงที่ดูแลโดยกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ต่างกับมหาวิทยาลัยอื่นๆที่ขึ้นกับกระทรวงศึกษาธิการ เนื่องจากเน้นทางด้านเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์ สถาบัน KAIST จึงผลิตนักวิทยาศาสตร์และวิศวกรที่มีความสามารถ เพื่อทำงานวิจัยและทำงานพัฒนาประเทศได้เป็นจำนวนมาก รวมถึงเป็นแบบอย่างงานวิจัยให้สถาบันอื่นๆอีกด้วย ถึงแม้สถาบันแห่งนี้จะไม่ได้อันดับดีที่สุดในเกาหลีใต้ แต่ได้รับการยอมรับว่า เป็นสถาบันเฉพาะทางด้านเทคโนโลยีที่ดีที่สุดในประเทศ และเป็นที่ใฝ่ฝันของนักเรียนมัธยมสายวิทยาศาสตร์อยู่เสมอ ในแต่ละปีก็มีเด็กเก่งๆเข้าไปเรียนเพียบ จัดอันดับ 10 สุดยอดมหาวิทยาลัยดีที่สุดในเอเชีย 2014 : University of Hong Kong 3. มหาวิทยาลัยฮ่องกง (University of Hong Kong) ฮ่องกง เป็นมหาวิทยาลัยที่เก่าแก่ที่สุด และมีชื่อเสียงอันดับหนึ่งในเกาะฮ่องกง เปิดสอนตั้งแต่ปี ค.ศ. 1911 เดิมเคยเป็นโรงเรียนการแพทย์ฮ่องกง (Hong Kong College of Medicine for Chinese) คณะแรกที่เปิดสอนคือ แพทยศาสตร์ ความเข้มแข็งด้านวิชาการและการวิจัยมี ชื่อเสียงอันดับต้นๆของภูมิภาคเอเชีย-แปซิฟิก ศิษย์เก่าที่มีชื่อเสียงโด่งดังและเป็นที่รู้จักกันดีคือ ดร.ซุนยัดเซ็น ประธานาธิบดี คนแรกของจีน การศึกษาแบ่งเป็น 10 คณะ โดดเด่นในด้านการเรียนการสอนและการวิจัยสาขามนุษย ศาสตร์ กฎหมาย การเมือง วิท ยาศาสตร์ชีวภาพ และการแพทย์ ปีก่อนมหาวิทยาลัยปฏิรูปการศึกษาโดยปรับปรุงหลักสูตรการเรียนการสอนขนานใหญ่ตามนโยบายการศึกษาของภาครัฐ โดยใช้หลักสูตรปริญญาตรี 4 ปี เรียนทั้งหมด 240 หน่วยกิต (ระบบการศึกษาแบบ เก่าของฮ่องกงจะเรียนชั้นมัธยมศึกษา 7 ปี และมหาวิทยาลัย 3 ปี) ที่น่าสนใจคือ หลักสูตร MBA มีชื่อเสียงเป็นอันดับหนึ่งในเอเชียจากผลการจัดอันดับของนิตยสาร the Economist ปี 2013 ซึ่งครองอันดับหนึ่งต่อเนื่อง 4 ปีแล้ว ปัจจุบันหลัก สูตรนี้เป็นที่ยอมรับในระดับโลก โดยปีนี้ขยับมาอยู่อันดับ 24 ของโลก เปิดรับสมัครตั้งแต่วันที่ 21 สิงหาคม-15 พฤศจิกายนของทุกปี เกณฑ์การรับสมัคร จบชั้นมัธยมฯปลาย มีผลการเรียนดี จบระดับ GCE A Level Standars หรือจบปีแรกของการเรียนระดับปริญญาตรีแล้ว มีผลการเรียนภาษาอังกฤษอย่าง ต่ำเกรด C ของ GCE O-Level/ GCSE หรือ TOEFL 550/213/80 หรือ IELTS 6.5 ขึ้นไป อ่านรายละเอียดได้ที่ www.hku.hk มหาวิทยาลัยแห่งชาติกรุงโซล (Seoul National University) 4. มหาวิทยาลัยแห่งชาติกรุงโซล (Seoul National University) เกาหลีใต้ มหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล ก่อตั้งเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 1946 ถือว่าติด 1 ใน 10 ของมหาวิทยาลัยชั้นนำในเอเชีย จากผลสำรวจของจากนิตยสารเอเชียวีค ประจำปี 1999 โดยคุณภาพของมหาวิทยาลัยตรงตามมาตรฐานและหลักวิชาการ เพราะไม่ว่าจะเป็น อุปกรณ์การเรียนการสอน, อาจารย์, บรรยากาศ, เงินทุนวิจัย เป็นต้น ดังนั้นมหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล จึงถือว่าเป็นมหาวิทยาลัยของรัฐบาลเพียงแห่งเดียวในกรุงโซล จึงทำให้มีการสอบแข่งขันเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติโซลกันอย่างเข้มงวด แต่อย่างไรก็ตามที่เกาหลีนอกจากมหาวิทยาลัยแห่งชาติโซลแล้วยังมีมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังหลายแห่งที่มีชื่อเสียง ซึ่งก็มีนักเรียนแย่งกันสอบแข่งขันเพื่อที่เข้าเรียนก็เยอะเหมือนกัน มหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล ตั้งอยู่แถวเขตพุงชอนดง ในกรุงโซล พื้นที่ด้านในกว้างขวาง แถมมีรถบัสของมหาวิทยาลัยและรถเมล์โดยสารทั่วไปวิ่งเข้าออก และวิ่งผ่านไปตามแต่ละคณะ อีกอย่างที่ตั้งของมหาวิทยาลัยเองก็อยู่ติดกับเทือกเขาควานัก ทำให้ตัวอาคารตั้งอยู่ที่สูง จึงทำให้ 1 วันไม่สามารถเดินให้ทั่วมหาวิทยาลัยได้ เพราะพื้นที่ทั้งกว้าง ทั้งลาดชัน แต่จริงๆแล้วสภาพที่ตั้งของเกาหลีเองจะเป็นเนินสูงอยู่แล้ว เพราะพื้นที่โดยส่วนใหญ่ของเกาหลีจะประกอบไปด้วยภูเขาเกินครึ่งหนึ่งของประเทศก็ว่าได้ ภายในมหาวิทยาลัยนอกจากมีคณะต่างๆแล้ว ยังมีห้องสมุดซึ่งถือว่าเป็นที่สุดฮิตของบรรดานักศึกษาที่จะเข้าไปนั่งอ่านหนังสือหรือไม่ก็ติวหนังสือกันที่นี่ โดยไม่เว้นแม้แต่วันหยุดก็ตาม มหาวิทยาลัยโซลในระดับปริญญาตรี 1 ปี จะเรียน 2 เทอม แต่สำหรับผู้ที่สนใจจะเรียนภาษาเกาหลี ในมหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล จะมีสถาบันสอนภาษาเกาหลีสำหรับนักเรียนต่างชาติอยู่ด้วย เรียกว่า “ออนอ คโย ยูกวอน” โดย 1 ปี จะแบ่งเป็น 4 เทอม หรือเรียกว่า 4 ฤดู โดยก่อนเปิดเรียนทางสถาบันจะมีจัดให้สอบวัดระดับชั้น ซึ่งแบ่งออกเป็น 7 ระดับ ระดับเบื้องต้นจะเริ่มตั้งแต่ระดับ1 ไล่ลงไปจนถึงระดับสูงสุดคือระดับ 6 และระดับ 7 ซึ่งจะเรียกหลักสูตรที่ว่านี้ว่า “ยอนกู” หรือ “หลักสูตรวิจัย” นั้นเอง ซึ่งเทียบไปแล้วก็เท่ากับปริญญาตรี และเป็นพื้นฐานให้สำหรับคนที่คิดจะเข้าเรียนต่อปริญญาโทต่อไปในอนาคต มหาวิทยาลัยแห่งชาติกรุงโซล (Seoul National University) หลังจากการสอบวัดระดับเรียบร้อยแล้ว ก็จะได้เข้าเรียนตามที่ติดประกาศไว้ ซึ่งใน 1 ห้องจะมีนักเรียนไม่เกิน 15 คน แต่ละห้องจะมีอาจารย์ผลัดเปลี่ยนกันมาสอน ประมาณ 2-3 คน เพื่อฝึกให้ชินกับสำเนียงและภาษาเกาหลี ของอาจารย์แต่ละคน เนื้อหาที่เรียนก็จะมีทั้ง ฟัง พูด อ่าน เขียน ในแต่ละเนื้อหาที่เรียนก็จะมีกิจกรรมสอดแทรกระหว่างเรียนอยู่เรื่อยๆ เพื่อให้สนุกสนาน ส่วนเวลาเข้าเรียนก็เริ่มตั้งแต่เวลา 9.00-13.00 น. เรียนกันตั้งแต่วันจันทร์-ศุกร์ ส่วนช่วงบ่ายใครไม่อยากว่าง ก็มีวิชาเสริมให้ได้เรียนกันต่อ ไม่ว่าจะเป็นการเรียนเขียนตัวจีน ซึ่งเรียกว่า “ฮันจา” เป็นการเรียนเขียนตัวจีนด้วยพู่กัน เรียนการออกเสียงภาษาเกาหลีที่เป็นตัว “ฮันจา” ให้ถูกต้อ บางคนไม่อยากเรียนก็จะใช้เวลาช่วงบ่ายไปทำงานพิเศษก็ไม่ว่ากัน หรือใครอยากออกกำลังกายก็ไปสมัครเรียนเทควันโด ใครอยากมีเพื่อนคนเกาหลีก็อาจจะติดป้ายประกาศตามบอร์ดหาเพื่อนเพื่อมาแลกเปลี่ยนภาษากัน ก็สามารถทำได้ เพราะนักศึกษาเกาหลีที่สนใจอยากจะรู้ภาษาไทยก็มีอยู่ไม่น้อย หรืออาจจะแลกเปลี่ยนภาษากันเป็นภาษาอังกฤษก็ได้ ส่วนใหญ่นักเรียนต่างชาติที่มาเรียนภาษาเกาหลีก็จะเป็น คนญี่ปุ่น, จีน และคนยุโรปก็มี นอกจากการเรียนในห้องเรียนแล้ว ในแต่ละเทอมของที่นี่ยังจัดให้มีการไปทัศนศึกษาหรือพูดกันง่ายๆให้เข้าใจก็คือ พาไปเที่ยวเปิดหูเปิดตา เรียนรู้นอกสถานที่กัน ซึ่งจะแบ่งเป็นแต่ละระดับชั้นไป Hong Kong University of Science and Technology 5. มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีฮ่องกง (Hong Kong University of Science and Technology) ฮ่องกง หรือเรียกสั้นๆว่า HKUSTเป็นมหาวิทยาลัยที่เพิ่งจะเปิดได้ไม่นานนี้เมื่อปี ค.ศ. 1991 ตั้งอยู่ที่อ่าว Clear Water เมืองเกาลูน เขตบริหารพิเศษฮ่องกง สาธารณรัฐประชาชนจีน เป็นมหาวิทยาลัยที่ก่อตั้งเพื่อรองรับการศึกษาและการวิจัยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับปริญญาโท HKUST ถือได้ว่าเป็นสถาบันแนวหน้าของเอเชีย โดยปัจจุบันอยู่ที่อันดับ 40 ของโลก สาขาวิศวกรรมของมหาวิทยาลัยอยู่ที่อันดับ 22 ของโลก และสาขาสังคมศาสตร์ถือเป็นที่ 1 ในเอเชีย สำหรับมหาวิทยาลัยที่เพิ่งจะเปิดได้ไม่นานอย่าง HKUST มีระบบการเรียนการสอนที่แบ่งออกเป็น 5 วิทยาลัย ได้แก่ Science Engineering Business and Management Humanities and Social Science the Fok Ying Tung Graduate School ซึ่งตั้งอยู่ที่เซินเจิ้น ค่าใช้จ่ายในการเรียน สำหรับปริญญาตรีจะอยู่ที่ไม่เกิน 10,000 ดอลล่าร์ หรือประมาณ 3แสนบาทต่อปีเท่านั้น ส่วนปริญญาโทขึ้นไป ประมาณ 5,000 ดอลล่าร์หรือแสนห้าต่อปี มหาวิทยาลัยจีนแห่งฮ่องกง (The Chinese University of Hong Kong) 6. มหาวิทยาลัยจีนแห่งฮ่องกง (The Chinese University of Hong Kong) ฮ่องกง The Chinese University of Hong Kong หรือ “CUHK” ตั้งอยู่ในเขต Shatin มีนักศึกษาประมาณ 20,000 คน และมีราว 3,800 คนที่เป็นนักศึกษาต่างชาติ จาก 45 ประเทศนอกเกาะฮ่องกง CUHK เป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำด้านการวิจัย ที่มีโปรแกรมการศึกษาทั้งระดับปริญญาตรีและปริญญาโทให้เลือกเรียนกว่า 300 โปรแกรมการศึกษา ซึ่งออกแบบมาให้มีความยืดหยุ่นสูงเพื่อส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ให้แก่นักเรียน ควบคู่ไปกับการเรียนรู้วิชาการเฉพาะทางในแต่ละด้าน และนอกจากนี้ยังมีบุคลากรของมหาวิทยาลัยที่เคยได้รับรางวัลโนเบลอีกด้วย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีหนานหยาง (Nanyang Technological University) 7. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีหนานหยาง (Nanyang Technological University) สิงคโปร์ Nanyang Technological University (NTU) หรือมหาวิทยาลัยเทคโนหนานหยาง เป็นมหาวิทยาลัยที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับสองของประเทศสิงคโปร์ มีนักศึกษาทั้งหมด 33,500 คน เป็นวิทยาลัยทางด้านวิศวกรรมศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก NTU มหาวิทยาลัยที่มุ่งมั่นที่จะเป็นผู้นำทางด้านการเรียนการสอนในสิงคโปร์ ปัจจุบันเป็นมหาวิทยาลัยระดับโลก NTU ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1981 ตั้งอยู่ที่ถนนหนานหยางเส้นที่50 ประเทศสิงคโปร์ เป็นมหาวิทยาลัยที่เน้นการสอนและการวิจัยด้านวิศวกรรมและเทคโนโลยี ต่อมา NTU ได้ร่วมกับวิทยาลัยครู หรือ สถาบันการศึกษาแห่งชาติ (National Institute Education – (NIE) เพิ่มหลักสูตรการเรียนการสอนในสาขาการบัญชี บริหารธุรกิจและสื่อสารมวลชน โดยการเรียนการสอนแบ่งออกเป็นวิทยาลัยได้ ดังนี้ College of Engineering College of Science Nanyang Business School College of Humanities, Arts, and Social Sciences ซึ่งภายใน 4 วิทยาลัยนี้ยังแบ่งออกเป็นแผนกอีกหลายๆแผนกด้วยกัน นอกจากนี้ยังมีศูนย์การศึกษา และสถาบันการศึกษาอีกมากมายภายในมหาวิทยาลัย รวมถึงโรงเรียนที่เปิดใหม่ 3 โรงเรียน ประกอบด้วย Art Design and Media Humanities and Social Sciences Physical and Mathematical Sciences ที่เพิ่งเปิดทำการสอนในปี ค.ศ. 2005 สำหรับค่าเล่าเรียนของที่นี่ ระดับปริญญาตรีจะอยู่ที่ประมาณ 12,000-14,000 ดอลล่าร์ หรือประมาณ 4 แสนบาทต่อปี ส่วนปริญญาโทขึ้นไปจะถูกลงมากว่าครึ่งครับ คือประมาณ 6,000 ดอลล่าร์ หรือประมาณ 1.8แสนบาทต่อปี มหาวิทยาลัยปักกิ่ง (Peking University) 8. มหาวิทยาลัยปักกิ่ง (Peking University) จีน มหาวิทยาลัยปักกิ่งเป็นมหาวิทยาลัยรวมของรัฐที่มีชื่อดังในทั่วประเทศจีน เนื่องจากการ เรียนการสอนและการวิจัยศึกษาทางวิชามนุษยศาสตร์และวิทยาศาสตร์มีระดับสูง มหาวิทยาลัยปักกิ่งสถาปนาขึ้นเมื่อปี 1898 เป็นมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่มีประวัติยาว นานที่สุดในจีน หลังจากได้รับการพัฒนาเป็นเวลา 100 ปี ปัจจุบัน มหาวิทยาลัยปักกิ่งมีแผนก มนุษยศาสตร์ แผนกวิทยาศาสตร์สังคม แผนกวิทยาศาสตร์ แผนกวิชาสารสนเทศและ วิศวกรรมศาสตร์และแผนกแพทย์ศาสตร์ มี 42 คณะและ 216 สถาบันตลอดจน โรงพยาบาลในสังกัด 18 แห่ง วิชาภาษาจีน ภาษาฝ่ายตะวันตก ประวัติศาสตร์ ฟิสิคศาสตร์ และวิชาชีววิทยาของมหาวิทยาลัยปักกิ่งมีชื่อดังมากในจีน ปัจจุบัน มหาวิทยาลัยปักกิ่งมีนักศึกษาทำปริญญาตรีและอนุปริญญารวม 15000 คน นักศึกษาทำปริญญาโทและปริญญาเอก 12000 คน ทั้งยังมีนักศึกษาชาวต่าง ชาติอีกจำนวนมาก หอสมุดของมหาวิทยาลัยปักกิ่งเป็นหอสมุดที่ใหญ่ที่สุดใน มหาวิทยาลัยต่าง ๆ ของเอเซีย เก็บสะสมหนังสือไว้ 6 ล้าน 2 แสน 9 หมื่นเล่ม เว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยปักกิ่ง Pohang University of Science And Technology 9. มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีโพฮัง (Pohang University of Science And Technology) เกาหลีใต้ หรือ POSTECH เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังในเมืองโปฮัง ก่อตั้งเมื่อปี ค.ศ.1986 การศึกษาของที่นี่มีจุดเด่นในด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ในปี ค.ศ.1998 นิตยสาร Asiaweek ยกย่องให้เป็นสุดยอดมหาวิทยาลัยด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยียอดเยี่ยมที่สุดในเอเชีย นอกจากนี้ยังมีการเรียนการสอนในสาขาคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ เคมี วิทยาศาสตร์สิ่งมีชีวิต วัสดุศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์อุตสาหกรรมและการจัดการ วิทยาการคอมพิวเตอร์ มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมีเป้าหมายสำคัญคือ การก้าวเข้าเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำในเอเชีย จึงมุ่งมั่นพัฒนาสถานศึกษาให้น่าอยู่น่าเรียน พรั่งพร้อมด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกและความทันสมัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพัฒนาหลักสูตรที่ใช้ภาษาอังกฤษในการเรียนการสอนมากยิ่งขึ้น มหาวิทยาลัยนี้ใช้งบประมาณส่วนใหญ่ไปในด้านการวิจัย มีความร่วมมือกับบริษัทธุรกิจชั้นนำของโลกหลายรายเป็นสิ่งดึงดูดใจให้นักเรียนระดับหัวกะทิของเกาหลีใต้และนักศึกษาจากต่างประเทศเข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยนี้ The University of Tokyo 10. มหาวิทยาลัยโตเกียว (The University of Tokyo) ญี่ปุ่น มหาวิทยาลัยโตเกียว เป็นมหาวิทยาลัยในประเทศญี่ปุ่นในลักษณะของมหาวิทยาลัยวิจัย ตั้งอยู่ที่เมืองโตเกียว มีพื้นที่แยกออกเป็น 5 วิทยาเขต ใน ฮงโง โคมะบะ คะชิวะ ชิโระงะเนะ และ นะกะโนะ และได้ชื่อว่าเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำที่มีเกียรติมากที่สุดในญี่ปุ่น และยังจัดเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลก มหาวิทยาลัยโตเกียวประกอบด้วย 10 คณะซึ่งมีนักศึกษารวมทั้งสิ้นประมาณ 30,000 คน ในจำนวนนี้มีนักศึกษาต่างชาติประมาณ 2,100 คนเป็นนักศึกษาไทยประมาณ 150 คน (ซึ่งเป็นสัดส่วนสูงทีสุดในบรรดามหาวิทยาลัยในญี่ปุ่น) ปัจจุบันมีหลักสูตรครอบคลุมสาขาวิทยาการเกือบทั้งหมด แต่ที่มีชื่อเสียงมากเป็นพิเศษคือ กฎหมาย รัฐศาสตร์ วรรณกรรม เศรษฐศาสตร์ แพทยศาสตร์และ วิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยแห่งนี้ผลิตนักการเมืองและข้าราชการระดับสูงของญี่ปุ่นจำนวนมาก นับแต่อดีตจนปัจจุบันแม้ว่าสัดส่วนจะลดลงก็ตาม อัตราส่วนของรัฐมนตรีที่เป็นศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยโตเกียวยังคงสูงที่สุดในประเทศญี่ปุ่น มหาวิทยาลัยโตเกียวมีการเรียนการสอนที่เป็นที่ยอมรับว่า เป็นหนึ่งในสถาบันการศึกษาชั้นสูงในหลากหลายสาขาวิชา และมีอัตราการแข่งขันในการเข้าศึกษาสูงที่สุดในประเทศญี่ปุ่น   เป็นอย่างไรกันบ้างคะกับ 10 อันดับมหาวิททยาลัยสุดยอดแห่งเอเชีย ถ้าท่านใดกำลังสนใจไปเรียนต่อต่างประเทศ และยังไม่รู้ว่าไปเรียนประเทศไหนดี นอกจากประเทศอังกฤษ และโซนยุโรป อเมริกา ออสเตรเลีย เอเชียเราก็มีมหาวิทยาลัยที่น่าสนใจและมีคุณภาพไม่แพ้ใครเลยนะคะ ใกล้บ้านเราบินแป๊บเดียวก็ถึงกันแล้วแบบนี้ สบายใจ สบายกระเป๋ากว่ากันเยอะเลยค่ะ ขอบคุณเว๊บไซต์ http://teen.mthai.com/education/74535.html http://www.nus.edu.sg/ http://www.topuniversities.com/university-rankings/asian-university-rankings/2014#sorting=rank+region=+country=+faculty=+stars=false+search=

การหาความสุขแบบง่ายๆ แต่ได้ผล  ตอนที่ 2  มาต่อกันนะคะกับความสุขแบบง่ายๆ แต่ได้ผล ตอนที่ 2 เรามาดูกันค่ะว่ามีสิ่งง่ายๆ อะไรที่ทำแล้วจะมีความสุขกันอีกค่ะ   8. ฝึกให้ตัวเองเสียสละ และยอมเสียเปรียบ            เรื่องนี้ส่วนตัวนะคะเห็นด้วยมากๆ เพราะคนในปัจจุบันใช้ชีวิตแบบปกป้องตัวเองเป็นหลัก ใครก็ตามที่ยอมเสียเปรียบ จะถูกมองว่าเป็นคนโง่ และอ่อนแอ แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่อย่างนั้นเสมอไปหรอกค่ะ เพราะหากเรามองให้ดีแล้วการที่คนเราต้องแก่งแย่ง ชิงดี เอาชนะ ได้เปรียบอยู่เสมอนั้น มีชีวิตอยู่บนความเครียดตลอดเวลา ซึ่งแน่นอนว่าในที่สุดก็จะส่งผลต่อความสุขในชีวิต และสุขภาพก็ย่ำแย่เพราะความเครียด และกดดัน...แต่หากเราลองทำตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนเราว่าให้รู้จัก “การให้” หรือ “ยิ่งให้ ยิ่งได้” แล้ว เราจะปลดล๊อคความเครียดแห่งชีวิตได้อีกเยอะเลยค่ะ...เพราะใจของผู้ให้ หรือ ผู้เสียสละ มักจะยิ่งใหญ่ สูงส่ง และ นำมาซึ่งความสุขแก่ผู้นั้นเสมอ...ลองดูสิคะ ถ้าเรากำลังหมายตาอะไรอยู่ และแย่งมาให้ได้ เช่น การไปทานอาหารที่ร้านซึ่งมีคนรอเข้าร้านมากมาย หากร้านนั้นมีการจัดการไม่ดี ลูกค้าต้องแย่งกันเข้าร้าน และเราเป็นหนึ่งในนั้นด้วย ความเครียดก็จะเริ่มบังเกิดขึ้นว่า เราต้องรีบ เราต้องรอหน้าร้าน เผื่อเขาเรียก ถ้ามีคนมาแซงหน้า เราก็จะโมโห และอาจจะเกิดการทะเลาะกันขึ้นมาได้ แต่ถ้าเราเสียสละไปทานร้านอื่น เราก็จะไม่มีความเครียดได้ทานอาหารทันที และมีความสุข...แต่กรณีที่เราต้องแข่งขันเพื่อพัฒนาตนเอง และเพื่อความก้าวหน้าในชีวิต เราก็ต้องทำอย่างเต็มที่นะคะ...แต่สุดท้ายถ้าเรายังแพ้คนอื่นเขาก็ต้องรู้จักยินดีกับผู้ที่ชนะ และกลับมาฝึกฝนตัวเองให้เก่งยิ่งๆ ขึ้นไปค่ะ   9. ฝึกตัวเองให้เป็นแสงสว่างในที่มืด หมายความว่า ตรงไหนที่มันมืด เราควรไปเป็นดวงไฟส่องทางให้เขา ตรงไหนที่ไม่มีคนช่วย เราควรไปทำ           สำหรับข้อนี้หากสังคมไหนมีคนอย่างนี้อยู่มากๆ สังคมนั้นจะมีแต่ความสุขค่ะ เพราะเป็นสังคมของผู้ที่มีจิตใจชอบช่วยเหลือคนอื่น ทำประโยชน์ให้กับผู้คน และ ไม่ได้หวังเอาแต่ประโยชน์เข้าตัวเอง   10. ฝึกให้ตัวเองไม่ไหลไปตามอำนาจวัตถุนิยม          คือ เราต้องรู้จักยับยั้งช่างใจ และมีปัญญาในการมองเห็นว่า อะไรคือสิ่งจำเป็น อะไรคือสิ่งที่เราถูกโฆษณาหลอก ให้เป็นตัวของตัวเองรู้ตัวว่าเราต้องการอะไร ไม่ต้องการอะไร ไม่หลงไปตามกระแสแฟชั่น ที่มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งสร้างขึ้นเพื่อผลประโยชน์ของตน และเราก็เป็นเหยื่อที่ต้องคอยวิ่งตามกระแสเหล่านั้น และเสียเงินมากมายเพื่อสิ่งที่ไร้ประโยชน์ นอกจากนี้กระแสเรื่อง social network ก็ทำให้เราไม่เคยพอกับ smart phone ทั้งที่เครื่องที่เรามีก็ใช้ได้ดีอยู่แล้ว แต่ก็ต้องซื้อใหม่เรื่อยๆ เพราะกลัวไม่ทันยุคสมัย...เอาว่าข้อนี้ฝึกกันง่ายๆ ถ้าเรารู้สึกว่าเรากำลังซื้ออะไรก็ตามที่ไม่ได้เกิดจากความจำเป็นจริงๆของเรา แต่เกิดเพราะกระแสที่ว่า “ใครๆ ก็มี” อย่างนี้เรากำลังตกเป็นเหยื่อของแฟชั่น และกำลังเป็นผู้ที่หลงไปกับ “อำนนาจวัตถุนิยม” แล้วค่ะ...มาเปลี่ยนใหม่ให้เราเป็นผู้ที่หันมามองเรื่องของ “จิตใจ และความดีงาม” ของคนดีกว่านะคะ เพราะสิ่งนี้เป็นของจริง ไม่ใช่ “เปลือก” ที่คนเราปรุงแต่งขึ้นมาค่ะ   11. ฝึกให้ตัวเองยอมรับความจริงง่ายๆ           หมายถึง เมื่อเราทำอะไรผิดไป ก็ให้ยอมรับความจริงว่าเราทำผิด อย่ากลัวการเสียหน้า เพราะการยิ่งแก้ตัวเป็นอะไรที่น่าอายมากกว่า ให้ยอมรับผิดไปเลย และกล่าวขอโทษไปตรงๆ ยิ้มรับว่าเราก็มีพลาดไปบ้าง แค่นี้เองค่ะ เราจะรู้สึกภูมิใจที่เรามีความกล้า ความสบายใจที่ไม่ต้องพยายามกลบเลื่อนความผิดตัวเอง และได้การยอมรับจากผู้คนรอบข้างอีกด้วย...แต่อะไรที่ทำผิดไปแล้วเราก็ต้องพยายามปรับปรุงตัวเอง และที่สำคัญที่สุด “ให้คิดก่อนทำ” คิดให้ดี ให้รอบคอบ ว่าทำแล้วจะมีผลเสียอะไร หรือทำให้ใครเดือนร้อนหรือไม่ ถ้ามีอย่าทำ “อย่าตามใจกิเลส” เพราะในที่สุดแล้วเราจะเป็นผู้ที่เสียใจที่สุด และแม้เราจะยอมรับความผิดนั้น แต่ผลเสียที่เกิดขึ้นก็ไม่คุ้มกับการที่เราทำไปโดยไม่คิดให้รอบคอบอยู่ดีค่ะ 12. ฝึกให้ตัวเองรู้จักเลือกคนต้นแบบที่ถูกต้องตรงธรรม        เราทุกคนล้วนเกิดมาตามหลังใครอีกหลายคนเสมอ ผู้คนที่เกิดมาก่อนเรานั้นเราสามารถเรียนรู้ชีวิตของพวกเขาได้ หากเราเห็นใครที่มีชีวิตที่น่ายกย่อง เราก็สามารถนำเขาเหล่านั้นมาเป็นต้นแบบ ให้กับการดำเนินชีวิตของเราได้เช่นกัน แต่เราควรจะมีหลักในการเลือกต้นแบบกันสักนิด คือ สิ่งที่เราควรจะดูนั้น อย่าเลือกที่เขาร่ำรวย เงินทองเพียงอย่างเดียว เพราะบางคนอาจร่ำรวยจากธุรกิจที่ผิดศีลธรรม และร่ำรวยบนความหายนะของผู้อื่น ให้เรามองที่คุณธรรมความดีของเขา ความเสียสละ และประโยชน์ที่เขาได้กระทำไว้ให้กับสังคม เพราะการทำความดี ความเสียสละ เป็นสิ่งที่ทำได้ยากกว่าทำเพื่อตัวเอง เนื่องจากต้องเอาชนะใจตัวเอง ซึ่งมีธรรมชาตินึกถึงประโยชน์ส่วนตนก่อนเสมอ...และสิ่งที่เราต้องยอมรับคือ บุคคลเหล่านั้น อาจจะไม่ได้มีแง่มุมชีวิตที่สวยงามไปทุกด้าน ขอให้เรารู้จักแยกแยะ และเลือกที่จะเอาแบบอย่างแต่ในสิ่งที่ดีงามของเขาเหล่านั้น...แล้วในที่สุดเราจะเป็นศูนย์รวมของคุณธรรม ความดีงามมากมายค่ะ   13. ฝึกให้ตนเองเป็นคนไม่ทะเลาะกับคนใกล้ชิด            ข้อนี้ส่วนตัวเชื่อว่าใครหลายคนคงจะเข้าใจดีนะคะ เพราะมีมากมายค่ะที่คนเรามักให้ความสำคัญ และมีมารยาทกับคนที่ไม่สนิท แต่กับคนที่ใกล้ตัว ใกล้ชิด เรากลับไม่มีความเกรงใจหลงเหลืออยู่เลยทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว คนใกล้ตัวเรานี่แหละที่ควรจะเป็นคนที่เราใส่ใจ และเกรงใจ มีมารยาทมากที่สุด เพราะหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเรา ก็คนใกล้ตัวไม่ว่าจะ พ่อ แม่ พี่ น้อง คู่ชีวิต ฯลฯ ที่จะเข้ามาให้ความช่วยเหลือเราอย่างเต็มที่ เต็มใจ เพราะเขาเหล่านั้น “รักคุณ” ดังนั้นขอให้เราคิดใหม่นะคะให้มีมารยาทกับผู้คนในสังคม และให้ความรัก ความเกรงใจกับคนใกล้ตัวให้มากที่สุด...หากทำแบบนี้ได้ บ้านที่เราต้องกลับมาอาศัย พักผ่อน หลับนอน ก็ไม่ต่างกับ “สวรรค์” ทีเดียว เพราะกลับมาทีไรก็มีแต่ความสุขค่ะ   14. ฝึกตัวเองให้เข้าใจคำสอนของศาสนา             ข้อนี้หมายถึง ศาสนาทุกศาสนาล้วนสอนให้เป็นคนดี ไม่เบียดเบียน ไม่ทำร้าย สอนให้รักกัน ดังนั้นให้ลองหันไปศึกษาคำสอนเหล่านี้ให้เข้าใจอย่างแท้จริง หากเป็นชาวพุทธก็ให้ลองอ่านหนังสือธรรมะ ที่เป็นคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจริงๆ แล้วลงมือปฏิบัติ เพราะศาสนาพุทธเป็นศาสนาของ “ความจริง พิสูจน์ได้จริง” ตราบใดที่ยังไม่ลงมือปฏิบัติตามเพื่อฝึกฝนจิตใจตนเอง ตราบนั้นเรายังพูดไม่ได้นะคะว่าเราเป็นชาวพุทธที่แท้จริง...ในที่สุดแล้วหากทำแล้วเกิดผลดีต่อตนเอง ก็ให้ลองเป็นกัลยาณมิตร ชักชวนผู้คนให้เห็นข้อดีของการศึกษาธรรมะ และปฏิบัติธรรม เพราะจะทำให้คนใกล้ตัวเรา และคนในสังคมได้สัมผัสกับความสุขอย่างที่เราได้ประสบมาแล้ว สังคมนี้ก็จะเป็นสังคมที่น่าอยู่อย่างที่เราทุกคนได้ใฝ่ฝันไว้ค่ะ     ในที่สุดก็ครบทั้ง 14 ข้อของวิธีหาความสุขแบบลัดตัดตรง แล้วค่ะสิ่งเหล่านี้ทำได้ทันที  “แค่คุณเปลี่ยนความคิด ชีวิตก็เปลี่ยน” แล้วจริงๆล่ะค่ะ  อย่าลืมนำไปลองทำกันดูนะคะ ข้อไหนง่ายก็ลองทำข้อนั้นก่อน ข้อไหนยากก็ค่อยๆ ฝึก ปรับใจของเราไปค่ะในที่สุดเราก็จะทำได้เอง และความสุขก็อยู่แค่เอื้อมนี่เองค่ะ ขอให้ทุกท่านมีความสุขในชีวิตกับทุกคนนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ : http://wildspiritfeather.com/are-you-waiting-for-happiness/

การหาความสุขง่ายๆแต่ได้ผล ตอนที่ 1   เรื่องนี้ได้อ่านมาจากอีเมล์ที่เขาส่งๆ กันต่อๆมา เมื่อนานมาแล้วค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่าได้ข้อคิดดี แต่เมื่อนำมาแชร์ให้ทุกท่านอ่านกันอย่างนี้ หัวข้อส่วนใหญ่จะคงไว้ แต่ในรายละเอียดต่างๆ ได้มีการปรับเปลี่ยนไปบ้าง ตามประสบการณ์ และยุคสมัยที่เปลี่ยนไป...เรามาดูกันค่ะว่ามีวิธีใดบ้างที่ทำให้เรามีความสุขแบบง่ายๆ แต่ได้ผล   1. ฝึกมองตัวเองให้เล็กเข้าไว้ หมายความว่า จงเป็นคนตัวเล็ก อย่าเป็นคนตัวใหญ่ จงเป็นคนธรรมดา อย่าเป็นคนสำคัญ        ข้อนี้สำคัญค่ะเวลามีอะไรเกิดขึ้นกับเรา ก็มักจะคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โตไปเสียหมด เพราะธรรมชาติของคนเรามักมองที่ตัวเองก่อน ดังนั้นเมื่อปัญหาเกิดขึ้นจึงรู้สึกว่าเป็นปัญหาใหญ่ แต่หากเราหยุดใจที่สับสนวุ่นวายกับตัวเอง แล้วมองไปยังรอบตัวจะเห็นว่า ผู้คนมากมายในโลกใบนี้ล้วนแต่มีทุกข์ทั้งนั้น คำว่า “เราเป็นเพื่อนทุกข์” นั้นเป็นไม่ใช่เรื่องไกลตัวเลย ทุกคนเกิดมาก็ต้องประสบกับความทุกข์มากมาย ทั้งทางร่างกาย การพลัดพราก และไม่สมหวัง ดังนั้น ให้เข้าใจธรรมชาติของชีวิต และอย่ายึดติดกับตัวเองค่ะ แล้วเราจะมีความสุขมาก 2. ฝึกให้ตัวเองเป็นนักไม่สะสม หมายความว่า การสะสมอะไรสักอย่างนั้นเป็นภาระ ไม่มีอะไรที่เราสะสมแล้วไม่เป็นภาระยกเว้นความดี นอกนั้นล้วนเป็นภาระทั้งหมดไม่มากก็น้อย           ข้อนี้ก็จริงค่ะ เพราะการสะสมทำให้เรายึดติดกับวัตถุสิ่งของ ไม่ปล่อยว่าง ยิ่งมีการสะสมของมากเท่าไหร่ ใจเราก็ต้องแบ่งไปดูแล ผูกพันกับสิ่งเหล่านั้นซึ่งเป็นภาระทางใจ ไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นยิ่งสะสมน้อย ก็มีความกังวลน้อยตามไปด้วย เมื่อกังวลน้อย ใจเราก็อิสระมีความสุขสงบ 3. ฝึกให้ตนเองเป็นคนสบายๆ หมายความว่า อย่าไปบ้ากับความสมบูรณ์แบบ เพราะความสมบูรณ์แบบมันไม่มีจริง        หากใครไปยึดกับความสมบูรณ์แบบ ก็จะทำให้เคร่งเครียด กดดัน เพราะความผิดพลาด เป็นธรรมชาติของมนุษย์ คนที่ไม่เคยพลาด คือ คนที่ไม่เคยทำอะไรเลย และความผิดพลาดบางอย่างก็เป็นบทเรียนสอนให้เราเก่งขึ้น  เพียงแต่เราต้องรู้จักปรับปรุงตนเองไม่ให้ผิดพลาดบ่อยๆ 4. ฝึกให้ตัวเองเป็นคนพูดในสิ่งที่ดีๆ มีปิยวาจา หมายความว่า ถ้าอะไรไม่ดีก็อย่าไปพูดไม่ว่าสิ่งนั้นจะถูกหรือผิด เพราะการพูด หรือวิจารณ์ในทางเสียหายนั้น มีแต่ทำให้จิตใจตนเองขุ่นมัว           เรื่องคำพูดสำคัญมากนะคะ เคยได้ยินคำว่า “พูดอะไร ได้อย่างนั้น” ไหมคะ？มันเป็นแบบนั้นจริงๆ นะคะ คำพูดมีอิทธิพลต่อจิตใจค่ะ หากว่าเราเจอสถานการณ์แย่ๆ แต่เราหมั่นพูดในแง่บวกเข้าไว้ ก็จะส่งผลต่อจิตใจเรา และในที่สุดสิ่งดีดีก็จะเกิดขึ้นตามนั้นเลยค่ะ เช่น หากบางคนมีร้านขายของไม่มีลูกค้าเข้าร้านเลย...แต่ก็ยังยิ้มแย้ม และพูดไปเรื่อยๆ ว่า “เดี๋ยวลูกค้ามาเต็มร้านเลย” จิตใจที่สดใจ ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และคำพูดที่ไพเราะ ก็จะเรียกลูกค้าเข้ามาเต็มร้าจริงๆ ล่ะค่ะ แต่ถ้าคนเต็มร้าน แล้วพูดแต่ว่า “น่ารำคาญคนเยอะ” จิตใจก็จะขุ่นมัว หน้าตาไม่สดใส ในที่สุดคนที่เยอะแยะก็จะได้รับพลังทางลบจากเรา และก็ไม่เหลือสักคนล่ะค่ะ...มันก็เป็นแบบนี้จริงๆ 5. ฝึกให้ตัวเองรู้ธรรมชาติว่า อะไรๆ ก็ผ่านไปเสมอ หมายความว่า เวลามีความสุข ก็ให้รู้ว่า เดี๋ยวความสุขมันก็ผ่านไป เวลามีความทุกข์ ก็ให้รู้ว่า เดี๋ยวความทุกข์ก็ผ่านไป           จริงค่ะ...เวลามีสถานการณ์แย่ๆ เกิดขึ้น ก็ให้รู้ทันว่า เรื่องราวเหล่านี้ มันไม่ได้อยู่กับเราจนวันตาย ดังนั้นอย่าไปคิดมาก เมื่อมีความสุขก็อย่างไปยึดติดว่าจะต้องมีสุขไปตลอด เพราะการไปยึดติดความทุกข์มากเกินไปก็ทำให้จิตใจเราเศร้าหมองส่งผลให้สุขภาพย่ำแย่ตามไปด้วย ยึดติดกับความสุขมาก วันหนึ่งเมื่อความสุขนั้นจากเราไปเราก็จะเกิดความทุกข์อย่างแสนสาหัส เพราะไม่สามารถเรียกวันวานแห่งความสุขกลับมาได้ ดังนั้น ให้เราอยู่กับปัจจุบันและมองความสุข และความทุกข์ให้เป็นเรื่องธรรมชาติ และวางใจไว้เสมอว่า ไม่มีอะไรแน่นอน ทุกอย่างในชีวิตเดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะคะ...อันนั้นต้องยอมรับว่าทำยากจริงๆ แต่เรามาฝึกกันนะคะ เริ่มจากเรื่องเล็กน้อยก่อน แล้วค่อยฝึกไปเรื่องที่สำคัญขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ 6. ฝึกให้ตัวเองเข้าใจเรื่องของการนินทา หมายความว่า เราเกิดมาก็ต้องรู้ตัวว่า เราต้องถูกนินทาแน่นอน ดังนั้น เมื่อถูกนินทาขอให้รู้ว่า "สิ่งนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ" แปลว่า เรายังมีตัวตนอยู่บนโลก              คนที่ใส่ใจกับคำนินทามาก ก็คือคนไม่รู้เท่าทันโลก เพราะนินทา คือของคู่กับมนุษย์โลก มีมาช้านานแล้ว แม้แต่พระพุทธเจ้า คนที่สร้างคุณงามความดีไว้กับโลกมากมายยังถูกนินทา แล้วเราเป็นใครจะไม่ถูกนินทา ดังนั้น อย่าไปใส่ใจมากนะคะ ส่วนตัวเราเอง ก็สมควรอย่างยิ่งที่จะต้องฝึกตนเองให้เป็นผู้ไม่นินทาคนอื่นนะคะ เพราะขึ้นชื่อว่านินทาแล้วไม่มีผลดีเลยจริงๆ 7. ฝึกให้ตัวเองพ้นไปจากความเป็นทาสของเงิน หมายความว่า เราต้องหัดพอใจกับสิ่งที่ตัวเองมีอยู่             คนเราสมัยนี้หาเงินเท่าไหร่ก็ใช้ไม่เคยพอ มีแล้วก็อยากมีอีก ถ้าเราฝึกความ “รู้จักพอ” ใช้อะไรอยู่ ก็พอใจกับสิ่งนั้น ใช้เท่าที่จำเป็น ซื้อใหม่เมื่อมีเหตุผลต้องซื้อ ไม่ใช่ซื้อของด้วยอารมณ์  และรู้จักควบคุม บริหารจัดการ รายรับ และรายจ่ายในแต่ละเดือนให้เพียงพอ และทำตามอย่างเคร่งครัดแค่นี้รับรองมีเงินเหลือสบายๆ ไม่เป็นทาสของเงินอีกต่อไปค่ะ และหากขยันทำงานมีเงินมากขึ้นก็จะมีเงินเก็บมากขึ้น และเมื่อมีเงินเหลือแล้วอย่าลืมแบ่งปันให้กับคนที่เขายังเดือนร้อนด้วยนะคะ เพราะไม่ว่าจะหามามากเท่าไหร่ แต่ในที่สุดตายไปเราก็เอาไปไม่ได้เลยนะคะ ทำได้แบบนี้สังคมนี้จะน่าอยู่ขึ้นมากเลยค่ะ...ยังไม่หมดเพียงเท่านี้เรายังมีการหาความสุขแบบง่ายๆในตอนหน้าอีกมาติดตามกันนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์ : http://www.prosperitytodolist.com/key-happiness/

วัตถุ หรือ จิตใจ สิ่งไหนที่สำคัญ   มีเรื่องดีดีที่อ่านทีไรก็เตือนสติเราได้ทุกที...มาแบ่งปันกันนะคะลองอ่านกันดูว่าคุณให้ความสำคัญกับสิ่งไหน ระหว่างวัตถุ หรือ จิตใจ... While a man was polishing his new car, ขณะที่ชายคนหนึ่งกำลังขัดล้างรถใหม่   his 6 yr old son picked up a stone and scratched lines on the side of the car. ลูกชายวัย 6 ขวบได้เอาก้อนหินมาขีดเส้นข้างรถของเขา   In anger, the man took the child's hand and hit it many times; ด้วยความโกรธ เขาจับมือลูกชายมา ตีอย่างแรงไปหลายที   not realizing he was using a wrench. โดยไม่ได้ตระหนักว่า สิ่งที่เขาใช้ตีคือ ประแจขันน็อต   At the hospital, the child lost all his fingers due to multiple fractures. ที่รพ. ลูกชายของเขาต้องสูญเสียนิ้วมือทั้งหมด เพราะกระดูกแตกละเอียด   When the child saw his father..... เมื่อเด็กชายเจอพ่อ   with painful eyes he asked, เขาถามพ่อด้วยสายตาอันเจ็บปวด   'Dad when will my fingers grow back?' พ่อครับ นิ้วผมจะงอกมาเหมือนเดิมเมื่อไหร่ครับ   The man was so hurt and speechless; ชายคนนั้นเจ็บปวดมากและพูดไม่ออก   he went back to his car and kicked it a lot of times. เขากลับไปเตะรถคันนั้นหลายครั้ง   Devastated by his own actions....... เขาได้ทำลายมันด้วยตัวเขาเอง   sitting in front of that car he looked at the scratches; เขานั่งบนหน้ารถแล้วมองที่รอยขีดข่วน   the child had written 'LOVE YOU DAD'. ลูกชายเขาเขียนว่า "ผมรักพ่อ"   The next day that man committed suicide…… วันรุ่งขึ้น เขาก็ฆ่าตัวตาย   Anger and Love have no limits; ความโกรธและความรักไม่มีข้อจำกัด   choose the latter to have a beautiful, lovely life..... จงเลือกสิ่งหลัง เพื่อการอยู่อย่างงดงามและอบอวลด้วยความรัก     Things are to be used and people are to be loved. สิ่งของทั้งหลาย มีไว้เพื่อถูกใช้งาน และคนมีไว้เพื่อเป็นที่รัก   But the problem in today's world is that, แต่ปัญหาของโลกในปัจุบันคือ   People are used and things are loved.... คนถูกใช้งาน แต่สิ่งของกลับเป็นที่รัก   In this year, let's be careful to keep this thought in mind: ปีนี้ ขอให้พวกเราตั้งใจดจำไว้ว่า   Things are to be used, but People are to be loved. สิ่งของทั้งหลาย มีไว้เพื่อถูกใช้งาน และคนมีไว้เพื่อเป็นที่รัก     Watch your thoughts; จงเฝ้าดูความคิดคุณ   they become words. เพราะมันจะกลายเป็นคำพูด   Watch your words; จงเฝ้ามองคำพูด   they become actions. เพราะมันจะกลายเป็นการกระทำ   Watch your actions; จงเฝ้าดูการกระทำ   they become habits. เพราะมันจะเป็นนิสัย   Watch your habits, จงเฝ้าดูนิสัยคุณ    they become character; เพราะมันจะเป็นบุคคลิก   Watch your character; จงเฝ้าดูบุคคลิก   it becomes your destiny. เพราะมันจะเป็นเป้าหมายในชีวิตคุณ   เรื่องราวข้างต้นนี้ได้อ่านมานานแล้ว ซึ่งอ่านทีไรก็สะท้อนใจทุกครั้งที่คนเราในยุคปัจจุบันมักจะให้ความสำคัญกับวัตถุสิ่งของมากกว่า จิตใจของบุคคลอันเป็นที่รัก ซึ่งอยู่รอบๆ ตัวเรา บุคคลที่สำคัญที่สุด แต่เรามักจะมองข้ามความดี และจิตใจของพวกเขา เพราะเรายังมีเขาอยู่ และคิดว่าเราจะยังคงมีเขาอยู่ต่อไปเรื่อยๆ เราไปให้ความสำคัญกับคนอื่นๆ ด้วยการโชว์วัตถุสิ่งของ เพื่อต้องการการยกย่อง ยอมรับจากคนเหล่านั้น ซึ่งไม่มีความสำคัญในชีวิตคุณสักเท่าไหร่...   ขอให้คุณอ่านเรื่องนี้แล้วหมั่นเตือนตัวคุณเองเสมอๆ ว่า วันนี้คุณได้ทำให้คนสำคัญของคุณ ได้รับรู้รึยังว่า คุณรักเขา ไม่ว่า จะ “พ่อ แม่ พี่ น้อง ลูก...” ขอให้บอกพวกเขาทุกวันว่าคุณ “รัก” เขา ก่อนที่คุณจะไม่มีโอกาสได้บอก เพราะชีวิตไม่เคยมีคำว่า “แน่นอน”....   ขอบคุณภาพจากเว๊บไซต์:  http://www.kabobfest.com/2010/09/daddy-why-do-you-hate-muslims.html

เรื่องของที่สุด   ได้อ่านเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องของ “ที่สุด” ในแง่มุมต่างๆ กัน เมื่ออ่านแล้วบางข้อก็รู้สึกเห็นด้วย แต่บางข้อก็ไม่แน่ใจว่ามันใช่...หรือไม่...แต่โดยรวมแล้วเมื่ออ่านแล้วก็ได้ประโยชน์ ทำให้เราได้หันกลับมาทบทวนตัวเองได้มากขึ้น และทำให้เห็นมุมมองที่น่าสนใจค่ะ...เรามาลองดูกันว่าแล้วคุณผู้อ่านเห็นด้วยหรือไม่อย่างไร ใครบางคนกล่าวไว้ว่า ศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของชีวิตของเรา คือ ตัวเราเอง ความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตเรา คือ ความอวดดี ความเขลายิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตของเรา คือ การเชื่อคนง่าย ความเศร้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ความอิจฉา ความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การทอดทิ้งตัวเอง บาปที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การหลอกตัวเอง อารมณ์ที่น่าสงสารที่สุด คือ การทำตนให้ต่ำลง ชีวิตที่น่าสรรเสริญที่สุด คือ การเลือกทางแห่งความก้าวหน้า การล้มละลายของการดำเนินชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ความท้อแท้ใจ สมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การมีสุขภาพที่ดี หนี้แห่งการดำเนินชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือหนี้ของความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน การให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การให้อภัย ความไม่สมบูรณ์ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การไม่รู้จริง ความพอใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การให้ทาน   โดยส่วนตัวแล้วศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ตัวเราเองนั้น ก็มีส่วนถูกนะคะ เพราะตัวของเราถ้ามีความคิด คำพูด และการกระทำที่ไม่ถูกต้อง สุดท้ายแล้วก็จะพาให้ชีวิตเราหายนะ แต่ในทางกลับกันหากว่าเรามีทัศนคติ มุมมอง ทั้งความคิด คำพูด และการกระทำที่ถูกต้อง ทำแต่สิ่งที่ดีงามตัวของเราเองก็จะเป็นมิตรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเช่นกัน   ความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ความอวดดี อันนี้เห็นด้วยค่ะ เพราะความอวดดี มันจะมาพร้อมกับความโง่เขลา...คิดว่าตัวเองเก่งแล้ว ดีแล้ว อยู่เหนือคนอื่นเขาไปหมด จึงพยายามที่จะอวดความดีนั้น เป็นกิริยาที่เรียกว่า “อวดดี” แต่หากมีดีจะอวดก็พอจะเข้าใจได้ค่ะ แต่คนเก่งส่วนใหญ่จะมีถ่อมตนและคิดอยู่เสมอว่าตัวเราเองยังต้องพัฒนาปรับปรุงให้ยิ่งๆ ขึ้นไป จึงมักจะไม่อวดดี ดังนั้น คนที่อวดดีโดยมากจึงเป็นคนที่ยังไม่เก่งจริง แต่คิดว่าตนเองเก่งแล้ว จึงพยายามจะอวดความไม่มีอะไรในตัวเองออกไป ผลสุดท้ายจึงไม่เป็นที่ยอมรับของคนรอบข้าง และได้ความล้มเหลวมาเป็นรางวัลค่ะ   ความเขลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ การเชื่อคนง่าย...ข้อนี้ไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ค่ะ การที่เราเชื่อคนง่ายนั้น อาจจะเป็นเพราะเรามีจิตใจที่ดีงาม ไม่คิดร้ายกับใคร จึงไม่คิดว่าจะมีใครมาหลอกเรา หากผู้นั้นเชื่อคนง่าย แต่โดยส่วนตัวแล้วไม่ได้ไปทำร้านเบียดเบียนใครให้เดือดร้อน ในขณะเดียวกัน รู้จักให้อภัย และถอยห่างจากคนพาลเหล่านั้น ก็ไม่น่าจะเป็นความเขลาแต่อย่างใด...ความเขลาที่แท้จริงส่วนตัวแล้ว คือ ความไม่รู้จักตัวเอง หรือ ประเมินตัวเองมากกว่า ว่าวันนี้เราเป็นคนดีได้มากน้อยแค่ไหน...เพราะการที่เราทำตนให้เป็นคนไม่ดี หมั่นเอาเปรียบ หาผลประโยชน์จากคนรอบตัว นั่นก็คือ การทำร้ายตัวเองทั้งทางตรงและทางอ้อม เพราะท้ายที่สุดก็จะหาความเจริญรุ่งเรืองในชีวิตไม่ได้เลย...นี่ต่างหากเป็นความเขลาที่แท้จริง เขลาที่ไม่รู้จักมองตัวเองอย่างเที่ยงตรง...เมื่อมองตัวเองไม่เห็น จึงพัฒนาตัวเองไม่ได้เลย   ความเศร้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ อิจฉา  อันนี้เห็นด้วยนะคะ เพราะความอิจฉา คือการที่เรามองไม่เห็นความดีของคนอื่น แทนที่จะยินดีในความดีของเขาก็กลับรู้สึกอิจฉา...อีกนัยยะหนึ่งทำให้เห็นว่าผู้นั้นมองหาสิ่งดีๆในตัวเองไม่ได้เลย เพราะหากรู้คุณค่าของตัวเองจะเกิดความรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองจนและไม่รู้สึกอิจฉาใคร ยิ่งอิจฉามากเท่าไหร่ตัวของผู้นั้นก็ยิ่งลดคุณค่าลงเท่านั้น จิตใจหม่นหมองที่เห็นผู้อื่นได้ดีนั้น ไม่เคยเกิดผลดีกับผู้ที่อิจฉาเลย เพราะเป็นความคิดที่เผาผลาญจิตใจตัวเองเท่านั้น ดังนั้นความอิจฉาจึงเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามากๆ ค่ะ   ความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การทอดทิ้งตัวเอง...อันนี้น่าจะเป็นเรื่องของการไม่รักตัวเอง ไม่ใส่ใจตัวเองซึ่งก็เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำนะคะ น่าจะเป็นความผิดได้แต่ยิ่งใหญ่ที่สุดรึเปล่า...ประเด็นนี้ไม่แน่ใจ ส่วนบาปที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การหลอกตัวเอง....ข้อนี้ไม่ค่อยเห็นด้วยค่ะ เพราะการหลอกตัวเองนั้นทุกคนน่าจะรู้ดีว่า เป็นสิ่งที่ไม่ควรจะปล่อยให้เกิดขึ้นกับตัวเอง แต่โดยมากผู้ที่หลอกตัวเองมักไม่รู้ตัวว่ากำลังตัวเองอยู่ แต่เป็นลักษณะว่าคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินกว่าความเป็นจริง หรือ ทำใจยอมรับความจริงที่ประสบพบเจอไม่ได้...ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเห็นใจค่ะ แต่ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นบาปอะไร ตราบเท่าที่ไม่ได้ทำให้ตัวเอง และคนอื่นเดือดร้อนเสียหายนะคะ   อารมณ์ที่น่าสงสารที่สุด คือ การทำตนให้ต่ำลง...อันนี้ก็เห็นด้วยนะคะ เพราะจริงๆ แล้วไม่มีใครสามารถทำให้เราตกต่ำได้ ถ้าเราไม่ดูถูกตัวเอง ต่อให้คนทั้งโลกกล่าวหาว่าเราต้อยต่ำเพียงใด (อาจจะเป็นเพราะมีฐานะทางเศรษฐกิจที่ไม่ได้ร่ำรวย หรือยากเข็ญ) แต่หากเราเป็นคนดี มีน้ำใจ และรู้จักคุณค่าของตนเองแล้ว ก็ไม่มีใครจะทำให้เราตกต่ำได้ ยกเว้นเสียแต่ว่าเราจะคล้อยตามคนเหล่านั้นที่ไม่ได้รู้จักเราดี และเริ่มที่จะดูถูกตัวเอง เพราะเมื่อเรายอมรับแบบนั้น นั่นเท่ากับว่าเราได้กลายเป็นคนต้อยต่ำไปแล้วจริงๆ ส่วนชีวิตที่น่าสรรเสริญที่สุด คือ การเลือกทางแห่งความก้าวหน้า...ข้อนี้เห็นด้วยอีกล่ะค่ะ เพราะตราบใดที่เรารักความก้าวหน้า ย่อมน่าสรรเสริญ แต่เราต้องแยกให้ออกนะคะ ระหว่างความก้าวหน้าทางการงานอาชีพ ความก้าวหน้าด้านครอบครัว และความก้าวหน้าด้านศีลธรรม ควรจะมีความก้าวหน้าทั้ง 3 อย่างนี้ให้ครบถ้วน ใช้ชีวิตให้สมดุล เพราะขาดข้อใดข้อหนึ่งไปแล้วนั้นหมายถึงเรายังไม่มีความก้าวหน้าในชีวิตอย่างแท้จริงค่ะ   การล้มละลายของการดำเนินชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ความท้อแท้ใจ...ข้อนี้คล้ายๆ กับการดูถูกตัวเอง ดังที่กล่าวไปแล้วข้างต้น เพราะเมื่อไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ไม่เชื่อมั่นในตัวเองแล้ว เกิดความท้อแท้หมดหวัง นั่นเท่ากับว่าเราได้ทำร้ายตัวเองไปโดยปริยาย และไม่มีโอกาสที่จะประสบความสำเร็จแม้แต่เพียงนิดเดียวเพราะ เราไม่มีกำลังใจจะทำอะไรแล้วนั่นเอง...ส่วนสมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การมีสุขภาพที่ดี...อันนี้เห็นด้วยอย่างยิ่ง “ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ” ให้มีพร้อมทุกอย่างแต่ร่างกายไม่แข็งแรง ต้องนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา นั่นหมายถึง เราก็ไม่สามารถสร้างสรรค์อะไรได้เลยค่ะ หมั่นรักษาสุขภาพนะคะ   หนี้แห่งการดำเนินชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ หนี้ของความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน...ข้อนี้ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ โดยส่วนตัวคิดว่า ความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันไม่น่าจะเป็นหนี้อะไร แต่เป็นความดีที่เพื่อนมนุษย์ควรพึงกระทำให้กัน ช่วยเหลือกัน จะทำให้โลกใบนี้น่าอยู่ขึ้นอีกเยอะเลย ส่วนการให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การให้อภัย...ข้อนี้ก็เห็นด้วยค่ะ หากเราให้อภัยได้แม้แต่ศัตรูเราเอง นั่นหมายถึง เรื่องติดค้างในใจเราจะได้รับการปลดปล่อยไปจนหมด และในที่สุดเราก็จะเหลือแต่ใจที่สบาย สุดท้ายจิตใจก็สงบ มีแต่ความสุขไม่ต้องคอยหวาดระแวงหรือ หงุดหงิดใจในเรื่องใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ   ความไม่สมบูรณ์ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การไม่รู้จริง...เรื่องนี้ไม่ค่อยแน่ใจว่าการไม่รู้จริง คือ ความไม่สมบูรณ์รึเปล่านะคะ แต่การไม่รู้นั้นสำคัญที่ว่า “เรารู้ตัวไหมว่าเราไม่รู้” ถ้ารู้ตัวว่าไม่รู้ ถือว่าคุณยังจะมีความเจริญก้าวหน้าในชีวิตได้อีกมากมาย เพราะคุณจะหมั่นพัฒนาตัวเองอยู่เรื่อยๆ แต่หากว่าไม่รู้ว่าตัวเองไม่รู้ นั่นคือ ความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงของชีวิตเรานะคะ เพราะเราจะไม่ฟังใคร ไม่ว่าใครจะนำเอาความรู้อะไรถ่ายทอดให้ ก็ไม่สามารถรองรับได้ เพราะคิดว่ารู้แล้ว ดังนั้นจึงไม่สามารถพัฒนาตัวเองได้เลย และยากที่จะประสบความสำเร็จ...ความพอใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการดำเนินชีวิต คือ การให้ทาน...ข้อนี้คิดว่าไม่น่าจะใช้คำว่าความพอใจ เพราะความพอใจของแต่ละคนไม่เหมือนกันค่ะ แต่การให้นั้นเป็นสิ่งประเสริฐอย่างแน่นอน ถ้าสังคมเรามีแต่การให้และการแบ่งปัน ก็จะเป็นสังคมที่น่าอยู่อย่างมาก   สุดท้ายนี้อยากฝากไว้ง่ายๆ ค่ะ สำหรับหลักการในการดำเนินชีวิตให้มีความสุข...แค่ยึดมั่นใจการดำรงตนเป็นคนที่ดี อ่อนน้อม ถ่อมตน เปิดใจรับฟังคนรอบข้าง รู้จักมองให้เห็นคุณค่าของตัวเอง และคนรอบข้าง และไม่คิดทำให้ใครเดือนร้อน ตรงกันข้ามถ้าสามารถเป็นที่พึ่งให้กับคนรอบข้างได้ก็เยี่ยมเลยค่ะ...ขอให้ทุกท่านมีความสุข ประสบความสำเร็จในชีวิต และเป็นที่รักของทุกๆ คนนะคะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์ http://www.behappylifecoach.com/category/be-happy/  

หิน กรวด ทราย น้ำ เรื่อง หิน กรวด ทราย น้ำ นี้ต้องบอกตามตรงว่า ได้อ่านมานานมากแล้วค่ะ เป็นเรื่องที่สอนเราในเรื่องการจัดสรร จัดการเวลา หรือที่เราคุ้นเคยกัน คือ Time Management ในแบบที่ง่าย ชัดเจน มากๆค่ะ มาดูกันค่ะว่าเรื่องนี้เป็นอย่างไร   เรื่องก็มีอยู่ว่าผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งได้มีโอกาสไปพูดให้กลุ่มนักเรียนบริหารธุรกิจฟัง วิธีที่ดีที่สุดก็คือ การใช้ตัวอย่าซึ่งผมเชื่อว่าพวกนักเรียนจะไม่ลืมเลย หลังจากที่คุณได้รับรู้คุณก็จะไม่ลืมเช่นกัน   ขณะที่ผู้เชี่ยวชาญยืนต่อหน้านักเรียนกลุ่มใหญ่ เขาพลันพูดว่า “เอาล่ะได้เวลาเกี่ยวกับการทดสอบ” เขานำเอาภาชนะใสรูปร่างแบบอ่างที่แบบปิดฝาได้ขึ้นมาวางบนโต๊ะ แล้วเขาก็เอาหินขนาดใหญ่ค่อยๆ ใส่ลงไปในภาชนะทีละก้อน เมื่อหินเต็มภาชนะและไม่สามารถที่จะเติมหินได้อีกต่อไป   เขาก็ถามนักเรียนว่า “มันเต็มหรือยัง” นักเรียนทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “เต็มแล้วค่ะ/ครับ” เขาก็ถามกลับว่า “จริงหรือครับ”  เขาถามกลับว่า “จริงหรือครับ” แล้วเขาก็นำเอาก้อนกรวดออกมาแล้วค่อยๆ ใส่ลงไปในภาชนะพร้อมๆ กับเขย่าภาชนะ ทำให้ก้อนกรวดเคลื่อนตัวตกลงไปในช่องว่างของหินก้อนโต   เขายิ้มพร้อมกับถามกลุ่มนักเรียนอีกครั้งหนึ่งว่า “เต็มหรือยังครับ” นักเรียนทุกคนเงียบ แต่นักเรียนคนหนึ่งพูดว่า “สงสัยว่ายังไม่เต็มครับ” เขาตอบว่า “ใช่ครับ” พร้อมกันนั้นเขาก็เอามือไปหยิบถุงทรายขึ้นมาจากใต้โต๊ะ แล้วก็เททรายใส่ลงไปในภาชนะ เขาเขย่าให้ทรายวิ่งลงไปในช่องว่างระหว่าง หินก้อนใหญ่และระหว่างก้อนกรวด เขาถามนักเรียนอีกครั้งว่า “มันเต็มรึยัง”   ครั้งนี้ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “ยังไม่เต็มค่ะ/ครับ” เขากล่าว “เยี่ยม ใช่ครับ มันยังไม่เต็ม” แล้วเขาก็หยิบเขาโถน้ำขึ้นมาแล้วก็เทใส่ลงไปในภาชนะจนมันเต็มจนเอ่อ เขามองไปที่นักเรียนทุกคน และถามว่าเขาแสดงอะไรให้พวกนักเรียนดู?   ...มาถึงตรงนี้ อยากให้ผู้อ่านลองเดาดูสิคะ ว่าผู้สอนกำลังสอนเรื่องอะไรอยู่ (อย่าเพิ่งดูด้านล่างนะคะ)...   แล้วก็มีนักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้นพร้อมกันพูดว่า “ถึงแม้ว่าตารางทำงานของคุณจะเต็มแน่นแค่ไหน ถ้าคุณพยายามอย่างหนัก คุณจะสามารถทำงานบางอย่างได้มากขึ้น”   ...ผู้อ่านเดาเหมือนกับนักเรียนคนนี้รึเปล่าคะ...มาดูกันว่าเดาถูกกันไหม...   ผู้เชี่ยวชาญส่ายหน้าพร้อมกับสอนว่า “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมกำลังสอน” ที่ผมสอนพวกเราก็คือ “ถ้าคุณไม่ใส่หินก้อนใหญ่ลงไปก่อน คุณจะไม่มีวันใส่มันลงไปได้เอาซะเลย”   คุณจะเปรียบเทียบหินก้อนใหญ่ได้กับอะไรในชีวิตของคุณ เวลาสำหรับครอบครัว และคนที่คุณรัก ความซื่อสัตย์ จริงใจ การศึกษา หรือ เรื่องเงินๆ ทองๆ เงื่อนไขต่างๆ และการตัดสินใจ สอนหรือ แนะนำผู้อื่นงานที่คุณอยากทำให้สำเร็จลุล่วง มันอาจจะเป็นอะไรก็ได้ แต่ต้องจำไว้ว่า ทำหินก้อนใหญ่ๆ ก่อน ไม่อย่างนั้นคุณก็จะไม่ได้ทำมันเอาซะเลย   มาถึงตอนนี้เราคงต้องมาลองพิจารณาดูค่ะว่า อะไรคือสิ่งสำคัญในชีวิตของเรา จัดสรรมันออกมาเลยค่ะว่า 5 เรื่องสำคัญในชีวิตของเรามีอะไรบ้าง แล้วจัดสรร ให้น้ำหนักกับสิ่งสำคัญก่อน ค่อยๆ เรียงลำดับจากสิ่งสำคัญมาก ไปยังสิ่งที่สำคัญน้อย แล้วจากนั้นค่อยลงมือใส่หินก้อนใหญ่ ตามด้วย กรวด ทราย และ น้ำค่ะ...เราจะได้ใช้เวลาในชีวิตของเราให้มีคุณค่ามากที่สุดกับสิ่งที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตเราค่ะ   ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์:http://home.th.msn.com/garden/garden-directory-E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%94%E0%B8%84%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B8%AA%E0%B8%A7%E0%B8%99-1  

新正如意 新年发财(ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้) “ปีใหม่นี้ คิดหวังสิ่งใดขอให้สมความปรารถนา มีแต่ความสุขมั่งคั่งร่ำรวยตลอดปี” ตรุษจีน หรือปีใหม่จีน เรามีคำอวยพรดีๆที่นิยมพูด หรือส่งข้อความให้แก่กัน มาแนะนำ恭喜发财 กงสี่ฟาไฉ..ขอให้ร่ำรวย 财源广进 ไฉเหยียนกว่างจิ้น…เงินทองไหลมา 招财进宝 เจาไฉ่จิ้นเป่า..เงินทองไหลมา 年年有余 เหนียนเหนียนโหย่วหยวี๋..เหลือกินเหลือใช้ 事事顺利 ซื่อซื่อซุ่นลี่..ทุกเรื่องราบรื่น 玉满堂 จินยวี้หม่านถัง..ร่ำรวยเงินทอง 一本万利 อิ้เปิ่นว่านลี่…กำไรมากมาย 大吉大利 ต้าจี๋ต้าลี่…ค้าขายได้กำไร 年年发财 เหนียนเหนียนฟาไฉ…รำรายตลอดไป 龙马精神 หลงหม่าจินเสิน..สุขภาพแข็งแรง 吉祥如意 จี๋เสียงหยูอี้..สมปรารถนา 好运年年 เห่ายวิ่นเหนียนเหนียน..โชคดีตลอดไป 四季平安 ซื่จี้ผิงอัน..ปลอดภัยตลอดปี 一帆风顺 อี้ฝันฟงซุ่น..ทุกอย่างราบรื่น 万事如意 (ว่านซื่อหรูอี้) … ทุกเรื่องสมปรารถนา 家好运气 (เจียห่าวยวิ่นชี่) …ความโชคดีเข้าบ้าน 事事顺利 ( ซื่อซื่อซุ่นลี่) … ราบรื่นในทุก ๆ เรื่อง 吉祥如意 (จี๋เสียงหรูอี้) … เป็นสิริมงคลสมดังปรารถนา 好运年年 (ห่าวยวิ่นเหนียนเหนียน) …โชคดีตลอดไป 一帆风顺 (อี้ฝานเฟิงซุ่น) … ทุกอย่างราบรื่น 幸福如意 (ซิ่งฝูหรูอี้) … มีความสุขสมปรารถนา ตรุษจีนปีนี้ ทีมงาน StoryWeShare.com ขออวยพรให้เพื่อนๆทุกท่าน มีความสุขสมหวังร่ำรวยตลอดปีม้านี้นะครับ新正如意 新年发财 Credit image from: http://goo.gl/KLhHPd