Story We Share

STORY BY Sasha (Master)

Once upon a time in India (ตอนที่ 9)

Print March 18, 20141,986 views , 0 comments

Once upon a time in India (ตอนที่ 9)

กาลครั้งหนึ่งในอินเดีย-ตามรอยสังเวชนียสถาน

ณ เมืองพาราณสีแห่งนี้ เป็นเมืองหลวงของแคว้นกาสีในสมัยพุทธกาล มีประวัติความเป็นมายาวนานกว่า 4,000 ปี เป็นเมืองที่เก่าแก่ที่สุดของประเทศอินเดีย และยังจัดเป็นเมืองที่มีผู้อยู่อาศัยต่อเนื่องยาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์โลกด้วย และที่สำคัญเมืองพาราณสีมีแม่น้ำคงคาไหลผ่าน ในความเชื่อของศาสนาฮินดู และศาสนาเชน เมืองพาราณสี ถือว่าเป็นเป็นเมืองอมตะของอินเดียและเป็นที่แสวงบุญทั้งของชาวฮินดูและชาวพุทธทั่วโลกซึ่งเมื่อครั้งสมัยที่อินเดียได้ถูกเป็นอาณานิคมของอังกฤษ เมืองนี้มีชื่อว่าเบนาเรส (Benares)

เช้ามืดของวันนี้เราจึงได้มีโอกาสมาล่องเรือชมบรรยากาศยามเช้าของแม่น้ำคงคา ซึ่งชาวฮินดูเชื่อว่าเป็นแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ เพราะไหลมาจากภูเขาไกรลาสบนสรวงสวรรค์ เราออกมากันตั้งแต่เช้ามืดเลยนั่งรถออกมาได้สักครู่รถโคชก็ปล่อยให้เราลงตรงกลางเมืองเลย ซึ่งเป็นสี่แยกใหญ่ แต่ทางที่เราต้องไปต่อนั้นเป็นซอยที่แคบเข้าไปเรื่อยๆ รถไม่สามารถวิ่งเข้าไปได้ นี่เป็นการเดินถนนจริงๆ ครั้งแรกของเรา ซึ่งเส้นทางที่เราเดินเข้าไปนั้น จอแจมากๆ เพราะเป็นช่วงเช้าที่นักเรียนกำลังเดินทางไปโรงเรียนกัน นั่งรถตุ๊กๆ บ้าง นั่งรถเหมือนรถสองแถวบ้านเราบ้าง แถมทางเท้าก็ไม่ได้มีให้เราเดินกันเป็นเรื่องเป็นราว ระหว่างทางที่เราเดินไป ก็จะมีเสียงแตรบีบไล่หลังเราตลอดเวลา (จากเดิมที่ได้ยินเสียงแตรขณะนั่งในรถ) เสียงดังมาก ตกใจทุกครั้งเลยที่ถูกบีบแตร และพยายามเดินกันอย่างระมัดระวัง ซึ่งรู้สึกเลยว่าต้องใช้ประสาทสัมผัสอย่างเต็มรูปแบบ เพราะตาก็ต้องมองถนนไม่ให้รถชน หูก็ฟังเสียงแตร จมูกก็ได้แต่กลิ่นขี้วัว และต้องคอยหลบเป็นพัลวันเลย ยิ่งเดินเข้าไปถนนก็ยิ่งแคบขึ้นเรื่อยๆ เป็นตรอกเล็กๆ สองข้างทางก็จะเห็นสภาพของผู้คนที่ต้องอยู่บ้านช่องที่สภาพไม่น่าจะอาศัยอยู่ได้ หรือ บ้างก็เห็นพวก Homeless คือ ไม่มีบ้านเลย นอนอยู่ตามถนน เห็นแล้วหดหู่ค่ะ แต่เมื่อเดินไปจนสุดถนนเราก็จะถึงท่าน้ำกว้างใหญ่ ภาพด้านหน้านี้คือ แม่น้ำคงคาอันกว้างใหญ่นั่นเอง....เราถึงแล้วค่ะ

เมื่อไปถึงตรงท่าน้ำเราก็เห็นเป็นเหมือนร่างคนนอนอยู่แต่มีผ้าคลุมทั่วร่างกายเลย พวกเราก็รู้สึกหวาดๆ คิดว่าเป็นศพคนตายรึเปล่านะ เพราะได้ยินว่าเขามักจะนำศพคนตายมาลอยแม่น้ำคงคา...แต่ไกด์ของเราบอกว่าไม่ใช่ค่ะ เป็นแค่คนนอนเฉยๆ แหม...เราก็จินตนาการไปซะไกล แล้วเราก็ได้มาลงเรือลำใหญ่ที่จุได้หลายสิบคนเลยเพื่อนั่งเรือล่องแม่น้ำคงคา โดยที่เราเตรียมกระทงเทียนเล็กๆ มาลอยแม่น้ำด้วย ระหว่างที่นั่งเรือต้องขอบอกเลยนะคะว่า วิวสวยจริงๆ บริเวณตึกรามบ้านช่องติดแม่น้ำนี่ มีสถาปัตยกรรมเก่าแก่โบราณที่มีสีสันสวยงามทีเดียว เป็นพวกโรงแรม หรือ Guest House ก็เยอะค่ะ เรียกว่าเป็นวิวแม่น้ำที่ไม่แพ้ที่ใดในโลกเลยค่ะ เสียแต่ว่าตามริมแม่น้ำมีขยะค่อนข้างมากทำให้เมื่อเห็นแล้วอาจทำให้ความสวยงามลดลงไปบ้าง พอมาถึงกลางแม่น้ำเราก็หย่อนกระทงเล็กเพื่อลอยบูชาพระแม่คงคา แต่พอหย่อนไปปุ๊ป เทียนก็ดับปั๊บเลย เพราะลมแรง แต่ไม่เป็นไรค่ะใจเราบูชาก็เพียงพอแล้ว ระหว่างทางพระที่เป็นไกด์ให้พวกเราก็ชี้ให้เราดูภาพผู้คนที่มาอาบน้ำล้างบาปกันที่ริมฝั่งแม่น้ำคงคา บนฝั่งเห็นเขาทำพิธีเผาศพกันอยู่ด้วย ที่น่าทึ่งคือ กองไฟที่เขานำมาจุดเผาศพนั้นว่ากันว่าถูกจุดอยู่อย่างนั้นมากว่า 4,000 ปี แบบต่อเนื่องไม่เคยดับมอดเลย

เรานั่งเรือวนกลับมายังท่าน้ำเดิม และต้องเดินทางกลับไปยังทางเก่า ซึ่งคราวนี้เรามีเวลาดูอะไรๆ สองข้างทางมากขึ้น ซึ่งตอนขามาค่อนข้างเช้า ยังไม่เห็นอะไรเท่าไหร่นัก ประกอบกับรีบๆ ทำให้เราไม่ได้สังเกตสิ่งรอบตัวสักเท่าไหร่ คราวนี้ขาออกมาเราจึงได้เห็นนักบวช โยคี ที่อยู่อาศัยบริเวณแม่น้ำคงคงค่ะ เห็นแล้วก็เลยถ่ายรูปไว้แปลกดี เหมือนพวกเขาจะมีกระจายอยู่ตามที่ต่างๆ นอกจากนี้บริเวณสองข้างทางขากลับก็มีร้านรวงขายของมากขึ้น แต่เราก็ไม่ได้หยุดซื้ออะไรมากนัก เพราะรู้สึกอยากกลับไปถึงรถให้เร็วที่สุด เพราะกลัวถูกรถเฉี่ยวค่ะ

เมื่อเรากลับขึ้นรถกับแล้วจึงมุ่งตรงกลับมายังวัดไทยสานาถเพื่อทานเข้าวเช้ากันค่ะ ที่วัดไทยที่เป็นโรงเรียนด้วย นักเรียนแต่งตัวน่ารักทีเดียว ใส่ยูนิฟอร์ม เรียบร้อยมีตั้งแต่ระดับชั้นอนุบาล จนถึงมัธยมปลายเลย จะเห็นว่าวัดไทยเราไม่ธรรมดาเลยค่ะ โดยเฉพาะที่นี่ ถือว่าเป็นวัดที่มีสถาปัตยกรรมที่สวยงามเป็นสากล เห็นตัวเล็กตัวน้อยสวดมนต์หน้าเสาธงแล้วก็ปลื้ม นึกชื่นชม และอนุโมทนาบุญกับ พระอาจารย์ที่ท่านทุ่มเทแรงกายแรงใจพัฒนาคนในชุมชนมาได้ขนาดนี้ ตอนหน้าเรามาต่อกันที่การประกาศธรรมครั้งแรกของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากันค่ะ